Πως πήρατε το γεγονός ότι φύγατε από το σπίτι σας?

Πω,όντως δίκιο έχεις.

Hecate έγραψε:Βλέπω το πτυχίο να με πλησιάζει και νομίζω πως πρέπει να φτιάξουμε τόπικ "Πως πήρατε το γεγονός ότι γυρίσατε στο πατρικό σας;"

No way
Σιγα μη γυρισουμε

Ναι, όλοι έτσι λέγαμε. Και μετά καταλάβαμε πως δεν πρόκειται να βρούμε δουλειά ποτέ.

Τελικά ήταν πιο φυσιολογική η μετάβαση απ'ότι περίμενα. Ίσως έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως για κάποιο διάστημα συγκατοικούσα με την αδερφή μου...
Τέλος πάντων, δε νομίζω πως θα μπορέσω να μείνω ξανά στο πατρικό μου. Παρ'όλο που πάντα είχα την ελευθερία μου, όπως και να το κάνουμε είναι διαφορετικά να μένεις ολομόναχος και να κάνεις ο,τι θέλεις και όποτε το θέλεις...

Η μετάβαση ήταν φυσιολογική. Εννοείται υπάρχουν αυξημένες ευθύνες και υποχρεώσεις και δεν έχεις καμία μαμά και κανέναν μπαμπά για να λουφάξεις και να σε ξελασπώσουν. Ωστόσο το πρώτο πράγμα που μου έμαθαν στην οικογένεια, ήταν να είμαι αυτόνομος άνθρωπος. Δεν μου έλειψαν τόσο οι γονείς μου ή ο αδερφός μου, γιατί ξέρω πως δεν πρόκεται να χαθούμε, ή οτιδήποτε. Αυτό που μου έλειπε τον πρώτο καιρό ήταν οι συνήθειες μου. Δυστυχώς, είμαι άνθρωπος της συνήθειας (μέχρι να την σιχαθώ, βέβαια) και το να μένω μόνη μου είναι ένα βήμα προς τον δρόμο του ξεβολέματος και της τεμπελιάς. Πράγμα πολύ θετικό, φυσικά.
Η φοιτητική ζωή είναι διαφορετική. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται και να αντιδρά εντελώς διαφορετικά απ' ότι όταν ζούσα με τους γονείς μου.

Ω, ήθελα εδώ και καιρό να φύγω.
Προς το παρόν προσπαθώ να βρω ισορροπία όσον αφορά τα ξυπνήματα/φασίνες/διαβάσματα. Κατά τα άλλα πολύ χαλαρά τα πάντα, δεν μου λείπουν δεν τους λείπω. Είμαι ευπροσάρμοστη σε νέες συνθήκες γενικά και δεν με πιάνει πανικός, αλλά θέλω τον χρόνο μου ώστε να αποδώσω και να οργανωθώ όπως θέλω.
Κατά τα άλλα ίσως το σπίτι να είναι λίγο "άδειο", απ' ότι φαίνεται όμως δεν θα το βλέπω και πάρα πολύ...

Καλα. Πολυ καλα στην αρχη. Και μετα σιγα σιγα αρχισα να συνειδητοποιω οτι δεν ειχα την μαμα να μου πλενει και να μου μαγειρευει και να μου καθαριζει. Αλλα περα απο αυτο θελω να πιστευω οτι το αντιμετωπισα καλα.

Δηλαδη, θελω να πω... εγω ειχα και το οτι... δεν μπορουσα να πιασω το κινητο και να την παρω το πρωι ή το μεσημερι να μου εξηγησει πως να κανω τον κιμα ή γουατεβερ. Κι αυτο λογω της τεραστιας διαφορας ωρας

Νομίζω είναι πως θα το πάρεις απο την αρχή. Κι εγώ απο την αρχή το πήρα πολύ καλα.
Ήθελα να φυγω απο το σπίτι,ήθελα να μείνω μόνη μου, να είμαι ανεξάρτητη, να εχω εναν δικό μου χώρο,ολόδικο μου.Κι έτσι το πήρα πολύ καλά απο την αρχή.Ενταξει,έχουν υπαρξει στιγμές που αναπολώ το σπίτι μου και την οικογένεια μου ,π.χ. όταν αρρώστησα και συνειδητοποίησα ότι η μαμακα μου δεν θα μου φερει ντεπον και θερμόμετρο,θα πρέπει εγώ να πάω να τα πάρω ή και γενικά όταν για διαφορους λόγους κλεινομαι στο σπίτι και δεν έχω να μιλήσω σε κάποιον,αλλά κατα τα άλλα μ'αρεσει παρα πολύ το να ζω μόνη και μ'αρεσει και η πόλη που ζω,οποτε δεν εχω θεμα

Μέσα στα τελευταία δύο χρόνια ήμουν ανυπόμονος να δώσω πανελλήνιες και να φύγω. Αλλά μέχρι να έρθει ο καιρός να δώσω ήμουν σίγουρος πως θα έπιανα τη λογοθεαπεία Πάτρας και έκανα όνειρα. Τώρα που τέλειωσα και πλησιάζει ο καιρός - αν δε γίνει καμία σοβαρή ανωμαλία στις βάσεις στις σχολές που έχω δηλώσει - νομίζω πως φρικάρω λίγο με την ιδέα, αλλά η σκέψη να μείνω Αθήνα δεν είναι καλή. Η επαφή με τους δικούς μου δεν είναι ιδιαίτερα κοντινή. Όχι ότι δεν έχω τις ελευθερίες μου, αλλά νομίζω πως το "μακριά κι αγαπημένοι" θα είναι το ρητό που μας κολλάει.

Όταν ήμουν 18 ήλπιζα να περάσω σε άλλη πόλη και συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη(αν και για οικονομικούς λόγους κτλ είχα βάλει πρώτη την Αθήνα). Πέρασα σε σχολή στην Θεσσαλονίκη στα 26 μου, όταν πλέον είχα συνηθίσει την συμβίωση (δικό μου διαμέρισμα με τους γονείς μου σε διπλανό, και ανεξαρτησία και σπιτικό φαγητό the best of both worlds) και δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να φύγω. Ειδικά για να πάω να σπουδάσω σε μια σχολή την οποία ήμουν βέβαιη πως θα αντιπαθούσα όπως και τους συμφοιτητές μου.
Παρόλα αυτά είμαι στην Θεσσαλονίκη 3 μήνες και την έχω ήδη αγαπήσει. Η σχολή είναι καλύτερη από οτι περίμενα, με τους συμφοιτητές δέσαμε τέλεια και ζω την φοιτητική ζωή όπως δεν την έζησα στα 18 μου. Φαγητό κάθε μέρα λέσχη, δεν μπαίνω καν στον κόπο να μαγειρέψω. Το καλύτερο είναι πως μένω στο κέντρο σε μια πολύ πιο μικρή πόλη σε μέγεθος από την Αθήνα και μπορώ να πάω παντού με τα πόδια. Δεν νομίζω να θέλω να φύγω όταν τελειώσω με την σχολή
Περιττό να πω βέβαια πως η μητέρα μου ακόμα δεν το έχει αποδεχτεί πως έχω φύγει, με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα και αν δεν το σηκώσω ξαναπαίρνει και δυο και τρεις και πέντε φορές μέχρι να το σηκώσω και να της πω πως είμαι έξω.