Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Μου λειπεί πολύ το χαμόγελο σου, αλλά πιο πολύ μου λείπει το δικό μου.

Τικ, τακ, τικ, τακ. Μετρώ και κάθε λεπτό που περνά. Προσπαθώ να σταματήσω τα λεπτά. Να τα πιάσω και να παγώσω το χρόνο. Πάντα φεύγουν. Όχι, σταματήστε. Πάντα όμως φεύγουν και ο χρόνος κυλά.
Αυτό είναι που μου λείπει. Ο χρόνος. Έχω μάθει να υπολογίζω τα πάντα με βάση το κάθε λεπτό. 5 λεπτά καθυστέρηση ίσως να σημαίνουν πως δε θα προλάβω τη μετάφραση λατινικά. Και ο χρόνος συνεχίζει να με δηλητηριάζει.
Έδωσα μία πολύ σημαντική μάχη προχθές και χθες. Ω, ναι. Προσπάθησα να διαβάσω για όλα τα μαθήματα που έχω, τα οποία σε σύνολο είναι 7 και μου χαρίζουν 18 υπέροχες απρογραμμάτιστες ώρες φροντιστηρίου, και να βγάλω επανάληψη ένα κεφάλαιο ιστορίας που έχω να δω 2 μήνες. Θεωρητική δεν είμαι όμως; Ε, λοιπόν εγώ δεν το έχω με την παπαγαλία, δεν το έχω απλά. Και χθες δεν κοιμήθηκα. Για να βγάλω την ιστορία. Για να γράψω ένα πρόχειρο. Το οποίο είχε πηγή με ερωτήματα που δεν οδηγούσαν σε κάποιο κομμάτι του κεφαλαίου. Δεν είπα να μας δίνουν απλόχερα, όμως στις Πανελλήνιες, τα ερωτήματα των πηγών είναι τόσο ευδιάκριτα που το μυαλό σου πάει στη λύση. Και η λύση είναι στο μυαλό μου, βλέπω τις σελίδες, ξέρω το κατεβατό, γιατί το πάλεψα για να το μάθω και δεν έκανα καλοκαίρι για να το μάθω. Και έρχεται αυτή, μια φιλόλογος της πενταροδεκάρας να βάζει ερώτημα που να μην ξέρεις τι να γράψεις και που η πηγή του να μην επαρκεί.
Γιατί εγώ με μία επανάληψη, θα έγραφα στα θέματα του ʼ11 Ιστορία. Γράφω στο φροντιστήριο. Στερούμαι ώρες και ψυχική ηρεμία. Για να γράψω. Για να περάσω. Για να φύγω.
Και τώρα αυτή με έκανε να αμφισβητώ τον εαυτό μου, επειδή δεν ξέρει να βάλει θέματα της προκοπής. Δεν έγραψα στην πηγή. Έχω 10 με το ζόρι στην Ιστορία Κατεύθυνσης, στο δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο έχω γράψει 19 στο φροντιστήριο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κόρη της που τυχαίνει να είναι συμμαθήτριά μου μου φώναξε όταν διαμαρτυρήθηκα σε γνωστή μου πως δεν έχω χρόνο για ξεκούραση. Και όταν εν τέλει της απάντησα πως εγώ θα έπρεπε να φωνάζω γιατί η ίδια της η μάνα μου είπε αυτή την ατάκα στην τάξη[«Το μόνο πρόβλημα είναι στο κεφάλι σου, αγάπη μου»], απάντησε πως η μάνα της είχε δίκιο, αφού είμαι σπαστικιά.
Ωραία. Πάρτα Μαρία. Ένα ωραιότατο 15 στην ιστορία κατεύθυνσης επειδή η καθηγήτρια είναι κολλημένη.
Δεν ξέρω αν ξαναέχω βάλει τόσο τα κλάματα. Η πίεση; Το άγχος; Οι πανελλήνιες; Η σχολή που τόσο θέλω να πιάσω και δε θα φτάσω ποτέ αν πάρω 15; Όλα μαζί; Ξέσπασα.
Γιατί αν πάρω 15 και γράψω 18 αντίο αγγλική φιλολογία. Και όχι μόνο αυτό. Θα πάνε τζάμπα τόσοι κόποι. Τόσες θυσίες 6 χρόνια τώρα. Τόσο μάθημα. Θα απογοητεύσω και την κυρία Ντίνα. Ή μάλλον όχι, την απογοήτευσα ήδη. Με την πηγή που δεν μπορούσα να κάνω σήμερα.
Τα δάκρυα πάλι ύπουλα μαζεύτηκαν και απειλούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Με απειλούν. Θέλω μόνο μία αγκαλιά, ένα ζεστό πάπλωμα να κουλουριαστώ, να τα αφήσω να χυθούν και μετά μία ζεστή κούπα σοκολάτα. Αλλά και πάλι, έχω να μάθω μετάφραση το κείμενο 43 στα λατινικά, να κάνω επανάληψη ΑΟΘ και ασκήσεις μαθηματικά. Και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά…
Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ…

Εγώ κι εσύ HarryWorld τελικά έχουμε παντρευτεί.

Περάσαμε απο ολα τα στάδια.

Πάθος,ερωτας, μισος, αγανακτηση, προδοσια, ονειρεμα αλλά στο τέλος πάντα μένει η ίδια γεύση στα χείλη.

Μαγεία.

Maria Lovegood έγραψε:Τικ, τακ, τικ, τακ. Μετρώ και κάθε λεπτό που περνά. Προσπαθώ να σταματήσω τα λεπτά. Να τα πιάσω και να παγώσω το χρόνο. Πάντα φεύγουν. Όχι, σταματήστε. Πάντα όμως φεύγουν και ο χρόνος κυλά.
Αυτό είναι που μου λείπει. Ο χρόνος. Έχω μάθει να υπολογίζω τα πάντα με βάση το κάθε λεπτό. 5 λεπτά καθυστέρηση ίσως να σημαίνουν πως δε θα προλάβω τη μετάφραση λατινικά. Και ο χρόνος συνεχίζει να με δηλητηριάζει.
Έδωσα μία πολύ σημαντική μάχη προχθές και χθες. Ω, ναι. Προσπάθησα να διαβάσω για όλα τα μαθήματα που έχω, τα οποία σε σύνολο είναι 7 και μου χαρίζουν 18 υπέροχες απρογραμμάτιστες ώρες φροντιστηρίου, και να βγάλω επανάληψη ένα κεφάλαιο ιστορίας που έχω να δω 2 μήνες. Θεωρητική δεν είμαι όμως; Ε, λοιπόν εγώ δεν το έχω με την παπαγαλία, δεν το έχω απλά. Και χθες δεν κοιμήθηκα. Για να βγάλω την ιστορία. Για να γράψω ένα πρόχειρο. Το οποίο είχε πηγή με ερωτήματα που δεν οδηγούσαν σε κάποιο κομμάτι του κεφαλαίου. Δεν είπα να μας δίνουν απλόχερα, όμως στις Πανελλήνιες, τα ερωτήματα των πηγών είναι τόσο ευδιάκριτα που το μυαλό σου πάει στη λύση. Και η λύση είναι στο μυαλό μου, βλέπω τις σελίδες, ξέρω το κατεβατό, γιατί το πάλεψα για να το μάθω και δεν έκανα καλοκαίρι για να το μάθω. Και έρχεται αυτή, μια φιλόλογος της πενταροδεκάρας να βάζει ερώτημα που να μην ξέρεις τι να γράψεις και που η πηγή του να μην επαρκεί.
Γιατί εγώ με μία επανάληψη, θα έγραφα στα θέματα του ʼ11 Ιστορία. Γράφω στο φροντιστήριο. Στερούμαι ώρες και ψυχική ηρεμία. Για να γράψω. Για να περάσω. Για να φύγω.
Και τώρα αυτή με έκανε να αμφισβητώ τον εαυτό μου, επειδή δεν ξέρει να βάλει θέματα της προκοπής. Δεν έγραψα στην πηγή. Έχω 10 με το ζόρι στην Ιστορία Κατεύθυνσης, στο δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο έχω γράψει 19 στο φροντιστήριο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κόρη της που τυχαίνει να είναι συμμαθήτριά μου μου φώναξε όταν διαμαρτυρήθηκα σε γνωστή μου πως δεν έχω χρόνο για ξεκούραση. Και όταν εν τέλει της απάντησα πως εγώ θα έπρεπε να φωνάζω γιατί η ίδια της η μάνα μου είπε αυτή την ατάκα στην τάξη[«Το μόνο πρόβλημα είναι στο κεφάλι σου, αγάπη μου»], απάντησε πως η μάνα της είχε δίκιο, αφού είμαι σπαστικιά.
Ωραία. Πάρτα Μαρία. Ένα ωραιότατο 15 στην ιστορία κατεύθυνσης επειδή η καθηγήτρια είναι κολλημένη.
Δεν ξέρω αν ξαναέχω βάλει τόσο τα κλάματα. Η πίεση; Το άγχος; Οι πανελλήνιες; Η σχολή που τόσο θέλω να πιάσω και δε θα φτάσω ποτέ αν πάρω 15; Όλα μαζί; Ξέσπασα.
Γιατί αν πάρω 15 και γράψω 18 αντίο αγγλική φιλολογία. Και όχι μόνο αυτό. Θα πάνε τζάμπα τόσοι κόποι. Τόσες θυσίες 6 χρόνια τώρα. Τόσο μάθημα. Θα απογοητεύσω και την κυρία Ντίνα. Ή μάλλον όχι, την απογοήτευσα ήδη. Με την πηγή που δεν μπορούσα να κάνω σήμερα.
Τα δάκρυα πάλι ύπουλα μαζεύτηκαν και απειλούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Με απειλούν. Θέλω μόνο μία αγκαλιά, ένα ζεστό πάπλωμα να κουλουριαστώ, να τα αφήσω να χυθούν και μετά μία ζεστή κούπα σοκολάτα. Αλλά και πάλι, έχω να μάθω μετάφραση το κείμενο 43 στα λατινικά, να κάνω επανάληψη ΑΟΘ και ασκήσεις μαθηματικά. Και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά…
Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ…

Πόσο με εκφράζει;
και είμαι ακόμα Β λυκείου...

Δεν μπορώ άλλο να βλέπω ανθρώπους να κοιμούνται σε πάρκα και παιδάκια χωρίς μπουφαν στο κρύο,κάθε μέρα γυρνάω από την σχολή με κατάθλιψη.Πού είναι αυτός που κάποιοι πιστεύουν ότι τα βλέπει όλα;Τυφλώθηκε;

Δεν είναι παράξενο πως ο κόσμος συνεχίζει χωρίς εσένα? Μένεις πίσω και δεν σε περιμένει. Προχωράει. Κι όταν καταλάβεις πόσο μπροστά είναι, πόσο δρόμο έχεις χάσει αναγκάζεσαι να τρέξεις με αποτέλεσμα να μην χαρείς την διαδρομή. Γιατί δεν μπορεί να κάνει μία στάση? Γιατί πρέπει να προχωράει συνέχεια κι εγώ γιατί πρέπει να τρέχω πάντα από πίσω του? Δεν είναι μονόδρομος. Προχώρα κόσμε. Θα πάρω άλλο μονοπάτι. Θα είμαι μόνη μου αλλά θα ευχαριστηθώ την διαδρομή. Και ποιος ξέρει? Ίσως βρω εκεί κάποιον που πήρε την ίδια απόφαση με 'μενα.

Άργησες Νίκο, άργησες...

Και μετά μου λέτε να συμμετέχω στις συζητήσεις. Όταν προσπαθώ να πω κι εγώ κάτι όμως δεν μου δίνει κανείς σημασία, κι όταν τελικά με ακούτε το παίζετε κι έκπληκτοι που μίλησα.
Οκ σίγουρα δεν σκόπευες να με κοροϊδέψεις, η δασκάλα μου είσαι στην τελική, αλλά δεν το κάνεις μόνο εσύ, το κάνουν ΟΛΟΙ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν βλέπεις πως γι' αυτό ντρέπομαι να συμμετάσχω? Πως γι' αυτό δεν είμαι καλή στα προφορικά? Αφού όταν θέλω να μιλήσω μ' αγνοούν, για ποιο λόγο να προσπαθώ anyway?

FoNikos21 έγραψε:Άργησες Νίκο, άργησες...

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. ^__^

Εχω γεμίσει το πρόγραμμα μου στο φουλ. Πολλές ώρες συμπίπτουν, μου τρωνε όλο το ΣΚ. Αλλα το θέλω. Δεν θελω να έχω το χρόνο να σκέφτομαι γιατί θα σκέφτομαι άσχημα πράγματα. Θέλω να πέφτω στο κρεβάτι και να με παίρνει αμέσως ο ύπνος. Θέλω να είμαι εξω απο το σπίτι, τρέχοντας απο την μια δραστηριότητα στην άλλη, παρά μέσα και να κοιτάω το ταβάνι.ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ ΡΕ ΓΑΜΏΤΟ.Γιατί, αν δεν μπορώ να κάνω αυτά που θέλουν, θα κάνω αυτά που θέλω.

Και ίσως βγουν-ήδη βγαίνουν- σε καλό...

Κυρία Μ. μου λείπετε πιο πολύ από ποτέ.Θα ήθελα απλά να είστε εδώ για λίγο.Να με κοιτάξετε γλυκά με τα μαύρα σας μάτια,να μου πιάσετε όπως πάντα σφιχτά το χέρι,να με κάνετε μια μεγάλη αγκαλιά,από αυτές που μου απάλυναν τον πόνο,και να καταλάβετε πως νιώθω.Χωρίς να πω τίποτα.Να με καταλάβετε όπως κανείς άλλος δεν μπορεί να με καταλάβει.Όπως κανείς άλλος δεν με κατάλαβε ποτέ όσο εσείς.Και να μου πείτε πως,τι στο καλό,δεν μπορεί,όλα καλά θα πάνε στο τέλος.Απλά να το πείτε.Και να συμφωνήσω πως έχετε δίκιο.Γιατί πάντα στο τέλος είχατε δίκιο.

Πφ.Κανένα σύγχρονο ηλεκρονικό μέσο επικοινωνίας δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αληθινή ανθρώπινη επαφή.

Δεν πάτε να πνιγείτε και οι 2 σας; Κουράστηκα να κλαίω για την κουφιοκεφαλιά του ενός και να σκάω για την προτίμηση του άλλου.

Καλύτερα μόνη.

Από τότε που είμαι αυτός που θέλω, συναναστρέφομαι αυτούς που θέλω, κάνω ό,τι (περίπου) θέλω, χαμογελάω όσο θέλω.... ξέρετε κάτι;.... είμαι καλά.

Ο χρόνος είναι περίεργος. Σε καταστρέφει, παίρνει μαζί του τα συντρίμμια σου, και σε αφήνει με ένα σωρό απορίες.

Έχω βαρεθεί. Όχι πρέπει να διαβάσω. Μα έχω βαρεθεί. Πρέπει όμως να κάνω επανάληψη. Ναι αλλά έχω κουραστεί. Επανάληψη. Δεν το αντέχω. Επανάληψηεπανάληψηεπανάληψηεπανάληψη.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κ.Π. Καβάφης

Χρόνος που απλά ξεθωριάζει απ' τη μνήμη μου. Μόνο και μόνο επειδή κάθετι είναι το ίδιο κι απαράλλαχτο.Τίποτα δε μου κάνει εντύπωση πια. Ανέπαφες, κουραστικές στιγμές και μέρες. Και κάθε μέρα το ίδιο, και το ίδιο, και το ίδιο ξανά. Βαρέθηκα.
Απλά αυτό έχεις να πεις;
Μη μιλάς. Και συ βαρετός και ίδιος είσαι. Μείνε μέσα στο μυαλό μου και μη μου μιλάς.
Να μη βαριέσαι πια.
Μη μιλάς πια.

Dumbledore would have been happier than anybody to think that there was a little more love in the world.
-Professor McGonagall


Πόσο αγαπώ αυτήν την φράση.
Mακάρι αυτό που ίσχυε για τον σοφό αυτό δάσκαλο να ίσχυε για όλους.
Ζούμε όμως σε έναν κόσμο που η αγάπη και ο έρωτας όταν εκφράζονται ελεύθερα, όπως δηλαδή και θα έπρεπε να εκφράζεται η αγάπη και ο έρωτας, θεωρείται κάτι αποκρουστικό, ή άσχημο, ή κατακριτέο.
Αντιθέτως η σοβαρότητα θεωρείται καθώς πρέπει.Μόνο αυτή, λες και αυτό είναι η ευτυχία...Λες και οι άνθρωποι δεν ζουν για να εκφράζονται.Λες και είναι κακό να εκφράζεις τα αισθήματα σου.
Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους, φίλους ή ζευγάρια να γελούν, να φωνάζουν, να αγαπούν, να εκφράζονται, να φιλιούνται, να κάνουνε πλάκες στον δρόμο χωρίς να τους ενδιαφέρει τίποτα...Πόσο λείπει ο αυθορμητισμός σήμερα απο τον κόσμο...Πόσο λείπει η έκφραση...Πως το να είσαι σοβαρός και ψυχρός θεωρείται πλεόν το φυσιολογικό.
Και όμως, όλος ο κόσμος εκεί έξω ευτυχώς δεν είναι έτσι...

Nα μη φοβάσαι τις πόρνες στο κορμί. Να τρέμεις τις πορνες στη ψυχη.

Σε βλέπω 3 φορές την βδομάδα. Και θέλω να σου πω ευχαριστώ, ευχαριστώ για όλα, ευχαριστώ που με κάνεις να γελάω, να γελάω τόσο πολύ που να πονάνε τα μάγουλά μου, τόσο πολύ που και μόνο που με πλησιάζεις αρχίζω να γελάω, να γελάω,να γελάω, να γελάω, από την καρδιά μου μέσα ακόμη, να γελάω.
Και τα καταπράσινα μάτια σου με κοιτάνε τόσο γλυκά.
Ήθελα να σου μιλήσω σήμερα. Να σε κοιτάξω. Μα δεν μπορούσα. Και έγραψες αυτά τα τραγούδια πάνω στο τετράδιό μου και το μόνο που μπορούσα να γράψω στο δικό σου ήταν ένα μεγάλο "ΓΕΙΑ : ) " και φυσικά, συμπλήρωσες "σου (:". Σε ξέρω τόσο λίγο, μα σ'αγαπάω τόσο πολύ. Αυτό είναι που ήθελα να σου πω.

Για σένα:

Αυτή.Αυτή ακριβώς την στιγμή.Πήγα στον φάκελο με τα βίντεο.Ήξερα ότι θα μου κάνει κακό,αλλά κίνησα το βελάκι προς τα εκεί.
"Πρωτοχρονιά 2011".Πάτησα το βίντεο να παίξει.

Χαμόγελα διαγράφονταν.Οικογενειακές στιγμές.Όπως ήταν πάντα.Όπως κάθε χρονιά.
Αγαπημένα πρόσωπα αγκαλιά.Χαζογελώντας.Χορεύοντας.

Χωρίς να το θέλω θυμήθηκα τι έγινε την Παρασκευή.Τα χέρια μου πάλι έτρεμαν.Τα πρόσωπα πάλι ήταν εξοργισμένα.

Περπάτησα μετά στην πλατεία μόνη μου να βρω παρηγοριά.Ανάμεσα στις ευτυχισμένες οικογένειες που έβαζαν τα παιδάκια πάνω στο καρουζέλ.Ανάμεσα στα ζευγάρια που έκαναν προσπάθειες να σταθούν στο πάγο.Ανάμεσα στα παιδάκια που ζήτηγαν από τους γονείς ζαχαρωτά.Ανάμεσα στα δέντρα που συνήθισα να βλέπω δυο χρόνια.Απένταντι από το αγαπημένο μου παλιό κτίριο.Και εκεί τα φώτα κλειστά.

Ξανά κοιτάω πάλι το βίντεο και χωρίς να το θέλω κλαίω.Γιατί αλήθεια θα έδινα ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να ξανά έβλεπα αυτά τα χαμόγελα.Για να ξαναζούσα την αγάπη.Για να ξανά ΕΒΛΕΠΑ την αγάπη.

Σε λιγότερο από ένα μήνα θα μπει το 2012.Και αναρωτιέμαι πως θα είναι αυτή η πρωτοχρονιά.Φαντάζομαι ίσως ψεύτική.Όπως οι τελευταίοι μήνες.

Να πάρει.Θέλω να ξανά γίνω μικρή.Που να πάρει.Δείτε μαμά και μπαμπά πως κάνατε την Μαρία.

Να πάρει.
Τα Χριστούγεννα είναι οικογενειακή γιορτή.
Να πάρει,δεν υπάρχει πια οικογένεια.

Να πάρει...Δεν θέλω πια να σας βλέπω.

Να πάρει...χωρίστε στα 3 το σπίτι να τελειώνουμε.

Πικρά Χριστούγεννα.Νιώθω κιόλας την γεύση τους.

Γύρισα... Γύρισα γιατί με άφησες να το διαλέξω.
Και -ω, Θεοί- είσαι ακόμα εκεί και περιμένεις. Με περίμενες.

Πως με θωρεις ακινητος; Που τρεχει ο λογισμος σου;

Που ειναι τα φτερωτα μου ονειρα; Που ειναι εκεινες οι μερες που ημουν καλα, αλλα δεν το εβλεπα; Θελω τοσο να γυρισω πισω. Να πω στον εαυτο μου: Μην νοσταλγεις το καποτε. Σε λιγο καιρο θα νοσταλγεις το τωρα! Αν ημουν ηρεμος δεν θα εκανα αυτην την συζητηση εδω με τον εαυτο μου. Δεν θα την εκανα καν. Αλλα δεν ειμαι καλα!

Θέλω να βάλω τα κλάματα. Θέλω να κλείσω τα μάτια και όταν τα ξανά ανοίξω να είναι όλα ένα ψέμα. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια απλά δεν μπορώ. Όταν χθες άργησαν να βγαίνουν οι φήμες ήμουν σίγουρη ότι όλα ένα απλό ψέμα, μέχρι που το διάβαζα από τα Ε!News. Με έπιασε κρίση. Άρχισα να κλαίω δεν το άντεχα. Και ούτε το αντέχω. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόμουν και διάβασα τι έγραφαν τα διάφορα site μέχρι να δω ότι ήταν απλά μία φήμη. Αλλά τίποτα....
Γιατί, γιατί, γιατί? ΓΙΑΤΙ? Γιατί σε αυτήν, γιατί σε αυτό το παιδί. Γιατί έπρεπε αυτό το παιδί να πεθάνει πριν καν γεννηθεί? Το είχαμε αγαπήσει όλοι πριν καν γεννηθεί, πριν καν το δούμε. Γιατί το πήρε έτσι ο Θεός? Γιατί έκανε την Θεά μου στεναχωρημένη? Γιατί την έκανε να κλάψει ξανά και ξανά? Γιατί όλη η οικογένεια της να είναι διαλυμένη? Θέλω να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να μην έμπαινα ποτέ στο twitter, να μην ήξερα. Θα ήταν καλύτερο...
Και τώρα, που είμαστε όλοι διαλυμένοι βγαίνει το κάθε τσ*λι και η κάθε βλαμμένη και λέει ότι καλά έπαθε ότι της άξιζε, ή ότι το κάνει για φημή.
Ήταν ένα άλλο χτύπημα σε αυτόν τον άγγελο, που έχει περάσει τόσα... Κάποιες φορές η ζωή είναι άδικη.
Κάνει δεν με καταλαβαίνει. Θεωρούν τρέλο ότι κλαίω για αυτό. Ότι κλαίω επειδή αυτή και η οικογένεια της είναι χάλια. Ότι κλαίω επειδή αυτός ο άγγελος έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει αδερφάκι...
Κάνεις δεν μπορεί. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο έχω δεθεί μαζί της. Πόσο με νοιάζει και πόσο την αγαπώ. Το θεωρούν απλά κόλλημα αλλά δεν είναι. Είναι η ζωή μου..

SELENA, STAY STRONG.

Πραγματικά απορώ με τους ανθρώπους που η μόνη τους ασχολία και ευχαρίστηση είναι να το προσπαθούν να κάνουν κακό στους άλλους.Πόση κακία υπάρχει πια;
Αλλά δεν θα κάνω ξανά τα ίδια λάθη, δεν θα πέσω στην παγίδα.
Ούτε θα παίξω το παιχνίδι τους με τους δικούς τους όρους.
Λες και δεν ξέρω πως οτι κάνουν το κάνουν επειδή βασίζονται στον ευέξαπτο χαρακτήρα μου...Και αφού το ξέρω δεν θα τους κάνω την χάρη.
Αυτό όμως που με κάνει να απορώ περισσότερο είναι το απίστευτο θράσσος τους, να κάνουν ότι κάνουν και να λένε ότι λένε και μετά να τολμάνε να με καλούν μαζί τους, τολμάνε να με αντικρίζουν...Λες και δεν ξέρω τι κάνουν...Βαρέθηκα τους υποκριτές...
Εγώ ίσως έιμαι ότι είμαι αλλά τουλάχιστον δεν υποκρίνομαι ότι συμπαθώ κάποιον ενώ πίσω απο την πλάτη του του σκάβω τον λάκο.Αν δεν συμπαθώ κάποιον θα το ξέρει.Kαι δεν θα του μιλάω, απλα.
Αυτά τα άτομα πλέον ούτε με εκνευρίζουν ούτε με στεναχωρούν, μόνο τα λυπάμαι.
Τα λυπάμαι γιατί φαντάζομαι πόσο μίζερη και χωρίς αγάπη έιναι η ζωή τους για να φέρονται με αυτόν τον τρόπο όταν βλέπουν κάποιον να είναι ευτυχισμένος ή να πάει να καταφέρει κάτι.

Γιατί όπως είχε πει και ο Νταμπλντορ, Above all, pity those who live without love.