Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Επίσης οι άνθρωποι εκτός από αχάριστοι είναι και μνησίκακοι.Έχει κάποιος ένα πρόβλημα,θέλει ντε και καλά να το μοιραστεί μαζί σου.Θέλεις δεν θέλεις.Και μετά έχει την απαίτηση να νιώθεις κι εσύ άσχημα,χωρίς να φταις ή να μπορείς να κάνεις κάτι.Επίσης πολλές φορές πετάνε την "βομβίτσα" τους και θέλουν (πάλι) να ενδιαφερθείς ντε και καλά ακόμα κι αν δεν σε αφορά το θέμα.Ναι ακούγεται εγωιστικό,αλλά εγώ δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κάτσει να ακούσει το πρόβλημα του άλλου,πόσο μάλλον όχι για να νιώσει ο άλλος καλά επειδή το μοιράστηκε,αλλά επειδή τώρα δεν νιώθεις κι εσύ καλά που το άκουσες.
Μπερδεμένο.

Να ρωτήσω κάτι? Υποτίθεται τα κορίτσια πρέπει να καθαρίζουν ενώ τα αγόρια όχι?
Γτ κάπως έτσι την έχει δει η μαμά μου! έχω το ίδιο δωμάτιο με τον αδελφό μου και αυτός πετάει εδώ και εκεί τα πράγματα του και μετά η μαμά μου λέει σε εμένα να τα μαζέψω ενώ ξέρει ότι δεν είναι δικά μου και αν της πω τπτ μου φωνάζει!!Και ο αδελφός μου με κοροϊδέβει μετά!
:@: :@:

Πόσο είναι ο αδερφός σου;

Είμαστε δίδυμα 12

"Πες μου ενα παραμυθι."
"Δεν εχεις αποψε υπνο παλι;"
"Οχι... υπνο έχω. Ζωη δεν εχω."
"Και θελεις το μυαλό σου να σου λέει παραμυθια μπας και ζήσεις;"
"Οχι...φυσικα και οχι..."

"Ψευτη...ψευτη.......ψευτη....."
"Ναι. Εδω δεν μπορω να παθω τιποτα. Δεν μπορω να πεθανω, δε μπορωνα πληγωθω. Θελω να ζησω εδω. Με ξωτικα και νεραιδες και... και..."
"Εδω δε ζεις... απλα περιμενεις τον θανατο σου..."

Το μυαλο... μαγεια και φυλακη. Φοβος και ελπίδα. Φοβοι... πληγη, πληγες...
"Δεν γινεται να τελειωνουν ολα καποτε."
"Κι ομως... τελειωνουν."
"Δε θελω..."
"ποιος σε ρωτησε..."
"γιατι να τελειωνουν;"
"Για να υπάρξουν."
Σιωπη...

"Συμβιβασου..."

Άχου...

κοίτα για το θέμα δίδυμα δεν ξέρω...Πάντως εγώ που μένω με τον πατέρα μου εγώ κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού...Αλλά ένα είναι σίγουρο.....sry αλλά πες στον αδερφό σου οτι είναι ζωων που σε αφήνει να πεδέυεσαι....

Ενα τελευταιο ποστ.

Δεν θα ηταν σωστο μετα απ οσα εγιναν να φυγω ετσι ε; Χωρις ενα αντιο.

Λενε οτι στο σταθμό των τρένων οταν ένας ταξιδιώτης κοιτάξει πίσω, είναι μια υπόσχεση οτι θα ξαναγυρίσει. Και εδώ σταθμός της ζωής μου ήταν. Ενας όμορφος σταθμός. Αλλα καιρός να προχωρησω και αυτη τη φορά να κοιτάξω τον χάρτη. Οχι ελαφρα τη καρδία.

Βασικα θα μου λείψετε όλοι πολυ. Γνωρισα τόσα ατομα, τόσες προσωπικότητες. Ειναι ένα όμορφο παραμυθι. Αλλα τα πάντα έχουν ένα τέλος. Ετσι είναι.

Ευχαριστω που με στηριξατε οσοι με στηριξατε, ευχαριστω που διαβασατε τα κείμενα μου οσοι όντως τα διαβασατε και με όσους δεν τα πηγαμε τοσο καλα νομιζω και πάλι μάθαμε κάτι.

Να περνάτε όμορφα. Να μην φοβάστε να ζησετε. Η ζωή καθορίζεται απο τις επιλογές μας.
Να χαμογελάτε. Γιατι ένα χαμόγελο έστω και πίσω απο μια οθόνη ίσως να κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο.

Να θυμάστε οτι η ζωη ειναι εκει εξω. Ευχομαι ολοψυχα ο,τι καλύτερο σε όλους. Οσοι θελετε να επικοινωνησετε ακομα μαζι μου το mail μου και το msn μου ειναι εδώ...

Οσοι θελετε να με ξεχασετε, παρακαλώ κάντε το. Αλλα μην με μισησετε. Γιατι δεν υπάρχω πια πρακτικα απο τη στιγμη που εξαφανιζομαι απο το φορουμ. Το μισος προς την ανυπαρξια ειναι ατοπο.

Με εκτιμηση και πολλή αγάπη

Νarcissa<-----NOT

Μαρία.


Ps το κειμενο στην υπογραφη μου επειδη πολλοι με ρωτησατε σημαίνει Kοίταξε με... το τέρας μέσα μου γίνεται δυνατότερο...

Ξερω οτι το ποστ θα διαγραφει. Θα θεωρηθει σπαμ. Αλλα ηταν πειρασμος... Τ αγαπημενο μου τοπικ you see. Αλλωστε φευγω οπως ηρθα.Spammer...

Ίσως ακουστεί κάπως,αλλά η πρόταση μετά το υστερόγραφο είναι η απόδειξη ότι δεν μας έμαθες καλά.Λυπάμαι γι αυτό.


Φυσικά δεν θα διαγράφαμε τέτοιο ποστ.Ούτε κανένα άλλο ποστ σε αυτήν την ενότητα,που ο καθένας βγάζει τα εσώψυχα του.

I. Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΤΥΡΑΝΝΩΝ - LECTIO XLIV (44 - quadraginta quattuor)

Haec est tyrannōrum vita, in quā nulla fides, nulla caritas, nulla fiducia benevolentiae stabilis esse potest; tyrannis omnia semper suspecta atque sollicita sunt; nullus locus amicitiae eis est. Nescio enim quis possit diligere eum, quem metuat, aut eum, a quo se metui putet. Coluntur tamen simulatiōne dumtaxat ad tempus. Quodsi forte, ut fit plerumque, cecidērunt, tum intellegitur, quam fuerint inopes amicōrum. Hoc est quod Tarquinium dixisse ferunt exulantem: "Tum intellexi, quos fīdos amicos habuissem, quos infīdos, cum iam neutris gratiam referre poteram".


Τέτοια είναι η ζωή των τυράννων, στην οποία δεν μπορεί να υπάρξει καμιά εμπιστοσύνη, καμιά αγάπη, καμία πίστη σε σταθερή φιλία: οι τύραννοι πάντα υποπτεύονται και ανησυχούν για όλα. Δεν έχει καμία θέση η φιλία σʼ αυτούς. Γιατί δε γνωρίζω ποιος μπορεί να αγαπά αυτόν, τον οποίο φοβάται, ή αυτόν, που νομίζει πως τον φοβάται. Στους τυράννους εντούτοις (οι άνθρωποι) δείχνουν υποκριτικό σεβασμό, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα. Αν όμως ίσως, όπως συμβαίνει συνήθως, χάσουν την εξουσία, τότε γίνεται κατανοητό πόσο τους έλειπαν οι φίλοι. Αυτό είναι που λένε ότι είπε ο Ταρκύνιος, όταν ήταν εξόριστος: «Τότε μόνο κατάλαβα ποιους είχα αληθινούς φίλους και ποιους ψεύτικους, όταν δεν μπορούσα πια να ανταποδώσω τη χάρη ούτε στον ένα ούτε στον άλλο».

To ξαναδιαβασα μόλις και συνειδητοποιησα τελικά πόσοι τύραννοι κυκλοφορουν...

Τελικά, πλέον, καμια αθώα ψυχή δεν καταφέρνει να επιβιώσει.. Δεν μπορείς να αποδεχτείς την καλοσύνη κάποιου.. Δεν μπορείς ούτε να την ανταποδώσεις.. Όχι.. Γιατί συνήθως αυτή η "καλοσύνη" είναι μάσκα.. Κάτι δολιο κρύβεται απο πίσω.. Γι' αυτό κι όταν -σπάνια- συναντάς κάτι αυθεντικό κοιτάς να το εκμεταλλευτείς.. Είτε γιατί φοβάσαι ότι θα εξαφανιστεί.. Είτε γιατί δεν πιστεύεις οτι θα παραμείνει ετσι.. Όπως και να 'χει, ακόμη κι αυτό το φοβάσαι.. Τον άνθρωπο που θέλει να προσφέρει.. Μα.. Φοβάσαι το άγνωστο.. Δηλαδή.. Η καλοσύνη είναι κάτι άγνωστο, έτσι? Όχι, όχι άγνωστο.. Σχεδόν άγνωστο.. Σπάνιο.. Είδος προς εξαφανιση.. Όχι τώρα.. Απο παλιά.. Απλά όσο πιο βλάκας είσαι τόσο αργείς να το καταλάβεις.. Αυτό σου άφησαν κληρονομιά οι πρόγονοί σου.. Μια κοινωνία με φόβο, καχυποψία, δόλο, μίσος.. Αυτό ήθελαν για σένα? Αυτό θέλεις εσύ για τα παιδιά σου? Θα ξυπνήσεις ένα ωραίο πρωί και θα τους πεις "έτσι θα ζήσετε και πολύ χειρότερα"? Το θες αυτό για το παιδί σου? Όχι, ε? ΑΝ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΟ ΤΩΡΑ? Τι περιμένεις? Να ακούσεις ένα τσαφ! και να αλλάξουν όλα μια για πάντα? Αν ναι, τζάμπα ελπίζεις.. Αν όχι, ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ! Μη περιμένεις απ' όλους τους άλλους.. Το ελάχιστο που μπορείς να προσφέρεις, γιατί να μην το προσφέρεις? Γιατί να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου? Δεν ζεις μόνος σου, ξέρεις.. Χωρίς τους άλλους γύρω σου δεν είσαι τίποτα.. Αυτοί κρατάνε εσένα άνθρωπο κι εσύ αυτούς.. Κανείς δεν είναι απόλυτα ανεξάρτητος.. Ξύπνα! Άλλαξε! Μαζί με εσένα όλο και κάποιος θα παρασυρθεί.. Δεν θα είναι εύκολο, όχι.. Αλλά ούτε ακατόρθωτο.. ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.. Κι εσύ μπορείς να το κάνεις..



(Δεν αναφέρομαι σε κανεναν συγκεκριμένα, ελπίζω τουλάχιστον αυτό να ειναι ξεκάθαρο..)

Μόλις τώρα κατάλαβα τον πραγματικό λόγο που ο Άρχοντας του Σκότους δεν επιδίωξε ποτέ να πολεμήσει ανοιχτά τον Ντάμπλντορ...


Φοβόταν τις πιθανές επιπτώσεις μια ήττας από τον Ντάμπλντορ :P

κάθε πολεμιστής του φωτός,
φοβήθηκε όταν αντιμετώπισε μια μάχη
κάθε πολεμιστής του φωτός,
πρόδωσε και είπε ψέμματα στο παρελθόν
κάθε πολεμιστής του φωτός,
πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του
κάθε πολεμιστής του φωτός,
υπέφερε για πράγματα που στερούνταν σημασίας
κάθε πολεμιστής του φωτός,
σκέφτηκε πως δεν είναι πολεμιστής του φωτός
κάθε πολεμιστής του φωτός,
αμέλησε τα πνευματικά του καθήκοντα
κάθε πολεμιστής του φωτός,
πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε

γι' αυτό είναι πολεμιστής του φωτός

Επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες
και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος......


Μην ξεχνάτε ποτέ...οτι η πραγματική δύναμη...κρύβεται εκεί...στο φώς..

Sev έγραψε:Μόλις τώρα κατάλαβα τον πραγματικό λόγο που ο Άρχοντας του Σκότους δεν επιδίωξε ποτέ να πολεμήσει ανοιχτά τον Ντάμπλντορ...


Φοβόταν τις πιθανές επιπτώσεις μια ήττας από τον Ντάμπλντορ :P

Μεγάλε :P

Tom Marvolo Riddle έγραψε:

Sev έγραψε:Μόλις τώρα κατάλαβα τον πραγματικό λόγο που ο Άρχοντας του Σκότους δεν επιδίωξε ποτέ να πολεμήσει ανοιχτά τον Ντάμπλντορ...


Φοβόταν τις πιθανές επιπτώσεις μια ήττας από τον Ντάμπλντορ :P

Μεγάλε :P

Φαίνεται πως είσαι γιος του πατέρα σου...
Το έπιασες το υπονοούμενο :P

Sev έγραψε:

Tom Marvolo Riddle έγραψε:

Sev έγραψε:Μόλις τώρα κατάλαβα τον πραγματικό λόγο που ο Άρχοντας του Σκότους δεν επιδίωξε ποτέ να πολεμήσει ανοιχτά τον Ντάμπλντορ...


Φοβόταν τις πιθανές επιπτώσεις μια ήττας από τον Ντάμπλντορ :P

Μεγάλε :P

Φαίνεται πως είσαι γιος του πατέρα σου...
Το έπιασες το υπονοούμενο :P

εγω το ειχα πιασει οταν το ειχες ποσταρει.

εγώ δεν το είχα πιασει μέχρι που μου το εξήγησες...
τς τς...είσαι κακός :P

Κενό.
Κενό στην καρδιά
Κενό στο μυαλό.
Κενό στις πράξεις.

Όλα περνουν δίπλα μου χωρίς σταματημό και χωρίς να τα ελέγχω. Όλα ερήμην μου κι όλα βιστικά.
Φιγούρες χάνονται από την ζωή μου. Απλώνω το χέρι και δεν μπορώ να τις πιάσω, να τις σώσω από την δείνη που τις καταπίνει.
Θα τους ξαναδώ?
Χα! Τίποτα δεν θα ναι όπως πριν. Ο χρόνος μας τελείωσε και το τουρνουά το χάσαμε κερδίζοντας!!!

Και μετά πάλι κενό...

EL.J girl έγραψε:Κενό.
Κενό στην καρδιά
Κενό στο μυαλό.
Κενό στις πράξεις.

Όλα περνουν δίπλα μου χωρίς σταματημό και χωρίς να τα ελέγχω. Όλα ερήμην μου κι όλα βιστικά.
Φιγούρες χάνονται από την ζωή μου. Απλώνω το χέρι και δεν μπορώ να τις πιάσω, να τις σώσω από την δείνη που τις καταπίνει.
Θα τους ξαναδώ?
Χα! Τίποτα δεν θα ναι όπως πριν. Ο χρόνος μας τελείωσε και το τουρνουά το χάσαμε κερδίζοντας!!!

Και μετά πάλι κενό...

EL.J girl έγραψε:Κενό.
Κενό στην καρδιά
Κενό στο μυαλό.
Κενό στις πράξεις.

Όλα περνουν δίπλα μου χωρίς σταματημό και χωρίς να τα ελέγχω. Όλα ερήμην μου κι όλα βιστικά.
Φιγούρες χάνονται από την ζωή μου. Απλώνω το χέρι και δεν μπορώ να τις πιάσω, να τις σώσω από την δείνη που τις καταπίνει.
Θα τους ξαναδώ?
Χα! Τίποτα δεν θα ναι όπως πριν. Ο χρόνος μας τελείωσε και το τουρνουά το χάσαμε κερδίζοντας!!!

Και μετά πάλι κενό...

χμ. ακριβως επειδη ειναι αδυνατον να ξαναζησουμε το παρελθον ομως πρεπει να επικεντρωνομαστε στο παρον.

Το θέμα είναι η δυσκολία που συναντάς να αφήσεις το παρελθόν πίσω σου!

SiMoS έγραψε:
εγω το ειχα πιασει οταν το ειχες ποσταρει.

Είσαι και εσύ γιος του πατέρα σου :P

Πάντα νόμιζα ότι τα δάκρυα ήταν σημάδι αδυναμίας... Και θεωρούσα τον εαυτό μου αδύναμο που συνέχεια ξεσπούσε με κλάματα. Η αλήθεια ήταν όμως ότι δεν έβρισκα άλλη διέξοδο...κάτι μου έλειπε, και ακόμα μου λείπει, και δεν ήξερα πώς να το διεκδικήσω. Δεν ήξερα καν τι ήταν. Μα από την μέρα που έκλαψα όσο δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή που θυμάμαι, τη μέρα που κατάλαβα ότι "Το παζλ πάντα θα μοιάζει σαν μισοτελειωμένο." υποσχέθηκα να μην ξανακλάψω γι' αυτό το θέμα. Μα τώρα; Τι μου φταίει; Γιατί ξεσπάω πάλι με αυτόν τον τρόπο;

Τελικά είμαι άνθρωπος κι εγώ.

Welcome to the world of little people:)

Πόσο ύπουλοι είναι κάποιοι άνθρωποι...