Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Παλιο μεν, διαχρονικό δε.


Στην μέχρι τώρα πορεία μου, στα λίγα μέτρα που έχω διασχίσει το μονοπάτι εχω προλάβει να δώ αρκετούς χαρακτήρες...

Είδα καλούς, καλούς, καλοι που νομιζαν οτι ήταν κακοί, κακοι που το επαιζαν καλοι,δυνατούς, αδύναμους, λευκούς, σκοτεινούς...ολοι τους άνθρωποι.

Σήμερα λέω να μιλήσω για το είδος που βρίσκεται σε μεγαλύτερη ανάπτυξη. Ενα καινούργιο υβρίδιο ανθρώπου/σκύλου. Συναντάται κυρίως σε θηλυκα όλων των ηλικιών (Γνωστές και ως σκύλες) χωρις να λείπουν ωστόσο και τα παραδείγματα επι του δυνατου φύλου ( Εδω η προσφώνηση διαφοροποιείται και συνανταται κυρίως σύνθετη π.χ. βρωμόσκυλο κ.α.).

Το συγκεκριμένα ανθρωποειδή έχουν το εξής χαρακτηριστικα. Συνήθως γαβγίζουν θέλοντας να τραβήξουν την προσοχη με την ιδια κομπλεξικη νοοτροπία των μικρόσωμων σκυλιών (Μαλτεζ, Τσιουάουα κτλ). Οταν τους κοιτάξεις και ασχοληθείς μαζί τους θα προσπαθήσουν να γίνουν φίλοι σου. Θα σου τριφτούν (το καλό είναι οτι δεν μαδάνε..συνήθως!), θα σου χαιδευτουν και γενικοτερα θα φανουν αξιολάτρευτα και πιστά κουτάβια! Οσα κοκκαλα και τους πετάξεις θα στα φέρουν πίσω! Δινουν την εντύπωση του ιδανικού καλύτερου φίλου...όπως και ο σκύλος...όμως...μην ξεχνάτε...είναι υβρίδια!

Και ερχόμαστε στο σημείο που η γενετική έκανε την μαλακια της. Γιατί ο άνθρωπος είναι απαγορευμένο υλικό σε τετοιου είδους διασταυρώσεις...και όχι άδικα! Τα ανθρωποειδή λοιπόν ενώ φαίνονται αθώα και ετοιμα για αγκαλιές δαγκώνουν (Η παροιμία σχετικα με το γαβγιζω-δε-δαγκωνω ισχύει μόνο για τα veritable σκυλια!)!!! Δαγκώνουν την ώρα που κοιμάσαι, την ώρα που έχεις γυρισμένη την πλάτη σου και μονάχα οταν δεν έχουν άλλη διέξοδο ξεκινούν την "αναγκαστικη" επίθεση. Οι σκύλες ειδικά εκφράζουν απόλυτα την παραπάνω αρχή. Γλυκειές, δυναμικές και υποχθόνιες. Αν δεν τις ακολουθήσεις, αν δεν υποχρεωθεις να τις ορίσεις αρχηγούς ξαφνικά το γέλιο φεύγει και ξεκινούν οι μαχαιριές!
Μαχαιρίες πισωπλατες...και πάντα δανεικές...για αυτό και συνήθως...οταν πέφτουν σε έμπειρο χέρι...φεύγουν απο το πεδίο της μάχης με την ουρά στα σκέλια!

Κι ενώ πιστεύεις πως ίσως το μάθημα γίνεται πάθημα το ανθρώπινο DNA ξυπνα και συνεχίζει την λάσπη. Σε υποθάλπτει, προσπαθει να λερώσει την εικόνα σου, να σε χτυπήσει κάτω απο μέση (συνήθως οι μικροί άνθρωποι δεν φτάνουν και παραπάνω) και προσπαθει να γκρεμίσει το περιβάλλον που με τόσο κόπο εσυ δημιούργησες γύρω σου χρησιμοποιώντας το όπλο του ψεύδους . Πάντα όμως βουβα, πάντα καταχθόνια, πάντα απο πίσω και στα σκοτεινά. Γιατί το ανθρωποειδές δεν εχει μάθει να μιλάει και να κοιτάει στα μάτια. Δεν έχει μάθει να το σέβονται, έχει μάθει να το φοβούνται. Κανείς όμως ποτέ δεν θέλησε να κουβαλάει δίπλα του την φρίκη για μια ζωη. Και αυτο το ξέρει το ανθρωποειδές. Ξέρει οτι κανείς δεν το αντέχει. Ξέρει οτι θα ζήσει μια ζωή γεμάτη θλίψη. Εκείνο το επέλεξε. Γιατί το να ακολουθήσεις το φώς έχει το δικο του...μεγάλο..τίμημα. Το φώς βγάζει έξω την ασχήμια και σε προκαλεί να την δεις...άρα και να την παλέψεις. Το ανθρωποειδές ωστόσο δεν θα τολμήσει ποτέ να βγει στον ήλιο...Γιατί ξέρει οτι θα χάσει...

Γιατί είναι δειλό...και όπως δειλά σπείρει την διχονοια έτσι δειλά θα παραμείνει στο σκοτάδι...

Καταδικασμένο....

Τι βλακεία να κρυβόμαστε όλοι από τα ίδια μας τα συναισθήματα...

Πόσο πιο κάτω θα πέσεις; Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα το πίστευα.
Και το χειρότερο λάθος σου είναι πως υποτιμάς τον εχθρό σου. Καθόλου σοφή κίνηση. Χμ, αναρωτιέμαι...

Minerva McGonagall έγραψε:Τι βλακεία να κρυβόμαστε όλοι από τα ίδια μας τα συναισθήματα...

Τι βλακεία το κρυφτό γενικότερα.

Κακώς πίστευα ότι δεν αξίζω τέτοια αντιμετώπιση.

Το να γίνεσαι φορτικός χωρίς να το καταλαβαίνεις, είναι ότι χειρότερο.

Τουλάχιστον πήρα το μάθημά μου και δε θα ξαναενοχλήσω.

Σε κοιτώ
Και μακραίνεις και πας
Κι όλο πας
Σε κοιτώ
Και το ξέρω πως δεν μ' αγαπάς
Κι όμως θα΄θελα
Με υγρή τη φωνή – δυνατά
Να σου πω
Σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ΄αγαπώ
Σ' αγαπώ

Αφήνω την σιωπή μου να μιλήσει.Καμιά φορά φωνάζει τόσο δυνατά που με τρομάζει.Δεν μπορεί...

Δε περίμενα πως θα έρθει η στιγμή που δε θα σε ήθελα δίπλα μου... δε περίμενα πως θα έρθει η στιγμή που δε θα σήκωνα το τηλέφωνο όταν με καλούσες...
Κι όμως ήρθε... και ήρθε γιατί άλλαξες. ήρθε γιατί όταν βγαίνουμε είμαστε μια "παρέα" 16 ατόμων εκ των οποίων πολλούς ούτε καν γνωρίζω... Ήρθε γιατί δεν είσαι αυτή μου ήξερα, δε συχνάζεις στα μέρη που λέγαμε "δικά μας", δε κοιτάς κάτω απο των επιφάνεια των πραγμάτων...
Και δεν το αντέχω αυτό. δεν αντέχω να με παίρνεις μόνο όταν θες να γίνω ακόμη ένα άτομο στην πολυάριθμη παρέα σου. Δε θέλω πολλά... μονάχα αυτό που είχαμε παλιότερα... την πραγματική συντροφιά. Εκείνη τη συντροφιά που απολάμβανα. Θέλω να καθόμαστε μαζί στο μικρό τραπεζάκι της ήσυχης καφετέριας δοκιμάζοντας τσάι... θέλω να είσαι εκείνη με την οποία δε φοβάμαι να συζητήσω για ό,τι θέμα με απασχολεί...
Αλλά έφυγες... και δε θα γυρίσεις... έφυγες και όλα τελείωσαν. Έχεις φίλους που είναι σαν κι εσένα... φίλους που κάνουν αυτά που κάποτε αποκαλούσαμε "επιφανειακά". Έφυγες... και δε θα επιστρέψεις ξανά... το ξέρω.
Ποια είσαι λοιπόν;

Με κουράσατε... όλοι σας... εχθροί που περιμένουν το στραβοπάτημα, φίλοι που περιμένουν επιβεβαίωση...
Ίσως απλά δεν τα βρίσκω με τους ανθρώπους, τελεία και παύλα. Με κουράζει όμως το να προσπαθώ τόσο πολύ, για τον εαυτό μου, για τους φίλους μου, για να προστατέψω τον εαυτό μου από τους εχθρούς...

Λοιπόν σβήστο. Θα στα πω αλλιώς.

Τους βαρέθηκα. ΟΛΟΥΣ. αυτοι που διαφωνουν μαζι μ, αυτοι π εγω διαφωνω μαζι τους, αυτοι π δεν συμφωνω μαζι τους, αυτοι που νομιζουν πως η υπαρξη μ αναλωνεται στο να την λεω στους αλλους, να βαζω λογια, να το παιζω μελο ενω δεν ειναι ετσι. ΒΑΡΕΘΗΚΑ να καλυπτω ανασφαλειες, να επιβεβαιωνω τις φιλιες μου στους ανασφαλεις, να παιζω τον διπλωματη, να μπαινω στην μεση σαν δικαστης και να δινω, να δινω, να δινω χωρις να εχω να δωσω, γιατι ΕΤΣΙ πρεπει, ετσι κανουν οι φιλοι. και να σου πω κατι; δεν μπορω αλλο. δεν ειναι του χαρακτηρα μου να εχω ανοχη, υπομονη, κατανοηση. λαθος, αλλα αυτο που κανω, αυτη η μαλακοαυτοθυσια ειναι κατα του χαρακτηρα μου και με πνιγει. θελω και γω να εχω το δικαιωμα να ειμαι απερισκεπτη και να κανω μαλακιες, και γω να μπορω να λεω κατι, και να μην με νοιαζει ΟΠΟΙΟΣ και να με παρεξηγησει.


Και πάνω από όλα βαρέθηκα να είμαι κάτι διαφορετικό από τον εαυτό μου.
Οι άλλοι θα σου ζητήσουν να αλλάζεις όλη σου την ζωή.
Ε λοιπόν εγώ βαρέθηκα να αλλάζω για χάρη σας.

I LOVE MY FREAKING FRIENDS.
I LOVE HARRY WORLD.

Οι άχρηστες πληροφορίες της ημέρας.

Είναι ένα ποστ που δεν κάνω για να υπονοήσω τίποτα για κανέναν.
Απλά το κάνω γιατί έτσι αισθάνομαι.
Γιατί η σημερινή, γλυκόπικρη μέρα εμένα θα μου μείνει.
Γιατί όλοι μας χρησιμοποιούμε τόσο πολύ τη λέξη "μαγεία" εδώ μέσα...
Αλλά κάποιοι καταλάβαμε και κάποιοι δεν ένιωσαν ποτέ στ' αλήθεια.
Και δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτα για τους δεύτερους, μην πατήσετε πάνω στα συναισθήματά μου για να με κρίνετε.
Απλά θέλω να πω, πως μπαίνοντας εδώ μέσα πριν από δύο χρόνια παρά τέσσερις μήνες περίπου, έμεινα γιατί βρήκα ανθρώπους σαν εμένα.
Δε βρήκα ανθρώπους να μου μοιάζουν, δε βρήκα ανθρώπους που να μοιάζουν μεταξύ τους.
Γνώρισα την πιο αλλοπρόσαλλα διαφορετική ομάδα ανθρώπων. Άτομα που αν ήταν συμμαθητές, αν τους είχε φέρει αλλιώς κοντά η ζωή, ίσως να μην έρχονταν ποτέ κοντά.
Κι εδώ ήταν που μπήκε το ΗarryWorld για να μας δείξει πόσο επιφανειακές και ανούσιες ήταν οι διαφορές μας.
Γιατί είχαμε όλοι τα πιο σημαντικά κοινά.
Γιατί ξέρω πως όσοι άγγιξε πραγματικά αυτό το ραβδάκι, ήταν κι εκείνοι από τα παιδιά που όταν οι φίλοι τους και οι γύρω τους τους ανάγκασαν να μεγαλώσουν, εκείνοι ήθελαν να μείνουν για πάντα παιδιά. Εκείνοι στύλωσαν πεισματάρικα τα πόδια και απαίτησαν να μείνουν στον ονειρόκοσμο. Και έμειναν. Ίσως περισσότερο από μένα.
Γιατί κι εκείνοι ξενύχτησαν πάνω από τις σελίδες του Χάρι, μαθαίνοντας από το κάθε δίδαγμα, έκλαψαν και γέλασαν μαζί του ως το τέλος. Γιατί είναι εκείνοι που παρακάλεσαν σιωπηλά να μην τελειώσει ποτέ το τελευταίο βιβλίο. Εκείνοι που όταν έφτασαν την τελευταία λέξη, αρνήθηκαν πως η μαγεία τελείωσε.
Και γιατί όταν έλεγα πως τα βιβλία αυτά είναι κάτι ξεχωριστό, δεν πίστευα ποτέ πως θα βρω ανθρώπους που να το πιστεύουν μαζί μου.
Και το πιο σημαντικό από όλα όσα κατάφερα, ίσως και το μοναδικό που κατάφερα, ήταν να τα κάνω να παίξουν στ' αλήθεια κάποιο ρόλο στη ζωή μου.
Και τη θέση που έχει αυτή η καθημερινότητα στη ζωή μου, δεν θα μπω στον κόπο να την περιγράψω γιατί το χω κάνει άπειρες φορές. Και τη μαρτυρούν από μόνα τους τόσα πράγματα. Η ανυπομονησία μου για την επόμενη φορά που θα σας δω από κοντά και θα σας κάνω μια σφιχτή αγκαλιά, και θα νιώσω πως είστε πέρα για πέρα αληθινοί και όχι ένα απλό σήμα του υπολογιστή. Η ανακούφιση που βρίσκω κάθε φορά που λογκάρω γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν έγινε εκεί έξω εγώ έχω τη δυνατότητα να το αφήσω πίσω. Το οτι δεν έχω αναλάβει ποτέ υποχρεώσεις με μεγαλύτερη χαρά.

Σ' αγαπώ, Χάριγουορλντ. Σας αγαπώ όλους.

Θυμαμαι σου ειχα ζητησει ενα σελοφαν.Μου εφερες τρια.Ενα ροζ,ενα μπλε και ενα πρασινο.Το πρασινο ομως μου το εδωσες ξεχωριστη ημερα.Την θυμαμαι ακομα εκεινη την ημερα.Ηταν μια μερα που ειχα πονεσει και φοβομουν για το αυριο.
Χρησιμοποιησα το ροζ και το μπλε σελοφαν.Αλλα το πρασινο ποτε.
Το πρασινο ειναι ακομα φυλαγμενο πισω πισω.Πισω απ'ολα τα βιβλια και απ'ολα τα τετραδια.Τελευταιο.
Ξερεις γιατι δεν το χρησιμοιποιησα ποτε? Γιατι δεν το γεμησα ποτε με φυλλαδια? Γιατι εχει μια ομορφη μυρωδια.Περιεργο ε? Μυριζει ομορφα.Σαν να εχει ποτιστει με αρωμα.Γι'αυτο δεν το γεμησα ποτε με φυλλαδια.Η μυρωδια του μου θυμιζει εσενα.Μυριζει σαν εσενα.Χαζο ε? Και ομως...μερικες φορες εμεις οι ανθρωποι βρισκουμε χαζα πραγματα για να βασιστουμε,να πιαστουμε,να νιωσουμε,να θυμηθουμε και να χαρουμε.Απιστευτο ε?Μισος χρονος εχει περασει και ακομα μυριζει αρωμα.
Καθε φορα που το μυριζω μου ερχονται τοσες αναμνησεις στο μυαλο.Πως γινεται αραγε μονο μια μυρωδια να φερνει τοσα και συναισθηματα και αναμνησεις? Οχι,τις αναμνησεις τις εχω φυλακισμενες μεσα στην καρδια μου,δεν χρειαζομαι κανενα αρωμα για να μου τις θυμησει.Το μονο που χρειαζομαι ειναι ισως μια μικρη βεβαιωση οτι ολα τα ομορφα που εζησα ηταν αληθεια.Φυσικα και ηταν.Ευχαριστω που ησουν-και εισαι- εδω.Ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου.
Το πρασινο σελοφαν ειναι στην θεση του.Κοντα μου.Οπως παντα.Οπως και εσυ. (: <3

Κάνω πράγματα για να ικανοποιήσω άλλους ανθρώπους... Όχι εμένα. Γι αυτό δεν έχουν αποτέλεσμα, ποτέ.

Ακουω την συζητηση ηρεμα.Δεν θελω να παρω θεση.Δεν μου αρεσει να σχολιαζουν αυτο το ατομο που αγαπαω τοσο πολυ μπροστα μου."Συγνωμη που το κανουμε αυτο τωρα,δεν το θαβουμε απλα σχολιαζουμε το μειονεκτηματα του.Γιατι αυτο που μας εκανε δεν ηταν σωστο."Το ξερω,φυσικα και το ξερω.Το ξερω οτι εχει αυτο το ελλατωμα.Αλλα δεν μπορουν να καταλαβουν,δεν μπορουν.:/ Δεν εχουν ιδεα ποσο δεμενη ειμαι με αυτο το ατομο.Δεν θα ξεχασω ποτε ποσο με βοηθησε,πραγματικα ποτε.Δεν με νοιαζει αν μετα(δεν ειναι βεβαια σιγουρο) κουτσομπολευσε το θεμα.Με βοηθησε και με στηριξε.Αυτο με νοιαζει μονο.
"Εσυ Μαρακι εισαι αφελης,εισαι αθωα.Δεν καταλαβαινεις απο αυτα.Εισαι αγνη."
Χαζομαρες.
Βαρεθηκα να νομιζουν ολοι οτι ειμαι αθωα.Ξερω τα ελατωματα των αλλων.Ξερω ποτε η συμπεριφορα τους ειναι ενταξει απεναντι μου και ποτε οχι.
Απλα εχω μαθει να κραταω απο τους αλλους ΜΟΝΟ ΤΑ ΚΑΛΑ.Κραταω παντα τα θετικα απο εκεινους.Γιατι να συζηταμε τα ελλατωματα τους ενω τα προτερηματα τους υπερισχιουν?
Και ω,ναι ισως να εχω την ταση να δικαιολογω καποιους ανθρωπους.Αλλα ποτε δεν μου βγηκε σε κακο.
"Ηταν ειλικρηνης."λεω "Ναι καλα..."απαντας.
Πειτε το διαισθηση,πειτε το οπως θελετε αλλα πραγματικα ξερω ποτε ο αλλος μου λεει την αληθεια και ποτε μου λεει ψεμματα.Ειμαι παρατηρητικη...το καταλαβαινω απο τα ματια του,τον τονο της φωνης του,τις κινησεις του."Μαρακι ξερεις ποσσες πισωπλατες μαχαιριες εχω φαει εγω? Εσυ σε λιγο θα βγεις εξω και θα λες στους αλλους,οριστε παρτε την θεση μου στην δουλεια μου,εγω δεν την θελω."
Οκ,οκ.Το ξερω πως αρκετοι ανθρωποι ειναι σκληροι εκει εξω.Και ξερω πως δεν ειναι ολα ροδινα.Πως δεν ειναι ολοι καλοι.Εχω δεχτει και εγω πισωπλατη μαχαιρια.Αλλα ειμαι πιο δυνατη απ'οσο πιστευουν πολλοι.
Αλλα δεν με νοιαζει πραγματικα γι'αυτο το ελλατωμα αυτου του ατομου.Δεν με νοιαζει.Και στο κατω κατω ουτε που με νοιαζει και πως ντυνεται,ουτε τι φοραει.Ας φοραει οτι θελει.Δεν καταλαβαινω γιατι το καναμε τοσο μεγαλο θεμα.
Ο καθενας βλεπει τα πραγματα διαφορετικα.Ο καθενας εχει διαφορετικες απαιτησεις απο τον αλλον.
Αν εσυ θες να λες το ενδιαφερον κουτσομπολιο οκ.Εγω παντως εβλεπα οτι οταν γελαγε,γελαγε με την καρδια του.Και οταν ενδιαφεροταν υπερχε ανυσηχια στην φωνη του.Και φυσικα δεν μπορεις να πεις οτι τα δακρυα ειναι ψευτικα.ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ.ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.
Και οχι αν ελεγα οτι τα εβλεπα θα ηταν το μεγαλυτερο ψεμα.ΤΑ ΕΝΙΩΘΑ.Ενιωθα την ανησυχια του,το γελιο του,την μελαγχολια του.Ενιωθα την αγαπη του στην ενταση που υπηρχε οταν με εσφιγγε στην αγκαλια του.Αγκαλιασατε αραγε ποτε αυτο το ατομο?Νιωσατε?
Βαρεθηκα πραγματικα να νομιζουν οτι ειμαι αθωα.
Κραταω απο τους αλλους μονο τα ΚΑΛΑ.Φυσικα και αν καποιος μου κανει καποιο κακο επανηλημενα θα απομακρυνω αυτο το ατομο.
Αλλα δεν μπορω να απομακρυνω καποιον μονο και μονο για ενα του ελλατωμα.Κανεις δεν ειναι τελειος.Ολοι εχουμε ελλατωματα.Ολοι.
Αλλα θελω να βλεπω στους αλλους μονο τα θετικα.Και οταν κοιταω καποιον σκεφτομαι οτι ωραιο μου εχει προσφερει.Σκεφτομαι ποσα εχει κανει για εμενα.Την ποση αγαπη μου εχει δωσει.Και ετσι απλα...τα πιο μεγαλα ελλατωματα φανταζουν τα πιο μικρα μπροστα σ'οσα ομορφα πραγματα μας εχουν προσφερει οι αλλοι.
Με με κρινεται λοιπον αθωα επειδη θεωρω τους αλλους καλους.Μπορει οι ανθρωποι να ειναι κακοι,ο ανθρωπος ομως ειναι καλος.
Ολοι εχουν κατι ομορφο να μας προσφερουν.Ολοι.

Ουφ,ειχα πραγματικα αναγκη να ξεσπασω καπου.

4 χρόνια μετά μπορώ πια να πω πως σε ξεπέρασα.

Ίσως ποτέ δε θα σε βγάλω από μέσα μου αλλά προσπάθησα.

Ειλικρινά.

Πίστεψα αλλά τελικά μάταια.

Όλα μάταια.

Άξιζε; Ίσως όχι.

Ναι, υπήρξα επιπόλαιος στις πράξεις μου. Αλλά κι εσύ απαντάς με επιπόλαια συναισθήματα... τι είναι χειρότερο?

Σε ξέρω όσο υπάρχεις, με ξέρεις όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.

Πάθαμε τα ίδια, αντιδράσαμε αλλιώς.

Έκανα κι εγώ μ@λ@κίες όταν ήμουν σαν εσένα. Δεν ήθελα όμως να κάνεις κι εσύ.

Και δε με νοιάζει που για σένα κυρίως την έκανα αυτήν την προσπάθεια, με νοιάζει να είσαι καλά, να πετύχεις αυτά που θέλεις στη ζωή σου όποια κι αν είναι.

Γιατί είμαστε οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Και μπορεί να κανα κι εγώ τα ίδια με σένα αν είχα φίλους και παρέες, και τη δική σου ζωή, με μπάλα και γκομενάκια κάθε βράδυ κι όλα αυτά που εμένα δε μου έτυχαν κι εσένα σου χαρίστηκαν απλόχερα. Μπορεί τότε να μη σπαταλούσα τα βράδια μου πάνω από γελοίες συναρτήσεις σπάζοντας το κεφάλι μου για πράγματα που δε θα μου χρειαστούν ποτέ. Έβλεπα τους κολλητούς σου να μπαίνουν στο δωμάτιό σου και έκλεινα την πόρτα να αφήσω τα δάκρυα να κυλήσουν ελεύθερα, γιατί εμένα φέτος το δωμάτιό μου δε το δε κανείς, μικρέ. Πονούσα που σε έβλεπα να σαι τόσο ευτυχισμένος, πονούσα που έχασα εγώ φίλους και ξαφνικά βρήκες εσύ, καταλαβαίνεις; Πονούσα που είχα χάσει την ανθρώπινη επαφή, που ένιωθα κανένας.

Και μετά άρχισαν τα όργανα. Τα διαγωνίσματα που έγραφαν μόνο τ' όνομά σου, τα τσιγάρα στο σακίδιο, τα βράδια που γυρνούσες τόσο αργά. Δε με πειράζει, δε σε μέτρησα ποτέ από το νούμερο που γράφει το κ*λόχαρτο, και ξέρεις πως δε θέλω να ναι κανείς περήφανος για μένα, εγώ δεν είχα επιλογές, πιάστηκα από κει που μπορούσα για να μπορέσω μια μέρα να σωθώ. Πιάστηκα από την ευκαιρία που μου έδωσε η ζωή να κάνω αυτά που ονειρεύομαι πιο εύκολα από τους άλλους. Είναι δώρο, μη το πετάς. Ότι και να κάνεις εγώ θα σ' αγαπώ το ίδιο, όλοι μας. Μπορεί να το ακούς από μένα σπάνια, αλλά δεν είναι καν ανάγκη να ειπωθεί, έχουμε το ίδιο αίμα, να πάρει.

Το θέμα είναι πως τα ζύγισα μέσα μου τ'αντίθετά μας. Εγώ μια μέρα θα είμαι χαρούμενη, το ξέρω. Εσύ τι θα κάνεις μετά;

Κατέληξα στο οτι, καμιά φορά είναι καλύτερα να σκύβεις το κεφάλι και να προσπαθείς. Ό,τι και να φέρει μπροστά σου η ζωή.

Οι μεγάλες αλήθειες, οι σοβαρές, πρέπει να λέγονται μια κι έξω και όσο το δυνατό γρηγορότερα. Είναι ηλίθιο να μασάμε τα λόγια μας μπροστά σε μια αντικειμενική πραγματικότητα, καλή ή κακή, από τη στιγμή που δεν γίνεται να την αποφύγουμε. Και είναι μεγαλύτερη ηλιθιότητα να μην ενημερώνουμε αυτόν που τον αφορά άμεσα, ξεκάθαρα και γρήγορα, αλλά να τον αφήνουμε να είναι στον κόσμο του. Είναι χυδαία συμπεριφορά. Και αν αυτά τα μισόλογα συνοδεύονται και από μισοχαμογελάκια, δήθεν αποτέλεσμα αμηχανίας, εκτός από χυδαιότητα κρύβουν και βλακεία.
Ό,τι έχει να πει ο καθένας να το λέει χωρίς να κρύβεται πίσω από χαζοκουβέντες και υπονοούμενα, πιστεύοντας πως έτσι θα "ψαρέψει" τον άλλον. Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι σοβαρό είναι ένας: να το πεις στα ίσα.

Fleur Delacour έγραψε:Οι μεγάλες αλήθειες, οι σοβαρές, πρέπει να λέγονται μια κι έξω και όσο το δυνατό γρηγορότερα. Είναι ηλίθιο να μασάμε τα λόγια μας μπροστά σε μια αντικειμενική πραγματικότητα, καλή ή κακή, από τη στιγμή που δεν γίνεται να την αποφύγουμε. Και είναι μεγαλύτερη ηλιθιότητα να μην ενημερώνουμε αυτόν που τον αφορά άμεσα, ξεκάθαρα και γρήγορα, αλλά να τον αφήνουμε να είναι στον κόσμο του. Είναι χυδαία συμπεριφορά. Και αν αυτά τα μισόλογα συνοδεύονται και από μισοχαμογελάκια, δήθεν αποτέλεσμα αμηχανίας, εκτός από χυδαιότητα κρύβουν και βλακεία.
Ό,τι έχει να πει ο καθένας να το λέει χωρίς να κρύβεται πίσω από χαζοκουβέντες και υπονοούμενα, πιστεύοντας πως έτσι θα "ψαρέψει" τον άλλον. Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι σοβαρό είναι ένας: να το πεις στα ίσα.

Πόσο παίζει να συμφωνώ?

Fleur Delacour έγραψε:Οι μεγάλες αλήθειες, οι σοβαρές, πρέπει να λέγονται μια κι έξω και όσο το δυνατό γρηγορότερα. Είναι ηλίθιο να μασάμε τα λόγια μας μπροστά σε μια αντικειμενική πραγματικότητα, καλή ή κακή, από τη στιγμή που δεν γίνεται να την αποφύγουμε. Και είναι μεγαλύτερη ηλιθιότητα να μην ενημερώνουμε αυτόν που τον αφορά άμεσα, ξεκάθαρα και γρήγορα, αλλά να τον αφήνουμε να είναι στον κόσμο του. Είναι χυδαία συμπεριφορά. Και αν αυτά τα μισόλογα συνοδεύονται και από μισοχαμογελάκια, δήθεν αποτέλεσμα αμηχανίας, εκτός από χυδαιότητα κρύβουν και βλακεία.
Ό,τι έχει να πει ο καθένας να το λέει χωρίς να κρύβεται πίσω από χαζοκουβέντες και υπονοούμενα, πιστεύοντας πως έτσι θα "ψαρέψει" τον άλλον. Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι σοβαρό είναι ένας: να το πεις στα ίσα.

Για αυτό το λογο αυτο το πλάσμα το αγαπω.

Πραγματικά πως περίμενα κάτι διαφορετικό;
μια από τα ίδια.

Μην κλαις, φαντάζει μάταιο τώρα
Που πέσανε τα πέπλα ξαφνικά
Πως θες να σ' αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι
Που σκάλισες στη μάσκα σου κρυφά

Μην κλαις, δεν φτάνει η οδύνη,
Δεν φτάνει η θλίψη για ν' αναστηθείς
Πόσες φορές τα μάτια σου θα κλείσεις
Μπροστά στο ραγισμένο σου είδωλο

Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, από ένα πόνο αβάσταχτο,
Πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι,
Κάθε μεσημέρι καίγεσαι

Πως θες να σ' αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι
Που σκάλισες στη μάσκα σου κρυφά
Είναι αδειανές οι φλέβες σου από αίμα
Και μόνο ένας Δαίμονας σκιρτά...αργά!

Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, από ένα πόνο αβάσταχτο,
Πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι,
Κάθε μεσημέρι καίγεσαι

Κρέμεσαι από τον αγέρα
Δεν πατάς πια πουθενά
Κρέμεσαι απ' το πουθενά

Γαμώτο.
Άντε πάλι.
Μόλις κατάλαβα πως η ζωή μου κάνει αδιάκοπα φαύλους κύκλους.
Που γίνονται σχοινιά και τυλίγονται όλο και σφιχτότερα γύρω μου σε κάθε επανάληψη.

Ή θα τους σπάσω... ή θα σπάσω.

Μ: Μου λείψατε ρε
Ν: Άντε χάσου ρε ψέμα ίδιο.
Μ: Αλήθεια, θέλω να σας κάνω μια τεράστια αγκαλίτσα και να μη σας αφήσω πο-τε.-
Α: Κι εμείς θέλουμεεεεε!!!
Ν: Η Άτζυ θέλει. Εγώ θέλω να σε σπάσω στο ξύλο. Γουρούνι.

Ποτέ μη μισήσεις κάποιον που αγάπησες πολύ, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον αγαπήσεις περισσότερο...