Τρομακτικές ιστορίες

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

FoNikos21 έγραψε:Ορίστε και ο τοπικός μας θρύλος... (Αφιερωμένος στη Fleur Delacour, της τον χρωστούσα)



Το αρχοντικό Κοντού βρίσκεται στο δρόμο Άνω Λεχωνίων ­Βόλου στην είσοδο του χωριού και χτίστηκε το 1900 μ.Χ. από την οικογένεια Κοντού. Oι ιδιοκτήτες του αψήφησαν τις παραδόσεις, για άγνωστο λόγο, και δεν τήρησαν το πατροπαράδοτο έθιμο που απαιτούσε το σφάξιμο ενός κόκορα στις βάσεις των θεμελίων, που σκοπό είχε την καλοτυχία του σπιτιού και την προστασία από το πνεύμα του οικόσιτου αυτού πτηνού. Αυτή τους η κίνηση φαίνεται πως κίνησε τα νήματα της μοίρας και έμελλε να είναι η αφετηρία μίας σειράς τραγικών γεγονότων. Το ατύχημα για την οικογένεια ήταν ότι τα αγόρια πέθαναν από φυματίωση. Ο οικογενειακός τους τάφος υπάρχει στο νεκροταφείο Βόλου, μαζί και ο θρύλος ότι δηλητηριάστηκαν από σαμιαμήδι που έπεσε στο ρόφημά τους. Το πένθος έπεσε βαρύ στην οικογένεια. Έκτοτε το αρχοντικό εγκαταλείφθηκε. Όμως οι πραγματικά άσχημες φήμες για το σπίτι φαίνεται να τροφοδοτήθηκαν από την χρονική περίοδο κατά την οποία το σπίτι επιτάχθηκε από τους Γερμανούς όταν αυτή εισέβαλαν στην περιοχή κατά τον Απρίλιο του 1941. Το σπίτι λόγω της τοποθεσίας και του μεγέθους του χρησιμοποιήθηκε ως αρχηγείο της Γκεστάπο. Τα υπόγεια και ημιυπόγειά του χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακές και τόποι άγριων βασανιστηρίων, ενώ τα πολυτελή δωμάτιά του πρώτου και δευτέρου ορόφου ήταν τα γραφεία πληροφοριών και στρατηγικής των Γερμανών. Ο αριθμός των θυμάτων της βίας και της κτηνωδίας των κατακτητών δεν είναι ακριβής και κανείς δεν ξέρει πόσοι ήταν αυτοί που άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στα σκοτεινά δωμάτια αυτού του αρχοντικού. Και όταν τελικά ο πόλεμος τελείωσε και το σπίτι εγκαταλείφθηκε από τους κατακτητές του, εκείνοι που είχαν την δύναμη να περιηγηθούν στα υπόγεια έγιναν μάρτυρες των απομειναριών όσων είχαν διαδραματισθεί κατά την διάρκεια της κατοχής. Στους τοίχους υπήρχαν ακόμη κρεμασμένα σύνεργα βασανισμού μαζί με το αίμα και τις φράσεις απελπισίας και οδύνης που είχαν καταφέρει να χαράξουν εκείνοι που είχαν χαθεί εκεί μέσα και που ίσως είχαν στοιχειώσει πια για πάντα εκείνο το σπίτι. Ακολουθεί ένα διάστημα αδράνειας όσο αφορά την κατοίκηση του σπιτιού μια που στην μικρή κοινότητα των Λεχωνίων ήταν δύσκολο να ξεχαστεί το αιματοβαμμένο παρελθόν του. Το σπίτι τελικά αγοράζεται από μία αθηναϊκή οικογένεια η οποία αποφασίζει να το ανακαινίσει για να έρθει να ζήσει στην επαρχία. Μαζί με τις εργασίες ανακαίνισης όμως ρίχνεται λάδι στην φωτιά της φημολογίας καθώς η ανακαίνιση καθυστερεί πάρα πολύ εξʼ αιτίας μιας σειράς ατυχημάτων και θανάτων στους χώρους του σπιτιού. Πέρα από το γεγονός πως οι οικοδομικές εργασίες φαίνεται να μην αντέχουν για πολύ και να καταρρέουν με το παραμικρό, οι άνθρωποι που δουλεύουν ως εργάτες έρχονται αντιμέτωποι σχεδόν καθημερινά με επιπόλαια αλλά και σοβαρά ατυχήματα. Τουλάχιστον δύο από τους εργάτες καταλήγουν στο νοσοκομείο και ένας πεθαίνει από έμφραγμα το οποίο του συνέβη ενώ εργαζόταν στο παλιό αρχοντικό. Οι φήμες φουντώνουν και πάλι στην περιοχή και σιγά-σιγά οι εργάτες που ήταν όλοι ντόπιοι, αρχίζουν να παραιτούνται ένας-ένας, φοβούμενοι για την ζωή τους. Το σπίτι περνά και πάλι σε μία περίοδο αδράνειας, μια που όλα αυτά τα περιστατικά δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον ιδιοκτήτη. Τελικά η λογική φαίνεται να κυριαρχεί και ο Αθηναίος ιδιοκτήτης συνεχίζει την ανακαίνιση του σπιτιού αυτή την φορά με ξένους εργάτες. Οι εργασίες τελειώνουν και η οικογένεια έρχεται να εγκατασταθεί μόνιμα στην νέα της κατοικία. Όμως δεν θα προλάβει να χαρεί το νέο της σπιτικό… Περνά ένα μικρό χρονικό διάστημα από την εγκατάσταση των νέων ιδιοκτητών και τα μέλη της αρχίζουν να αποδεκατίζονται, κυριολεκτικά ένα προς ένα. Τα παιδιά πεθαίνουν από αρρώστιες η σύζυγος αυτοκτονεί και ο ιδιοκτήτης, μισότρελος πλέον από την δυστυχία που τον έχει χτυπήσει, τα μαζεύει όπως-όπως και γυρίζει στην Αθήνα όπου και πεθαίνει από γηρατειά. Το σπίτι αν και έχει κληρονομηθεί από συγγενείς, συνεχίζει να μένει ακατοίκητο για πολλά χρόνια, συνοδευόμενο από την δυσοίωνη ιστορία του. Και αν και κάποιοι από τους κληρονόμους αποφάσισαν κάποια στιγμή να αγνοήσουν τις φήμες και να κατοικήσουν στο αρχοντικό, δυστυχώς πάντοτε κάποιο τραγικό γεγονός τους έδιωχνε από εκεί, και το σπίτι κατέληγε να στέκεται επιβλητικό, άδειο και μοναχικό. Και όσο το σπίτι έμενε ακατοίκητο τόσο η φήμη του μεγάλωνε προκαλώντας τον φόβο αλλά και το ενδιαφέρον όσων γνώριζαν γιʼ αυτό. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που παρακινούμενοι από την περιέργεια τους επισκέφθηκαν το εγκαταλελειμμένο σπίτι. Μπορεί πλέον οι χώροι να μην θυμίζουν το αρχηγείο της Γκεστάπο με τους χώρους των βασανιστηρίων αλλά πολλοί ήταν αυτοί που ενώ είχαν σκοπό να περάσουν μία νύχτα εκεί, αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από το εγχείρημα επειδή οι μπαταρίες από τους φακούς και τις κάμερες ή από τις φωτογραφικές μηχανές τους άδειαζαν αμέσως, ή τα κινητά τους δεν είχαν σήμα και οι μπαταρίες τους αποφορτίζονταν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ακόμη κιʼ αν τις είχαν μόλις φορτίσει ή είχαν φροντίσει να φέρουν μαζί τους εφεδρικές...

Fleur Delacour έγραψε:Έγω ούτε απ' έξω δεν θα περνούσα

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Fleur Delacour έγραψε:Να ρωτήσω κάτι; Γιατί ο τάφος είναι με τραπέζι και καρέκλες;