Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Δεν ειμαι. Καλα! Εχω την εντυπωση πως μπαινω σε ενα δωματιο, και σταματανε ολες οι συζητησεις, και μολις βγαινω, αρχιζουν ξανα. Αισθανομαι τρελος χωρις λογο, αισθανομαι πως χανω τα λογικα μου, πως οι φιλοι μου, φευγουν σιγα σιγα, η απλα χανονται...

Που να δεις εμενα.Μου μιλανε και εχω ενα χαμενο βλεμα.Σκεφτομαι κατι απροσδιοριστο.Μαλλον το μελλον.Δεν μπορω να ελεγξω τα συναισθηματα μου,τη συμπεριφορα μου,τα νευρα μου...Ολοι σκεφτονται το αυριο και προτρεχουν για το τιποτα και εχουν την απαιτηση να το κανω κ εγω.Τα χρονια τρεχουν και δεν τα προλαβαινω...Μαλλον χαμω κ εγω τα λογικα μου...Νιωθω σαν να φευγουν ολα αυτα που πασχιζα να κρατησω αλλα μαλλον ειναι χασιμο χρονου να παλεψω αλλο γι αυτα αφου ετσι κ αλιως μου τα περνει ο χρονος...

Το θέμα, γλυκέ μου, είναι πως εγώ θα κερδίσω.
Γιατί πάντα σε κέρδιζα, γιατί πάντα ήμουν καλύτερη από εσένα. Deal with it. Δηλαδή τι θα κάνεις τώρα; Θα στρέψεις πάλι τους πάντες εναντίον μου; Like I care, go on, look at all the f*cks I give. Το θέμα είναι πως θα βγεις πάλι δεύτερος.

Ευχαριστώ που με έβγαλες έτσι απλά από τη ζωή σου μετά από όσα περάσαμε μαζί. Απλά μη πεις ότι δεν προσπάθησα.

It's all over, I guess.

Πως τα καταφέρνω και είμαι παντα η καλή της υπόθεσης. Και γιατί ολοι συνδυάζουν την καλή και την αθώα, με την χαζή;

Δεν ξερω αν θελω να ειμαι αυτό. Αλλα δεν ξερω τι θέλω να ειμαι πραγματικά.

Μερικοι στιχοι, απο τον κορυφαιο Ανδρεα Καλβο, για την κοινη μας πατριδα. Την Ζακυνθο. Δεν ειναι προσωπικη μου σκεψη, οποτε ελπιζω να μην θεωρηθει σπαμ.

Ὦ φιλτάτη πατρίς,
ὦ θαυμασία νῆσος,
Ζάκυνθε· σὺ μοῦ ἔδωκας
τὴν πνοήν, καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος
τὰ χρυσὰ δῶρα!

[...]

Ποτὲ δὲν σὲ ἐλησμόνησα,
ποτέ· - Καὶ ἡ τύχη μ᾿ ἔρριψε
μακρὰ ἀπόσε· μὲ εἶδε
τὸ πέμπτον τοῦ αἰῶνος
εἰς ξένα ἔθνη.
[...]
Σύ, ὅταν τὰ οὐράνια
ρόδα μὲ᾿ τὸ ἀμαυρότατον
πέπλον σκεπάζῃ ἡ νύκτα,
σὺ εἶσαι τῶν ὀνείρων μου
ἡ χαρὰ μόνη.

[...]
Ἄγρια, μεγάλα τρέχουσι
τὰ νερὰ τῆς θαλάσσης,
καὶ ρίπτονται, καὶ σχίζονται
βίαια ἐπὶ τοὺς βράχους
ἀλβιονείους.
[...]
Χαῖρε Αὐσονία, χαῖρε
καὶ σὺ Ἀλβιών, χαιρέτωσαν
τὰ ἔνδοξα Παρίσια·
ὡραία καὶ μόνη ἡ Ζάκυνθος
μὲ κυριεύει.
[...]

K᾿ ὅταν τὸ ἐσπέριον ἄστρον
ὁ οὐρανὸς ἀνάπτῃ,
καὶ πλέωσι γέμοντα ἔρωτος
καὶ φωνῶν μουσικῶν
θαλάσσια ξύλα·
[...]
Μοσχοβολάει τὸ κλίμα σου,
ὦ φιλτάτη πατρίς μου,
καὶ πλουτίζει τὸ πέλαγος
ἀπὸ τὴν μυρωδίαν
τῶν χρυσῶν κήτρων.

^Ωραίο είναι δεν το ήξερα!


Είναι πολύ ενοχλητική αυτή η αίσθηση ότι έχεις παρατήσει αυτά που αγαπούσες να κάνεις κάθε λεπτό που είχες ελεύθερο, αυτά που σε εξέφραζαν και σε γέμιζαν.
Γιατί δε μου λες βρε Σωκράτη τι έχεις; νόμιζα ότι ήσουν ο κολλητός μου...τι κι αν είμαστε διαφορετικοί; τι κι αν άλλαξες σχολείο και χαθήκαμε; Γιατί όταν σε ρωτάω τι έχεις με αποφεύγεις είτε ευγενικά είτε απότομα;Σε βλέπω, δεν είσαι καλά...
Σήμερα σε είδα στο δρόμο, ήσουν χαμένος και δε με χαιρέτησες. Και ήσουν ένας άλλος άνθρωπος, σαν τους ίμο που βλέπαμε και τρομάζαμε παλια!Θυμάσαι;;
Μου λείπει εκείνο το χαζοχαρούμενο πλάσμα με το άκυρο χιούμορ!!Το θέλω πίσω!
Και τι είναι τώρα αυτή η φωτογραφία προφίλ με τον καταθλιπτικό νεαρό; ή τα στάτους που μιλάνε για διαφορετικότητα και ρατσισμό;
ΠΕΣ ΜΟΥ σε παρακαλώ!

Β.Α.Ρ.Ε.Θ.Η.Κ.Α.

τους ΔΗΘΕΝ, επειδή όλοι είστε δήθεν
τη ρουτίνα, γιατί είστε μέρος της
το σχολείο, όπου πιστεύετε ότι οι πάντες σας ανήκουν
τις ανόητες σειρές της ηλίθιας ελληνικής TV για τις οποίες μιλάτε συνέχεια
τα πάρτι σας, όπου κανείς δεν περνάει καλά και όλοι δείχνουν πως περνάνε υπέροχα
τις φάτσες σας
τα κόμπλεξ σας
τα προβλήματά σας
τους τέλειους γονείς σας
εσάς

Κοροϊδεύετε τη φανταστική λογοτεχνία, τον Πόε, τη ροκ, τους ονειροπόλους και τους εαυτούς σας.
Ό,τι κάνω εγώ δεν είναι σωστό, είναι κατακριτέο.
Όταν διαβάζω Ντίκενς κάτω από το θρανίο, εσείς χαζογελάτε και αστειεύεστε

Λέτε, επίσης, ότι ο Τόλκιν είναι παραμύθια. Ψέματα και φανταστικά παραμύθια.

Είστε ψεύτικοι, παρόλο που νομίζετε πως είστε αληθινοί.

Ό,τι και να επινοήσεις, είναι αληθινό, δε χωράει καμιά αμφιβολία. ~Φλωμπέρ

Αλήθεια, εσάς ποιος σας επινόησε;

^

Δεν έπρεπε να βάλω σήμερα τις φωνές στα κορίτσια...:/
Ξεπέρασαν τα όρια, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κι εμένα αν με πιάσει η βλακεία δε σταματάω πουθενά

ειμαι αποτομη.και αυστηρη.και ηλιθια.
και μιζερη...
με σιχαινομαι

το θεμα ειναι οτι......

θελω να μην υπαρχω καν!
και να συναντησω επιτελους τον πατερα μου!

Βαρέθηκα, σε βαρέθηκα μαμά, πραγματικά.
όχι πάλι τα ίδια όχι ξανά, δεν το αντέχω, όχι τώρα.
Όχι τώρα.
Και δεν καταλαβαίνω γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής είναι κακό να ακούω μουσική από τον υπολογιστή ενώ διαβάζω. όχι, άκυρο, ενώ κάνω ασκήσεις πλαγίου λόγου. Με βοηθά να ηρεμήσω που το κακό;
Δεν καταλαβαίνω γιατί υπονοείς πως καφριάζω στον υπολογιστή. Όπως δεν καταλαβαίνω γιατί μου λες πως δε θα περάσω. Ναι δε θα περάσω, το ξέρω και μόνη μου. Υποτίθεται όμως πως εσύ ως μητέρα θα πρεπε να με κανεις να νιώθω καλύτερα, να με βοηθάς όχι να με ανεβοκατεβάζεις άχρηστη.
Δε σου έφτασαν τα προηγούμενα 5 χρόνια που με έφτασες σε φάση να κλαίω επειδή είχα ξεχάσει μία πρόταση στην εισαγωγή;
Παράτα μας. Πραγματικά όμως. Δεν το αντέχω άλλο.

Maria Lovegood έγραψε: Όπως δεν καταλαβαίνω γιατί μου λες πως δε θα περάσω. Ναι δε θα περάσω, το ξέρω και μόνη μου.

Μαράκι το ίδιο συμβαίνει και με εμένα. Μα ακριβώς! Όμως μην το λες αυτό σε παρακαλώ!
Θα περάσεις και θα αποδείξεις την αξία σου για να κλείσουν στόματα!κι εγω αυτο της λέω...

Ή και μπορεί να ισχύει ό,τι λέει γιατί Mama know best

Μαράκι, μην ακούω χαζά.
Βασίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις και μόνος εσύ θα καθορίσεις αν θα περάσεις ή όχι, με τη δική σου προσπάθεια και θέληση. Δε σημαίνει ότι αυτά που μας λένε οι άλλοι ισχύουν επειδή έχουν μια κάποια authority. Μη σε παίρνει από κάτω, ναι; Be strong και θα περάσεις, αρκεί να πιστέψεις στον εαυτό σου.

^
Δε με παίρνει από κάτω, απλά έχω βαρεθεί το κήρυγμά της

Join the club.




Και αν τα χαλάσματα είναι γκρι, κάτω από αυτά χορεύει κάθε χρώμα. Το θέμα είναι να έχεις το κουράγιο να σκάψεις, να κοπιάσεις, να πονέσεις, να τα παρατήσεις για λίγο και μετά να συνεχίσεις να μετακινείς κάθε πέτρα μέχρι να βρεις έναν κρυμμένο παράδεισο.


Θα τον βρεις;

24 ώρες μέσα σ'έναν ολόκληρο χρόνο. 24 ώρες που, ξαφνικά, όλοι ασχολούνται μαζί σου. Και μετά σε ξεχνάνε ξανά, πιθανόν μέχρι να ξανάρθουν αυτές οι 24 ώρες, τον επόμενο χρόνο.

-Και θα γίνεις 16, είναι τα χρυσά σου γενέθλια, 16 Μαρτίου, 16 χρονών.
-Πώς νιώθεις τώρα που είσαι 16;

Φιλιά,αγκαλιές,εκπλήξεις.

Και τη Δευτέρα...τι θα έχει απομείνει από όλο αυτό;
Απολύτως τίποτα.

κάτι δεν κάνω σωστά πάλι...

Maria Lovegood έγραψε:^
Δε με παίρνει από κάτω, απλά έχω βαρεθεί το κήρυγμά της

*Εισπνοή - εκπνοή*
ΤΕΛΕΙΩΝΕΙΣ GIRL! Λίγο ακόμα έμεινε.

H ίδια ιστορία ξανά και ξανά. Που σου ρίχνει την αυτοπεποίθηση υπό των θερμοκρασιών της Σιβηρίας.
Τουλάχιστον θα ήθελα λίγη πρωτοτυπία. Έτσι για το γαμώτο. Γιατί πια έχει καταντήσει κουραστικό, και δεν αξίζει καν την αγωνία.

You won't get any likes, comments or favs unless it's really good.
Οκ, τότε να σταματήσω να ζωγραφίζω και να γράφω. Κάτι θα ξέρουν για να μου το λένε.

Da? Μην ακουω χαζομαρες!

Lily Luna Potter έγραψε:H ίδια ιστορία ξανά και ξανά. Που σου ρίχνει την αυτοπεποίθηση υπό των θερμοκρασιών της Σιβηρίας.
Τουλάχιστον θα ήθελα λίγη πρωτοτυπία. Έτσι για το γαμώτο. Γιατί πια έχει καταντήσει κουραστικό, και δεν αξίζει καν την αγωνία.

+135476545

Νομίζω πλέον έμαθα να το εφαρμόζω ακόμη πιο συχνά. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ. Η ζωή σου δίνει μία κι εσύ είτε την αρπάζεις επιτόπου, είτε την χάνεις. Τόσο απλό. Εμένα μου δόθηκε και την άφησα, "θα τα πούμε αύριο". ΟΧΙ ΑΝΘΗ! Δεν υπάρχει αύριο. Μπορεί αύριο να σε πατήσει φορτηγό. Είναι σήμερα, τώρα, αυτό το λεπτό που είδες κάτι αληθινό όμορφο, μετά από τόσο καιρό.

Δεν θα σε ξεχάσω.

σε ειδα στον υπνο μου χθες. γλυκεια, χαρουμενη κ χαμογελαστη οπως ησουν παντα. καθομασταν ολοι μαζι διπλα στον ποταμο και μιλουσαμε για χαζομαρες. και γελουσες. συνεχεια γελουσες. οχι μονο στα ονειρα,σωστα?
κ ξυπνησα και μου ελειπε τοσο πολυ το χαμογελο σου και η αισιοδοξια σου. πραγματικα δε το εχω συνηδειτοποιησει ακομα οτι δε θα σε ξαναδω ποτε. ισως δε θελω. λαθος, σιγουρα δε θελω.
και ναι το ηξερα οτι ετσι θα καταληξει αυτη η ιστορια, αλλα αυτο δε σημαινει τιποτα, εξακολουθεις να μου λειπεις. και νιωθω τοσο ασχημα που ειχαμε να βρεθουμε τοσους μηνες, εστω και αν ηταν λογικο με αυτην την τεραστια αποσταση μεταξυ μας.
αλλα δεν εχει καμια σημασια, εξακολουθω να το θεωρω αδικο. απιστευτα αδικο και εξοργιστικα θλιβερο.

Μερικές φορές νομίζω ότι νοιάζομαι τους άλλους περισσότερο απ'ότι εκείνοι εμένα ή τουλάχιστον περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε.Γμτ σήκωσε και εσύ το χέρι σου να με πάρεις ένα τηλ.Δεν θα πάθεις τίποτα.

Επίσης,όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.Και αφού την έδωσες εσύ την δίνω και εγώ.Μόνο όχι πάλι ψεύτικες ελπίδες.
Θα είναι καλύτερα αν φύγεις.