Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Quis custodiet ipsos custodes?

Έχω μάθει πάντα να σηκώνομαι....
Οσο μεγάλο κι αν ειναι το πέσιμο....
Οσο θλιβερο κι αν είν'το τέλος.

Σηκώνομαι.


Εχω μάθει πάντα να ελπίζω...
Όσο κι αν τα προγνωστικά είναι εναντίον μου...
Όσο κι αν βλέπω την αδικία να με πνίγει.

Ελπίζω.

Έχω μάθει πάντα να προχωράω...
Όσο κι αν τα πόδια μου δεν αντέχουν...
Όσο κι αν η καρδιά μου δε βαστά.

Προχωράω.

Από τι είναι φτιαγμένα άραγε τα όνειρα;

jate έγραψε:Από τι είναι φτιαγμένα άραγε τα όνειρα;

Μια πρέζα μοναξιάς σ' ένα μπολ μιζέριας, τρεις κουταλιές μελαγχολίας σ' ένα ποτηρί προσμονής, πέντε σταγόνες αναμνήσεων σε διάσπαρτους κόκκους φαντασίας. Κι όλα μαζί στο καζάνι της ελπίδας... κι ανακάτεμα μέχρι το πρωί.

Πόσο περίεργο είναι να μη σε καταλαβαίνουν οι γονείς σου? Όχι πολύ. Να μην σε αποδέχονται? Για μένα, αρκετά.
Μόλις πριν λίγα λεπτά η μάνα μου με "κατηγόρησε" ότι δεν διασκεδάζω κι ότι δεν περνάω καλά ως φοιτήτρια, έχοντας πιαστεί από το γεγονός ότι δεν πηγαίνω στα πάρτι των παρατάξεων στη σχολή. Της εξήγησα πως επειδή δεν πάω εκεί (ΕΛΕΟΣ. Λες κι είμαι άτομο που θα πάταγε σε τέτοιες φάσεις) δεν σημαίνει ότι δεν διασκεδάζω (ή καλύτερα, ψυχαγωγούμαι) με άλλους τρόπους. Αλλά βέβαια. Τα παιχνίδια ρόλων και οι συναυλίες, ακόμα και το σινεμά και το θέατρο, δεν είναι διασκέδαση ούτε ψυχαγωγία. Είναι ασχολίες για λίγους και μη φυσιολογικούς.
Αν είναι έτσι, δεν θέλω να θεωρούμαι φυσιολογική. Όχι, γαμώτο μου, δεν είμαι φυσιολογική, αν η διασκέδασή μου εξαρτάται από μερικά πάρτι που κάνουν για να μαζέψουν ψήφους και μερικά χαζά σκυλοτράγουδα.
Μετά μου έκανε παρατήρηση λέγοντας να μάθω να μιλάω. Είμαι 22 χρονών γαμώτο. Αποδεχτείτε με όπως είμαι και μετά θα σας σέβομαι κι εγώ.

Σπόιλερ:

Καλές πράξεις όλοι φωνάζουν,

και τις ψυχές των άλλων σφάζουν,

μπροστά στο κέρδος και στην λαγνεία

ψυχές θα βγούνε και στην πορνεία.



Κόλαση ζούνε μεσα στο χρώμα,

μόνο που σέρνονται στο ίδιο χώμα,

μ' αυτό που λιώνει σάρκες κεκρώπων

και τρώει καρδιές φτωχών ανθρώπων.



Φοβού την κόλαση όλοι φωνάζουν,

και σαν κοράκια ευρώ αρπάζουν,

δεν θα δειλιάσουν να σε σκοτώσουν,

και την ψυχή σου να παραδώσουν.



Για έναν παράδεισο εσύ φωνάζεις,

τα πόδια στιλώνεις και αυτούς κράζεις,

μα όταν η νύχτα το πέπλο της ρίχνει,

σαν πόντικας κρύβεσαι μέσα στο δίχτυ.



Αυτό που έφτιαξες για να μη βλέπεις,

αυτό που νόμιζες ,πως θα σε σώσει,

και τα παιδιά σου δεν θα προδόσει,

μα εσύ τα πρόδοσες,

μπρος στον αγώνα, αυτόν που έχασες

σ' αυτής της γης τον προμαχώνα.



Παράδεισος, Κόλαση, τώρα τα βλέπεις

το σήμερα, τ' αύριο εσύ τα πλέκεις,

μέσα σ'αυτά και συ θα νιώσεις,

πως τον εαυτό σου έχεις προδόσει.

Φοβάσαι το θάνατο, που θα πας, δεν ξέρεις

με οτι σκέφτεσαι παντού υποφέρεις,

Παράδεισο, Κόλαση ,εδώ θα ζήσεις

ίσως έτσι να εκτιμήσεις.



Πως η ζωή σου είναι το δώρο,

αυτό που κλώτσησες και χάρισες στον Εωσφόρο



Τώρα μη σκιάζεσαι και μη φοβάσαι

στην Κόλαση πέρασες

μ΄ αυτή θα ζήσεις

και τον Παράδεισο θα ζωγραφίσεις


Αληθεια?Αυτο αποζηταμε?Μηπως οχι?Μηπως απλως ακολουθουμε την μοιρα μας ,οποια κι αν ειναι αυτη?Τι μπορουμε να κανουμε για να το αλλαξουμε?Μηπως πολλα?Μηπως τιποτα?

RemousLoupin έγραψε:

jate έγραψε:Από τι είναι φτιαγμένα άραγε τα όνειρα;

Μια πρέζα μοναξιάς σ' ένα μπολ μιζέριας, τρεις κουταλιές μελαγχολίας σ' ένα ποτηρί προσμονής, πέντε σταγόνες αναμνήσεων σε διάσπαρτους κόκκους φαντασίας. Κι όλα μαζί στο καζάνι της ελπίδας... κι ανακάτεμα μέχρι το πρωί.

Χεχ... όμορφη απάντηση. Στην τελική τα όνειρα είναι αυτό που θέλουμε να δούμε. Εφιάλτες ή καλά όνειρα, θέλουμε να τα δούμε.

Cassandra Black έγραψε:Πόσο περίεργο είναι να μη σε καταλαβαίνουν οι γονείς σου? Όχι πολύ. Να μην σε αποδέχονται? Για μένα, αρκετά.
Μόλις πριν λίγα λεπτά η μάνα μου με "κατηγόρησε" ότι δεν διασκεδάζω κι ότι δεν περνάω καλά ως φοιτήτρια, έχοντας πιαστεί από το γεγονός ότι δεν πηγαίνω στα πάρτι των παρατάξεων στη σχολή. Της εξήγησα πως επειδή δεν πάω εκεί (ΕΛΕΟΣ. Λες κι είμαι άτομο που θα πάταγε σε τέτοιες φάσεις) δεν σημαίνει ότι δεν διασκεδάζω (ή καλύτερα, ψυχαγωγούμαι) με άλλους τρόπους. Αλλά βέβαια. Τα παιχνίδια ρόλων και οι συναυλίες, ακόμα και το σινεμά και το θέατρο, δεν είναι διασκέδαση ούτε ψυχαγωγία. Είναι ασχολίες για λίγους και μη φυσιολογικούς.
Αν είναι έτσι, δεν θέλω να θεωρούμαι φυσιολογική. Όχι, γαμώτο μου, δεν είμαι φυσιολογική, αν η διασκέδασή μου εξαρτάται από μερικά πάρτι που κάνουν για να μαζέψουν ψήφους και μερικά χαζά σκυλοτράγουδα.
Μετά μου έκανε παρατήρηση λέγοντας να μάθω να μιλάω. Είμαι 22 χρονών γαμώτο. Αποδεχτείτε με όπως είμαι και μετά θα σας σέβομαι κι εγώ.

Σπόιλερ:

Με την μητέρα μου Γιάννα οι σχέσεις μου είναι σκατά.
Ποτέ δεν την αγάπησα γιατί ποτέ δεν με κατάλαβε. Δεν αρνούμαι πως αυτή με συντηρεί, με φροντίζει, αλλά ο μόνος λόγος που οι γονείς μας συντηρούν, είναι για να μπορούν να μας ελέγχουν μέσω αυτού. Ευτυχώς που γεννήθηκα χωρίς τέτοιου είδους τουλάχιστον συνείδηση ώστε να μην τρέφω τύψεις που θέλω να μπω σε σχολή με χαμηλά μόρια, ή επειδή ακούω goth ή μέταλ, μουσική που η μητέρα μου δεν εγκρίνει.
Επίσης, αυτό που κάνεις εσύ δεν είναι σκέτη διασκέδαση. Είναι ψυχαγωγία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της προσωπικότητας και του γούστου σου.
Στο σχολείο έβαλα σε ένα παιδί να ακούσει Φραγκούλη και μου είπε πως προτιμά τεκτόνικ, και φυσικά δεν μου το είπε με τον κόσμιο τρόπο με τον οποίο στο μετέφερα. Επίσης, η μητέρα μου επικροτεί τον τρόπο διασκέδασης του αδερφού μου: Κλαμπ, ποτά, ξενύχτια, μπουζούκια και λοιπά.
Και όταν εγώ μαθαίνω κάτι καινούριο στέκεται σαν χάνος. Και με εκπλήσσει αυτό επειδή η μητέρα μου λατρεύει την λογοτεχνία και το παλιό ροκ.
Πιστεύω λοιπόν πως οι σημερινοί γονείς αισθάνονται ένα είδος ασφάλειας όταν τα παιδιά τους είναι μαζοποιημένα. Δεν το σκέφτονται έτσι, αλλά πιστεύουν πως οι συνηθισμένες ασχολίες των νέων, λαικιστή της μάζας είναι αυτό ακριβώς που δείχνουν: Συνηθισμένες. Έτσι όταν ασχοληθείς εσύ ή ο οποιοσδήποτε άλλος με σκοτεινή μουσική, πεντάλφες και άλλα μεταφυσικά και συναφη, τότε απλά ο γονιός θεωρεί πως είσαι προβληματικός που ασχολείσαι.
Τέλος, μπορεί να είναι σκληρό αυτό που θα πω, ωστόσο εγώ έτσι το βλέπω. Όποιος δεν με θέλει για αυτό που είμαι, δεν έχω καμία επιθυμία να κρατάω επαφή μαζί του.
Αυτά.

Είμαι μια μετριότητα ή έτσι με βλέπουν οι άλλοι;

Dan_Liza έγραψε:Είμαι μια μετριότητα ή έτσι με βλέπουν οι άλλοι;

Οι αλλοι σε βλεπουν ετσι.Κανε κατι για να τους αποδειξεις το αντιθετο.Κανεις δεν ειναι μετριοτητα σε αυτον τον κοσμο.

Μήπως όλοι είμαστε μετριότητες απλά μερικοί καταφέρνουν να φανούν πιο σημαντικοί από τους άλλους;

Dan_Liza έγραψε:Μήπως όλοι είμαστε μετριότητες απλά μερικοί καταφέρνουν να φανούν πιο σημαντικοί από τους άλλους;

μπα!!Λιγο αδυνατον οι μετριοτητες να εφτιαξαν τον κοσμο που ζουμε σημερα!Και πραγματικα ειναι καποιοι εδω στο φορουμ που δεν αξιζει να τους πεις μετριοτητες!Και αφου ολοι ειμαστε ιδιοι ,κανενας δεν ειναι μετριοτητα!

Dan_Liza έγραψε:Είμαι μια μετριότητα ή έτσι με βλέπουν οι άλλοι;

Ποτέ δεν μπορείς να κρίνεις τον εαυτό σου αντικειμενικά...

Morgan Le Fay έγραψε:

Dan_Liza έγραψε:Είμαι μια μετριότητα ή έτσι με βλέπουν οι άλλοι;

Ποτέ δεν μπορείς να κρίνεις τον εαυτό σου αντικειμενικά...

Μονο με πολλη προσπαθεια μπορουμε να κρινουμε τον εαυτο μας αντικειμενικα[αυτο το ξεχασες ]και εξαλλου δεν μπορουμε να ξερουμε τη δυναμη του καθενος για να ξερουμε και αν μπορει να κριθει αντικειμενικα.Μπορει καποιος να μπορεσει να κρινει τον εαυτο του και τους αλλους.Τοτε θα ανακαλυξει οτι κανενας δεν ειναι καλυτερος απο κανεναν, απλως καποιοι μπορει να μας πεισουν με τη δυναμη του λεγειν οτι ειναι, και μερικοι αλλοι παλι με τις προοδευτικες πραξεις τους.[αυτοι οι δευτεροι ειναι και αυτη με την μεγαλητερη εμπευση και τα μεγαλυτερα ονειρα].Επεισης μονο οι τεμπεληδες μπορουν να χαρακτηριστουν μετριοτητες.

Dan_Liza έγραψε:Μήπως όλοι είμαστε μετριότητες απλά μερικοί καταφέρνουν να φανούν πιο σημαντικοί από τους άλλους;

Ξέρεις τι διάβαζα αυτή την εβδομάδα Λιζάκι;
Πως είμαστε όλοι ένα θαύμα. Ένας υπέροχος, μαγικός συνδυασμός που δε
θα ξαναεμφανιστεί ποτέ στη Γη. Όλοι μας έχουμε μέσα μας μια ξεχωριστή δύναμη, που κανείς άλλος δεν έχει.
Ο καθένας είναι ξεχωριστός, και κανείς μα κανείς δεν είναι άχρηστος, όσο κι αν μερικοί θέλουν να
μας κάνουν να το πιστέψουμε!
Απλά αγάπα τον εαυτό σου όπως είναι. Γιατί είσαι ένα θαύμα. Όπως όλοι

Σπόιλερ:

Δεν είναι πολύ ουτοπική και χαρούμενη σκέψη αυτή; :