Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Aurora Sinistra έγραψε:Δοκίμαζα σήμερα καλοκαιρινά.Δεν μου κάνει σχεδόν τίποτα.Δηλαδή τιποτα στενό.Δεν πιστεύω πως είμαι χοντρή,απλά δεν είμαι όπως ήμουν κάποτε.Και αυτό το κάποτε δεν είναι απλά περσυ.Δεν μόνο φετος που πάχυνα.Είναι ολο το λύκειο.Ημουν 1,60 και 40 κιλά στο γυμνάσιο.Τώρα είμαι 2-3 εκατοστά πιο ψιλή και 12 κιλά παραπάνω.Και δεν ήμουν ανορεξική.Ημουν απόλυτα φυσιολογική έτρωγα γλυκά,δεν είχα σκεφτεί ουτε μια φορά τη διαιτα τότε.Επίσης τότε είχα και κάτι άλλο που ονομαζεται αυτοπεποιθηση.Ισως να είμαι κομπλεξική όμως δεν το αντέχω αυτό.Δεν θα ησυχάσω μέχρι να φτάσω στο ΧS.Είναι λες και φέρνουν τα γλυκά επίτηδες.Αλλα ας φέρουν οτι θελουν.Δεν τρωω τίποτα.Μεχρι και η μαμά μου μου είπε οτι πρεπει να χασω 3 κιλά.

Ρε Βικυ ελεος πια με αυτο το θεμα με τα κιλα. Καταρχας συμφωνω απολυτα με Μαρια, Αρκ και Ιζ! Δλδ μιλησε ο Δρ. Χρη, λιγο σεβασμος παρακαλω.
Παντως επειδη εγω σε εχω δει κι απο κοντα, δεν εισαι απλα κανονικη, εισαι αδυνατη! Και το φορεματακι το κολλητο και η φουστιτσα μια χαρα τελεια σου πηγαιναν. Για αυτο λοιπον ασε τις αηδιες (δε μπορω να εκφραστω κιολας, θα σε βρισω απο κοντα.-), κι αμα θες ντε και καλα να χασεις λογο ψυχολογικου αντε χασε ενα-δυο αλλα οχι παραπανω. Τα πληθη μιλησαν, the case is closed. :blasé:

Isabelle Lightwood έγραψε:Εγω πιστεύω πως υπάρχει ιδανικό βάρος. Το βάρος που θα σε κάνει και εσένα να νιώθεις καλα,και να αρέσει και στους άλλους και να είσαι και υγιής.

Συμφωνώ απόλυταααα.Αυτό ήθελα να πω και εγώ.

~~~~
Πως τα φέρνει έτσι η ζωή.Κάθε φορά που πιάνουμε συζήτηση γι'αυτό εδώ το σπίτι,με ποιάνουν τα νεύρα μου.Παλιό μ@λ@κες όλοι οι τραπεζίτες.Και οι μεσίτες.Και όλοι τους.Και εσύ θείε από κάτω και εσύ το ίδιο είσαι.Λες και σου λείπουν χρήματα από την ζωή σου.Χτύπα το κεφάλι σου δυο φορές στον τοίχο και συνειδητοποίησε τι είπες στην ίδια σου την αδερφή.Ηλίθ** όλοι πια.

~~~~~
Και πάλι πως τα φέρνει έτσι η ζωή ε?
Να έχεις γενέλθια 3 μέρες πριν από εμάς.Ένα μικρό ταυράκι και εσύ.
Εσύ όχι.Δεν μου φταις σε τίποτα.Οι άλλοι μου φταίνε,που δεν σε σκέφτηκαν.Μακάρι να γνώριζες τον παππού σου.Να έβλεπες τι υπέροχος που ήτανε.Μα τι κάθομαι και λέω...Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως....

Καλώς όρισες μικρέ σ'αυτό το περίεργο κόσμο,που ονομάζεται ζωή.

συμφωνώ κι εγώ με Ιζ.

Αθανασία σκάω αλλα το φορεμα και η φουστα ηταν αερινα οχι στενα.

Isabelle Lightwood έγραψε:Εγω πιστεύω πως υπάρχει ιδανικό βάρος. Το βάρος που θα σε κάνει και εσένα να νιώθεις καλα,και να αρέσει και στους άλλους και να είσαι και υγιής.

Καταρχάς δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους(και ούτε καν στους περισσότερους) με ένα συγκεκριμένο βάρος.Μια κοπέλα μπορεί να είναι 60 κιλά αλλά εμένα να μ άρεσε πιο πολύ όταν ήταν 50 ή 70.
Επίσης το υγιής έχει τεράστια κλίμακα. Αν είσαι 1,60m τότε είτε 50 είτε 60 είτε 70 κιλά να είσαι υγιής θεωρείσαι. Και μιλάμε για απόκλιση 20 κιλων όχι για 3-4.


Άρα καταλήγουμε ότι ιδανικό βάρος είναι αυτό με το οποίο αισθάνεσαι καλά;
Ρωτάω γιατί κάτι μου λέει ότι και αυτό θα έχει διακυμάνσεις όπως όταν ήσουν 52 και μετά έγινες 62 και ένιωθες οκ και στις 2 περιπτώσεις.

Συγγνώμη αλλά δεν συμφωνώ.

Στους περισσότερους μπορείς να αρέσεις, έχοντας ένα σώμα χωρίς περιττά κιλά, άλλά και με τις καμπύλες του, που σε κάνουν, εχμ, γυναίκα.
Σε μερικούς προφανώς δεν θα αρέσεις αλλά θα αρέσεις στη πλειοψηφία και αυτό θα σε κάνει να νιώθεις καλά.

Συμφωνώ ότι το υγιής έχει τεράστια κλίμακα, ας πούμε 50-70 όπως λες κι εσύ, όμως κι εδώ έρχονται κι άλλοι παράγοντες, και κυρίως εξαρτάται από το πως μπορεί το κάθε σώμα ξεχωριστά να ανταπεξέλθει σε ένα βάρος. και στη τελική δεν είναι όλα τα κιλά ίδια, για ένα κιλό μιλάμε όμως τι κιλό; Λίπους ή μυικής μάζας;
και εδώ έρχεται και το πως αισθάνεσαι εσύ, άλλα προφανώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως ας πούμε εάν σε κάποια έχει γίνει έμμονη ιδέα και έχει τελείως λανθασμένη εικόνα για την ίδια και φυσικά για το πως θα έπρεπε να είναι. Δεν θα φτάσω στην ανορεξία, εκεί μιλάμε πλέον για ασθένεια, αλλά εάν κάποια είναι του σκεπτικού "θα φάω ενάμισι σπόρια καλαμπόκι, γιατί ο διατροφολόγος είπε δύο, άρα με συμφέρει" δε μπορείς να της πεις "ναι, μείνε στα 30 κιλά επειδή έτσι γουστάρεις εσύ οπότε όλα οκ".
προφανώς παντού υπάρχουν εξαιρέσεις, υπάρχουν κοπέλες που από τη φύση τους είναι πιο κάτω στα κιλά από αυτό που ορίζουμε εμείς "νορμάλ" ή αποδεκτό και vice versa.
Δεν λέει τίποτα ο κάθε παράγοντας μόνος του και φυσικά δεν ορίζουμε γενικούς κανόνες ΄στους οποίους πρέπει να ταιριάξουν όλοι.

Όχι δεν νομίζω να μπορείς να αρέσεις στους περισσότερους. Εδώ υπάρχουν κοπέλες και κοπέλες που θεωρούνται πανέμορφες αλλά σε κάποιους δεν κάνουν καν αίσθηση. Και αγόρια αντίστοιχα.Αλλά αυτό πάει αλλού.

Όσο για τα κιλά , τι σημασία έχει αν είναι μυική μάζα ή λίπος όταν αφορά την υγεία; Αν αφορά την ομορφιά έχει διαφορά αλλά εδώ για την υγεία μιλάμε αποκλειστικά για αυτό έχει σημασία ο παράγοντας αυτούσιος. Όταν είσαι 100 κιλά και 1,50 είτε τα 50 κιλά επιπλέον είναι μυική μάζα είτε λίπος είναι επιβαρυντικός παράγοντας για την υγεία ακόμα και αν είσαι body builder. Η καρδιά είναι μυς και αδιαφορεί για το που στέλνει το αίμα.Το μόνο που ξέρει είναι ότι πρέπει να το στείλει σε μεγαλύτερη έκταση.

Το point μου είναι οτι δεν υπάρχει απόλυτος ορισμός του ιδανικού βάρους(ακόμη και εσύ αναφέρεις πόσους παράγοντους και θα βρεις και άλλους σε λίγο ) , συνεπώς το ιδανικό βάρος είναι μόνο θέμα οπτικής που εξαρτάται από το τι δουλειά κάνεις μέχρι και το αν έχεις πρόβλημα με τον θυρεοειδή

Arcturus Regulus Black έγραψε:

Όσο για τα κιλά , τι σημασία έχει αν είναι μυική μάζα ή λίπος όταν αφορά την υγεία; Αν αφορά την ομορφιά έχει διαφορά αλλά εδώ για την υγεία μιλάμε αποκλειστικά για αυτό έχει σημασία ο παράγοντας αυτούσιος. Όταν είσαι 100 κιλά και 1,50 είτε τα 50 κιλά επιπλέον είναι μυική μάζα είτε λίπος είναι επιβαρυντικός παράγοντας για την υγεία ακόμα και αν είσαι body builder. Η καρδιά είναι μυς και αδιαφορεί για το που στέλνει το αίμα.Το μόνο που ξέρει είναι ότι πρέπει να το στείλει σε μεγαλύτερη έκταση.

Thank you, Doc


Το ιδανικό βάρος πράγματι δεν υπάρχει! Το θέμα είναι να μην επιβαρύνεις την υγεία σου, είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο. Και με βρίσκετε κάθετα αντίθετη στο "να βρεις ένα βάρος που να αρέσει στους γύρω σου"-παράγοντας τελείως υποκειμενικός και ανούσιος μιας και α.καθορίζεται από τα πρότυπα κάθε εποχής ή να πω καλύτερα τα στερεότυπα; β.δεν υπάρχει ούτε ένα αυστηρό κριτήριο για το πως θα αρέσεις και σε ποιους και γ.το θέμα είναι να αισθάνεσαι εντάξει εσύ με την εικόνα σου, με βάση τα δικά σου κριτήρια plus τα κριτήρια που αφορούν την υγεία σου.
Ειλικρινά, φτάνει πια αυτή η στερεοτυπική αντίληψη για την γυναίκα->κορμάρα->θεά του σεξ->επιτυχία σε όλους τους τομείς. Μαντέψτε κάτι: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Μια ισορροπημένη διατροφή αρκεί. και επειδή ο όρος "ισορροπημένη" πολύ συχνά μεταφράζεται ως "περιορισμένη", όχι δεν εννοώ αυτό.: φυσιολογικές ποσότητες από όλες τις τροφές ανά τακτά χρονικά διάστηαματα. Και το σουβλάκι σου θα το φας και την σοκολάτα σου και όλα.
Αρκεί να μην οδηγούμαστε στην υπερβολή σε καμία περίπτωση: είτε στον υποσιτισμό είτε στην υπερπρόσληψη βάρους.

Εγώ -και ας μπαίνω σφήνα- ένα πράγμα έμαθα απο την ζωή μου έχοντας υπάρξει είτε υπέρβαρος είτε σχεδόν ανορεξικός:ότι ποτέ δεν περίμενα απο την ζυγαριά μου να μου ορίσει το τι θα κάνω και το αν θα είμαι χαρούμενος,ευτυχισμένος,αποδεκτός,αν θα έχω σχέση,αν θα μπορώ να αγοράσω φιρμάτα ρούχα,αν θα έπρεπε να κάνω το ο,τιδήποτε.Η ζυγαριά μπορεί να μετράει κιλά αλλά δεν είναι μέτρο ευτυχίας.Γιατί και αυτό που θες να δείξει η ζυγαριά σου ακόμα και να το δείξει,κάτι άλλο θα σου χαλάει την εικόνα.

ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! Είστε άνθρωποι,δεν είστε βιτρίνες,δεν είστε εξώφυλλα,δεν είστε πλαστικές κούκλες! Πετάξ΄τε στα σκουπίδια μόδιστρους,εταιρείες ρούχων,εκδότες,κάθε λογής πασαρελαντζούδες και λοιπά ξόανα που μοστράροντε ως πρότυπα γιατί πολύ απλά,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!!!

Amycus έγραψε:

ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! Είστε άνθρωποι,δεν είστε βιτρίνες,δεν είστε εξώφυλλα,δεν είστε πλαστικές κούκλες! Πετάξ΄τε στα σκουπίδια μόδιστρους,εταιρείες ρούχων,εκδότες,κάθε λογής πασαρελαντζούδες και λοιπά ξόανα που μοστράροντε ως πρότυπα γιατί πολύ απλά,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!!!

This is so Glee season 01.

Αχ ας μπορέσω σιγά σιγά να τα κάνω όλα λίγο πιο απλά. Όπως παλιά που μια αγκαλιά ήταν αρκετή για να νιώσω ασφάλεια και λίγη αγάπη ικανή να με κάνει να θέλω να δώσω αγάπη σε όλον τον κόσμο. Χάλασα, σκούριασα, έγινα ψεύτικη και άπληστη και υπερβολική. Ελπίζω ένα φτιάξιμο να είναι αρκετό και να μη θέλω πέταμα

I remember you telling me how no one is beyond saving, I recall laughing with your optimism, your idealism, the better life, the goodness in me. I was a cynic back then, hardly able to value the beauty of a simple, small act of goodwill to its full extent. Things were so easy back then. Three years later I am double than what I was and I apreciate far too many things to their full extent for my sake. And now I recall myself saying that no one is beyond salvation, or unworthy, or evil, but then I find myself so wanton... and vain. And in those moments, I keep telling myself that we must not choose self-absorption over solidarity and fellowship, that even if we are born and die alone, life is what matters, the inbetween, the action, the moments that infinity alone characterises them and infinity will be their fate.

But in the end, after every self-forced act of mutuality and goodwill (so that no one ever even glimpse upon the wretchedness of what is "I"), or the failed attempts we make to communicate, it is oneself that makes all the important decisions in one's life. It is alone that an individual must carry out the most difficult of challenges in one's life, and alone to live with the consequences of one's choices and actions. And that we must bear that is extremely difficult and heavy, heavier than our ego, our wantoness or our vanity. And in the end, it makes no matter. It is a circle, and you are forced by circumstance to experience it. You might as well apreciate it, to its full extent.

Φόβος-μην αφήσεις τον φόβο να ρίξει τα δίχτυα του πάνω σου, γιατί, εντελώς ξαφνικά, θα αρχίσεις να φοβάσαι τα πάντα. Θα φοβάσαι μήπως δεν ξυπνήσεις το πρωί και ακόμα χειρότερα, μήπως κάποιος που αγαπάς δεν ξυπνήσει. Θα φοβάσαι να περπατάς μόνος στον δρόμο τις νύχτες, θα φοβάσαι μήπως έγινες σχιζοφρενής, θα φοβάσαι να περπατούν όσοι αγαπάς μόνοι στο δρόμο τις νύχτες. Ο φόβος σου θα υπερνικήσει ό,τι καλό έχεις μέσα σου, θα σπείρει την αμφιβολία, την μόνιμη ανησυχία, μια πρωτόγνωρη δειλία. Θα αρχίσεις άθελά σου να σκέφτεσαι το μέλλον κ απ' την άλλη το παρόν, πόσες φορές αγκάλιασες εκείνους που μετράνε γιατί αύριο-φοβάσαι-μπορεί να μην είσαι εδώ πια. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ζεις την στιγμή-το ξέρεις, άλλωστε, η ζωή είναι απρόβλεπτη- αλλά ο φόβος θα σε κάνει να σκέφτεσαι το μέλλον, να βρωμίζεις την στιγμή. Το μέλλον θα γίνει ο εχθρός του παρόντος σου και των όμορφων στιγμών του. Καμία δουλειά, καμία ασχολία δεν θα μπορέσει να σε ξεκολλήσει από τον επίμονο φόβο σου, την ματαιότητα-τι αξίζει να κάνεις, εφόσον δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί, τι μπορεί να χάσεις από λεπτό σε λεπτό; Φυσικά ξέρεις πως η ανθρωπότητα τη μια στιγμή είναι εδώ και την επόμενη στο χώμα, αλλά ο φόβος που καλλιέργησες μόνος σου έτσι αναίτια, σε κάνει να αναρωτιέσαι, να φοβάσαι, τι ήταν αρκετό, τι άξιζε πραγματικά να κάνεις--άξιζε τίποτα; Θα αρχίσεις να φοβάσαι τον θάνατο: είναι φυσικό. Ο φόβος νικάει. Όταν κάποιος πεθάνει, κάποιος που αγαπούσες, εσύ θα σκέφτεσαι μόνο τις πικρές λέξεις που ξεστόμισες σ' εκείνον, γιατί ήσουν πάντα τόσο κακός και αγενής σ' αυτό το άτομο. Ο φόβος σε βύθισε στην λησμονιά: δεν θυμάσαι πια τις όμορφες λέξεις που κάποτε του είπες. Ο φόβος είναι μωβ, μια μωβ ομίχλη και έχει μαύρη μπέρτα και πολλούς φίλους. Η καλύτερή του φίλη όμως είναι η ανησυχία. Η ανησυχία θα σε επισκέπτεται κάθε βράδυ, θα σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, άναρθρες κραυγές που δεν μπορείς ποτέ να ξεστομίσεις, γιατί αυτός που θα σε ακούσει θα αρχίσε να φοβάται κι αυτός(για σένα) και ο φόβος θα κερδίσει άλλον έναν γύρο. Θα σου μοιάζει πιο εύκολο να προσωποποιήσεις τον Φόβο, να γράφεις γι αυτόν σαν να είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο και πολύ μισητό. Επίσης, θα 'ναι πολύ ευκολότερο να γράφεις σε τρίτο πρόσωπο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα σε 'σένα, γιατί πολύ απλά δεν θέλεις να νικήσει ο φόβος, να εξαπλωθεί σε 'κεινους που ενδιαφέρονται για 'σένα. Κανείς δεν είναι άτρωτος μπροστά στον χειρότερο φόβο του, κανείς δεν είναι τόσο δυνατός. There is a light, however,-deep inside, red and so dangerous you would blind your own eyes. Red. bloody red and it hurts touching it and you wouldn't even dare look at it. You just have to cuddle it. Think of yourself as a deep blue lake of emotions, drown in fear. You must bring the light into the lake, bury it, so that you have that light whenever you fear again. You think you can't do such thing. The light is bloody and blinding. But remember-you are The Source, you are The Lake, you Control the Light and Fear has bigger eyes than you know, weaker than yours. BLIND HIM OUT OF YOUR KINGDOM

Minerva McGonagall έγραψε:

FLEUR258 έγραψε:Αύριο είναι μια πάρα πολύ σημαντική μέρα,σταυρώστε όλοι τα δάχτυλά σας και στείλτε θετική ενέργεια να πάνε όλα καλά.

Θα πάνε

ΠΗΓΑΝΕ ΠΗΓΑΝΕ ΠΗΓΑΝΕ!!!!!!

Προσπαθησα να βοηθήσω τον αδερφό μου με μία έκθεσή του.Αλήθεια προσπάθησα.Αλήθεια ήθελα να βοηθήσω.Όμως δεν μπορώ.Δεν μπορώ να του υπαγορεύω και να γράφει.Δεν μπορώ να του πω τι να γράψει.Μπορώ να του πω στο περίπου.να ξεκινήσει με προσφώνηση.Να βάλει αφόρμηση μιας και είναι γράμμα.Να πει γιατι το γράφει.Είναι τόσο τραγικό?και με έδιωξε.Δεν φράσαμε καν στο κυρίο μέρος.Ουτε στον πρόλογο και με εδιωξε.Δεν με άφησε να βοηθήσω.Δεν τον βοηθούσα αρκετά φαίνεται.Ξαναπήγα,τον ρώτησα πως ,τι να κάνω για να τον βοηθήσω.Η ψυχολογία μου είναι σκατά αλλα ασχολούμαι.Αλλα φυσικά ζητησε τη βοήθειαα της μαμάς στην οποία δεν ξέρω τι είπε αλλα μολις πάω να της μιλήσω μου λέει μεσα στα νεύρα να φύγω και "την ξέρει τη βοήθειά μου".Μα φυσικά είμαι αχρηστη και δεν θέλω καν να βοηθήσω.Είμαι επίσης εγωίστρια και ειρωνική που οποτε πάω να βοηθησω το βγάζω στον άλλο ξινό.Α και αν πάω να ζητήσω να δω την έκθεση να διορθώσω τυχόν λάθη, θα μου πει να κοιτάω τη δουλειά μου.

Και άρχισαν κιόλας οι ανησυχίες για την μετέπειτα εκπαίδευσή μου, λες και δεν είχαμε άλλες έγνοιες.
Πέρασα στη σχολή που ήθελα, από τα πρώτα άτομα και είμαι κάτι παραπάνω από ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, είμαι περήφανη. Βγάζω καλούς βαθμούς στη σχολή, με ένα μέσο όρο το 7.5 και όλοι μου οι καθηγητές λένε πως έχω μέλλον και απίστευτα πολλές προοπτικές γιατί είμαι ιδιαίτερη και δυναμική και δημιουργική σε αυτά που κάνω και κοιτάω τα πράγματα σφαιρικά.
Ωστόσο, εγώ αναρωτιέμαι ΤΙ στο καλό θα κάνω στο μέλλον; Κάναμε Πεζό Λόγο και Ποίηση στο προηγούμενο εξάμηνο, από τους τομείς του Αμερικανικού και Αγγλικού πολιτισμού, αντιστοίχως. Τα λάτρεψα, και τα δύο. Κάναμε Εισαγωγή στη Γλωσσολογία και εκεί που δεν με ελκύουν τα θεωρητικά, αυτό το αγάπησα. Τώρα κάνουμε Δράμα, και πέρα από το γεγονός πως η καθηγήτρια είναι εκπληκτική και μας ενημερώνει για τα κινήματα της τέχνης γενικά στην εποχή που μελετάμε, δεν παύω να το αγαπώ και αυτό και να εκπλήσσομαι ευχάριστα από το πόσο διαφορετικά έργα μπορούν να γραφούν σε μία ίδια εποχή και από την περίεργη οπτική που έχει κάθε θεατρικός συγγραφέας. Κάνουμε μετάφραση και είναι θεωρία, ξανά, αλλά λατρεύω να μαθαίνω πώς θα κάνουμε τη μετάφραση που θα κάνουμε στο μέλλον στα εργαστήρια, ακόμη και αν μαθαίνω αχρείαστες θεωρίες. Και λιώνω για τα Ιταλικά και για τις ξένες γλώσσες και θέλω να ασχοληθώ με Ρώσικα και με Αραβικά.
Και αναρωτιέμαι, εγώ σε τι τομέα θα επεκταθώ; Και όχι μόνο σε 3-4 χρόνια που (λογικά) θα πάρω το πτυχίο μου, αλλά και από του χρόνου ακόμα, που θα πρέπει να επιλέξω σχολή και τομέα μαθημάτων για το Erasmus. Έχω τόσες πολλές προοπτικές από αυτή τη σχολή, που δεν ξέρω τι να διαλέξω.
Και αν διαλέξω κάτι; Ποιος μου εγγυάται ότι θα είμαι καλή σε αυτό; Ποιος μου λέει πως θα βρω δουλειά και πως δε θα συνεχίζω να είμαι ένα βάρος στη μητέρα μου; Λες και δεν ξέρω πως υπάρχουν άτομα καλύτερα εκεί έξω, πιο έτοιμα για μία δουλειά, πιο έξυπνα και δημιουργικά, άτομα που έχουν γεννηθεί να λάμπουν.
Κάπου-κάπου συνειδητοποιώ πόσο ανώριμη ήμουν/είμαι. Όλο το άγχος και οι περιπέτειες υγείας και οι κατάρες στην Ιστορία, για να περάσω στη σχολή, και νόμιζα πως μετά από αυτό όλα θα ήταν ΟΚ. Πόσο λάθος έκανα…ήταν το πρώτο βήμα στο πρώτο σκαλί μίας τεράστιας σκάλας… το μόνο που μένει υποθέτω είναι να στρωθώ κάτω και να προσπαθήσω με μικρά ή μεγάλα βήματα να ανέβω παραπάνω… Και βλέπουμε πού θα μας πάει μετά

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ

Eις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κʼ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιον μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, εινʼ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα
κι απʼ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θʼ ανεβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπʼ ο Θεόκριτος «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κʼ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
-Κ.Π.Καβάφης, από τα Ποιήματα 18977-1933

ωωω όχι έλα τώρα ρε Μαρία.
Πριν είχεις το αν θα καταφέρεις να περάσεις(που ήτανε αυτονόητο πως ναι ),και τώρα θα έχεις αυτό?

Είναι σαν να ζητάς να μάθεις το μέλλον.Κανείς δεν ξέρει το μέλλον.Κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα πετύχουμε.Ότι θα βγάλουμε λεφτά.Ότι θα είμαστε ικανοποιημένη με την δουλειά μας.Είναι παράλογο.
Πότε δεν ξέρεις πως στα φέρνει η ζωή.Η ζωή σε πάει,λένε,δεν την πάς.
Οπότε χαλάρωσε,και συνειδδητοποίησε πως αυτό το άγχος σου είναι τόσο ανούσιο.

Ξέρεις τι έκανα εγώ? Έλεγα πέρσι"όταν θα περάσω στην Αθήνα,στον τόπο που μένω..."Το ήξερα? Σαφώς και όχι.Απλά είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πως όταν πιστεύεις κάτι πολύ και με πάθος,και το σχεδιάζεις σαν ήδη να έχει συμβεί,το πετυχαίνεις.
Οπότε τώρα λέω"όταν θα διοριστώ κάποτε σ'ενα όμορφο νησί" Και εδώ γελάμε.Δεν ξέρω αν θα διοριστώ ποτέ μου. Αλλά εδώ είμαι και εδώ είσαι.Μπορεί και να πετύχει η ευχή.
Εκεί που θέλω να καταλήξω,είναι να σου πω,πως να πιστεύεις παραπάνω στον εαυτό σου και στις δυνατοτητές σου.Αλλιώς θα καταλήγεις να ζήσεις μια ζωή με άγχος για το αν θα είσαι ποτέ αρκετά καλή.