Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

εγω θελω να μαθω αν παραμενω ταυρος

Πήγα στο πουθενά να κυνηγήσω τα όνειρά μου και έφτασα σε έναν εφιάλτη κυνηγώντας το τίποτα. Μόνη.

Γιατί πάντα. Μα πάντα. Μα πάντα, δε μετράει τίποτα περισσότερο από τους ανθρώπους.

Πριν με κρίνεις, Σκέψου εσύ τι έκανες πριν φτάσουμε ως εδω.

^ Κέηκ σοκολάτα αλλά δεν νομίζω πως έφταιξε αυτό


Αυτές οι μέρες σαν την σημερινή είναι ιδανικές για να κάθεσαι σε ένα ζεστό σπίτι με φίλους και να κουβεντιάζεις για τα πάντα. Αν υπάρχει και μια καλή ταινία για να δείτε τότε είναι η απόλυτη ευτυχία.
Μόνο και μόνο για κάτι τέτοιες μέρες αγαπάω τον χειμώνα

@ μαριλενα.
Τους δινεις υπερβολικη σημασια.

@Κώννοι:

Δεν πρέπει να το λες αυτό εσύ που ξέρεις πόσο άσχημα είναι χωρίς ανθρώπους γύρω σου.

@γριά
Για αυτό ακριβώς και επέλεξα να μην τους θεωρώ σημαντικούς.

Σπόιλερ:

@ Σοκόνι

Αλλά εξακολουθούν να σου είναι απαραίτητοι. Πάντα θα είναι.

@μαρία έλενα
Για αυτό ακριβώς προσποιείσαι,προσποιείσαι τόσο πολύ που κάποια στιγμή το πιστεύεις και τις λίγες φορές που βγαίνει στην επιφάνεια το κρύβεις
Όλα πρέπει να στα εξηγώ; Τόσα χρόνια τι κάνεις, μπρίκια κολλάς;

@ πρικτόνι

Είσαι τέρμα εγωίστρια, και για να σου σπάσω τα νεύρα, ξέρεις οτι εσύ δεν καταφέρνεις να κρυφτείς.
Και έτσι κι αλλιώς, νομίζω πάντα μέσα σου το ξέρεις. Γι αυτό καμιά φορά γίνεσαι υπερκοινωνική.
Δεν είναι κακό να το παραδεχτείς ξέρεις.

@ πλακωμενη απο ταφοπλακα
Ναι, ειμαι τερμα εγωιστρια και εχεις απολυτο δικιο. Και δεν κρυβομαι γιατι ειμαι μελοδραματικια και ερμαιο των συναισθηματων και μπλα μπλα μπλα.
Καθοοοολου δε διαφωνω. Αληθεια
Απλως αποφασιζω να το παιξω μοιρολατρης και ας γινει οτι γινει. Μη με κανεις να γινω ντειμον

"Την παλεύεις;"

Η σοφότερη ερώτηση που μου έχουν κάνει/έχω ακούσει ποτέ.

Είναι άδικο, άδικο να πρέπει να πληρώσεις αντάλλαγμα για όλα στη ζωή.

Λενε πως καταλαβαινεις αν σε αγαπαει καποιος απο τον τροπο που σε κοιτα.
Και το βλεπω.Δεν ειναι μονο ο τροπος...σχεδον δεν με κοιτας.
Και η μονη συντροφια εκεινες τις ωρες ειναι ενα βιβλιο.
Λυπαμαι...Κραταω ολα τα ωραια απο εσενα.
Αλλα ποτε δεν θα ξαναπω ποτε.
Γιατι οσο και αν δεν το ξερεις με πληγωνεις.Αναρωτιεμαι πως δεν το εχεις καταλαβει ακομα.
Λυπαμαι...Ευτυχως ομως που υπαρχουν μερικοι ανθρωποι που ενδιαφερονται πραγματικα,ανοιγωντας τα χερια τους διαπλατα σε μια πολυ γλυκια αγκαλια καθε φορα που με βλεπουν<3.

Ολα ειναι παντα τοσο απροβλεπτα...:/

Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο...

Εσύ, όμως, άξιζες? Ή ήταν όλα ένα θέατρο? Τουλάχιστον να καταλάβω τι ήμουν για σένα... αυτό που πίστευα ότι ήμουν ή απλά μια ευχάριστη απασχόληση για τα Σαββατοκύριακα?

Weird things seem to like me.
I do like them, too.

Σπόιλερ:

Αυτη την εβδομαδα ενα προσωπο με ξεχασε,ενα δεν με υποστηριξε μπροστα σε κατι πολυ σημαντικο και ενα μου ειπε πολλα ψεμματα.Απογοητευση...Και τελικα τι ειναι αυτο που αξιζει? Μια φιλια που διαβρωθηκε...Never say never.Απογοητευση...δινεις δινεις...και τελικα δεν περνεις τιποτα.Με αγνοεις και με ξεχνας τοσο συχνα...Φτανω στο σημειο να μαθαινω νεα φιλων μεσω facebook.Εκει καταντησαμε.Αυτο ονομαζεις εσυ φιλια αραγε?

Χαρηκα τοσο που μπορεσα να κρυφτω απο εσενα και που δεν μπορεσες να δεις την εκφραση του πονου στο προσωπο μου,καθως το καλυπταν οι μπουκλες σου.Δεν θα ηθελα να σου μεταδωσω την λυπη μου...Δεν ηθελα να πονας και εσυ...Μου εφτανε που με αγκαλιασες.Μου εφτανε που με πειραξες για να γελασουμε...
Μου εφτανε που το βλεμμα σου ηταν καθαρο.<3Που τα πρασινα ματια σου κοιταζαν χαλαρα.(:
Ομως απο εσενα δεν μπορεσα να κρυφτω.Ποτε δεν μπορεσα.Αν ειναι υπαρχει ενας λογος που τωρα νιωθω ηρεμη και χαρουμενη ειναι εξαιτιας σου.Επειδη ενδιαφερθηκες τοσο...επειδη μου προσφερες τοσο την βοηθεια σου.Επειδη με με επιασες απο το χερι και ενιωσα προστασια.Επειδη μου εδειξες τι αξιζει.Επειδη η αγκαλια σου μου απαλυνει τον πονο καθε φορα.Επειδη τα μαυρα ματια σου με κοιτανε παντα γλυκα καταφερνοντας να εισχωρησουν στην ψυχη μου.Επειδη ανυσηχεις για εμενα.Επειδη μου αποδεικνυεις σε καθε δυσκολη στιγμη μου οτι εισαι εκει,οπως καθε στιγμη αλλωστε.Επειδη απλα υπαρχεις.Επειδη εισαι εσυ.Επειδη εισαι απο τις σημαντικοτερες φιλες μου.<3
Και σημερα γελασα πραγματικα...με την ψυχη μου.Γιατι αυτη την στιγμη γελιου την μοιραστικα μαζι σας.Να ξερατε ποσο σημαντικο ηταν αυτο για εμενα.

Ουφ...:/
Ευχαριστω που υπαρχει αυτο το τοπικ και μπορω να ξεσπαω ελευθερα οποτε θελω .

Έχω βαρεθεί πια να ζω σ' έναν κόσμο στον οποίο κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν. Έχω βαρεθεί να με αντιμετωπίζουν όλοι όσοι δεν με ξέρουν με καχυποψία.
Δεν αντέχω πια να μην μπορώ να γνωρίσω νέους ανθρώπους, επειδή φοβούνται το τι μπορεί να είμαι. Είμαι εγώ, όμως αυτοί δεν το ξέρουν.
Τώρα για να μειωθεί η καχυποψία κάποιου πρέπει να δει τα μούτρα σου στην κάμερα, αλλιώς διατήρει την καχυποψία του σε μεγάλο βαθμό. Κι εγώ τι να κάνω που η κάμερα μου έχει χαλάσει?
Θέλωνα γνωρίσω καινούργια άτομα, όμως αυτοί φοβούνται.
Ρε δεν αντέχω πια τον φόβο. Εγώ θέλω να κινδυνεύω. Θέλω να φοβάμαι. Θέλω να εμπιστευτώ, κι ας κάνω ένα τεράστιο λάθος. Εξάλλου άνθρωποι ήμαστε λάθη κάνουμε.
Λένε πως αν εμπίστευτείς κάποιον θα σε εμπιστευτεί κι αυτός. Κι όμως εγώ εμπιστεύομαι. Αυτοί δεν εμπιστεύονται. Δεν είμαι τόσο καχύποπτη, κι ας με λένε θύμα. Απλώς δεν γουστάρω να φοβάμαι τον κάθε γνωστό-άγνωστο.



Αυτά ήθελα να πω, γιατί αλλιώς θα έσκαγα

^Ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψεις αν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον είναι να τον εμπιστευτείς - Έρνεστ Χέιμινγουεϊ

Κάνε λίγη κριτική. Αναλογίσου αυτό που συνεχίζεις να κάνεις. Ξέρεις ότι είναι λάθος, το ίδιο λάθος που δεν λες εδώ και καιρό να διορθώσεις μαζί μου. Στο είπα, κάνεις λάθος. Και τα λάθη σε αυτή τη ζωή πληρώνονται αργά ή γρήγορα... Τι κρίμα που δεν το συνειδητοποιείς, πάνω στην προσπάθειά σου να φανείς ευγενικός, να μην πληγώσεις... Θα το βρεις μπροστά σου, στο κενό που θα αφήσεις πίσω σου. Και μόνο εσύ θα ευθύνεσαι γι αυτό... Θα πονέσει. 1 για άλλον 1.

***



[...]

An angel in disguise
Right before my eyes
Drowning, smiling, fading, dying...

[...]
Turn the lights on
For me, before you go
You're fading away


And I don't know how Me can save Υou.

Τι είναι η εμπιστοσύνη; Κούφια λόγια;
Η πίστη; Γιατί δεν νιώθω τίποτα διαφορετικό.
Τα συναισθήματα; Όταν φεύγουν ήταν σαν να μην τα έζησα ποτέ.
Τι είναι όλα αυτά, ξέρει κανείς να μου απαντήσει;

Morgan le Fay έγραψε:Τι είναι η εμπιστοσύνη; Κούφια λόγια;
Η πίστη; Γιατί δεν νιώθω τίποτα διαφορετικό.
Τα συναισθήματα; Όταν φεύγουν ήταν σαν να μην τα έζησα ποτέ.
Τι είναι όλα αυτά, ξέρει κανείς να μου απαντήσει;

Πω ρε Κωσταντίνα, σε νιώθω...

---

Ξέρεις ότι τα πράγματα είναι άσχημα όταν βάζεις τα κλάματα μπροστά σε αυτόν που σου έμαθε να μην κλαις για κανέναν.

Morgan le Fay έγραψε:Τι είναι η εμπιστοσύνη; Κούφια λόγια;
Η πίστη; Γιατί δεν νιώθω τίποτα διαφορετικό.
Τα συναισθήματα; Όταν φεύγουν ήταν σαν να μην τα έζησα ποτέ.
Τι είναι όλα αυτά, ξέρει κανείς να μου απαντήσει;

Διαφωνάααααααωω

Από πότε μόλις φεύγουν τα συναισθήματα είναι σαν να μην τα έζησες;
Μπορεί να έσβησε η φωτιά, μα έμεινε το σημάδι, και συνεχίζεις να τα θυμάσαι, και συνεχίσουν να σου έχουν διδάξει πράγματα ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις.
Όσο για την εμπιστοσύνη, εδώ κι αν διαφωνώ. Για να το λες αυτό αμφιβάλλω αν έχεις εμπιστευτεί ποτέ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ άνθρωπο.

Απλά νιώθω ότι φταίω. Και ότι υπήρξα λάθος. Όταν τη βλέπω να γελά και να 'ναι ευτυχισμένη και να μου λένε όλοι ότι έχει αλλάξει, έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος... Πάνε σχεδόν 7 μήνες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και φαίνεται σα να τα ξέχασε όλα. Πώς είναι ένα μηχάνημα που σπάει; Ένα κτήριο που πέφτει; Μετά από χρόνια θα το καλύψουν λουλούδια και δέντρα και ξερόχορτα. Έτσι λοιπόν, σαν έναν από τους Δίδυμους Πύργους κατέρευσαν έντεκα χρόνια αγάπης, αλληλοϋποστήριξης, φιλίας, αγκαλιών, κλαμάτων και αναμνήσεων. Και τώρα συνεχίζει τη ζωή της και έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος. Άρα εγώ έφταιγα για 'κεινη την κατρακύλα που είχε πάρει εκείνους τους 11 μήνες; Μήπως δεν ήμουν αρκετά κοντά της; Μήπως αν ήμουν εκεί, αν είχα προσέξει λίγο περισσότερο και δεν ήμουν τόσο αχάριστος και εγωιστής άνθρωπος θα την είχα κρατήσει από το χέρι και δε θα έπεφτε ποτέ;
Άρα εγώ φταίω. Εγώ. Είμαι αχάριστη, εγωίστρια και κοιτάω μόνο εμένα. Είναι δικό μου το λάθος. Και εκείνη δικαιολογημένα, βρήκε ως αφορμή εκείνο το περιστατικό και με έδιωξε από κοντά της. Χωρίς πλέον να νοιάζεται. Λογικό δεν είναι; Όταν κάποιος είναι ένα "Τέρας" μέσα του κανείς δεν τον θέλει πια.
For who could ever love a beast?

anthian9 έγραψε:

Morgan le Fay έγραψε:Τι είναι η εμπιστοσύνη; Κούφια λόγια;
Η πίστη; Γιατί δεν νιώθω τίποτα διαφορετικό.
Τα συναισθήματα; Όταν φεύγουν ήταν σαν να μην τα έζησα ποτέ.
Τι είναι όλα αυτά, ξέρει κανείς να μου απαντήσει;

Πω ρε Κωσταντίνα, σε νιώθω...

---

Ξέρεις ότι τα πράγματα είναι άσχημα όταν βάζεις τα κλάματα μπροστά σε αυτόν που σου έμαθε να μην κλαις για κανέναν.

Koίτα τι θα κάνουμε. Εγώ τα ξεχνάω όλα, και αν ξαναμαλώσουμε θα μας πλακώσω.
Γίνεσαι η νέα μου κολλητή;

Minerva McGonagall έγραψε:

Morgan le Fay έγραψε:Τι είναι η εμπιστοσύνη; Κούφια λόγια;
Η πίστη; Γιατί δεν νιώθω τίποτα διαφορετικό.
Τα συναισθήματα; Όταν φεύγουν ήταν σαν να μην τα έζησα ποτέ.
Τι είναι όλα αυτά, ξέρει κανείς να μου απαντήσει;

Διαφωνάααααααωω

Από πότε μόλις φεύγουν τα συναισθήματα είναι σαν να μην τα έζησες;
Μπορεί να έσβησε η φωτιά, μα έμεινε το σημάδι, και συνεχίζεις να τα θυμάσαι, και συνεχίσουν να σου έχουν διδάξει πράγματα ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις.
Όσο για την εμπιστοσύνη, εδώ κι αν διαφωνώ. Για να το λες αυτό αμφιβάλλω αν έχεις εμπιστευτεί ποτέ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ άνθρωπο.

Νιώσε λίγο; Μεταφόρικαλι σπίκιν; Τι πεζή που είσαι γριά

Maria Lovegood έγραψε:Απλά νιώθω ότι φταίω. Και ότι υπήρξα λάθος. Όταν τη βλέπω να γελά και να 'ναι ευτυχισμένη και να μου λένε όλοι ότι έχει αλλάξει, έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος... Πάνε σχεδόν 7 μήνες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και φαίνεται σα να τα ξέχασε όλα. Πώς είναι ένα μηχάνημα που σπάει; Ένα κτήριο που πέφτει; Μετά από χρόνια θα το καλύψουν λουλούδια και δέντρα και ξερόχορτα. Έτσι λοιπόν, σαν έναν από τους Δίδυμους Πύργους κατέρευσαν έντεκα χρόνια αγάπης, αλληλοϋποστήριξης, φιλίας, αγκαλιών, κλαμάτων και αναμνήσεων. Και τώρα συνεχίζει τη ζωή της και έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος. Άρα εγώ έφταιγα για 'κεινη την κατρακύλα που είχε πάρει εκείνους τους 11 μήνες; Μήπως δεν ήμουν αρκετά κοντά της; Μήπως αν ήμουν εκεί, αν είχα προσέξει λίγο περισσότερο και δεν ήμουν τόσο αχάριστος και εγωιστής άνθρωπος θα την είχα κρατήσει από το χέρι και δε θα έπεφτε ποτέ;
Άρα εγώ φταίω. Εγώ. Είμαι αχάριστη, εγωίστρια και κοιτάω μόνο εμένα. Είναι δικό μου το λάθος. Και εκείνη δικαιολογημένα, βρήκε ως αφορμή εκείνο το περιστατικό και με έδιωξε από κοντά της. Χωρίς πλέον να νοιάζεται. Λογικό δεν είναι; Όταν κάποιος είναι ένα "Τέρας" μέσα του κανείς δεν τον θέλει πια.
For who could ever love a beast?

Δεν είσαι.-