Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Τελικά σε έχω μπροστά μου, εσένα που σιχάθηκα τόσο πολύ... Σε έχω μπροστά μου και μου χαμογελάς, ειλικρινά, όχι με εκείνο το ψεύτικο περιπαικτικό χαμόγελο που σε είχα σαν εικόνα στο μυαλό μου. Και σε παρατηρώ, φαντάζομαι πως θα ήσουν αν καθόμασταν δίπλα δίπλα... Και βλέπω πόσο τρυφερά σου συμπεριφέρονται όλοι και συ χαμογελάς και το εννοείς και αυτοί που σε αγγίζουν το κάνουν το ίδιο πρόθυμα και... αληθινά.

Και απογοητεύομαι. Ντρέπομαι για τα ηλίθια εγωιστικά μου αισθήματα, τα παράξενα, τα οξύθυμα σκαμπανεβάσματά μου όπως τότε.
Και εσύ μου λες: "Όλοι κάνουν λάθη..."
Και είσαι πολύ γλυκιά όταν το λες και αυτό τραβάει άλλη μια χαρακιά μέσα μου.
Είχε δίκιο τότε, θυμάμαι. Άξιζε, θυμάμαι. Πόνος, επίσης θυμάμαι.

Θέλω να εξαφανιστείς, να φύγεις έτσι απλά... το ίδιο και το παράξενο εκείνο κομμάτι του εαυτού μου. Να ξυπνήσω αύριο και να 'χετε πετάξει μακριά μου.


Κάθε φορά που σε κοιτώ, κοιτώ τα λάθη μου... :/

"Θα ερθει μια μερα που θα καταλαβεις"
Οχι...ξερεις κατι?Ποτε δεν θα ερθει αυτη η μερα και ποτε δεν θα καταλαβω.
Γιατι δεν θα καθομαι μεσα στο σπιτι κλαιγοντας την μοιρα μου.
Δεν θα γυρναω περα δοθε νιωθοντας πως δεν εχω φιλους.
Δεν θα κανω χαρες στου αλλους και υστερα θα παραπονιεμαι για αυτες,ενω η αποφαση να της εκπληρωσω ηταν δικια μου.
Δεν θα φωναζω με το παραμικρο.
Δεν θα αγνοω τον αλλον οταν ειναι ασχημα.
Δεν θα αναγκαζω τον αλλον να καταλαβει την κατασταση μου ριχντοντας τον απο το δικο του ονειρο.
Δεν θα ζω μαζι με αλλους επικοινωνοντας μαζι τους μονο επιφανιακα.
Δεν θα τον επιβαρυνω με τυψεις.
Δεν θα του ριχνω το φταιξιμο.
Δεν θα επιδιωκω μονο το δικο μου καλο.
Δεν θα δραματοποιω την κατασταση.
Δεν θα ζω μονη.

Μου εχω υποσχεθει να χαμογελαω,και σε αντιθεση με εσενα θα το κανω ακομα και στα πολυ δυσκολα.
Να γιατι λοιπον δεν προκειται να καταλαβω ποτε.(:

Τελικά αρχίζω όντως να πιστεύω ότι κάνουμε κύκλους και βρισκόμαστε και πάλι εκεί που αρχίσαμε όμως τώρα ξέρουμε τα λάθη μας και είναι στο χέρι μας να μην τα ξανακάνουμε.

Κάνουμε κύκλους γύρω από μια ευθεία που κοφτερή σαν λεπίδα από μαχαίρι και περνάμε συνέχεια από τον ίδιο κύκλο μέχρι να έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που να κάνουμε λάθη ή να κάνουν οι άλλοι λάθος για μας, οπότε και ο κύκλος κόβεται από το μαχαίρι αναγκαστικά.
Και η ζωή συνεχίζεται.
Και φτιάχνουμε καινούριους κύκλους.
Και γυρίζουμε πάλι τριγύρω σαν μικροί σωροί από φύλλα στον αέρα.

Αυτό είμαστε? Φύλλα που μας παρασέρνει ο αέρας?
Αν είναι έτσι προτιμώ να είμαι εγώ αυτός που φυσάει, αυτός που κρατά το μαχαίρι!

Tom Marvolo Riddle έγραψε:

Morgan le Fay έγραψε:

SiMoS έγραψε:Once I thought I had feeling...
Now I understood my feelings are nothing more than egoism.

Elaborate. Please.

Ελληνικό φόρουμ. Πληζ.

Και όσο για την πολλή "φιλοσοφία", πιάστε κάναν Αρκά

Eίπε ο αφιλοσόφητος;

Ένιγουέι, ξέχνα το

Δες που τελικά και τα τσουτσέκια απέκτησαν τσουτσέκια.
Δες που τελικά πάνω που λες ότι τελείωσε η κατινιά, πάλι βγαίνεις λάθος.
Δες που τελικά πως τα μικρά υποχείρια μεγάλωσαν και έχουν τώρα και δικά τους.

Δες όμως που τελικά η μαγεία δεν πρόκειται να χάσει από την κατινιά.
Δες όμως που τελικά τα μικρά στο τέλος ο αέρας θα τα πάρει μακριά.
Δες όμως που τελικά είμαστε ακόμα ζωντανοί, πριν την αυλαία.


Βλέπεις?

Οτι του φανει του τρελοστεφανη...

Εντελως...

Σήμερα έτυχε να καθίσω σε μια καφετέρια, παλιό μας στέκι.
Περίμενα να περάσει η ώρα και να πάω για μάθημα, όχι με τρελή όρεξη οφείλω να ομολογήσω. Απλά έπινα τον χυμό μου και άκουγα τις συζητήσεις των γύρω. Λίγο πιο πέρα, καθόταν μια παρέα ανδρών και συζητούσαν για "την άθλια κατάσταση της χώρας μας".

Επίσης άκουσα έναν να λέει:
"Όταν κλέβεις απ' το κράτος, δεν είναι έγκλημα. Είναι άμυνα. Αφού σου κάνει επίθεση και σου τα στερεί όλα, εσύ αμύνεσαι. "

Και εκεί ήθελα να σηκωθώ και να φωνάξω:
"ΞΥΠΝΗΣΤΕ, ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ! "

Από πότε η κλεψιά θεωρείται άμυνα; Από πότε είναι σωστό να απαντάμε στην βία με βία; Θυμήστε μου πότε, ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΚΑΛΟ, ένας πόλεμος σε αντίποινα για έναν άλλο πόλεμο έφερε λύση;

Όσο σάπιοι είμαστε εμείς, άλλο τόσο σάπια θα 'ναι "η άθλια χώρα μας".
Θέλεις πόλεμο; Άσε κάτω τα όπλα της κλεφτιάς, του εύκολου μαύρου χρήματος, της δήθεν εξυπνάδας.
Αν θες αγώνα, να 'ναι αγώνας ειρήνης, αγώνας ενωτικός, αγώνας λογικός.


Οφθαλμός εναντίον οφθαλμού;
Όταν στα θηρία φερθείς με βία, θα σε δαγκώσουν. Αν τους συμπεριφερθείς με αγάπη όμως, θα εξημερωθούν.

Προσυπογράφω στα ποστ της Ανθής και του Λάζαρου.

Και για το αποπάνω που είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο έχει αναρτηθεί εδώ μέσα, έχω να πω πως με αυτή τη νοοτροπία περιμένουμε να αλλάξουμε και να γίνουμε καλύτεροι, μισούμε το κράτος, καταστρέφουμε το κράτος, κλέβουμε χωρίς τύψεις και αυτό το ονομάζουμε άμυνα αλλά δεν έχουμε το μυαλό να καταλάβουμε πως το μόνο που δημιουργούμε είναι ένας φαύλος κύκλος. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γυρίζουμε αυτή τη συμπεριφορά μπούμερανγκ σε μας.

Ξέρεις κάτι; Ακόμα και μετά απ' όσα ακούω και σε αντίθεση με το ότι "η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει", ακόμα πιστεύω πως αν δεχτούμε να ανοίξουμε τα ξερά μας, να τεντώσουμε τα αυτιά μας αρκετά μακριά, να ανοίξουμε τα μάτια μας έτοιμοι να δούμε και κάτι καλό... μπορούμε να αλλάξουμε.

Αρκεί το μικρό χέρι του ενός να γίνει σταδιακά ένα μεγάλο σώμα, απ' όλους μας.
Το κλασικό:
"Ο γείτονας/ άλλος/ αυτός/ ο δίπλα, ας το κάνει ΠΡΩΤΟΣ." απλά να σταματήσει να υπάρχει.

Κάνουμε μικρές κινήσεις, όλοι μαζί.

Εγώ ξεκίνησα, βοηθάω, εσύ όμως;

Σπόιλερ:

+ 1 στα ποστ Ανθης και Λαζαρου.-

Ειμαστε μερικες φορες τοσο δειλοι να κανουμε ενα βημα μπροστα. Καλομαθαμε στην ανεση της καλοπερασης και συνηθισαμε τοσο που λεμε "σιγα, θα αλλαξει κατι?"

Μα αν εσυ ο ιδιος δεν αλλαξεις κατι στη ζωουλα σου, πως περιμενεις απο τον αλλο να σε ακολουθησει??

Μερικες φορες με αφορμη ενος στιχου απο Nickelback (...and they say that a hero can save us.
Im not gonna stand here and wait...) σκεφτομαι οτι πραγματικα περιμενουμε ενα ηρωα, εχουμε αφεθει στην ιδεα οτι καποιος αλλος θα μας σωσει, καποιος αλλος θα τα κανει ολα για εμας, καποιος αλλος θα, θα, θα..

Τι πρεπει να γινει τελικα για να ξυπνησουμε?

+1 με το ποστ της Ανθης.

Δεν πρεπει να περιμενουμε απο τους αλλους να κανουν την πρωτη κινηση...αν την κανουμε πρωτα εμεις.
Γιατι αν ευημερησει πρωτα το μερος,θα ευημερησει και το συνολο. (Νομιζω ο Πλατωνας το ειχε πει αυτο αλλα δεν περνω και ορκο. )

Με αφορμη ενος περιστατικου στο τρενο, μπηκα σε σκεψεις.

Ηταν λοιπον μια γυναικα που παραπονιοταν για τα τρενα και φωναζει στην ερημη την υπευθυνη του σταθμου για την αυριανη απεργια, λες και αυτη εφταιγε. Τελος παντων, ερχεται το τρενο και μπαινουμε ολοι μαζι μεσα, μεταξυ αυτων και δυο φοιτητες, πρεπει να ηταν. Αυτοι, λοιπον, ηταν κανονικοι εφηβοι, γελουσαν, εκαναν καλαμπουρια μεταξυ τους κλπ. Πεταγεται τωρα αυτη η γυναικα και τους λεει: "Τι γελατε εσεις? Ξερετε τι προβληματα σας περιμενουν?"


Μα ειναι δυνατον? Απο ποτε πρεπει να ζηταμε την αδεια για να ειμαστε χαρουμενοι, νια νιωθουμε καλα. Απο ποτε πρεπει να αφηνουμε ολα αυτα που συμβαινουν να μας παιρνουν απο κατω? Πρεπει να λογοδοτησουμε κιολας επειδη γελαμε?

Οταν καποιος εχει ξεχασει να ζει και τον τρωει η μιζερια, ολα τα αλλα του φαινονται τοσο ξενα, τελικα.

Απλά αυτη η γυναικα ήταν μια που είχε ξεχασει να ζει, να χαιρεται να γελαει ακομα και να σκεφτεται και το μονο που της εχει μεινει ειναι να παραπονιεται για ολουσ και για ολα. Βέβαια δεν τη κρινω περισσότερι διοτι κανεις δεν ξέρει, περαν του εαυτου της, το τι να εχει περασει στο ζωη της, τι βασανα έχει ζησει και το πως αυτα την επιρεασαν.

Το να κατηγορείς κάποιον άλλον για όλα όσα σου συμβαίνουν είναι τελείως παιδιάστικο. Εντάξει μπορεί και ο άλλος να φταίει. Όμως σκέφτηκες ποτέ αν φταις εσύ κυριώς? Αυτό που έπραξες, αυτά που είπες τα έχεις σκεφτεί?

Κάθε τέτοια εποχή - και όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα - όλοι μιλάνε για την μαγεία των Χριστουγέννων. Εγώ όμως δεν πιστεύω πλέον σε αυτή, γιατί πολύ απλά όλα τα μυστήρια έχουν εξηγηθεί και όλα τα μάγια έχουν λυθεί.
Μαγικά ήταν τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων και περισσότερο εκείνα όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο ή στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Τότε ναι, υπήρχε μαγεία. Τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μου φαίνονταν τελείως απόκοσμα και φανταστικά, τα χριστουγεννιάτικα στολίδια μου φαινόντουσαν πανέμορφα αλλά ήταν ιερά μιας και απαγορευόταν να τα πιάσω μήπως και τα έσπαγα. Οπότε το μόνο που μου έμενε ήταν να κοιτάζω τα αδέρφια μου να στολίζουν και εγώ να τραγουδάω χριστουγεννιάτικα τραγούδια, να λέω εκατό φορές το ποίημα που είχα για την σχολική γιορτή και να ονειρεύομαι τη στιγμή που θα μεγαλώσω και θα με αφήνουν και εμένα να στολίζω.
Είχε πλάκα να μπαίνω κρυφά στο σαλόνι, την απαγορευμένη ζώνη από τη μαμά, για να δω κρυφά το δέντρο, να ψυθιρίσω στο αυτί του πλαστικού Άη - Βασίλη τι παιχνίδι ήθελα να μου φέρει και φεύγοντας να τρώω κρυφά ένα μελομακάρονο, γιατί μου άρεσαν πολύ και τα αφάνιζα οπότε υπήρχε κίνδυνος ως τα Χριστούγεννα να μην υπήρχε κανένα, για αυτό και δεν τα έτρωγα μπροστά στους άλλους. Βέβαια όταν έμπαιναν και έβλεπαν μισοάδεια την πιατέλα ήξεραν τον δράστη αλλά αυτό δεν με απασχολούσε.
Ήταν ωραίο να περιμένω τον Άγιο Βασίλη να μου φέρει το δώρο και μάλιστα μια χρονιά τον τεστάρισα για να δω αν μπορεί να καταφέρει κάτι ακατόρθωτο για μένα: να μου φέρει ένα παιχνίδι που δεν υπήρχε σε καμία διαφήμιση, ούτε σε κανένα μαγαζί (από αυτά που ήξερα δηλαδή), μια τηλεόραση-παιχνίδι. Και το θαύμα έγινε. Όταν γυρίσαμε το πρωί της Πρωτοχρονιάς στο σπίτι, έκπληκτη βρήκα δίπλα στο παπούτσι που είχα κρεμάσει, την τηλεόραση που είχα ζητήσει. Τι κι αν έπαιζε το ίδιο τραγούδι και αν έδειχνε τις ίδιες εικόνες, ο Άγιος Βασίλης είχε ψάξει και είχε βρει αυτό που του ζήτησα! Κατόπιν βέβαια έμαθα πως ο πατέρας μου είχε κάνει άνω-κάτω την Αθήνα μέχρι να την βρει.
Τώρα το δέντρο το στολίζω εγώ και δεν έχει τίποτα το μαγικό η διαδικασία, ο Άγιος Βασίλης έχει πάψει εδώ και χρόνια να μου φέρνει δώρο και τα μελαμακάρονα τα αποφεύγω από μόνη μου και δεν έχουν την ίδια νοστιμιά με τα "απαγορευμένα".
Η γιορτή των Χριστουγέννων είναι πλέον επίσκεψη σε γιορτές, ανταλλαγές επισκέψεων με συγγενείς και φίλους, ίσως κάποιο πάρτυ και εντάξει δεν είναι άσχημα όλα αυτά αλλά με τίποτα δεν τα λες μαγικά.
Ίσως μόνο όσοι έχουν παιδιά έχουν την δυνατότηα να ζήσουν μέσω αυτών την μαγεία των Χριστουγέννων.
C'est la vie, αλλά εγώ θα ήθελα να ξαναζήσω έστω για πολύ λίγο κάτι από την παιδική μου χριστουγεννιάτικη μαγεία, αλλά μάλλον μάταια περιμένω.

Ειναι αδικο να υπαρχουν μερικοι ανθρωποι που να αντιπαθουν καποιους χωρις ουτε καν να τους ξερουν.

Μην ρωτησεις γιατι θυμωνω,γιατι οταν ημουν χαλια εκεινο το προσωπο ηταν διπλα μου.
Μην ρωτησεις γιατι γελαω,γιατι εκεινο ειναι το προσωπο που μερικα απογευματα με κανει να γελω με την καρδια μου.
Μην ρωτησεις γιατι δεν δεχομαι κουβεντα,γιατι πραγματικα ποτε δεν εχω εμπιστευτει λαθος ατομα και γιατι πραγματικα νομιζω πως μπορω να δω ποιος πραγματικα με αγαπαει.
Μην ρωτησεις γιατι βαζω εκεινο πανω απο εσενα,γιατι εσυ δεν εισαι εδω οταν σε θελω.
Μην ρωτησεις γιατι χωνομαι στην αγκαλια εκεινου του προσωπου ευχαριστως ενω εσενα σε αποφευγω.
Μην ρωτησεις γιατι αντιδραω οταν μου κακολογεις αυτο το ατομο...ειναι ενα απο τους σημαντικοτερους φιλους που εχω και θα αντιδραω οπως νομιζω.Και μου εχω υποσχεθει να κρατησω παντα αυτο το προσωπο κοντα μου.
Μην ρωτησεις γιατι εκνευριζομαι,γιατι αυτο το προσωπο ανυσηχει για εσενα αλλα εσυ αδιαφορεις.
Μην ρωτησεις γιατι αμφιβαλω.Απλα εγω αυτο το ατομο το ζω ενω εσυ οχι.Γι'αυτο και δεν εχεις δικαιωμα να μιλας.
Μην ρωτησεις γιατι τα λεω ολα αυτα,απλα εκεινο το προσωπο με ζωντανευει,με αγαπει,με προσεχει,με ξερει,με διασκεδαζει,μου μαθαινει,με φροντιζει,ειναι κοντα μου,με καταλαβαινει,με κανει να νιωθω ομορφα.Καποια απο αυτα εσυ τα κανεις μονο απο υποχρεωση.:/
Δεν φταιω εγω...εσυ εβαλες τον παγο στον καθρεφτη.:/

Αλλα επειδη αγαπαω αυτο το ατομο πιο πολυ δεν σημαινει οτι πρεπει να μου το κακολογεις.
Απλα παρε παραδειγμα απο εκεινο.:/
Το ξερω οτι κανεις πολλα για εμενα.Μαλλον εκανες...Τωρα δεν κανεις.Τωρα ολα εχουν αλλαξει.:/ Εσυ εβαλες ειπαμε τον παγο.:/ Και δεν κανεις κατι για να βοηθησεις να τον σπασεις,απο το να μου αποδεικνυεις πως ποτε δεν θα ειναι πια ολα ιδια.;/
Καθημερινα μου αποδεικνυεις πως ποτε δεν θα με ξαναζωντανευεις οπως παλια...Παλια...τι ωραια που ηταν παλια.
Και εσενα σ'αγαπω...αλλα αυτο δεν ειναι αρκετο:/.
Οι πληγες κλεινουν δυσκολα.:/
Οι φωνες σου μου εχουν μεινει χαραγμενες.:/
Λυπαμαι,αλλα αυτη ειναι η κατασταση.:/


Ουφ,συγνωμη αλλα ηθελα καπου να ξεσπασω.

Είναι τόσο τραγική η σύμπτωση πως βρήκα σήμερα μια τέτοια παλιά ζωγραφιά... αυτήν την παλιά ζωγραφιά...

Το χαρτί, το ίδιο μεγάλο όπως τότε, χιλιοδιπλωμένο και χιλιοτσακισμένο ακριβώς όπως το έκρυψα μέσα στον κουμπαρά μου πριν 3 χρόνια. Ακόμα έχει αυτή την φοβερή μυρωδιά από την κολώνια που ήξερες πως μου άρεσε τόσο πολύ τότε.
Την ξεδίπλωσα και την κοιτούσα πολλή ώρα. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, μια μεγαααάλη κόκκινη καρδιά από νερομπογιές. ή μάλλον όχι ακριβώς κόκκινη, και ρόζ, και μπορντώ μαζί - ή πάλι ίσως να είναι η σημασία της που την κάνει να παίρνει τόσα χρώματα στα μάτια μου.
Ούτε το σχήμα της είναι τέλειο, κάποιος που ξέρει από ζωγραφική, θα 'λεγε πως ίσα που μοιάζει με καρδιά, έτσι όπως το χρώμα καλύπτει όλο το χαρτί άτσαλα, μα για 'μένα είναι η τελειότερη καρδιά όλων.

Σήμερα ήμουν χάλια! Μεταξύ μας, ακόμη είμαι.
Κι όμως, για δες τι βρήκα!

"Για την Ανθή" έγραψες, με μεγάλα κόκκινα γράμματα από πίσω.

Την άφησες βιαστικά στο θρανίο μου κι έφυγες... Την επόμενη μέρα, μου έδωσες ένα φιλί στο μάγουλο.

"Το ξέρω πως θα την κρατήσεις. Θα είμαι εδώ να το επιβεβαιώσω." μου ψιθύρισες και χαμογέλασες πλατιά.

Την επόμενη χρονιά, δεν σε ξαναείδα.

Ξέρεις τι σκέφτομαι; Αν αξίζω ακόμα το δώρο σου, ένα τέτοιο δώρο, αξίζω κι ένα χαμόγελο.
Αν αξίζω το δώρο σου, θα σταματήσει αυτή η πίκρα σύντομα.

Σε ευχαριστώ τόσο πολύ... που είσαι ακόμα εδώ.

Σήμερα έφτιαξα μόνη μου τις κάρτες που φτιάχναμε κάθε χρόνο μαζί.

Σήμερα έκανα ωραία γράμματα με χρωματιστούς μαρκαδόρους, έγραψα ευχές και κόλλησα αυτοκολητάκια.

Αύριο θα πάω στο ταχυδρομείο και θα σας στείλω μόνο λίγα από όσα θέλω να σας πω.

Αυτές τις κάρτες κάθε χρόνο τις φτιάχναμε μαζί.

Και δε νιώθω άσχημα μόνο για φέτος. Νιώθω άσχημα που τώρα πια πέρασαν ανεπιστρεπτί όλα τα Χριστούγεννα που θα κόβουμε, θα κολλάμε και θα πασπαλιζόμαστε με χρυσόσκονη. Που τώρα πια ξεκινάει κάτι νέο, κι αυτές οι μέρες δεν θα ναι ποτέ πια οι μέρες που στριμώχναμε κάπου ανάμεσα στα διαγωνίσματα το χρόνο για να δείχνουμε η μία στην άλλη την αγάπη της.

Μου λείπετε. Και απόψε και κάθε γ*&^*μένη μέρα που χτυπάει το κουδούνι και δεν έχει αγκαλιά.

Πρόσπαθειες.
Συνεχώς προσπαθούμε... για το οτιδήποτε. Για να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη, για να δώσουμε στον εαυτό μας αυτό που πιστεύουμε πως μας αξίζει, για να κάνουμε έναν φίλο μας να αισθανθεί πιο όμορφα. Πολλές φορές οι προσπάθειές μας δεν αποδίνουν, κάτι δεν πάει καλά και πέφτουν στο κενό. Άλλες πάλι μας δικαιόνουν. Πάντοτε όμως μας κουράζουν.
Λένε, μην γίνεσαι θεατής της ίδιας σου της ζωής, βγες έξω, όρθωσε το αναστημά σου, πάλεψε για αυτά που πιστεύεις, δώσε σώμα και ψυχή, χάσε χέρια, πόδια, κεφάλια εν ανάγκη... Προσπάθησε. Ως πότε όμως; Κι αν κουραστείς; Κι αν μετανοιώσεις; Κι αν οι προσπάθειες που έκανες, αναζητώντας την ευτυχία, πάνε στράφι; Τί κάνεις τότε; Γυρνάς πίσω και μαζεύεις ένα-ένα τα κομμάτια του εαυτού σου; Ή συνεχίζεις, όντας εξαντκημένος και χωρισμένος σε χίλια κομμάτια;
Τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Αν αρχίσεις να τα σκέφτεσαι αυτά, το 'χεις μετανιώσει ήδη, άποψή μου πάντα.
Παίρνεις στροφή 180 μοιρών.

-----
Όλοι μας έχουμε ζήσει σε ένα τρελοκομείο που κάποιος ονόμασε οικογένεια, κατά μεγάλη του αστοχία. Τις περισσότερες φορές, μόνο οικογένεια δεν είναι. Πιο εύστοχο θα 'τανε ακόμα και το "πεδίο μάχης"! Μου λένε πως επειδή είμαι στην εφηβεία, είμαι αντιδραστική κι ανώριμη. Μου λένε πως για όοοοολα φταίνε οι ορμόνες μου. Να διαφωνήσω, γίνεται; Α όχι, δεν γίνεται, γιατί εσείς έχετε πάααντα δίκιο και πάντα εμένα με επηρεάζουν οι ορμόνες μου, σωστά!

Τελικώς αποφασίζω να διαφωνήσω αν και 'γω πάλι θα βγω η λάθος της υπόθεσης, όπως πάντα μην ξεχνιόμαστε.
Μέχρι στιγμής έχω περάσει την πιο ήρεμη εφηβεία που έχω συναντήσει ανάμεσα στους φίλους/ες μου. Δεν είχα ποτέ ένα ξέσπασμα μέσα στο σπίτι, ποτέ δεν επιδίωξα να έρθω σε κόντρα με κάποιον ακόμη και αν δεν μου άρεσαν αυτά που έλεγε, το γύριζα στην πλάκα, ποτέ δεν φώναξα και δεν έκλεισα δυνατά την πόρτα πίσω μου με νεύρα κι ας με πλήγωναν αυτά που άκουγα. Δεν έφερα ποτέ αντίρρηση για να μην δημιουργήσω ένταση, ποτέ δεν σας πίεσα, ποτέ δεν σας ζήτησα κάτι παράλογο. Πάντα πρόσεχα τον τρόπο με τον οποίο θα μιλήσω, για να μην τυχόν χαλάσω την ζαχαρένια σας και σας στεναχωρήσω.

Νιώθω σαν να με πέταξαν κυριολεκτικά μέσα σε ένα... ας μην πω ακριβώς τι, με αποστολή να βάλω σε μια τάξη τα ασυμμάζευτα. Σε ένα "σπίτι" που ο καθένας ζει στον κόσμο του, φωνάζει γιατί ΝΟΜΙΖΕΙ πως έτσι θα τον ακούσουν οι υπόλοιποι, έχει κατεβασμένα μούτρα ως το πάτωμα και δεν λέει τον λόγο, γκρινιάζει συνεχώς για το παραμικρό, κάνει πως δεν ακούει... ε λοιπόν, αυτό δεν είναι σπίτι! Σε ένα "σπίτι" που βασιλεύει η ακινησία, η ρουτίνα, τα νεύρα. Κι εγώ κάπου στην μέση να προσπαθώ να σταματήσω τους καυγάδες, να κλαίω σιωπηλά κάτω απ' το γραφείο μου, να σας πω μια βλακεία, ένα αστείο για να χαμηλώσουν οι τόνοι - κι απ' την άλλη εσείς να με παίρνετε απ' τα μούτρα, να με γράφετε, οι δικές μου επιθυμίες κάπου να 'χουν εξαφανιστεί.

Ε λοιπόν, τέλος αυτά που ξέρατε. Θα κάνω αυτό που θέλω, γιατί έτσι το θέλω, γιατί έτσι θα νιώσω καλά και δεν σας πέφτει λόγος, γιατί εσείς μου ροκανίζετε την ζωή!

Στην τελική, μπορούμε να χωριστούμε σε 4 διαφορετικά σπίτια να τελειώνουμε.

Χρειάζομαι λίγη ηρεμία και δεν με νοιάζει τι θα κάνετε εσείς, εγώ θα την βρω κι ας μην σας αρέσει ο τρόπος που θα την βρω.
Βρείτε τα πρώτα μεταξύ σας.

ΤΕΛΟΣ.

RemousLoupin έγραψε:Πρόσπαθειες.
Συνεχώς προσπαθούμε... για το οτιδήποτε. Για να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη, για να δώσουμε στον εαυτό μας αυτό που πιστεύουμε πως μας αξίζει, για να κάνουμε έναν φίλο μας να αισθανθεί πιο όμορφα. Πολλές φορές οι προσπάθειές μας δεν αποδίνουν, κάτι δεν πάει καλά και πέφτουν στο κενό. Άλλες πάλι μας δικαιόνουν. Πάντοτε όμως μας κουράζουν.
Λένε, μην γίνεσαι θεατής της ίδιας σου της ζωής, βγες έξω, όρθωσε το αναστημά σου, πάλεψε για αυτά που πιστεύεις, δώσε σώμα και ψυχή, χάσε χέρια, πόδια, κεφάλια εν ανάγκη... Προσπάθησε. Ως πότε όμως; Κι αν κουραστείς; Κι αν μετανοιώσεις; Κι αν οι προσπάθειες που έκανες, αναζητώντας την ευτυχία, πάνε στράφι; Τί κάνεις τότε; Γυρνάς πίσω και μαζεύεις ένα-ένα τα κομμάτια του εαυτού σου; Ή συνεχίζεις, όντας εξαντκημένος και χωρισμένος σε χίλια κομμάτια;
Τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιείς πως ό, τι και αν έχεις κάνει ως τώρα ήταν πράξεις με τις οποίες απλώς εξαπατούσες τον εαυτό σου πως ζούσες, και μαθαίνεις τελικά πως πάλι θεατής έχεις μείνει;

Τι γίνεται όταν αγαπάς αυτό που σε σκοτώνει;

Αφήνεσαι στον θάνατο;

anthian9 έγραψε:Τι γίνεται όταν αγαπάς αυτό που σε σκοτώνει;

Αφήνεσαι στον θάνατο;

το καταπολαιμάς τι άλλο μπορείς να κάνιες

τι γίναεται αν δεν αποδέεσαι αυτό που είσαι αν πιστεύεις πως είσαι ανήκανος ή αχριστος σε όλα
ή αν εσύ ο ίδιος υποτημάς τον εαυτό σου και γίνεσαι ρασιστής απέναντυ στον ίδιο σου τον εαυτό?
γαι παράδειγμα αν εσαι έγχρωμος και θέλεις να είσαι λευκός ή αν γκέι και δεν το παοδέχεσαι ή αν δεν πιστεύεις στην θρυσκεία που πιστεύει η χώρα σου και τν επιβάλλεις στον εαυτό σου ή ακόμα αν΄΄ατομα με ειδικές ανάγκες ίώοθουν τα ίδια μειονεκτικά και δεν αποοδέχονται τον εαυτό τους τότε πως θα τους αποδεχτο΄ν οι άλλοι? όπωςφυσικά είναι

"ετσι ειμαι εγώ και δεν μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω" ένας πολύ αγαπημένος μου στήχος

Σήμερα συνειδητοποίησα πως τα όνειρα της ζωής μας έχουν λόγο που ονομάζονται όνειρα. Επειδή ποτέ δεν πρόκεται να πραγματοποιηθούν. Επειδή εκεί πονάς. Επειδή ακόμα κι αν ξέρεις πως μπορείς, δεν μπορείς.

Ignorance is bliss. Μακάρι να μην το είχα συνειδητοποιήσει πως το όνειρο μόνο όνειρο θα μείνει. Για αυτό και το λένε όνειρο.