Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Και από φιλους..;

Εξαρτάται τι εννοείς. Αν εννοείς ότι σου γυρνάν την πλάτη όταν κάνεις κάτι που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα τότε δεν αξίζουν. Αν όμως σου μιλάνε άσχημα για μια πράξη σου, ίσως και να θέλουν απλά να σε κάνουν να δεις κάτι που μόνος του κάποιος δύσκολα αντιλαμβάνεται, το πως φαίνεται στους άλλους. Αν είναι μόνο έτσι ίσως να έχουν καλές προθέσεις αλλά απότομο τρόπο.

Όταν ζητάνε να κανεις κάτι που δεν θες,είσαι ξεχωριστός.Όταν γι αυτό το λόγο προσπαθούν να σε κατηγορήσουν,αποτελούν τους "φίλους" στους οποίους αναφέρομαι

Τότε δεν είναι φίλοι, μάλλον προς την αντίθετη κατεύθυνση πάνε

Συμφωνώ με την Φλερ.. Μη μασάς, ασ' τους να λένε.. Είσαι ότι είσαι κι αξίζεις αυτό που αξίζεις, αλλά αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να σε κρίνουν.. Κάνε αυτό που εσύ θεωρείς σωστό, μάθε απ' τα λάθη σου και μην ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος.. Μη δίνεις σημασία στο τι λένε για σένα.. Τα λόγια είναι αέρας..

Στιγματιζεσαι μονο αν πιστευεις οτι εχεις στιγματιστει... Αν μεινεις εσυ σωστος, τι σε νοιαζει για τους αλλους;

Με νοιάζει γιατί όταν τόσα χρόνια υποτίθεται ότι υπάρχει κάποιος δεσμός,και αυτός καταρρέει από τη μια στιγμή στην άλλη...είναι κάπως..

Δίκιο έχεις, αλλά μάλλον δεν ήταν πραγματικός δεσμός για τους υπόλοιπους. Έτσι είναι δυστυχώς όσο μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα όπως είναι κι όχι όπως φανταζόμαστε.

Αχ, αυτό! Να ξυπνάς μια ωραία μέρα και να βλέπεις πως τίποτα δεν είναι όπως νόμιζες.. Σε ξαφνιάζει.. Και ίσως να σε πονάει κιόλας μερικές φορές..

Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Ολοι αλλάζουμε και όλοι το ίδιο μένουμε. Καταδικασμένοι σε έναν ατελείωτο κύκλο. Ελπίδας θλίψης, ζωής θανάτου, έρωτα κενότητας, γλύκας και πίκρας.

Ολη μου η ζωή ως τώρα είναι σαν ένα ποίημα. Η ομοιοκαταληξία είμαι εγώ και επαναλαμβάνομαι μένω σταθερή όσο οι στίχοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο σα τις καταστάσεις και εγώ απλά να έρχομαι στο τέλος και να δηλωνω την παρουσία μου με τον ρυθμό που δίνω στο ποίημα. μα ποτέ μου δεν είπα οτι μου αρέσει η ομοιοκαταληξία στα ποιήματα. Εχω έναν τίτλο που θα καταλάβω όταν το ποιήμα τελειώσει. Η ζωή μου έχει στροφές. Μεγάλες και μικρές. Οχι εύκολες αλλα πώς θα πάς στην επόμενη αν δεν περάσεις την τωρινή; Οι στίχοι μικρά σκοτεινά δρομάκια με λόγια όμορφα. Λογια και άσχημα. Σκιές. Σκιές τρομακτικές και θελκτικες. Άγγελοι και δαίμονες να τραγουδούν την θλίψη μου. Και αυτη η φωνή μέσα στι μυαλό μου δε σταματάει. Φωνάζει. Στριγγλίζει τις νύχτες με φοβίζει. Δεν ανήκεις εδώ δεν ανήκεις εδώ. Και ξανά αυτη η καταραμένη ομοιοκαληξία να φτιάχνει αδιέξοδο στο δρόμο μου.

ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου τελικά.

Narcissa έγραψε:Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Ολοι αλλάζουμε και όλοι το ίδιο μένουμε. Καταδικασμένοι σε έναν ατελείωτο κύκλο. Ελπίδας θλίψης, ζωής θανάτου, έρωτα κενότητας, γλύκας και πίκρας.

Ολη μου η ζωή ως τώρα είναι σαν ένα ποίημα. Η ομοιοκαταληξία είμαι εγώ και επαναλαμβάνομαι μένω σταθερή όσο οι στίχοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο σα τις καταστάσεις και εγώ απλά να έρχομαι στο τέλος και να δηλωνω την παρουσία μου με τον ρυθμό που δίνω στο ποίημα. μα ποτέ μου δεν είπα οτι μου αρέσει η ομοιοκαταληξία στα ποιήματα. Εχω έναν τίτλο που θα καταλάβω όταν το ποιήμα τελειώσει. Η ζωή μου έχει στροφές. Μεγάλες και μικρές. Οχι εύκολες αλλα πώς θα πάς στην επόμενη αν δεν περάσεις την τωρινή; Οι στίχοι μικρά σκοτεινά δρομάκια με λόγια όμορφα. Λογια και άσχημα. Σκιές. Σκιές τρομακτικές και θελκτικες. Άγγελοι και δαίμονες να τραγουδούν την θλίψη μου. Και αυτη η φωνή μέσα στι μυαλό μου δε σταματάει. Φωνάζει. Στριγγλίζει τις νύχτες με φοβίζει. Δεν ανήκεις εδώ δεν ανήκεις εδώ. Και ξανά αυτη η καταραμένη ομοιοκαληξία να φτιάχνει αδιέξοδο στο δρόμο μου.

ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου τελικά.

Συμφωνω... απολυτα.

^wow..

Narcissa έγραψε:Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Ολοι αλλάζουμε και όλοι το ίδιο μένουμε. Καταδικασμένοι σε έναν ατελείωτο κύκλο. Ελπίδας θλίψης, ζωής θανάτου, έρωτα κενότητας, γλύκας και πίκρας.

Ο κόσμος δεν αλλάζει.. Αλλάζει όμως ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα..

Και αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνεις, συνασισθηματικά, νοητικά.
Χρειάζεται μόνο να το δεις από τη θετική του πλευρά το γεγονός αυτό: οι ωραίες στιγμές γεμίζουν τα οικογενειακά άλμπουμ, οι κακές όμως φτιάχνουν χαρακτήρα.

Fleur Delacour έγραψε:Και αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνεις, συνασισθηματικά, νοητικά.
Χρειάζεται μόνο να το δεις από τη θετική του πλευρά το γεγονός αυτό: οι ωραίες στιγμές γεμίζουν τα οικογενειακά άλμπουμ, οι κακές όμως φτιάχνουν χαρακτήρα.

Και πληγώνουν.. Κάποιες απ' αυτές, κυρίως οικογενειακές, πληγώνουν πολύ..

Αν με έβρισκες μικρούλα και με ρωτουσες τι θα ήθελες να γίνεις. Θα σου απαντουσα συγγραφέας ή ηθοποιός. και το ευχόμουν αχ πώς το ευχόμουν κάθε νύχτα. Να γράψω κάτι όμορφο μια μέρα. Και δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Ποιος είπε άλλωστε οτι κάθε συγγραφέας είναι καλός;

Λίγα χρόνια μετά τα παιδικά μου παραμυθάκια έγιναν ιστορίες. Και μεγαλωνα. Και όσο μεγάλωνα οι λέξεις παίρνανε αυτό που τα παιδιά λένε "μεγαλίστικη" χροιά. Και το παιδάκι μέσα μου έκλαιγε. Και όσο πιο πολύ κλάμα έριχνε που έφευγε τόσο πιο πολύ με συγκινούσε η άθλια πραγματικότητα. Και έγραφα και έγραφα. Ελάχιστα κράτησα. Συνήθως μια έκρηξη οργής με έκανε να τα σκίζω να τα καίω ή σήμερα να πατάω ένα delete στον υπολογιστή μου.

"Είστε βέβαιοι οτι θέλετε να μετακινήσετε αυτό το αρχείο στον κάδο ανακύκλωσης;"

Ω ναί πόσο σίγουρη είμαι. Και μάλλον το λαπτοπ μου μονο κανει αυτη την ερώτηση.

"Είστε βέβαιοι οτι θέλετε να πετάξετε αυτο το κομμάτι σας στα σκουπίδια;"

Ω ναι πόσο σίγουρη είμαι. Μα κανείς δεν κάνει αυτη την ερώτηση.

Μελετώντας σε κάποιο μάθημα λογοτεχνίας ΤΟΝ θλιμμένο ποιητή ρώτησα με αφέλεια, (εκείνο το μελαγχολικό παιδάκι που λέγαμε...; )

"Πώς μπορεί κάποιος να γράφει κάτι τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τόσο θλιβερο;"

"Οι άνθρωποι που γράφουν τόσο όμορφα και αποτυπώνουν με το μεγαλείο αυτό την θλίψη τους Μαρία, έχουν περάσει παρα πολύ άσχημες καταστάσεις. Γι αυτό και για να γίνεις επιτυχημένος συγγραφέας πρέπει να πονέσεις συνήθως. "

"Εσύ Μαράκι τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις...;"

"Αχ θέλω τόσο πολύ να γίνω συγγραφέας....!!!"

άκουγα και πάλι το παιδάκι μέσα μου. Τελικά έγινα και ηθοποιός. Γιατι στη πραγματική ζωή εκεί έξω είμαι με ένα χαμόγελο που δύσκολα σηκώνω μα ελαφρώνει τους άλλους. Ελάχιστοι ξέρουν οτι γράφω και ακόμα λιγότεροι έχουν διαβάσει κάτι δικό μου.

Πρόσεχε τι εύχεσαι. Μπορεί απλά να σου συμβεί.

Συνήθως παραπονιόμαστε για το ότι οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν, ή ότι καταλαβαίνουν μόνο ό,τι τους βολεύει ή ότι μας πληγώνουν ακόμα και συνειδητά. Σπάνια έως καθόλου όμως παραδεχόμαστε για τον εαυτό μας ότι υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους ουσιαστικά αδιαφορούμε και δεν πολυενδιαφερόμαστε για το ποιοι πραγματικά είναι, αλλά μένουμε στην επιφάνεια είτε γιατί μας βολεύει είτε γιατί απλά δεν μας νοιάζει.

Ακόμα πιο σπάνια όμως παραδεχόμαστε ότι υπάρχουν, ή έχουν υπάρξει στιγμές, που συνειδητά έχουμε βλάψει κάποιιον άλλο. Συνειδητά τον έχουμε πληγώσει, τον έχουμε κοροϊδέψει, τον έχουμε πουλήσει κοινώς, όχι γιατί θα ωφεληθούμε κάτι απαραίτητα, αλλά γιατί απλά μπορούμε να το κάνουμε ή ακόμα και για πλάκα. Και ίσως να έχουμε τρομάξει με την συμπεριφορά μας αυτή, αλλά ακόμα περισσότερο όταν ο άνθρωπος που κοροϊδεύαμε πίσω από την πλάτη του το κατάλαβε, μας το είπε ή το έδειξε με τη συμπεριφορά του προς εμάς και εμείς καταλάβαμε ότι ουσιαστικά δεν αισθανόμαστε ντροπή για την συμπεριφορά μας αυτή. Κάποιοι ίσως να αισθάνονται και περήφανοι που συμπεριφέρθηκαν έτσι.

Δεν πιστεύω ότι "οι κακοί" είναι μόνιμα οι άλλοι και εμείς πάντα τα αθώα θύματα. Είμαστε και θύτες, πολλές φορές πιο σκληροί και άδικοι και από όσους κατηγορούμε ως "κακούς".

Narcissa έγραψε:ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου τελικά.

Το έχεις πει πολλές φορές αυτό και κάθε φορά λέω πως μπορεί να αλλάξεις γνώμη.Πραγματικά,γιατί είναι ο εαυτός σου;

Narcissa έγραψε:
Πρόσεχε τι εύχεσαι. Μπορεί απλά να σου συμβεί.

Ναι,είναι τρομερό να σου συμβαίνει όταν το εύχεσαι από αλαζονεία ή κάτι τέτοιο.Υπάρχουν περιπτώσεις όμως-σαν αυτή που έγραψες-που την ευχή την κάνει ένα μικρό παιδί.Με όνειρα,πιστεύω πολύ περισσότερα από των μεγάλων και μία φαντασία που δεν δέχεται όρια.Πως γίνεται αυτό το παιδί να προσέξει τι εύχεται..;Και γιατί να το κάνει.;Όταν εύχεται,με όλη του την ψυχή θέλει να γίνει αυτό που ευχήθηκε.Θυμήσου πως ένιωσες όταν ευχόσουν να γίνεις συγγραφέας ή ηθοποιός.Αν τότε παρουσιαζόταν κάποιος και σου έλεγε ότι οι ευχές δεν πιάνουν,τσάμπα τις κάνεις κτλ,δεν θα σου γκρέμιζε τον κόσμο που θεωρούσες σίγουρο μέλλον;

Έχω παρατηρήσει ότι πολλές φορές είσαι πολύ απαισιόδοξη.Κάποιοι λένε ότι αυτό είναι καλό,δεν χρειάζεται να πετάμε σε ροζ συννεφάκια συνέχεια.Έχουν τόσο δίκιο όσο και άδικο-υπάρχει και μέση λύση.Κάθε πράγμα έχει δύο όψεις,ότι κι αν είναι αυτό που σε πλήγωσε,δες το από την άλλη,τη θετική,και ίσως νιώσεις καλύτερα.

Χμμμ η ερώτηση είναι αρκετά προσωπική για να την αναλύσω σε μια δημοσια συζητηση...

Δεν είναι οτι είμαι συνεχώς απαισιόδοξη απλά είναι οτι η απαισιοδοξία και η μελαγχολία με κάνει να θέλω να γράψω. Οταν είμαι χαρούμενη απλά θέλω να το ζήσω.

Οπως λοιπόν μπορείς να καταλάβεις δεν είμαι τοσο πληγωμένη ούτε υποφέρω τόσο όσο δηλώνουν τα κείμενα μου.

Σ ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση σου...

Η πραγματικότητα είναι σκληρή.. Ακόμη πιο σκληρή όταν την αντιμετωπίζεις ξαφνικά.. Ακόμη πιο σκληροί οι "μεγάλοι" που σαν παιδί σου δημιουργούν την αίσθηση της ασφάλειας, του παραμυθιού, την αίσθηση ότι όλα είναι καλά.. Προσπαθούν να σε προστατέψουν από την ασχήμια.. Ποιο το νόημα? Μεγαλώνεις, αλλάζεις.. Όσα χρόνια ήσουν παιδί δεν σε ένοιαζε.. Τώρα βλέπεις πως η ασφάλεια που ένιωθες ήταν ψεύτικη.. Έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν κόσμο στον οποίο ζούσες χρόνια, αλλά κάποιοι φοβήθηκαν να σ' αφήσουν να μάθεις.. Βλέπεις παντού "μπηχτές", μίσος, υποκρισία.. Βλέπεις ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσες με διαφορετικό μάτι, απο διαφορετική οπτική γωνία.. Αυτή η γωνία αμαυρώνει την ήδη σχηματισμένη γνώμη σου.. Προσπαθείς για κάτι καλύτερο.. Να βελτιώσεις τον εαυτό σου.. Να κάνεις κατι για να νιώθεις λιγότερο ανεπιθύμητος, λιγότερο αποκρουστικός, λιγότερο εκτός τόπου και χρόνου.. Μα δεν θέλεις να 'σαι εντός τόπου και χρόνου.. Γιατί σε μπερδεύει.. Σε τρομάζει.. Σε πονάει.. Ακούς συνέχεια τους μεγαλύτερους να σου λένε πως τα δικά τους παιδικά κι εφηβικά χρόνια ήταν πολύ πιο σκληρά, πως δούλευαν απ' το πρωί μέχρι το βράδυ για να επιβιώσει η οικογένειά τους.. Μπορείς να τους αμφισβητήσεις? Μπορείς να τους διαψεύσεις? Όχι.. Γιατί δεν έζησες τη δική τους εφηβεία, τα δικά τους παιδικά χρόνια.. Δεν μπορείς να ξέρεις.. Πως μπορούν όμως να ξέρουν αυτοί? Τι ζουν αυτοί από τη δική σου πραγματικότητα? Πως να τους δώσεις να καταλάβουν ότι δεν γίνεται να συγκρίνεις δύο ανόμοια πράγματα? Πως να τους εξηγήσεις γιατί είναι ανόμοια αυτά τα δυο πράγματα? Πως να τους πεις ότι φταίνε κι αυτοί λίγο που παραπονιέσαι.. Αφού δεν ήξεραν.. Άνθρωποι είναι.. Έκαναν λάθος.. Κι εμείς ίσως να κάνουμε μεγαλύτερα και χειρότερα λάθη στις επόμενες γενιές, αν υπάρξουν επόμενες γενιές..


Έγινα κουραστική, χίλια συγγνώμη..

AliceCullen έγραψε:Η πραγματικότητα είναι σκληρή.. Ακόμη πιο σκληρή όταν την αντιμετωπίζεις ξαφνικά.. Ακόμη πιο σκληροί οι "μεγάλοι" που σαν παιδί σου δημιουργούν την αίσθηση της ασφάλειας, του παραμυθιού, την αίσθηση ότι όλα είναι καλά.. Προσπαθούν να σε προστατέψουν από την ασχήμια.. Ποιο το νόημα? Μεγαλώνεις, αλλάζεις.. Όσα χρόνια ήσουν παιδί δεν σε ένοιαζε.. Τώρα βλέπεις πως η ασφάλεια που ένιωθες ήταν ψεύτικη.. Έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν κόσμο στον οποίο ζούσες χρόνια, αλλά κάποιοι φοβήθηκαν να σ' αφήσουν να μάθεις.. Βλέπεις παντού "μπηχτές", μίσος, υποκρισία.. Βλέπεις ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσες με διαφορετικό μάτι, απο διαφορετική οπτική γωνία.. Αυτή η γωνία αμαυρώνει την ήδη σχηματισμένη γνώμη σου.. Προσπαθείς για κάτι καλύτερο.. Να βελτιώσεις τον εαυτό σου.. Να κάνεις κατι για να νιώθεις λιγότερο ανεπιθύμητος, λιγότερο αποκρουστικός, λιγότερο εκτός τόπου και χρόνου.. Μα δεν θέλεις να 'σαι εντός τόπου και χρόνου.. Γιατί σε μπερδεύει.. Σε τρομάζει.. Σε πονάει.. Ακούς συνέχεια τους μεγαλύτερους να σου λένε πως τα δικά τους παιδικά κι εφηβικά χρόνια ήταν πολύ πιο σκληρά, πως δούλευαν απ' το πρωί μέχρι το βράδυ για να επιβιώσει η οικογένειά τους.. Μπορείς να τους αμφισβητήσεις? Μπορείς να τους διαψεύσεις? Όχι.. Γιατί δεν έζησες τη δική τους εφηβεία, τα δικά τους παιδικά χρόνια.. Δεν μπορείς να ξέρεις.. Πως μπορούν όμως να ξέρουν αυτοί? Τι ζουν αυτοί από τη δική σου πραγματικότητα? Πως να τους δώσεις να καταλάβουν ότι δεν γίνεται να συγκρίνεις δύο ανόμοια πράγματα? Πως να τους εξηγήσεις γιατί είναι ανόμοια αυτά τα δυο πράγματα? Πως να τους πεις ότι φταίνε κι αυτοί λίγο που παραπονιέσαι.. Αφού δεν ήξεραν.. Άνθρωποι είναι.. Έκαναν λάθος.. Κι εμείς ίσως να κάνουμε μεγαλύτερα και χειρότερα λάθη στις επόμενες γενιές, αν υπάρξουν επόμενες γενιές..


Έγινα κουραστική, χίλια συγγνώμη..

επέτρεψε μου να πώ οτι ο τρόπος έκφρασης σου μου θυμίζει αρκετά τον δικό μου.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν,
Δεν είναι οτι οι άλλοι σου παρουσίασαν εναν κόσμο ψεύτικο και παραμυθένιο. Είναι οτι τα μάτια μιας παιδικής ψυχής βλέπουν τα ίδια πράγματα διαφορετικά. Η καθαρή ψυχή χωρίς άσχημες εμπειρίες σε κάνει να ζείς έτσι όχι οι άλλοι. Και εαν οι γονείς σου σε είχαν αφησει να πέσεις μικρή το μόνο σίγουρο είναι οτι δε θα ξανασηκωνόσουν και θα έχανες κάθε πίστη. Δες λίγο τα παιδάκια που μεγαλώνουν κάτω απο το όριο της φτώχιας. Βλέπουν τον κόσμο όπως είναι. Αυτό θα ήθελες;
Δεν είναι ψέμα η παιδικότητα, είναι ανθρώπινη ανάγκη γι αυτό και όσο πιο πολύ κρατάς το παιδί μέσα σου ζωντανό τόσο πιο πολύ αγαπάς τη ζωή, και παλεύεις.

Μπιχτές μίσος και υποκρισία που αν δεν ζούσες σαν παιδί δε θα τα έβλεπες σαν κάτι κακό αλλα σαν ένα κομμάτι του κόσμου σου. Ενας υποκριτής μέσα στους υποκριτές που δε θα διέκρινε την υποκρισία γιατί θα χε συνηθίσει την μαυρίλα.

Γιατί θέλεις να βελτιώσεις τον εαυτό σου; Για τους άλλους; Συγνώμη καλή μου που θα στο πώ αλλα αυτό εγώ το βλέπω σαν ένα μεγάλο λάθος. ΓΙΑ ΣΕΝΑ πρεπει να προσπαθείς. ΓΙΑ ΣΕΝΑ να γίνεις καλύτερη. Αν κατάλαβα καλα απο το κείμενο σου "δεν θέλεις να εισαι εκτός τόπου και χρόνου" άρα λοιπόν θέλεις να ανήκεις κάπου και είναι λογικό. Ίσως κάποιες συγκρούσεις με τους μεγαλυτέρους σου να σε οδήγησαν σε μια εσωτερική σύγκρουση που σε εμποδίζει να δείς αυτό που είσαι τώρα. Και αυτό που θέλεις να γίνεις. Μένεις εκεί στη σύγκριση και αυτό δεν βοηθάει φοβάμαι.

Πολλά σημεία είναι κενά. Εκαναν λάθος. Εκαναν λάθος γιατί; Γιατί σε μεγάλωσαν με μεγάλωσαν τον.την μεγάλωσαν με αυτά που είχαν στο μυαλό τους ως σωστά και ως λάθος; Γιατί σε συνέκριναν με τους εαυτούς τους εσένα που είσαι διαφορετική; Μα αν δεν συγκρίνεις πως θα βελτιωθείς; Και γιατί ειναι ανόμοια; Μιλάμε για εφηβία, μιλάμε για δυσκολίες και ναι μιλάμε για αμέτρητες παραμέτρους αλλα εξακολουθούμε να μιλαμε για ανθρωπους.

Και ναι θα κάνουμε λαθη. Οσο είμαστε άνθρωποι θα κάνουμε λαθη αλλα γιατί να μην υπάρξουν επόμενες γενιές; Είναι κάπως καταστροφολογικό αυτό που λές. Ναι όλοι είμαστε άνθρωποι. Ναι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Και μείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας αλλα η εξφάνιση είναι ένα άλλο ζήτημα.

Τα πάντα λοιπόν, ειναι θεμα οπτικης γωνιας.
Σιγουρα ομως, το ρητο:πρέπει να φτασεις στον πάτο για να αρχισεις να ανεβαινεις, δεν ειναι η σωστη επιλογη...

Σωστό, γιατί μπορεί να κωλύσεις στον πάτο και να μην βγεις ποτέ από εκεί.

Και όχι μόνο.Ακόμα και να ξέρεις ότι κάποτε θα φύγεις,θα είναι κάπως να βρεθείς έστω και για λίγο στον πάτο.

Δεν συμφωνω. Πιστευω πως ολοι πρεπει να βρεθουν στον πατο γιατι τοτε πραγματικα συνειδητοποιεις ποιος και τι αξιζει και ποιος οχι.
Το θεμα ειναι εαν ειναι ο καθενας αρκετα δυνατος για να ξεφυγει απο τον πατο και να ανεβει πανω.

Λίζα,αν πρέπει να φτάσεις στον πάτο για να καταλάβεις τι γίνεται με τους γύρω σου τότε κάτι δεν πάει καλά.Εγώ νομίζω πως αυτό φαίνεται(αν θες να το δεις) και από αρκετά "επίπεδα" πριν.