Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

SiMoS έγραψε:

όβελ έγραψε:

SiMoS έγραψε:Και κάπου εδώ αρχίζει η ζωή. Η ΔΙΚΗ μου ζωή!

Άργησες 18 χρόνια αλλά εντάξει, ποτέ δεν είναι αργά!

Προφανώς δεν πιάνεις το νόημα.

"Προφανώς, χαχαχαχα σχεδόν σε πήρα στα σοβαρά!

όβελ έγραψε:

SiMoS έγραψε:

όβελ έγραψε:


Άργησες 18 χρόνια αλλά εντάξει, ποτέ δεν είναι αργά!

Προφανώς δεν πιάνεις το νόημα.

"Προφανώς, χαχαχαχα σχεδόν σε πήρα στα σοβαρά!

Τις ειρωνείες σου, Λευτέρη, εκεί που σε παίρνει.
Δε θα το συνεχίσω.

SiMoS έγραψε:

όβελ έγραψε:

SiMoS έγραψε:Προφανώς δεν πιάνεις το νόημα.

"Προφανώς, χαχαχαχα σχεδόν σε πήρα στα σοβαρά!

Τις ειρωνείες σου, Λευτέρη, εκεί που σε παίρνει.
Δε θα το συνεχίσω.

Μα εκεί απευθύνονται

Amelia Blackfoot έγραψε:Βαρέθηκα να παίζω τα ίδια παιχνίδια συνέχεια και συνέχεια. Βαρέθηκα να βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση πάλι. Βαρέθηκα να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια και, αν και ξέρω ότι με κουράζει το όλο σκηνικό, να μην μπορώ να ξεφύγω. Βαρέθηκα να μιλάω για το ίδιο πράγμα χωρίς να βρίσκω λύση στο πρόβλημα. Βαρέθηκα να περιμένω για κάτι που δεν θα έρθει ποτέ. Βαρέθηκα να ελπίζω. Βαρέθηκα να κάνω τα ίδια βήματα που δεν με οδηγούν πουθενά. Βαρέθηκα. Αλλά δεν μπορώ να το τελειώσω, όχι ακόμα.

Αυτό ακριβώς που ήθελα να γράψω.
Βαρέθηκα να σκέφτομαι τα ίδια πράγματα, τα ίδια προβλήματα, τα ίδια 3-4 συγκεκριμένα άτομα και 3-4 συγκεκριμένα θέματα που δεν αξίζει να ασχοληθείς κι όμως ασχολείσαι.

But I don't wanna live that way, reading into every word you say.

Φτάνει πια. Και μετά παρουσιάζετε εμένα ως κομπλεξική και μυγιάγγιχτη. Χίλιες φορές να το παραδεχτώ, παρά να το παίζω άνετος και στα τέτοια μου για τους πάντες και τα πάντα ενώ ένα καλό σχόλιο δεν έχω βγάλει από το στόμα μου για τους ίδιους μου τους φίλους.

Γιατί είναι τόσο εύκολο να τα κάνουμε σκατ@ και τόσο δύσκολο μετά να τα φτιάξουμε/? Έχω κουραστεί να αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω και μετά να βρήσκω μια λύση που τη βρήσκω καλή και τελικά αφού την εφαρμώσω να συνιδητοποιώ ότι δεν μπορούσα να τα κάνω χειρότερα! Τα νεύρα μουυυ!

η ζωη ειναι χαλια........ (τουλαχιστον η δικη μου)....ζω σε μια κοινωνια που δεν εχει να μου προσφερει τιποτις(και δεν ειμαι η μονη για να πουμε και του στραβου το δικιο)....ή μαλλον το μονο που μου προσφερει ειναι φοβο, ανησυχια, ενοχες.....

θελω να φυγω.... για καπου μακρια....ισως σε αλλο γαλαξια,.....μεσα σε αλλο σωμα.... μακρια απο ολους και απ'ολα....για να σταματησουν να με κυνηγανε οι ερυνυες

You think you know it? That terrible little feeling that one of your parents is going to kill the other, or worse, kill themselves? You think you know it. You think you understand it. But you don't. You think you can find the right words to comfort thy child. But you don't. There are no such words.

Have you ever felt it? That everything's literally falling apart?
The first moment, your mother's here and she's smiling at you and the next, she's gone. You talk to her and she doesn't respond, she doesn't even realize you're there, beside her, anymore. -What's wrong, mom? -I'm fine
No you're not. I heard you, talking to your sister through your tears, saying you're gonna kill yourself soon and you warned her-as always- not to be surprised about that. I don't know what kind of answer you got, if you got any, but dammit, you said you would never give up! I admire you! You could never just fucking give up--give up life! You're a fighter, fighters never really give up.
But here we are, one step closer to your wilful death, and still, you do nothing. -What's your favorite singer? -I have none
I 've always known who it is, it was a test. And you failed.

No reactions at all. Denial, denial, denial. No expression of feelings. Speaking only of how you want to suicide and give up. For God's sake, you are completely lost. And father's not helping. He's only good at saying how useless you are and swearingswearingswearing on us all, all day long. Well, fuck you father.
My mother's nearly depressed and you do nothing. I hug her and she's a piece of ice. I tell her she's beautiful and she's doesn't even hear it. And there comes you, the one who married her, the one who's supposed to love her 'til the end of her days and you do nothing! YOU SIMPLY WATCH AS SHE FALLS!
Screw you father, screw you very much. You don't love her anymore. I also think you don't have the right to love anyone anymore. You don't deserve it anymore.
I'm gonna save her, all alone.

Σε μισω κριση.ΣΕ ΜΙΣΩ!

Θέλουμε τα ίδια πράγματα,απλώς χανόμαστε στη μετάφραση.

Τρελαίνομαι.
Σοβαρά, τρελαίνομαι.
Είσαι το τίποτα το ίδιο, και γι αυτό είσαι η μεγαλύτερη φιλοσοφική αναζήτηση που έχω κάνει ποτέ. Έτσι γκρίζα και τζην, αχτένιστη και άβαφη, κάθε πρωί να χαμογελάς αβίαστα και να μου λες καλημέρα. Έτσι θα σε θυμάμαι, και θα θυμάμαι κι εμένα να βράζω πλάι σου, να βράζω και να θέλω να σ αρπάξω απ τα μακριά σου μαλλιά μέχρι να σε δω να ουρλιάζεις. Να ουρλιάζεις, να νιώθεις κάτι έντονο κι ας είναι πόνος.
ΜΙΛΑ ΜΟΥ! Μιλά μου και πες μου, πες μου για μια φορά. Μη μου πεις καλημέρα ξανά, η μέρα είναι σκατά, κι εσύ την κάνεις χειρότερη. Μίλα μου γαμώτο και μη μου πεις τι έφαγες χτες, μη μου πεις πόσο χαίρεσαι που με βλέπεις ούτε τι θα μπει στο διαγώνισμα ούτε πόσο αγαπάς όλον τον κόσμο.
Θέλω να μου πεις. Πες μου πως μια μέρα ήθελες να κάνεις κάτι κακό, πολύ κακό, κάτι που ντρέπεσαι. Πες μου ότι ερωτεύτηκες έναν τύπο και το έκανες γκράφιτι στους τοίχους, πες μου ότι μια μέρα ξενύχτησες, ότι ήθελες να πιεις όλο το μπαρ, ότι ξερνούσες στην τουαλέτα και σε κουβάλησαν στα χέρια, πες μου ότι έκανες πράγματα που μετάνιωσες, πες μου για μια μέρα που την έκανες κοπάνα απ το διαγώνισμα, για μια μέρα που δεν έγραψες είκοσι.
Μη μου λες ότι μ αγαπάς, πες μου ότι μ αντιπαθείς, ότι με σιχαίνεσαι. Εγώ σε σιχαίνομαι ξέρεις. Σε σιχαίνομαι με κάθε κύτταρο του κορμιού μου, σιχαίνομαι το κενό σου βλέμμα, σιχαίνομαι που κοιτιόμαστε και δεν έχεις τι να πεις, γιατί δεν έκανες τίποτα χτες, γιατί ποτέ δεν κάνεις τίποτα. Και κυρίως γιατί όταν παρεκτρέπομαι πάλι μ αγαπάς, πάλι γελάς καλοσυνάτα. Όχι δε σου κάνω πλάκα όταν σε βρίζω, και όταν λέω ότι ΒΑΡΙΕΜΑΙ εννοώ ότι με βασσανίζεις. Όχι, το μοναδικό βράδυ που βγήκες μαζί μου και δεν είχες διάβασμα ή ντάντεμα της αδελφής ή οτιδήποτε δε μέθυσα γιατί "έτσι είναι η Μαριλένα", μέθυσα για να μη σκέφτομαι ότι είσαι δίπλα μου και πίνεις πορτοκαλάδα και μου λες πότε θα έρθουν να σε πάρουν οι γονείς σου για να μη μείνεις έξω αργά. Μέθυσα γιατί ήταν τα γενέθλιά μου και δίπλα μου ήσουν εσύ και δεν είχα τους φίλους μου, και δεν είχα και φίλους γιατί είχα δίπλα μου εσένα που ντρεπόμουν να αφήσω, και να στείλω στον αγύριστο.
Φέτος πέρασα καλά, ΚΑΛΑ. Φέτος δε σου πα ούτε καλημέρα, μου μουχλιάζεις τη ζωή, την κάνεις μίζερη. Μιλούσαμε, μιλούσαμε και μου είπες:
-Συγγνώμη που σε γνώρισα.
Κι έσκασα. Δεν είπα τίποτε, δεν ούρλιαξα σαν τις χαζές τις φίλες σου ότι λες βλακείες, κοίταξα κάτω για να μην κοιτάξω προκλητικά. Ήταν η πιο δίκαιη συγγνώμη που άκουσα ποτέ, αν και δε μου έδωσε και τίποτα πίσω. Και μετά σε ξανακοίταξα, και δεν ήσουν μία, ήσουν πέντε. Πέντε ζευγάρια από μάτια τόσο άδεια, τόσο μίζερα, τόσο καταθλιπτικά, πέντε άνθρωποι κλεισμένοι στη μιζέρια τους, αόρατοι, με μίσος για τον κόσμο, με μίσος για το έξω. Βάλτος ήσουν και με τράβηξες, να σου γεμίσω τα κενά σου, να σου δώσω λίγη ζωή. Να έχεις λίγη παράνοια να γελάς, να έχεις κάποιον να σου λέει πράγματα που δεν είναι σωστά για να το παίζεις καλή και ώριμη, κάποιον να του λες τι πρέπει.
Να ουρλιάξεις θέλω, μια φορά.

ενας χρονος δουλειας τελειωσε μεσα σε μιαμιση ωρα. Και δεν μου ηταν αρκετη αυτη η μια παρασταση. Θα ηθελα να καναμε συνεχεις παραστασεις για καμια βδομαδα. Να βαρεθω να μπαινοβγαινω στην (ανωμαλη) σκηνη της Ε.Λ.Σ. Να ξερω με απολυτη σιγουρια ποτε βγαινει ποιος και σε ποσα δευτερα τελειωνει το ταδε χορευτικο.

Minerva McGonagall έγραψε:Τρελαίνομαι.
Σοβαρά, τρελαίνομαι.
Είσαι το τίποτα το ίδιο, και γι αυτό είσαι η μεγαλύτερη φιλοσοφική αναζήτηση που έχω κάνει ποτέ. Έτσι γκρίζα και τζην, αχτένιστη και άβαφη, κάθε πρωί να χαμογελάς αβίαστα και να μου λες καλημέρα. Έτσι θα σε θυμάμαι, και θα θυμάμαι κι εμένα να βράζω πλάι σου, να βράζω και να θέλω να σ αρπάξω απ τα μακριά σου μαλλιά μέχρι να σε δω να ουρλιάζεις. Να ουρλιάζεις, να νιώθεις κάτι έντονο κι ας είναι πόνος.
ΜΙΛΑ ΜΟΥ! Μιλά μου και πες μου, πες μου για μια φορά. Μη μου πεις καλημέρα ξανά, η μέρα είναι σκατά, κι εσύ την κάνεις χειρότερη. Μίλα μου γαμώτο και μη μου πεις τι έφαγες χτες, μη μου πεις πόσο χαίρεσαι που με βλέπεις ούτε τι θα μπει στο διαγώνισμα ούτε πόσο αγαπάς όλον τον κόσμο.
Θέλω να μου πεις. Πες μου πως μια μέρα ήθελες να κάνεις κάτι κακό, πολύ κακό, κάτι που ντρέπεσαι. Πες μου ότι ερωτεύτηκες έναν τύπο και το έκανες γκράφιτι στους τοίχους, πες μου ότι μια μέρα ξενύχτησες, ότι ήθελες να πιεις όλο το μπαρ, ότι ξερνούσες στην τουαλέτα και σε κουβάλησαν στα χέρια, πες μου ότι έκανες πράγματα που μετάνιωσες, πες μου για μια μέρα που την έκανες κοπάνα απ το διαγώνισμα, για μια μέρα που δεν έγραψες είκοσι.
Μη μου λες ότι μ αγαπάς, πες μου ότι μ αντιπαθείς, ότι με σιχαίνεσαι. Εγώ σε σιχαίνομαι ξέρεις. Σε σιχαίνομαι με κάθε κύτταρο του κορμιού μου, σιχαίνομαι το κενό σου βλέμμα, σιχαίνομαι που κοιτιόμαστε και δεν έχεις τι να πεις, γιατί δεν έκανες τίποτα χτες, γιατί ποτέ δεν κάνεις τίποτα. Και κυρίως γιατί όταν παρεκτρέπομαι πάλι μ αγαπάς, πάλι γελάς καλοσυνάτα. Όχι δε σου κάνω πλάκα όταν σε βρίζω, και όταν λέω ότι ΒΑΡΙΕΜΑΙ εννοώ ότι με βασσανίζεις. Όχι, το μοναδικό βράδυ που βγήκες μαζί μου και δεν είχες διάβασμα ή ντάντεμα της αδελφής ή οτιδήποτε δε μέθυσα γιατί "έτσι είναι η Μαριλένα", μέθυσα για να μη σκέφτομαι ότι είσαι δίπλα μου και πίνεις πορτοκαλάδα και μου λες πότε θα έρθουν να σε πάρουν οι γονείς σου για να μη μείνεις έξω αργά. Μέθυσα γιατί ήταν τα γενέθλιά μου και δίπλα μου ήσουν εσύ και δεν είχα τους φίλους μου, και δεν είχα και φίλους γιατί είχα δίπλα μου εσένα που ντρεπόμουν να αφήσω, και να στείλω στον αγύριστο.
Φέτος πέρασα καλά, ΚΑΛΑ. Φέτος δε σου πα ούτε καλημέρα, μου μουχλιάζεις τη ζωή, την κάνεις μίζερη. Μιλούσαμε, μιλούσαμε και μου είπες:
-Συγγνώμη που σε γνώρισα.
Κι έσκασα. Δεν είπα τίποτε, δεν ούρλιαξα σαν τις χαζές τις φίλες σου ότι λες βλακείες, κοίταξα κάτω για να μην κοιτάξω προκλητικά. Ήταν η πιο δίκαιη συγγνώμη που άκουσα ποτέ, αν και δε μου έδωσε και τίποτα πίσω. Και μετά σε ξανακοίταξα, και δεν ήσουν μία, ήσουν πέντε. Πέντε ζευγάρια από μάτια τόσο άδεια, τόσο μίζερα, τόσο καταθλιπτικά, πέντε άνθρωποι κλεισμένοι στη μιζέρια τους, αόρατοι, με μίσος για τον κόσμο, με μίσος για το έξω. Βάλτος ήσουν και με τράβηξες, να σου γεμίσω τα κενά σου, να σου δώσω λίγη ζωή. Να έχεις λίγη παράνοια να γελάς, να έχεις κάποιον να σου λέει πράγματα που δεν είναι σωστά για να το παίζεις καλή και ώριμη, κάποιον να του λες τι πρέπει.
Να ουρλιάξεις θέλω, μια φορά.

Μερικές φορές γράφω, γράφω, γράφω και ποτέ δεν μπορώ να πω αυτό^


_______


Και γω να ουρλιάξεις θέλω, μία φορά. Ναι πεις ναι ρε γ@μώτο, όλο μλκίες κάνω ναι, το παραδέχομαι, για ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Παραδέξου πως έχεις πέντε πράγματα που σου την σπάνε πάνω σου, πως δεν είσαι ο κύριος Τέλειος, ή αυτός που ξέρει να αυτοσαρκάζει, ή αυτός που μονάχα η γνώμη του μετράει.

Απλά επειδή ο άλλος είναι λάθος, δεν σε κάνει εσένα σωστό. Για μία φορά να το παραδεχτείς αυτό.


Συνειδητοποιώ πως εγώ φταίω, που παρόλο που με έχεις αφήσει ανησυχητικά αδρανή και μουδιασμένη όσον αφορά την σχέση μας, εγώ εξακολουθώ να επιχειρώ το ακατόρθωτο: να σε κάνω να ωριμάσεις. Κακώς, αυτό δεν μπορώ να το καταφέρω ούτε γω ούτε κανείς.

Well, I may lose a friend but you may earn something out of it.


Γιατί να είμαι πάντα εγώ αυτή που να μαζεύει τα σπασμένα;



Και αν πράγματι ένιωθες έτσι, θα είχες τα κότσια να το πεις. Ούτε ξέρεις τι σου γίνεται. Ψεύτη. Ψεύτης είσαι, και ψεύτης θα παραμείνεις. Και κακός ψεύτης.

Ξέρεις,δε σιχαίνομαι την βαλτωμένη ζωή μου.Σιχαίνομαι εσένα με την όλη ποζεριά και ψευτοαισιοδοξία σου που θεωρείς ότι το να ικανοποιείς τους άλλους και τα στερεότυπα αυτού της κοινωνίας συμπληρώνει τα υψηλά στάνταρ σου.Μπράβο σου, έχεις φοβερή αυτοαντίληψη και η αυτοκριτική είναι η ειδικότητα σου.Ξέρεις ποιο είναι η διαφορά μας;Ότι εγώ ζω μόνο για να ευχαριστώ τον εαυτό μου και δε δίνω δεκάρα αν οι άλλοι με θεωρούν φρικιό και μου φέρονται λες και πρόκειται να τους κολλήσω κάτι.Δε δίνω δεκάρα αν τους φαίνεται κάπως ο τρόπος που φέρομαι και ντύνομαι.Δε με νοιάζει αν με θεωρούν βαρετή ή σαχλή ή μίζερη.Εκεί στον φανταστικό δικό μου πλανήτη βυθίζομαι στις θάλασσες των δικών μου θέλω,των ιδανικών μου και της κρυφής μου αυτοικανοποίησης και έχω γραμμένο τον δικό σας τέλειο κόσμο.Μα πραγματικά τόσο στραβοί είστε;Δε βλέπεται πόσο πλαστό,άχρωμο και χωρίς ζωή είναι αυτό που ζείτε;Σα να είστε μαριονέτες ένα πράγμα και μισείτε αυτούς που έχουν έχουν κόψει τα σκοινιά.Τους διαφορετικούς.Αυτούς που κάνουν τα πάντα με τον δικό τους τρόπο,στο δικό τους χρόνο. Συνέχισε να με βρίζεις για αυτό που είμαι και τον εξωφρενικό τρόπο που σκέφτομαι,για το ότι ζω σ' έναν φανταστικό κόσμο που έχω δημιουργήσει εγώ.Νιώθεις έξυπνη,έτσι;Πνευματώδης και διασκεδαστική.Λοιπόν δεν είσαι.Είσαι ένα αηδιαστικό κούφιο τίποτα.Μια πλαστική κούκλα.Και επειδή διαθέτω απίστευτο αυτοσαρκασμό δε θα πάρεις καμιά ικανοποίηση από το να με υποβιβάζεις, μόνο λόγια που ο ανύρπακτος εγκέφαλός σου αδυνατεί να αποκωδικοποιήσει.ΚΑΛΠΙΚΗ,ΔΕΙΛΗ,ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ.

Πώς καταλήξαμε να κάνουμε τα πράγματα να φαίνονται τόσο δύσκολα; Πότε αποφασίσαμε ότι ξαφνικά τα πάντα γύρω μας θα αποκτήσουν την μορφή ενός γρίφου, ενός σταυρόλεξου που καλούνται οι γύρω μας ή εμείς να λύσουμε;

Κάνε τη ζωή σου απλή. Πες αυτό που θέλεις να πεις σε αυτόν που θέλεις να το πεις. Μη φοβάσαι για το τι θα ακούσεις, αφού θες να το πεις, αργά ή γρήγορα θα βγει στην επιφάνεια. Μη φοβάσαι το "όχι", έτσι κι αλλιώς είχες κάτι εικονικά, δεν πειράζει κι αν το χάσεις γιατί μπορεί τελικά να το κερδίσεις. Μίλα, μην κρύβεσαι, μην σκέφτεσαι μία απλή πράξη συνέχεια και συνέχεια, μη δημιουργείς πλασματικά εμπόδια στον εαυτό σου. Διάλεξε την ευθεία όχι έναν δρόμο από στροφές, οι στροφές θα σε ζαλίσουν, θα σε βγάλουν εκτός πορείας.

Πόσο χρόνο χάνεις με το να σχεδιάζεις κάθε κίνηση από το να την κάνεις χωρίς περιστροφές; Αξίζει άραγε; Μήπως χάνεις την ουσία; Μήπως δεν κερδίζεις κάτι αλλά χάνεις λίγο λίγο όσο αναβάλλεις αυτό που έπρεπε να κάνεις εξαρχής;


Κάνε λάθη, πέσε, δέξου την απόρριψη, πίστεψε και ας διαψευστείς, τόλμα κι ας αποτύχεις.

Απλά, δράσε. Τώρα.

^^^^^
^^^^
^^^
^^
^

Η ζωή μου είναι τόσο απλή και βαρετή.
Και τόσο ξέγνοιαστη.

elliza έγραψε:^^^^^
^^^^
^^^
^^
^

Η ζωή μου είναι τόσο απλή και βαρετή.
Και τόσο ξέγνοιαστη.

Σ αγαπώ

elliza έγραψε:^^^^^
^^^^
^^^
^^
^

Η ζωή μου είναι τόσο απλή και βαρετή.
Και τόσο ξέγνοιαστη.

Μπράβο, άσε μας εμάς που έχουμε ζωή και προβλήματα να γράψουμε για αυτά σαν κλαψιάρες που είμαστε.

^

Amelia Blackfoot έγραψε:Πώς καταλήξαμε να κάνουμε τα πράγματα να φαίνονται τόσο δύσκολα; Πότε αποφασίσαμε ότι ξαφνικά τα πάντα γύρω μας θα αποκτήσουν την μορφή ενός γρίφου, ενός σταυρόλεξου που καλούνται οι γύρω μας ή εμείς να λύσουμε;

Κάνε τη ζωή σου απλή. Πες αυτό που θέλεις να πεις σε αυτόν που θέλεις να το πεις. Μη φοβάσαι για το τι θα ακούσεις, αφού θες να το πεις, αργά ή γρήγορα θα βγει στην επιφάνεια. Μη φοβάσαι το "όχι", έτσι κι αλλιώς είχες κάτι εικονικά, δεν πειράζει κι αν το χάσεις γιατί μπορεί τελικά να το κερδίσεις. Μίλα, μην κρύβεσαι, μην σκέφτεσαι μία απλή πράξη συνέχεια και συνέχεια, μη δημιουργείς πλασματικά εμπόδια στον εαυτό σου. Διάλεξε την ευθεία όχι έναν δρόμο από στροφές, οι στροφές θα σε ζαλίσουν, θα σε βγάλουν εκτός πορείας.

Πόσο χρόνο χάνεις με το να σχεδιάζεις κάθε κίνηση από το να την κάνεις χωρίς περιστροφές; Αξίζει άραγε; Μήπως χάνεις την ουσία; Μήπως δεν κερδίζεις κάτι αλλά χάνεις λίγο λίγο όσο αναβάλλεις αυτό που έπρεπε να κάνεις εξαρχής;


Κάνε λάθη, πέσε, δέξου την απόρριψη, πίστεψε και ας διαψευστείς, τόλμα κι ας αποτύχεις.

Απλά, δράσε. Τώρα.

Untangle Yourself . . .

Πφφφ, πόσο δίκιο έχεις;


^Εσείς να πάτε να σπαμάρετε αλλού.

Και την επόμενη φορά που θα δω ποστ μόνο με emoticon δεν ξέρω και 'γω τι θα γίνει

να ζει κανεις ή να μη ζει..????

Ιδου η απορια

elliza έγραψε:^^^^^
^^^^
^^^
^^
^

Η ζωή μου είναι τόσο απλή και βαρετή.
Και τόσο ξέγνοιαστη.

Χαχαχαχαχα, τόσο αστείο. Ειλικρινά, ποιο είναι το πρόβλημά σου; Δηλαδή σεβάσου μας λίγο και για ΜΙΑ ΦΟΡΑ μην σχολιάσεις κάτι κακοπροαίρετα. Έχουμε προβλήματα εμείς, εδω μέσα βρήκαμε χώρο να τα γράψουμε, γιατί εδώ μέσα νομίζουμε πως μας καταλαβαίνουν. Μέσα σ' αυτό το φόρουμ γράφουμε απ' τη μικρότερη βλακεία μέχρι το σοβαρότερό μας θέμα και συ ειλικρινά, πες μου, απ' όλα αυτά, βρήκες να πετάξεις την εξυπνάδα σου στα σοβαρότερα; Αν εσύ περνάς καλά, μπράβο σου και να συνεχίσεις να περνάς και όλοι αυτό θέλουμε να κάνουμε. Απλά βούλωσέ το με τις ειρωνείες σου, γιατί αυτό το ποστ ήταν ΚΑΘΑΡΗ ειρωνεία και σκέτη κατινιά που δεν θα πείραζε κ κανέναν να μην την έκανες.
Όταν εσύ έχεις προβλήματα, χαίρομαι που δεν τα γράφεις εδώ και έχεις άτομα να τα συζητήσεις, άτομα που σε αποδέχονται και σε βοηθούν. Αν εγώ δεν έχω, είναι αποκλειστικά δικό μου θέμα και θα τα γράψω εδώ μέσα, γιατί αυτό με βοηθάει και δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω τη δική σου ειρωνεία. Δείξε λίγο σεβασμό και όπως δεν σε σχολιάζουμε ποτέ έτσι, μην μας σχολιάζεις κ συ. Και αν θέλεις να μου απαντήσεις, άπαντησέ μου προσωπικά αν γίνεται, γιατί δεν έχω καμία όρεξη για ένα quote του ποστ μου με μια εξυπνάδα ακόμη απο κάτω. Σεβάσου κ μένα κ όλους όσους γράφουν εδώ μέσα.

Get a life.

elliza έγραψε:Get a life.

Χμμμ... Κοίτα να δεις που ακριβώς αυτό με έκανες να σκέφτομαι για σένα ρε Ελισάβετ.

Get a life,get a blog,οτιδήποτε αρκεί να σταματήσετε να είστε έτσι εδώ