Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Είναι ενοχλητικό όταν μπορείς να βρεις το νόημα πίσω από τα πάντα και όταν αναλύεις τα ίδια σου τα σκίτσα από τη σκοπιά του ψυχολόγου, ενώ καλά καλά δεν τα έχεις ακόμα τελειώσει. Εκνευρίζεσαι με το νόημα και τα παρατάς στη μέση.
Ούτε να σχεδιάσω δε μπορώ...

FLEUR258 έγραψε:Μερικές φορές νομίζω ότι νοιάζομαι τους άλλους περισσότερο απ'ότι εκείνοι εμένα ή τουλάχιστον περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε.Γμτ σήκωσε και εσύ το χέρι σου να με πάρεις ένα τηλ.Δεν θα πάθεις τίποτα.

Aυτό, ακριβώς αυτό. Και όλο λέω 'όχι Μαρία δε θα παρεις τηλ' και όλο παίρνω.

Σας ευχαριστώ παππού κ γιαγιά που μας προσέχετε!

Τα νεύρα που είχα σήμερα δεν τα είχα ποτέ στη ζωή μου! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο πολύ!
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε! Αλλά γιατί να με πειράξει τώρα, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά?
Ίσως επειδή και πάλι εγώ μένω πίσω. Χάλασαν οι ισορροπίες και ενώ οι άλλοι προχωρούν, εγώ μένω ίδια.
Ίδια και μόνη.

Σε θέλω. Απλά και όμορφα, απλά και μόνο. Μου χε λείψει το παιχνίδι, μου χε λείψει η φωτιά στις φλέβες και η αναμονή και οι πεταλούδες, και τα άλλα που δε λέγονται. Κυρίως το παιχνίδι. Όλο το στήσιμο και η πόζα και ο εγωισμός, οι έξυπνες ατάκες και τα αμήχανα γελάκια. Επιτέλους λίγο παιχνίδι. Σε θέλω, και μπορεί να σε θέλω και αύριο, και μ αρέσει.

Και ναι, φαντάζομαι οτι τα παντα φτάνουν σε ενα τέλος. Ετσι δεν ειναι, καλό μου;

Τέλος πάντων, οι αλλαγές ποτέ δεν εβλαψαν κανέναν.

Με τρομάζει όταν ανακαλύπτω το πόσο μοιάζω σε λογοτεχνικούς χαρακτήρες που μερικές φορές δεν συμπαθώ καν.
Πριν από λίγους μήνες θα σκότωνα για να μην είμαι τόσο Σάνσα. Και τώρα τη λατρεύω και πιστεύω ότι είναι βασισμένη σε ανθρώπους σαν εμένα, που στην αρχή δεν τους συμπαθεί κανείς.

Εγώ θέλω απλά να έχουμε την ελευθερία να είμαστε όπως γουστάρουμε και ότι γουστάρουμε. Δε θέλω να χρειάζεται ούτε να ουρλιάξω ούτε να κρυφτώ. Απλά να μαι εγώ και να μην είναι ντροπή αυτό.

Κι ενώ πάντα είμαι τόσο σίγουρη ότι θέλω να κάνω το εγώ μου παντιέρα και να σπάσω τους τοίχους τους με το κεφάλι γιατί ο τοίχος θα σπάσει, είναι κι εκείνες οι μέρες που απλά θέλω να κρύψω τα γεμάτα μου μάτια κάτω απ την κουβέρτα για να μην καταλάβεις πόσο αδύναμη με κάνεις να νιώθω όταν σου δείχνω ποια είμαι και χτυπάς κατ ευθείαν στα ευαίσθητα σημεία μου.

Και θέλω μόνο να με κρύψω κάπου βαθιά, γιατί θα σ αγαπήσω. Κι εσένα, κι εσένα, κι εσένα, κι εμένα οι άνθρωποι δε θα με αντέξουν ποτέ. Συγγνώμη που δεν είμαι έτσι όπως θες, καμία συγγνώμη που δε θα γίνω. Σκάσε τώρα και φέρε πίσω την κουβέρτα.

-Είσαι η χαρά της ζωής.
- ...
-Αλήθεια, είσαι.

Μπορώ να έχω μόνο τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου;

Θα 'πρεπε να υπάρχει fashion police, "συλλαμβάνεσαι λόγω κακογουστιάς".
Χα, τι αστείο. Μήπως να σου υπενθυμίσω το πόσο καλά και προπάντων πρωτότυπα είσαι ΕΣΥ ντυμένη? Άντε που μου γίνατε όλοι fashion critics. Τα διαφορετικά στυλ υπάρχουν για κάποιο λόγο ξέρεις

^Χου σεντ δατ?

Ευτυχώς όχι σε μένα, γιατί θα την είχα αναγκάσει να παραθέσει επιχειρήματα
Μία ηλίθια στην καφετέρια μωρέ. Πέρασε μια κοπέλα ολίγον πανκ-ολίγον χίπισσα και άρχισε τις βλακείες

Είπα μήπως!

Γ*** την οικονομική μας κρίση...........:/

FLEUR258 έγραψε:Γ*** την οικονομική μας κρίση...........:/

ΓΑΜ*

Ενα βημα πριν γινει το ονειρο πραγματικότητα.

Ενα βήμα πιο κοντα σε αυτό που λέω Μέρλιν

Εσύ ζεις την ίδια ζωή κάθε μέρα, με τα ίδια πράγματα και την ίδια πλήξη.Έπειτα ερωτεύεσαι κι αυτή η ίδια ζωή γίνεται σπουδαία και αλλιώτικη.

Παιρνω λεφτα, βγαινω.
Περπαταω στους γνωστους μου δρομους, φτανω εξω απο την Ωρα. Κοιταζω την βιτρινα. Το Ομορφο Χαος δεν ειναι πια εκει. Να μπω και να ρωτησω? Σκεφτομαι. Δεν μας παραταει. Και φευγω για το Αστρο το λατρεμενο μου στεκι.
Μπαινω, κοιταω τριγυρω. Μυριζει Πασχα. Αλλα εγω δεν ηρθα για αυτο.
Ανεβαινω γρηγορα τις γνωστες μου σκαλες και βρισκω την κυρια Ελενη να τακτοποιει κατι βιβλια. Χαμογελαω. Γυριζει, με βλεπει και χαμογελαει και αυτη. "Τι κανεις κοριτσι μου?", ρωταει, και νιωθω οτι ειναι απο τους λιγους ανθρωπους που πραγματικα θελουν να ακουσουν την απαντηση. "Μια χαρα" απαντω. "Τι διαβασες τελευταια?". Φυσικα, το ηξερε οτι κατι διαβασα. Παντα ειχα διαβασει κατι.
Πιανουμε την κουβεντα για τα βιβλια. "Εχετε το Ομορφο Χαος?", ρωταω μετα απο λιγο. "Ναι". Μου το δινει, την χαιρεταω και φευγω.
Προχωραω στα στενα. Συναντω την Βικυ, της χαμογελαω, χαιρετιομαστε.
Περνω μπροστα απο το γειτονικο σπιτι με τα σκυλια-αρκουδες. Με κοιτουν απο τα καγκελα της πορτας με αγριο υφος. Το ενα κραταει ενα κοκκαλο στο στομα του. Αλλα δεν γαβγιζουν. Ακομα κι αυτα μπορουν να αισθανθουν την χαρα μου.
Ανεβαινω στο σπιτι και χαμογελαω πλατια. Ναι, αυτο ηταν ενα ωραιο απογευμα.

Σπόιλερ:

Και αν πέρυσι έμαθα να ζω την κάθε στιγμή στο εκατό της εκατό της,να την ρουφάω,και να την απολαμβάνω,φέτος έμαθα ότι πρέπει να στηρίζομαι αποκλειστικά στις δικές μου δυνάμεις και όχι σ'αυτούς που σε ξεχνάνε και σε φοβίζουν.

Οκ, ίσως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα, πρέπει να το παραδεχτώ. Πάντα βρίσκω έναν καλό λόγο να γκρινιάζω. Απλά θέλω να περάσει όλο αυτό, να αρχίσω πάλι να νιώθω πως κάτι αλλάζει, πως ανοίγω τα φτερά μου. Ξέρεις τι μου λείπει; Να ταξιδεύω. Να βλέπω το τρένο να φεύγει, να απομακρύνεται από την εκνευριστικά μικρή πόλη μας. Ξέρεις, νομίζω πως αρχίζω να την μισώ ή έστω, να την αντιπαθώ. Απλώς είμαι σχεδόν 17 και μάλλον θέλω να την ξεφορτωθώ, την ανόητη εφηβεία, την κλειστόμυαλη πόλη μας, τις άσχημες συνθήκες στο σπίτι, όλα... Μαντεύω πως γνωρίζεις τι μου λείπει στ' αλήθεια όμως: τα παιδιά. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, όμορφες μέρες, ξέγνοιαστες. Φυσικά και κρατάω τα εισιτήρια, γιατί μου θυμίζουν πως λένε αλήθεια τα χαμόγελα στις φωτογραφίες μας. Δεν ξέρω, το 'χεις νιώσει ποτέ σου; Να σου λείπουν άτομα που απ' την μια μέρα στην άλλη, χωρίς να τα 'χεις δει ποτέ, έγιναν οι πιο πιστοί σου φίλοι, πιο πιστοί και από τους υποτιθέμενους φίλους στην γειτονιά σου, που απλά έψαχναν έναν λόγο να σχολιάσουν τα λόγια σου, την εμφάνισή σου, τα αχτένιστα μαλλιά σου. Αυτά τα άτομα ποτέ δεν θα σε έκαναν να νιώσεις μηδέν, σε εκτιμούν κι ας μην ξέρουν τι χρώμα μαλλιά ή μάτια έχεις, τι είδους ρούχα φοράς- όλα αυτά τα επιφανειακά πράγματα που καθορίζουν την συμπεριφορά των γύρω σου απέναντί σου. Όχι, είναι ξεχωριστοί. Ξέρουν τα ελαττώματά μου, ξέρουν τα προτερήματά μου, ξέρουν βαθιές σκέψεις μου που κανείς άλλος δεν θα γνωρίσει ποτέ. Τα εμπιστεύομαι. Με εμπιστεύονται. Και κάτι ακόμη, είναι αληθινά. Πιο αληθιν;a από καθέναν. Στο λένε όταν κάτι τους ενόχλησε, στο λένε όταν συμπεριφέρεσαι σαν μαλάκας, πλακώνεσαι μαζί τους, βρίζεστε, κι όμως ξέρεις ότι σε αγαπούν. Πάντα τα βρίσκετε στο τέλος, γιατί αυτό, αυτό είναι αληθινή φιλία- μια φιλία που κρατάει όσο μακριά και αν βρίσκεστε τα 2/3 του χρόνου. Εγώ κρατάω αυτό το 1/3, που είμαστε μαζί. ...ή μάλλον, κρατιέμαι από αυτό, σαν μια σωσίβια λέμβο, σαν μια τρύπα στα σύννεφα, κάθε φορά που κλαίω ή που με στεναχωρεί κάποιος. Ξέρω πως αν ήταν εδώ θα με αγκάλιαζαν και θα με έκαναν να το ξεχάσω, θα με υποστήριζαν όποτε έπρεπε κ θα με κατσάδιαζαν όποτε είχα άδικο αλλά δεν θα με άφηναν μόνη ποτέ κ για κανέναν λόγο. Είμαι τόσο τυχερή που σας γνώρισα, HW people.

κι εμεις σε αγαπάμε!

...Και το πιο βασσανιστικό απ' όλα, Ανθή, είναι να πάνε και να σου γράφουν τέτοιες μελό συγκινητικές μ@λ@κίες στις φιλοσοφικές, και να μη μπορείς ούτε να τους κάνεις μια αγκαλιά.

Έχει κι αυτό μια χρηστική αξία όμως, τώρα που το σκέφτομαι. θα ήταν οι αγκαλιές μας τόσο ξεχωριστές και υπέροχες αν βλεπόμασταν κάθε μέρα;

Χαζό, ρομαντικό, ευαίσθητο Γκριφιντορικό υποκείμενο σε σιχαίνομαι, να ξες

Πάλι σκατά γίναμε γιορτινές μέρες.
Κάθε χρόνο τα ίδια, Πάσχα, Χριστούγεννα, θα βρούμε λόγο να μαλώσουμε στο τραπέζι. Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια εγώ ήμουν ο λόγος, δηλαδή ο θείος μου που με έπριζε να φάω κρέας και να φάω κρέας και εγώ νευρίαζα και γινόμασταν λαμπόγιαλο. Τώρα πρώτη χρονιά δεν είμαι εγώ ο υπαίτιος και ήταν και πολύ μεγαλύτερος ο καβγάς και ξέρετε τι; IT SUCKS. Επειδή εσύ βρήκες τώρα να νευριάσεις γι'αυτά που σου κάναν τα αδέρφια σου πριν 30 χρόνια δεν θα το υποστώ εγώ. Παίρνω το κρασάκι μου και στο καλό. Η Μεγαλύτερη βλακεία ήταν οτι κάθισα έστω και λίγο. Και δεν είναι για εμένα που στεναχωριέμαι, για την καημένη την γιαγιά μου... Δεν χρειάζεται και άλλες στεναχώριες, έχει τόσες, δεν χρειάζεται να έχει και τα παιδιά της να μαλώνουν.

Καλό Πάσχα...

Phineas Nigellus Black έγραψε:Πάλι σκατά γίναμε γιορτινές μέρες.
Κάθε χρόνο τα ίδια, Πάσχα, Χριστούγεννα, θα βρούμε λόγο να μαλώσουμε στο τραπέζι. Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια εγώ ήμουν ο λόγος, δηλαδή ο θείος μου που με έπριζε να φάω κρέας και να φάω κρέας και εγώ νευρίαζα και γινόμασταν λαμπόγιαλο. Τώρα πρώτη χρονιά δεν είμαι εγώ ο υπαίτιος και ήταν και πολύ μεγαλύτερος ο καβγάς και ξέρετε τι; IT SUCKS. Επειδή εσύ βρήκες τώρα να νευριάσεις γι'αυτά που σου κάναν τα αδέρφια σου πριν 30 χρόνια δεν θα το υποστώ εγώ. Παίρνω το κρασάκι μου και στο καλό. Η Μεγαλύτερη βλακεία ήταν οτι κάθισα έστω και λίγο. Και δεν είναι για εμένα που στεναχωριέμαι, για την καημένη την γιαγιά μου... Δεν χρειάζεται και άλλες στεναχώριες, έχει τόσες, δεν χρειάζεται να έχει και τα παιδιά της να μαλώνουν.

Καλό Πάσχα...

Κουράγιο! Πάτα κάτι τέτοιο γίνεται κ Ανάσταση κ Πάσχα κ Χριστούγεννα και και και.

Μην στεναχωριέστε κ χαλιέστε.Σε λίγα χρόνια θα σας καλέσω όλους στο σπίτι ΜΟΥ κ θα κάνουμε όλοι αγκαλίτσες κ δεν θα μαλώνουμε. Χρόνια πολλά.