Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

μου πηρε πολλες ωρες για να αποφασισω τελικα...

καποιοι θα θυμαστε οτι δεν πιστευα στο Θεο... τελικα εκανα λαθος... καποια γεγονοτα με εκαναν να αλλαξω γνωμη... γεγονοτα που μεχρι πριν απο λιγες μερες μου φαινονταν ασημαντα...

τελικα κατεληξα στο οτι τελικα υπαρχει Θεος... ισως κανω λαθος, ισως οχι...

πραγματικα χρειαστηκα πολυ χρονο για να αποφασισω... μετανιωνω που αμφισβητισα ολους οσους ελεγαν οτι υπαρχει...

αυτα ειχα να πω... συγνωμη αν σας κουρασα...

οταν τα λεει ο Βαγγέλης
εχει σχεση αυτο με την λαμψη?

μπα... αυτο ηταν κτ που με εκανε να σκεφτω καλυτερα...

SiMoS έγραψε:μου πηρε πολλες ωρες για να αποφασισω τελικα...

καποιοι θα θυμαστε οτι δεν πιστευα στο Θεο... τελικα εκανα λαθος... καποια γεγονοτα με εκαναν να αλλαξω γνωμη... γεγονοτα που μεχρι πριν απο λιγες μερες μου φαινονταν ασημαντα...

τελικα κατεληξα στο οτι τελικα υπαρχει Θεος... ισως κανω λαθος, ισως οχι...

πραγματικα χρειαστηκα πολυ χρονο για να αποφασισω... μετανιωνω που αμφισβητισα ολους οσους ελεγαν οτι υπαρχει...

αυτα ειχα να πω... συγνωμη αν σας κουρασα...

Ναι... ίσως να υπάρχει θεός... αλλά αν υπάρχει που είναι;



Εγώ λέω ότι εμείς είμαστε οι θεοί της ζωής μας.

Συναντηση με μια τρυφερή ποιητική καρδιά


Κοιτούσα κουρασμένα έξω απο το παράθυρο και έγραφα για ακόμα ένα βράδυ. Προσπαθούσα δηλαδή...είναι τόσο φρικτό κάποιες φορές να σε εγκαταλείπει η έμπνευση σου...Και συ απλά να συνεχίζεις την ίδια μάχη με τα όνειρα σου.Την μάχη που σε καθηλώνει και σε κάνει υπόλογο των δημιουργημάτων σου.Μα αυτή τη φορά δε θα μιλήσω για μένα.
Είναι τόσο σπάνιο να συναντάς τρυφερές και αγνές καρδιές.Πεντακάθαρες,ονειροπόλες...Μια τέτοια είχα την τυχη να γνωρίσω και εγώ...Εναν ρομαντικό ποιητή που ίσως να βγήκε απο την Βικτωριανή εποχή.Απο τη μία αυτή την εικόνα και απο την άλλη την εκόνα ενος τόσο γλυκου πλάσματος που ειχε την ανάγκη να δώσει την αγάπη του και την τρυφεροτητα του.Μια αναγκη καποιες φορές πιεστική για τον ίδιο,και να αφηνει εμενα να αναρωτιεμαι,να ανησυχω ποιος μπορει να τον πληγώσει.Και η σκέψη να με παγώνει ολο και περισσότερο.Η προστατευτικότητα που νιώθω για τον ανθρωπο αυτόν ξεπερνά ακόμα και τη δική μου φαντασία.Τον λόγο δεν τον έμαθα.Ισως το φώς που κρύβει η ψυχή του να με τραβάει τόσο πολύ όσο μια λάμπα το καλοκαίρι στην εξοχή τις πεταλούδες της νύχτας.
Είναι στιγμές που νιώθω οτι μάλλον επρόκειτο για άγγελο που βρίσκεται ανάμεσα μας κατα λάθος,αν και ωφείλω να πώ οτι μάλλον αυτο το λάθος με βολεύει πάρα πολυ.Ομορφαίνει τη ζωή μου με κάθε λέξη και η παρουσία του με κάνει να χανομαι σε ρομαντικές σκέψεις που μάλλον ξεφεύγουν απο τον ρεαλισμό στον οποιο συνηθιζα κάποτε να γράφω.
Να σαι καλά γλυκέ μου.Θα μαι πάντα εδώ για σένα...

Ξέρεις.... κάποτε νόμιζα ότι δεν είχα λόγο ύπαρξης. Ότι ήμουν απλά ένα ασήμαντο ον, ένας κόκκος άμμου στην έρημο...κάτι που απλά υπήρχε...ότι δεν σήμαινα κάτι σπουδαίο. Για κανέναν.
Επειδή απλά φοβόμουν να δείξω ποια είμαι. Φοβόμουν να δείξω τι νιώθω. Φοβόμουν να ζήσω.
Εσύ όμως, με τον δικό σου, μοναδικό τρόπο, κατάφερες να μου μιλήσεις. Να μιλήσεις στην ψυχή μου. Γιατί σε σένα βρήκα τον ιδανικό εαυτό μου. Δεν ξέρω...ένστικτο? Διαίσθηση? Κάτι με τράβηξε σε σένα.
Και τα κατάφερες. Κατάφερες να μου μάθεις κάτι. (είμαι βλέπεις και ξεροκέφαλη, δύσκολα βάζω μυαλό...)

Μου έμαθες ότι η ζωή είναι ωραία...

Μου έμαθες ότι με επιμονή, επιμονή, και λίγο χιούμορ :P όλα περνάνε.

Μου έμαθες να αγαπάω τον εαυτό μου όπως ακριβώς είναι, γιατί, ό,τι και να λέω, έχεις δίκιο, είναι υπέροχος.

Μου έμαθες να μην προδώσω ποτέ το παιδί μέσα μου...

Μου έμαθες να χαίρομαι την ζωή.

Μου έμαθες να πολεμάω.

Μου έμαθες να ζω.


Σ'ευχαριστώ, φύλακα άγγελέ μου. Σ'ευχαριστώ.



Συγγνώμη που σας πρήζω, αλλά ένιωσα την ανάγκη να τα πω κάπου... Κι ας μην τα ακούσει ποτέ....

Καλά έκανες και τα είπες, καλή μου, κι εγώ μαζί σου! Όταν δεν ξέρεις που να πεις κάτι, εδώ είναι μάλλον το κατάλληλο μέρος. Αν θέλουν σε διαβάζουν, πάντως εσύ νιώθεις καλύτερα, κι αυτό μετράει.



Πόσο ελεεινοί μπορεί να γίνουν οι άνθρωποι, απλά και μόνο για να προκαλέσουν έναν καυγά και να δείξουν ότι την τραβούν την προσοχή. Μια κλίκα, ένας στόχος, καμία εμπιστοσυνη ακόμη και μεταξύ τους. -Τι καταλαβαίνουν? -Τη σπάνε στη φίλη μου. Από τότε που πήγαινε δημοτικό. -Και τι έγινε? -Τους αγνοεί συστηματικά. -Καταφέρνουν κάτι στην τελική? -Όχι.


Ε ΤΟΤΕ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΕΛΟΥΝ? :@:

Σκεψεις...σκεψη...εσυ στο μυαλο μου κ αποψε

Να τρεμει το χερι μου οτα αγγίζω το Σ και μετα λιγο πιο αργά το Α ακολουθει το Γ πιο γρηγορα και ξανα Α διστακτικά καπου στο βαθος της πανω σειρας ενα Π και η καταληξη του αλφάβητου και της καρδιας μου ενα Ω να φωνάζει τ ονομά σου.Και τα συννεφα να κλαίνε στην απουσια σου απόψε.Μα εγώ να έχω εκείνο το χαμόγελο που πάντα κυριαρχει στην ψυχή μου με την σκέψη σου.Και να λέω που να σαι τι να κανεις.

Εσυ.

Να ζηλευω οτι αγγίζεις να ζηλευω τον αερα γυρω σου γιατι ειναι ζεστός και να ξέρω οτι μακριά σου ο ανεμος μονο παγωμένος μπορεί να είναι.Να ξερω οτι ειμαι στο λάθος μέρος και να υποφέρω μα να χαίρομαι γι αυτο ταυτόχρονα.Τι σου ειναι ο ερωτας τελικά;Κομμάτια τρέλας που έχουν κάνει την καρδιά μου ζωντανή.Απλά και μονο για να χτυπά ρυθμικά τ ονομά σου.

Εσυ

Eγω μονη ενα ερρειπιο.Εσυ η ζωή μου.Μαζί το όνειρο που παρακαλάω να μην σταματήσει.Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατι με εκδικούνται έτσι τα ρολόγια...θέλεις παλιές αμαρτίες και σύ η λύτρωση που το συμπαν θελει να με εμποδίσει να αγγιξω;Θελεις εσυ το φως και γώ το σκοτάδι;Μα γιατι δεν σταματαει ο αναθεματισμενος ο χρονος οταν πρέπει;

Εσυ

Και γώ να σ αγαπω...και να σε σκεφτομαι ξανα και ξανα.Τελικα ποτε δεν καταλαβα αν εισαι αγγελος η άνθρωπος.Ψαχνω στα ονειρα μου και καταληγω να παραμιλάω τ ονομά σου.Ν ανοιγω τα ματια και να βλέπω τα ματια σου για λίγο να κάνω μια κινηση να σ αγγιξω και να καταλαβαινω οτι ακομα ονειρευομαι.Μ ανοιχτα ματια ομως.Γιατι το ονειρο παραηταν καλο για να τελειωσει με τον πρωινο ηλιο...

Εσυ

να θελω να φωνάξω σ αγαπάω μα να το ψιθυριζω στο σκοταδι του δωματιου μου.Εσυ...μ εκανες να πιστεψω στον ερωτα...μ εκανες να νιωσω ζωντανη και σου χρωσταω τη ζωη μου.Την καρδια μου σου την εδωσα.Ευχαριστω που υπαρχεις..
Εσυ...Εγω...και οι σκεψεις μου.Σ αγαπώ...

Μονος η οχι? Παραισθηση η πραγματικοτητα...?Wanted dead or alive... και δν θα με πιασετε ευκολα...ειτε dead ειτε alive..περιμενω

οκνυρη...νιωθω οτι κινουμαι σε αργη κινηση και δε κανω τιποτα χρησιμο...πρεπει να ζησω αλλα βαριεμαι,ας κατσω για λιγο ακομα...

προσπαθω να βρω τα τοπικς του καλοκαιριου στον καδο μα...δε μπορω...
μηπως τελικα ολα ηταν ενα ονειρο?

ονειρο ειμαι εγω...
τα τοπικ μπορει να σβηστικαν

η ζωη ειναι δυσκολη οταν χανεις τους φιλους σου...αλλα αν εχει μενει εστω και ενας...ξες οτι ειναι αληθηνος και αυτο ανακουφιζει τη ψυχη σου...

γινεται να γνωρίσεις κάποιον και μεσα σε μία μέρα να νιώσεις οτι οταν του μιλάς είναι σα να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρεύτη...;

rockfreak έγραψε:ονειρο ειμαι εγω...
τα τοπικ μπορει να σβηστικαν

η ζωη ειναι δυσκολη οταν χανεις τους φιλους σου...αλλα αν εχει μενει εστω και ενας...ξες οτι ειναι αληθηνος και αυτο ανακουφιζει τη ψυχη σου...

οχι ρε γμτο...γτ να σβηστηκαν?


μερα με την μερα, καταλαβαινω οτι το προηγουμενο καλοκαιρι, ηταν μοιραιο για τη ζωη μου...

Narcissa έγραψε:γινεται να γνωρίσεις κάποιον και μεσα σε μία μέρα να νιώσεις οτι οταν του μιλάς είναι σα να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρεύτη...;

κατι ομορφο και σπανιο δεν ειναι απαρετητα και ανυπαρκτο

Ναι απλά δεν ειναι πολυ περίεργο;

Narcissa έγραψε:Ναι απλά δεν ειναι πολυ περίεργο;

πολλα πραγματα ειναι περιεργα γυρω μας αλλα δε τα αντιλαμβανομαστε...
οταν κατι ομως ειναι καλο και περιεργο τοτε αμφιβαλουμε γι'αυτο...
αλλα και παλι μπορει ολα αυτα να ειναι ψεμα...
μορει ομως κι αληθεια...
αυτο δε μπορουμε ομως να το ξερουμε εκ των προτερων

Εχεις τοσο μα τοσο δικιο...Απλά δεν μου είχε ξανασυμβεί.Και ποσο μάλλον σ ενα τοσο συντομο χρονικό διάστημα.Και το θεμα ειναι οτι ξέρω πως δεν υποκρίνεται...λεει πραγματα λιγο πριν τα πω εγω...εχω φρικαρει...

Narcissa έγραψε:Εχεις τοσο μα τοσο δικιο...Απλά δεν μου είχε ξανασυμβεί.Και ποσο μάλλον σ ενα τοσο συντομο χρονικό διάστημα.Και το θεμα ειναι οτι ξέρω πως δεν υποκρίνεται...λεει πραγματα λιγο πριν τα πω εγω...εχω φρικαρει...

πντα εχω δικιο :P
οκ οκ σταματαω να ψωνιζομαι...
ε για ολα υπαρχει μια πρωτη φορα

αν μπορουσε η ψυχη μου να μιλησει δεν εχω ιδεα τι θα ελεγε.Καποτε,εγραφα οταν ημουν ετσι.τωρα ουτε και αυτο.θα προσπαθησω.Θελω μονο να ναι καλα.

Ο πόνος κύκλους κάνει. Καθε φορά που πονάς κάποιον να νιώθεις οτι σιχαινεσαι τον εαυτό σου τον ίδιο. Τότε είναι που θέλεις να τρέξεις να τρέξεις όσο πιο γρήγορα. Να ξεφυγείς απο τί; Απο εσένα; Απο αυτό που νόμιζες οτι δε θα ξαναγίνεις η μηπως τελικά απο αυτό που πάντα ήσουν και πάντα θα είσαι καταδικασμένος να συναντάς; Είναι ειρωνία. Αρκετές μέρες τώρα ο ίδιος φόβος αναίτιος μεν, βασανιστικός δε. Ταχυπαλμίες μεσα στη νύχτα, θολό μυαλό. Ηξερες οτι κάτι επρεπε να φοβάσαι. Αλλα δεν ηξερες οτι ο μεγαλύτερος φόβος μπορεί να γίνει ένας καθρευτης.

Ο κόσμος είναι απότομος όταν τον χρειάζεσαι..

Ο κόσμος είναι πάντα απότομος. Και οταν το συνειδητοποιησεις πρεπει να στηριξεις εσυ τον εαυτο σου

Δεν ξέρω αν είναι.Τουλάχιστον όμως,δεν δείχνει πάντα απότομος.Αλλά όταν για μία φορά κάνεις κάτι ενάντια στο ρεύμα(δεν εννοώ ακριβώς αυτό αλλά δεν μου ρχεται η λέξη) στιγματίζεσαι..

Κάθε τι διαφορετικό συνήθως καταδικάζεται...