Black Swan

O Μαύρος κύκνος είναι μια ταινία του Darren Aronofsky με πρωταγωνίστρια τη Natalie Portman (Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου).

Ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται στον σκληρά ανταγωνιστικό κόσμο του μπαλέτου. Η Νίνα, είναι μια νεαρή και πολύ αφοσιωμένη χορεύτρια μπαλέτου από τη Νέα Υόρκη, και έχει μεγαλώσει κάτω από την πίεση της αυστηρής , πρώην μπαλαρίνας, μητέρας της. Όταν ο απαιτητικός και προκλητικός διευθυντής Thomas Leroy αποφασίζει να αντικαταστήσει την πρίμα μπαλαρίνα Βeth MacIntyre για την νέα παράσταση της Λίμνης των Κύκνων, η Νίνα είναι η πρώτη επιλογή. Αλλά η Νίνα έχει ανταγωνισμό. Μια νέα μπαλαρίνα, τη Λίλυ, που εντυπωσιάζει τον Τόμας επίσης.

Η παράσταση χρειάζεται μια πρωταγωνίστρια που να μπορεί να παίξει και τον άσπρο κύκνο με αθωότητα και χάρη, και τον μαύρο κύκνο που αναπαριστά την πονηριά και τον αισθησιασμό. Η Νίνα αποδίδει τέλεια τον Λευκό κύκνο αλλά η Λίλυ είναι η προσωποποίηση του Μαύρου.Όσο οι δύο πρωταγωνίστριες δοκιμάζουν την άμιλλά τους μέσα στην παράξενη φιλία τους, η Νίνα έρχεται σε επαφή με τη Σκοτεινή Πλευρά της - μια απροσεξία που απειλεί να την καταστρέψει...

Ξέρω, πολύ το στόλισα το τόπικ αλλά του άξιζε
Μια ταινία αμφιλεγόμενη που σίγουρα δεν άφησε κανέναν αδιάφορο...
Ποια είναι η δική σας άποψη;

Ε, κόψε τις τελείες στου τίτλους των τόπικ και τα κενά ανάμεσα στα κόμματα, μοιάζεις με νιούμπι, κάτι που είσαι.

Καλά, εγώ ξετρελάθηκα. Τόσο με την ερμηνεία, όσο με την σκηνόθεσια που άξιζε το όσκαρ περισσότερο από ό, τι ο λόγος του βασιλιά. Απλά δεν έχω λόγια. Ήταν από τις πιο εκφραστικές ταινίες που έχω δει και αποτελεί την νέα αγαπημένη μου.

Εγώ ομολογώ πως την περίμενα καλύτερη...

Γενικά η ατμόσφαιρα της ταινίας ήταν σκοτεινή και πολύ όμορφα δοσμένη ωστόσο η ερμηνεία της Νάταλι δεν με ικανοποίησε και στους δύο ρόλους.
Γενικά όσο καθηλωτική ήταν ως μαύρος κύκνος ιδιαίτερα στο τέλος τόσο αδιάφορη ήταν ως λευκός...

Όσο για το όσκαρ καλύτερης ταινίας δεν νομίζω πως αδικήθηκε γιατί παρόλο που το θέμα δηλαδή ένας άνθρωπός που παλεύει με δύο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες μέσα του είναι πολύ ενδιαφέρον δεν μου άρεσε που προτίμησαν να το προσεγγίσουν από μια πιο μεταφυσική σκοπιά παρά από μια ανθρώπινη-ψυχολογικη...

(Τα φτερά που της φύτρωσαν στο τέλος...ΕΛΕΟς )

απλα τελεια!
το τελευταιο μερος ειδικα!!!

Είχα δει πριν από αυτή άλλες δύο ταινίες του Αρονόφσκι (Ρέκβιεμ για ένα όνειρο και Fountain) και περίμενα τα καλύτερα. Και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα, μου άρεσε πάρα πολύ, είχε τρομερή μουσική και οι ερμηνείες ήταν το κάτι άλλο. Ειδικά από τη μέση και κάτω ήταν απλά θεϊκή. Άνετα την ξαναβλέπω.

(Το σημείο με τα φτερά ήταν ΤΟΣΟ )

Πραγματικα αυτη η ταινια ειναι η προσωποποιηση της δρασης πισω απο τα παρασκηνια σε καθε θιασο!

(τα φτερα ηταν απλα λαβ!!!)

Την αγαπώ την αγαπώ την αγαπώ.

Σπόιλερ:

^ Τις φιγούρες τις έκανε μια 16χρονη μπαλαρίνα!

Κι εγώ την αγαπώ.
η Πόρτμαν απίστευτη, μπήκε εντελώς στο πετσί του ρόλου, και τη λάτρεψα ως μαύρο κύκνο. Γενικά η ταινία νομίζω σου δίνει άπειρη τροφή για σκέψη, ως το τέλος δεν καταλαβαίνεις ποιο είναι το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος.
Ως παράπονο θα πω μόνο οτι το τέλος δυστυχώς δε φέρνει το θεατή στην κάθαρση. Μπορώ να πω πως κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Η καθαρση που λες ειναι κατι υποκειμενικο. Προσωπικα πιστευω πως η καθαρση ηταν τελειως ασημαντη μπροστα στην τελειοτηταα που καταφερε η νινα στο τελος. Ηταν σπουδαιο.

Χμμ.. αυτό θέλει συζήτηση!!
Αρχικά, να πω ότι κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και όντως πιστεύω ότι σου έδινε πολλά μηνύματα!! Η κάθαρση με την έννοια που χρησιμοποιήθηκε στο αρχαίο θέατρο δεν ήρθε! Αλλά από την άλλη το τελικό συμπέρασμα και νόημα της ταινίας μπορεί να το βγάλει ο καθένας από μόνος του. Μεγάλη η θυσία της Νίνα για την τελειότητα. Αλλά αυτό το καλό έχει η ταινία.. σου παρουσιάζει όλες τις όψεις κι εσύ διαλέγεις!!

Την είδα κι εγώ, 2 φορές μάλιστα.

Μου άρεσε πολύ και σαν υπόθεση και σαν κινηματογραφική μεταφορά. Η ερμηνεία της Πόρτμαν με ικανοποίησε, δεν λέω. Το τελευταίο κομμάτι ήταν καθηλωτικό, εκεί που χόρευε και της φύτρωναν τα φτερά, ειδικά.

Ηθικό δίδαγμα, μη γίνεις μπαλαρίνα.

εμενα δεν μου αρεσε

Πολύ καλή ταινία αν και λίγο "κάπως" στο τέλος...δλδ τι εννοώ,ότι οκ είχε βγάλει το κρυσταλλάκι το ματωμένο κ μετά χόρευε μισή ώρα με τα λευκά και δεν είχε ματώσει καθόλου παρά μόνο την τελευταία στιγμή?!Αυτό με χάλασε λίγο,αλλά κατα τ'άλλα το ψυχολογικό προφίλ και η αλλαγή χαρακτήρων μέσα της ήταν άψογα δοσμένη και μπράβο στη Νάταλι!!!!!

Μου άρεσε όλο αυτό το "ψυχολογικό" σε όλη την ταινία και το πώς μας δίχνει τον χαρακτήρα και τον ψυχικό κόσμο της πρωταγωνίστριας, αλλά πρέπει να πω πως αρκετα σημεία δε με ενθουσίασαν, και γενικά δεν είναι από τις ταινίες που θα ξαναέβλεπα... Πιο πολύ απ'όλα μου άρεσε το τέλος! Και ο χορός που της φύτρωναν τα φτερά ήταν τέλειος<3 Αλλά οι σκηνές της τελικής παράστασης και το φινάλε με τη "θυσία" της Νίνα είναι οι μόνες σκηνές που θα ξανάβλεπα...Πιστεύω ότι της άξιζε το όσκαρ, πάντως, γιατί ήθελε πολύ δουλειά ο ρόλος αυτός...

Πολύ ψυχοπλακωτική ταινία.
Και αν τη βλέπεις στις 2 τα ξημερώματα στο σπίτι, νομίζεις πως θα πεταχτεί η Πόρτμαν από το χολ με τα παπούτσια του μπαλέτου...

Το τέλος δεν μου άρεσε.Όλο το άλλο ήταν καλό.

Μου άρεσε αρκετά.Είχε ενδιαφέρον να παρακολουθείς την εξέλιξη της αρρώστιας από την οπτική γωνία του ψυχικά ασθενή.Αλλά για μένα αυτό που ξεχώρισε την ταινία περισσότερο,ήταν το τέλος,η μουσική του Tchaikovsky(λίμνη των κύκνων)και η Natalie Portman.

Απλα υπεροχη!! Πρεπει να την εχω δει πανω απο 50 φορες μονο και μονο για να ψαξω και για αλλα "κρυμενα" περιεργα πραγματα μεσα στην ταινια.
Σιγουρα η πιο αγαπημενη μου ταινια μετα τις ταινιες χαρι ποτερ

πραγματικα ειναι τελεια ταινια

Απ'ότι μου έχει πει η Lucy Weasly (η κολλητούλα μου!) είναι τέλεια ταινία...Όλο λέω πως θα το κατεβάσω να το δω και όλο το ξεχνάω

Μου φάνηκε τόσο αρρωστημένη.Και σαν ταινία και σαν ιστορία.
Αν και έχω βαρεθεί αυτό το στυλάκι του καταραμμένου καλλιτέχνη που καταστρέφεται στο τέλος και πεθαίνει σαν Οιδίποδας μέσα στο μεγαλείο,εγώ δεν βρήκα και πολλά γοητευτικά στοιχεία.Ίσως γιατί οι άνθρωποι που θαυμάζω δεν είχαν ποτέ τίποτα εκτός από κοινότυπη ζωή,συνηθισμένη και κανονική.Η τέχνη ήταν αυτή που τους αποθέωνε,όχι η ζωή τους.
Από την αρχή παρακολουθούμε μία μπαλαρίνα που αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα.Αν δεν κάνω λάθος,αυτοτραυματίζεται.Η μητέρα της αν και το γνωρίζει,το περνάει στο ντούκου.Έρχεται και ο μεγάλος ρόλος και όλο αυτό παίρνει τιτάνιες διαστάσεις.Και πάλι τίποτα.Εδώ είναι και οι πρώτες μεγάλες αντιρρήσεις μου.
Το δεύτερο που δεν δέχομαι καθόλου είναι το φλέρτ με την σκοτεινή πλευρά για να ερμηνεύσει τον ρόλο.Το ότι πρέπει να γίνει κομμάτι της το σκοτάδι για να μπορέσει να χορέψει τον μαύρο κύκνο.
Ο σκηνοθέτης βέβαια παίζει ανάμεσα στο ψυχιατρικό πρόβλημα και το έρεβος,αλλά ο χορογράφος-σκηνοθέτης της παράστασης τονίζει λίγο περισσότερο το μεταφυσικό.Αλίμονο αν έπρεπε για κάθε ρολο να ζούμε όπως ο ρόλος! Ποιό το νόημα; Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Καλείσαι να υποδυθείς,όχι να γίνεις ο ρόλος.Σαν ρούχο είναι η τέχνη.Την φοράς και την δείχνεις.Δεν γίνεσαι,δεν είσαι.Και αυτό σημαίνει να είσαι μεγάλος καλλιτέχνης.Ένας καθρέπτης που πάνω του αντανακλώνται όλα όσα θέλει να πει ο δημιουργός.
Και το τελειώνει με την τελειότητα.Άλλος μεγάλος μύθος για την τέχνη.Το τέλειο.Μπούρδες λέω εγώ.Όποιος κοντραρίστηκε σοβαρά με την τέχνη,όποιος κατάλαβε τι γίνεται σε αυτήν την μάχη,ένα πράγμα θα σου πει:ότι έχασε στα σημεία.Και όταν ακούω για τελειότητες,μου φαίνεται πως συνομιλώ με τον Εωσφόρο.
Ερμηνεία εξαιρετική από την Πόρτμαν και ο σκηνοθέτης παίζει δεξιοτεχνικά με το τι γίνεται στο μυαλό της και τι στην πραγματικότητα.Μουσική Τσαϊκόφσκυ (εδώ κανείς δεν θα τολμήσει να κρίνει,τον πήρε ο διάολος).Καλή ταινία αλλά εντελώς έξω από εμένα.

Πφφφ πόσο συμφωνώ δεν λέγεται.

Η Ταινία είναι τόσο αρρωστημένη, τόσο..

Μέχρι και η Στρέλλα είναι πιο νορμάλ μπροστά σε αυτή

Amycus έγραψε:

Σπόιλερ:

δε λεω, ενταξει, ο καθενας με τη γνωμη του, ομως ολο αυτο το θεμα με το οτι η Νινα επρεπε να ειναι ο ρολος, να γινει σκοτεινη και το τελος, που ειπε οτι ηταν τελεια, δεν εννοουσε οτι ετσι πρεπει να ειναι, οτι πρεπει να βαζουμε ολο μας το ειναι στον ρολο και να γινουμε ο ρολος......το εδειχνε ολο απ'την οπτικη πλευρα της Νινας, δηλαδη αυτο ηταν το προβλημα της(αφου εχει καποιες σοβαρες ψυχολογικες αθενειες....).Πιεζε τον εαυτο της να ειναι τελεια, και εκανε τα παντα για να το πετυχει(εμεις απλως εχουμε την τυχη να μην ειμαστε σαν τη Νινα και να καταλαβαινουμε την υπερβολη).
Επισης, ενα μικρο πραματακι, η Νινα δεν αυτοτραυματιζεται ακριβως. Απλως απ'το πολυ αγχος της ξυνει την πλατη της και το αποτελεσμα δεν ειναι ωραιο.....Ειναι αυθορμητο πραμα, δεν καταλαβαινει οτι το κανει(εχω και λιγη εμπειρια απο τετοια..... )

Οι ταινίες του Αρονόφσκι είναι στην πλειοψηφία τους αρρωστημένες (αν εξαιρέσουμε το The Fountain). Αυτό δεν τις κάνει κακές ταινίες.
Αν δείτε τo Requiem for a Dream, θα προσέξετε πως ίσως ξεπερνάει τον Μαύρο Κύκνο σε διαστροφή.
Απλά είναι στην κρίση του καθενός το πώς θα αντιληφθεί αυτή τη διαστροφή και την αρρώστια και πώς θα την ερμηνεύσει. Εμένα μου άρεσαν και οι δύο αυτές ταινίες γιατί είναι πάνω απ' όλα αληθινές. Ίσως φαίνονται υπερβολικές για μας που δεν έχουμε την επιθυμία να είμαστε τέλειοι, αλλά είναι αληθινές γιατί όντως υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν έτσι, δεν είναι απλά αποκυήματα φαντασίας.
Και γενικά μ' αρέσει να δείχνουν την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, γιατί δεν είναι κάτι ανύπαρκτο, απλά άλλοι την αφήνουν να τους κυριεύσει κι άλλοι την ελέγχουν. Απλά είναι πιο ενδιαφέρον να το βλέπεις απ' τη μεριά αυτού που δεν μπορεί να την ελέγξει

Ξερεις τι Γιάννα; Με ενόχλησε το τέλος.Σε ολόκληρη την ταινία παρακολουθούμε μια μπαλαρίνα να αυτοκαταστρέφεται,να γίνεται κάτι άλλο,να ενδίδει στην κόλαση μέσα της με την οποία φλερτάρει σαν να πρόκειται για το πλέον φυσιολογικό και στο τέλος,να πετυχαίνει αυτό που θέλει.Ότι όλη αυτή η αυτοκαταστροφή έχει αποτέλεσμα."Ορίστε",σου λέει ο σκηνοθέτης,"πετυχαίνει η αυτοκαταστροφή.Πρέπει να καταραστείς τον εαυτό σου για να υπερβείς τα όριά του."Δεν δίνει την καταστροφή σαν αποτέλεσμα της τελειότητας αλλά σαν μέσο τελειότητας.Και μάλιστα σε μία μπαλαρίνα που δεν είχε τα φόντα για κάτι τέτοιο.Εκεί είναι που έχω τις αντιρρήσεις μου.