Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Μην το λες. Δεν με ξέρεις. Και πολύ φοβάμαι πως σε αυτή την υπόθεση ήμουν. Και second chances they don't even matter. Ποτέ δε θα κάτσει να με ακούσει και να δεχθεί μία συγνώμη, αν τελικά φταίω και πρέπει να την πω.

Σου απάντησα μσν. Και μάλλον είναι πολύ προσωπικό για να στο επαναλάβω εδώ, αν και θα άξιζε για να σου εντυπωθεί

Ήταν αδύνατο να το αντέξω αυτό και νεκρή, ήταν παράλογα όμορφο και ζεστό για ναι ʽναι αυτή η κόλαση μου. Γιατί μου είπαν όλοι ψέματα για τον θάνατο; [...] Πνιγόμουν σε αυτόν τον ατελείωτο πράσινο βυθό, στα γαλήνια απύθμενα βάθη του. Και ήταν όλα τόσο ζεστά... Και οι ανάσες μου λιγόστευαν...

Well really, did I write this?

Fucking memories.

Γίνονται άραγε τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις?

Don't cry. Don't fucking cry.

Δεν είναι ένα δράμα η ζωή σου.Απλά το δράμα είναι η ζωή σου.

Οταν μοιαζω μικρος απεναντι στους λεφταδες εκεινοι δεν φανταζονται οτι η φαντασία μου και μόνο με κάνει 1000 φορες πλουσιότερο!

Ασχολήσου με την ζωή σου και σταμάτα να μιρλίζεσαι. Σε σιχάθηκα. Όλο δανεικές χαρές είσαι.

Φοβάμαι την αγάπη. Πολύ απλά.

Γ*** τον ρομαντισμό μου, γ***.

Madame Maxime έγραψε:Φοβάμαι την αγάπη. Πολύ απλά.

Εγώ τα λέω, κανείς δε με ακούει και με λέει ντράμα κουίν

Morgan le Fay έγραψε:

Madame Maxime έγραψε:Φοβάμαι την αγάπη. Πολύ απλά.

Εγώ τα λέω, κανείς δε με ακούει και με λέει ντράμα κουίν

Ξέρεις πως σχόλια σαν αυτά μπορεί να μην αρέσουν στους άλλους όπως π.χ... εμένα.

Madame Maxime έγραψε:

Morgan le Fay έγραψε:

Madame Maxime έγραψε:Φοβάμαι την αγάπη. Πολύ απλά.

Εγώ τα λέω, κανείς δε με ακούει και με λέει ντράμα κουίν

Ξέρεις πως σχόλια σαν αυτά μπορεί να μην αρέσουν στους άλλους όπως π.χ... εμένα.

Ουί, ουί, το ξέρω Απλώς ψάχνω δικαίωση Όχι μέσω της δικής σου περίπτωσης οφ κόρς

Πως μπορείς να εμφανίζεσαι απ' το πουθενά όταν σε χρειάζομαι και δεν στο ζητάω; κι όταν σε ψάχνω δεν είσαι πουθενά και απομακρύνεσαι;
Είναι μεγάλο ταλέντο να ξέρεις ποια δάκρυα πρέπει να κυλήσουν και ποια όχι.

Σε ευχαριστώ, Jei(:

Μιά γυναίκα που έχει δίκιο είναι σαν τον αρχηγό στην τελευταία πίστα: Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο να αντιμετωπίσεις...

Υποφέρει κανείς στη ζωή, για να μην έχει το δικαίωμα να πει ποτέ "είμαι ευτυχισμένος".

Υπάρχει ένα αλάθητο σημάδι για να καταλάβεις αν είσαι ερωτευμένος με κάποια: Το πρόσωπό της σου εμπνέει περισσότερο πόθο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός της...

Γλυκιά μου λες πως δεν θέλεις να μπερδεύεις τα πράγματα...

Ήταν κάποτε ένας χαζούλης υπηρέτης που δούλευε σε ένα μεγάλο και πλούσιο σπίτι. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, επειδή τον είχε χρόνια στις υπηρεσίες του και δεν ήθελε να τον απολύσει, κοιτούσε να του δίει τις πιο απλές και μικρές δουλειές. Μια μέρα του είπε:
"Πήγαινε στο παντοπωλείο και αγόρασε μου μία χούφτα αλάτι και μία αλεύρι. Και πρόσεχε, να μην μπερδευτούν!"
"Αλεύρι και αλάτι, μάλιστα κύριε" απάντησε ο υπηρέτης.
"Και να μην μπερδευτούν! Μην το ξεχνάς!" του υπενθύμισε ο αφέντης του.

Ο υπηρέτης αφού έφτασε στο μαγαζί με τον δίσκο του στα χέρια, ζήτησε την μία χούφτα αλεύρι από τον πωλητή και εκείνος την έριξε πάνω στον δίσκο του. Έπειτα, ζήτησε την χούφτα από αλάτι, μα πλέον ο δίσκος του δεν είχε χώρο και ο κύριος είχε παραγγείλει τα δυο αυτά πράγματα να 'ναι οπωσδήποτε ξεχωριστά! Τι να έκανε, τι να έκανε... τελικά βλέποντας πως η κάτω μεριά του δίσκου του ήταν πεντακάθαρη και άδεια, τον γυρνάει ανάποδα και βάζει την χούφτα αλάτι εκεί. Φυσικά το αλεύρι έπεσε όλο στο πάτωμα.

Γυρνάει σπίτι όλο χαρά και τον βλέπει ο κύριός του με το αλάτι μονάχα.
"Καλά, δεν σου είπα να μου φέρεις και μια χούφτα αλεύρι;"
"Μα το έφερα κύριε, να 'το!" λέει και αναποδογυρίζει τον δίσκο ρίχνοντας και το αλάτι στο πάτωμα.


Και να τα αποτελέσματα.

A boy was watching his grandmother write a letter. At one point he asked:
ʽAre you writing a story about what weʼve done? Is it a story about me?ʼ
His grandmother stopped writing her letter and said to her grandson:I am writing about you, actually, but more important than the words is the pencil Iʼm using. I hope you will be like this pencil when you grow up.ʼ

Intrigued, the boy looked at the pencil. It didnʼt seem very special.
ʽBut itʼs just like any other pencil Iʼve ever seen!ʼ
ʽThat depends on how you look at things. It has five qualities which, if you manage to hang on them, will make you a person who is always at peace with the world.ʼ

ʽFirst quality: you are capable of great things, but you must never forget that there is a hand guiding your steps. We call that hand God, and He always guides us according to His will.ʼ

ʽSecond quality: now and then, I have to stop writing and use a sharpner. That makes the pencil suffer a little, but afterwards, heʼs much sharper. So you, too, must learn to bear certain pains and sorrows, because they will make you a better person.

ʽThird quality: the pencil always allows us to use an eraser to rub out any mistakes. This means that correcting something we did is not necessarily a bad thing; it helps to keep us on the road to justice.ʼ

ʽFourth quality: what really matters in a pencil is not its wooden exterior, but the graphite inside. So always pay attention to what is happening inside you.ʼ

ʽFinally, the pencilʼs fifth quality: it always leaves a mark. in just the same way, you should know that everything you do in life will leave a mark, so try to be conscious of that in your every actionʼ



“Like the Flowing River” by Paulo Coelho


Πόσο αλήθεια?

Τελικά τον πρώτο έρωτα δεν τον ξεχνάς ποτέ. Ποτέ τελείως.

^Δεν ξέρω ποιος το είπε, αλλά είναι πανέμορφο.

There's nothing good about goodbye.

Υπάρχει? Μάλλον όχι.

να αγαπας δεν είναι τίποτα να αγαπισαι είναι κάτι να αγαπας και να αγαπιεσαι είναι το παν
δεν συμφωνω μ αυτό να αγαπισαι χωρίς να αγαπας δεν είναι τίποτα

Δεν με κοιτας.Προσπερνας.Φευγεις.Σου κουναω το χερι για να σε χαιρετησω.Δεν με προσεχεις.Σαν να μην υπαρχω.Θελω να σου φωναξω αλλα δεν το κανω.Και μενω μετεωρη με το χερι σηκωμενο στον αερα και εσυ με γυρισμενη την πλατη να απομακρυνεσαι.Παντως μετα απο απο καιρο μην ενδιαφερθεις.Μην παρακαλεσεις.Μην απαιτησεις.Μην ζητησεις.Μην ερθεις.
Δεν εχει κανενα νοημα πια...