Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω μία ελάχιστη μικρή αλλάγη και θα ταν όλα τέλεια, από τη στηγμή που αυτό δεν γινεται απλά πρεπει να προσαρμωστούμε στα γεγονότα που αν σβήναμε μια στηγμούλα ή αν προσθέταμε μια στηγμουλα του ενώς δευτερολέπτου όλα θα ταν όπως πριν όλα θα ταν τέλεια, και οταν όλα πανε χαλια πως μπορουμε εμεις να αντεξουμε?

Σπόιλερ:

"Μεγάλο πράγμα τα παιδιά.Για αυτά τα κάνουμε όλα."
"Ναι.Εγώ βέβαια δεν έχω δικά μου παιδιά και ίσως να είναι αργά να κάνω τώρα.Αλλά χωρίς τα παιδιά εδώ δεν ξέρω τι θα έκανα.Αυτά είναι που με κρατάνε χαρούμενη και ζωντανή.Χωρίς αυτά δεν ξέρω τι θα γινόμουν.Αυτά με κάνουν δυνατή."<3

Το σημαντικότερο ίσως πράγμα που μπορεί να κάνει ένα καθηγητής για να παιδιά.Να τα αγαπάει. (: <3

Μερικές φορές δεν μπορώ να καταλάβω το φέρσιμό μου. Κάνω πράγματα, χωρίς να χρειαστεί, χωρίς να έχω να αποκομίσω κάτι. Μέχρι και κακό κάνω. Απλώς για να προκαλέσω κάποια αντίδραση στον εαυτό μου, κάτι.

Αυτός είναι ο άνθρωπος; Αρκεί να μη βαριέται;
Μάλλον.

How does a heart love, if no one has noticed its presence?
And where does it go?

True...

Μείνε συγκεντωμένος στο στόχο.
Άσε τους άλλους να λένε ό,τι θέλουν, εσύ ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Αν θέλεις χείρα βοηθείας πάρε το αριστερό σου και δώσε το στο δεξί.


Η καλύτερη συμβουλή από όλες τις π@π*ρες που άκουσα.

Books are secrets waiting to be told. They are shoved aside on a dusty shelf or buried under a mountain of laundry that has still yet to be done. Forgotten by children in lieu of video games and flashy TV shows and passed off by adults. They always say they never have the time to read them… So they sit, stacked side by side in indistinguishable covers, dusty and cold. In each bound copy, stamped on each yellowed page lay stories of worlds you never imagined could ever exist… They stay in the same spot for years until you move, throwing them carelessly into a box on a truck only to stack them back on those same shelves in a new home.

But some of us know better. The books breathe life. Late at night when the world has gone to bed and our thoughts are running restlessly, they whisper to us from across the room, telling us to pick them up and crack them open. They offer a place to run away to when our feet are too scared to move. A place to hide when the world outside our windows seems too dark and too real. We find ourselves hidden amongst the pages and in the struggles and triumphs of our papery-selves. There is strength there to be shared, losses to be mourned and fights to have won. There are more dreams and loves and lies than we could ever manage outside of the pages of our books.

They suffer the wear and tear of being too well loved. Dog eared pages and cracked spines from re-reading the story of the prince and his heartbreak over and over late one night when our own hearts were broken to a million pieces. They have tea stains and hastily scribbled notes. Smudges from fantastic tea cakes and from our lips pressed against the pages in a show of great, knowing love.

In our books we find new worlds. We find the strength that we thought we did not possess. We find a shoulder to cry on and hands to lightly wipe the tears away. We find our knight in shining armor, our princess in the tower and our kingdoms to run away to. We find our own stories, our own words and words we never knew we wanted to say.

We feel sorry for the people who donʼt read, or say they donʼt have time. We laugh when people say “Its just a book.” or “You donʼt need two copies of that” because to us, each book contains subtle differences that make them unique. We know the importance and the magic of books, even when the rest of the world has passed them by.

And that's why I read books. A hopelessly romantic person and a dreamer like me could never combine with the hard reality and cruelty of our world. In books I can find love and hope and friendship. I mean, if I look around me... this world is rotten. We have forgotten of what is the most important and of what is really essential; we don't live. We don't have lives. Or at least the lives we dreamed when we were five. We do the things that are expected. And the only way out of this are books.
I don't have a life. Not really. I live only for studying and studying. Nerd and geek, I know. But through literature, I live. I go into the characters lives and I feel i join them into their adventures. I find my self little by little in page of this book or the other in the next self. And I'm proud to be the one reading books.

Σορι για το αγγλικο.

Είμαι απίστευτα κυκλοθυμική τελικά.
Το παθαίνω πολύ σύχνα. Απίστευτα συχνά. Ψάχνω τον λόγο που στεναχωριέμαι και είμαι σε μια φάση αλά: "You want to kill me? Oh.. Okay..." αλλά ποτέ δεν το βρίσκω.

^+125456454564546554545465

Μοιάζουμε.

Είναι τόσο.. εκνευριστικό. Είναι στοιχείο της εφηβείας, το ξέρω, αλλά δε μου αρέσει που δεν μπορώ να ελέγχω το mood μου.

Madame Maxime έγραψε:Είμαι απίστευτα κυκλοθυμική τελικά.
Το παθαίνω πολύ σύχνα. Απίστευτα συχνά. Ψάχνω τον λόγο που στεναχωριέμαι και είμαι σε μια φάση αλά: "You want to kill me? Oh.. Okay..." αλλά ποτέ δεν το βρίσκω.

Εγώ είδα τις δορυφορικές εικόνες της Ιαπωνίας μετά το τσουνάμι και δεν ένιωσα τίποτα.
Ντρέπομαι που το λέω. Έχω την εντύπωση πως αν αυτή τη στιγμή μου πούνε: "Κωνσταντίνα, πέθανε όλη σου η οικογένεια, και ένας κομμήτης θα πέσει πάνω στην ελλάδα" δεν θα νιώσω τίποτα.

Β:"Ποτέ δεν ήμουν όμορφη... Οπότε..."

Θυμάμαι μικρή που δεν ήξερα καν τι σημαίνει η λέξη 'ομορφιά'. Ποτέ δεν την χρησιμοποιούσα στις προτάσεις μου, απλά πάντα ένιωθα μια απροσδιόριστη χαρά κάθε φορά που έβλεπα έναν άνθρωπο, οποιονδήποτε. Μου φαινόταν αυτό που έλεγα τότε 'δικός μου', 'θεία μου', Κατερίνα μου'. Νόμιζα πως η ομορφιά ήταν κάτι σαν... θέση στην καρδιά μου ή μάλλον ατέλειωτες θέσεις, που έβαζα κάθε άνθρωπο που έβλεπα. Όλοι μου έμοιαζαν σαν... σαν να τους στόλιζε ο ήλιος, σαν να είχαν ένα μαγικό φως γύρω τους και τους έβαζα μέσα μου. Και πάντα, πάντα όμως, έβγαινα χαμογελαστή στις φωτογραφίες και έλαμπα και εγώ κατά κάποιο τρόπο.

Δεν θυμάμαι πως ακριβώς ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι την έννοια της ομορφιάς και της εμφάνισης. Νομίζω μια φορά γύρω στα 5 χρόνια ζήτησα δερμάτινο μπουφάν σαν του πατέρα μου γιατί τον έκανε όμορφο και τυπά και ήθελα και 'γω.

2001:'Η μπλούζα σου σε δείχνει κοντή.' μου είχε πει εκείνο το κορίτσι. Και τότε αναρωτήθηκα αν υπάρχουν και μπλούζες που σε δείχνουν ψηλή. Δημοτικό ήμουν.
2001:Οι δικές μου μπότες είναι καλύτερες!' Έσκυψα και κοίταξα τα παπούτσια μου και συνειδητοποίησα πως όντως φορούσα μπότες. Ποτέ δεν έδινα σημασία σε αυτά που μου φορούσαν. Υπήρχαν 'καλύτερα' παπούτσια;, σκέφτηκα, και ποιος ξεχωρίζει ποια είναι τα καλύτερα και γι αυτό τα φοράει;
2003:Μετά ήταν τότε που για μια γιορτή έπρεπε να φορέσω λευκό καλσόν και μου έβαλαν καφέ πέδιλα. Άρχισα να χτυπάω τσατισμένη το πόδι μου στο πάτωμα, γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά, αν και η ίδια δεν ήξερα τι ήταν αυτό.

Ίσως απο 'κει πηγάζουν όλες οι ανασφάλειες που τρέφω για κάτι που δεν θα έπρεπε να μετράει καν. Ορισμένα γεγονότα ριζώνουν στο μυαλό σου τόσο πολύ που τα σκέφτεσαι έντονα ακόμα και μετά απο χρόνια - συν βέβαια οι τελευταίες φοβερές εμπειρείες της εφηβείας. Και έπειτα, έρχονται οι συγκρίσεις. 'Καλύτερα μαλλιά, καλύτερα μάτια, καλύτερο σώμα'... Μισείς τον καθρέφτη σου και το είδωλό σου, μα είσαι ήδη εθισμένη στην εικόνα σου. Συχνά πυκνά θέλεις να είσαι όμορφη για τους υπόλοιπους, ακόμη και αν δεν ικανοποιείσαι από αυτό που βλέπεις μπροστά σου. Νιώθεις λίγο σκουλήκι μερικές φορές και δεν πρόκειται να σε βοηθήσει κανείς να το ξεπεράσεις αυτό, πέρα από τον εαυτό σου.

Το ξεχνάς, σε θυμάται.

Δέσμια.
Θύμα.

Μου είπαν πως πρέπει ν' αγαπώ εκείνους μου που γ@μησαν την ψυχολογία, που με άφησαν χωρίς ζωή, που με έκαναν να ντρέπομαι για μένα, να πιστέψω πως δεν αξίζω μία, που δε με πίστεψαν ποτέ, που μου πήραν ό,τι σημαντικότερο είχα στη ζωή μου - την αγάπη των δικών μου ανθρώπων.
Μου είπαν πως είναι κακό να μισώ, εκείνοι που φύτεψαν μέσα μου το μίσος.
Μου 'πανε να μην αντιδρώ - δεν κάνει.
Μου 'πανε να τους σκέφτομαι - αυτοί που δε με σκέφτηκαν ποτέ.

Και με είπανε κακιά, με είπανε βρωμόψυχη που δεν μπορώ να συγχωρήσω. Κι εγώ προσπάθησα, αλήθεια προσπάθησα. Αλλά συγγνώμη, δεν μπορώ. Και δεν έχω πια καμία διάθεση να το κάνω.

"I don't know why we all hang on to something we know we're better off letting go. It's like we're scared to lose what we really don't even have. Some of us say we'd rather have something than nothing at all, but the truth is to have something halfway hurts more than not having it at all..."

So true...

Δίνεις και δεν βλέπεις αντίκρισμα. Εξακολουθείς να δίνεις. Δίνεις, δίνεις, δίνεις. Μπράβο, έχεις ξεπεράσει το στάδιο της καλοσύνης. Η μ*****α σου έχει χτυπήσει τη πόρτα.

^ Σε καταλαβαίνω.

Πόσες φορές μπορείς να συγχωρήσεις άτομα που σε πατάνε, σε εκμεταλλεύονται γιατί υπήρξες ευγενικός και ανεκτικός;
Όλα έχουν ένα όριο... κρίμα λοιπόν, που το όριο ξεπεράστηκε προ πολλού...
Κρίμα που το κατάλαβα τόσο αργά...

ποιος μπορει να κάτσει και να περιμενει να ξεχασει όσα έγιναν? εννοω για να ξεπεράσεις μια κατασταση πρεπει να κανεις κάτι τι γίνεται όμως αν δεν βρήσκεις τρόπο και απελπιζεσαι εντελως?

Όποιος βιάζεται σκοντάφτει.
Γιατί ενήργησα τόσο αψυχολόγητα και επιπόλαια? Γιατί?
Μόνο και μόνο ο τρόπος με τον οποίο το έκανα προδίκαζε την αποτυχία.
Ήμουν ανυπόμονος, αν και ήξερα εκ των προτέρων την απόκριση.
Κι όμως... τώρα κάποιες συνθήκες που αποτελούσαν τροχοπέδη στο όνειρό μου εξαλείφονται.
Τώρα, μάλλον, είναι αργά για δάκρυα.
Όμως εγώ θα συνεχίσω να δακρύζω, δε θα πάψω να περιμένω.
Ελπίζω να μην ενοχλεί αυτό.
Ποτέ δε ξέρεις...

Μαγεύομαι άρα υπάρχω.

Έχεις κάθε δικαίωμα να χάσεις, αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να παραιτηθείς

ο ιουστινος ο αρχιεπισκοπος ήταν ιλίθιος και δυελισε ολοκληρο λαο

Πω, μου χουν πρίξει τα π@π@'ρι@ μιλάμε.




Εντιτ: Μόλις έβαλα τόνο στο παπάκι ή είναι ιδέα μου??

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα


Υπογραφή: "Η ψυχούλα"

Stalker. Loser. Get the fuck out off my life.