Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Μετά απο πολύ καιρό -ούτε εγώ δεν θυμώμουν πόσο ακριβως-ξύπνησα και ήθελα να χαμογελάσω..
Σηκώθηκα και μετά κατάλαβα γιατι δεν χαμογελούσα.Όταν έχεις συνηθισει οι γυρω σου να ειναι τόσο αρνητικοί δεν έχεις ερεθισματα ώστε να χαμογελάσεις...

Και κάπου εδώ - όταν είσαι τόσο καιρό μακριά από το σπίτι και όταν υπάρχουν τόσα μέσα και τρόποι να επικοινωνήσει κανείς μαζί σου - καταλαβαίνεις πόσο απομακρύνθηκες από άτομα που ήσασταν κοντά και πόσο αυτό σε στοιχειώνει κάθε μέρα. B*tch please, I've got enough issues already. Δε χρειάζεται να γίνεται και αυτό και να στενοχωριέμαι για τον κάθε ένα που δε θέλει να συμμετάσχει σε μία τόσο αμφίδρομη σχέση οπως η φιλία. Και για αυτό σε 1.5 μήνα που θα πάω σπίτι, σε μερικά εργάκια θα μπουν τίτλοι τέλους.

-Και γιατί αυτό;
-Γιατί, εσύ τι βλέπεις; Θα σου πω εγώ τι βλέπω. Μια γενιά, μία ολόκληρη φουρνιά νέους να ζωγραφίζουν με συνθετικά, γυαλιστερά χρώματα. Χρησιμοποιημένα όνειρα, άναρθρες κραυγές, κάτι σαστιμάρες μπροστά στην εισροή πληροφοριών, κάτι σωματοποιημένα νεύρα αναιτιολόγητα, κάτι άγχη γενικά και άκυρα, και κυρίως μία νοθρώτητα και μία ατελείωτη άγνοια. Μία ημιμάθεια με την οποία είναι εντάξει, κάτι νεύρα που ποτέ δεν κάθονται να διαχειριστούν, δεν κάθονται να επεξεργαστούν μέσα τους τι γίνεται. Όλοι τους. Δεν έχουν ιδέα τι τους γίνεται. Αποβλάκωση, πλήρης αποβλάκωση, αυτό είναι. Και κανείς ποτέ δεν πράττει. Όλο σκέφτεται, σκέφτεται και θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο. Κάτι κουοτς γελοία κάθε τρεις και λίγο, κάτι καναλοάνθρωποι που είναι εντάξει με τον εαυτό τους όταν λένε περήφανα πως έχουν κάνει έργο ζωής τους να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ξεχάσουν... Όλη αυτή η μπαρούφα με το να είσαι διαφορετικός και στην ουσία να είναι όλοι ίδιοι: διαφορετικοί. Μία πανταχού παρούσα κούραση και φιλασθένεια, μία τάση προς την και καλά αυτοκαταστροφή, το τέλειο, τον ψεύτικο κυνισμό, και χαίρονται κιόλας, ηδονίζονται, νομίζουν πως βρήκαν πως θα πορευτούν για το υπόλοιπο της ζωής τους και δεν θα χρειαστεί να ξαναανάψουν τον εγκέφαλο. Και πάντα η έλλειψη πράξης. Μιλάμε, σκεφτόμαστε διαρκώς και νομίζουμε πως αυτό πρέπει να σημαίνει να είσαι μεγάλο μυαλό και διαφορετικός και καλλιτέχνης, χα χα!!


Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
To die, to sleep;
To sleep: perchance to dream: ay, there's the rub;

Thus conscience does make cowards of us all;
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o'er with the pale cast of thought,
And enterprises of great pith and moment
With this regard their currents turn awry,
And lose the name of action.

Η συνείδηση
μας κάνει όλους δειλούς. Η φύση δεν της έδωσε
μια λειτουργία θανάτου· δεν έχει όργανο για το άγνωστο
Άστραψε η απόφαση κι αμέσως την σβήνει την θαμπώνει
Η υγρασία της σκέψης. Και τα έργα τα μεγάλα
Που γιʼ αυτά γεννήθηκες. Μονάχα γιʼ αυτά γεννήθηκες
Δεν τα τολμάς. Θρύβουν· χάνονται
Ποτέ δεν θα ονομαστούν πράξεις.

Τα βιβλία αναπνέουν, είναι ζωντανά. Όταν έχει πέσει σκοτάδι, ο υπόλοιπος κόσμος έχει κοιμηθεί και οι σκέψεις μας κυλάν χωρίς σταμάτημα στο μυαλό μας αυτά μας ψιθυρίζουν από την άλλη άκρη του δωματίου, λέγοντάς μας να τα πάρουμε στα χέρια μας, να τα ανοίξουμε. Προσφέρουν ένα μέρος όπου μπορείς να τρέξεις όταν τα πόδια σου φοβούνται να κουνηθούν. Ένα μέρος να κρυφτείς όταν ο κόσμος έξω από το παράθυρό μας φαίνεται σκοτεινός και πολύ πραγματικός. Βρίσκουμε τους εαυτούς μας κρυμμένους ανάμεσα στις σελίδες και στους πόνους ή τις νίκες των χάρτινων εαυτών μας. Υπάρχει δύναμη να μοιραστεί, απώλειες που πρέπει να τις θρηνήσουμε, μάχες να κερδίσουμε. Υπάρχουν περισσότερα όνειρα και αγάπες και ψέματα από όσα θα μπορούσαμε να αντέξουμε έξω από τις κιτρινισμένες αυτές σελίδες.
Τσαλακωμένες στην άκρη σελίδες και ʽʽσπασμένηʼʼ η ραχοκοκαλιά του βιβλίου από το ξανά-διάβασμα της ιστορίας του πρίγκιπα με τη σπασμένη καρδιά ξανά και ξανά αργά το βράδυ, όταν βρέχει και όταν η ίδια η δική σου η καρδιά είναι σπασμένη σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια. Έχουν λεκέδες από τσάι και βιαστικά γραμμένα σημειώματα σε κάποιο περιθώριο. Ίσως και κομματάκια από κέικ, μαζί με το αποτύπωμα των χειλιών μας σε μία ένδειξη αληθινής αγάπης.
Στα βιβλία μας βρίσκουμε νέους κόσμους. Βρίσκουμε δύναμη και θάρρος, πράγματα που δεν είχαμε παλιότερα. Βρίσκουμε έναν ώμο για να κλάψουμε πάνω του και χέρια που θα σκουπίσουν με προσοχή και τρυφερότητα τα δάκρυα. Βρίσκουμε τον ιππότη μας μέσα στην αστραφτερή στολή του, την πριγκίπισσά μας μέσα στον πύργο και τα βασίλειά μας, στα οποία μπορούμε να τρέξουμε. Βρίσκουμε τις δικές μας ιστορίες, τις δικές μας λέξεις, λέξεις που δεν ξέραμε ποτέ πως θέλουμε να πούμε.
Λυπούμαστε τους ανθρώπους που δε διαβάζουν, ή που λένε πως δεν διαθέτουν τον χρόνο να το κάνουν. Γελάμε όταν άνθρωποι λένε «Είναι απλώς ένα βιβλίο.» ή «Τι τα θες τα δύο αντίγραφα από αυτό;» γιατί για εμάς κάθε βιβλίο περιέχει μικρές, μικροσκοπικές διαφορές που το καθιστούν μοναδικό. Ξέρουμε τη μαγεία που περιέχουν τα βιβλία. Ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι η σημασία τους. Ακόμα και αν οι υπόλοιποι τα έχουν πετάξει μακριά τους.

Δεν μπορώ να πω οτι δεν με πειραξε που την ειδα να κάνει πρόβα μαζι τους. Και χ*στηκα για τα τραγούδια και για την σκήνη.

Αλλα που πάντα προτιμάνε μια πιο ξανθια και πιο αδυνατη...

Πως λεγονται μωρε αυτα τα ζωακια που μολις πας να τα ακουμπησεις, να τα ανοιξεις να δεις τι εχουν μεσα και τα καταφερεις εστω και λιγο , κλεινουν με πεισμα και δεν ξανανοιγουν με τιποτα? Λες και θελεις να τα .. φας?

Α, ναι.
Στρειδια.

Κατι θα ξερουν
Ή μηπως οχι?

F*ck society's beauty standards.

Κάτι άλλαξε. Το αισθάνομαι.
Νιώθω πιο ήρεμη, πιο σίγουρη.
Δε ξέρω τι έφταιγε, αλλά πέρασα δύσκολα τον τελευταίο χρόνο.
Ή μάλλον ξέρω. Ξέρω τι έφταιγε. Αλλά τέλειωσε.
Και τώρα έρχονται καλύτερες μέρες.

You are my sunshine...

Ποιό είναι το χειρότερο ανθρώπινο χαρακτηριστικό; Η απάθεια.
Πάρε μέρος, μίσησε, αγάπησε, κλάψε, νίκησε, χάσε, εκφράσου, φώναξε, ψιθύρισε, αλλά ποτέποτέΠΟΤΕ μη σιωπείς.

anthian9 έγραψε:Ποιό είναι το χειρότερο ανθρώπινο χαρακτηριστικό; Η απάθεια.
Πάρε μέρος, μίσησε, αγάπησε, κλάψε, νίκησε, χάσε, εκφράσου, φώναξε, ψιθύρισε, αλλά ποτέποτέΠΟΤΕ μη σιωπείς.

σ'αγαπώ ανθή

Πραγματικά πόσο θα θελα να μην το περνούσα μόνη μου όλο αυτό, δεν αντέχω άλλο μόνη μου, νιώθω πως θα καταρρεύσω... εύχομαι να περάσει γρήγορα, να έρθουν καλύτερες μέρες, να περάσει αυτή η περίοδος!

Θα μου λείψεις που θα φύγεις ξέρεις, αλλά δυστυχώς πρέπει έτσι;

Το καλοκαίρι κάποιος μου είπε μια φράση και την τελείωσε λέγοντας. "αυτο μετράει"
Χάρηκα αλλα δεν έδωσα πολλή σημασία
Τώρα που οι υπόλοιπας λέξεις της πρότασης δεν ισχύουν βλέπω ότι όντως. αυτές μετρούσαν αλλα τώρα μάλλον είναι αργά γιατι μονη μου την κατήργησε τις υπόλοιπας λέξεις !

Στὴν ὁδὸ Αἰγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά!
Τώρα ὑψώνεται τὸ μέγαρο τῆς Τράπεζας Συναλλαγῶν
Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως.
Καὶ τὰ παιδάκια δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ παίξουνε ἀπὸ
τὰ τόσα τροχοφόρα ποὺ περνοῦνε.
Ἄλλωστε τὰ παιδιὰ μεγάλωσαν, ὁ καιρὸς ἐκεῖνος πέρασε ποὺ ξέρατε
Τώρα πιὰ δὲ γελοῦν, δὲν ψιθυρίζουν μυστικά, δὲν ἐμπιστεύονται,
Ὅσα ἐπιζήσαν, ἐννοεῖται, γιατὶ ᾔρθανε βαριὲς ἀρρώστιες ἀπὸ τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιῶτες,
Θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ πατέρα: ἐσὺ θὰ γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δὲν ἔχει σημασία τελικὰ ἂν δὲν τὶς γνώρισαν, λένε τὸ μάθημα
οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά τους
Ἐλπίζοντας πάντοτε πὼς κάποτε θὰ σταματήσει ἡ ἁλυσίδα
Ἴσως στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους ἣ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν
τῶν παιδιῶν τους.
Πρὸς τὸ παρόν, στὸν παλιὸ δρόμο ποὺ λέγαμε, ὑψώνεται
ἡ Τράπεζα Συναλλαγῶν
- ἐγὼ συναλλάσσομαι, ἐσὺ συναλλάσσεσαι, αὐτὸς συναλλάσσεται-
Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως
-ἐμεῖς μεταναστεύουμε, ἐσεῖς μεταναστεύετε, αὐτοὶ μεταναστεύουν-
Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει, ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς
Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα,
τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς
Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων.
-M.Αναγνωστάκης

Και ειναι καποια ατομα ρε παιδί μου πάνε την λέξη κόμπλεξ σε άλλο επίπεδο.

Ποσο εγωιστής μπορεί να γινει κάποιος; Γιατι μονο ετσι μπορώ να περιγραψω καποια που παρατησε την καλυτερη της φιλη για μια "καλύτερη" παρέα. Και τωρα που δεν της βγηκε οπως περίμενε αυτη η παρέα, θελω να δω τι θα κανει. Που μπορεί να οδηγησει η ζήλια τον ανθρωπο.

Και καποτε αυτο το ατομο το ειχα σε εκτίμηση.

Μακάρι να μην καταλήξω ποτε ετσι.-

Τελος! Τελειωσα εγω με την περιοδο και τα ψυχολογικα τους. Στο καλο κοριτσακι μου και να μας γραφεις.

Εγω ο μ*λ*κας φταιω που για κεινη αποφασισα να αλλαξω. Αμ δε!

Οι κολλημένοι μεγάλοι δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ τι τους λες έτσι?
Από την πρώτη Γυμνασίου μέχρι τώρα,φωνάζω ότι ΔΕΝ θέλω ποτέ να πουλήσουμε αυτό εδώ το σπίτι.Και εκεί που το είχανε ξεχάσει,να σου πάλι!
Εντάξει αν συμβεί και αυτό...ξεχάστε την την Μαρία.Μόνο αυτό μου έλειπε.
Εδώ είναι όλα μου οκ?Το καλοκαίρι? Τι θα κάνω εγώ το καλοκαίρι έτσι και με πάτε σε σπίτι στο κέντρο?Εδώ είμαι 5' λεπτά από την πλατεία και τα σπίτια της Ε. και της Α. κάθε μέρα το καλοκαίρι μαζί είμαστε.Είμαι και 10' με λεωφορείο από την Αγία.Ξεχνάτε?Εκεί βγαίνω.Εκεί έχω και την κολλητή.
Και το άλλο?Το άλλο που το πάτε?Έχω συνηθίσει να περπατάω και να βλέπω τον ήλιο.Να βλέπω τον ουρανό.Να βλέπω πράσινο.Και ας βρίσκεται η περιοχή μας ανάμεσα σε δυο μεγάλες λεωφόρους.Την άλλη φορά στην θεία στα Πετράλωνα,περπάταγα και θεωρούσα τραγικό το γεγονός ότι μου κάλυπταν οι πολυκατοικίες τον ήλιο.Και τον ουρανό.Και είχα αυτό το θλιβερό γκρι χρώμα,και αυτές τις παλιές πράσινες τέντες.Είμαι 40-45 λεπτά από το κέντρο.Ε ΚΑΙ? ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ,ΑΣ ΕΙΜΑΙ.
Και θεωρώ επίσης τραγικό το γεγονός ότι δώσατε τόσα λεφτά για ένα σπίτι,τα κάνατε όλα λίμπα,για μετά να το πουλήσετε.Στο συγκεκριμένο έχεις μελετήσει τα πλακάκια,τα πόμολα,τα πάντα!Όταν το φτιάχνατε να σκεφτόσασταν εκείνη την στιγμή γιατί θα φτιάξετε ένα τόσο μεγάλο σαλόνι ενώ δεν πρόκειται ποτέ να κάνετε κανένα πάρτι ή γιορτή.Ή γιατί βάλατε τζάκι ενώ είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που έχουμε ανάψει το τζάκι.ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΣΑΣΤΑΝ.Δεν φταίω εγώ τελικά που δεν έγινε σοφίτα,και τώρα μπάζει το σπίτι κρύο,και για να ζεσταθούμε κάνουμε αμάν.Όπως και να έχει έχω συνηθίσει. Δεν αγαπώ κανένα άλλος μέρος πιο πολύ από το δωματιό μου. Με την τέλεια ντουλάπα του.Και τον ΜΕΣΗΜΑΡΙΑΝΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟ.<33Και η κουζίνα μας...δείτε τι ωραία που είναι.Έχει κανένας άλλος τέτοια κουζίνα?Ολόκληρο ξεχωριστό δωμάτιο? Και το σαλόνι!Εγώ το θέλω μεγάλο!Για τα μελλοντικά μου πάρτι!Το θέλω!
Και την Έμυ?Την Έμυ,την ρωτήσατε?Που θα κλείσεις ένα σκυλί σε μια πολυκατοικία?Εδώ έχει κήπο και παίζει και χαζοχαίρεται το καημένο.Ξέρω μέχρι τα 11 μου και εγώ σε πολυκατοικία έμαθα.Αλλά 8 χρόνια τώρα έχω μάθει μονοκατοικία.Και μου αρέσει πολύ το σπίτι μας.Και που μένω κοντά στις φίλες μου.Και που βλέπω τον ήλιο.Και που δεν φοβάμαι τους σεισμούς και τους κλέφτες.Γιατί κακά τα ψέμματα όταν ήμουνα μικρή μου λέγατε θα πάμε στο μεγάλο σπίτι κάποια στιγμή και θα έχουμε γερή πόρτα,και τζάμια,δεν θα φοβάσαι για κλέφτες,και δεν θα περνάνε αυτοκίνητα,θα έχουμε ησυχία,και θα σου αρέσει.Θυμάστε τότε με τους σεισμούς?Τρέχαμε να βρούμε συγγενή να πάμε να μας φιλοξενήσει,πάλι καλά που δεν ήμασταν σπίτι που έσπασαν γιαλικά και έπεσε το ψυγείο?Θυμάστε τώρα με σεισμούς?Ίσα που τους ένιωσα,χαζογέλασα,και παρέμεινα μέσα στο σπίτι.Όπως και εσείς.
Και τώρα μου ζητάς να αφήσω την ασφάλεια του σπιτιού μου,το όμορφο δωματιάκι μου και να πάμε αλλού.ΔΕΝ ΣΦΑΞΑΝΕ.
Καλώς ή κακώς η περιοχή μας θεωρείται ευκατάστατη.Και χτυπάνε στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.Αλλά δεν με νοιάζει!Λες και ήμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε να πληρώσουμε το χαράτσι.Να φύγει το δάνειο λέτε ε?ΑΚΟΥΤΕ ΤΙ ΛΕΤΕ??Η μισή Ελλάδα έχει δάνειο και το πληρώνει.Και όλοι μας οι γνωστοί μην σου πω!Όσο έχουμε να το πληρώνουμε,εγώ δεν πάω πουθενά.Ας το πληρώνω μέχρι τα 50,δεν με νοιάζει.Και η γιαγιά και ο παππούς 20 χρόνια πλήρωναν το δικό τους.

"Δεν θα τους αφήσεις να το πουλήσουν.Έτσι και το κάνουν,πες του ότι θα φύγεις.Κάτι τέτοιο.Είναι κρίμα.Φτύσανε αίμα για να το φτιάξουνε"Α ρε γιαγιά,ανέβα Αθήνα να τους τα πεις γιατί εμένα δεν με ακούει κανείς. Και εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.3 σπίτια απόκτησες,για να έχουν τα παιδιά σου,και ήξερες πως να τα αγοράσεις,πότε πρέπει να πουλήσεις.Και ποτέ δεν βρέθηκες σε δίλλημα.Γι'αυτό και εγώ τώρα σε ακούω.Εσύ έστησες σωστά την ζωή σου,και τα βγάζεις πέρα σε κάθε δυσκολία.Όχι σαν τους γονείς μου,που τώρα δεν ξέρουν που τους πάνε τα 4...Θα μου πεις όλοι οι γονείς κάνουνε λάθη.Αλλά όταν έκλαιγα μικρή και δεν ήθελα να πουλήσουμε το παλιό,δεν με άκουσαν.Τώρα λένε ότι έπρεπε να με είχανε ακούσει.Και ήμουν μόλις 11.
Τώρα που είμαι 19 πάλι δεν με ακούνε.Ποτέ δεν θα εκτιμήσουν και την δική μου άποψη και γνώμη?Μένω και εγώ σ'αυτό το σπίτι ΧΕΛΟΥΟΥΥΥΥΥ.
Μου έρχεται να αρχίσω να λέω τα αρνητικά του σε όποιον πελάτη έρχεται. Δεν ζεσταίνει εύκολα τον χειμώνα,έχουν υγρασία μερικοί τείχοι,έχουμε αυξημένο χαράτσι,δεν είναι βαμμένο απέξω.κλ

Ουφ.Παραλλήλημα. Πάνω από το πτώμα μου θα το πουλήσουν.

Και έρχονται εκείνα τα βράδια, που κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα, σαν ναρκωτικό, σαν μεθυστικό άρωμα, σαν χρυσόσκονη και μοιάζεις πιο ωραίος στον καθρέφτη σου απ' ότι πραγματικά είσαι. Και το κρασί κι η μουσική και ο καπνός αντί να σε χαλαρώσει, είναι σαν να εντείνει αυτή σου την προσμονή σου κάτι να γίνει, την απαράμιλλη ομορφιά της βραδιάς, την ζαλιστική ατμόσφαιρα. Έρχονται εκείνα τα βράδια που νομίζεις πως μπορεί να σε αλλάξουν για πάντα. Τα βράδια που νομίζεις πως μπορείς να αλλάξεις τα πάντα.

I'm only happy when I'm on the run

Δε φταίω γω που θυμάμαι τις χοντράδες των άλλων για πάντα και τους τις χτυπάω επίσης για πάντα. Απλά έχω μια χρονοκαθυστέρηση και πρέπει να περάσει λίγος καιρός μέχρι να θυμηθώ ότι πληγώθηκα.
Ίσως και γι αυτό να είναι εύκολο να τα συγχωρώ στην αρχή και μετά ντρέπομαι να πω κάτι σε φάση "ξέρεις, τότε που μου είχες πει εκείνο; Ε. Με πείραξε."

Δε θελω να αλλάξεις τον κόσμο σου. Θέλω να αλλάξει ο τρόπος που τον αντιμετωπιζεις.

For In Christmas, We Enter A World That's Entirely Our Own...