από Morgan le Fay Παρ Ιουλ 24, 2009 7:47 pm
τι σας εχω?
οχι τι σας εχω??
Γυρισα σπιτι μου με ενα σωρο ευχες για καλο καλοκαιρι και για μια θεση στο Α.Π.Θ., τμημα νομικης κατα προτιμηση. Η διαθεση μου ηταν ελαφρως καλυτερη οταν ανοιξα το pc μου.
πληκτρολογησα Aqualung-Brighter than sunshine https://www.youtube.com/watch?v=Q536JTSe40M . Εκατσα να το ακουω και δεν εκανα τιποτα αλλο.
Σε καμια ωρα, η μαμα μου ειχε επιστρεψει, εγω με την διαθεση μου να εχει ανεβει ανεξηγητα οριακα. Ισως σημερα να ηταν η μεγαλη μερα. Η τυχερη μου θα επρεπε να πω.
"Λοιπον" με ρωτησε η μαμα, "Πως πηγε?"
"Μια χαρα" απαντησα εγω.
Απο την τσαντα της προεξειχε ενας φακελος με το ονομα μου πανω.
"Μαμα?" απαιτησα εγω, απλωνοντας τα χερια μου για να πιασω το φακελο, "τι ειναι αυτο"?
Στην προσπαθεια της να με απωθησει, η μαμα εσισε τον φακελο, ενω την ιδια στιγμη ξεπροβαλλαν 2 μακροστενα κομματια χαρτιου, που επεσαν στα χερια μου. Μου πηρε λιγη ωρα για να καταλαβω το λογο για τον οποιο πετουσα απο χαρα.
"Με δουλευεις? Θα παω?" τσιριξα κατενθουσιασμενη πεφτωντας πανω της, ριχνοντας τις σακουλες που κρατουσε στα χερια της.
"1 για σενα, 1 για την Ελιζα" μου ειπε η μαμα μου πνιχτα.
¨ΑΛΗΘΕΙΑ?" της φωναξα. "Πω, η Ελιζα θα τα παιξει!!!"
1 μηνα; στο Los Angeles. Ποσο τυχερη ημουν!!! Καλυτερα ομως να μην το προκαλω. Βοηθησα τη μαμα με τις σακουλες και φτιαξαμε μαζι τορτελινια. 'Σε 3 μερες', σκεφτομουν μεσα μου, 'σε 3 μονο μερες'.
Μετα απο το ασυνηθηστα απολαυστικο φαγητο, σχηματισα τον αριθμο της Ελιζας στο κινητο μου. Ενα ροζ κινητο γεματο περιττα αυτοκολλητα. Το σηκωσε στο 3ο χτυπημα. Ποσο προβλεψιμη ηταν η Ελιζα.
"Παρακαλω", ανηγγειλε ευγενικα.
"Ελα ρε, εγω ειμαι", απαντησα αγενεστατα. Μετα απο ενα δευτερολεπτο καταλαβε ποια ειμαι και ανταποκριθηκε.
"Α, ελα ρε, τι κανεις?" Η φωνη της ζεστανε απροσδοκητα.
"Καλα. Υπεροχα. Εσυ?"
"Ζω. Προς τι το τηλεφωνημα?" απιτησε να μαθει, περιεργη καθως ηταν.
"Λοιπον, να, σκεφτομουν", αρχισα, "αν θυμασαι μια πολυ προσφατη συζητηση μας περι του θεματος L.A."
"Ναι", απαντησε, μπαινοντας αμεσως στο θεμα. "Πιστευω πως πρεπει να μαζεψουμε κι αλλα χρηματα για το Los Angeles. Αυτα, ισα που φτανουν για λιγους μηνες, αλλα..."
"Λοιπον", τη διεκοψα, "ειναι μεγαλο κριμα που δεν προλαβαινουμε τιποτα."
Σιωπη.
"Τι εννοεις?" ειπε τελικα η Ελιζα συνοφρυωμενη.
"Να μωρε", συνεχισα, παιζοντας με το καλωδιο του τηλεφωνου, "ειναι κριμα που δεν εχουμε πανω απο 3 μερες για να φτιαξουμε βαλιτσες, κομμωτηριο κλπ".
Μια τσιριδα διαπερασε το αυτι μου καθως επιφωνηματα ενθουσιασμου διαπερνουσαν το ακουστικο μου.
"ΜΙΛΑΣ ΣΟΒΑΡΑ??? ΣΟΥ ΤΑ ΕΦΕΡΕ??"ρωτησε εκπληκτη.
"Oh yeah, baby, μου τα εφερε, τα κρατω στα χερια μου!!!"
Και βρεθηκαμε και οι 2 να τσιριζουμε, φλυαρωντας για το μελλον μας ως ηθοποιοι και τραγουδιστριες, μπροστα απο τον βωμο της τεχνης: το Hollywood. Ποσο ρηχο ακουγοταν το ονειρο μου, οταν το συζητουσα με μια εφηβη οπως η Ελιζα. Εκεινη δεν ηξερε. Δεν καταλαβαινε. Επρεπε να μεγαλωσω. Επρεπε να γεννηθω ωριμη. Ποσα λιγα ειχα ομως κανει.