Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Αναρωτιέμαι αν μερικά άτομα έχουν ακόμη και το ελάχιστο ίχνος αξιοπρέπειας μέσα τους...

Σε είχα για φύλακά μου...

Νόμιζα ότι θα ήσουν πάντα εκεί, με το υπέροχο χαμόγελό σου, την παντοτινή προθυμία σου να ακούσεις οτιδήποτε, την αφέλεια και την ανεμελιά σου. Σου είχα πάντα απόλυτη εμπιστοσύνη.

Ήσουν μαζί μου όταν σε χρειαζόμουν.

Εγώ δεν κατάφερα να σου συμπαρασταθώ όμως τώρα. Τώρα, τη στιγμή που πραγματικά χρειάζεσαι κάποιον να σου χαμογελάσει.
Ίσως να έφταιγε και η απόσταση...δικαιολογίες! Αλλά ανησυχώ. Γιατί δεν ξέρω αν μετά από αυτό θα μείνεις και πάλι ο ίδιος και απαράλλαχτος εαυτός σου.
Γύρνα πίσω...Σε έχω και πάλι ανάγκη...

Moved

@RtVaVa έγραψε:Σε είχα για φύλακά μου...

Νόμιζα ότι θα ήσουν πάντα εκεί, με το υπέροχο χαμόγελό σου, την παντοτινή προθυμία σου να ακούσεις οτιδήποτε, την αφέλεια και την ανεμελιά σου. Σου είχα πάντα απόλυτη εμπιστοσύνη.

Ήσουν μαζί μου όταν σε χρειαζόμουν.

Εγώ δεν κατάφερα να σου συμπαρασταθώ όμως τώρα. Τώρα, τη στιγμή που πραγματικά χρειάζεσαι κάποιον να σου χαμογελάσει.
Ίσως να έφταιγε και η απόσταση...δικαιολογίες! Αλλά ανησυχώ. Γιατί δεν ξέρω αν μετά από αυτό θα μείνεις και πάλι ο ίδιος και απαράλλαχτος εαυτός σου.
Γύρνα πίσω...Σε έχω και πάλι ανάγκη...

Γι αυτό έχουν οι άγγελοι φτερά. Για να πετάνε και να φεύγουν. Το ιδιο και οι δαίμονες. Καμία απόσταση δεν μπορεί να σ εμποδίσει να στηριξεις τον άνθρωπο που θέλεις.
Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ποτέ δεν ξέρουμε τον άλλον αφού ουτε ο ίδιος δεν ξέρει τον εαυτό του τελικά. Αγαπάμε το άγνωστο αγωνιούμε γι αυτό και το προφυλάσσουμε για να μην φέρει στην επιφάνεια την μαυρίλα και το σκοτάδι που κάθε ένας απο εμάς κρύβει. Θελεις να μην αλλάξει λοιπον; Αγάπησε τον. Μην τον αντιμετωπίσεις σα να χρειαζεται βοήθεια. Κανένας άνθρωπος δεν είναι κάποιου είδους φρικιό ή πειραματόζωο Καλη επιτυχια σ ο,τι κ αν κανεις. Και σε σενα και σε αυτόν. Μερικές φορές οι αλλαγές ειναι για καλό.Να το θυμασαι.

Καλησπερα.
Δε με βλεπεις.
Μαλλον εγω δε σε βλεπω. Εσυ με βλεπεις. Απο γυαλα, ειχες πει, μας παρατηρεις απο μακρυα. Λυπαμαι.
Περιμενα περισσοτερα απο σενα.
Πραγματα που μπορεις. Δεν ειναι ακριβης απογοητευση για μενα. Ειναι για σενα. Δεν το βλεπεις ομως. Καθησυχαζεις το τερας μεσα σου, λεγοντας πως θα το ξεπερασω. Πως εσυ δε νιωθεις τιποτα. Λυπαμαι.
Λυπαμαι που δεν φοβασαι, μερικες φορες.
Αν φοβοσουν, θα εμενες λιγο ακομα. Θα καταλαβαινες. Σε χρειαζομαι.
Σου το ειχα πει, θυμαμαι. Μια μερα. Μαλλον βραδυ ηταν.
Σου ειχα πει, πως οταν σε εβλεπα εκει, στο μικρο τετραγωνακι που δηλωνε διακριτικα την παρουσια σου, οτι τοτε, ενιωθα καλα.
Ενιωθα ολοκληρη. Οχι μονο εγω. Το εβλεπα κιολας. Εβλεπα την οικογενεια μου ολοκληρη.
Εβλεπα εμας, παλι, ακομα και αν τοτε, δεν το εκτιμουσα. Το μισος με ετρωγε για σενα, βλεπεις.
Ησουν καλυτερο ατομο απο μενα, τοτε. Και τωρα εισαι. Αλλα δεν σε μισω πια. Δεν ειμαι σιγουρη ομως. Ακομα πιανω τον εαυτο μου, σε κρισεις τρελας, να φανταζομαι να σε λιωνω σαν πλαστελινη, να σε ακουω να ουρλιαζεις... και μετα, ξυπναω και κλαιω που σκεφτομουν ετσι για σενα. Φοβαμαι να σου μιλησω για κατι. Για οτιδηποτε. Φοβαμαι μην πιασουμε παλι το ιδιο θεμα, και μετα μπερδευτω ακομα περισσοτερο. Ενας απο τους 2 με μισει, νομιζω. Και φοβαμαι οτι δεν θα με αφησει ποτε να εξηγησω. Θα κατσει σε στερεοτυπα. Θα το βλεπει ασπρο μαυρο.
Μπορεις ομως να καταλαβεις? Ειμαι στη μεση. Παντα. Ακομα και οταν δε το θελω. Δεν θα θελα να μαι στην μεση. Θα θελα να μαι στην 1 ακρη, εσυ στην αλλη, και ο αλλος απο τους 2 στη μεση, να περπαταμε και οι τρεις, και να γελαμε, χωρις καποιο συγκεκριμενο λογο.
Δε μιλαει πολυ. Ακουει κυριως. Σε σενα μιλαγε πολυ. Σε μενα ακουει. Γιατι δε μιλαει?


Δεν ξερω. Δεν εχω απαντησεις.
Φοβαμαι. Φοβαμαι να κανω εστω και νυξη για το θεμα. Φοβαμαι καν να του μιλησω. Αναρωτιεμαι αν το σκεφτεται ποτε. Αναρωτιεμαι τι να κανει 24 ωρες της μερας. Αναρωτιεμαι πως περναει 24 ωρες της μερας.
Αναρωτιεμαι και για σενα. Ανησυχω. Φοβαμαι.

Κατι δεν παει καλα. Καπου κολλαει η σκεψη μου και σταματουν τα παντα. Κατι δεν παει καλα και φοβαμαι και για τους 2 σας. Φοβαμαι με την παραμικρη ενδειξη οτι χασατε καθε ενδιαφερον να μου μιλησετε, και χανεστε καπου. Φοβαμαι οτι μια μερα, θα εξαφανιστειτε απο τις επαφες μου. Και τοτε, τρεχω μανιασμενη, χτυπαω τον αδερφο μου για να μου δωσει ενα λεπτο να τσεκαρω. Να σιγουρευτω οτι τα ονοματα και των 2 σας ειναι εκει. Τα ονοματα ολων σας.
Της οικογενειας μου.

Μη φευγεις. Φοβαμαι χωρις εσενα. Αν δεν μπορεις να υποβαλλεις εδω την παρουσια σου, υποσχεσου μου πως ποτε δε θα φυγεις απο τον μοναδικο τροπο επαφης μας. Δε θελω να φυγεις, πανω απ' ολα δε θελω κανεις απο τους 2 σας να φυγει.
Μη με κανεις να ξαναουρλιαξω.
Και μη με κανεις ποτε να διαλεξω.
Πριν λιγο καιρο, θα σου ελεγα εκεινον.
Τωρα δεν ξερω.

Συγγνωμη.
Συγγνωμη αν σε πονεσα. Γιατι το εκανα με τον χειροτερο τροπο. Δεν αξιζες τετοια συμπεριφορα. Αλλωστε δεν εκανες και τιποτα κακο. Απλα δεν ειχα ξανασυναντησει παρομοιο ανθρωπο σαν και εσενα, και δεν ηξερα πως να αντιδρασω. Βεβαια αυτο δεν με δικαιολογει, το ξερω. Και επισης ξερω οτι ολα αυτα ειναι ανουσια και δεν θα ωφελησουν καπου, αφου ουτε προκειται να το δεις και ουτε προκειται εγω η ιδια να σου τα πω ολα αυτα. Γιατι δεν εχει νοημα πια. Δεν θελω να γινεις οπως παλια. Ξερω οτι θα σε πληγωσω και παλι. Δεν ειναι αυτος τροπος για να γινει καποιος ευτυχισμενος, γιατι ετσι δεν θα το πετυχεις ποτε. Αυτο ειναι το μονο πραγμα που ζηταω απο εσενα. Να γινεις ευτυχισμενος. Ασχετα αν αυτο δεν εχει σχεση με εμενα. Ασχετα αν αυτο με ποναει. Μαθαινεις να κρυβεις τον πονο που νιωθεις. Δεν τον αφηνεις να σχηματιστει στο προσωπο σου, το οποιο ειναι απλα μια μασκα που με την πρωτη ευκαιρια θα θελησει να σπασει. Και μερικες φορες τον ξεχνας και εσυ ο ιδιος. Αυτο ομως δεν σημαινει οτι σταματαει να υπαρχει.

Το κακο που κανεις σε καποιον, ειτε αυτο γινεται σκοπιμα ειτε αθελα σου, το βρισκεις μπροστα σου.
Και το μονο που πρεπει να κανεις ειναι να το αντιμετωπισεις. Ο,τι και να ειναι αυτο.

Να εισαι παντα καλα.
Μην ανησυχεις, δεν θα σε ξαναενοχλησω. Αλλα να ξερεις οτι παντα θα εχεις καποιον διπλα σου.
Συγχωρεσε με.

Narcissa έγραψε:

@RtVaVa έγραψε:Σε είχα για φύλακά μου...

Νόμιζα ότι θα ήσουν πάντα εκεί, με το υπέροχο χαμόγελό σου, την παντοτινή προθυμία σου να ακούσεις οτιδήποτε, την αφέλεια και την ανεμελιά σου. Σου είχα πάντα απόλυτη εμπιστοσύνη.

Ήσουν μαζί μου όταν σε χρειαζόμουν.

Εγώ δεν κατάφερα να σου συμπαρασταθώ όμως τώρα. Τώρα, τη στιγμή που πραγματικά χρειάζεσαι κάποιον να σου χαμογελάσει.
Ίσως να έφταιγε και η απόσταση...δικαιολογίες! Αλλά ανησυχώ. Γιατί δεν ξέρω αν μετά από αυτό θα μείνεις και πάλι ο ίδιος και απαράλλαχτος εαυτός σου.
Γύρνα πίσω...Σε έχω και πάλι ανάγκη...

Γι αυτό έχουν οι άγγελοι φτερά. Για να πετάνε και να φεύγουν. Το ιδιο και οι δαίμονες. Καμία απόσταση δεν μπορεί να σ εμποδίσει να στηριξεις τον άνθρωπο που θέλεις.
Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ποτέ δεν ξέρουμε τον άλλον αφού ουτε ο ίδιος δεν ξέρει τον εαυτό του τελικά. Αγαπάμε το άγνωστο αγωνιούμε γι αυτό και το προφυλάσσουμε για να μην φέρει στην επιφάνεια την μαυρίλα και το σκοτάδι που κάθε ένας απο εμάς κρύβει. Θελεις να μην αλλάξει λοιπον; Αγάπησε τον. Μην τον αντιμετωπίσεις σα να χρειαζεται βοήθεια. Κανένας άνθρωπος δεν είναι κάποιου είδους φρικιό ή πειραματόζωο Καλη επιτυχια σ ο,τι κ αν κανεις. Και σε σενα και σε αυτόν. Μερικές φορές οι αλλαγές ειναι για καλό.Να το θυμασαι.

Καμιά φορά νιώθω ανάξια να απαντήσω ακόμα και σε ανθρώπους που είναι πραγματικά ταπεινοί και έχουν καλό σκοπό με τα λεγόμενά τους...
Μαρία μου, αφού δεν το επιθυμείς, δεν θα επαναλάβω ξανά την λέξη που θέλω να πω αυτήν την στιγμή.

Connie Xandria Riddle έγραψε:Καλησπερα.
Δε με βλεπεις.
Μαλλον εγω δε σε βλεπω. Εσυ με βλεπεις. Απο γυαλα, ειχες πει, μας παρατηρεις απο μακρυα. Λυπαμαι.
Περιμενα περισσοτερα απο σενα.
Πραγματα που μπορεις. Δεν ειναι ακριβης απογοητευση για μενα. Ειναι για σενα. Δεν το βλεπεις ομως. Καθησυχαζεις το τερας μεσα σου, λεγοντας πως θα το ξεπερασω. Πως εσυ δε νιωθεις τιποτα. Λυπαμαι.
Λυπαμαι που δεν φοβασαι, μερικες φορες.
Αν φοβοσουν, θα εμενες λιγο ακομα. Θα καταλαβαινες. Σε χρειαζομαι.
Σου το ειχα πει, θυμαμαι. Μια μερα. Μαλλον βραδυ ηταν.
Σου ειχα πει, πως οταν σε εβλεπα εκει, στο μικρο τετραγωνακι που δηλωνε διακριτικα την παρουσια σου, οτι τοτε, ενιωθα καλα.
Ενιωθα ολοκληρη. Οχι μονο εγω. Το εβλεπα κιολας. Εβλεπα την οικογενεια μου ολοκληρη.
Εβλεπα εμας, παλι, ακομα και αν τοτε, δεν το εκτιμουσα. Το μισος με ετρωγε για σενα, βλεπεις.
Ησουν καλυτερο ατομο απο μενα, τοτε. Και τωρα εισαι. Αλλα δεν σε μισω πια. Δεν ειμαι σιγουρη ομως. Ακομα πιανω τον εαυτο μου, σε κρισεις τρελας, να φανταζομαι να σε λιωνω σαν πλαστελινη, να σε ακουω να ουρλιαζεις... και μετα, ξυπναω και κλαιω που σκεφτομουν ετσι για σενα. Φοβαμαι να σου μιλησω για κατι. Για οτιδηποτε. Φοβαμαι μην πιασουμε παλι το ιδιο θεμα, και μετα μπερδευτω ακομα περισσοτερο. Ενας απο τους 2 με μισει, νομιζω. Και φοβαμαι οτι δεν θα με αφησει ποτε να εξηγησω. Θα κατσει σε στερεοτυπα. Θα το βλεπει ασπρο μαυρο.
Μπορεις ομως να καταλαβεις? Ειμαι στη μεση. Παντα. Ακομα και οταν δε το θελω. Δεν θα θελα να μαι στην μεση. Θα θελα να μαι στην 1 ακρη, εσυ στην αλλη, και ο αλλος απο τους 2 στη μεση, να περπαταμε και οι τρεις, και να γελαμε, χωρις καποιο συγκεκριμενο λογο.
Δε μιλαει πολυ. Ακουει κυριως. Σε σενα μιλαγε πολυ. Σε μενα ακουει. Γιατι δε μιλαει?


Δεν ξερω. Δεν εχω απαντησεις.
Φοβαμαι. Φοβαμαι να κανω εστω και νυξη για το θεμα. Φοβαμαι καν να του μιλησω. Αναρωτιεμαι αν το σκεφτεται ποτε. Αναρωτιεμαι τι να κανει 24 ωρες της μερας. Αναρωτιεμαι πως περναει 24 ωρες της μερας.
Αναρωτιεμαι και για σενα. Ανησυχω. Φοβαμαι.

Κατι δεν παει καλα. Καπου κολλαει η σκεψη μου και σταματουν τα παντα. Κατι δεν παει καλα και φοβαμαι και για τους 2 σας. Φοβαμαι με την παραμικρη ενδειξη οτι χασατε καθε ενδιαφερον να μου μιλησετε, και χανεστε καπου. Φοβαμαι οτι μια μερα, θα εξαφανιστειτε απο τις επαφες μου. Και τοτε, τρεχω μανιασμενη, χτυπαω τον αδερφο μου για να μου δωσει ενα λεπτο να τσεκαρω. Να σιγουρευτω οτι τα ονοματα και των 2 σας ειναι εκει. Τα ονοματα ολων σας.
Της οικογενειας μου.

Μη φευγεις. Φοβαμαι χωρις εσενα. Αν δεν μπορεις να υποβαλλεις εδω την παρουσια σου, υποσχεσου μου πως ποτε δε θα φυγεις απο τον μοναδικο τροπο επαφης μας. Δε θελω να φυγεις, πανω απ' ολα δε θελω κανεις απο τους 2 σας να φυγει.
Μη με κανεις να ξαναουρλιαξω.
Και μη με κανεις ποτε να διαλεξω.
Πριν λιγο καιρο, θα σου ελεγα εκεινον.
Τωρα δεν ξερω.

Ο χρήστης          Connie Xandria Riddle Cullen            λέει:
*παρτο απο την ευκολη μερια
*σου αρεσε καλλιτεχνικα?
Ο χρήστης            Just Me             λέει:
*...


Θεματικά... γλωσσικά.... πως να σκεφτω ετσι αυτη τη στιγμη;

Το ειχα σκεφτεί οτι θα φτάναμε σ αυτο το σημειο αλλά... Δεν πιστευα ποτε οτι θα αφηνοσουν να δεθεις μαζι μου. Σου ειχα πει. Μην μ εμπιστεύεσαι.Θυμάσαι;

Δεν μπορώ να απαλύνω αυτό που νιώθεις. Παντα τελικα τα λόγια με προδιδουν οταν τα χρειαζομαι αλλα μεσα μου ξερω οτι αυτο που ζητας δεν είναι λόγια. Δεν μπορώ να σου δώσω το κουτάκι που ζητάς όσο απλό κ αν είναι. Ισως οχι ακόμα. Δεν υπόσχομαι τίποτα.

Καλυτερο ατομο; Οχι. Αυτο ειναι το μονο σιγουρο.

Φοβαμαι με την παραμικρη ενδειξη οτι χασατε καθε ενδιαφερον να μου μιλησετε, και χανεστε καπου

Αυτο δεν γινεται.

Το μισος με ετρωγε για σενα, βλεπεις

Να τολμησω να ρωτησω γιατι;

Καθησυχαζεις το τερας μεσα σου, λεγοντας πως θα το ξεπερασω

Ουτε άγγελος... ούτε δαίμονας.


Να σε βαλω να διαλεξεις; Ποτε. ΠΟΤΕ. Μπορεις να μιλας με οποιον θες ειναι δικαίωμα σου δεν ειμαι τοσο εγωιστρια.Τι σοι ανθρωπος θα το εκανε αυτο; Να σε κανει να υποφερεις ετσι; Απλά... θα μαι κοντά σου οταν με θες και οσο με θες.Το υποσχομαι. Οσο επιλεγεις να σαι μαζι μου θα σαι μαζι μου. Και σημαινεις παρα πολλα για μενα. Πρωτη φορα σ το λέω ε; Δεν θελω να με φοβάσαι. Ουτε και θελω να φοβασαι για μενα. Τα πράγματα είναι πιο απλά απ οτι μοιάζουν. Οσοι ενδιαφερονται για σενα πραγματικα αφηνουν πισω τις μικροψυχιες και τα ψέματα. Και γω ενδαιφερομαι. Και μενω. Οσο θελεις να μεινεις μενω. Γιατι εισαι φιλη μου.

Εαν ομως επιλέξεις να φυγεις... δε θα σε μισησω να το ξερεις. Γιατι θελω να εισαι καλα και ευτυχισμενη.

Καμιά φορά νιώθω ανάξια να απαντήσω ακόμα και σε ανθρώπους που είναι πραγματικά ταπεινοί και έχουν καλό σκοπό με τα λεγόμενά τους...
Μαρία μου, αφού δεν το επιθυμείς, δεν θα επαναλάβω ξανά την λέξη που θέλω να πω αυτήν την στιγμή.

Αναξια; Τι λογια ειναι αυτά; Εισαι ελευθερη να λες οτι θελεις αλλα μην υποβιβαζεις τον εαυτο σου ετσι. Ποτε ξανα.

Σκεφτομαι.
Δεν νομιζω πως θα με εβαζες ποτε να διαλεξω.
Το φοβαμαι ομως. Φοβαμαι το ιδιο και απο την αλλη μερια. Οχι απο κεινον. Απο ολους εκεινους που μισουν την ομορφια που κρυβεις μεσα σου. Ο ουτε αγγελος, ουτε δαιμονας ειναι ομορφος. Τον χαιρετω. Μου μιλα μερικες φορες. Οτι και να σαι εσυ, εισαι ομορφη.
Λυπαμαι που ηρθαν ετσι τα πραγματα. Δεν μπορω να σε αντικρουσω. Δεν βρισκω επιχειρηματα και εκπλησσομαι.
Σε μισουσα. Αληθεια. Και ναι, αυτο με την πλαστελινη ειναι τρομακτικο.
Κι ομως, μερικες φορες το σκεφτομαι. Σε μισουσα, επειδη τελικα μοιαζαμε. Σε καταλαβα. Ισως να μισουσα τον εαυτο μου, επειδη εκατσα εκεινη τη μερα -θυμασαι?- και σου πρωτομιλησα.
Μου ειχες σπασει κυριολεκτικα τα νευρα. Δεν με ενοχλουσες. Με ενοχλουσε το τι ειχε γινει. Ηθελα να σε βρω και να σου σπασω τα κοκκαλα. Ηθελα να σε δω αβοηθητη, μικρη, να σερνεσαι.
Λυπαμαι που εκανα τετοιες σκεψεις. Θυμαμαι που εκεινον τον εβλεπα σαν ψωνιο, λιγο. Ωστοσο, μη με κρινεις.
Εχω την ταση να τους βλεπω ολους αρνητικα πριν τους γνωρισω.


Δεν ξερω ακομα. Δεν ξερω αν σε υπεραγαπω, σαν εκεινον. Δεν ξερω αν ειναι πρεπον. Σε αγαπω πολυ, γεγονος. Δεν νομιζω να μη το βλεπεις αυτο. Πιανω ομως τον εαυτο μου να σας συγκρινει με τις ωρες. Δεν ειναι σωστο. Αναρωτιομουν τι θα συνεβαινε αν με ρωτουσε ο οποιοσδηποτε να διαλεξω. Ευελπιστω οτι δε θα γινει ποτε. Φοβαμαι οταν μετα απο ωρες συγκρισεης, τη μια λεω αυτον, την αλλη εσενα. Φοβαμαι πολυ. Φοβαμαι τον εαυτο μου, κιολας. Φοβαμαι τι θα πειτε. Ποτε εγινα ετσι? Δε με ενοιαζε τιποτα. Τωρα εχω λογο να σηκωθω το πρωι. 2. 3. 1010 για την ακριβεια. Περιμενουν. Εκκρεμουν.
Τωρα εχω λογο.
Εσυ?
Πες μου οτι εχεις.

Connie Xandria Riddle έγραψε:Σκεφτομαι.
Κι ομως, μερικες φορες το σκεφτομαι. Σε μισουσα, επειδη τελικα μοιαζαμε. Σε καταλαβα. Ισως να μισουσα τον εαυτο μου, επειδη εκατσα εκεινη τη μερα -θυμασαι?- και σου πρωτομιλησα.
Μου ειχες σπασει κυριολεκτικα τα νευρα. Δεν με ενοχλουσες. Με ενοχλουσε το τι ειχε γινει. Ηθελα να σε βρω και να σου σπασω τα κοκκαλα. Ηθελα να σε δω αβοηθητη, μικρη, να σερνεσαι.
Λυπαμαι που εκανα τετοιες σκεψεις. Θυμαμαι που εκεινον τον εβλεπα σαν ψωνιο, λιγο. Ωστοσο, μη με κρινεις.
Εχω την ταση να τους βλεπω ολους αρνητικα πριν τους γνωρισω.

Aυτο κ αν ειναι τρομακτικο. Θελεις την αποψή μου; Μην μισεις. Δεν κάνεις κακό σ αυτόν που μισείς σε σένα κάνεις. Το κατάλαβα πρόσφατα...

Δεν ξερω ακομα. Δεν ξερω αν σε υπεραγαπω, σαν εκεινον.

Απλα μην το σκεφτεσαι. Δεν χρειαζεται να με συγκρινεις με εκείνον. Ουτε εμενα ουτε τα συναισθηματα σου για μενα.

Λυπαμαι αν σε φεραμε σε τέτοια θέση... Να θυμώνεις με τον εαυτό σου; Σκέψου απλά πως θα ένιωθες αν θυμωνα μαζι σου εγω ή εκείνος χωρίς λόγο. Και τοτε θα καταλαβεις ποσο αδικο ειναι.



Λενε οτι καταλαβαινεις τι εχεις μονο οταν το χάσεις. Εγω ξερω οτι εχω δίπλα μου διαμαντια. Μονο αυτα κρατησα. Και δε μετανιωνω γι αυτο.

Να προσεχεις διαμαντακι.

τωρα με προκαλεις μικρη και ανοητη.
να σαι καλα, ναρκισσα.
εδω εχω το δικαιωμα να σε φωναζω ετσι.

καλησπεριζω τον κοσμο του χγ.
καπου εκει εισαι και συ. με βλεπεις. με ξερεις. με αγαπας. κι ας λες οτι δεν εχεις αυτο το δικαιωμα. θυμαμαι ειχαμε κατσει χτες βραδυ, να κανουμε μια αργη συζητηση περι αυτου. μπορω να φανταστω το λογο για τον αργο αυτο ρυθμο μας.
φανταζομαι τον αποπροσανατολισμο που επικρατουσε στο κεφαλι σου, σε φανταζομαι απλα να κοιτας την οθονη, περιμενοντας να σε κοιταξει και αυτη. αντ' αυτου λαμβανες τα δικα μου λογια. δεν ειχαι σκοπο να σε αφησω να φυγεις με τυψεις. οτι και να ταν αυτο που σε ετρωγε. τωρα ξερω. λυπαμαι που ξερω, αλλα απο μια σκοπια, απλα προσπαθουσα να βοηθησω.
με θυμασαι? θυμασαι τι ημουν εγω? θυμασαι την αδρανεια που με κατεκλυε? δεν αξιζα να αγαπησω. ποσο μαλλον να αγαπηθω. και χτες, εσυ μου λες τα ιδια λογια.
θυμασαι?
πεθαινω να δω τωρα την εκφραση σου. το σμιξιμο των φρυδιων, την διαστολη των ματιων, το σφιξιμο στο πιγουνι. την αμυντικη σου σταση μπροστα στην οθονη. την καμπουρα, ακραδαντο στοιχειο, αποδειξη οτι τα εχεις παρατησει.
μια φορα μου ειπαν, δεν εχεις ξεκινησει το ταξιδι ακομα. πως θα ξες?

θα μαι εδω λοιπον, και θα σου λεω τα ιδια λογια. δεν εχεις φτασει καν στην αποβαθρα. το τρενο ειναι υπο κατασκευη. πως μπορεις να παρατας το αμαξι σου, ενω δεν εχεςι φτασει ακομα στο σταθμο? πως?

δεν φοβαμαι για σενα. οχι. αν υπαρχει ενα ατομο στον κοσμο για το οποιο δε φοβαμαι, εισαι εσυ. φοβαμαι ομως, οτι κανεις λαθος.


ασε με να ερθω. θα σου κανει καλο.



αφιερωμενο... σε ενα ατομο που εχω στην καρδια μου. το αγαπω, το εκτιμω και το σεβομαι. γιατι το ΑΞΙΖΕΙ.

"ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΣΚΟΙ, ΛΑΚΕΔΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΣΠΕΡΙΔΟΕΙΔΗ"



Το να πουλάς φίλους, να εκμεταλλεύεσαι τα συναισθήματα ανθρώπων που σε εμπιστεύονται, να τους κοροϊδεύεις πίσω από την πλάτη τους, είναι πρακτική που ακολουθούν όσοι έχουν σαν στόχο την αυτοπροβολή τους, με κάθε τρόπο και μάλιστα με καμάρι αυτοσυστήνονται ως αδίστακτοι. Θεωρούν βλακωδώς απόδειξη ευφυΐας όλη αυτή την αισχρή συμπεριφορά και προβάλλουν την ανηθικότητα ως αρετή και μάλιστα αρετή για λίγους, τους «έξυπνους» όπως οι ίδιοι νομίζουν για τον εαυτό τους.
Η αλήθεια βέβαια είναι εντελώς άλλη και τους διαφεύγει, όπως τους διαφεύγει και το γεγονός ότι όλοι τους έχουν καταλάβει. Όλοι έχουν καταλάβει ότι είναι κουτοπόνηρα, με χαμηλή αυτοεκτίμηση ανθρωποειδή που «πατάν επί πτωμάτων» προκειμένου να αποκτήσουν εξουσία. Αδιάφορο σε ποιον τομέα, απλά θέλουν να είναι αρχηγοί, αδιάφορο αν τους θέλουν για αρχηγούς, αδιάφορο με ποιον τρόπο.
Βέβαια τέτοια άτομα πάντα έχουν και τους ανάλογους παρατρεχάμενους που τους θεωρούν φοβερά έξυπνους ανθρώπους και που τρέχουν πίσω τους ακόμα κι αν εκείνοι τους προσβάλλουν, τους απειλούν ή τους εξευτελίζουν. Πρόκειται βέβαια για ανθρώπους-λακέδες όποιου τύχει να έχει εξουσία, ή καλύτερα όποιου έχει θράσος.
Τους λυπάμαι.
Πολλοί πιστεύουν ότι όταν τύχουν τέτοιοι άνθρωποι στο δρόμο σου, καλύτερα είναι να αδιαφορήσεις. Ναι, αλλά για πόσο καιρό; Δυστυχώς τέτοιας ποιότητας άνθρωποι την ευγένεια την θεωρούν αδυναμία και γίνονται ακόμα πιο προκλητικοί.
Προσωπικά πιστεύω ότι όλα έχουν όρια, ακόμα και η ευγένεια και η υπομονή. Ανθρώπους αυτού του σιχαμερού είδους πρέπει να τους αντιμετωπίζεις κατά μέτωπο. Να πεις δημοσίως όλα όσα ξέρεις γι’ αυτούς και να καταλάβουν όλοι με τί σόϊ άνθρωπο έχουν να κάνουν. Βέβαια πάντα, τα άτομα αυτά όταν δουν ότι τα παρακάλια και οι κολακείες δεν έχουν αποτέλεσμα, περνούν στην τρομοκρατία και στις απειλές. Ο εκφοβισμός είναι η συνήθης πρακτική κάθε δικτατορίσκου. Κάνουν όμως πάντοτε το λάθος να αγνοούν ότι δεν υπάρχουν μόνο φοβισμένα ανθρωπάκια που τους χειροκροτούν και τους αποθεώνουν ακόμα και όταν λένε βλακείες και ότι τέτοιου είδους νταήδες είναι η αιτία όλων των επαναστάσεων. Άλλοτε μεγάλων, άλλοτε μικρών, σημασία έχει να μην σκύβεις το κεφάλι σε τιποτένιους…

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΣΠΕΡΙΔΟΕΙΔΗ

Σοφία,μετά από αυτό σου το κείμενο σε λάτρεψα.

σοφια το εθεσες πολυ ωραια. μολις εκανες νεο φαν

Ευχαριστώ παιδιά

Έκανα καλά; Έκανα λάθος;; Θα δείξει. Δεν μπορώ να ξέρω την αντίδραση ενός ανθρώπου που τόσο με έχει μπερδέψει...

Ποιος ειναι ο Οδυσσεας μπροστα στην Κονι;

^και γω απορω σε αυτο. αλλα πρεπει να το ποσταρεις στις φιλοσοφικες αποριες ρε...

τομ, εχω να πω οτι ισως και να παραφερεσαι. στα λεω πολυ ηπια. περιμενα να καταλαβεις εσυ, απο ολους τους ανθρωπους. ακυρωνεσαι. καταπατας τις ιδιες σου τις αποψεις περι δημοκρατιας.



δεν θελω να με θυμασαι ασχημα. θελω να με θυμασαι ως κατι καλο. κατι στην ψυχη σου: μην τη μολυνεις απο παλιες αναμνησεις. κρατα την αγνη, κρατα την για το τωρα. την σπαταλας αν σκεφτεσαι ασχημα πραματα. εισαι ανθρωπος του τωρα. αυτο εχω μαθει απο σενα. φιλια και καλο βραδυ.


υγ. σε λατρευω. ελπιζω, αν ακομα δεν το καταλαβες, τωρα, που το λεω στα ισια, να το βλεπεις.

Γύρισες, ε;
Βρήκες αυτό που φρόντισα να βρεις στον γυρισμό σου; Του έδωσες σημασία; Κατάλαβες μήπως τι θα έλεγε περίπου πριν καν το ανοίξεις;
Δεν ξέρω.
Τελικά το άνοιξες; Διάλεξες μια από τις δύο εκδοχές; Μήπως διάλεξες και τις δύο; Μήπως καμία;
Δεν ξέρω.
Αν πράγματι το άνοιξες...το διάβασες ολόκληρο; Το κατέστρεψες; Μήπως θύμωσες;
Δεν ξέρω.
Αν όμως δεν θύμωσες. Πώς ένιωσες;
Λυπήθηκες;
Χάρηκες, αν και πικρά;
Ένιωσες τίποτα...;
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Και αυτό με κάνει να υποφέρω...ίσως περισσότερο απ' όσο νομίζεις.


Κάνε όπως σου υπαγορεύει η συνείδησή σου. Την εμπιστεύομαι.

Ένα πράγμα θα σου πω. Είχες πει πως είμαι η φωνή λογικής,σωστά;
Άρα δεν παραφέρομαι Καλή συνέχεια.

εχουμε μιλησει για αυτο, γεγονος.
οταν ομως θυμωνεις, η νοτα λογικης γινεται αγριος σκοπος.
τελος παντων, δεν θελω να το συνεχισουμε. αν εσυ φυσικα θες, ειμαι οοοολη μερα μσν. ελπιζω να σε δω εκει.

Εγώ πάλι ελπίζω να πάψεις να είσαι όοοοολη μέρα μσν. Κακό σου κάνει αυτό

περιμενω εσενα, αδερφε μου. :P