Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Τι ζητάω απο τη ζωή μου?

"Είναι όλα θέμα στόχων και προτεραιοτήτων."

Μα, δεν έχω στόχους. Δεν γίνεται να περιμένω κάτι. Όλοι γύρω μου μιλάνε για το μέλλον μου και εγώ απλά ΔΕΝ ΞΕΡΩ.

Δεν ξέρω αν το θέλω αυτό. Δεν ξέρω αν θέλω να διαβάζω για όλη μου τη ζωή ή να συμβιβαστώ με μια δουλειά αρκετά συνιθισμένη. Δεν ξέρω καν αν μου αρέσει οτι κάνω τώρα.


Ωρες ώρες, νομίζω οτι προσποιούμαι συνέχεια, προσποιούμαι οτι ειμαι κάποια για να αρέσω, ή κάποια άλλη για να αρέσω σε κάποιον άλλον. Νο φίλνγκς, νο ιμότιονς. Απλά μια μασκα. ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ.

Δεν ξέρω αν ποτε βρω αυτό που μου ταιριάζει,ή κάποιον που θα με αγαπήσει όπως είμαι, χωρίς να έχω το αγχος να κάνω ότι πρέπει για να αρέσω....

Η Χρυσα: ειναι κλειστος χαρακτηρας,μη κοινωνικο ατομο,δεν εχει φιλες πια,εχει απομακρυνθει απο τα κοριτσια που εκανε παρεα,δεν εχει αγορι,δεν βγαινει πολυ εξω,δεν διαβαζει,δεν θα επιτυχει στη ζωη της,καλυτερα να μην δωσει Πανελληνιες γιατι θα απογοητευτει αφου δεν θα περασει,πρεπει να κανει ιδιαιτερα στα μαθηματικα,δεν θα βγαλλει υψηλους βαθμους οπως η Μαρια,κατι εχει μαζι μας,ειναι ηλιθια και ακουει 30 seconds to Mars και οχι τους θεους Tokio Hotel.
Ολα τα παραπανω ειναι φρασεις ανθρωπων με τις οποιες με χαραρακτηριζουν θα ελεγα.
Το θεμα ειναι πως κανεις απο αυτους δεν εχει ιδεα γιατι ειμαι ετσι η' για τη δικη μου αποψη.
Κανεις δεν ξερει:πως ειμαι κλειστος χαρακτηρας γιατι αυτη ειναι η αμυνα μου,πως δεν ειμαι και πολυ κοινωνικο ατομο γιατι ειμαι λιγο ιδιοτροπη,πως δεν εχω φιλες πια γιατι θελω να βρω καποια αληθινη φιλη,πως εχω απομακρυνθει απο τα κοριτσια που εκανα παρεα γιατι με εκμεταλευονταν,πως δεν εχω αγορι γιατι κανενας δεν εχει εκτιμησει τα θελω μου και τα συναισθηματα μου,δεν βγαινω πολυ εξω γιατι μου αρεσει να διαβαζω βιβλια και να γραφω ιστοριες,κανεις απο αυτους δεν ειναι σπιτι μου για να δουν πως δεν διαβαζω,και ναι θα επιτυχω στη ζωη μου μονο που δεν εχω θεσει ακομα πολλους στοχους(δεν ειμαι απο τα ατομα που προγραμματιζουν τη ζωη τους π.χ στα 16 θα εχω 3 πτυχια.),θα δωσω Πανελληνιες και θα περασω στη σχολη που θελω,δεν θα κανω ιδιαιτερα στα μαθηματικα γιατι τα μισω και δεν ειναι στην κατευθυνση μου,θα βγαλλω υψηλους βαθμους γιατι μπορω,ναι κατι εχω μαζι σας-απλα δεν σας γουσταρω αλλο πια ουτε εσας ουτε τις βλακειες σας,ηλιθια ημουν τοσο καιρο που εκανα παρεα μαζι σας και οι Tokio Hotel δεν μου αρεσουν καθολου και:
The Script taught mε how to movε on.
Grεεnday taught mε that govεrnmεnt's gonna fail somεday.
Bruno Mars taught mε to do anything for that onε pεrson I love
Eminεm taught mε that lifε is hard but you can makε it through
30 Sεconds to Mars taught mε to spεak whats on my mind
Michaεl Jackson taught mε to always lovε the pεoplε around mε
Music taught mε to livε....

Βαρεθηκα να υποστηριζουν ολοι πως με ξερουν,γιατι κανεις δεν θελησε πραγματικα να με μαθει.

Δυστυχώς έγιναν. Συρματόσχοινα.
Λες και είχα ποτέ τη δύναμη να ξεφύγω από το οτιδήποτε.
Λες και δεν αφήνομαι σε όλα στη ζωή μου.
Λες και δεν ήθελα, γαμώτο.

Γιατί να πονάει τόσο ένα αντίο;

Είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου, το έβλεπα, το ήξερα ότι θα ερχόταν η στιγμή της τελευταίας αγκαλιάς. Αλλά, πονάει. Και πονάει πολύ.

Κι εγώ θα ξυπνάω και θα ζητάω την καθημερινότητα που είχαμε για 10 μέρες. Θα ψάχνω. Θα αναζητώ ό,τι σε θυμίζει.

Το κενό, όμως, δεν αναπληρώνεται. Είναι σαν μια τρύπα μέσα μου. Ίσως κλείσει μια μέρα. Αλλά το κενό της ανάμνησης σου θα μείνει.


Άνθρωποι σαν εμάς δεν χάνονται.
Μακάρι.

Ειναι φορές που σχεδιάζεις πράγματα για σένα και η ζωή στα φέρνει αλλιως.

Δε σου δειχνει άλλο δρομο. Ειναι σα να σου λέει οτι δεν έχεις δρομο.

Παγωνεις στην αρχή και μετά ερχεται μπροστά σου το διλημμα.

ΠΩς να την αντιμετωπίσω την αρρώστια; Να με νικησει ή να την κοιτάξω κατάματα;

Να αφήσω να παγώσει και τα υπόλοιπα κυτταρα; Να υποκύψω;

Είμαι μάγος όμως. Εδώ εμείς ξέρουμε απο μαγεία.
Την πραγματική. Του μυαλού.


Και ξέρουμε να νικάμε. Χωρίς να τα μέσα τους.
Με τα δικά μας μέσα. Γιατι πυρήνας του ραβδιού μας ειναι η αγάπη και το πάθος.

Με τέτοιο ραβδί στο χέρι ακόμα και ο καρκίνος έχει το παιχνίδι χάμενο.

Καλως με βρήκα πίσω.
Καλως σας βρήκα κι εσας.

ΥΓ: Η ζωή ειναι πολύ μικρή για να μην είναι μαγικη.

"Βλέπουμε τους άλλους με καχυποψία κι ακόμη πιο πολύ τον εαυτό μας.Έχουμε ξεχάσει πώς ν'ακούμε τις φωνές μας.Δε συντονιζόμαστε μ'αυτό που έρχεται από μας.Χάνουμε το παρόν το αφήνουμε να μας ξεφεύγει.Δεν ξέρουμε ότι δική μας είναι η εκλογή ότιμπορούμε να εκλέξουμε τη χαρά.Μας λείπουν οι στόχοι και δεν καταλαβαίνουμε γιατί ζούμε."

Δεν αντέχω πια την καχυποψία!
Απλά δείτε γύρω σας!
Εμπιστευτείτε που να πάρει!

Άγγιξε τον άλλον.Αγάπησε τον.Ίδιος μ'εσένα είναι.
Απλά δες που σε οδήγησε η καχυποψία σου.Δες για μία φορά.Συνειδητοποίησε.

Δεν θα κάνω το ίδιο λάθος που έκανες.Τα εμπιστεύομαι τα άτομα που αγαπώ.Μην προσπαθείς να μου διδάξεις πως ο κόσμος είναι κακός.Προσπάθησε για μία φορά να με πείσεις ότι μέσα σ'όλους υπάρχουν και μερικοί που αξίζουν.
Ναι γιατί προτιμώ να βλέπω την θετική πλευρά.Και ναι,γιατί μου αρέσει να ρισκάρω.
Εσύ εδώ δημιουργείς σενάρια φαντασίας.Αυτό δεν είναι απλά καχυποψία!Είναι τρέλα!

Κάνε κάτι απλό.Κλείσε τα μάτια.Και έτσι τυφλά πες μου,ποιον θα εμπιστευόσουν να σε τραβήξει από το χέρι και να σε οδηγήσει όπου εσύ θες.
Μπορείς να σκεφτείς έναν? Έστω έναν...

Εγώ μπορώ.(: Να γιατί δεν μοιάζουμε.
Και μην ξανα ακούσω το"Μην εμπιστεύεσαι κανέναν".
Ίσως είναι κάτι από τα πιο λάθος πράγματα που μου έχεις πει.
Και όχι,μην μου χρησιμοποιείς ως δικαιολογία ότι είμαι αθώα.Δεν είναι ανάγκη να βλέπεις παντού εχθρούς.

Για μία φορά.ΕΜΠΙΣΤΕΨΟΥ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

ΔΕΣ ΜΕ!Το εκανα και μια,και δυο,και τρεις φορες και είμαι καλά.

Και ξέρω πως τα χέρια που με πάνε όπου θέλω,τα χέρια που με πιάνουν σφιχτά,τα χέρια που εμπιστεύομαι,τα χέρια που με κρατάνε προστατευμένη είναι ότι πολυτιμότερο έχω.
Γιατί χωρίς αυτά θα έπεφτα στο κενό.
Όπως εσύ.

AΪ στο Βόλντι πια.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πηγαίναμε και ποτέ πολύ καλά οι δύο μας.

Δεν ήθελα να σε μάθω,δεν ήθελες να με μάθεις.Δεν συμβιβάστηκα ποτέ με την ιδέα μιάς τυπικής παρουσίας και δεν ενέκρινες ποτέ κάποιον που έκανε "του κεφαλιού" του.

Δρόμοι που ποτέ δεν διασταυρώθηκαν παρά μόνο για να συγκρουστούν.

Άνθρωποι που ποτέ δεν μίλησαν παρά μόνο για να διαφωνήσουν.

Ξαφνικά μπήκες στο νοσοκομείο.Και μετά στην εντατική.Πέθαινες γιατί η καρδιά που πάντα πίστευα ότι δεν έχεις,σμπαράλιασε.Έμφραγμα είπαν οι γιατροί και εγώ απορούσα με την διάγνωση.

Και τότε με είδες απο πάνω σου.Ντυμένο στο μαύρα και με σφιγμένο πρόσωπο.Αναρωτιέμαι τι να σκέφτηκες εκείνο το δευτερόλεπτο.

Άρχισες να κλαίς.Δεν μπορούσες να μιλήσεις γιατί η συσκευή οξυγόνου ήταν σαν καρφωμένη στο προσωπό σου.Ο ήχος απο το μηχάνημα που μετρούσε την λειτουργία της καρδιάς μου έδινε στα νεύρα.Ήταν πολύ grotesque το σκηνικό για εμένα.Το πρόσωπο μου παρέμεινε ατσαλάκωτο και παγωμένο.

Δεν σου είπα τίποτα,δεν σε ρώτησα τίποτα.Τόσα χρόνια δεν λέγαμε τίποτα,γιατί θα έπρπεπε εκείνα τα δευτερόλεπτα να ειπωθεί κάτι;

Συνέχισες να συγκινήσε και να δακρύζεις.Και συνέχισα να είμαι παγερά ψύχραιμος.Μέσα μου είχε ξεσπάσει θύελλα όμως.

Και μία φωνή να μου θυμίζει ένα πράγμα:"το ξέρεις ότι δεν αλλάζει τίποτα.Ποτέ δεν αλλάζει τίποτα".

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι ένα αντίο?

Οχι όμως ένα αντίο με έναν φίλο, αλλά με όλη σου τη ζωή.

Δεν ξέρω αν θα το αντέξω, αν θα καταφέρω να αφήσω πίσω μου όλα όσα θεωρούσα ζωή μου εδώ. Και ενώ εύχομαι να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται, είτε φετος, είτε σε 3 χρόνια, ένα κομμάτι μου παλεύει ακόμα μέσα μου. Αυτό που τόσα χρόνια ήθελε να μείνει εδώ.

Πως να πεις αντίο, σε όλα οσα έχεις πολεμήσει για να αποκτήσεις? Προσπαθείς να τα κάνεις να φανούν άσχημα, ωστε να είναι λιγότερος ο πόνος...Τι κάνεις όμως για αυτά που πραγματικα σου αρέσουν?

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι.
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί.
Μάλλον...είναι που μου είπες"Χρόνια μας πολλά"
Είναι που από εσένα το "Μαράκι μου"ακούγεται διαφορετικά.
Είναι που μου είπες πως σε λίγο καιρό θα ξεκινήσει η καθημερινότητά σου,και ξέρω πως εγώ δεν θα'μαι πια σ'αυτήν.
Είναι που η φωνή σου μου θυμίζει πολλά.

Και δεν άντεξα.Έσπασα.
Έτσι μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο έβαλα τα κλάματα.

Μάλλον είναι που να...μου λείπεις.


Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Music is medicine for the soul.Μετά έρχεται το γράψιμο.

4 σελίδες για 'σένα. Set me free, will you?

Κομμένα τα "αν", ώρα για "να".-

Θα πέσει ξύλο, γουστάρω!

Μετά το πρώτο αντίο, πρέπει να έρθει και το δεύτερο. Δε το θέλω αλλά πρέπει.

Η τελευταία κουβέντα δεν έχει ειπωθεί ακόμα.

Γιατί πρέπει να υπάρχουν αυτά τα υπονοούμενα?

Γιατί να είμαι η μόνη που ξέρω και δεν μπορώ να το πω?

Γιατί αυτή η αμηχανία?

Γιατί αυτό το κρυφτό?

Γιατί δεν μπορείτε απλά να μιλήσετε?

Όταν θα έχεις στη ζωή σου ανθρώπους που ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί για 'σένα χωρίς να το ζητήσεις, που θα βρουν τρόπο να σε κάνουν να γελάσεις όταν μέσα σου κλαις, που μαζί τους η ώρα περνάει χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι, που σε ξέρουν ενώ δεν ξέρεις ο ίδιος τον εαυτό σου, τότε είσαι τυχερός.

I made a choice to finally let go, because I can't stand the pain, it's time for my last tear to fall and smile again...

Σου λένε πως όταν μεγαλώσεις θα έρθεις στην θέση τους. Πιθανότητες: αρκετές.
Σου λένε πως θα γίνεις σαν κι αυτούς: θα καπνίζεις, θα πίνεις, θα γκρινιάζεις και θα φωνάζεις. Πιθανότητες: μερικές.
Σου λένε πως δεν μπορείς παρά να γίνεις σαν κι αυτούς. Πιθανότητες; 0.

Σας λυπάμαι.

anthian9 έγραψε:Σου λένε πως όταν μεγαλώσεις θα έρθεις στην θέση τους. Πιθανότητες: αρκετές.
Σου λένε πως θα γίνεις σαν κι αυτούς: θα καπνίζεις, θα πίνεις, θα γκρινιάζεις και θα φωνάζεις. Πιθανότητες: μερικές.
Σου λένε πως δεν μπορείς παρά να γίνεις σαν κι αυτούς. Πιθανότητες; 0.

Σας λυπάμαι.

+1.000.000

Το σκεφτόμουν πολύ έντονα κάτι τέτοιο τις τελευταίες μέρες.

Σάρα έγραψε:

anthian9 έγραψε:Σου λένε πως όταν μεγαλώσεις θα έρθεις στην θέση τους. Πιθανότητες: αρκετές.
Σου λένε πως θα γίνεις σαν κι αυτούς: θα καπνίζεις, θα πίνεις, θα γκρινιάζεις και θα φωνάζεις. Πιθανότητες: μερικές.
Σου λένε πως δεν μπορείς παρά να γίνεις σαν κι αυτούς. Πιθανότητες; 0.

Σας λυπάμαι.

+1.000.000

Το σκεφτόμουν πολύ έντονα κάτι τέτοιο τις τελευταίες μέρες.

http://howl-of-the-wind.blogspot.com/2011/08/blog-post.html
Αυτή είμαι ΕΓΩ.

Αυτό που αγάπησα και αγαπώ περισσοτερο ειναι οι βραδυνές παρανομες περιηγήσεις στο φορουμ!

Αυτό που μένω μόνος μου και γυρίζω απο αίθουσα σε αίθουσα.

Που κρυφοκοιτάω μήπως με πάρει χαμπάρι ο Φιλτς και η γάτα του.

Που κατεβαίνω στις κουζίνες, παω στα μπουντρούμια, ανεβαίνω στον πύργο του Ραβενκλοου και πάλι πίσω στο Γκρίφιντορ και στο Απαγορευμένο Τμήμα της Βιβλιοθήκης και μετα στις τουαλέτες των κοριτσιών παρέα με την Μυρτιά που κλαίει.

Θα πετύχω παλι τον Σνέηπ να γυρίζει στους διαδρόμους με σκιά σαν νυχτερίδας και θα κρατήσω την αναπνοή μου ενώ έχω κρυφτεί πίσω απο κάποια πανοπλία.

Θα βγω για λίγο στον κήπο και θα ρίξω μια ματιά στον Χάγκριντ που ως γνωστός ξενύχτης θα με περιμαζέψει για κανένα σφηνάκι ουίσκι της φωτιάς.

Φεύγοντας θα πάρω μικρές δόσεις απο Απαγορευμένο Δάσος, θα χαζέψω τα αστέρια με τον Φιρέντσε και θα καταλήξω πάλι πίσω στον κοιτώνα κάτω απο τα σκεπάσματα.

Τι εννοείς αν όλα αυτά που σου είπα είναι αληθινά η συμβαίνουν στο μυαλό μου;;;

Εννοείται οτι συμβαίνουν στο μυαλό μου. Αλλά τι σε κάνει να πιστεύεις πως δεν είναι και αληθινα;

Σε αγαπάω Harryworld

Αυτά συμβαίνουν όταν οι γονείς σου επενδύουν πάνω σου το μέλλον τους.Όταν βγάζουν σ'εσένα το αποθωμένο τους.

Όταν σκέφτονται μόνο τα λεφτά.

Βαρέθηκα.
Κουράστηκα.

Είναι δύσκολο...
Πολύ δύσκολο...

Until this moment, I never understood how hard it was to lose something you never had...

- Ναι;
- Έλα, μαμά.
- Δεν είσαι στο αεροπλάνο;
- Καθισε. Και πάρε και χάπι.
- Τι έγινε;
- Βασικά, έχασα την πτήση.
- ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;
- Την άλλαξα για το απόγευμα.
- Λεφτά είχες;
- Είχα.
- Δεν πειράζει τότε κοριτσάκι μου, έλα, σε περιμένω...

Με ΒΑΡΕΘΗΚΑ. Ειλικρινά. Καμιά φορά έχει πλάκα, καμιά φορά γελάω μαζί μου. Δηλαδή πάντα. Ό,τι και να συμβαίνει δε δίνω ποτέ σημασία. Χάνω το τραίνο επειδή ξεχάστηκα στην καφετέρια; Δεν πειράζει, θα έρθει ένα άλλο. Κάθε μήνα μου βγάζουν καινούρια κλειδιά επειδή τα χάνω; Ποιός χ*στηκε; Είχα εκατό ευρώ στην τσέπη και δε θυμάμαι που τα παράτησα και τα έχασα κι αυτά; Και τι πειράζει ρε παιδιά, χαλαρά. Ξεχνάω την ταυτότητα πριν πάω στο αεροδρόμιο; Θα το αλλάξουμε μωρέ το εισητήριο.

Θυμάμαι και τη δασκάλα μου στην πρώτη Δημοτικού:
- Καλό κορίτσι είναι, μόνο πολύ αφηρημένο. Πιάνει το μολύβι, πάει να γράψει και χάνεται... Έτσι απλά, με το μολύβι στο χέρι και τα μάτια καρφωμένα στον πίνακα. Σταματάει να ακούει, να βλέπει, είναι στον κόσμο της...

Μόνο σήμερα με έπιασε δύσπνοια όταν άκουσα το: "Μα η πτήση σας έχει φύγει..." . Άρχισα να τρέχω κλαίγοντας, ενώ ποτέ δεν αντιδρώ στα αποτελέσματα της αφηρημάδας μου.
Μα δεν είναι δυνατόν, μόλις με σιχάθηκα. Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια. Η κοπέλα που μου έδωσε την καινούρια κάρτα επιβίβασης μου κύκλωσε και τις ώρες πάνω. Σου λέει, φαίνεται με τι βόδι έχω να κάνω. Και χάλασα και το μισό μου χαρτζηλίκι που είχα για να περάσω μέχρι τα Χριστούγεννα. Αι σιχτηρ.

Είναι παράξενο το πως ένας μόνο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου. Να σε κρατήσει πίσω, να σε κάνει να σκεφτείς, να μιλήσεις, να φωνάξεις, να νιώσεις τα πάντα. Ακόμα πιο παράξενο όμως μου φαίνεται το ότι οι άνθρωποι πάντα φεύγουν για κάποιο λόγο. Απομακρύνονται. Αποχωρούν. Το γιατί, το πως, το πότε δεν έχουν σημασία.
Δεν είναι δικό μου έργο στο κάτω κάτω. Απλά νιώθω ευτυχισμένη που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο, αν και λυπάμαι κάπως που τα πράγματα δεν είναι όπως πριν.
~Σε ευχαριστώ όμως, πραγματικά, για όλα. Άξιζες τα πάντα. Τις ατελείωτες συζητήσεις, τον πόνο, τα χαμόγελα, τα σχέδια, τα πάντα.
Δεν καταλαβαίνω πως κάποιοι μπορούν να κρατήσουν κακία σε άτομα που έχουν επηρεάσει τόσο πολύ τη ζωή τους. Έστω και περισσότερο αρνητικά, από όσο θετικά. Είναι πλέον κομμάτι του εαυτού τους, είτε το θέλουν, είτε όχι. Και το παρελθόν δεν αλλάζει. Αν το καλοσκεφτεί κάποιος, ούτε η ίδια μας η οικογένεια δε μας επηρεάζει πάντα θετικά. Γιατί, λοιπόν, να σχηματίσω τώρα αρνητική άποψη; Δεν έχει νόημα. Μετά από τόσο καιρό δε μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου.
~Πέρα από όλα αυτά, πραγματικά, σε ευχαριστώ. Και, πραγματικά, σε αγαπούσα. Αντίο.

Σπόιλερ: