Black Field - Μαύρο Λιβάδι

του Βαρδή Μαρινάκη
με τους Σοφία Γεωργοβασίλη, Χρήστο Πασσαλή


Βρισκόμαστε το 1654, στην Ελλάδα υπό την κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε ένα απομακρυσμένο γυναικείο μοναστήρι. Ένας Γενίτσαρος σωριάζεται βαριά τραυματισμένος στην πύλη της μονής. Οι μοναχές αποφασίζουν να τον κρατήσουν και να τον περιθάλψουν. Εκεί, τον φροντίζει κρυφά η Ανθή, μια νεαρή μοναχή, που έχει πάρει τον όρκο της σιωπής. Ερωτεύονται χωρίς να το καταλάβουν. Η Ανθή δεν τολμάει να του αποκαλύψει το μυστικό της: είναι αγόρι. Ένα αγόρι που μεγάλωσε σαν κορίτσι στο μοναστήρι για να αποφύγει το παιδομάζωμα. Ο Γενίτσαρος και η Ανθή το σκάνε στο δάσος προσπαθώντας να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους και δημιουργούν τη δικιά τους ονειρική πραγματικότητα ώσπου...



Την έχετε δει; Εντυπώσεις;

Μου φαίνεται ενδιαφέρον και πρωτότυπο. Πάω να το κατεβάσω.

Τώρα που μας την είπες, την είδαμε.

Πραγματικά κάτι το εξωπραγματικό για τα ελληνικά δεδομένα.

Περισσότερο οπτικά και αισθητικά, με τα εξαιρετικά εσωτερικά και εξωτερικά πλάνα, την υπέροχη φωτογραφία, την μουσική επένδυση και την επεξαρσία (με τον ήχου του αέρα, της φωτιάς και των πουλιών μέσα στα μικρά κελιά των μοναχών) και με την ομαλή πορεία της αφήγησης με τους έντονους συναισθηματισμούς της και τις κατάλληλες κορυφώσεις.

Είναι ωραίο να βλέπεις τέοιες δουλειές πάνω στην ελληνική ιστορία και παράδωση, δουλειές που δεν θέλουν να σε ταϊσουν με πατριωτική πεηφάνεια αλλά απλά να σου δείξουν κι άλλες πτυχές της ιστορίας, είτε πρόκειται για γεγονότα είτε για μυθοπλασία.
Αν και η ιδέα μ'άρεσε, το σενάριο ήταν το μόνο που με ενόχλησε κάπως. Κυρίως οι ξύλινοι διάλογοί του, που δεν έβγαζαν τα συναίσθηματα με πειστικό τρόπο. Καθώς και το τέλος, που αν και καταλαβαίνω το σκόπό του, θα προτιμούσα η ταινία να κατέληγε σ'αυτό με έναν πιο ομαλό τρόπο.

Πέρα απ'αυτά όμως η ταινία ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα των νέων δημιουργών στον ελληνικό χώρο, που δίνει ελπίδες και για περίσσοτερα τέτοια εγχειρήματα.

Πάνω κάτω συμφωνώ με τον Θάνο, τώρα που την είδα.
Κυρίως οι διάλογοι ήταν κάπως εκτός ή παράλληλοι με την πραγματικότητα που εκτυλισσόταν. Έφταιγε και το κείμενο και η υποκριτική αδυναμία, αλλά ξεκινά από το κείμενο αυτό το πράγμα. Γενικώς αυτή η νέα συνήθεια σε ό, τι "κουλτουροταινία" βγει, ο διάλογος να είναι ελάχιστος εώς και μηδαμινός με ψιλοενοχλεί. Υπήρχαν στιγμές που απλά έπρεπε να ειπωθεί κάτι και δεν ειπώθηκε, και στιγμές που όταν ειπωνόταν, δεν υπήρχε αναγκαιότητα.

Κατά τα άλλα ήταν μία εκπληκτική οπτικοακουστική δημιουργία. Αν και ήθελα το τέλος λίγο πιο αιτιολογημένο. Έφυγε ο Γενίτσαρος και την άφησε; Όπως είπε ο Θάνος κατάλαβα γιατί έφτασε το πράμα ως εκεί και ήταν φυσικό, ωστόσο δεν έδωσε closure.