Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Γιατί φοβάσαι να πλησιάσεις κάποιον που πονάει; Έχει αγκάθια και θα σε πληγώσει; Γιατί διώχνεις το διαφορετικό; Αυτό άψυχο είναι; Γιατί ντρέπεσαι να δείξεις ποιος είσαι πραγματικά;
Ό,τι μας κάνει πιο ανθρώπινο, το σκοτώνουμε πρώτο.

Γιατί;

Ενας ενας, οι ανθρωποι που εδιναν μια ιδιατερη νοτα στην παιδικη μου ηλικια, αρχιζουν να χανονται.

Πρωτα ο παππους μου. Που τον επισκεπτομουν συχνα, οταν ημουν μικρος, στο γραφειο του και παραταγε της δουλειες του για να ασχοληθει με εμενα και τον αδερφο μου- τα μοναδικα εγγονια του.

Υστερα οι θειοι που τους εβρισκα καθε καλακαιρι στο χωριο και μου φεροντουσαν τοσο καλα.

ο αδερφος της γιαγιας μου που μας επισκεπτοταν καθ φορα που εμπαινε το φθινοπωρο.

η φιλη της μητερας μου, που χαθηκε τοσο αδοξα....

η γειτονισσα που ηταν τοσο ευγενικη και αγαθη

δεν θελω να συνηδητοποιησω οτι η ζωη μου αλλαζει.

δεν θελω να αποχωριστω τις παιδικες μου αναμνησεις

δεν θελω να μεγαλωσω

...αν ειναι αυτο το τιμημα

Gellert έγραψε:Ενας ενας, οι ανθρωποι που εδιναν μια ιδιατερη νοτα στην παιδικη μου ηλικια, αρχιζουν να χανονται.

Πρωτα ο παππους μου. Που τον επισκεπτομουν συχνα, οταν ημουν μικρος, στο γραφειο του και παραταγε της δουλειες του για να ασχοληθει με εμενα και τον αδερφο μου- τα μοναδικα εγγονια του.

Υστερα οι θειοι που τους εβρισκα καθε καλακαιρι στο χωριο και μου φεροντουσαν τοσο καλα.

ο αδερφος της γιαγιας μου που μας επισκεπτοταν καθ φορα που εμπαινε το φθινοπωρο.

η φιλη της μητερας μου, που χαθηκε τοσο αδοξα....

η γειτονισσα που ηταν τοσο ευγενικη και αγαθη

δεν θελω να συνηδητοποιησω οτι η ζωη μου αλλαζει.

δεν θελω να αποχωριστω τις παιδικες μου αναμνησεις

δεν θελω να μεγαλωσω

...αν ειναι αυτο το τιμημα

Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής.
Οι άνθρωποί μας δεν μένουν για πάντα σ' αυτήν όσο κι αν πονάει αυτό.
Έρχονται όμως καινούριοι.
Έρχονται νέες εμπειρίες, νέες αναμνήσεις, νέοι άνθρωποι που θα είναι στη ζωή σου είτε περαστικοί,
είτε θα μείνουν.
Να θυμάσαι το παρελθόν και τη γλυκιά γεύση που σου φέρνουν οι αναμνήσεις.
Μην κλείνεις την πόρτα στη ζωή που έρχεται.
Γιατί είναι όμορφη, συναρπαστική, γεμάτη συναισθήματα και περιπέτειες!
Η ζωή ποτέ δε γυρίζει πίσω. Πάντα κοιτάει μπροστά, και αυτό είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε κι εμείς , αν θέλουμε να λέμε πως ζούμε.
Ας είναι οι παιδικές αναμνήσεις η τρυφερή νότα που θα μας συντροφεύει όταν αναπολούμε το παρελθόν.

Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο γελοία εύκολος είναι ο θάνατος... Απλά κάτι κοφτερό, ένα άλμα από μεγάλο ύψος και η καρδιά σου σταματάει και εσύ φεύγεις...
Είναι τόσο οικτρά αδύναμος ο ανθρώπινος οργανισμός, το ανθρώπινο σώμα... Σαν να περπατάς σε έναν πολύ λεπτό σπάγκο και αν κάτι περάσει από εκεί κοντά και τον ταρακουνήσει ή απλά κάνεις ένα λάθος βήμα, έπεσες.
Πόσο εύκολο είναι να φύγεις, να γλιτώσεις, να μην πονάς. Γιατί σίγουρα δεν πονάς, γιατί απλά δεν θα ζήσεις για να το θυμάσαι...
Όμως απ' την άλλη σκέφτομαι, τι θα κάνεις μετά; Απλά θα περιπλανιέσαι ή έστω δεν θα υπάρχεις; Που θα πάει η αγάπη, τα συναισθήματα, το άγγιγμα του ήλιου πάνω σου;

Η ζωή τουλάχιστον έχει να σου δώσει κάτι όμορφο, πάντα, μετά το άσχημο...
Ο θάνατος τι σου δίνει; Την ελευθερία του πνεύματος, ίσως, ναι...
Τουλάχιστον μόλις φύγεις, να θυμάσαι κάτι και να χαμογελάς. Κάτι μικρό. Απλά κάτι.

Ζήσε έστω γι' αυτό αν πια δεν βρίσκεις καμιά άλλη αξία...
Πάλεψε γι αυτό το μικρό κομματάκι ευτυχίας.

οι ανθρωποι ειναι μια παντοτινη απογοητευση

Καθημερινα πολλοι απο εμας αντιμετωπιζουν ενα μεγαλο προβλημα... Οταν καποιος ειναι ντροπαλος, χαμηλων τονων, δε μιλαει πολυ... του φερονται σαν να ειναι αορατος. Δε θα τον ψαξουν αν δεν τον βρισκουν, δε θα απορησουν ουτε θα ενοχληθουν με την απουσια του. Συηνθως, ομως, αυτοι οι ανθρωποι ειναι πολυ σημαντικοι, κρυβουν μεσα τους ισχυρο πνευμα και ειναι πολυτιμοι... Αλλα ποιος τους δινει σημασια; Ποιος τους βοηθα να ανοιχτουν; Κανενας...

ίλοι- φίδια!Είναι αυτοί που στο παρελθόν σε
ξαναπούλησαν, αλλά τους ξαναδέχτηκες!...που το παίζουν χαλαροί αλλά
το κόμπλεξ κυλάει στις φλέβες τους...που σκάβουν το λάκκο σου κ στο
τέλος πέφτουν οι ίδιοι μέσα...που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι
καλύτεροι από σένα γιατί το αντίθετο τους καταρρακώνει...που στο
τέλος θα μείνουν μόνοι αλλά μέχρι τότε θα κάνουν τα πάντα για να
παρασύρουν κι εσένα στο τέλος τους.

Ακούω κατά καιρούς τους ανθρώπους να μιλάνε για την τύχη. Για το πόσο τυχεροί έχουνε σταθεί ή πόσο άτυχοι...
Για μένα ένας άνρωπος θεωρείται τυχερός, όταν φτάσει σε τέτοιο εγωιστικό άκρο, ώστε να θεωρεί ορισμένα πράγματα δεδομένα. Πράγματα όπως το να ξυπνάει κάθε πρωί στο κρεβάτι του, να βγει στον δρόμο και να συνατνήσει άτομα που θα τον αναγνωρίσουν και θα τον χαιρετήσουν, που θα του δείξουν ότι υπολογίζουν την παρουσία του, να πάει για μια βόλτα και να έχει την προοπτική να περάσει καλά, μεχρί να γυρίσει σπίτι του και ξαναπέσει στο κρεβάτι.
Αυτά και μόνο για μένα είναι τύχη. Όλα τα υπόλοιπα μπορούμε να τα φέρουμε όπως επιθυμούμε.

Γιατι το μυαλο δεν ειναι σαν το σκληρο δισκο?Να κρατας μονο αυτα που θελεις και να πατησεις delete σε ο,τι σε στεναχωρει και σε πληγωνει?

Γιατι ξυπνας ενα πρωι και θυμασαι τοτε που χτυπησε το τηλεφωνο και σου ειπαν οτι κατι ασχημο σημβαινει?

Γιατι ολες αυτες οι αποριες και οι ερωτησεις σου ερχονται οταν δε ειναι πια μαζι σου?


Γιατι οι αναμνησεις πονανε?

Επειδη ο ανθρωπος δεν ειναι ενα αψυχο ρομποτ... Γεννηθηκε για ν'αγαπα, να πονα, να χαιρεται, να λυπαται, να ζει, να παιθενει.

Ποιος είπε ότι κανείς δεν έχασε απ' την αλήθεια;

Ζηλεια και υποσχεσεις.
Και ας ξεκηνισουμε απο τις υποσχεσεις που πολλοι ανθρωποι δινουν.Υποσχονται....υποσχονται.Τελικα ποτε δεν πραγματοποιουν τις υποσχεσεις τους.Γιατι αραγε? Τις ξεχασαν?Δεν ειχαν το θαρρος να τις πραγματοποιησουν ή δεν τα καταφεραν στην προσπαθεια?

Υπαρχει βεβαια και η ζηλεια.Βασικα δεν θα το ελεγα ακριβως ζηλεια,αλλα μια μορφη ζηλειας.
"Ζηλεια" οταν βλεπεις καποιον δικο σου σ'αλλη παρεα.Νιωθεις πως στο κλεβουν,στον αρπαζουν.-Υπερβολη βεβαια.
Αλλα οταν αυτος ο δικος σου ανθρωπος,σε ξεχναει γι'αυτη την αλλη παρεα,αρχιζει να αντιγραφει αυτη την αλλη παρεα,αρχιζει να προτιμαει αυτη την παρεα απο την δικη σου,αρχιζει να αφιερωνει περισσοτερο χρονο για αυτη την παρεα,και αθετει τις υποσχεσεις που σου εχει δωσει εξαιτιας αυτης της παρεας,λογικο δεν ειναι να υπαρξη μια μορφη "ζηλειας"?
Και αν υπαρχει σε τι οφειλεται?
Στην υπερβολικη αγαπη ισως?

Και αναρωτιέμαι...

Είν΄τα ονειρα πουλιά και στον ουρανό πετάνε

Κι αν ειν΄πουλια στον ουρανό προς του που με πάνε;;;;

Σκέφτομαι ότι η ύπαρξη του ροκφορ ως φαι σημαίνει ότι κάποτε κάποιος δοκίμασε να φάει χαλασμένο τυρί.
Επίσης υπάρχει ακόμα ένας που βασίστηκε στην μοναδική μαρτυρία του και δοκίμασε και αυτός.

Ολοι λενε πως ο χρονος ειναι γιατρος!!Εγω παλι πιστευω πως αν ηταν γιατρος θα ηταν κομπογιανητης!!!

Γιατι πολυ απλα δεν γιατρευει τις πληγες μας, δεν τις βοηθαει να επουλωθουν...Απλα μας βαζει ενα τσιροτο και τις καλυπτει για να μην τις βλεπουμε!



Αλλα απ'την αλλη μηπως εγω ειμαι απλα εγωιστρια και θελω να γινουν τα πραγματα οπως ηταν, ακομη κι αν αυτο δε γινεται??

Τελικα ειναι καλο να λειτουργουμε με βαση τα συναισθηματα και οχι με βαση την λογικη?

Και οταν κανουμε κατι κακο,αλλα με καλο σκοπο,παυει να ειναι τοσο κακο οσο λενε?...Φυσικα εξαρταται και τι θεωρει ο καθενας καλο και κακο...

^^Επειδή εγώ δεν έχω και τόοσο καλές σχέσεις με τα συναισθήματα, : τις περισσότερες φορές για να μην πώ όλες, λειτουργώ με βάση την λογική. Βέβαια αυτό δεν είναι πάντα καλό γιατί νιώθεις περιορισμένος. :/

^Ακριβως!

Εγω τις περισσοτερες φορες λειτουργω με τα συναισθηματα,και αμα θες σου δινω και παραδειγμα :P

Και ετσι δεν λενε στο κατω κατω οι περισσοτεροι?
Κανε αυτο που αισθανεσαι?

Αλλα αν αυτο που αισθανεσαι δεν εχει λογικη?
Απλα μενεις στην λογικη,και νιωθεις περιορισμενος,νιωθοντας πως ποτε δεν εκανες αυτο που ενιωθες.

Γυρίζω την πλάτη μου στο παρελθόν γνωρίζοντας πως κάτι νέο κάποτε θα αρχίσει...
Αντίο.

Δεν υποκρίθηκα ποτέ δεν παίζω ρόλους
Δεν παίζω με συναισθήματα και
έχω λόγους
Κάθε φορά που χάνομαι γυρίζω πίσω βαδίζω σε δρόμους και
σβήνω φόβους
Δεν υποκρίθηκα ποτέ να το θυμάσαι
Θα μείνω δίπλα σου
φτάνει κοντά μου να ʽσαι
Κάθε φορά που χάνομαι γυρίζω πίσω βαδίζω σε
δρόμους για να μην φοβάσαι

ολοι μου λενε οτι δεν ειμαι αυτος που γνωρισαν...
οτι εχω γινει ψυχρος και λειτουργω πια
βαση με την λογικη χωρις να νιωθω τιποτα
δεν νιωθω ετσι γιατι οι αλλοι να το πιστευουν
αυτο ειμαι σε μια φαση της ζωης μου
που δεν ειμαι καλα και κανεις δεν ηρθε να με βοηθησει
οπως τους βοηθησα κι εγω οταν δεν ηταν καλα
ολο ψευτικες υποσχεσεις ψευτικες φιλιες
τι ειναι πια αληθινο? Πως να ξερω αν ειναι κατι αληθινο
ποσο γρηγορα ξεγελιεμαι απο διαφορα ατομα..

Ο φόβος για τη ζωή ....
Για τα όνειρα που θα κάνεις....
Για τους εφιάλτες που θα έρθουν απρόσκλητοι επισκέπτες στον ύπνο σου...
Για τις αισθήσεις σου που πέθαναν δίπλα σε εκείνο το άψυχο κορμί...
Ο φόβος που σου απαγορεύει να ζήσεις...
Που σε κάνει να νιώθεις ένα τίποτα...
Για αυτό που θα νιώσεις αν τολμήσεις...
Ο φόβος για τα συναισθήματα...
Για τη ζωή σου...

Μα γιατί να φοβόμαστε τόσο;Γιατί δεν τολμάμε να πολεμήσουμε;Το "Δεν μπορώ" δεν υπάρχει!Υπάρχει μόνο το 'Δεν θέλω" και το "Φοβάμαι"
"Δεν αντέχω αυτή τη καθημερινότητα!
Μα δεν μπορώ να κάνω κάτι για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα!"
Αυτό λένε όλοι!
Λάθος!Μεγάλο λάθος!Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι!Αρκεί να βρούμε τι!

Οι άνθρωποι είμαστε τόσο δειλοί!Πρέπει να τολμάμε να κάνουμε τα πάντα και ας απογοητευτούμε και ας κινδυνέψουμε!Δεν πρέπει να φοβόμαστε να πάρουμε ένα ρίσκο!Και μόνο που ζούμε ρισκάρουμε την ζωή μας....!

Απογοήτευση. Η πικρή στενγή γεύση της απογοήτευσης στο στόμα σου. Σου μιλούν σα να είσαι ένα τίποτα.Σου συμπεριφέρονται σα να είσαι ένα τίποτε.Νιώθεις χαμένος.Βρίσκεσαι σε ένα αδιέξοδο.Ψυχολογικό.Δεν ξέρεις από πού να βγεις.
και νιώθεις δεύτερος.Νιώθεις ένα τίποτε,ενα φρικιό,ένας χαμένος που απλά ονειρεύεται ακι προσπαθεί.
Προσπαθείς τόσο πολύ να είσαι τέλειος,να είσαι αγαπητός,αξιολάτρευτος,να επιτύχεις,για να κάνεις υπερήφανους αυτούς που αγαπάς.
Αλλα αποτυχαίνεις παταγωδώς.Όλοι σε βαριούνται,εισαι το φρικιό της υπόθεσης,νιώθεις σανα έχεις σπάσει σε χίλια δυο κομμάτια.
Δεν πρέπει να είναι έτσι.Ποτέ δε θα έπρεπε να είναι.Πρέπει να είμαι δυνατή.Να παλέψω για αυτά που εγώ πιστεύω.Να γίνω αυτό που εγώ θέλω.Να μην ακούω κανένα και τίποτε,να μην είμαι αμριονέτα κανενός,εγώ η ίδια να κινώ τα νήματα της ζωής μου.Ας κάνω και λάθη.Ας πάρω λάθος δόμο.Πάντα μπορώ να γυρίσω π΄σιω από εκεί που ξεκίνησα, γεμάτη εμπειρίες και γνώσεις και αν φωνάξω δυνατά:"This is who I am.This is how I rock" και για πρώτη φορά στη ζωή μου να νιώσω ευχαριστημένη με αυτό που εγώ είμαι και όχι να προσπαθώ να γίνω κάτι άλλο για να κάνω τους άλλους χαρούμενους.

Με εκνευρίζουν οι αλλαγές στη διάθεσή μου.
Διάβασα ένα κείμενο και η όρεξη μου καταστράφηκε γιατί όσο και να υποστήριζε ο πρωταγωνιστής του κειμένου πως ήταν μόνος, είχε ένα μάτσο ανθρώπους γύρω του που νοιάζονταν για εκείνον και ήξεραν ποιος πραγματικά ήταν.
So... duh... Απλά πρέπει να το πω αλλά δεν μπορώ. Και έτσι μένω πάντα στην ίδια κατάσταση. Τι όμορφα.