Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Sylvie Lovegood έγραψε:-Θέλω να είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου.
Εκείνη την στιγμή ήθελα να του απαντήσω πως ναι! Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου! Αλλά δεν μπορούσα...Ανακάλυψα ξαφνικά πως δεν έχω κάποιον λόγο να είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Κανέναν.
Μα τόσο άχρηστη είμαι πια?

Είναι το χειρότερο πράγμα αυτό, μην το κάνεις.
Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου, με τα ψεγάδια του, τις καλές του και τις ανάποδές του.

Ποια μιλάει βέβαια, εγώ ακόμη το προσπαθώ.

Όλοι το προσπαθούν. Βρείτε μου έναν που να αγαπάει κάθε aspect του εαυτού του.

Βασικά είναι αυτό που έχει στην υπογραφή του ο Λευτέρης.

we spend too much time wondering why we're not good enough.

anthian9 έγραψε:

Sylvie Lovegood έγραψε:-Θέλω να είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου.
Εκείνη την στιγμή ήθελα να του απαντήσω πως ναι! Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου! Αλλά δεν μπορούσα...Ανακάλυψα ξαφνικά πως δεν έχω κάποιον λόγο να είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Κανέναν.
Μα τόσο άχρηστη είμαι πια?

Είναι το χειρότερο πράγμα αυτό, μην το κάνεις.
Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου, με τα ψεγάδια του, τις καλές του και τις ανάποδές του.

Ποια μιλάει βέβαια, εγώ ακόμη το προσπαθώ.

Το να ανακάλύπτεις ξαφνικά ότι είσαι άχρηστη ,ότι δεν έχεις κάνει τίποτα για το οποίο θα μπορούσες να είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου διαγράφει αμέσως ότι καλή άποψη έχεις σχηματίσει γι αυτόν.

Δεν σε αδικώ. Σημασία έχει να βάλεις έναν στόχο και να προσπαθήσεις να τον πετύχεις, ακόμη κι αν δεν το καταφέρεις.

Κανενας δεν ειναι αρχηστος Συλια μου.

Αμα ψαξεις λιγο καλυτερα θα δεις πως και εσυ εχεις κανει πραγματα που ευχαριστουν τον ευατο σου .


Και προσωπικα εμενα ωρες ωρες με νοιαζει να ειναι περισσοτερο ευχαριστημενοι οι αλλοι απο εμενα,παρα εγω απο εμενα.
Δεν ξερω αν ειναι σωστο αυτο... αλλα χαιρομαι οταν χρησιμευω στους αλλους,τους κανω να νιωθουν καλα και τους κανω μεσα απο πραξεις μου να νιωθουν χαρουμενοι.
Τοτε νιωθω σιγουρα πως δεν ειμαι αχρηστη.

^Same here αλλά δεν πιστεύω πως είναι καλό Μαράκι. Γινόμαστε θύματα κατά κάποιο τρόπο.

Εχεις ενα δικιο. ^
Αλλα ειναι παραξενο που δεν με νιωθω θυμα?

Και θέλεις τόσα να πεις, μα το μόνο που σου βγαίνει είναι μια αυθόρμητη αγκαλιά.

Το είδα εδώ γύρω και έλεγα να γράψω για αυτό. Είναι μερικές φορές που θέλεις να πεις στον άλλον, να εξηγήσεις, να του δώσεις να καταλάβει, να ζητήσεις συγχώρεση, όλα αυτά μαζι και πολύ περισσότερα, και σου βγαίνει μόνο μία αγκαλιά για να εκφράσεις όσα θες να πεις.

Τα λόγια έχουν αρχίσει να μου την σπάνε. Πνίγομαι προσπαθώντας να μετατρέψω τις σκέψεις μου σε λέξεις έτσι ώστε να γίνουν κατανοητά αυτά που νιώθω και θέλω να πω στον συνομιλητή μου.

Ναι, μερικές φορές μία αγκαλιά αρκεί.

Τι γίνεται όμως όταν όλα έχουν γίνει τόσο σκατά που ο άλλος δεν θα δεχτεί την αγκαλιά σου και θα απομακρυνθεί;

Πες μου.

Εγω το εγραψα.

Well...οταν ο αλλος δεν θελει να δεχτει ουτε την αγκαλια σου τα πραγματα ειναι δυσκολα.

Αλλα αν εξαιρεσουμε αυτο,οντως ειναι καλυτερα μερικες φορες να μην λεμε κατι.
Τα λογια ειναι πολλα.
Η πραξη ομως μετραει πιο πολυ.

Η αγκαλια βγαινει αυθορμητη για να δειξεις αυτο που νιωθεις.
Ειναι καλυτερο απο το να το λες.
Και ισως μεσα απο αυτη την αγκαλια να μην καταλαβει ο αλλος ολα οσο θα ηθελες να του πεις με λογια.

Αλλα δεν πειραζει.


Θα ηθελες να πεις στο αλλον πολλα.Να του αναλυσεις πολλα.Να του εξηγησεις πολλα.
Τον κοιταζεις και χαμογελας.
Τα λογια δεν σου βγαινουν.
Τα πολλα λογια ειναι φτωχα,λενε εξαλλου.
Μονο μια αγκαλια.
Εσυ καταλαβαινεις.
Εκεινος μπορει ναι αλλα μπορει και οχι.

Δεν εχει σημασια ομως...χαμογελας ξεροντας πως η αγκαλια σου τον εκανε και εκεινον να χαμογελασει. (:

Μαράκι πολύ ωραίο !:clap1:

Μερικές φορές σχεδιάζεις οοόλα όσα θα πεις, γιατί το υποσχέθηκες στον εαυτό σου... αλλά απλά δεν συμβαίνει. Μια αγκαλιά είναι ό,τι καλύτερο.

FLEUR258 έγραψε:Αλλα αν εξαιρεσουμε αυτο,οντως ειναι καλυτερα μερικες φορες να μην λεμε κατι.
Τα λογια ειναι πολλα.
Η πραξη ομως μετραει πιο πολυ.

Η αγκαλια βγαινει αυθορμητη για να δειξεις αυτο που νιωθεις.
Ειναι καλυτερο απο το να το λες.
Και ισως μεσα απο αυτη την αγκαλια να μην καταλαβει ο αλλος ολα οσο θα ηθελες να του πεις με λογια.

Βασικά ναι
Απλά ώρες ώρες εύχομαι να μην νοιαζόμουν τόσο για κάποια άτομα.
Δεν θέλω να προσπαθώ για την δική σου ευτυχία.Δεν θέλω,αλλά το κάνω.Είναι αναγκαίο,δεν μπορώ να μην.Κι όταν δεν είσαι ήρεμος,δεν ηρεμώ ούτε εγώ.Κι όταν ξέρω ότι φταίω εγώ για αυτό,αφού περάσω το στάδιο του θύμου,νιώθω τύψεις.
Και δεν θέλω να υποχωρείς όταν έχεις δίκιο.Θέλω να τσακωνόμαστε μέχρι να γίνει το δικό σου και μετά να γελάμε με το πόσο γελοίοι είμαστε.
Και δεν θέλω να σκοτίζομαι και με τα δικά σου προβλήματα.Δεν θέλω να με ενδιαφέρεις τόσο.
Πφφφ.

Ακριβως Ανθη.

Νικολετα νομιζω πως σε καταλαβαινω.
Ωρες ωρες εγω αναρωτιεμαι αν διαφορα συναισθηματα που περναω,πονος οταν ποναει ο αλλος,γελιο οταν γελαει,αμφιβολιες οταν δεν μου μιλαει,αξιζουν.
Αν ενδιαφερονται και οι αλλοι το ιδιο πραγματικα οσοι εμεις για εκεινους.

Well...εχω καταληξει στο συμπερασμα πως τελικα αξιζει,και πως πραγματι οταν ενδιαφερεσαι εσυ πολυ ενδιαφερεται και ο αλλος, (βεβαια αυτο δεν ισχυει παντα. )

Τιποτα δεν με εξόργιζε περισσότερο απο την διπροσωπία σου, από τις ίντριγκες που δημιουργούσες πίσω απο το χαμογελαστό προσωπείο και την αυλή σου με τους παρατρεχάμενους ομοίους σου.

Αν θεωρείς οτι σε καλύπτουν οι αόρατοι μανδύες και τα τσιράκια γελάστηκες.

Παραμένεις το ίδιο διπρόσωπη, το ίδιο κατίνα, το ίδιο λυσσασμένη.

Οι φήμες που διαδίδεις φτάσανε στα αυτιά μου. Απορώ όμως αγαπητή, γιατί πάντα κρύβεσαι; γιατί πάντα λειτουργείς υπόγεια; γιατί πάντα το βάζεις στα πόδια και λειτουργείς σαν σκιά;

Εδώ είμαι. Σε περιμένω. Ελα αν τολμάς.

Είσαι δειλή & ηλίθια όμως. Πάντα ήσουν.

Το μόνο που συνεχώς κάνεις είναι να φλυαρείς και να παριστάνεις τη σημαντική. Πίστεψέ με όμως. Δεν είσαι τόσο όσο νομίζουν.

Kαι το χειρότερο που έκανες τώρα είναι οτι πήγες να πειράξεις δικούς μου ανθρώπους με τα γνωστά τεχνάσματα.
Κι εσύ και τα τεμπέλικα τσιράκια σου όμως ξεχάσατε το εξής.
Οτι το βασικό χαρακτηριστικό κοινό σας γνώρισμα είναι η βλακεία!

Τελικά με την άσπονδη "φίλη" σου σε ενώνουν περισσότερα πράγματα απο όσα σας χωρίζουν.

ΥΓ. Θα ήσουν ιδανική για κληρονόμος του Σλύθεριν. Μη το αρνείσαι. Εκεί ανήκεις.

Τελικά η κατινιά τα υπερκαλύπτει όλα... κάποτε η άσπονδη "φίλη" σου, που αναφέρει ανωτέρω ο Δημήτρης, μου έλεγε ότι είσαι πολύ ψεύτικη και πολύ πιο επικίνδυνη απ' όσο έδειχνες. Τότε δεν έδωσα σημασία, γιατί δε θεωρούσα αυτή τη "φίλη" αξιόπιστη. Όχι ότι τώρα τη θεωρώ, αλλά δυστυχώς έφτασε η στιγμή που δικαιώθηκε. Μετανιώνω που κάποτε σε παρακαλούσα να επιστρέψεις, παρασυρόμενος από την καλή φήμη που είχε αποκτήσει η μάσκα που πλάσαρες με τόση επιτυχία.

Έχω βαρεθεί να απογοητεύομαι από άτομα που αρχικά εκτιμούσα, θαύμαζα και εμπιστευόμουν. Αλλά δε θα βαρεθώ ΠΟΤΕ να αμύνομαι στις κατινίστικες συμπεριφορές τους. Και όπως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, δεν είμαι μόνος σε αυτή τη προσπάθεια. Έχω συμπαραστάτες που μου στέκονται με γνώμονα τη φιλία και την αλληλοκατανόηση και όχι την εκπλήρωση των ίδιων κομπλεξικών αναγκών. Και αυτή τη συμπαράσταση εγώ σκοπεύω να την ανταποδίδω σε κάθε ευκαιρία...

Σε ευχαριστώ για όλα, ΣΑΣ ευχαριστώ για όλα... ξέρετε εσείς ποιοι είστε... και ξέρετε ότι είστε ότι πολυτιμότερο έχω αποκομήσει εδώ μέσα... μαζί σας κάτι τέτοιες εξυπνακίστικες συμπεριφορές περνούν πολύ πιο ανώδυνα...

Είμαι πολύ χαρούμενος που γνώρισα τέτοια άτομα όπως αυτά

Greetings, Son of Janus...
What can be seen and not seen at the same time ?

Today is getting weirder and weirder...

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me and I'm feeling good.

Γεια πολύ ενδυαφέρουσα συξήτηση0
λοιπόν εγώ πιστεύω ότι αν κάνεις τους άλλους να είναι χαρούμενοι τότε είσαι κι εσύ αν όχι χαρούμενος ικανοποιημένος κα εκτώς του ότι χαίρεσι που τους βλέπεις να χαμογελο΄ν έχεις παράλληλα και την ικανοποιήση ότι πέτηχες το στόχο σου και έκανες ένα άτομ να χαμογελάσει
Ολα βέβαια έχουν ένα όρειο αν για παράδειγμα καταλήξεις να ξεις μόνο μέσα από τους άλλους και δεν κάνεις τίποτα για τον εαυτό σου τότε κάτι δεν πάει καλλά

"Σε μια μαγική χώρα, ζούσαν δύο αδερφές. Η Θλίψη και η Οργή. Αυτές οι δύο αδερφές, είχαν γυρίσει όλη την χώρα, μα υπήρχε ένα μέρος που φοβόντουσαν να πάνε όσο κι αν τις έλκυε η ιδέα. Υπήρχε μια λίμνη, που τους έκανε όλους να μαλώνουν. Αυτές δεν το πίστευαν και αποφάσισαν να πάνε να δουν μόνοι τους. Έφτασαν στην λίμνη, έβγαλαν τα ρούχα τους και τα άφησαν έξω. Μπήκαν στην λίμνη, και φυσικά μάλωσαν. Τότε η Θλίψη έπνιξε την Οργή μέσα στο νερό και χωρίς καμία τύψη βγήκε έξω, και φόρεσε τα ρούχα της Οργής και γύρισε πίσω εκεί που έμενε. Και εφόσον φορούσε τα ρούχα της Οργής, κανείς δεν κατάλαβε πως ήταν η Θλίψη και όλοι πίστευαν ότι ήταν η Οργή."

Δείχνουμε τόσο οργισμένοι στους γύρω μας, έτσι; Τόσο θυμωμένοι που τσακωθήκαμε, που μας παράτησαν, που σπάσανε τις υποσχέσεις αγάπης που μας δίνανε κάθε φορά... Αλήθεια, είμαστε τελικά οργισμένοι; Όχι. Θλιμμένοι είμαστε, κρύβουμε την τεράστια θλίψη μας, την ντύνουμε με τα ρούχα της οργής. Η θλίψη μέσα μας έχει πνίξει ήδη την οργή μας... υπάρχει μόνο πόνος και ντροπή.

Ανθή
δεν φαντάζεσαι πόσο δίκιο έχεις

Μαράκι το 'χεις ζήσει απ' ότι φαίνεται και νιώθεις.

obviously

Ανθή έχεις απόλυτο δίκιο...