Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Σαν σήμερα ειπώθηκε το πρώτο "γεια".
Ακριβώς ένα χρόνο πριν.
Κάτι εντελώς ασήμαντο για σενα.
Δεν θα το ξέρεις καν.
Το θέμα, όμως, είναι να γίνει ασήμαντο και για μένα.
Κάτι που δεν κατόρθωσα τους τελευταίους μήνες.
Και αυτό γιατί ονειροβατούσα.
Γιατί εθελοτυφλούσα.
Αυτό το κεφάλαιο, δυστυχώς, πρέπει να κλείσει.
Οριστικά.
Και δεν υπάρχει άλλη λύση...

"Αλήθεια,δεν εμπιστεύομαι άλλον.Δεν μπορώ να εμπιστευτώ άλλον."
"Ένιωθες πιο ασφάλεια ε?"
"Ναι...Τώρα πιστεύω ότι θα βάλω τα κλάματα."
"ΩΩ,όχι.Μα δεν θα σε αφήσω έτσι.Θα σε βοηθήσω.Δεν θα χαθούμε.Μια φορά τον μήνα θα έρχομαι να σε βλέπω."
Δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να ακούσω.Αλλά και πάλι χάρηκα.Ήθελε να με βοηθήσει για άλλη μια φορά.Και αυτό αρκούσε.
"Ωραία.Τότε νομίζω πως μπορεί να γίνει έτσι."
"Ωραία τότε."
"Ευχαριστώ πολύ."

Αλήθεια.Ευχαριστώ.Αν και σε χρειάζομαι περισσότερο δίπλα μου αυτό μου αρκεί.Νομίζω...

Έχω μάθει έτσι και αλλιώς να προσαρμόζομαι ανάλογα με τις ανάγκες των άλλων και όχι τις δικές μου.

FoNikos21 έγραψε:Until this moment, I never understood how hard it was to lose something you never had...

Αυτό ακριβώς :δενεχεισωστοιμοτικονγιαβουρκωμα:

Μου έδωσες ελπίδες. Άθελά σου, επίτηδες, δεν ξέρω... Και πήρα κουράγιο μετά από τόσους μήνες να σου μιλήσω και εσύ με αγνόησες, δεν μου απάντησες καν. Και όταν σε ξαναρώτησα, είχες το πιο ανώριμο υφάκι και από 10χρονο

Δεν ερωτεύτηκα όμως αυτό το 10χρονο και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί αντιδράς έτσι. Ήσουν πάντα έτσι και έκανα εγώ τόσο λάθος?

Οι φίλες μου σε βρίζουν και μου λένε μη τυχόν του ξαναμιλήσεις μετά από όλο αυτό... και συμφωνώ μαζί τους. Το ίδιο θα τις συμβούλευα και εγώ αν η κατάσταση ήταν αντίστροφη. Αλλά πολύ φοβάμαι πως πάλι θα βρεις τρόπο να με ντουπάρεις, γιατί έχεις δίκιο, είμαι αδύναμος χαρακτήρας.

Αμάν πια.

I've been keepin' busy all the time just to try to keep you off my mind.

Δεν τα καταφέρνω, help me.

Πραγματικά το τελευταίο καιρό νιώθω η ζωή μου να έχει γυρήσει ανάποδα.Να ήρθαν τα πάνω κάτω.

Ενώ προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τα νέα δεδομένα δεν βοηθάει κανένας από τους δυο γονείς μου.Παρόλο που τους βλέπω ελάχιστα δεν ξέρω πως το κάνουν αλλά έχουν καταφέρει να μου κάνουν την ζωή πατίνι.Να μην βρίσκω παρηγοριά σε κανέναν από τους δυο.Και μου κρύβουν πολλά.Το ξέρω.Το νιώθω.Το βλέπω.Μόνο ψέμματα ρε φίλε.Ψέμματα...
Και από την άλλη πρέπει να ξαναβρω την ψυχική δύναμη να ξαναδιαβάσω.Αφου βρω ένα φροντ.Και αφού προσαρμοστώ.Και αφού συμφωνήσουμε για τα λεφτά.
Να πάρει...πάλι κλαίω.Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία φορά που πέρασε μια εβδομάδα χωρίς να μην κλάψω ούτε μια φορά.Δεν θυμάμαι.
Να πάρει...Γίνομαι σαν και αυτούς που κοροιδεύω.Σαν και αυτούς που όταν μου έλεγαν παρόμοια έλεγα"Έλα δεν είναι και τόσο δύσκολο να χαμογελάσεις."Γκρινιάζω.Μιζεριάζω.Να πάρει,δεν φταιω.Αλήθεια.Μου βγαίνουν μόνα τους τα δάκρυα.
Δεν ήθελα ποτέ να είμαι έτσι.Δεν ήθελα ποτέ να με ρωτάνε τι κάνω και να στραβώνω τα χείλι.Δεν το ήθελα ποτέ.

Αλλά έρχεται κάποια στιγμή που φτάνεις στα όρια σου.
Που λες,πόσο ακόμα?
Πόσο?
Πόσο πιο χάλια?

Γμτ...πάλι γκρινιάζω.Ναι υπάρχουν και χειρότερα.Το ξέρω.Αλλά η υπομονή μου εξαντλήθηκε.


Είναι άδικο όμως.Αλήθεια...ποτέ δεν ζήτησα τίποτα.Δεν ήμουν ποτέ απαιτιτική με υλικά αγαθά.Ούτε τώρα.Πάω για ψώνια 2 φορές τον χρόνο.
Το μόνο που ζητούσα πάντα είναι να είναι καλά αυτοί που αγαπώ.
Διάβαζα πάντα για εμένα.Χωρίς να ζητήσω ποτέ τίποτα.
Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα.
Μόνο λίγη στήριξη.Και γενικότερα ναι την είχα.Αλλά τώρα που την χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ δεν μου την δίνουν.
Αν με είχαν αφήσει να κάνω πραγματικά αυτό που θέλω θα ήταν όλα μέλι γάλα τώρα.
Βρίσκω στήριξη στις φίλες μου.Αλλά τελικά κατάλαβα πως αν δεν είναι όλα οκ σπίτι σου,δεν μπορείς να είσαι πραγματικά χαρούμενος.

Και τώρα το μόνο που κάνουν είναι να μην συννενούνται μεταξύ τους.Να μαλώνουν.Και να βάζουν και εμένα στην μέση.Και να ξυπνάω εγώ μέσα στο βράδυ από εφιάλτες.Και να κλαίω στο μαξιλάρι.Και να χαμογελάω ψεύτικα.

Θα κάνω μπαμ μια μέρα να τελειώνουμε.

Νιώθω πως οι ρόλοι εδώ μέσα έχουν αντιστραφεί.
Ποιον να πρωτοβοηθήσω?
Τον εαυτό μου που συνεχώς λυγίζει?Τον μπαμπά μου που λείπει δυο μήνες και τον παρηγορώ ότι σύντομα έρχεται?Την μαμά μου που βλέπει το άσπρο μαύρο? Ή την αδερφή μου?

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ.

Έλα Μαρία.Πρέπει να ξαναβρεις την δύναμη να ξαναδιαβάσεις.Που είναι η δύναμη μου όμως οεο?Που?
Και το κυριότερο που είναι η Μαρία που χαμογέλαγε?ΠΟΥ ΣΤΟ ΒΟΛΝΤΙ?Η παλιά Μαρία ποτέ δεν θα έκλαιγε σε καφετέρεια.Ούτε μέσα στο μετρό.Ούτε μπροστά σε πολλές φίλες.Ούτε στην λεωφόρο.Ούτε στο τηλέφωνο.Ούτε το βράδυ κάτω από τα σκεπάσματα.

Νιώθω πως εγώ πρέπει να λύσω ότι πρόβλημα υπάρχει.
Να που τελικά οι μεγάλοι δεν είναι τόσο ώριμοι όσο λένε.Είναι αντίθετα οι πιο ανώριμοι που υπάρχουν.
Δεν αντέχω άλλο.
Δεν μπορώ.
Νιώθω πως φτάνω όλο και πιο κοντά στον πάτο.
Όλο και πιο κοντά.
Τον πλησιάζω.
Λίγο ακόμα θέλω.
Αλήθεια.
Δεν ήμουν ποτέ,μα ποτέ,μα ποτέ πιο χάλια από τώρα.

Και ναι ξεσπάω εδώ και δεν με νοιάζει ποιος θα διαβάσει,τι θα πει...αλλά πολύ απλά Harryworld είσαι από τα λίγα αληθινά πράγματα που μου έχουν απομείνει.
Από τα λίγα πράγματα που μου δίνουν ακόμα μαγεία.Δύναμη.Ελπίδα για όνειρα.
Σ'ένα μήνα κλείνω 3 χρόνια στο φόρουμ.
Και πάντα ήσασταν και είστε μια παρηγοριά για εμένα.
Ευχαριστώ Harryworld,έχω μάθει πολλά εδώ.
Είστε όπως είχα πει στο βίντεο"Οικογένεια"...

Η ζωη μου πραγματικα παει σε κυκλους. Απο την αρχη σχεδον γινεται το ιδιο πραγμα βρισκω καποιον που συμπαθω, κανουμε παρεα, μιλαμε στο τηλεφωνο, απο δω απο κει και οταν εχει πλεον γινει κομματι της καθημερινοτητας μου με αγνοει. Και καθε φορα ειναι χειροτερο μιας και καθε φορα λεω αυτη τη φορα ολα θα πανε καλα. Αυτη τη φορα δεν θα σε απορριψει. Κι ομως το κανουν ξανα και ξανα και ξανα. Μου ειπαν να παω και να τους βρω εναν εναν να τους ρωτησω: ΓΙΑΤΙ; Γιατι με απορριπτεις; Γιατι μου διαλυεις την ψυχολογια μου ξανα και ξανα; Γιατι με κανεις να ξαναζω καθεμια απορριψη που εζησα μεχρι τωρα μαζι με την δικη σου; Γιατι; Γιατι; Γιατι

Και μετα με λενε κρυα απομακρη κουμπωμενη και τρομακτικη! Πως περιμενεις να πλησιασω εγω καποιον οταν μεχρι τωρα ολοι μου εχουν γυρισει την πλατη; Πως περιμενεις να γινω το χαρουμενο πενταχρονο που μιλαγε με ολους στην παιδικη χαρα οταν φοβαμαι οτι δεν θα με αποδεχτουν; Πώς; Πώς; Πώς;

Σας ανησυχουσε που καθομουν μεχρι αργα στο πισι. Με ρωτησατε ποτε τι ακριβως εκανα μεχρι τις 6; Και κυριως πως αισθανομουν εκεινες τις ωρες; Οχι! Γιατι αλλωστε; Το ειχατε βγαλει το πορισμα, ειμαι εθισμενη! ναι ειμαι εθισμενη! Ειμαι εθισμενη στην χαρα που ενιωθα οταν μιλουσα με τα παιδια εδω μεσα! Οταν μιλουσα με αυτους που στο βιντεο αποκαλεσα οικογενεια! Ειμαι εθισμενη σε αυτο το συναισθημα που υπαρχει οταν εχω κανονισει μυτινγκ που πλεον δεν ειναι μυτινγκ αλλα βολτα με τα ατομα που κατσικωθηκαν σε ενα κομματι της καρδιας μου και δεν θα φυγουν γιατι εχω δεθει μαζι τους με τα ξορκια της Ροουλινγκ (ισως το ξορκι μονιμης επικολλησης! )!

Ειλικρινα σας ευχαριστω που υπαρχετε! Χωρις εσας δεν ξερω πως θα ειχε περασει η περσινη χρονια και αν θα ειχα παρει την αποφαση να το ξαναπερασω ολο αυτο για να κυνηγησω τον στοχο μου!

Δε θέλω άλλο καλοκαίρι.
Το βαρέθηκα.
Δε θέλω άλλη αλμύρα, δε θέλω θάλασσα, τηγανητό ψάρι, ήλιο και βουτιές...

Θέλω φθινόπωρο.
Θέλω κρύα, σαββατιάτικα απογεύματα, τη βροχή να χτυπά στο τζάμι και τον άνεμο να σφυρίζει...
Ζεστό κακάο και βιβλία κοντά στο τζάκι.
Και όταν η βροχή σταματά, θέλω να βγαίνω έξω και να νιώθω τα φύλλα να τρίζουν κάτω από τα παπούτσια μου...
Τα σύννεφα.
Θέλω να πιάσει ξαφνική βροχή, να χαθώ στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου και ύστερα να βγω έξω, στη βροχή..
Να αρχίσω να τραγουδάω...
Χωρίς ομπρέλα, ενώ οι σταγόνες να πέφτουν στο πρόσωπο.
Ήσυχη βροχή μέσα στη νύχτα...

Ησυχία, ηρεμία...
Το τζάκι, η πολυθρόνα, η κουβέρτα, το κακάο, τα βιβλία, η καταιγίδα.

Σταμάτα να λες το παιδί άχρηστο, σταμάτα να του λες πως δεν θα γίνει τίποτα στην ζωή του, πως θα γίνει 'τσομπάνης'. Πρώτον, τι έχει ο τσομπάνης ως επάγγελμα και δεύτερον, αν λες σε κάποιον συνέχεια πως είναι χαζός, χαζός θα γίνει. Αν του λες πως είναι άσχημος κάθε μέρα, θα πιστέψει πως όντως είναι άσχημος, θα νιώσει άσχημος, θα συμπεριφέρεται λες και είναι άσχημος. Θα μαζευτεί στον εαυτό του, θα μείνει μόνος-επειδή ο ίδιος το επέβαλλε στον εαυτό του ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ. Μερικοί δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε να μην επηρεάζονται από τα λόγια των άλλων.
---

"Μόνο τα μαθηματικά σε σώζουν."
Είναι καλός στα μαθηματικά και όχι στην ορθογραφία; Έλεος, αφήστε τα παιδάκια να αναπνεύσουν! Ο Αϊνστάιν ήταν ο χειρότερης μαθητής στην τάξη του και δείτε! Δείτε τι κατάφερε!

Σταματήστε να τα πιέζετε να είναι τέλεια σε όλα, σταματήστε να τους μαθαίνετε πως να γίνουν κομπλεξικοί σαν κ σας. Σταματήστε γαμώτο.
----
Μην ανησυχείς αδερφούλη, δεν θα την αφήσω να σε κάνει να νιώσεις μηδενικό. Θα συνεχίζω να μαλώνω μαζί της. Δεν με νοιάζει.

Σκεφτείτε την προηγούμενη βδομάδα πόσες ώρες ήσασταν πραγματικά, αληθινά ευτυχισμένοι.

Από τις 16 ώρες την ημέρα που είμαστε ξύπνιοι κατά μέσο όρο, βαριά βαριά οι 2 να είναι ευτυχισμένες, και οι υπόλοιπες απλά μια ρουτίνα. Την οποία έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε και δεν κάνουμε τίποτα για να αυξήσουμε αυτό το υποτιθέμενο δίωρο.

Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω να το αυξήσω.

Η πραγματική μαγεία του HarryWorld δεν έχει πυρήνα φτερό απο θέστραλ, ούτε τρίχα μονόκερου, ούτε καρδιά δράκου.

Είναι τα ονειρα σας που φωτίζουν τον ουρανό μας.

Είναι το πάθος που κρατάει ζωντανό το σφυγμο.

Ειμαστε εμεις.

----------------

Σαν χθες πριν 2 μήνες τελείωσε ένα μεγάλο κεφάλαιο για 'μένα. Περίμενα αυτή τη μέρα γιατί θα συμβόλιζε το οριστικό τέλος. Έλεγα ότι εκείνη τη μέρα θα κάτσω να γράψω πάλι για 'σένα, θα θυμηθώ όλα αυτά που περάσαμε και μετά θα το λήξω μέσα μου όπως έπρεπε να είχα κάνει καιρό πριν.

Αλλά ξέρεις τι; Δε σε θυμήθηκα ούτε μια φορά παρά μόνο τώρα. Το κενό συμπληρώνεται σιγά-σιγά.

Τα χρώματα έχουν φύγει. Δεν υπάρχουν πια. Μόνο γκρι, μαύρο, άσπρο. Οι αποχρώσεις του γκρι ποικίλουν αναλόγως με το χρώμα που αντικαθιστούσαν παλιά. Το μπροντό έχει γίνει ένα γκρι πολύ σκοτεινό, σχεδόν μαύρο, αλλά όχι ακριβώς μαύρο, ενώ το απαλό παιδικό γαλάζιο του ουρανού έχει γίνει ένα ανοιχτόχρωμο γκρι, που θυμίζει τα σύννεφα που έχουν μόνο λίγο νερό μέσα τους. Το άσπρο έμεινε άσπρο και το μαύρο μαύρο. Τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που έμεινε σταθερό.
Δεν καταλαβαίνει πού πήγαν τα χρώματα. Δεν καταλαβαίνει ποιος τα πήρε. Δεν μπορεί να δει όμως τίποτα πέρα από αυτά τα τρία μονότονα, ανιαρά χρώματα.
Η ζωή, όπως και τα χρώματα, έχει επίσης εξαφανιστεί. Σχολείο, διάβασμα, φροντιστήριο, διάβασμα, διάβασμα, φαγητό, ύπνος, διάβασμα, σχολείο και ούτω κάθε εξής. Οι ήχοι σταμάτησαν επίσης να έχουν αυτή την ξεχωριστή μαγεία που είχαν, τα τραγούδια που με τόσο αγάπη άκουγε έχουν χάσει πια το νόημά τους, οι στίχοι μπερδεύονται μέσα στο μυαλό της και έχουν πάψει να σημαίνουν αυτό το κάτι ιδιαίτερο, αυτό το κάτι που καθιστούσε το εκάστοτε τραγούδι ξεχωριστό.
Μα αυτό που την τρομάζει πιο πολύ είναι ο ίδιος της ο εαυτός. Δε μπορεί πια να φανταστεί. Δε μπορεί να εκφραστεί. Για εκείνη, ο φανταστικός της κόσμος ήταν τα πάντα. Μικρή κλείνονταν στη ντουλάπα και μίλαγε με το φανταστικό της φίλο για τη μέρα της. Ζωγράφιζε, μέχρι να χαθούν τα χρώματα και κάθε ζωγραφιά είχε τη δική της ξεχωριστή ιστορία, με αρχή μέση και τέλος. Υπήρχε χρώμα στη φαντασία της, ήταν ένα μέρος γεμάτο με αυτά που αγαπούσε, τη μουσική της, τα φανταστικά πλάσματα που παίρνουν σχήμα με ένα μολύβι και χρώμα με μια ξυλομπογιά και όλες μα όλες αυτές τις φανταστικές ιστορίες της ίσως εναλλακτικής πραγματικότητας, τις ιστορίες που άλλοι θα νόμιζαν ονειροπόλημα. Δεν κρύβονταν επίτηδες σε εκείνο τον κόσμο. Δεν προσπαθούσε πάντα να αποφύγει τη στυγνή πραγματικότητα. Απλά ήταν ο χαρακτήρας της ονειροπόλος.
Αλλά έφυγε και αυτό. Ήταν σα να χάθηκε η φαντασία της. Τα όνειρά της έφυγαν. Σα να πέθανε ένα μεγάλο μέρος του εαυτού της, ένα μέρος που καθόριζε πια πραγματικά ήταν αυτή, που την έκανε αυτό που ήταν, που ήταν ίσως ο πυρήνας, το πιο κύριο συστατικό του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς της. Δεν ήταν πια εκείνη. Ήταν μία άλλη, ίσως.
Γιατί; Αυτό το ερώτημα έκαιγε το μυαλό της. Πού πήγε εκείνο το ξεχωριστό εσωτερικό της στοιχείο, αυτή η φλόγα που την έκανε αυτή που ήταν;
Δε μπορούσε να βρει απάντηση.
Όλα τόσο μπερδεμένα.
Όλα τόσο μπερδεμένα.
Σαν ένα κουβάρι από κλωστές.
Δε θυμάται ούτε το σήμερα, ούτε το χθες.
Είναι μία ξένη
Που κατοικεί
Στο σώμα το δικό της
Δεν αναγνωρίζει
Τον εαυτό της
Δε μπορεί να ονειρευτεί
Δε μπορεί να φανταστεί
Δε μπορεί να ελπίσει
Πού πήγαν αυτά τα ανόητα χρώματα;
Ανόητα χρώματα
Γυρίστε πίσω

Γιατί είστε τόσο δειλοί; Γιατί γίνεστε τα ποταπά υποκείμενα που κοροϊδεύατε χτες; Γιατί το παίζετε 'ήρωες' και 'πρωτεργάτες' και μετά από 10 λεπτά απλά κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας; Αφού δεν διαφωνείτε, γιατί δεν υποστηρίζετε τους εαυτούς σας, ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ! ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ; ΝΑ ΠΕΙΤΕ: ΝΑΙ, ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. ΝΑΙ, ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ. ΝΑΙ, ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ.

Δείξτε λίγο θάρρος. Ξεμουχλιάστε, τραβήξτε λίγο τις ρίζες σας από την γη. Τολμήστε. Πράξτε τώρα, όχι περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή-μόνο άπειρες στιγμές στις οποίες πρέπει να δράσετε, να δράσετε, να δράσετε!

Νοιαστείτε για αυτό που ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ, όχι για αυτό που ΘΑ ΠΟΥΝ οι γείτονες/οι καθηγητές/οι φίλοι/ η οικογένεια. Νοιαστείτε για τον συμπολίτη σας, σκεφτείτε λιγάκι ομαδικά.

"The fire is growing! If we burn, you burn with us!" - Suzanne Collins

Αφήστε τα παιδιά σας να αναπνεύσουν! Αφήστε τα παιδιά σας να σάς πουν τι θέλουν,τι δεν θέλουν! Αφήστε τα παιδιά σας να κάνουν τα δικά τους μικρά λάθη,να γράψουν την δική τους ιστορία με την δική τους ορθογραφία! Αφήστε τα να μην είναι τέλεια! Σταματήστε να έρχεστε κατά πάνω μου όταν ανοίγει η πόρτα και να ρωτάτε με αυτιά που λαχταρούν να ακούσουν ότι είναι μικρές ιδιοφυϊες και μεγάλοι καλλιτέχνες,ότι όλος ο κόσμος θα μιλά αύριο για αυτά.Σταματήστε να θέλετε τις εξαιρέσεις,απολαύστε το συνηθισμένο που μπορεί να γίνει εξαιρετικό.Καταλάβετε ότι όταν ένα εξάχρονο παιδάκι μαθαίνει να διαβάζει μαύρες μουντζούρες πάνω σε ασπρο χαρτί,ξεκλειδώνει πόρτες και πύλες και μπαίνει σε κόσμους που εσείς ίσως δεν γνωρίζεται καν! Αυτό ξέρει πιά,εσείς όχι! Ένα εξάχρονο παιδάκι ξέρει κάτι που εσείς απλά και μόνο υποψιάζεστε,σας ξεπέρασε ήδη.Ανέβηκε ένα σκαλί,σας περνάει στο μπόϊ αλλά εσείς επιμένετε... Αναρωτιέμαι αν αγαπάτε τα παιδιά σας γι'αυτό που είναι τώρα ή αν τα αγαπάτε γι'αυτό που ονειρεύεστε να γίνουν... Γιατί κυνηγάτε φανταστικές εικόνες όταν η πραγματική είναι τόσο όμορφη,τόσο απτή,τόσο εδώ;

Και κυρίως,γιατί ποτέ δεν μάθατε ότι δεν υπάρχουν μεγάλα πράγματα παρά μόνο μικρά πράγματα με μεγάλη αγάπη;

Πως γίνεται να ζηλεύεις τόσο κάτι που δεν θεωρείς σωστό?

Είμαι απόλυτα σίγουρη οτι έχω πείσει τον εαυτό μου, οτι αυτές οι κοπέλες δεν έχουν τίποτα το αξιοζήλευτο, και δεν υπάρχει λόγος να τις ζηλεύω. Κανένας.

Κι όμως γιατί με πονάει κάφε φορά που τις βλέπω? Στο φέισμπουκ σε φωτογραφίες με άλλα παιδια, έξω να χαιρετάνε όλον τον κόσμο? Να ακούω τα κατορθώματα τους, λες και ειναι ηρωίδες?

Η αλλαγή ηταν απότομη, και με ξέγραψαν πολύ γρήγορα. Ξερω, δεν θα γίνω σαν αυτές, ποτέ.

Γιατί πονάει ακόμα όμως? Πως ξεγράφουμε όλο αυτό?

Δεν είμαι τόσο αναίσθητη πια...

Σου φαίνεται παράξενο πως δεν με ενοχλούν οι ομοφυλόφιλοι. Μου λες πως έχω πρόβλημα.

Ξανασκέψου.

Μα να κάτι από τα παλιά...

Σπόιλερ:

12/10/09 τότε.Πριν δύο χρόνια.
2/10/11.Τελικά κάτι στραβό έχει ο Οκτώβριος.Μόνο που αυτή την φορά δεν ξανα έπεσα σε λήθαργο.Δεν ξανα κοιμήθηκα.Και φοβήθηκα πιο πολύ απο ποτέ.

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Κάτι σπάει.Γυαλιά πάντού.Κάθε κορνίζα που σπάει,σου σπάει και την δικιά σου καρδιά.
Φωνές.Λόγια που δεν ήθελες να ακούσεις ποτέ.
Έχω παγώσει.Μόνο αυτό θυμάμαι.Να είχα παγώσει από τις αποκαλύψεις...και τότε.
ΜΠΟΥΜ σκάει και άλλη βόμβα.
"ΤΙ?"
"Δεν ήθελα να στο πω για να μην στεναχωρηθείς.Αλλά εδώ που φτάσαμε..."
"Οκ,νιώθω πως ζω σε σίρηαλ και όχι στην πραγματικότητα."
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.Με άλλον πρωταγωνιστή αυτή την φορά.Αλλά ίδιους θεατές.

Φοβήθηκα.Δεν θυμάμαι ποτέ στιγμή που να υπήρξε στην ζωή μου μέχρι τώρα που να φοβήθηκα τόσο πολύ.
Κοίταξα τα χέρια μου.Έτρεμαν.Είχαν μουδιάσει.
Είπα ότι θα περάσω μια εβδομάδα χωρίς να κλάψω καθόλου.Δεν θα σας κάνω την χάρη.Ποιον κοροιδεύω?Τα μάτια μου έχουν βουρκώσει.

Έλεγα ότι ήθελα λίγο ακόμα για να φτάσω στον πάτο.
Τελικά πάει...Έφτασα.

Την αλήθεια δεν την αποκαλύπτει κανείς.Όμως εμείς την ξέρουμε.Την ακούσαμε.
Να ξέρετε,εσείς οι μεγάλοι,πως μία 12χρονη καταλαβαίνει τα πάντα όπως ακριβώς και μια 18χρονη.

Ξέρεις?Ξύπναγα καμιά φορά τα βράδια τον Αύγουστο και έκλαιγα που έλειπες.Στεναχωριόμουν που ήσουν μακριά.
Και εσύ τι έκανες?Πες μου τι!Μας κοροίδευες!

Ξέρεις?24 Σεπτεμβρίου...Περίμενα όλη μέρα να με πάρεις τηλέφωνο για να μου πεις χρόνια πολλά.Δεν μου είπες παρα μόνο όταν ήρθες στις 10 το βράδυ.Περίμενα να μείνεις να φάμε παρέα γλυκό μετά από τόσο καιρό.Και τι έκανες?Έφυγες.
"Ωραία δάχτυλα...μακριά,λεπτά.Κάνεις πιάνο?"
"Όχι.Τα πήρα από τον μπαμπά μου."είχα πει την προηγούμενη με περηφάνια.

Ξέρεις?Σε είχα σαν θεο μου.ΣΑΝ ΘΕΟ ΜΟΥ!Και τι έκανες?Μου κατέστρεψες κάθε εικόνα που είχα φτιάξει για εσένα.

Ξέρεις? 5/10 και ανακάλυψα μόνη μου την αλήθεια.Τόσο αφελής νομίζεις ότι είμαι?Έκλαιγα,μην πιστεύοντας ότι διάβαζα.

Πίστευα ότι εσύ δεν θα με πρόδιδες ποτέ.Σε είχα σαν πρώτυπό μου.Σαν θεό μου.Μίλαγα για εσένα πάντα με περηφάνια.Πάντα με γλύκα.Σου είχα αδυναμία.Και χαιρόμουν όταν μου έλεγαν ότι σου μοιάζω.

Ξέρεις?Έπαψα να θέλω να σου μοιάζω.
Αναρωτιέμαι πως μπορείς ακόμα και με κοιτάς στα μάτια.
Μου λες ψέμματα ακόμα.Κάνω πως δεν ξέρω τίποτα.

Αλήθεια...Ποιος κοροιδεύει ποιον τελικά?
Δεν σε αναγνωρίζω.Δεν είσαι εσύ αυτός που ήξερα.Δεν είσαι.
Αυτός που λάτρευα έμπαινε πάντα στο δωματιό μου να δει τι κάνω.Πάντα με σκεφτόταν.Με έπερνε πάντα τηλέφωνο.Όταν ήμουν άρρωστη πάντα ερχόταν δίπλα μου.Μα πάνω απ'όλα ποτέ δεν μου έλεγε ψέμματα.
Αφού λοιπόν και εσύ με ξεχνάς έτσι και εγώ.Πρόσεξες άραγε ότι έπαψα να ανοίγω μαζί σου συζήτηση?

Γιατί άλλαξες?Σε θέλω πίσω.Όπως ήσουν τον Ιούλιο.Όπως ήσουν πάντα.
Δυστηχώς δεν πρόκειται να σε συγχωρήσω ποτέ.Πάντα θα πονάει όσες προσπαθειες και αν κάνω.
Να για άλλη μια φορά κατέληξα να ξεσπάω εδώ.

Όταν βρείτε τα κότσια και το ΘΑΡΡΟΣ να μου πείτε Ο-Λ-Η την αλήθεια θα σας τα πω και εγώ συμμαζεμένα.
Μέχρι τότε θέατρο ε?Εσείς ψέμματα και εγώ κάνοντας πως δεν έχω ακούσει τίποτα.

Ξέρεις κάτι?
Για να κερδίσεις εσύ ένα όμορφο μήνα έχασες για πάντα κάτι που πάλευες να φτιάξεις και να μεγαλώσεις τόσα χρόνια.Εμένα.
Σε θαύμαζα.Τώρα πια όχι.Σε λάτρευα.Τώρα δεν μπορώ να σε κοιτάζω.
Ξέρεις?Με πονάει που την βλέπω να πονάει.Προσπάθησε και εσύ λίγο.
Τόσο χρόνια ήμουν με το μέρος σου.Τώρα που έκανες το ίδιο άλλαξα στρατόπεδο.
Είμαι ουδέτερη πια.

Νιώθω πιο μόνη απο ποτέ σε μια απελπιστική προσπάθεια να σας θυμίσω με τι με μεγαλώσατε.ΜΕ ΑΓΑΠΗ.

Έκανες και εσύ το ίδιο λάθος.Μπράβο.Ωραία καταλήξαμε.

Είστε και οι δύο άξιοι της μοίρα σας.

Την Μαρία τελικά την κατέστρεψαν.
Οι ίδιοι της οι γονείς.
Μέσα σε 4 μόνο μήνες.
Μέσα σε λίγα λόγια.
Σε λίγα λεπτά.

Το καλό τώρα που έφτασα στο πάτο είναι πως μόνο πάνω μπορώ να πάω.
Δεν τα βάζω εύκολα κάτω .
Χαμογελάω σαν να μην συμβαίνει τίποτα.Διαβάζω κανονικά.Πάω βόλτες.
Ας παίξουμε όσο θέατρο ακόμα θέλετε.Το ξέρω όμως πως μια μέρα θα έρθει η τελική παράσταση.Και θα είμαι έτοιμη .Γιατί ξέρω και τι θα έχετε να πείτε πριν το πείτε.

Για εμένα.Προσπαθώ ακόμα.Για εμένα μόνο.Και αντέχω ακόμα.
Μόνο για εμένα.
Για την Μαρία-Θέκλα.
Για το Μαράκι σας.
Που δημιουργήσατε.Και καταστρέψατε.


Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

Πες πως δεν υπάρχει άγχος, φυλακή.
Πες πως είσαι ελεύθερος.
Πες πως αλλάζει ο κόσμος.
Πες πως ανοίγει ο ουρανός και βρέχει αλήθειες.
Πες πως όλα αλλάζουν.
Προς το χειρότερο.
Προς το καλύτερο.
Κενό.
Αλήθεια.
Πληγή.
Βρέχει.

Και μετά είναι όλοι αυτοί που σου λένε πως δεν είναι τα πράγματα έτσι.
Πως υπάρχουν και αυτοί που είναι καλοί, γεμάτοι κατανόηση, παρηγοριά.
Υπάρχουν και διαφορές μεταξύ των πραγμάτων, που μάλλον πρέπει να βρούμε, να δούμε.
Αλήθεια.
Ψέμα.
Βροχή.

Υπάρχει εξιδανίκευση των πραγμάτων;
Όχι.
Ναι.
Που;
Δε ξέρω.
Μακάρι.

Τρωτός που είναι ο κόσμος.
Μέσα στο άγχος της καθημερινότητας.
Μέσα στο άγχος χάνεται, καταστρέφεται.
Και μετά αλλάζει η αλήθεια.
Μόνο για μια στιγμή αλλάζει, και γίνεται καλύτερη, χειρότερη, παλιά, καινούρια, διαφορετική.
Αληθινή αλήθεια.

Βροχή.

Too often we underestimate the power of a touch, a smile, a kind word, a listening ear, an honest compliment, or the smallest act of caring, all of which have the potential to turn a life around.

Πόσο αλήθεια; Πότε γίναμε τόσο μίζεροι;

Κάθε μέρα πεθαίνουν παιδιά και εσύ απλά κοιτάς. Μπορείς και να μην γνωρίζεις καν πως πέθαναν εκατοντάδες από αυτά σήμερα. Σήμερα, πριν λίγο, τώρα, τώρα. Πεινάνε, είναι άρρωστα, πεθαίνουν, το ξέρεις; Αυτά πεθαίνουν κ εγώ τρώω, κάθομαι στον υπολογιστή μου, ακούω μουσική. Αυτά πεθαίνουν και γω δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους. Αυτά πεθαίνουν κ γω δεν είδα ούτε μια φορά τα χαμόγελά τους. Αυτά πεθαίνουν, χάνονται, χάνονται τα μικρά μας αστέρια, χάνονται παιδιά, το καταλαβαίνεις; Χάνεται το μέλλον του κόσμου μας! Πεθαίνουν παιδιά, μικρόσωμα και πεινασμένα, μαύρα, άσπρα και κίτρινα, με λαμπερά σκούρα κ ανοιχτά μάτια, σβήνουν, πεθαίνουν, χάνονται, δεν γνωρίζουν μερικές στιγμές ευτυχίας πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Μικρά και αθώα παιδιά πεθαίνουν. Δεν φταίνε αυτά που γίνεται ο πόλεμος, δεν φταίνε αυτά που εμείς τους τρώμε την ζωή, δεν φταίνε αυτά σε τίποτα για να πληρώνουν με την ζωή τους. Εμείς φταίμε. Εγώ και εσύ και όλοι μας, έχουμε φτιάξει ένα ξεχωριστό σύμπαν γι αυτούς, ένα σύμπαν γεμάτο πόνο και πόλεμο και αρρώστια και πείνα και στερήσεις και θάνατο που ονομάσαμε "Τρίτο Κόσμο".
Πετάξαμε μέσα σε αυτό το σύμπαν ό,τι απόθεμα κακίας είχαμε μέσα μας και βάλαμε τους ανθρώπους του να αλληλοσκοτώνονται. Τους βάλαμε να δουλεύουν όλη μέρα κ όλη νύχτα, γιατί εγώ δεν μπορώ χωρίς το κακάο στο γάλα μου! Τους πήραμε ό,τι καλό είχαν. Το φαγητό τους, τα σπίτια τους, την ταυτότητά τους... Βέβαια, τους βγάλαμε καινούργιο όνομα: "Μαύροι. Κίτρινοι. Πουα", συνώνυμα του Κατώτεροι. Πήραμε απ' τους μεγάλους τις καρδιές, πήραμε τα παιδιά τους! Τα σκοτώσαμε! Τα σκοτώνουμε! Τους βάλαμε να ζουν σε σκουπιδότοπους, να πεθαίνουν μέσα στα σκουπίδια, γιατί βέβαια αυτοί είναι σκουπίδια και τους αξίζει να πεθάνουν με τους ομοίους τους. Τους αξίζει να μην τους κλάψει κανείς, τους αξίζει αυτή η εξευτελιστική ζωή.
Τους κλείσαμε μέσα στην φυλακή που της δώσαμε εκείνο το όνομα ("τρίτος Κόσμος"), απλά για να ακούγεται καλύτερα...
Πεθαίνουν πριν καν ζήσουν, πριν καν χαμογελάσουν, πεθαίνουν... Εμείς που τους φυλακίσαμε όμως, ξέρουμε πως θα γεννηθούν και άλλοι από δαύτους... Πάντα υπάρχει ένα καλό απόθεμα από αυτούς τους πεινασμένους για τις βαριές δουλειές, μέχρι να πεθάνουν κ να 'ρθουν οι επόμενοι που θα σκοτώσουμε για 10 ρούχα ή 3 χωράφια σιτηρών... Τους λιώνουμε για την άνεσή μας, τους ποδοπατάμε.

Πεθαίνουν άνθρωποι Ανθή, κι εσύ τι κάνεις;
Σε λυπάμαι Ανθή, πραγματικά σε λυπάμαι...
Προλαβαίνεις να ξυπνήσεις και να τους βοηθήσεις. Προλαβαίνεις ακόμη, βιάσου!

ποσο δικιο εχεις ανθη...

Το θέμα μας δεν είναι πως εγώ έχω δίκιο, αλλά πως αυτοί πεθαίνουν και 'μεις αργούμε να τους σώσουμε.

Πάντα αγαπούσα τα σκυλιά. Από τότε που γεννήθηκα ίσως. Μου άρεσε να τα έχω ως κατοικίδιο, ως φίλους. Ακόμη και αν δεν το πιστεύετε εσείς οι έξυπνοι, οι ανώτεροι, εγώ στο πρόσωπό του είδα καλοσχηματισμένους χαρακτήρες που μου έδωσαν το έναυσμα να τα αποκαλέσω φίλους, αληθινούς φίλους.
Έπαιζα μαζί τους. Τα φρόντιζα και αφιέρωνα πάρα πολύ χρόνο γι' αυτά. Εσείς δε ούτε να τα φτύσετε. Το βρωμόσκυλο, το κοπρόσκυλο, το ψοφίμι. Αυτό ήταν για εσάς πάντα. Το δέχομαι. Αλλά δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μου απαγορέψετε να τα φροντίζω και να τα αγαπώ.
Με τούτα και μ' εκείνα, τα σκυλάκια που είχα ζωήρεψαν και κυνηγούσαν τις κοτούλες που σουλάτσαραν διάσπαρτες στους δρόμους του χωριού. Δεν καταλαβαίνετε όμως πως οι κότες βρωμάνε. Κουβαλάνε τέτοια μπόχα πάνω τους που τα σκυλιά τις μυρίζουν και αναγκάζονται να τις κυνηγήσουν, θεωρώντας ότι είναι κάτι κακό. Το ζώο ακολουθεί το ένστικτό του και δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε από αυτό. Αποτέλεσμα είναι να έρχεται η κάθε κυράτσα και να μου παραπονιέται πως το σκυλί μου τρώει τις κότες της. Αν δεν θέλεις κυρά μου να τρώει τις κότες σου, μάζεψέ τες. Το σκυλί είναι ένα ζώο με άφθονη ενέργεια μέσα του. Θέλει να τρέξει, να παίξει, να χαρεί και να ενεργηθεί γενικότερα. Οι κότες δε, μπορούν κάλλιστα να μείνουν περιορισμένες σε έναν χώρο και να μην κόβουν βόλτες στους δρόμους. Έτσι θα είμαστε όλοι βολεμένοι.
Έλα όμως που οι άνθρωποι είναι τόσο στενόμυαλοι και πρέπει σώνει και καλά να σκοτώσουμε τον σκύλο. Τι σας έφταιξε ρε το καημένο το ζώο που απλώς ακολουθεί τη συνείδησή του; Οι ίδιοι μου οι γονείς που περηφανεύονται για τις προοδευτικές αντιλήψεις του είναι υπέρ της θανάτωσης του σκύλου. Αν δεν ήταν αίμα μου, θα τους έκανα μήνυση σίγουρα.
Πώς τολμάς ακόμα και να σκέφτεσαι να σκοτώσεις μια αθώα ψυχή; Αν βρισκόσουν στη θέση του και με ενοχλούσες, θα σου άρεζε να σε σκότωνα; Να σου αφαιρούσα έτσι απλά τη ζωή; Τόσο απλά, με ένα μπαμ; Δεν θα σου άρεζε όχι. Αλλά συνεχίζεις να ισχυρίζεσαι πως είναι αναγκαίο να σκοτώσουμε το σκυλί και να αφήνουμε τις κότες να βολτάρουν και να χ@@ζουν στους δρόμους, στις πλατείες, στα σπίτια. Ε τι να σας πω, σας λυπάμαι. Και περισσότερο λυπάμαι τον εαυτό μου, που είμαι αναγκασμένος να ζω με ανθρώπους μεσαιωνικών αντιλήψεων που βεβηλώνουν τα όνειρά και τις προσδοκίες μου.
Και μην αγχώνεσαι, Cookie μου, δεν θα αφήσω κανέναν να σου πάρει τη ζωή. ΚΑΝΕΝΑΝ.

Πρώτο μου post σε αυτό το topic με μια σκέψη που με βασανίζει καιρό τώρα.

And what is love, after all?

Love is…magic.
It can make you feel like youʼre flying across the night sky, the moon watching you as you pass underneath it, as your very own glow matches its own…It can make you feel like you can make a small, sick-like plant grow to a huge, proud tree which gladly gives its shadow to the passengers to rest…It can make you feel like, with one simple thought, you can change the whole world. And the truth is, you can. Because you can love.

Love is…madness.
It can make you do crazy things. Things that you would never do in your whole life, things that you could never even think about…It can make you feel strange. It can make you think weirdly, in a way that you never had before, and probably you never will ever again, if the whole thing fades away. But, then again, it wonʼt, if itʼs love, because itʼs madness.

Love is…power.
It is. But not power with its usual “power” meaning. It doesnʼt make your powers grow, it doesnʼt make you powerful, it makes you stronger, and it makes your soul stronger. And as you go through this whole state of emotional power over yourself, you know you can do great things. And you know that, because you can feel it. You can feel all that emotion, all that emotion which is new to you, all that new form of power filling you with passion, love.


Love is…a weakness.
It makes you weak. It makes you vulnerable. Tested things. When you love, all your shields fall down, everything can get through you, because the whole “you” depends on that weakness, you can do anything, because your whole life is so called “love”. And you are sure that you will be happy for ever, because you canʼt even realize that you are slowly falling apart, you canʼt realize your own destruction, and when you finally get hurt, you get the final hit. And you get destroyed.


Love is…a dream.
And you donʼt want to wake up. Never. Because you love every minute of it, because all you want is to get lost in your dream forever, because youʼre not addicted, youʼre just in love…