Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Narcissa έγραψε:επέτρεψε μου να πώ οτι ο τρόπος έκφρασης σου μου θυμίζει αρκετά τον δικό μου.

Αλήθεια?

Narcissa έγραψε:Ας ξεκινήσουμε λοιπόν,
Δεν είναι οτι οι άλλοι σου παρουσίασαν εναν κόσμο ψεύτικο και παραμυθένιο. Είναι οτι τα μάτια μιας παιδικής ψυχής βλέπουν τα ίδια πράγματα διαφορετικά. Η καθαρή ψυχή χωρίς άσχημες εμπειρίες σε κάνει να ζείς έτσι όχι οι άλλοι. Και εαν οι γονείς σου σε είχαν αφησει να πέσεις μικρή το μόνο σίγουρο είναι οτι δε θα ξανασηκωνόσουν και θα έχανες κάθε πίστη. Δες λίγο τα παιδάκια που μεγαλώνουν κάτω απο το όριο της φτώχιας. Βλέπουν τον κόσμο όπως είναι. Αυτό θα ήθελες;
Δεν είναι ψέμα η παιδικότητα, είναι ανθρώπινη ανάγκη γι αυτό και όσο πιο πολύ κρατάς το παιδί μέσα σου ζωντανό τόσο πιο πολύ αγαπάς τη ζωή, και παλεύεις.

Δεν είπα πουθενά, Μαράκι μου, ότι θα ήθελα να ξέρω απ' τα 10 μου πως είναι ο πραγματικός κόσμος.. Αλλά ούτε κι ότι ήθελα να είμαι αποκομμένη απ' αυτόν.. Οι δικοί μου αναγκάστηκαν να μου πουν πολλά ψέματα όταν ήμουν μικρή.. Και να μου κρύψουν άλλα τόσα.. Κάποια απ' αυτά όμως, άντεχα να τα μάθω.. Δεν τους κατηγορώ ότι δεν με μεγάλωσαν σωστά, προς Θεού.. Απλά όσο πιο ανώδυνη είναι η παιδική ηλικία, τόσο πιο επώδυνα είναι τα χρόνια που ακολουθούν.. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία..

Narcissa έγραψε:Μπιχτές μίσος και υποκρισία που αν δεν ζούσες σαν παιδί δε θα τα έβλεπες σαν κάτι κακό αλλα σαν ένα κομμάτι του κόσμου σου. Ενας υποκριτής μέσα στους υποκριτές που δε θα διέκρινε την υποκρισία γιατί θα χε συνηθίσει την μαυρίλα.

Η υποκρισία, το μίσος και οι μπιχτές είναι μέρος του κόσμου μας.. Δυστυχώς..

Narcissa έγραψε:Γιατί θέλεις να βελτιώσεις τον εαυτό σου; Για τους άλλους; Συγνώμη καλή μου που θα στο πώ αλλα αυτό εγώ το βλέπω σαν ένα μεγάλο λάθος. ΓΙΑ ΣΕΝΑ πρεπει να προσπαθείς. ΓΙΑ ΣΕΝΑ να γίνεις καλύτερη. Αν κατάλαβα καλα απο το κείμενο σου "δεν θέλεις να εισαι εκτός τόπου και χρόνου" άρα λοιπόν θέλεις να ανήκεις κάπου και είναι λογικό. Ίσως κάποιες συγκρούσεις με τους μεγαλυτέρους σου να σε οδήγησαν σε μια εσωτερική σύγκρουση που σε εμποδίζει να δείς αυτό που είσαι τώρα. Και αυτό που θέλεις να γίνεις. Μένεις εκεί στη σύγκριση και αυτό δεν βοηθάει φοβάμαι.

Όχι, για τους άλλους, Μαρία.. Αυτούς έμαθα εδώ και χρόνια να τους έχω γραμμένους.. Θέλω να αφομοιώνομαι, να μην τραβώ προσοχή.. Όχι "δεν θέλω να είμαι εκτός τόπου και χρόνου".. Δεν πρέπει να είμαι εκτός τόπου και χρόνου.. Αλλιώς ανήκω σε μικρότερη ομάδα ανθρώπων, είναι πιο εύκολο να τραβήξω προσοχή..

Narcissa έγραψε:Πολλά σημεία είναι κενά. Εκαναν λάθος. Εκαναν λάθος γιατί; Γιατί σε μεγάλωσαν με μεγάλωσαν τον.την μεγάλωσαν με αυτά που είχαν στο μυαλό τους ως σωστά και ως λάθος; Γιατί σε συνέκριναν με τους εαυτούς τους εσένα που είσαι διαφορετική; Μα αν δεν συγκρίνεις πως θα βελτιωθείς; Και γιατί ειναι ανόμοια; Μιλάμε για εφηβία, μιλάμε για δυσκολίες και ναι μιλάμε για αμέτρητες παραμέτρους αλλα εξακολουθούμε να μιλαμε για ανθρωπους.

Μιλάω στο β' ενικό, αλλά μιλάω βάση αυτών που έζησα εγώ.. Δεν έκαναν λάθος που με μεγάλωσαν σύμφωνα με τα πρότυπά τους.. Έκαναν λάθος στο ότι μου έκρυβαν πράγματα.. Ήμουν μεσα στην τρελή χαρά και ξαφνικά έγινα 12-13-14 χρονών και ξύπνησα.. Άρχισα να βλέπω και να μαθαίνω πράγματα που δεν ήθελα..
Είναι διαφορετικές οι εφηβείες μας, Μαρία.. Άλλες ανησυχίες, άλλα προβλήματα, άλλες συνήθειες, διαφορετικός τρόπος σκέψης και αντίληψης..

Narcissa έγραψε:Και ναι θα κάνουμε λαθη. Οσο είμαστε άνθρωποι θα κάνουμε λαθη αλλα γιατί να μην υπάρξουν επόμενες γενιές; Είναι κάπως καταστροφολογικό αυτό που λές. Ναι όλοι είμαστε άνθρωποι. Ναι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Και μείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας αλλα η εξφάνιση είναι ένα άλλο ζήτημα.

Καταστροφολογικό, αλλά ποιος μπορεί να μου εγκυηθεί ότι η ζωή θα συνεχιστεί για άλλα 100 χρόνια? Εδώ δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουμε σε 10..


Σωστά αυτά που λετε περι πάτου.... Αλλά έτσι όπως είμαι τώρα, με την εικόνα που έχω για μένα και τον υπόλοιπο κόσμο, δεν ξέρω πως να ανέβω..


Συγγνώμη που αναγκάζεστε να διαβάζετε τα τεράστια ποστ μιας γκρινιάρας 16χρονης..

Έτσι πρέπει Άλις. Έφηβοι δεν είμαστε; Εφηβεία χωρίς γκρίνια δε λέει.

Τι λετε ρε; Πάτος... ξερετε τι ειναι;Ή μηπως εννοειτε ψυχολογικό αδιέξοδο; Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.
Οταν φτάσεις στον πάτο, θα εισαι ενας άστεγος βρώμικος άνθρωπος που θα τρώει 1 φορά τηνεβδομάδα και θα λέει ευχαριστώ στους κάδους σκουπιδιών που του προσφέρουν αυτο το λιγοστό φαγητο...
Θα χρησιμοποιεις τα λιγα λεφτα που θα σου πετανε αδιαφοροι περαστικοι για να παρεις τη δόση σου και θα πεθάνεις σ'ενα παγκάκι μία βραδιά του χειμώνα που θα ξεχάσεις να σκεπαστεις με τις εφημεριδες σου...

Σας περιέγραψα αρκετά καλα τον πάτο;
Λίζα πότε θα σε δω να τον φτάνεις για να κατανοήσεις τον κοσμο;

Ναι αλλα ολοι ξερουμε πως πρεπει να χασεις κατι για να συνειδητοποιησεις την αξια του.
Δεν μιλαω για τους ανθρωπους που μπορει να μην αξιζουν αλλα μιλαω για τους ανθρωπους και τα πραγματα, τα συναισθηματα που ακιζουν. Οταν φτανεις στον πατο, συνειδητοποιεις τι εχεις χασει.

edit: Μηπως πρεεπι αν ζητησω και συγγνωμη που δεν εχω φτασει σε αυτο το σημειο nathaniel?

Nathaniel έγραψε:Τι λετε ρε; Πάτος... ξερετε τι ειναι;Ή μηπως εννοειτε ψυχολογικό αδιέξοδο; Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.
Οταν φτάσεις στον πάτο, θα εισαι ενας άστεγος βρώμικος άνθρωπος που θα τρώει 1 φορά τηνεβδομάδα και θα λέει ευχαριστώ στους κάδους σκουπιδιών που του προσφέρουν αυτο το λιγοστό φαγητο...
Θα χρησιμοποιεις τα λιγα λεφτα που θα σου πετανε αδιαφοροι περαστικοι για να παρεις τη δόση σου και θα πεθάνεις σ'ενα παγκάκι μία βραδιά του χειμώνα που θα ξεχάσεις να σκεπαστεις με τις εφημεριδες σου...

Σας περιέγραψα αρκετά καλα τον πάτο;
Λίζα πότε θα σε δω να τον φτάνεις για να κατανοήσεις τον κοσμο;

Τα πήρε ο ενήλικος.
Να έχω ζήσει προσωπικά κάτι τέτοιο όχι. Έχω έναν γνωστό όμως που ζει ακριβώς αυτή την κατάσταση. Ό,τι χειρότερο και δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθει

Οχι βέβαια... αλλα να προσεχεις τι λες... πατος ειναι η απολυτη πτωση... ουτε καν αυτοσεβασμο δεν εχεις... οσο για αξιοπρέπεια... του χρόνου το καλοκαίρι...

Τεσπα... το θέμα ειναι οτι δεν "πρέπει" αλλά οταν χάνεις κάτι τότε σίγουρα συνειδητοποιεις τι έχεις χάσει.
Αλλα δεν πρεπει να χασεις τα πάντα για να δεις την αξια τους...

Lizakiii έγραψε:Ναι αλλα ολοι ξερουμε πως πρεπει να χασεις κατι για να συνειδητοποιησεις την αξια του.
Δεν μιλαω για τους ανθρωπους που μπορει να μην αξιζουν αλλα μιλαω για τους ανθρωπους και τα πραγματα, τα συναισθηματα που ακιζουν. Οταν φτανεις στον πατο, συνειδητοποιεις τι εχεις χασει.

Να χάσεις.. Χάνεις όμως πράγματα που νόμιζες πως ειχες, αλλά στην τελική ούτε καν τα είχες γνωρίσει?

Τότε ποιος ο λόγος να θρηνεις που τα'χασες; Να λυπασαι επειδη δεν τα γνωρισες, οκ, δεκτο. Αλλα να λυπάσαι επειδή έχασες κάτι που δεν ειχες ποτε σου... ποια η διαφορα..;

Λυπάμαι γιατί με άφησαν να νομίζω πως το είχα, Nathaniel.. Γι' αυτό λυπάμαι..

Κανεις δεν σ'αφηνει να πιστευεις τιποτα... Βαθιά μέσα μας ξέρουμε ποτε κατι ειναι αληθινο και ποτε ειναι ψευτικο...
Αλλα η ελπίδα του να ειναι αληθινο μας κλεινει τα μάτια, κι ετσι πιστευουμε αυτο που μας προσφέρουν γιατι ελπίζουμε οτι μας το προσφερουν αληθινα...

Αυτό που λες ισχύει, αλλά όχι όταν είσαι 10 χρονών.. Εκει αυτό που σου κλείνει αυτιά, μάτια, μύτη κτλ είναι τα καθησυχαστικά λόγια της μαμάς, του μπαμπα, του κηδεμόνα..

Οταν εισαι 10, η ζωη ειναι απλή. Έχεις σχολείο, αγγλικά (ξενη γλωσσα εννοω), μερικες ακομη εξωσχολικες δραστηριότητες και παιχνιδι... η ζωή στα 10 πρέπει να ειναι τέλεια, γιατί αν δεν ειναι, τότε στα 15 τελειώνει.
Με τον έναν ή τον άλλον τροπο...

Σκέψου ότι ό,τι κι αν ηταν αυτο που τελικά δεν ειχες, στα 10 σου το είχες γιατί πίστευες οτι το είχες.
Και για να πιστεύεις οτι το ειχες, μάλλον το είχες έστω και για λίγο ή έστω και λανθασμένα.

AliceCullen έγραψε:Δεν είπα πουθενά, Μαράκι μου, ότι θα ήθελα να ξέρω απ' τα 10 μου πως είναι ο πραγματικός κόσμος.. Αλλά ούτε κι ότι ήθελα να είμαι αποκομμένη απ' αυτόν.. Οι δικοί μου αναγκάστηκαν να μου πουν πολλά ψέματα όταν ήμουν μικρή.. Και να μου κρύψουν άλλα τόσα.. Κάποια απ' αυτά όμως, άντεχα να τα μάθω.. Δεν τους κατηγορώ ότι δεν με μεγάλωσαν σωστά, προς Θεού.. Απλά όσο πιο ανώδυνη είναι η παιδική ηλικία, τόσο πιο επώδυνα είναι τα χρόνια που ακολουθούν.. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία..

Αντιθέτως, αυτό ακριβώς υποστήριξες και μάλιστα με εξαιρετικά έντονο τρόπο εκτός φυσικά αν ο όρος παιδικότητα και εφηβία που ανέφερες παραπάνω δεν ταυτίζονται με τις δικες μου. Στα 10 μπαίνεις στην προεφηβία, αρα λοιπόν δεν είσαι βρέφος. Ουτε και έφηβος είσαι κάτι στη μέση.
Μήπως γιατί θέλησαν να μεγαλώσουν φυσιολογικά; Μηπως γιατί δεν ήσουν έτοιμη; Οχι δεν ισχυει αυτό που λές στο τέλος, αν ήταν έτσι δε θα υπήρχαν ψυχολογοι για να αντιμετωπίσουν τα παιδικά τραύματα, αλλα θα επιδιώκαμε να έχουμε παιδικά τραύματα έστω και μικρα υπερ της ισοροποίας που υποστηρίζεις οτι θα έπρεπε να υπάρχει.

AliceCullen έγραψε:Η υποκρισία, το μίσος και οι μπιχτές είναι μέρος του κόσμου μας.. Δυστυχώς..

Μέγα λάθος. Δεν διάβασες προσεκτικά τι υποστήριξα. Δεν υποστήριξα ποτέ οτι δεν υπάρχουν είπα αν εσύ θεωρείς τον εαυτό σου υποκρίτρια. Ανθρωπο που περισσότερο μισεί, που ρίχνει μπιχτές. Οταν λέω ο κόσμος σου εννοώ ο ψυχικός σου κόσμος. Ο εαυτός σου.

AliceCullen έγραψε:
Όχι, για τους άλλους, Μαρία.. Αυτούς έμαθα εδώ και χρόνια να τους έχω γραμμένους.. Θέλω να αφομοιώνομαι, να μην τραβώ προσοχή.. Όχι "δεν θέλω να είμαι εκτός τόπου και χρόνου".. Δεν πρέπει να είμαι εκτός τόπου και χρόνου.. Αλλιώς ανήκω σε μικρότερη ομάδα ανθρώπων, είναι πιο εύκολο να τραβήξω προσοχή..

Εδώ φάσκεις και αντιφάσκεις. Τιποτα δεν πρέπει σ αυτη τη ζωή αλλα συγνώμη που θα στο πώ οι αρχαίοι έλεγαν οτι αυτός που δεν θέλει να ζεί με ανθρωπους και να ανήκει καπου είναι ή Θεος ή κτήνος. Εισαι κατι απο τα δυο; Δε νομίζω. Είσαι στην εφηβία και είναι λογικό να βλέπεις έτσι τα πράγματα. Αν τους είχες όλους γραμμένους όπως λές δεν θα σε ένοιαζε να τραβάς την προσοχή.

AliceCullen έγραψε:Μιλάω στο β' ενικό, αλλά μιλάω βάση αυτών που έζησα εγώ.. Δεν έκαναν λάθος που με μεγάλωσαν σύμφωνα με τα πρότυπά τους.. Έκαναν λάθος στο ότι μου έκρυβαν πράγματα.. Ήμουν μεσα στην τρελή χαρά και ξαφνικά έγινα 12-13-14 χρονών και ξύπνησα.. Άρχισα να βλέπω και να μαθαίνω πράγματα που δεν ήθελα..
Είναι διαφορετικές οι εφηβείες μας, Μαρία.. Άλλες ανησυχίες, άλλα προβλήματα, άλλες συνήθειες, διαφορετικός τρόπος σκέψης και αντίληψης..

Αυτό θα το κρίνεις όταν έρθεις στη θέση τους. Τωρα μιλάς εγωιστικά. Και ναι έτσι είναι στα 13 και στα 14 ξυπνάς. Αν ξυπνήσεις πιο νωρίς τρελαίνεσαι και πιο μετά δεν ξυπνάς ποτέ.
Και οσο για το οτι ειναι διαφορετικές οι εφηβιες μας ειναι σιγουρο αλλα δεν εισαι σε θεση να ξερεις τι εχω περασει απο τη στιγμη που δε σου εχω πει κατι.

AliceCullen έγραψε:
Καταστροφολογικό, αλλά ποιος μπορεί να μου εγκυηθεί ότι η ζωή θα συνεχιστεί για άλλα 100 χρόνια? Εδώ δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουμε σε 10..

τέλεια ας ξαπλώσουμε σε εναν καναπέ και να περιμένουμε να πεθάνουμε αν είναι έτσι.

Η ζωή μου στα 10 ηταν τέλεια.. Είχα ότι ήθελα.. Είναι όμως κάποια πράγματα που δεν είναι υλικά, τα οποία νομίζεις ότι τα έχεις.. Κι όταν ανακαλύψεις πως ένα απ' τα πιο σημαντικά, όχι το πιο σημαντικό, προς Θεού, ήταν απλώς υποκρισία για να αποφευχούν καυγάδες και ξύλο, τρελαίνεσαι.. Στην αρχή δεν θες να το παραδεχτείς.. Αλλά βλέπεις πως δεν γίνεται αλλιώς.. Και πάνω που αρχίζεις να το ξεπερνάς, έρχονται κι άλλα σχετικά και σε βγάζουν knock out..

Narcissa έγραψε:
Αντιθέτως, αυτό ακριβώς υποστήριξες και
μάλιστα με εξαιρετικά έντονο τρόπο εκτός φυσικά αν ο όρος παιδικότητα
και εφηβία που ανέφερες παραπάνω δεν ταυτίζονται με τις δικες μου. Στα
10 μπαίνεις στην προεφηβία, αρα λοιπόν δεν είσαι βρέφος. Ουτε και
έφηβος είσαι κάτι στη μέση.
Μήπως γιατί θέλησαν να μεγαλώσουν
φυσιολογικά; Μηπως γιατί δεν ήσουν έτοιμη; Οχι δεν ισχυει αυτό που λές
στο τέλος, αν ήταν έτσι δε θα υπήρχαν ψυχολογοι για να αντιμετωπίσουν
τα παιδικά τραύματα, αλλα θα επιδιώκαμε να έχουμε παιδικά τραύματα έστω
και μικρα υπερ της ισοροποίας που υποστηρίζεις οτι θα έπρεπε να
υπάρχει.

Με χάνεις, αλλά δεν φταις εσύ..
Είπα ότι κάποια πράγματα μπορούσα να τα μάθω.. Πράγματα που τώρα δεν δίνω σημασία, αλλά τότε θα ήταν μια καλή προειδοποίηση..

Μέγα λάθος. Δεν διάβασες προσεκτικά τι
υποστήριξα. Δεν υποστήριξα ποτέ οτι δεν υπάρχουν είπα αν εσύ θεωρείς
τον εαυτό σου υποκρίτρια. Ανθρωπο που περισσότερο μισεί, που ρίχνει
μπιχτές. Οταν λέω ο κόσμος σου εννοώ ο ψυχικός σου κόσμος. Ο εαυτός σου.

Αν είχα έστω δείγματα του τι είναι θα τα αντιμετώπιζα κιόλας.. Γελοίο παράδειγμα: Είμαι υπέρβαρη, κυρίως λόγω κληρονομικότητας.. Όταν ήμουν στο δημοτικό οι συμμαθητές μου το θεωρούσαν αστείο και μου πέταγαν συνεχώς μπηχτές.. Εδώ που τα λέμε, μερικοί ακόμη το κάνουν.. Αλλά τώρα δεν με ενδιαφέρει.. Αυτό που γινόταν πάντα ήταν να τους πιάνει η μάνα μου, πίσω απ' την πλάτη μου τις περισσότερες φορές, να τους "μαλώνει" με αποτέλεσμα να μου το παίζουν φίλοι.. Και να χαίρομαι εγώ.. Δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια να τους αντιμετωπίσω.. Γι' αυτό κι άργησα να μάθω πως αποστομώνει κανείς.. Πως αντιμετωπίζει κανείς αυτούς που δεν έχουν αλλη δουλειά απ' το να ασχολούνται με τον καθένα..

Εδώ φάσκεις και αντιφάσκεις. Τιποτα δεν πρέπει σ
αυτη τη ζωή αλλα συγνώμη που θα στο πώ οι αρχαίοι έλεγαν οτι αυτός που
δεν θέλει να ζεί με ανθρωπους και να ανήκει καπου είναι ή Θεος ή
κτήνος. Εισαι κατι απο τα δυο; Δε νομίζω. Είσαι στην εφηβία και είναι
λογικό να βλέπεις έτσι τα πράγματα. Αν τους είχες όλους γραμμένους όπως
λές δεν θα σε ένοιαζε να τραβάς την προσοχή.

Έχω γραμμένους αυτούς που βγαίνουν και λένε οτι να 'ναι για μένα.. Δεν δίνω σημασία.. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μ' αρέσει που ασχολούνται μαζί μου.. Θέλω να γίνω κομμάτι ενός πλήθους, να μην φαίνομαι.. Να υπάρχω μόνο για τα άτομα που επιλέγω να υπάρχω..

Αυτό θα το κρίνεις όταν έρθεις στη θέση τους.
Τωρα μιλάς εγωιστικά. Και ναι έτσι είναι στα 13 και στα 14 ξυπνάς. Αν
ξυπνήσεις πιο νωρίς τρελαίνεσαι και πιο μετά δεν ξυπνάς ποτέ.
Και
οσο για το οτι ειναι διαφορετικές οι εφηβιες μας ειναι σιγουρο αλλα δεν
εισαι σε θεση να ξερεις τι εχω περασει απο τη στιγμη που δε σου εχω πει
κατι.

Και πάλι με έχασες, αλλά και πάλι δεν φταις εσύ.. Όταν λέω "εφηβείες μας" εννοώ της εποχής μας, και της εποχής των γονιών μας, των θειων μας κτλ.. Οι γονείς μου είναι 30 χρόνια μεγαλύτεροι από μένα, ο αδερφός της μάνας μου 32.. Αυτό στο λέω για να καταλάβεις σε τι συγκρίσεις αναφέρομαι..
Ναι, στα 12-14 ξυπνάς.. Αλλά οι γονείς σου ξέρουν τι θα αντιμετωπίσεις όταν ξυπνήσεις.. Και περιμένουν το μπαμ..

τέλεια ας ξαπλώσουμε σε εναν καναπέ και να περιμένουμε να πεθάνουμε αν είναι έτσι.

Αυτό που λες είναι υπερβολή.. Αναφέρθηκα σε μια πιθανότητα.. Δεν είπα ότι ντε και καλά θα πάμε σαν τα σκυλιά στα αμπέλια μέσα στην επόμενη 10ετία, γι' αυτό πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε..



Δεν θέλω να κατηγορήσω τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν, όσο κι αν φαίνεται έτσι.. Δεν είμαι απογοητευμένη από τους γονείς μου.. Απο όλα τα υπόλοιπα είμαι.. Από την κοινωνία, από τον εαυτό μου.. Αλλά όχι από τους γονείς μου, προς Θεού..

Αυτο που βλέπω είναι οτι είσαι μπερδεμένη.

Δε θα προσπαθησω να σε πείσω για κάτι που οπως και η ιδια λες παραπανω δεν εκράζεις ξεκάθαρα, γιατί μόνο κακό μπορώ να σου κάνω.

Αυτο που μπορώ να διακρίνω είναι οτι κάτι σε βασανίζει και εαν είναι αυτό που κατάλαβα είναι όντως κάτι άσχημο αλλα αρκετά συνηθισμένο.

Ευχομαι ότι καλύτερο, και να ξέρεις οτι είσαι αρκετά δυνατός άνθρωπος. Μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα.

καλη συνεχεια.

Καλά, απο μπέρδεμα άλλο τίποτα.. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που ασχοληθήκατε με τα τρελά μου.. :hug:

Μαρία, είμαι πολύ περίεργη να μάθω τι κατάλβες..

Δεν έχει και πολύ σημασία. Ποτέ δεν παίρνω σοβαρά τα συμπεράσματα για τα οποια δεν είμαι 100% σιγουρη...

As you wish..

Πόσο εύκολα η ψύχρα θρέφει ανθρώπους και τα τρυφερά αισθήματα σαν τυφώνας κρύβει. Ποτέ δεν το χώνεψα. Και ισως ποτε να μην τα καταφέρω. Καμια σημασια δεν έχει. Εσυ διάλεξες να φυγεις. Και γώ απλά σε άφησα. Ποιος φταίει δεν ξέρω. Κανέναν δεν κατηγορώ... Σε άφησα να με ξεχάσεις και με ξέχασες.
Ισως πια να μην με χρειαζεσαι. Ισως να μην χωράει η σκέψη μου στην ευτυχία σου και απλά ανήκω σ αυτό που λέμε παλιά φωτογραφία. Ισως..μπορεί... καμία σημασία δεν έχει.Αν σου φωνάξω; θα γυρησεις; Ο πάγος σπάει τους ανθρώπους και χωρίζει τις ψυχες.
"Μα δε γυρνάς καθόλου, ποιός ξέρει σε τι ευτυχίας λιμάνι με σκέφτεσαι και δεν τολμάς,ποιός ξέρει πάλι αν έχει ανθισει για σε και πάλι η καρδιά σου και ολότελα με ξέχασες..."M. Πολυδουρη.

Nada...Adios.

Απόψε ή σήμερα το πρωί... όπως προτιμά κανείς να αναφέρεται στην ώρα αυτή, το φεγγάρι δεν φαίνεται.
Η ώρα του έχει περάσει. Ακόμη κι αυτό πάει για ύπνο κάποια στιγμή...
Κάποιοι άνθρωποι όμως, μερικές φορές μένουν ξάγρυπνοι μέχρι αργά. Όχι γιατί το θέλουν, σίγουρα. Σίγουρα δεν θέλουν να μείνουν ξύπνιοι ως αργά... Ίσως γιατί δεν θέλουν να κοιμηθούν... ναι ίσως για αυτο.

Αυτές τις ώρες έρχονται παράξενες σκέψεις. Σκέφτεσαι τη ζωή σου... πως ήταν και πως είναι... σκέφτεσαι πολλά... Ψέματα που έχεις πει... πράγματα που δεν έκανες ενώ ήθελες να κάνεις... πράγματα όμορφα και άσχημα... αλλά τα περισσότερα όπως και να'ναι σου αφήνουν μια πικρή γεύση στο τέλος. Τα όμορφα γιατί δεν τα έζησες αρκετά, τα άσχημα γιατί τα έζησες...

Στο τέλος τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία... απλά πας για ύπνο περιμένοντας την επόμενη μέρα να έρθει... χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για να τη σταματήσεις τις περισσότερες φορές.
Άλλες φορές πάλι, τη σταματάς, έστω και για λίγο... δεν πας για ύπνο... ζεις την επόμενη μέρα σαν συνέχεια της προηγούμενης... τότε μερικές φορές είναι καλά... άλλες πάλι δεν είναι.

Αποδυναμομενος φτάνεις σε συμπεράσματα... ψέματα... σε ένα συμπέρασμα φτάνεις...
Ότι όλα είναι θέμα επιλογής. Εκεί καταλήγεις. Και μετά προφασίζεσαι δικαιολογίες για το τί σε έκανες να κάνεις αυτές τις επιλογές...
Πως όμως αφού ήταν δικές σου οι επιλογές αυτές, κάτι άλλο σε οδήγησε σε αυτές;
Οχι, όχι... δεν το αποδέχομαι. Αν κάτι άλλο σε οδήγησε σε αυτές τις επιλογές τότε αυτό το άλλο είναι ο αυτουργός των επιλογών αυτών, κι όχι εσύ. Αλλά αφού πριν από λίγο είχες αποδεχτεί τις επιλογές αυτές ως δικές σου, τότε πως είναι κάποιου άλλου;
Μπέρδεμα...

Τελικά είτε πρέπει να αποφασίσεις ότι είσαι αδύναμος χαρακτήρας και χειραγωγήσε εύκολα είτε ότι είσαι κάθαρμα.

Αν είσαι αδύναμος χαρακτήρας, δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τον εαυτο σου.
Αν είσαι κάθαρμα τότε δεν μπορούν να σε εμπιστεύονται οι άλλοι.
Έτσι απλά.

Τι από τα δύο είναι προτιμώτερο;

Τελικά μόνο μία απάντηση υπάρχει. Όλα είναι θέμα άποψης. Οπτικης γωνίας.

Το θέμα όμως είναι ποιες και πόσες επιλογές έχεις και αν μπορείς να τις δεις τις επιλογές αυτές. Αν συμβούν δύσκολες καταστάσεις σε κάποιον που είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω της προσωπικότητάς του δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε γιατί δεν κατάφερε να είναι ήρωας.
Ψέματα μπορεί να πει κάποιος γιατί δεν θέλει να ξέρουν οι άλλοι τι του συμβαίνει γιατί απλά δεν θέλει να τον λυπούνται ή γιατί δεν θέλει να συζητάει συνέχεια ένα θέμα που τον πονάει. Δεν νομίζω ότι είναι θέμα οπτικής γωνίας αλλά θέμα κινήτρων, αν το κίνητρο δεν είναι να κοροϊδέψει τους άλλους για να τους εκμεταλλευτεί, π.χ. να τους πάρει λεφτά, αλλά απλά θέλει να προστατέψει τον εαυτό του δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις.

Υπάρχουν φορές όμως που γίνεται κατι διαφορετικό. Κοιμάσαι και υποφέρεις στον ύπνο σου. Ξυπνάς με μια εικόνα αλλόκοτη και μισείς; Οχι μισεις. Απεχθάνεσαι κάποιον που ποτέ δεν έχεις δει στη ζωή σου.Που ποτε δεν μιλησες. Και ολα αυτα γιατι;

Γιατι τοτε εισαι κάθαρμα.Αλλα δεν μπορεις να κανεις αλλιως. Γιατι σε καίει. Γιατι βράζεις γαμώτο σαν καζάνι. Γιατι νιώθεις οτι η καρδιά σου θα κάνει ενα μπουπ και θα στείλει με τόση πίεση το αίμα στις αρτιρίες σου, όσο και ο διάβολος στέλνει οργή στις ανθρώπινες καρδιές.

Καραραμένο μου μυαλό. Οσο σκέφτεσαι τόσο πονάς την καρδιά μου. Και οταν δεν σκέφτομαι δεν υπαρχω. Η μάλλον...απλά υπάρχω δε ζώ.

Γιατί μερικοί άνθρωποι δειλιάζουν να ζητήσουν συγγνώμη,ακόμα και όταν ξέρουν ότι φταίνε;
Δεν είναι ούτε προσβλητικό,ούτε κάτι αδύνατο.Είναι απλά μία λέξη.

Ίσως για αυτο...
Επειδη ειναι μονο μια λεξη... και δεν σημαινει τιποτα για αυτους.

Γιατί πολύ εγωιστές και εγωκεντρικοί για να τους νοιάσει πως αισθάνονται οι άλλοι και γιατί το να αναγνωρίζεις τα λάθη σου θέλει δύναμη. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που λένε συγγνώμη και ξανακάνουν τα ίδια.