Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Ξέρετε τι?
Πάντα πίστευα ότι κατά βάθος είμαι Χάφλπαφ και όχι Γκρίφιντορ.Γιατί έχω αυτό το υπερβολικά πιστό,υπερβολικά υπομονετικό και πάντα με πνίγει το άδικο.

Αλλά εχθές συνειδητοποίησα ότι είμαι πραγματικά Γκρίφιντορ.Γιατί μερικά πράγματα θέλουν ΜΕΓΑΛΑ κότσια.Και εγώ τα αντιμετωπίζω.Και το παλεύω.
Και απορώ μερικές φορές με τον εαυτό μου που βρίσκω το τόσο θάρρος και την τόση δύναμη.Είναι στιγμές βέβαια που φοβάμαι,και εύχομαι να μην ήμουν τόσο ευαίσθητη.Ή έστω να ήταν τα πράγματα αλλιώς.Αλλά μετά ξανά πεισμώνω.Δεν θα κάτσω να σκάσω.
Θέλει μεγάλα κότσια να ξανά διαβάζεις κάτω από αυτές τις συνθήκες.Και μπράβο μου!

~~~~
Φεβρουάριος 2010
"Εσείς το γράψατε αυτό κυρία Μ.?"
"Αα,ναι διαβάστε το."
Μα τι ρώταγα.Εδώ είχε υπέροχο προφορικό λόγο,δεν θα είχε γραπτό?
"Ο καλλιτέχνης,οργανικά ενταγμένος στο κοινωνικό σύνολο αναμευγμύεται με τις πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις,έχει άποψη που μεταφέρει στα έργα του και συνδέεται με ένα ομφάλιο λώρο με την εποχή του[...]

[...]Η Τέχνη προσφέρει διέξοδο στο αδιέξοδο,ελευθερία στην ανελευθερία,δε δεσμεύει αλλά απελευθερώνει,δε χαλιναγωγεί,τιθασεύει,δεν αρνείται,λογικοποιεί.Η ψυχή έτσι του ανθρώπου ανανεώνεται,γιατί η Τέχνη δεν αναπαράγει αλλά αναπαριστά."

Ιανουάριος 2011
"Το βιβλίο είναι πολύ καλή συντροφιά.Σε ταξιδεύει σ'άλλους κόσμους.Ξεχνιέσαι.Δηλαδή σ'εσάς δεν νομίζω να έχουν έρθει πολύ δύσκολοι περίοδοι της ζωή σας ακόμα.Αλλά εγώ σε κάποιες πολύ δύσκολές στιγμές κλεινόμαι στο δωμάτιο μου και διαβάζω ένα βιβλίο."
"Χμ...Μα βιβλίο?"
"Χαχ,να η Μαρία με καταλαβαίνει.(:"
"Ασφαλώς και σας καταλαβαίνω.Αφήστε εδώ οι άλλες δεν έχουν διαβάσει Χάρι Πότερ που να καταλάβουν.xD"
"Χαχ έλα ντε.xD"

Απρίλιος
"Τι μου πήρες?"
"Μαντέψτε!"
"ΑΑα,βιβλίο?"
"Φυσικά"

"Εσύ φταις Μαράκι σήμερα που άργησα.Ξενύχτησα να το τελειώσω.Κλάαααααμα.Κλάααααμα.Πολύ κλάμα αυτό το βιβλίο.Κοίτα πως είμαι.Αλλά πολύ μου άρεσε."
"Το ήξερα.(:"

Ιανουάριος 2012.
Έψαξα και βρήκα το φυλλάδιο.
"Η Τέχνη ικανοποιεί τις εσώτερες ανάγκες μας,βοηθά τον άνθρωπο να ξεφύγει από την ρουτίνα και την ευτέλεια της καθημερινότητας,και να ταξιδέψει σε φανταστικούς ίσως ουτοπικούς κόσμους,προσφέροντάς του τη δυνατότητα να βιώσει ακόμη κι αυτό που δεν μπορεί.Σε στιγμές πόνου,οδύνης,πικρίας η τέχνη οδηγεί στο ωραίο,καθώς θεωρείται τροφός της αισιοδοξης θεώρησης της πραγματικότητας.Και πολλές φορές ο άνθρωπος κουρασμένος από τα βάσανα της ζωής,αποκαμωμένος και απελπισμένος καταφεύγει σ'αυτήν για να βρει παραμυθία,για να αναζητήσει την ψυχική γαλήνη και ηρεμία."

Πόσο δίκιο.
Ευχαριστώ.

Πάω να ξανά διαβάσω Χάρι Πότερ.Και να κάνω κανένα καινούργιο σχέδιο.

Ποιες νομίζετε πως είστε, λοιπόν; Με τα ψεύτικα χαμόγελά σας, τα πλαστικά πρόσωπά σας γεμάτα λευκή πούδρα και τις γεμισμένες βλεφαρίδες σας; Ποιες νομίζετε πως είστε εσείς, για να ελέγχετε τις ζωές μας; Τι; Ο σαρκασμός είναι ο καλύτερος φίλος σας; Χαίρεστε όταν μας την λέτε; Μεγάλο επίτευγμα, πραγματικά. Χαρείτε που κάνετε έναν άνθρωπο να νιώσει χειρότερα. Χαρείτε που πηδάτε κάθε του προσπάθεια γιατί απλά "δεν είναι σημαντική"! Για σας, γαμώτο! Χαρείτε που μπορείτε να αποστομώσετε τον καθένα. Ο καθένας, έχει αισθήματα, ευχαριστώ πολύ! Ένα τίποτα είσαι, άμα σε δω από ένα αεροπλάνο, πολλά μέτρα πάνω από τη γη. Το μεγάλο εγώ σου, φαντάζει μικρό-ένα ΤΙΠΟΤΑ- μέσα στην μεγαλοσύνη του κόσμου μας. Ποια είσαι ρε φίλε, εσύ, που μπορείς να μου την πεις κ χαίρεσαι;
Χαμογέλα λοιπόν. Μείνε εγωίστρια, αδικαιολόγητα κυνική και δήθεν αστεία. Μείνε δήθεν σαρκαστική. Μείνε μια υποκρίτρια, να δούμε που θα σε βοηθήσει.

Συνέχεια προσθέτω, νέους στόχους, νέα όνειρα σε μια λίστα που δεν έχει αρχή και τέλος. Και κάθε φορά που την βλέπω, καταλαβαίνω ότι δεν έχω καταφέρει τίποτα. Απλά ονειρεύομαι, αλλά τίποτα δεν γίνεται. Πολλά όνειρα, πολλές επιθυμίες, πολλές ευχές και το απόλυτο τίποτα. Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσω και να καταλάβω ότι τίποτα δεν θα γίνει πραγματικότητα;;

Για ποια πατρίδα μου μιλάς;

Βλέπω το ένα πέμπτο απ' όσα βλέπεις εσύ κι αυτά με δυσκολεία! Παρ' όλα αυτά ποτέ δε θα δεις καθαρά το τι είναι δίκαιο!

Με ποιο δικαίωμα, όχι απλά δε διευκολύνεις αλλά, δυσκολεύεις ακόμα περισσότερο ένα παιδί που έχασε πρόσφατα ένα πολύ μεγάλο μέρος της ορασής του?

Εγώ τώρα χρόνια δεν είπα τίποτα! Εγώ όμως δεν έμαθα ποτέ πως είναι να βλέπεις κανονικά αυτός ήξερε! Δεν έχει το δικαίωμα να χειροτερεύεις τα πράγματα! Και μετά σε λένε καθιγητή...

Με απογοητεύω συνεχώς. Συνεχώς. Και νιώθω άσχημα. Άσχημα που δέθηκα. Γιατί το έκανα; Ξέρω πως καταλήγει. Πάντα θα μένω μόνη. Πάντα θα με αφήνουν. Η Ε. δεν κάθεται μαζί μου γιατί λέει πως έχω γίνει ʽσπαστικιάʼ. Γιατί την ειρωνευόμουν λέει στο τηλέφωνο, ενώ δεν το έκανα. Γιατί είχε δίκιο ο κύριος που μου φώναξε για τη συμπεριφορά μου.
Και πού είναι οι υποσχέσεις σου; Το μήνυμα που μου έστειλες την Πρωτοχρονιά;
''Μη μου στενοχωριέσαι για τίποτα γιατί πακέτο με το Νέο Χρόνο θα είμαι και εγώ στα καλά και στα άσχημα. ''
Όμως δεν είσαι. Και γιατί να είσαι; Καλύτερα περνάς με τη Μ., τη Μ. που σε πρόδωσε και σε έγραφε για τον πρώην της, τη Μ. που εσύ η ίδια λες ανώριμη. Δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Δεν ξέρω πια τι φταίει με εμένα. Τι πάει στραβά, τι έχει χαλάσει και κανείς δε μένει πια μαζί μου. Δεν ξέρω τι φταίει και όλοι με αφήνουν.
Απλά με απογοητεύω.

Έρχονται στιγμές στη ζωή που πρέπει να διαλέξεις τι κρατάς και τι αφήνεις πίσω. Δεν είναι πάντα εύκολο να αφήσεις κάτι πίσω, ειδικά αν δεν θες ούτε να σκέφτεσαι ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τι κάνεις όμως όταν ξέρεις πως αν δεν το αφήσεις δεν θα μπορέσεις να προχωρήσεις και πιθανόν θα μείνεις εγκλωβισμένος σε ένα ατέρμονο τίποτα;
Η εύκολη απάντηση είναι πως ακολουθείς τη λογική, το συμφέρον. Από ιδιοσυγκρασία, ποτέ δεν επέλεξα με βάση το συμφέρον. Έχω δει ανθρώπους που έχουν επιλέξει να ζουν με βάση το προσωπικό τους συμφέρον, το βόλεμά τους, και μόνο, και τα έχει φέρει έτσι η ζωή ώστε να ξεβολευτούν εντελώς και όλα αυτά που υπολόγιζαν, τελικά να έρθουν αντίθετα. Για αυτό πιστεύω πως δεν αξίζει να επιλέγεις με γνώμονα το συμφέρον αλλά με γνώμονα το τι θες πραγματικά. Αυτό δεν σημαίνει πως μια τέτοια επιλογή είναι η πιο σωστή, είναι όμως η πιο έντιμη, η πιο κοντινή στην αλήθεια που κουβαλάει μέσα του κάθε άνθρωπος.
Αυτά όμως όταν υπάρχουν περιθώρια. Όταν όμως έχεις φτάσει σε αδιέξοδο που είναι τόσο υπαρκτό, που ώρες-ώρες νομίζεις πως μπορείς να το αγγίξεις, τι κάνεις; Παραμένεις πιστός σε κάτι που σίγουρα θες αλλά δεν ξέρεις αν υπάρχει προοπτική, κάποιες στιγμές μάλιστα είσαι απόλυτα σίγουρος πως δεν υπάρχει, υπερασπιζόμενος τα θέλω σου και τις αρχές σου (με όποιο προσωπικό κόστος); Ή διαλέγεις μια λύση που σε άλλη χρονική στιγμή θα την απέρριπτες χωρίς δεύτερη κουβέντα και που τώρα την χαρακτηρίζεις απλώς συμπαθητική, αλλά που σου δίνει κάτι που η άλλη επιλογή μάλλον σου στερεί, σου δίνει προοπτική. Ρισκάρεις τον κίνδυνο να ζήσεις με κάτι που ίσως τελικά αποδειχθεί απάτη και χάσιμο χρόνου ή από την άλλη να ζήσεις μια ζωή, για πολλούς αξιοζήλευτη, που όμως είναι πολύ πιθανό να έχεις πάντα την αίσθηση ότι δεν ανήκεις εκεί; Και αν αυτό συμβεί πόσο εύκολο είναι να ζεις καθημερινά μαζί του και να προσποιείσαι πως δεν υφίσταται;
Δεν ξέρω αν υπάρχει μία απάντηση για όλους σε τέτοια διλήμματα, νομίζω ο καθένας ρισκάρει ανάλογα με το τι μπορεί να αντέξει και τι όχι. Το θέμα όμως είναι πως δεν είναι θεωρητικές επιλογές και αναζητήσεις αλλά επιτακτικά ερωτήματα που θέλουν άμεσες και ξεκάθαρες απαντήσεις. Απαντήσεις που ίσως να μην είσαι ποτέ έτοιμος να δώσεις.

Πως μπορείς ρε φίλε να έχεις άποψη για κάτι για το οποίο δεν έχεις γνώση? Πως βρίζεις ανεξέλεγκτα έναν ολόκληρο πολυτισμό χωρίς να το γνωρίσεις?

Σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου όταν είμαι απαισιόδοξη:
"Ναι, έτσι θα πας μπροστά, όλος ο κόσμος έχει ελπίδες και εσύ κάθεσαι και τα βλέπεις όλα μαύρα".
Σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου όταν είμαι αισιόδοξη:
"Σιγά μωρή πριγκίπισσα του Ντίσνεϊ, καίγεται ο κόσμος και εσύ κάθεσαι στο ροζ συννεφάκι σου".

*Unpopular opinion*

Φίλε αναγνώστη του ποστ, μακριά από γυναικοπαρέες.

Το να ψάχνεις να βρεις έναν άνθρωπο εντάξει ανάμεσα σε γυναίκες είναι κανονικά βελόνα στ άχυρα. Να μην υποτιμάς το φύλο σου και λαλακίες, μόνες τους υποτίμησαν την αξία του να είσαι γυναίκα, και όλο το βρισίδι που τρώνε κάθε άλλο παρά αβάσιμο είναι. Κουτοπόνηρες, δειλές, κατίνες, μαμόθρεφτες και άζωες. Δε λέω, μάθατε να είστε έτσι αλλά δεν αναιρεί το ότι δεν αξίζετε μία. Λυπάμαι που το κρας τεστ απέδειξε πως όντως οι άντρες είναι το δυνατό φύλο, και λυπάμαι που αφήσατε την κοινωνία να σας κάνει έτσι. Πόσο μας λυπάμαι.

*Θα σκαγα αν δε τα λεγα κάπου. Ποστ τύπου "δεν είναι όλες έτσι" δεν έχουν αξία, το ξέρω πως δεν είναι όλες έτσι αλλά παραδεχτείτε, είναι πλειοψηφία. Είναι παντού.

Xθες το βράδυ ήμουν σ'ένα μαγαζί στο κέντρο και ήμουν μεσα στην τρελή χαρά.

Κάποια στιγμή πλησίασαν δύο παιδάκια στο τραπέζι μας το πολύ 7-8 χρονών που κρατούσαν πακέτα με χαρτομάντηλα.Τους είπαμε όχι ευχαριστούμε.

Το αγοράκι με κοίταξε και μου είπε αν μπορεί να πάρει μερικούς ξηρούς καρπούς από το μπολάκι για να φάει,προς στιγμήν πάγωσα και έπειτα του είπα πως μπορεί.Πήρε μια χούφτα και έδωσε τους μισούς στο κοριτσάκι που ήταν μαζί του.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως έχουμε φτάσει στο σημείο να αισθανόμαστε ενοχές επειδή έχουμε ένα σπίτι να μείνουμε και φαγητό στο ψυγείο.
Πλέον οι άνθρωποι που βλέπουμε στο δρόμο να υποφέρουν έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μας και τους προσπερνάμε λες και είναι φυσιολογικό λες και δεν υπάρχουν.


Γ@μώ τον Θεό τους και την Ευρώπη τους.Να πάνε να ψοφήσουν όλοι.
Κι εμείς αν συνεχίσουμε έτσι να πάμε να βρούμε καμια πέτρα να την δέσουμε στο λαιμό και να φουντάρουμε.

Ξέρεις κάτι;; Όχι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Με τα σχόλια σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να με κάνεις να σε αντιπαθώ περισσότερο και να καταλαβαίνω πόσο κακιασμένη είσαι. Νομίζεις ότι με πληγώνεις;; Κάνεις λάθος. Τα σχόλια σου είναι λάθος και δεν ισχύουν, ούτε ίσχυαν ποτέ. Ποτέ δεν το έπαθα, και δεν έχω τίποτα ούτε τώρα. Επειδή απλά με βλέπεις να μην τρώω πολύ στο σχολείο, και επειδή κατά την γνώμη σου είμαι "πετσί και κόκαλο" δεν σημαίνει ότι έχω και νευρική ανορεξία. Προσπαθώντας να κάνεις τους πάντες να μου λένε πόσο αδύνατο φαίνεται τόσο σώμα, και να μου δίνουν συμβουλές για το πως να γίνω καλά, απλά καταφέρνεις να με βοηθάς να καταλάβω πόσο τέρας είσαι. Και όπως βλέπεις όλοι σε κοροϊδεύουν και σου λένε ότι είμαι μια χαρά, αντί να παίρνουν το μέρος σου.
Είσαι απλά μια κομπλεξική, μου θέλει να δημιουργεί προβλήματα και κακή διάθεση στους άλλους. Δεν καταφέρνεις όμως τίποτα. Άδικος κόπος.

Δεν το πιστεύω ότι ερωτεύτηκες, ακόμη κι εσύ.

Ήρθα να πω ότι είμαι χαρούμενη, έτσι γι'αλλαγή, γιατί όλο κλαιγόμαστε σε αυτό το τόπικ.


Όλοι μου σχεδόν οι φίλοι γύρισαν Αθήνα μετά τις εξεταστικές τους και θα μείνουν τοοοοοοοοοοοοοοσο πολύ καιρό.
Και τους αγαπώ και χαίρομαι τόοοοοοοοσο πολύ που δεν χάσαμε επαφή.


Και είμαι και πολύ κουλ τύπισσα. Άσχετο αλλά σχετικό.

Αυτές είναι λίγο πολύ οι σκέψεις μου.

Μετά απο εκείνη την στιγμή ολα άλλαξαν...

Πραγματικά, αν ξαναπαραπονεθώ ή κλάψω για μοναξιες-φιλιες-αγορια-βαθμούς-ζηλιες και γενικότερα βλακείες, ας με βρίσει κάποιος.

Δεν φτάνει που έχω την υγεία μου,μια οικογένεια που με αγαπά, και μια κάποια οικονιμική άνεση παραπονιέμαι για κάθε βλάκεια!Αλλά αγνοούσα τοσο καιρό τι θα πει πραγματική δυστυχία. Δεν μπορώ, παρα να σκεφτομαι ποσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου χωρις καποιο απο τα 3.

Και ναι, πια ειμαι καλύτερα. Γιατί ξέρω και την άλλη πλευρά.

Σήμερα πήρα ένα πολύ καλό μάθημα. Καιρός ήταν. Καιρός να αφοσιωθώ σε αυτά που πραγματικά αξίζουν.

elliza έγραψε:Ήρθα να πω ότι είμαι χαρούμενη, έτσι γι'αλλαγή, γιατί όλο κλαιγόμαστε σε αυτό το τόπικ.


Όλοι μου σχεδόν οι φίλοι γύρισαν Αθήνα μετά τις εξεταστικές τους και θα μείνουν τοοοοοοοοοοοοοοσο πολύ καιρό.
Και τους αγαπώ και χαίρομαι τόοοοοοοοσο πολύ που δεν χάσαμε επαφή.


Και είμαι και πολύ κουλ τύπισσα. Άσχετο αλλά σχετικό.

Αυτές είναι λίγο πολύ οι σκέψεις μου.

Λίγη αισιοδοξία! Hallelujah!

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

Θέλω να κοιμάμαι.
Θέλω να μην σπαταλήσω ξανά λεπτό στον ύπνο. Θέλω να μάθω τα πάντα γιατί η γνώση είναι δύναμη και θέλω να μην ξέρω τίποτα γιατί η γνώση είναι βάρος. Θέλω να γνωρίσω νέο κόσμο και θέλω να μην ξέρω κανέναν. Θέλω να βγω έξω να δω και θέλω να μείνω μέσα να μη δω το φως του ηλίου. Θέλω να με μάθεις από την καλή και από την ανάποδη και τρέμω στην σκέψη να σου δείξω κάτι, γιατί πως θα μπορούσα να επιτρέψω κάτι τέτοιο.
Θέλω να με μάθεις. Θέλω να μην σου δείξω.
Θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Θέλω να μην τολμήσει κανείς να με αγγίξει γιατί δεν αξίζω σε κανέναν, και γιατί αξίζω και δεν κάνει, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ να σε μυρίσω, θέλω να σε καταλάβω αλλά αν το κάνω θα καταστραφείς, και θέλω να σε καταλάβω για να σε καταστρέψω γιατί μπορώ και θέλω εξουσία γιατί νιώθω μεθυσμένη, και δεν θέλω εξουσία γιατί σε λάθος χέρια δεν πρέπει να είναι και δεν θέλω εξουσία γιατί θέλω να είμαι συνηθισμένη και δεν θέλω να είμαι συνηθισμένη γιατί θέλω να είμαι ξεχωριστή και θέλω να είμαι ξεχωριστή και μοναδική και τέλεια αλλά αυτό είναι μεγάλο φορτίο και βαρέθηκα να προσδοκείς από μένα και βαρέθηκα να προσδοκώ από μένα.
Θέλω να μυρίσω τον κόσμο και δεν θέλω να ξαναβγώ από το σπίτι μου και θέλω να είμαι εξωστρεφής και να είμαι εσωστρεφής αλλά να μην μπορώ να διαλέξω γιατί έτσι είμαι και θέλω να αλλάξω αλλά να μην μπορώ γιατί δεν μπορώ να αλλάξω και μετά από χρόνια αυτοτιμωρίας να συνειδητοποιώ πως αλλάζω αλλά όχι όπως περίμενα και να νιώθω καλά με αυτό και να νιώθω άσχημα και να νιώθω τα πάντα και να νιώθω μηδέν και να νομίζω πως έχω το σύμπαν στις άκρες των δαχτύλων μου και να μην έχω τίποτα στην πραγματικότητα, πως θα μπορούσα ποτέ να έχω και στο τέλος να καταλαβαίνω πως μπορώ να κάνω τα πάντα γιατί μπορώ και να μην μπορώ γιατί αν επιτύχω δεν θα έχω στόχο, ποτέ δεν είχα, πάντα είχα, ήσουν εσύ, ήταν τα πάντα και να νομίζω πως είμαι κάποια ενώ δεν είμαι τίποτα.
Και να θέλω να μάθω 10 διαφορετικές γλώσσες που δεν θα μιλήσω ποτέ αλλά να με φαντάζομαι να τις μιλώ, και να πάω στο Λονδίνο και στο Παρίσι και στη Φλωρεντία και στη Βαρκελώνη και στο Βερολίνο και στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες και να λέω πως το Λονδίνο είναι το σπίτι μου και να λέω πως η Φλωρεντία είναι το σπίτι μου και να είμαι πάντα ανήσυχη και να λέω πως επιτέλους ριζώνω και να μην μπορώ να ριζώσω ποτέ γιατί πως θα ριζώσω, ποτέ μου δεν ρίζωσα και να νομίζω πως είμαι καλά ενώ είμαι χάλια, και ποτέ να μην φτάνω αρκετά βαθιά για να πιάσω άμμο στα μικρά χεράκια μου και να μην αντέχω τον κόσμο αλλά να μην μπορώ πια μόνη και να μάθω κάθε άθλημα και να μάθω κάθε τέχνη και να γίνω ένα με αυτήν και να φτάσω την θέωση και να γίνω μάγισσα και να γίνω κάποια και να γίνω τα πάντα και να μην γίνω τίποτα γιατί έτσι πρέπει για μένα και να με αγαπώ εγωιστικά και να με μισώ και να με απογειώνω και να μην με αντέχω και να γυρνάω γύρω από τον εαυτό μου μέχρι να ξεράσω και να παρομοιάζω προβλήματα μαθηματικών και χημικές εξισώσεις και νόμους φυσικής με τα προβλήματά μου για να κάνω τα πράγματα καλύτερα γιατί ποιος δεν χρειάζεται λίγη σοκολάτα και να προσπαθώ να με καταλάβω και να με καταλαβαίνω και να νομίζω ότι με ξέρω και να είμαι τόσο αστοιχείωτη που αν με ήξερα θα γελούσα μαζί μου και να νομίζω πως δεν μπορώ να αγαπήσω γιατί άτομα σαν εμένα ποτέ δεν θα μπορούσαν γιατί είμαι καταραμένη και γιατί είμαι τέλεια και γιατί είμαι ένα σκουπίδι και γιατί μπορώ αλλά δεν μπορώ και να φάσκω και να αντιφάσκω και να ζωγραφίσω και να σπουδάσω και να μην σπουδάσω και να κάνω φίλους γιατί δεν πάει άλλο και να νιώθω πάλι μόνη, και να μην κάνω τίποτα και να νιώθω ένοχη και να πανικοβάλλομαι για το μέλλον και να νιώθω αβοήθητη, και να μην διαβάζω αυτά που πρέπει αλλά αυτά που θέλω και να βαριέμαι αυτά που θέλω και να με πιάνει εμμονή και να ενθουσιάζομαι και να νομίζω πως βρήκα αυτό που έψαχνα και να νιώθω πλήρης και να απογοητεύομαι και να με πειράζω ειρωνικά γιατί ποτέ δεν θα βρω τίποτα, πως θα μπορούσα ποτέ να βρω. Και να ικανοποιούμαι με όσα έχω και να τα πετάω όλα και να θέλω άλλα και να θέλω τα πάντα γιατί μπορώ να τα ζητήσω, μπορώ να τα έχω, μπορώ να τα απαιτήσω και να θέλω να σε σκοτώσω και να μην αντέχω που υπάρχεις και να θέλω να σε σπάσω στο ξύλο και να σε αγαπώ καταβάθος γιατί ποτέ δεν σε χρειάστηκα περισσότερο αλλά ποτέ δεν ήρθες και να έρθεις κάποια στιγμή αλλά τότε να είναι αργά και να μπλέκω σε μοτίβα συμπεριφορών και σε κυκλοθυμίες και ποτέ τίποτα να μην είναι αρκετό και να θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο και να θέλω να ζήσω πολύ και να θέλω να ζήσω λίγο και να θέλω να μη ζήσω καθόλου γιατί δεν αντέχω, δεν μου αξίζει, είναι βάρος απίστευτο έστω και μία ανάσα και να θέλω να είσαι πάντα εκεί και να θέλω να μην σε ξαναδώ γιατί δεν σε αντέχω γαμώ την Παναγία μου, ποτέ δεν σε άντεξα, ποτέ δεν άντεξα κανέναν και ποτέ δεν πρόκειται, και να αντέχω τους πάντες και να τους καταλαβαίνω και να τους πονώ και να τους δικαιολογώ και να μην έχω κανένα ηθικό φράγμα απέναντί τους και να θέλω να είμαστε όσο κοντά γίνεται να είναι δύο άνθρωποι και ακόμα παραπάνω και να μην μπορώ γιατί ζητάω πολλά, γιατί είμαι άπληστη αλλά μπορώ και θέλω κιάλλοκιάλλοκιάλλοκιάλλοκιάλλο και δεν ντρέπομαι που θέλω το αίμα σου και την ουσία σου και να νιώθω ανασφαλής να στο ζητήσω γιατί δεν προσδοκώ να καταλάβεις την δίψα μου. Και να θέλω να κάνω σεξ για το υπόλοιπο της ζωής μου και να μην θελήσω να ξανακούσω αυτή την λέξη γιατί είναι καταδικαστέα και να είμαι ελεύθερη και να είμαι άνετη και να είμαι πουριτανή και να είμαι ανοιχτόμυαλη και να φοράω παρωπίδες και να μου επιτρέπω πράγματα και να μην μου επιτρέπω και να νομίζω πως μπορώ να πετάξω και να το προσπαθώ αλλά ξέρω πως τα πουλιά δεν θα μπορούσαν ποτέ να πετάξουν αν είχαν το βάρος των λέξεων και να νομίζω πως μπορώ να αψηφήσω την βαρύτητα και να σπάω το σώμα μου και οι απολήξεις των νεύρων μου να μου υπενθυμίζουν την ηλιθιότητά μου για το υπόλοιπο της ζωής μου και να θέλω εκδίκηση και να μην μπορώ να την πάρω γιατί "είμαι καλύτερη από αυτό" και να σε θέλω και να μην σε αντέχω και να θέλω να κοιμηθείς μέσα μου γιατί είμαστε τόσο κοντά και να φοβάμαι και να νιώθω αήττητη γιατί είμαι, γιατί πάντα ήμουν και να είμαι χάλια και να είμαι καλά και να είμαι ολόμαυρη και επικίνδυνη και να λάμπω σαν το πρωινό άστρο και να είμαι μικρή, μεγάλη, καλή, κακιά, άσπρο, μαύρο, με χρώμα ή χωρίς, άσχημη, όμορφη, έξυπνη, χαζή, υπέροχη, τέλεια και να είσαι εκεί και να μην είσαι γιατί ό, τι γίνεται στην ζωή μου είναι επιλογή μου και δεν μπορείς να περάσεις τα διόδια χωρίς να το δω γιατί μπορώ και είσαι ένα τίποτα εκτός αν επιτρέψω να είσαι. Και να νομίζω πως έχω φτάσει την σπουδαιότητά μου και να νομίζω ότι γράφω τέλεια και να νομίζω πως γράφω μαλακίες και να νομίζω πως είμαι κάτι και να είμαι υπέροχη και να νομίζω πως είμαι τρελή αλλά να είμαι πιο λογική από όλους και στην τελική να συνειδητοποιώ πως δεν υπήρξε ποτέ πιο τρελός άνθρωπος από μένα και να αγαπώ και να μισώ και να νιώθω και να αγνοώ και να ζήσω τα πάντα.


Διαβασα το θεατρικο μονοπρακτο της Κονης στο βυθο και επειδη μου αρεσε ειπα να το ποσταρω εδω!

Ξέρω ότι δεν ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω!
Και δεν είμαι οκ με αυτό...

Προσπάθησα να πολεμήσω ότι με πονάει αλλά δεν πέτυχε.
Αδιαφορώ.
Αυτή είναι η αμυνά μου πια.
Αδιαφορώ σ'ότι με πονάει.

Δεν έχω βέβαια ιδέα αν αυτό θα με οδηγήσει κάπου.

Θα ήθελα να γύριζα στο πέρσι τέτοια μέρα.
Ένιωθα ασφάλεια.

Είναι όμορφες οι μέρες με λιακάδα! Σήμερα μετά από πολύ καιρό, βγήκε ο ήλιος και έλιωσε τους πάγους, στέγνωσε τα λασπόνερα, έλιωσε τα χιόνια! Άρχισα να 'χορεύω' το δικό μου τανγκο με την Βάσω. Πόση χαρά για μερικές αχτίδες ήλιου!

Δεν εχω ξαναγραψει εδω. Δεν ξερω αν θα το ξανακανω ποτε. Αλλα μιας και δεν εχω πια μπλογκ θα βγαλω εδω τον πονο μου. Αν και λογικα κανενας δεν θα καταλαβει για ποιο πραγμα μιλαω. οποιος σκοπευει να κατεβασει την σειρα, ας μην διαβασει παρακατω.

Σπόιλερ:

edit by Phineas Nigellus Black: έβαλα το σπόιλερ σε σπόιλερ

Well well well ξέρετε αυτήν την μακακία που λέμε ή σκεφτόμαστε καμιά φορά Έχω ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. ΣΚ@Τ@. Δεν έχεις ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον,ξέρεις σε ποιον θες να μιλήσεις και ξέρεις ότι δεν μπορείς να πεις αυτά που θες.

Και ξέρεις ότι όταν μπορούσες δεν τα είπες.

Πω είναι άθλιο αυτό που συμβαίνει στους δυο αυτούς ανθρώπους. Θεέ, γιατί (δεν) υπάρχεις; Με παρένθεση ή χωρίς, δεν βοηθάς καθόλου... Πέρασε τόσος καιρός κι όμως δεν σου είναι αρκετό το μαρτύριό τους, ε; Όχι, δεν σε κατηγορώ, απλά σου λέω πως είσαι άδικος. Τα δυο παιδιά τους αυτοκτόνησαν Θεέ. Μόλις τώρα ήρθε η κυρία Χ. να μου φέρει μερικά γλυκά απ' το μνημόσυνο. Ξέρεις πως πικράθηκε η καρδιά μου μόλις την είδα; Την αγαπώ την κυρία Χ., μεγάλωσα μαζί της και με τον άντρα της και με τον γιο και την εγγονή της. ΄Ένας όροφος μας χωρίζει, λίγο τσιμέντο και σοφάς. Τα μάτια αυτής της γυναίκας είναι πλέον κενά ΚΕΝΑ Κ Ε Ν Α. Φροντίζει τον κήπο της κάθε μέρα, μα πλέον δεν με μαλώνει όταν πατάω ένα λουλουδάκι, ένα χορταράκι. Δεν το προσέχει καν Θεέ μου. Φροντίζει τον κήπο της που κάποτε ήταν το πάθος της, τώρα τον φροντίζει σαν 'να 'ναι ο τάφος του γιού της: σιωπηλά, απαλά, πιο σιωπηλά, με το δέος και την αιώνια λύπη που τρέφουμε για τους νεκρούς αγαπημένους μας... Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι άλλο, Θεέ μου. Δεν ήταν έτσι. Ήταν ζωντανή, παρόλο που το ένα της παιδί ήταν πνιγμένο εκουσίως στην θάλασσα. Είχε τον Σάκη, Θεέ μου. Κι ο Σάκης, τόσο καλό παιδί! Με την πειθαρχία της μητέρας του και την γλυκύτητα του πατέρα του! Με μια εξυπνάδα! Με μια επιχείρηση ακμαία, να ρέει το χρήμα κ το χαμόγελο! Και ξαφνικά, εκείνο το μεσημέρι-καταραμένο μεσημέρι που ήρθες-, εκείνο το καταραμένο σεντόνι έγινε ο φονιάς του και το δοκάρι της ταράτσας το τελευταίο του σπίτι. Τον κύριο Γ. δεν τον βλέπουμε πολύ. Κρατάει τον εαυτό του απασχολημένο μέσα στο σπίτι ή στο χωριό. Πάντα όταν έρχεται να μας ειδοποιήσει για το πετρέλαιο είναι τα μάτια του κλαμένα, κόκκινα, κενά σαν της κυρίας Χ. Η κυρία Χ. κλαίει συνέχεια, κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνά μέσα στο σπίτι της. Αναρωτιέμαι αν κάθεται καμιά φορά μόνη στον 2ο όροφο και ψάχνει απελπισμένα τον χαμένο γιο της στο δοκάρι, στον καναπέ, στην μαξιλαροθήκη του. Μπορεί να μην την άλλαξε την τελευταία εκείνη μαξιλαροθήκη και να την κρατά στην αγκαλιά της σαν νεογέννητο μωρό, σαν μια τελευταία ελπίδα πως το παιδί της υπάρχει ακόμη(έστω σαν άφτερσε'ι'β και σαμπουάν).

Σάκη, θέλω να ξέρεις: έκανες λάθος που τους άφησες μόνους ρε φίλε. Όμως το σέβομαι αυτό που έκανες, αφού έτσι γούσταρες να φύγεις από αυτή τη γλυκόπικρη ζωή. Το σέβομαι γιατί νόμιζες πως είναι αρκετά δυνατοί για το αντέξουν και το σέβομαι γιατί σέβομαι εσένα ρε παιδί. Να ξέρεις ακόμη πως την αγκάλιασα και την φίλησα την μάνα σου και είμαι σίγουρη πως εσύ μπήκες μέσα στην καρδιά μου εκείνη τη στιγμή της αγκαλιάς, γι αυτό μου χαμογέλασε όπως παλιά. Ναι φίλε, χαμογέλασε στ' αλήθεια, δεν έσπασε λεπτό η φωνή της. Να 'σαι καλά όπου και να 'σαι ρε μαν. Να ξέρεις, σ'αγαπάμε.