Θα βρούμε δουλειά;

όβελ έγραψε:Και μέχρι τότε ας γυρίσουμε στο πατρικό μας να μας ταΐζουν και να μας χαρτζιλικώνουν οι δικοί μας

Είναι πολύ λυπηρό, αλλά συμβαίνει. Οικονομικά προβλήματα, ανεργία. Αν και πιστεύω πως έχοντας ως προϋποθέσεις τα παραπάνω και μια εσωτερική κινητήρια δύναμη που λέγεται θέληση, θα τα καταφέρουμε να ξεκολλήσουμε από το σπίτι των γονιών μας!
Όχι πως είναι εύκολο στην παρούσα φάση

όβελ έγραψε:Και μέχρι τότε ας γυρίσουμε στο πατρικό μας να μας ταΐζουν και να μας χαρτζιλικώνουν οι δικοί μας

Ακριβώς... Εγώ ξενοικιάζω τον Ιούλιο και ξαναγυρνάω στο πατρικό μου για τουλάχιστον 5 χρόνια

Hecate έγραψε:

όβελ έγραψε:Και μέχρι τότε ας γυρίσουμε στο πατρικό μας να μας ταΐζουν και να μας χαρτζιλικώνουν οι δικοί μας

Ακριβώς... Εγώ ξενοικιάζω τον Ιούλιο και ξαναγυρνάω στο πατρικό μου για τουλάχιστον 5 χρόνια

Εσύ και άλλοι πόσοι.
Πολλά παιδιά μάλιστα δεν καταφέρνουν καν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και γυρνάνε στο πατρικό τους!

Απλά μην τα παρατάτε γαμώτο

Και τι με αυτό; Εγώ είχα ένα πλάνο για τη ζωή μου και μέσα σε αυτό δεν ήταν ούτε το ΤΕΙ της Λάρισας, ούτε η ανεργία, ούτε το να μείνω σε ένα τοξικό περιβάλλον μέχρι τα 30 μου...

Κι υπάρχουν κι αυτοί που δεν έφυγαν καν, όπως εγώ.
Και που λόγω απόψεων, ακόμα και το να συζήσεις με το έτερον ήμισυ (για να δοκιμάσετε αντοχές, να μοιραστείτε τα βάρη κλπ κλπ) πέφτει κεραμίδα στο κεφάλι των γονιών. Τι πρέπει να κάνω μετά? Ακόμα κι αν βρω κάποια δουλειά, το να φύγω απ' το σπίτι πριν παντρευτώ είναι σχεδόν αδύνατο.

Madame Maxime έγραψε:Για αυτό το λόγο με παρακαλούσε και ο πατέρας μου να πάω ιατρική ή φαρμακευτική: Οι άνθρωποι πάντα πεθαίνουν και πάντα θα παίρνουν φάρμακα.
(Η σκέψη να γίνω νεκροθάφτης δεν του πέρασε από το κεφάλι )

Πάλι καλά έχω αρκετές διεξόδους αλλά υπάρχει αρκετός ανταγωνισμός και μειωμένες θέσεις για τους νοσηλευτές από ΑΕΙ.

Νεκροθάφτης? α ρε Λίζα,με έκανες και γέλασα.

anthian9 έγραψε:
Πέρα από τις ευκαιρίες που προσφέρει η κάθε εποχή, υπάρχει και κάτι άλλο, αυτό που λέμε όρεξη για κυνήγι. Κανείς σας δεν θα πρέπει να περιμένει να δουλέψει με την πρώτη στον τομέα του. Μπορεί να χρειαστεί να αλλάξετε 2 με 3 διαφορετικά αντικείμενα μέχρι τελικά να βρείτε μια δουλειά που να σας ικανοποιεί και να ανήκει στο δικό σας πεδίο δράσης. Αν αγαπάτε αυτό που σπουδάζετε, μην τα παρατάτε! Άνθρωποι με πραγματική όρεξη για δουλειά και αγάπη για το επάγγελμά τους ποτέ δεν θα βγουν χαμένοι! Όσο ουτοπικό και να σας ακούγεται αυτό. Παλέψτε το με νύχια και με δόντια και μην απογοητεύεστε. To give up is to die

Γι'αυτό σ'αγαπώ ρε γμτ.
Και εγώ πιστεύω πως αν το κινυγήσουμεεεεεεε κάτι θα γίνει!Είτε εδώ,είτε σ'άλλη χώρα!

^Μάλλον σε άλλη χώρα Μαράκι.

anthian9 έγραψε:
Πέρα από τις ευκαιρίες που προσφέρει η κάθε εποχή, υπάρχει και κάτι άλλο, αυτό που λέμε όρεξη για κυνήγι. Κανείς σας δεν θα πρέπει να περιμένει να δουλέψει με την πρώτη στον τομέα του. Μπορεί να χρειαστεί να αλλάξετε 2 με 3 διαφορετικά αντικείμενα μέχρι τελικά να βρείτε μια δουλειά που να σας ικανοποιεί και να ανήκει στο δικό σας πεδίο δράσης. Αν αγαπάτε αυτό που σπουδάζετε, μην τα παρατάτε! Άνθρωποι με πραγματική όρεξη για δουλειά και αγάπη για το επάγγελμά τους ποτέ δεν θα βγουν χαμένοι! Όσο ουτοπικό και να σας ακούγεται αυτό. Παλέψτε το με νύχια και με δόντια και μην απογοητεύεστε. To give up is to die

Δε διαφωνώ.
Το καλοκαίρι έτυχε να συζητήσω με ένα ζευγάρι γιατρών που με έβρισαν για τα καλά όταν τους είπα πως θέλω να γίνω νοσηλεύτρια και τους απάντησα με το ίδιο τρόπο.
Απλά δεν πειράζει το να 'μαστε ρεαλιστές.

όβελ έγραψε:Ποιο είναι το αντικείμενό σου;;

Είμαι Βιολόγος και φέτος ξεκίνησα κι ένα μεταπτυχιακό στην Ιατρική.

@ανθη, απλα και γω προσπαθω, να το βλεπω θετικα. Απλα καταλαβα πως απο οποια σχολη και να βγεις, θα βγεις ανεργος, πισω στο σπιτι των γονιων σου και ολα αυτα. Και δεν το θελω αυτο, οπως και τοσοι αλλοι, και μακαρι να καταφερω να φυγω απο αυτο τον βοθρο και να πετυχω σε αυτο που κανω, και να εχω δικα μου λεφτα και να μην χρειαστει να απολογηθω σε κανεναν, ουτε να δινω λογαριασμο πουθενα. Πιστεψε με, θελω πεντε χρονια μετα το διπλωμα μου να κοιταω πισω σε αυτο το τοπικ και να ειμαι αυτοσυντηρουμενη και να σας λεω χαζοχαρουμενα οτι τα καταφερα. Απλα ειναι πολυ, πολυ δυσκολο. Εχω καταλαβει πως ετσι κ αλλιως ανεργος θα βγεις απο τη σχολη. Τουλαχιστον, αν εισαι ανεργος στο επαγγελμα που θελεις να κανεις, θα εχεις και κινητρο για να ψαξεις δουλεια.

Είστε πολύ νέοι για να είστε τόσο παραιτημένοι κ απογοητευμένοι.
Ο πατέρας μου είναι 55 χρονών και δεν έχει δουλέψει ποτέ πάνω στο αντικείμενό του(μηχανολογία), όμως ποτέ μέχρι τώρα δεν το έβαλε κάτω και συνεχίζει να ψάχνει. Επίσης ποτέ δεν θα παραπονεθεί γι αυτό, γιατί πάντα με κάποιον τρόπο, με κάποια δουλειά, βγάζει το ψωμί του και γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους και μου λέει πως πιο πολύ αξίζει αυτό: να βλέπεις με χαρά ό,τι δουλειά κάνεις. Τώρα δουλεύει στο σκουπιδιάρικο-δεν παραπονέθηκε ούτε στιγμή. Δεν σημαίνει αυτό ότι ονειρευόταν αυτή τη δουλειά, αυτό το μέλλον. Εξακολουθεί όμως να παλεύει.
Και μετά από αυτόν τον ύμνο, θα επιμείνω στο αρχικό μου λογύδριο περί θέλησης: θα τα καταφέρετε. Είστε παιδιά σαν τα κρύα τα νερά. Δεν λέω να είστε εκτός τόπου και χρόνου και να βαυκαλίζεστε, αλλά δεν χρειάζεται να βρίσκεστε και τόσο κάτω στην γη. Η κατάσταση είναι θλιβερή, το ξέρω. Αλλά ποτέ μην παραιτείστε.