Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Ρωτάμε συχνά γιατί οι καλές μας στιγμές κρατούν τοσο λίγο...
Γιατί έτσι πρέπει να 'ναι, είναι η απάντηση.

Τις καλές στιγμές πρέπει να τις ζούμε στο έπαρκο και στο κατάλληλο χρόνο, στον χρόνο που αυτές μας εμφανίζονται. Κι οχι να τις επιζητούμε συνεχώς. Πρέπει να τις πιάνουμε απ'τα μαλλιά και να πατάμε γκάζι... Αλλιώς κάποιος άλλος θα πιάσει εμάς απ'τα μαλλιά και θα μας κοπανήσει στον τοίχο.

Και στην τελική δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια ετυτχισμένοι... Θα έρθουν και οι στιγμές που θα λυπόμαστε τον ευατό μας για αυτό που έχουμε γίνει, θα μετανιώνουμαι και δεν θα κοιτάμε τον κόσμο στα μάτια... Γιατί όποιος κάνει λάθη, οφείλει να τα πληρώνει, αν θέλει να λέγεται μάγκας. Αλλιώς ας κάτσει εκεί που είναι να βλέπει τον εαυτό του να γκρεμίζεται σιγά σιγά, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ανεβαίνουν δυο-δυο τα σκαλιά...

Γιατί οι άνθρωποι είναι έτσι , σκληροί; Γιατί να θέλουν να σε πληγώνουν σε κάθε ευκαιρία; Σε κρίνουν χωρίς να σε ξέρουν, σε χτυπούν εκεί που πονάς και το απολαμβάνουν...Ξέρεις πως δεν πρέπει να νοι΄΄αζεσαι, μα δεν μπορείς να πάψεις να το σκέφτεσαι και να νιώθεις λίγη...Κατάλαβες; Αντί να νιώθουν λίγοι εκείνοι , νιώθεις εσύ.Απορείς με τον εαυτό αου που πιστεύεις πως έχουν δίκιο, ενώ ξέρεις πως δεν έχουν...'Η μήπως έχουν τελικά; Ίσως όντως να μην αξίζεις τίποτα, και εκείνοι να λένε απλώς την αλήθεια. Ίσως τελικά να είσαι εκείνη που βλέπουν αυτοί, με τα δικά τους μάτια. Οι φίλοι σου σου λένε πως λες αηδίες. Και έτσι να είναι, ποιός δίνει το δικαίωμα στον άλλον να σε προσβάλλει, και κυρίως χωρίς να ξέρει ποιός είσαι, τι θέλεις, τι ονειρεύεσαι και τι ζητάς...; Ποιός τους δίνει το δικαίωμα να νομίζουν πως δεν είσαι σε θέση να νιώσεις την αδικία; Άραγε αξίζει να τους φωνάξεις πως είναι όλοι τους τυφλοί;

Καποια στιγμη θα ανταμηνθουν οι κοποι σου.Μην ρωτησεις ποτε.Απλα ειναι μερικες φορες που αργουν να καταλαβουν την αξια σου.Και ποιος σου ειπε οτι σε αυτη την ζωη περνουμε παντα αυτο που αξιζουμε?
Αυτο δυστηχως συμβαινει σπανια.
Αλλα το θεμα δεν ειναι να καταλαβουν οι αλλοι την αξια σου.Το θεμα ειναι να καταλαβεις εσυ την δικια σου.Θα αναγνωριστουν καποια στιγμη οι κοποι σου.Απλα μην σταματησεις να προσπαθεις,να κοπιαζεις,να ελπιζεις...Ασε την ελπιδα να σε γεμισει ζεστασια.Ειναι η μονη που σου εχει απομεινει σ'εναν αδικο κοσμο.

την ώρα που θα έχεις πάψει να ελπίζεις, θα έρθει ο "άγγελός σου"

δεν ξέρεις με ποια μορφή, γιαυτό μην περιμένεις να τον δεις και να τον καταλάβεις με τα μάτια

μπορείς μόνο να το νιώσεις

και η αίσθηση αυτή θα είναι σα να βρίσκεσαι πάλι σαν παιδί στην αγκαλιά της μάνας σου

People are strange, when you 're a stranger... Αλλα μερικοί είναι ανόητοι... και δεν μπορούν να λύσουν απλά προβλήματα, που τους φαίνονται βουνό.
Δίνουν εξαιρετική σημασία στη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα σχεδόν να ξεχνάνε πολλά περισσότερα.
Όμως, όταν δένεσαι μαζί τους, σου λείπουν...

Tom Marvolo Riddle έγραψε:People are strange, when you 're a stranger... Αλλα μερικοί είναι ανόητοι... και δεν μπορούν να λύσουν απλά προβλήματα, που τους φαίνονται βουνό.
Δίνουν εξαιρετική σημασία στη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα σχεδόν να ξεχνάνε πολλά περισσότερα.
Όμως, όταν δένεσαι μαζί τους, σου λείπουν...

Προσθήκη: Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις και να το αποδεκτείς!

Ευχαριστώ!

EL.J girl έγραψε:

Tom Marvolo Riddle έγραψε:People are strange, when you 're a stranger... Αλλα μερικοί είναι ανόητοι... και δεν μπορούν να λύσουν απλά προβλήματα, που τους φαίνονται βουνό.
Δίνουν εξαιρετική σημασία στη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα σχεδόν να ξεχνάνε πολλά περισσότερα.
Όμως, όταν δένεσαι μαζί τους, σου λείπουν...

Προσθήκη: Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις και να το αποδεκτείς!

Ευχαριστώ!

Που είσαι χαμένη εσύ ρε;
Πάντως πολύ καλή η προσθήκη, σωστότατη. Αλλά πολλές φορές, ακόμα και να εντοπίσεις το πρόβλημα, δεν κάνεις κάποια κίνηση για να το λύσεις :/

Tom Marvolo Riddle έγραψε:

EL.J girl έγραψε:

Tom Marvolo Riddle έγραψε:People are strange, when you 're a stranger... Αλλα μερικοί είναι ανόητοι... και δεν μπορούν να λύσουν απλά προβλήματα, που τους φαίνονται βουνό.
Δίνουν εξαιρετική σημασία στη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα σχεδόν να ξεχνάνε πολλά περισσότερα.
Όμως, όταν δένεσαι μαζί τους, σου λείπουν...

Προσθήκη: Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις και να το αποδεκτείς!

Ευχαριστώ!

Που είσαι χαμένη εσύ ρε;
Πάντως πολύ καλή η προσθήκη, σωστότατη. Αλλά πολλές φορές, ακόμα και να εντοπίσεις το πρόβλημα, δεν κάνεις κάποια κίνηση για να το λύσεις :/

Διαβασμα αγαπητοτατε!
Ε τοτε είσαι άξιος της οίρας σου!

EL.J girl έγραψε:

Tom Marvolo Riddle έγραψε:

EL.J girl έγραψε:

Tom Marvolo Riddle έγραψε:People are strange, when you 're a stranger... Αλλα μερικοί είναι ανόητοι... και δεν μπορούν να λύσουν απλά προβλήματα, που τους φαίνονται βουνό.
Δίνουν εξαιρετική σημασία στη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα σχεδόν να ξεχνάνε πολλά περισσότερα.
Όμως, όταν δένεσαι μαζί τους, σου λείπουν...

Προσθήκη: Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις και να το αποδεκτείς!

Ευχαριστώ!

Που είσαι χαμένη εσύ ρε;
Πάντως πολύ καλή η προσθήκη, σωστότατη. Αλλά πολλές φορές, ακόμα και να εντοπίσεις το πρόβλημα, δεν κάνεις κάποια κίνηση για να το λύσεις :/

Διαβασμα αγαπητοτατε!
Ε τοτε είσαι άξιος της οίρας σου!

Δεν μιλούσα για προσωπική ή συγκεκριμένη περίπτωση, για μεγάλο δείγμα των ανθρώπων έλεγα. Που είναι χαζοί, αποδεδειγμένο :P

Ναι ρε συ κι εγώ έτσι μιλούσα σόρρυ απλά γενικά χρησιμοποιώ β ενικό. Αν προσέξεις και πιο πάνω έτσι μιλάω.

Α, τότε απλά μπερδεύτηκα συνονόματη :P

Πειράζει να διακόψω λίγο ; :P

Τι είναι καλύτερο; Να μένεις πίσω και να περιμένεις να γίνει κάτι που έχει μόνο 5% πιθανότητα (αλλά αν γίνει θα είναι ό,τι καλύτερο!) ή να το αφήσεις πίσω και να χαρείς αυτό που γίνεται τώρα; Και τι γίνεται αν απλά δε μπορείς να ξεκολλήσεις από το παρελθόν; Και αυτό που άφησες πίσω αξίζει να περιμένεις να γίνει αργότερα, ή να το ξεχάσεις για πάντα;
Ουφ! Τελείωσα...

Δεν πειράζει Λευτέρη εμείς να μαστε καλά για να το εξηγούμε σωστά!

Εξαρτάται Ρέα μου απο το τι θέλεις πιο πολύ το 5% ή το τώρα. Από το παρελθόν ξεκολλάς μόνο όταν το θελήσεις και αυτό π άφησες πίσω μπορεί να γίνει άνετα κάτι στο μέλλον ακόμα κι αν το ξεχάσεις.

Αυτό ήταν πιο μπερδεμένο ε?

Πόσο ωραίες μπορούν να γίνουν μικρές καθημερινές στιγμές κάτω από κατάλληλες συνθήκες...
Πόσο ωραία είναι να γυρνάς σπίτι σου το μεσημέρι του Σαββάτου ύστερα από ένα εξουθενωτικό πρωινό... Να μπαίνεις στο λεωφορείο και να βρίσκεις μια άδεια θέση δίπλα στο παράθυρο στην γαλαρία... Πόσο ωραίο είναι να χαζεύεις τις σταγόνες της βροχής να κυλούν πάνω στο βρεγμένο τζάμι, την ώρα που ακούς την αγαπημένη σου μπαλάντα... Πόσο ωραία είναι η παρουσία μιας γλυκειας σκεφτηκής κοπέλας στο απένατνι κάθισμα που κοιτά έξω από το παράθυρο... Πόσο ωραίο είναι να φτάνεις επιτέλους σπίτι και να νιώθεις μια ζεστασιά να σε τυλίγει...

Και τώρα γιατί να σου χαλάαει όλο αυτό το ωραιο κλιμα το χαλασμένο τηλέφωνο της πιτσαρίας; :P

Το υποσχέθηκες. Υποσχέθηκες ότι δεν θα κλάψεις. Σου φάνηκε εύκολο...
Αλλά έτσι πάει πάντα. Εμπιστεύεσαι πολύ εύκολα ανθρώπους και καταστάσεις. Βγάζεις πολύ γρήγορα τα θετικά συμπεράσματα... Επαναπαύεσαι. Έτσι, την πάτησες. Είτε το ήθελες, είτε όχι, είτε μπορούσε να συμβεί ούτως ή άλλως, είτε είναι καθ' όλα δικό σου το φταίξιμο, απέτυχες.
Και ξέρεις τι είναι το χειρότερο; Δεν ξέρεις αν όντως θα λήξεις την ιστορία... Δεν ξέρεις αν θα κάνεις αυτό που πρέπει και που θέλεις να γίνει... Δεν ξέρεις τι θα κάνεις μέχρι να το κάνεις. Και συνήθως, που να πάρει, εκείνη η στιγμή είναι πάντα ακατάλληλη. Κατι πάντα θα πάει στραβά, κάτι δεν θα σε ευνοήσει. Και συνεχίζεις το ίδιο βιολί...

Περιμένεις, περιμένεις, περιμένεις.

Το τρένο έφυγε, Άρτεμις. Σταμάτησε άραγε; Άνοιξαν οι πόρτες; Δεν ξέρεις. Άργησες πολύ. Υπερβολικά.
Το τρένο σφύριξε... Στην διαδρομή προς τον σταθμό κάποιοι σε καθυστέρησαν, κάποιοι προσπάθησαν να σε επιταχύνουν, να σε σπρώξουν ακόμα... Αυτός σου έριξε την τελευταία φωνή. "έλα, έλα.." σου είπε. Μα ήξερε. Ήξερε ότι ήταν αργά πια... Ότι δεν υπήρχε κάποιος που περίμενε να έρθεις. Ήξερε ότι το μόνο που θα σε περίμενε θα ήταν απογοήτευση. "Ωραία..." του είπες, όταν έφτασες. "Δεν πειράζει" σκεφτόσουν.
Ηλίθια.
Σου είπε ότι δεν ήσουν αληθινή... ότι ακόμα και την στιγμή που άναψε κάποιο φως, εσύ κρυβόσουν. Από μένα κρυβόσουν, Άρτεμις. Στο χω ξαναπει... Δεν μπορείς μόνη σου. Τουλάχιστον, έτσι έπεισες τον εαυτό σου. Εμένα. Καταβάθος το ήξερες. Ήξερες ότι στο τέλος δεν θα άντεχες. Μια ματιά ήταν αρκετή...

Συγγνώμη.

@RtVaVa έγραψε:Το υποσχέθηκες. Υποσχέθηκες ότι δεν θα κλάψεις. Σου φάνηκε εύκολο...
Αλλά έτσι πάει πάντα. Εμπιστεύεσαι πολύ εύκολα ανθρώπους και καταστάσεις. Βγάζεις πολύ γρήγορα τα θετικά συμπεράσματα... Επαναπαύεσαι. Έτσι, την πάτησες. Είτε το ήθελες, είτε όχι, είτε μπορούσε να συμβεί ούτως ή άλλως, είτε είναι καθ' όλα δικό σου το φταίξιμο, απέτυχες.
Και ξέρεις τι είναι το χειρότερο; Δεν ξέρεις αν όντως θα λήξεις την ιστορία... Δεν ξέρεις αν θα κάνεις αυτό που πρέπει και που θέλεις να γίνει... Δεν ξέρεις τι θα κάνεις μέχρι να το κάνεις. Και συνήθως, που να πάρει, εκείνη η στιγμή είναι πάντα ακατάλληλη. Κατι πάντα θα πάει στραβά, κάτι δεν θα σε ευνοήσει. Και συνεχίζεις το ίδιο βιολί...

Πόσο δίκιο έχεις... Ειδικά προς το τέλος, δεν ξέρεις αν θα το λήξεις αυτό,ίσως δεν θέλεις κιόλας... Αλλά ξέρεις πως πρέπει να γίνει κάποτε,πρέπει να πάρεις την απόφαση. Και όλο το αναβάλλεις.Και περιμένεις.Πάλι.

Κάτι ακόμη.
Όσο χρόνια και αν ζήσω μάλλον δεν θα καταλάβω ποτέ την τάση των ανθρώπων -και βάζω μέσα τον εαυτό μου - να γυρνάνε συνέχεια πίσω,στο παρελθόν. Σε άσχημες καταστάσεις που τους πλήγωσαν,που όποτε τις ξαναθυμούνται πονάνε,αλλά συνεχίζουν να γυρνάνε πίσω... Δίνεις υπόσχεση στον εαυτό σου πως θα θυμάσαι μόνο τα όμορφα γεγονότα που σου συνέβησαν,αλλά τελικά πάλι καταλήγεις να σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι τα πράγματα εκείνα που κανονικά δεν θα πρεπε να τα σκέφτεσαι.Γιατί υποσχέθηκες.
Και πάλι έσπασες την υπόσχεση.
Και θα συνεχίσεις να την σπας...
Τουλάχιστον σε κάποια φάση,κάποτε, παθαίνεις "ανοσία" από την συνεχόμενη επανάληψη.
Ελπίζω.

Γιατί νʼ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κʼ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κʼ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κʼ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απʼ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.


Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

How can you care? Can you? That's not my only question.
Could you possibly be mine? I don't deserve you. You don't deserve this.
Do you wanna care?
Do you?
Obviously.
Γιατί
Κοίτα ακόμα σαγαπάω
για σένα τραγουδάω για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται μα εγώ
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις
μην με κακοκαρδίσεις
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω.
I don't deserve you.
And you deserve something. Not something more. Just something.
Not nothing.
At least... something more than dust, or leftovers.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μεγαλύτερη αναζήτηση... πιο προσωπική σκέψη από αυτήν:
Γιατί;

Σκοτείνιασε. Σοβαρά. Κοίτα έξω. Και μέσα μου. Μπορείς να δείς μέσα μου; Οχι ε; Ούτε εγώ. Είναι αυτή η ανάγκη να στραγγαλίσω την καρδιά μου και μετά να πνιγώ στο αίμα πάλι. Όλα γύρω μου πάνε τόσο ανέλπιστα καλά. Αλλά λείπει κάτι. Κι αυτό το κάτι με διαλύει. Και το χειρότερο, δεν ξέρω τί είναι... Πώς να ζητήσεις κάτι που δεν έχει όνομα; Πώς φωνάζεις έναν άγνωστο στο πλήθος; Πώς βρίσκεις τον εαυτό σου ανάμεσα στην βιασύνη στο μετρό,στον ηλεκτρικό, στο λεωφορείο,στο δρόμο,στο αυτοκίνητο. Όλοι βιάζονται να πάνε να βρούνε το δικό τους κάτι. Που πάτε; Γιατί βιάζεστε; there's time....


Dearly beloved are you listening?
I can't remember a word that you were saying
Are we demented or am I disturbed?
The space that's in between insane and insecure
Oh therapy, can you please fill the void?
Am I retarded or am I just overjoyed

Nobody's perfect and I stand accused
For lack of a better word, and that's my best excuse

^

Oι σελίδες ενός παλιού βιβλίου μου εξομολογήθηκαν ένα βράδυ:

-Λίγο χαμόγελο.
Λίγο δάκρυ.
Κάμποση μοναξιά.
Κάμποση παρέα.
Βάλε και την
ρουτίνα μαζί με
την προσμονή.
Αυτό είναι όλο......

-Τούτο είναι η ζωή;

-Ναι... κι' είμαι ευτυχισμένος.

Κι εγώ δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω...

Διδάσκεται το γράψιμο; Θα σας ενδιέφερε να ηγηθείτε μίας προσπάθειας συγγραφικού εργαστηρίου στη Θεσσαλονίκη, εάν προέκυπτε μια τέτοια ιδέα;
Σε κάποιο βαθμό διδάσκεται το γράψιμο, αλλά χρειάζεται και άγγιγμα, δηλαδή τάλαντο, και πάθος, και αφοσίωση και διάβασμα, και διαφορετική συγκρότηση ολόκληρης της προσωπικότητας. Θα με ενδιέφερε η διδασκαλία, αλλά πάσχω από χρόνο. Και το χειρότερο: Βρίσκομαι ο ίδιος σε διαρκή αυτό-διδασκαλία, οποτε χλωμό το βλέπω. Εντελώς αποσπασματικά θα μπορούσα να το κάνω, αν και ποτέ δεν ξέρεις. Δεν το έχω δοκιμάσει. Μπορεί να είμαι εντελώς νούλα στην διδαχή. Άμα έρθει η ώραμ βλέπουμε. Εξάλλου, είπαμε: κατά βάθος η Τέχνη δεν μαθαίνεται, ούτε διδάσκεται. Κλέπτεται.

-Γιώργος Σκαμπαρδώνης, αρθογράφος, διηγηματογράφος, μυθιστορηματογράφος, σεναριογράφος-

Τ αγαθα copies κτώνται.... αμα τα λεώ εγω...

Το αισθανομαι...σημερα ειναι διαφορετικα...σημερα υπάρχει κάτι αλλο στον αέρα... Άρωμα κανέλας στις σκέψεις μου... ναι το μονο σιγουρο...σημερα...ειναι μερα εκφρασης...ευτυχια...

Πάντα οι άλλοι διαλέγουν διαφορετικό μονοπάτι. Κι έτσι πάντα χάνεσαι , είτε το θέλεις, είτε όχι. Δε σε ρωτάει κανείς. Και στο κάτω κάτω γιατί να μη χαθείς; Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Κοίταξε τον κόσμο που ζεις. Ή μάλλον μην κοιτάξεις. Κάνε αυτό που ξέρεις καλύτερα. Κλείσε τα μάτια, εμπιστέψου στα τυφλά ένα άτομο που ισχυρίζεται πως θέλει το καλό σου, πως σ' αγαπάει, πως είναι φίλος σου και ασ'το να σε οδηγήσει εκείνο όπου θέλει, σε όποιους θέλει και όποτε θέλει. Μπράβο. Έγινες μια ακόμα μαριονέτα. Ακολούθησες για άλλη μια φορά τη μάζα, όχι γιατί αυτό είναι το σωστό, αλλά γιατί αυτό ήταν το πιο εύκολο και το πιο βολικό. Αφού αυτό θέλεις εσύ και ξέρεις πως θα γίνει, ποια είμαι εγώ για να σου πω το αντίθετο; Αφού αυτό επιλέγεις για τη ζωή σου, να σε κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να θέλεις να σκεφτείς, μπράβο σου. Κάνεις αυτό που θέλεις. Όμως όταν ανοίξεις τα μάτια σου πρόσεξε. Μη χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο γιατί κάποιος άλλος έζησε τη ζωή σου και μην κατηγορήσεις τον άλλον για τις αποφάσεις σου.