Twilight

Δεν ειχες προσεξει το BELLA ???????????

Α ωραια, γιατι μερικες φορες σκεφτομαι πως κατι δεν εχω πει...

όχι, τώρα το είδα..

Απαπαπαπαπαπαπαπαπαπα!

Παντως ο stylist του New Moon ειναι καλυτερος...

Ναι, ρε.. Προχτες παρατήρησα ότι η Bella, σχεδόν σ' όλο το twilight φοράει την ίδια γαλάζια μπλούζα..


(Βγαίνω, bye!)

Ciao!


Οχι ρε συ! Ο Edward φοραει ολο γκρι και μπλε.

Lizakiii έγραψε:Ενα καταπληκτικο -κατα την αποψη μου- fanmade trailer του New Moon


Η μουσικη ειναι απλα amazing!

WOW! Αυτό είναι fanmade? Μπράβο σε όποιον το έφτιαξε!
Πολύ καλό!

Μ'άρεσε εκεί που λέει "Hope can become a dangerous addiction..".
ΚΑι η μουσική!

"Hope can become a dangerous addiction" αυτο μου την εσπασε λιγο.

Το βρηκα, και το ποσταρα.

Λιγες οι πληροφοριες σημερα....

Όχι μ'αρέσει.. Κρύβει μεγάλη αλήθεια. ΚΑι στην περίπτωση της Bella Που ξέρουμε τι έκανε σε όλο το New Moon μόνο και μόνο γι αν αμη χάσει τη θυμισή του και στην πραγματική ζωή..
ΝΑι ναι με πιάσαν επάλι τα φιλοσοφικά μου.. :shy:

Νομιζω πως αναφερετε σε αλλο γεγονος...

Η ελπιδα ειναι το κοπροσκυλο, γατζωνεται πανω του για να μην εινια τοσο δυστυχισμενη. (ΟΥΞΟΥ ΣΚΥΛΕ!)

Ααα,εσύ το βλέπεις έτσι!
Όχι εγώ αυτό με την θύμιση.. Εμένα εκεί μου κόλλησε ότι η ελπίδα να συνεχίσει να τον νιώθει κοντά της την οδηγεί να κάνει επικίνδυνα πράγματα..

Όχι άμα εννοεί τον Jake κι εμένα δε μου αρέσει.. Έλεος πια, ελπίδα ο JAke?

Μπραβο Τονια μου! Μπραβο αγαπη μου! Μπραβο μπραβο κοπελα μου!

Ε μα, το σκυλι να γινετε ελπιδα. Φανταστειτε το σε εικονα....

E μα πια! Είπαμε καλός καλός,εντάξει την βοήθησε να σταματησιε να ειναι ζομπι,βοήθησε και στο BD αλλά μη τρελαθούμε κιόλας με την ελπίδα!
Άμα η ψυχή σου είναι δοσμένη μόνο σε έναν δε μπορεί καποιοπς άλλος να είναι η ελπίδα σου!(μπέρδεμα I know)

sweetie έγραψε:E μα πια! Είπαμε καλός καλός,εντάξει την βοήθησε να σταματησιε να ειναι ζομπι,βοήθησε και στο BD αλλά μη τρελαθούμε κιόλας με την ελπίδα!
Άμα η ψυχή σου είναι δοσμένη μόνο σε έναν δε μπορεί καποιοπς άλλος να είναι η ελπίδα σου!(μπέρδεμα I know)

Τονια, εισαι αδελφη ψυχη μου, ΤΕΛΟΣ!

Πραγματικα δεν καταλαβαινω πως μπορουμε να συγκρινουμε τα ωριμα αισθηματα ενος αντρα με ενα κοπροσκυλο ή αντε ενα 16 εφηβο!

Το τραγούδι ήταν συναρπαστικό αλλά ανολοκλήρωτο. Δοκίμαζα τον τόνο αλλά δεν μου φαινόταν σωστό κατά κάποιο τρόπο.
«Είναι γοητευτικό. Έχει όνομα;» ρώτησε η Εσμέ.
«Όχι ακόμα».
«Υπάρχει κάποια ιστορία?» ρώτησε με ένα χαμόγελο στη φωνή της. Αυτό της έδινε μεγάλη ευχαρίστηση και αισθάνθηκα ένοχος, που είχα παραμελήσει τη μουσική μου τόσο καιρό. Ήμουν εγωιστής.
«Είναι… ένα νανούρισμα, υποθέτω». Έπιασα τον σωστό τόνο τότε. Με οδήγησε εύκολα στην επόμενη κίνηση, παίρνοντας δική του ζωή.
«Ένα νανούρισμα», επανάλαβε στον εαυτό της.
Υπήρχε μια ιστορία στη μελωδία και μόλις το είδα αυτό, τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους εύκολα. Ήταν η ιστορία για ένα κορίτσι που κοιμόταν πάνω σε στενό κρεβάτι με πυκνά σκούρα μαλλιά, άγρια και σγουρά σαν φύκια απλωμένα πάνω στο μαξιλάρι…
Η Άλις άφησε τον Τζάσπερ να τα βγάλει πέρα μόνος του και ήρθε και κάθισε στον πάγκο δίπλα μου. Με την κελαηδιστή, αέρινη, καμπανιστή φωνή της, σιγοτραγούδησε την μελωδία χωρίς λέξεις δυο οκτάβες πιο ψηλά.
«Μου αρέσει», μουρμούρισα. «Αλλά τι λες γιʼ αυτό;»
Πρόσθεσα τη στροφή της αρμονικά –τα χέρια μου πετούσαν πάνω στα πλήκτρα ενώνοντας όλα τα κομμάτια μαζί –μετατρέποντας το λίγο, δίνοντάς του καινούρια κατεύθυνση. Έπιασε το κλίμα και τραγούδησε ταυτόχρονα.
«Ναι. Τέλειο», είπα. Η Εσμέ μου έσφιξε τον ώμο.
Μπορούσα να δω το τέλος τώρα, με τη φωνή της Άλις να το απογειώνει και να το πηγαίνει σε άλλη διάσταση. Μπορούσα να δω πως έπρεπε να τελειώσει το τραγούδι, γιατί το κοιμισμένο κορίτσι ήταν τέλειο, ακριβώς έτσι όπως ήταν και οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν λάθος. Το τραγούδι πλανήθηκε στον χώρο, πριν τελειώσει αργά και χαμηλά τώρα. Η φωνή της Άλις χαμήλωσε επίσης και έγινε σεμνή, σε έναν τόνο που άνηκε στην ηχώ των παλιών καθεδρικών ναών.
Έπαιξα την τελευταία νότα και έσκυψα το κεφάλι μου πάνω από τα πλήκτρα. Η Εσμέ χάιδεψε τα μαλλιά μου.
Όλα θα πάνε καλά Έντουαρντ. Τα πράγματα θα καταλήξουν προς το καλύτερο!Σου αξίζει ευτυχία, γιέ μου. Η μοίρα σου το χρωστάει.
«Ευχαριστώ», ψιθύρισα, ευχόμενος να μπορούσα να το πιστέψω.
Η αγάπη δεν έρχεται πάντα βολικά σε όλους. Γέλασα μια φορά χωρίς χιούμορ. Εσύ απʼ όλους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, είσαι ίσως ο καλύτερα εφοδιασμένος για να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε δυσκολία. Είσαι ο καλύτερος και ο πιο λαμπρός απʼ όλους μας. Αναστέναξα. Κάθε μητέρα σκέφτεται το ίδιο για το παιδί της. Η Εσμέ ήταν γεμάτη χαρά που επιτέλους κάτι είχε αγγίξει την καρδιά μου μετά από τόσο καιρό, ασχέτως αν αυτό οδευόταν σε πιθανή τραγωδία. Νόμιζε πως θα ήμουν πάντα μόνος… Θα σου ανταποδώσει την αγάπη, σκέφτηκε ξαφνικά, πιάνοντάς με απροετοίμαστο με την κατεύθυνση που είχαν πάρει οι σκέψεις της. Αν είναι έξυπνο κορίτσι. Χαμογέλασε. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν που να είναι κοντά σου και να μην διαπιστώσει τι θησαυρός είσαι.
«Σταμάτα μαμά, με κάνεις και κοκκινίζω», την πείραξα. Οι λέξεις της όσο απίθανες και αν ήταν μου έδωσαν θάρρος.






Πως μπορεις να συγκρινεις αυτο;

Kαλά την λατρεύω την Esme! Κυρίως γι' αυτό το σημείο! Και γενικά για τις απόψεις της για την αγάπη!

"Η αγάπη δεν έρχεται πάντα βολικά σε όλους." Τόση μεγάλη αλήθεια!!
ΚΑι συμπληρώνω ότι ό,τι αξίζει σ αυτή τη ζωή πονάει και είναι δύσκολο! :shy:

Δεν εχω τετοιες εμπειριες αλλα η Esme ως σωστη μητερα συμβουλευει τα παιδια της για το καλυτερο δυνατο.

Και έτσι πρέπει!
Κοίτα κι εγώ δεν έχω τις τρελές εμπειρίες, μη φανταστείς.. ( και πάλι καλά δλδ γιατί αν ήταν αληθινές αγάπες οι λίγοι που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα.........Ούτε για Mike δεν κάνουμε.....Αλλά ας μη το πιάσω αυτό το θεματάκι... :P )

Ασε μωρε ο γελοιος ο Mike!

Ακομη και *spoiler gia 4ο βιβλιο!*

Σπόιλερ:

Αα..Τελικά ο ένας που έχω γνωρίσει κάνει για Mike..Καλά που μου το θύμισες..
Πω,μερικοι αντρες ειναι τοσο μα τοσο γουρουνια..

Τωρα θα παμε σε αλλη μεγαλη ενοτητα οποτε ας μην ξεκινησουμε δεν νομιζεις;

Αναστέναξα. Ο Έμετ ήρθε και κάθισε δίπλα μου στον βράχο.
«Συγνώμη. Ξέρω ότι περνάς δύσκολη φάση. Αλήθεια προσπαθώ να μην είμαι τόσο αναίσθητος, αλλά από τη στιγμή που είναι στη φύση μου…» Περίμενε να γελάσω με το αστείο του και όταν δεν το έκανα, έκανε μια γκριμάτσα.
Τόσο σοβαρός συνέχεια. Τι σε ενοχλεί τώρα;
«Την σκέφτομαι. Για την ακρίβεια ανησυχώ.»
«Για πιο πράγμα ανησυχείς? Εσύ είσαι εδώ.». Γέλασε ηχηρά.
Αγνόησα το αστείο του ξανά αλλά απάντησα στην ερώτησή του. «Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο εύθραυστοι είναι όλοι τους? Πόσα άσχημα πράγματα μπορούν να συμβούν σε κάποιον θνητό?»
«Όχι, ιδιαίτερα. Υποθέτω πως καταλαβαίνω τι εννοείς. Δεν ήμουν και δίκαιος αντίπαλος για αρκούδα εκείνη την πρώτη φορά. »
«Αρκούδες,» μουρμούρισα προσθέτοντας έναν καινούριο φόβο στη λίστα. «Τέτοια είναι η τύχη της Μπέλα. Αδέσποτη αρκούδα στην πόλη. Φυσικά θα πήγαινε κατευθείαν πάνω σε αυτήν.»
Ο Έμετ γέλασε πνιχτά. «Ακούγεσαι σαν τρελός, το ξέρεις αυτό?»
«Απλώς φαντάσου για ένα λεπτό Έμετ ότι η Ρόζαλι ήταν άνθρωπος. Θα μπορούσε να συναντήσει μια αρκούδα … ή να την χτυπούσε αυτοκίνητο… ή κεραυνός… ή να έπεφτε από τις σκάλες… ή να αρρώσταινε –ή κάποια σοβαρή αρρώστια!» Οι λέξεις βγήκαν από μέσα μου άγρια. Ήταν ανακουφιστικό που της άφησα να βγουν –φούντωναν μέσα μου όλο το Σαββατοκύριακο. «Φωτιές, σεισμοί και τυφώνες! Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες ειδήσεις; Έχεις δει τι είδους πράγματα μπορούν να τους συμβούν; Ληστείες και δολοφονίες…» Έσφιξα τα δόντια μου και εξαγριώθηκα στην ιδέα, ότι κάποιος άλλος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει κακό στην Μπέλα, τόσο πολύ που δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
«Ήρεμα!Συγκρατήσου μικρέ. Ζει στο Φόρκς, θυμάσαι; Το χειρότερο που θα πάθει είναι να βραχεί.» Ανασήκωσε τους ώμους του.
«Νομίζω πως είναι ασυνήθιστα άτυχη Έμετ, σοβαρά το πιστεύω. Ορίστε και το αποδεικτικό στοιχείο. Απʼ όλα τα μέρη του κόσμου που θα μπορούσε να πάει, αυτή κατέληξε εδώ, στην πόλη όπου οι βρικόλακες καταλαμβάνουν ένα αξιόλογο μερίδιο του πληθυσμού της.»
«Ναι αλλά εμείς είμαστε χορτοφάγοι. Οπότε αυτό είναι καλή και όχι κακή τύχη.»
«Έτσι όπως μυρίζει? Σίγουρα κακή. Και ακόμη μεγαλύτερη ατυχία για το πώς μυρίζει σε εμένα.» αγριοκοίταξα τα χέρια μου μισώντας τα ξανά.
«Ναι, αλλά έχεις και τον περισσότερο αυτοέλεγχο από όλους μας μετά τον Καρλάιλ. Οπότε πάλι καλή τύχη.»
«Το φορτηγό?»
«Αυτό ήταν απλά ένα ατύχημα.»
«Έπρεπε να το είχες δει να έρχεται κατά πάνω της Έμ, ξανά και ξανά. Στο ορκίζομαι ήταν σαν να είχε κάποιου είδους μαγνητική έλξη.»
«Αλλά εσύ ήσουν εκεί. Αυτό ήταν καλή τύχη.»
«Ήταν? Αυτή δεν είναι η χειρότερη τύχη που θα μπορούσε ποτέ να έχει κάποιος άνθρωπος –να έχει έναν βρικόλακα ερωτευμένο μαζί του?»Ο Έμετ το συλλογίστηκε σιωπηλά για μια στιγμή.Σχημάτισε την εικόνα του κοριτσιού στο κεφάλι του και την βρήκε αδιάφορη.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω την έλξη.
«Λοιπόν, ούτε και εγώ μπορώ να δω τη γοητεία της Ρόζαλι,» είπα με αγένεια. «Ειλικρινά φαίνεται πως χρειάζεται περισσότερη
δουλεία από οποιοδήποτε άλλο όμορφο πρόσωπο που να αξίζει.»
Ο Έμετ γέλασε πνιχτά. «Υποθέτω πως δε θα μου έλεγες…»
«Δεν ξέρω ποιό είναι το πρόβλημά της Έμετ», είπα ψέματα με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Είδα την πρόθεσή του πάνω στην ώρα, ώστε να προλάβω να ετοιμαστώ. Προσπάθησε να με σπρώξει από τον βράχο, και αυτό ήταν. Ένας δυνατός ήχος ακούστηκε καθώς ο βράχος ράγισε ανάμεσά μας.
«Ζαβολιάρη», μουρμούρισε.
Περίμενα απʼ αυτόν να προσπαθήσει άλλη μια φορά, αλλά οι σκέψεις του πήραν διαφορετική κατεύθυνση. Σχημάτισε στο μυαλό του το πρόσωπο της Μπέλλα ακόμη μια φορά, αλλά τώρα το φαντάστηκε πιο άσπρο, με τα ματιά της να λάμπουν κόκκινα…
«Όχι», είπα με πνιχτή φωνή.
“Θα σου έλυνε όλες τις ανησυχίες σου για την θνησιμότητά της,έτσι δεν είναι;Και μετά δεν θα ήθελες να τη σκοτώσεις. Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος αυτός?»
«Για μένα; Ή για αυτήν;»
«Για σένα», μου απάντησε άνετα. Ήθελε να προσθέσει φυσικά. Γέλασα χωρίς χιούμορ.
«Λάθος απάντηση.»
«Εμένα δεν με πείραξε και ιδιαίτερα,» μου θύμισε.
«Την Ρόζαλι όμως την πείραξε.»
Αναστέναξε. Και οι δύο ξέραμε ότι η Ρόζαλι θα έκανε τα πάντα, θα έδινε τα πάντα, αν αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσε να ξαναγίνει άνθρωπος. Ακόμα και τον Έμετ.
«Ναι, την Ρόουζ την πείραξε,» συμφώνησε ήρεμα.
«Δεν μπορώ… Δεν πρέπει… Δεν πρόκειται να αφαιρέσω τη ζωή της Μπέλα. Δε θα ένιωθες το ίδιο αν ήταν η Ρόζαλι στη θέση της?» Ο Έμετ το σκέφτηκε μια στιγμή. Στα αλήθεια… την αγαπάς;
«Δεν μπορώ καν να το περιγράψω Έμετ. Εντελώς ξαφνικά αυτό το κορίτσι έγινε τα πάντα για μένα. Δεν βλέπω τι νόημα θα είχε ένας κόσμος χωρίς αυτήν.»
Αλλά δε θέλεις να την αλλάξεις? Δεν θα ζήσει για πάντα Έντουαρντ.
«Το ξέρω αυτό,» είπα αναστενάζοντας.
Και όπως μου τόνισες, είναι κάπως εύθραυστη.
«Πίστεψέ με, και αυτό το ξέρω.»
Ο Έμετ δεν ήταν διακριτικό άτομο και οι σοβαρές συζητήσεις δεν ήταν το φόρτε του. Κατέβαλε προσπάθειες τώρα, θέλοντας πάρα πολύ να μην είναι προσβλητικός.
Μπορείς καν να την ακουμπήσεις? Εννοώ αφού την αγαπάς… δεν θα ήθελες να την αγγίξεις…; Ο Έμετ και η Ρόζαλι μοιράζονταν μία έντονη σωματική αγάπη. Δυσκολευόταν να καταλάβει πως μπορούσε να αγαπάει κάποιος, χωρίς αυτήν την πλευρά.
Αναστέναξα. «Δεν μπορώ καν να το σκέφτομαι αυτό Έμετ.»
Ω! Τότε ποιες εναλλακτικές έχεις?
«Δεν ξέρω,» ψιθύρισα. «Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο… να την αφήσω. Απλώς δεν μπορώ να καταλάβω πως θα κάνω τον εαυτό μου να μείνει μακριά…»






Αλλο ενα αγαπημενο μου σημειο. Αχ σταματηστε με γιατι ειμαι ετοιμη να βαλω ολο το Midnight Sun!

XA!Kι εγώ γι αυτό δε συνέχισα για τα γουρούνια..

Τέλειος ο Εμμετ! "Μπορείς καν να την ακουμπήσεις? Εννοώ αφού την αγαπάς… δεν θα ήθελες να την αγγίξεις…; "

Καλα ο Εμετ και στο τεταρτο ηταν.... ΟΜΕ δηλαδη!

Ναιιι! Καλα άμα ήμουν η Ρόζαλι θα ξερενόμουν στα γέλια όλη την ώρα!
Αλλά για την Bella ήταν λίγο oops τα σχολιά του...

Ηταν πολυ oops τα σχολια του!Φαντασου ο αδελφος του αντρα σου να εκανε σχολια για την σεξουαλικη σου ζωη!

Ναι είναι πολύ οοps...

Η Μπέλα ήταν ασφαλής στο κρεβάτι της, ονειρευόταν, τα βρεγμένα μαλλιά της ήταν μπλεγμένα σαν φύκια πάνω στο μαξιλάρι της. Ήταν κουλουριασμένη σε μια μπάλα, σκεπασμένη με μα κουβέρτα. Κρύωνε, υπέθεσα. Πριν βολευτώ στην συνηθισμένη μου θέση, την διαπέρασε ένα ρίγος και τα χείλη της έτρεμαν για λίγο.
Σκέφτηκα για μια στιγμή και βγήκα στο χολ, εξερευνώντας ένα μέρος του σπιτιού για πρώτη φορά. Τα ροχαλητά του Τσάρλυ ήταν δυνατά και σταθερά. Μπορούσα σχεδόν να πιάσω τον τόνο των ονείρων του. Κάτι με νερό και προσμονή… ψάρεμα ίσως? Εκεί, στο πάνω μέρος της σκάλας, υπήρχε μια υποσχόμενη ντουλάπα. Την άνοιξα και βρήκα αυτό που έψαχνα. Διάλεξα την πιο χοντρή κουβέρτα από εκεί και την πήγα πίσω στο δωμάτιό της. θα την επέστρεφα πριν θα ξυπνούσε και δεν θα καταλάβαινε τίποτα.
Κρατώντας την αναπνοή μου, άπλωσα προσεκτικά την κουβέρτα πάνω της. Δεν αντέδρασε στο πρόσθετο βάρος. Επέστρεψα στην κουνιστή καρέκλα.




Μ' αρεσε η συνεχεια μετα απο δω... Που ελεγε για την γρια και τον αγγελο...