Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Αγαπητοί Άλλοι...είστε σε άθλια κατάσταση. Αι βγείτε

Ποσο χαιρομαι για κεινη. Ακομα και αν δε μιλαμε ειναι τοσο τελειο που εκπληρωνει τα ονειρα της!! Δλδ ποσο φειλ! Να θες να πεις ενα "Συγχαρητηρια ρε!" , και να μην μπορεις επειδη εχεις το κακο συνηθειο να εξαφανιζεσαι οποτε κατι δε παει καλα:/

Morgan le Fay έγραψε:Ρε βλάκα. Σύνελθε.

Προσπαθώ

Immortality Dumbledore έγραψε:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Αυτό το λες για να χαρώ τώρα ?

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Vindictus Viridian έγραψε:Σε αυτό θα συμφωνήσω...μην συμβιβάζεσαι με κανέναν στον φόβο ότι θα μείνεις μόνη σου. (χωρίς να φτάσεις στο άλλο άκρο, να μην κάθεσαι με κανέναν χωρίς να σου έχουν κάνει τίποτα )

Αυτό προσπαθώ,Άρχοντα.

Φοβάμαι. Και το πιο δύσκολο στο φόβο δεν είναι να τον αντιμετωπίσεις, είναι να τον αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά, γενναία, αντρίκεια. Να μην είσαι σκορπιός κρυμμένος πίσω από μια πέτρα με το κεντρί σου έτοιμο, να είσαι λιοντάρι. Να βγεις στο δρόμο, να τινάξεις τη χαίτη σου περήφανα και να αφήσεις το βρυχηθμό σου να βγει από μέσα σου σα να σαι ήδη νικητής. Και στο χάσιμο, αν έρθει, θα έχεις κερδίσει ομορφότερη πορεία, παρέα, ψυχική υγεία, και ποιος ξέρει τι άλλο.

Μην αφήνεις τον εαυτό σου να μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο σου.

«Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε και ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει να μας πλερώνει το μεροκάματό μας. Δεν ξενοδουλεύουμε εμείς, είμαστε οι αφέντες, το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας. Πού πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!»

N.Καζαντζάκης «Ασκητική» (σ.22,33)

γιατί σε εκείνον να κάνουν όλα τα χατίρια ενώ εγώ επρεπε να ζητάω κατι για μηνες,χρονια για να μου το επιτρέψουν?ισως με εμένα να ασχολιόντουσαν περισσότερο,όμως εκεινος δεν έχει κανενα απαγορευεται, δεν τον εχουν ποτε τιμωρήσει και με τα μαθήματα δεν τον πιέζουν,τον διαβαζουν μεν αλλα χωρίς πιεση.Εγω στην ηλικία του ημουν καθε τοσο τιμωρία όχι γιατι δεν διάβασα,όοοχι γιατί το διαβασμά μου της είχε φανει "πασάλειμα".Ο αδερφός μου δεν διαβάζει και οχι μονο δεν τον πιέζουν,δεν τον βάζουν τιμωρία αλλα τον καλοπιάνουν κιόλας.Του παιρνουν δωρα για να διαβασει εξωσχολικά βιβλία ,και εμένα που ήμουν ολη μερα με ενα βιβλίο στο χερι ουτε ενα μπραβο,αντίθετα μου απαγορευαν να διαβάσω και καποια βιβλία γιατι και καλά δεν ηταν για την ηλικία μου.Για να παρω κινητο επρεπε να το ζηταω χρονια, για να εχω υπολογιστη στο δωματιο το ιδιο.Μια μικρη αντιρηση να εφερνα και αμεσως θα με χαρακτηριζαν οι θειες γλωσσου,ο αδερφος μου να τους βριζει κανονικοτατα και να μην του λεει κανενας τιποτα.Δεν με εμπιστευονταν να παω απο το σπιτι μου τρια τετραγωνα πιο περα ,εκαναν πως με αφηναν και με ακολουθουσαν κρυφα για να μη χαθω(λες και δεν θα το καταλαβαινα), ο αδερφος μου βεβαια πηγαινοερχεται απο το σπιτι στο σχολειο μονος του και ειναι η ιδια αποσταση.

Για αυτό βάλ'τα με τους γονείς σου όμως όχι με τον αδερφό σου^

^ναι,τελικά αυτο έκανα.(και το βλαμμενο καθοταν και ετρωγε ,ανεφρθηκε τοσες φορες το ονομα του,ουτε μια αντιδραση σαν να μην ακουγε)

Αυτό ακριβώς εννοώ...το να το λες βλαμμένο μάλλον δείχνει πως με αυτόν τα βάζεις.

Ένας χρόνος φιλίας, ατέλειωτα sms, πολύχρωμα σταράκια, μια γρανίτα μοχίτο, το τρένο, η πόλη κι η ελιά, χαμόγελα, αναμνήσεις, ένα μυστικό που μοιράστηκα και ένα που δεν θα καταφέρω ποτέ να ξεστομίσω...








Κι ένα τηλεφώνημα τα κατέστρεψε όλα.

^^οχι απλα απο συνηθεια.Ουσιαστικα στο βασικο ,κυριως θεμα μου προσπαθησα να τον αφησω εντελως απεξω.

Άρα έχεις συνηθίσει να τα βάζεις μαζί του...χειρότερο.

οχι νομιζω πως οι χαρακτηρισμοι μου προς τον αδερφο μου δεν ξεπερνουν τα φυσιολογικα ορια,αλλωστε κατα βαθος τον αγαπαω.

Vindictus Viridian έγραψε:Άρα έχεις συνηθίσει να τα βάζεις μαζί του...χειρότερο.

Vindictus έχεις πάρει τον ρόλο του ψυχολόγου στις φιλοσοφικές σκέψεις?
Συγνώμη και για το θάρρος δηλαδή,απλά στις τελευταίες σελίδες όταν πει κάποιος κάτι προσπαθείς να το αναλύσεις.

Kανένα πρόβλημα...με αυτούς μόνο που έχω το θάρρος...αν γράψεις κάτι εσύ δεν πρόκειται να παρέμβω...απλά τυγχάνει να γράφουν άτομα που είτε ξέρω τις καταστάσεις για τις οποίες μιλάνε είτε ξέρω αυτά πολύ καλά

Vindictus Viridian έγραψε:Kανένα πρόβλημα...με αυτούς μόνο που έχω το θάρρος...αν γράψεις κάτι εσύ δεν πρόκειται να παρέμβω...απλά τυγχάνει να γράφουν άτομα που είτε ξέρω τις καταστάσεις για τις οποίες μιλάνε είτε ξέρω αυτά πολύ καλά

Χχαχχαχ είπα και εγώ.
Οκ κατάλαβα.

Παιδιά, για όσους έχουν τύχει να δουν την εκπομπή mega σαββατοκύριακο, σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα ρητά που αναφέρει. Ένα εκ των οποίων είναι κι αυτό:

Όταν δεν έχει κανείς εκείνο που αγαπά, πρέπει να αγαπά εκείνο που έχει!

FLEUR258 έγραψε:

Vindictus Viridian έγραψε:Άρα έχεις συνηθίσει να τα βάζεις μαζί του...χειρότερο.

Vindictus έχεις πάρει τον ρόλο του ψυχολόγου στις φιλοσοφικές σκέψεις?
Συγνώμη και για το θάρρος δηλαδή,απλά στις τελευταίες σελίδες όταν πει κάποιος κάτι προσπαθείς να το αναλύσεις.

Πες τα χρυσόστομη! Πες τα moderator μου! Καμάρι του σπιτιού μου!!
Ρε άνθρωπε, here's a little hint: δεν χρειάζεται να απαντάς σεό,τι γράφει ο καθένας εδώ μέσα και να προσπαθείς να το αναλύσεις. Προσωπικές είναι οι σκέψεις, για όνομα!

Χτύπησε πριν από λίγο το τηλέφωνο, ενώ ο αδερφός μου ήταν έτοιμος να πάει σ'ένα φίλο του:
Εγώ: "Ναι;"
Άγνωστη φωνή παιδιού:" Ναι, γειά σας, είμαι ο Ιωάννης, ο Γιάννης(αδερφός μου, 10 χρονών)
Ε:"Ναι, μισό λεπτό."

Τέλος πάντων, μιλάει ο αδερφός μου στο τηλέφωνο και λέει στο παιδί που προφανώς είχε ζητήσει να έρθει να παίξουν πως συγνώμη, απλά δεν μπορεί γιατί θα πάει σ'ένα φίλο του να παίξουν. Και ξαναζητάει συγνώμη.
Ενώ έκλεινε το τηλέφωνο, τον ρωτάω ποιός ήταν αυτός, επειδή δεν τον είχα ξανακούσει. Και μου λέει:
"Είναι ο Ιωάννης, ένα πεμπτάκι, τον βρήκα προχτές να κλαίει μόνος του επειδή δεν έχει φίλους. Ήρθε από τη Σάμο."
Και του έδωσε το τηλέφωνο του σπιτιού μας για να έρθει να παίξει μαζί του.
Και εγώ να έχω μείνει, να έχω βουρκώσει.

Και κάθομαι και σκέφτομαι.
Πόσο απαίσιο πράγμα είναι να μην έχεις φίλους. Ή έστω ένα φίλο. Έναν πραγματικό φίλο. Ειδικά για ένα παιδί 11 χρονών. Να μην έχει κάποιον να παίξει, ένα παιδί να μοιραστεί τα προβλήματά του, να ξέρει πως κάποιος τον νοιάζεται. Και γιατί δεν έχει φίλους; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε αληθινούς φίλους; Τι εμποδίζει ένα παιδάκι 11 χρονών να κάνει φίλους; Γιατί πρέπει ένα παιδί σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία να το περνάει αυτό; Να κλαίει ΜΟΝΟ ΤΟΥ. ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΙΛΟΥΣ. Δεν έχει φίλους. Ξέρω πως είναι να μην έχεις φίλους σ'εκείνη την ηλικία. Και ουσιαστικά να μην έχεις κάνει κάτι για να μη σε θέλουν. Τι μπορεί να έκανε στον λίγο καιρό που ήρθε από τη Σάμογια να μην είναι επιθυμητός, για να μην είναι αποδεκτός; Δεν μπορώ να καταλάβω. Τα παιδιά είναι όντως σκληρά, και δεν το καταλαβαίνουνε. Δεν το καταλαβαίναμε πόσο σκληρά ήμασταν.
Η αληθινή φιλία είναι ανεκτίμητη και το καταλαβαίνω τώρα περισσότερο από ποτέ.

Και κάτι άλλο...
Πόσο περήφανη νιώθω για τον αδερφό μου κάτι τέτοιες στιγμές. Πόσα παιδιά θα το χαν κάνει αυτό; Πόσα παιδιά θα χαν πλησιάσει ένα μόνο παιδί που κλαίει και όχι μόνο θα το παρηγορούσαν, αλλά θα τους έδιναν και το τηλέφωνο του σπιτιού τους, μαζί με την υπόσχεση να γίνουν φίλοι.

Ο Ιωάννης τελικά θα έρθει να παίξει με τον αδερφό μου το απόγευμα, όταν αυτός θα έχει γυρίσει απ' τον άλλο φίλο του.

Αύριο είναι μια πάρα πολύ σημαντική μέρα,σταυρώστε όλοι τα δάχτυλά σας και στείλτε θετική ενέργεια να πάνε όλα καλά.

Good luck^

FLEUR258 έγραψε:Αύριο είναι μια πάρα πολύ σημαντική μέρα,σταυρώστε όλοι τα δάχτυλά σας και στείλτε θετική ενέργεια να πάνε όλα καλά.

Θα πάνε

Ο θάνατος δεν έχει σταματήσει να με σοκάρει. Την μια στιγμή είσαι εδώ και την επόμενη μπορεί και όχι. Πιο πιθανό όχι. Δεν είναι πως κανείς ποτέ την γλίτωσε σ' αυτή τη ζωή. Πολλές φορές σκέφτομαι πως μπορείς να καθορίσεις τα πάντα-επιλογές, τόσες επιλογές- και τελικά να που δεν μπορείς. Νομίζω ότι θα ζήσω για πάντα, ότι οι γονείς μου και οι φίλοι μου θα ζούμε μαζί στην αιωνιότητα. Κι όμως δεν είναι έτσι: θα μεγαλώσουμε, θα γεράσουμε και μια μέρα κάποιος θα μας βρει νεκρούς. Συνεχίζει να με σοκάρει. Γι αυτό καλύτερα να κάνεις αυτά που θέλεις τώρα. Το αύριο δεν είναι ποτέ σίγουρο.

Οκ ρε...ανήκετε σε μία κλίκα. Αποκτήστε προσωπικότητα όμως...έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια με άλλα λόγια και να τα λέτε μόνο εσείς της κλίκας. Κάντε κάτι πρωτότυπο επιτέλους...μέχρι και καλημέρα λέτε με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό δεν σημαίνει ότι είστε αδελφές ψυχές! Πάλι καλά που ασχολείστε άξια με την μουσική κι έχω να πω κάτι καλό για εσάς όταν με ρωτάνε...να φαίνομαι και κόσμιος!

Σπουδαστες, νεα παιδια, με ανοιχτα μυαλα, που ξερουν και κατι παραπανω υποτιθεται στην μεχρι τωρα ζωη τους καθως θεωρουνται ενηλικοι και μαλιστα αρκετοι ανω των 20. Ρατσιστικες αντιληψεις κατα των αλλοδαπων, κατα των ομοφυλοφιλων και διακρισεις μεταξυ των κοινωνικων ταξεων!! Δηλαδη ΠΟΣΗ ελλειψη παιδειας! Ουτε καν διαλογο να μην μπορουν να κανουν εφοσον δεν μπαινουν στον κοπο να ακουσουν. Και μετα νομιζουν πως ειναι και επικοινωνιακοι! Επικοινωνια επιτυγχανεται οταν μεταφερονται σωστα τα μηνυματα και στις δυο πλευρες. Οχι λεμε τις μπουρδες μας και φωναζουμε κιολας για να ακουστουμε Ντε και καλα! Που εμπλεξα Χριστε μου!!!!!!!

No need to run and hide
IT'S A WONDERFUL WONDERFUL LIFE