Απαγορευμένα βιβλία

Το εν λόγω θέμα δεν είμαι σίγουρος αν έχει να κάνει τόσο με τα ίδια τα βιβλία, με την καθημερινότητα του κόσμου μας ή είναι απλώς ένα μεγάλο φιλοσοφικό ζήτημα.
Ωστόσο μιας και στις τρεις περιπτώσεις έχει να κάνει με βιβλία σκέφτηκα να το βάλω σε αυτήν την κατηγορία.

Ανά τους αιώνες διάφοροι πολιτισμικοί και πολιτικοί παράγοντες (βλ. εκκλησία, κυβερνήσεις κ.α.) έχουν απαγορεύσει κάποια ή και όλα τα βιβλία από τους οπαδούς/ακολούθους τους.
Να φανταστείτε ότι μόλις μέχρι πριν από τρεις αιώνες, οποιοδήποτε βιβλίο είχε να κάνει με την απλή γεωμετρία ήταν απαγορευμένο από την δυτική εκκλησία. Όσο για τα απόκρυφα βιβλία των οικουμενικών συνόδων (βλ. Το κατα Υιόν Ευαγγέλιον, Βιβλίο του Ενώχ κ.α.) ούτε λόγος. Η κεφαλές των δύο εκκλησιών μαζεύονταν και απαγόρευαν βιβλία που με δικά τους κριτήρια, θεωρούσαν ακατάλληλα για το ευρύ κοινό. Η πραγματικότητα, φυσικά, είναι ότι οι έννοιες σε αυτά τα βιβλία είναι διφορούμενες και θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον κόσμο να αμφισβητήσουν τις διδαχές τους.

Φυσικά και η επιστημονική κοινότητα έχει απαγορεύσει κάποια βιβλία ανά τους αιώνες, κάποια "αντι-επιστημονικά" βιβλία, όπως τα ονομάτιζαν.
Γενικότερα, τα απαγορευμένα βιβλία αναλύουν θέματα που για την λογική της εκάστοτε εποχής θεωρούνται απαράδεκτα.
Στον θρησκειοκρατούμενο μεσαίωνα πχ, παλαιότερα βιβλία τελετουργικής μαγείας (Σολομωνική, Τα Μεγάλα Γριμόρια κ.α.) ήταν απαγορευμένα, καθώς και βιβλία με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο όπως οι εκδόσεις του Μαρκήσιου Ντεσάντ ήταν επίσης απαγορευμένα.
Στον εικοστό αιώνα όπου οι χούντες ή άλλα απολυταρχικά καθεστώτα έδιναν και έπαιρναν, τα απαγορευμένα βιβλία αποτελούνταν από έργα φιλοσόφων όπως ο Καρλ Μαρξ (το Κεφάλαιο) ενώ σήμερα, όπου η Δημοκρατία (όπου δημοκρατία, μα την ειρωνεία του Βεελζεβούλ, σημαίνει ελευθερία λόγου και έκφρασης) βασιλεύει στην Ευρώπη, βιβλία όπως Ο Αγών μου, του Χίτλερ είναι απαγορευμένα.

Τον εικοστό αιώνα, ο μεγάλος έλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης αφορίστηκε από την ορθόδοξη εκκλησία για τα βιβλία του "Ο τελευταίος πειρασμός του Χριστού", "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" και "Ο φτωχούλης του Θεού".
Αυτή η πράξη είχε ως αποτέλεσμα τον παραγκωνισμό του ίδιου του συγγραφέα από την τότε κοινότητα των υπολοίπων συγγραφέων και του λογοτεχνικού κόσμου γενικότερα. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η απαγόρευση ενός βιβλίου πολύ συχνά οδηγεί και στην απαγόρευση του ίδιου του συγγραφέα, αν όχι επίσημα όπως στην περίπτωση του Καζαντζάκη, ανεπίσημα τουλάχιστον.

Πολλά βιβλία που έχουν να κάνουν με πιο φανταστικά θέματα όπως αυτά που ασχολούνται με την αναζήτηση, τον πολιτισμό και τη θέση της χαμένης Ατλαντίδος είναι απαγορευμένα.

Ο κόσμος μας έχει φτάσει στην παράνοια του να απαγορεύει βιβλία που δεν έχουν αποδειχτεί ότι υπάρχουν καν, όπως το Νεκρονομικόν, όπου υπάρχει μονάχα στη φαντασία κάποιων συγγραφέων φαντασίας όπως ο Χ.Φ. Λαβκραφτ ή ο Αμπντούλ Αλχαζρέντ (Αλ Αζίφ).

Παραδόξως στη λιστα των Απαγορευμένων βιβλίων, ανήκουν όλα τα βιβλία που έχουν αποκτηθεί από τον κόσμο μέσω αμφιλεγόμενων διαδικασιών, είναι δηλαδή εμπνευσμένα από ανώτερες πνευματικές ή εξωγήινες οντότητες. Το παράδοξο, φυσικά, είναι ότι τα δύο βιβλία που έχουν γίνει η βάση για τις δύο μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου μας (Αγία Γραφή, Κοράνι) ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία και είναι οι ηγέτες των δύο αυτών δογμάτων που απαγορεύουν κάθε άλλο βιβλίο αυτής της κατηγορίας.

Αυτά είναι ένα ελάχιστο δείγμα βιβλίων που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, αλλά αν μακρηγορήσω περισσότερο δεν θα είναι πια θέμα συζήτησης αλλά διαδικτυακή διάλεξη. Θα σταματήσω εδώ λοιπόν.
Ποια είναι η δική σας άποψη;

Να λύσουμε μια παρεξήγηση όσον αφορα τα "Απόκρυφα ευαγγέλια",χαζομάρες που φούντωσαν απο τον Dan Brown και άλλους άσχετους θεολογικά συγγραφείς ή ερασιτέχνες θεολόγους.Οταν λέμε "απόκρυφα" δεν έννοούμε βιβλία που το περιεχόμενό τους είναι αποκρυφιστικό ή καθοιονδήποτε τρόπο βλαπτικό για την εκκλησία αλλά βιβλία που ο συγγραφέας τους είναι άγνωστος,οι πηγές τους αμφίβολες και περιέχουν ψευδείς ή λανθασμένες πληροφορίες.Ειδικότερα για τα ευαγγέλια για τα οποία πολύς λόγος γίνεται,θα πρέπει να καταλάβουμε με την εξάπλωση της διδασκαλίας του Χριστιανισμού,κάθε επίδοξος νεοβαπτισθείς συγγραφέας,έδινε την δική του εκδοχή για την ζωή του Χριστού.Στις περισσότερες περιπτώσεις,πρόκειται για βιβλία με έντονο το φαινόμενο του θρησκευτικού συγκριτισμού (τάση που έκανε θραύση μεταξύ του 1ου αιώνα π.Χ. μέχρι τον 3ο μ.Χ αιώνα) και περιέχουν πλατωνικές,αριστοτελικές,νεοπλατωνικές,μανιχαϊστικές,γνωστικές,επικούρειες,ανατολικές,ειδωλολατικές δοξασίες υπό το νέο δόγμα του Χριστιανισμού.Θρησκευτική σαλάτα δηλαδή.
Και γιατί χαρακτηρίζονται απόκρυφα;
Αυτά τα βιβλία κυκλοφορούν ευρέως μεταξύ των πιστών.Η εκκλησία για να αποτρέψει τους πιστούς απο λανθασμένα δόγματα,φτιάχνει τον κανόνα,που είναι η συλλογή των βιβλίων που τόσο ο συγγραφέας αλλά και το περιεχόμενο κρίνονται ως αληθή και ορθόδοξα.Στην ανατολική εκκλησία αυτό γίνεται στον 3ο αιώνα.Πλέον αυτά θεωρούνται ως η ορθή διδασκαλία της εκκλησίας και χαρακτηρίζει αυτά που δεν περιέχονται ως απόκρυφα,δηλαδή μη επίσημως αναγνωρισμένα. Δεν απαγορεύει την μελέτη τους,ούτε τα κατατάσσει σε απογορευμένες λίστες,απλά καθώς δεν υπήρχε ακόμα η τυπογραφία και τα βιβλία κόστιζαν μια περιουσία να φτιαχτούν,αυτά εξέπεσαν στα αζήτητα αφού κανείς δεν έδινε λεφτά για να αντιγραφούν.Σώζονται κάποια χειρόγραφα σε μοναστήρια και με τις έρευνες γίνονται γνωστά.Στο πανεπιστήμιο είχαμε ολόκληρα κεφάλαια με τα απόκρυφα ευαγγελια και γελούσαμε με τον πανικό που είχε προκληθεί με τα ευαγγέλιον κατά Ιούδα,καθώς εμείς το είχαμε δώσει εξετάσεις στο 1ο έτος.Γι'αυτό,μην τρελαίνεστε με τις χαζομάρες περί απόκρυφων,τα οποία είναι βιβλία που δεν έχουν επίσημη αναγνώριση.

Τώρα,όσον αφορά απαγορευμένα βιβλία,η κομμουνιστική-Σταλινική Ρωσία,θα είχε πολλά να πει.Μέχρι το 1990,δεν είχε μεταφραστεί μεγάλο μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας για να μην πούμε για την απαγόρευση κάθε είδους θρησκευτικής λογοτεχνίας.Βιβλία περνούσαν απο επιτροπές για να διαπιστώσουν τον καπιταλιστικό ή δυτικό δάκτυλο.

Amycus έγραψε:Να λύσουμε μια παρεξήγηση όσον αφορα τα "Απόκρυφα ευαγγέλια",χαζομάρες που φούντωσαν απο τον Dan Brown και άλλους άσχετους θεολογικά συγγραφείς ή ερασιτέχνες θεολόγους.Οταν λέμε "απόκρυφα" δεν έννοούμε βιβλία που το περιεχόμενό τους είναι αποκρυφιστικό ή καθοιονδήποτε τρόπο βλαπτικό για την εκκλησία αλλά βιβλία που ο συγγραφέας τους είναι άγνωστος,οι πηγές τους αμφίβολες και περιέχουν ψευδείς ή λανθασμένες πληροφορίες.Ειδικότερα για τα ευαγγέλια για τα οποία πολύς λόγος γίνεται,θα πρέπει να καταλάβουμε με την εξάπλωση της διδασκαλίας του Χριστιανισμού,κάθε επίδοξος νεοβαπτισθείς συγγραφέας,έδινε την δική του εκδοχή για την ζωή του Χριστού.Στις περισσότερες περιπτώσεις,πρόκειται για βιβλία με έντονο το φαινόμενο του θρησκευτικού συγκριτισμού (τάση που έκανε θραύση μεταξύ του 1ου αιώνα π.Χ. μέχρι τον 3ο μ.Χ αιώνα) και περιέχουν πλατωνικές,αριστοτελικές,νεοπλατωνικές,μανιχαϊστικές,γνωστικές,επικούρειες,ανατολικές,ειδωλολατικές δοξασίες υπό το νέο δόγμα του Χριστιανισμού.Θρησκευτική σαλάτα δηλαδή.
Και γιατί χαρακτηρίζονται απόκρυφα;
Αυτά τα βιβλία κυκλοφορούν ευρέως μεταξύ των πιστών.Η εκκλησία για να αποτρέψει τους πιστούς απο λανθασμένα δόγματα,φτιάχνει τον κανόνα,που είναι η συλλογή των βιβλίων που τόσο ο συγγραφέας αλλά και το περιεχόμενο κρίνονται ως αληθή και ορθόδοξα.Στην ανατολική εκκλησία αυτό γίνεται στον 3ο αιώνα.Πλέον αυτά θεωρούνται ως η ορθή διδασκαλία της εκκλησίας και χαρακτηρίζει αυτά που δεν περιέχονται ως απόκρυφα,δηλαδή μη επίσημως αναγνωρισμένα. Δεν απαγορεύει την μελέτη τους,ούτε τα κατατάσσει σε απογορευμένες λίστες,απλά καθώς δεν υπήρχε ακόμα η τυπογραφία και τα βιβλία κόστιζαν μια περιουσία να φτιαχτούν,αυτά εξέπεσαν στα αζήτητα αφού κανείς δεν έδινε λεφτά για να αντιγραφούν.Σώζονται κάποια χειρόγραφα σε μοναστήρια και με τις έρευνες γίνονται γνωστά.Στο πανεπιστήμιο είχαμε ολόκληρα κεφάλαια με τα απόκρυφα ευαγγελια και γελούσαμε με τον πανικό που είχε προκληθεί με τα ευαγγέλιον κατά Ιούδα,καθώς εμείς το είχαμε δώσει εξετάσεις στο 1ο έτος.Γι'αυτό,μην τρελαίνεστε με τις χαζομάρες περί απόκρυφων,τα οποία είναι βιβλία που δεν έχουν επίσημη αναγνώριση.

Έχεις δίκιο ως προς τον ορισμό των απόκρυφων βιβλίων, αλλά τα απόκρυφα βιβλία δεν είναι μόνο μετα-χριστιανικά.
Επίσης το "λανθασμένο" από το "σωστό" δόγμα δεν μπορεί να οριστεί από ανθρώπους που έζησαν τον 3ο αιώνα, αν μου επιτρέπεις να παρατηρήσω, καθώς το δόγμα σε θρησκείες που τολμούν/επιμένουν ότι η γνώση και οι κανόνες τους δόθηκαν από τον ίδιο το θεό τους (σε αυτήν την περίπτωση τον χριστό) θα έπρεπε να παραμείνει αλάνθαστο/στάσιμο στις διδαχές του ιδίου ιδρυτή.
Μιας και στάθηκες στα της εκκλησίας, να πω εδώ ότι η Αποκάλυψη του Ιωάννη που σήμερα είναι μέρος του βιβλίου της νέας διαθήκης, ήταν ένα από τα απόκρυφα. Για την ακρίβεια μονάχα μία από τις αποκαλύψεις.
Είναι μεγάλο θέμα ο χριστιανισμός, η βασιλεία του φόβου που προσπαθεί ο κλήρος (και κάθε θρησκεία που βασίζεται στον ιουδαϊσμό) να αναπτύξει στους ανθρώπους και οι αλήθειες και τα ψέματα που κρύβονται από πίσω, ας μην το αναλύσουμε εδώ.

Amycus έγραψε:Τώρα,όσον αφορά απαγορευμένα βιβλία,η κομμουνιστική-Σταλινική Ρωσία,θα είχε πολλά να πει.Μέχρι το 1990,δεν είχε μεταφραστεί μεγάλο μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας για να μην πούμε για την απαγόρευση κάθε είδους θρησκευτικής λογοτεχνίας.Βιβλία περνούσαν απο επιτροπές για να διαπιστώσουν τον καπιταλιστικό ή δυτικό δάκτυλο.

Καθώς και ποια θρησκεία εξυπηρετούσαν, ποιους ανθρώπους θα έστρεφαν οι ιδέες που αναπτύσσονταν στις σελίδες τους ενάντια σε ποιους και φυσικά, ποια συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά εξυπηρετούσε το κάθε βιβλίο απέναντι στις εκκλησίες και στις κυβερνήσεις της Γης.

Σήμερα, απαγορευμένα βιβλία υπάρχουν σε ράφια των καταστημάτων. Είναι γελοίο η Λένα Μαντά και άλλοι συγγραφείς του είδους της να έχουν την απαραίτητη διαφήμιση ώστε να κάνουν best sellers όταν νοβελίστες, ανθρωπιστές και άλλοι συγγραφείς που οι πένες τους ασχολούνται με το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο παραμένουν στη σκιά ενός συστήματος που αφήνει μία ήπειρο αυτού του πλανήτη να πεθαίνει από λειψυδρία.
Απαγορευμένα βιβλία και αυτά λοιπόν, αφού και μόνο οι εικόνες της γραφής τους θα έκαναν τον κόσμο μας να μοιάζει κενός και γεμάτος άγνοια.

Ερώτηση: Τι εννοείς θρησκευτική λογοτεχνία;

Nathaniel έγραψε:
Έχεις δίκιο ως προς τον ορισμό των απόκρυφων βιβλίων, αλλά τα απόκρυφα βιβλία δεν είναι μόνο μετα-χριστιανικά.
Επίσης το "λανθασμένο" από το "σωστό" δόγμα δεν μπορεί να οριστεί από ανθρώπους που έζησαν τον 3ο αιώνα, αν μου επιτρέπεις να παρατηρήσω, καθώς το δόγμα σε θρησκείες που τολμούν/επιμένουν ότι η γνώση και οι κανόνες τους δόθηκαν από τον ίδιο το θεό τους (σε αυτήν την περίπτωση τον χριστό) θα έπρεπε να παραμείνει αλάνθαστο/στάσιμο στις διδαχές του ιδίου ιδρυτή.
Μιας και στάθηκες στα της εκκλησίας, να πω εδώ ότι η Αποκάλυψη του Ιωάννη που σήμερα είναι μέρος του βιβλίου της νέας διαθήκης, ήταν ένα από τα απόκρυφα. Για την ακρίβεια μονάχα μία από τις αποκαλύψεις.
Είναι μεγάλο θέμα ο χριστιανισμός, η βασιλεία του φόβου που προσπαθεί ο κλήρος (και κάθε θρησκεία που βασίζεται στον ιουδαϊσμό) να αναπτύξει στους ανθρώπους και οι αλήθειες και τα ψέματα που κρύβονται από πίσω, ας μην το αναλύσουμε εδώ.

Mην ξεχνάς ότι μέχρι τον 3ο αιώνα,υπάρχει διοικητικά οργανωμένη εκκλησία και το δόγμα της έχει αρχίζει να κωδικοποιείται (με την κυριολεκτική σημασία του όρου) αλλά και η Παράδοση που είναι κανόνας ερμηνείας των βιβλίων και των δογμάτων.Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει διδασκαλία και ορθή ερμηνεία οπότε για τον Χριστιανισμό μπορούμε να πούμε ότι ο 3ος αιώνας,θα μπορούσε να εκτιμήσει την λανθασμένη απο την ορθή πίστη.Πρέπει να πω ότι έκανα λάθος στον αιώνα,είναι ο 4ος αιώνας που οριστικοποιείται ο κανόνας της Καινής Διαθήκης.

Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι στις Οικουμενικές Συνόδους και τις επεμβάσεις τους στο δόγμα αλλά πρέπει να σου πω πως,δεν θα είχαμε τέτοιες αν κάποιος,κάπου,κάποτε,δεν αποφάσιζε να ερμηνεύσει κατά πως ήθελε την αρχική διδασκαλία.Τότε ναι,έχουμε ανάπτυξη και εξήγηση για να λυθούν οι απορίες,να ομολογηθεί η ορθή πίστη και να σταματήσουν οι όποιες τυχαίες διδασκαλίες.

Η Αποκάλυψη είναι ένα ιδιάζον κείμενο και όντως,θεωρούνταν μέχρι τον 4ο-5ο αιώνα ψευδεπίγραφο καθώς η αποκαλυπτική θεολογία είναι ένας δύσκολος κλάδος που δεν έχει συμβατικούς κανόνες και αντιμετωπίζεται πάντα με δυσπιστία,ακόμα και μεταξύ των θεολόγων.Αλλά καθώς δεν πρόκειται για ένα καθαρό προφητικό βιβλίο αλλά περισσότερο για ενα συμβολικό κείμενο,μπήκε τελικά στον κανόνα της Καινής Διαθήκης.

Τώρα για τις αλήθειες και τα ψέματα,πρέπει να μου το αναλύσεις λίγο περισσότερο για να μπορέσω να σου πω τις απόψεις μου.  

Nathaniel έγραψε:Καθώς και ποια θρησκεία εξυπηρετούσαν, ποιους ανθρώπους θα έστρεφαν οι ιδέες που αναπτύσσονταν στις σελίδες τους ενάντια σε ποιους και φυσικά,  ποια συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά εξυπηρετούσε το κάθε βιβλίο απέναντι στις εκκλησίες και στις κυβερνήσεις της Γης.

Σήμερα, απαγορευμένα βιβλία υπάρχουν σε ράφια των καταστημάτων. Είναι γελοίο η Λένα Μαντά και άλλοι συγγραφείς του είδους της να έχουν την απαραίτητη διαφήμιση ώστε να κάνουν best sellers όταν νοβελίστες, ανθρωπιστές και άλλοι συγγραφείς που οι πένες τους ασχολούνται με το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο παραμένουν στη σκιά ενός συστήματος που αφήνει μία ήπειρο αυτού του πλανήτη να πεθαίνει από λειψυδρία.
Απαγορευμένα βιβλία και αυτά λοιπόν, αφού και μόνο οι εικόνες της γραφής τους θα έκαναν τον κόσμο μας να μοιάζει κενός και γεμάτος άγνοια.

Ερώτηση: Τι εννοείς θρησκευτική λογοτεχνία;

Κοίτα,δεν είμαι τόσο αφοριστικός.Η Λένα Μαντά δεν μου αρέσει,καθόλου τολμώ να πω,αλλά δεν μπορώ ούτε να απαγορεύσω,ούτε να κρίνω αυτούς που την διαβάζουν.Πρόσφατα διάβασα ένα της Παυλίνας Νάσιουτζικ και απόρησα πως υπήρξε εκδότης που το τύπωσε και χάλασε τόσα λεφτά για αυτό το πράμα.Αλλά καθώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι,έτσι και με το αναγνωστικό κοινό,πάντα θα υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θα επιλέγει ελαφρύτερα θέματα.Οι δικοί μου φίλοι δεν αντέχουν την φανταστική λογοτεχνία,ακούν Χάρι Πότερ και με κοιτούν με μισό μάτι.Άντε τώρα να εξηγείς τα πως και τα γιατί... Τώρα θα μου πεις για την διαφήμιση βέβαια.Ας πούμε ότι,όσο πιο ευτελές το προϊόν,τόση περισσότερη διαφήμιση χρειάζεται.

Θρησκευτική λογοτεχνία είναι αρκετά γενικός όρος.Στην περίπτωση της Ρωσίας,εννοώ κάθε βιβλίο που πραγματεύεται κάποιο θρησκευτικό θέμα ή έχει θρησκευτικές αναφορές.Ενα παράδειγμα είναι η ποίηση του Παστέρνακ που ήταν το κόκκινο πανί της Σταλινικής Ρωσίας.

Αν θέλεις άνοιξε ένα θέμα για το χριστιανισμό και θα μιλήσουμε εκεί περαιτέρω.


Συγνώμη, φάνηκε πως έκρινα τη Λένα Μαντά. Δεν έκανα κάτι τέτοιο, δεν έχω διαβάσει βιβλία της. Μιλάω για το είδος του συγγραφέα και όχι για το βιβλίο όμως. Ξέρεις, το κυνήγι των εκδοτικών οίκων για best seller βιβλία χωρίς πρακτικό, φιλοσοφικό ή ψυχαγωγικό νόημα και περιεχόμενο, πέραν της διασκέδασης.

Εκεί που ήθελα να σταθώ ήταν στην "απαγόρευση" βιβλίων μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης που τα παραγκωνίζουν για χάρη του κέρδους. Σίγουρα, μιλάμε για επιχειρήσεις και όχι για φιλανθρωπικές οργανώσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς σαν αναγνώστες, πρέπει να τις ακολουθούμε.

Amycus έγραψε:Θρησκευτική λογοτεχνία είναι αρκετά γενικός όρος.Στην περίπτωση της Ρωσίας,εννοώ κάθε βιβλίο που πραγματεύεται κάποιο θρησκευτικό θέμα ή έχει θρησκευτικές αναφορές.Ενα παράδειγμα είναι η ποίηση του Παστέρνακ που ήταν το κόκκινο πανί της Σταλινικής Ρωσίας.

Άρα μιλάμε για λογοτεχνία με θρησκευτικό περιεχόμενο. Ναι, ξέρω το είδος. Για την σταλινική ρωσία θα έλεγα ότι έφτασαν στα άκρα, αλλά δεν είναι τόσο διαφορετικό από τα ανάλογα της καθολικής και ορθόδοξης εκκλησίας. Τα άκρα ποτέ δεν εκφράζουν τη λογική. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο μυθιστόρημα φαντασίας, με τις περισσότερες πωλήσεις, εκεί έξω, είναι η Βίβλος/Αγία γραφή. (Αναρωτιέμαι αν η επταλογία του Χάρι Πότερ κάποια στιγμή γίνει η βάση για νέα θρησκεία       το Σιλμαρίλλιον θα ήταν καλύτερη βάση, μα τον Τούλκας.)
Από τη δική μου πλευρά δεν υπάρχει μεγαλύτερο εργοστάσιο προβάτων από την θρησκευτική, όπως την είπες, λογοτεχνία.
Ωστόσο πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε βιβλίο, όσο κι αν είναι των άκρων δεν επιτρέπεται να είναι απαγορευμένο, είτε βάση νόμου, είτε βάση ηθικής. Σίγουρα, δεν θα έδινα να διαβάσει Μαστερτον ένα 5χρονο αλλά πέρα από κάποια ηλικιακά μέτρα, από την ηλικία των 15 και μετά κάθε άνθρωπος και κάθε βιβλίο θα έπρεπε να είναι ελεύθερα προς ανάγνωση.
Στην ουσία μιλάμε για μία ακόμα μορφή φασισμού, εδώ.

Διαφωνώ κάθετα με την απαγόρευση οποιουδήποτε εντύπου, γενικότερα της τέχνης. Από τη στιγμή που γράφεις κάτι, θεωρείται λογοτέχνημα. Από τη στιγμή που παίζεις τα κουτάλια, γεννάς μουσική. Το αν αυτό θεωρείται τέχνη ή όχι, μένει σε σένα να το κρίνεις, έχει να κάνει με την προσωπική αισθητική που έχει πάρει μορφή από την ζωή σου. Ωστόσο, η οποιαδήποτε απαγόρευση/λογοκρισία προϊόντος της ανθρώπινης έκφρασης μου φαίνεται χυδαία. Μπορώ να αντιληφθώ την αγωνία προσώπων σε υψηλά ιστάμενες θέσεις, μήπως μια μέρα ξυπνήσουν και ο καθημερινός άνθρωπος έχει αφυπνιστεί από μια νέα γνώση, ωστόσο εξακολουθεί να μου φαίνεται χυδαίο και δεν μπορώ να το δικαιολογήσω. Το γούστο, η αισθητική, η πολιτική ή κοινωνική θέση που πρεσβεύει ένα οποιοδήποτε έντυπο έχει παραχθεί από τον άνθρωπο και τις ανησυχίες του. Από την ύπαρξη μυστικών χωρών ή θεών (βλ. βιβλία για την Ατλαντίδα ή βιβλία λατρείας του Εωσφόρου ξέρω γω) μέχρι τις σεξουαλικές προτιμήσεις (βλ. 50 αποχρώσεις του Γκρι), και αντίστοιχα στη μουσική από τον Μπαχ ως τον Μπίμπερ, όλα αυτά, αποτελούν προϊόντα της ανθρώπινης σκέψης/ανάγκης για έκφραση. Είναι φρικώδης και μόνο η σκέψη του να απαγορευτεί ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης, ή ας επιστρέψω στην προηγούμενη έκφρασή μου, προϊόν ανθρώπινης έκφρασης. Το γεγονός ότι η Τέχνη του Πολέμου είναι ακόμα απαγορευμένο σε κάποιες χώρες (στο πρώην ανατολικό μπλοκ, αν δεν κάνω λάθος; διορθώστε με) ή ήταν μέχρι και 25 χρόνια πριν, απλώς αποδεικνύει πως στον κόσμο επικρατεί περισσότερο ο φόβος, η ημιμάθεια, και σε καμία περίπτωση η δημοκρατία. Η εκκλησία προφανώς και παραμένει σε εποχές σκοταδισμού όσον αφορά τις θέσεις της, ωστόσο έχει εκσυγχρονίσει τους τρόπους της να κερδίζει κόσμο πίσω στο σκοτάδι και την αμάθεια. Η πολιτική με τα ίδια μέσα και πάντα με τον στόχο να κοιμίζει. Από το κακό στο χειρότερο. Το αστείο είναι πως έναν αιώνα πριν απαγόρευαν αβέρτα τον Ντε Σαντ και τον Όργουελ και όλα τα νοικοκυριά είχαν στο σπίτι τους και μια Λαίδη Τσάτερλι, ακριβώς επειδή όλα τα έργα αυτά ήταν απαγορευμένα/λογοκριμένα/χεσμένα από όλους τους φορείς που προανέφερα και θέλουν να μας σχηματίσουν τη ζωή όπως θέλουν αυτοί.

Γενικώς μου φαίνεται απαράδεκτο. Και φρικτό. Τελικά πρέπει να ωριμάσεις σαν άνθρωπος αλλά και σαν καλλιτέχνης για να αποδεχτείς ένα όποιο έργο τέχνης για αυτό που είναι, ακόμα κι αν το μισείς.
Αλλά εντάξει τι λέω, δεν μιλάμε για τέχνη, τα έργα αυτά δεν αντιμετωπίζονταν ως τέχνη αλλά ως κίνδυνος. Γελοίο.

Εντίτ: το χειρότερο είναι πως σκέφτηκα να σβήσω όλο μου το ποστ και να γράψω πως ίσως και καλώς κρατεί η λογοκρισία/απαγόρευση έργων τέχνης, αλλιώς θα είχαμε χάος/αναρχία/πλήρη σεξουαλική απελευθέρωση. Αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι έτσι. Δεν με παίρνει, κοστίζει. Άλλωστε το χάος είχε πάντα να κάνει με την εκάστοτε εποχή. Ντεσάντ; Χάος για την εποχή. Όργουελ και λογοκρισία της σκέψης; Λαίδη Τσάτερλι και σεξουαλική απελευθέρωση; Όλα χάος, όλα κάτι μη ελέγξιμο, για αυτό και προκαλούν φόβο...