από Teddy Lupin Δευ Μαρ 25, 2019 1:58 pmΜε όλα αυτά που γίνονται στο κόσμο του Harry Potter (κυρίως στις ταινίες) αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο για να οργανώσω την σκέψη μου, να την μεταφέρω στην οθόνη ώστε να μείνει εκεί και όχι στο κεφάλι μου. Αποφάσισα να ανεβάσω το κείμενο σε αυτό το φόρουμ επειδή είμαι μέλος εδώ και πολύ καιρό. Μπορεί να μην είμαι ενεργός, αλλά κάθε τόσο μπαίνω και βλέπω τι παίζει. Έχω γνωρίσει όμορφα άτομα εδώ, και αυτό το φόρουμ ήταν το πρώτο φόρουμ στο οποίο έγινα μέλος. Έχω περάσει πολλές ώρες εδώ, διαβάζοντας fan-made ιστορίες και συζητώντας με τις ώρες. Όποτε σκέφτηκα ότι το φόρουμ αυτό θα ήταν το τέλειο μέρος για να ανεβάσω το κείμενο μου.
Καταρχάς θα ξεκινήσω από τα βασικά. Disclaimers.
Είμαι ο μεγαλύτερος Harry Potter fan που έχω γνωρίσει IRL (in real life). Διάβασα τα βιβλία περίπου 3-4 φορές το καθένα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι βιαζόμουν να διαβάσω το 7ο βιβλίο πριν βγει η ταινία στους κινηματογράφους, ώστε να ζήσω την περιπέτεια πρώτα στην φαντασία μου και ύστερα στην μεγάλη οθόνη. Είχα πάρει το βιβλίο στην κατασκήνωση και το διάβαζα συνεχώς. Αυτή είναι μια από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω από τα βιβλία του Harry Potter.
Μια άλλη αγαπημένη μου ανάμνηση είναι λίγο πιο... hands-on. Εγώ και 2-3 άλλα παιδιά μαζευόμασταν σε ένα πάρκο το καλοκαίρι του 2012 (νομίζω), και παίζαμε “Harry Potter”. Έκοβα κλαδιά τριανταφυλλιάς, τα έξυνα με ένα μαχαίρι και έφτιαχνα ραβδάκια. Άλλος έκοβε φυλλα φοίνικα και τα έφτιαχνε μαγικές σκούπες. Φορούσαμε πλαστικά γάντια όταν χρησιμοποιούσαμε τις σκούπες, για να μοιάζουμε περισσότερο στους αθλητές Quidditch.
Ήμουν πολύ μεγάλο Harry Potter nerd, και δεχόμουν bullying από τον αδερφό μου
(αν και ο ίδιος ήταν fan). Γενικά, το disclaimer μου είναι πως αγαπώ το Harry Potter. Δεν είμαι hater.
Ένιωσα, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο, πρώτα απ’όλα για τον εαυτό μου, και ύστερα για οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο/η. Με όλα αυτά που γίνονται (και θα τα αναλύσω παρα κάτω) νιώθω πως ο κόσμος του Harry Potter, ένας κόσμος που λάτρεψα, σιγά-σιγά χάνεται, θυσιάζεται στον βωμό των identity politics, του «προοδευτισμού» και του ρατσισμού της νέας εποχής. Θα χωρίσω αυτό το κείμενο σε δύο μέρη· το πρώτο μέρος θα αφορά τις νέες ταινίες του Harry Potter, και το δεύτερο μέρος θα αφορά την στάση της JK Rowling, καθώς και τις αντιδράσεις που έχει δημιουργήσει.
Όταν έμαθα πως πρόκειται να υπάρξουν νέες ταινίες Harry Potter ενθουσιάστικα τρομερά. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό η περίπτωση αυτές οι νέες ταινίες να μην είναι καλές, ή να μην μου αρέσουν, επειδή μου άρεσαν οι προηγούμενες 8 ταινίες. Δυστυχώς έφαγα γερό χαστούκι από την JK Rowling (η οποία έγραψε και σκηνοθέτησε τις ταινίες, μαζί με τον David Yates). Η πρώτη ταινία (Fantastic Beasts) με άφησε αδιάφορο, ενώ η δεύτερη (The Crimes of Grindelwald) με έκανε να αναθεωρήσω τη σχέση μου με τον κόσμο του Harry Potter...
Θα ξεκινήσω από την πρώτη ταινία, Fantastic Beasts. Πάντα αναρωτιόμουν ποιος είναι ο Newt Scamander, ο οποίος αναφέρεται στα 7 original βιβλία. Μπορώ να πω πως δεν απογοητεύτηκα από την παρουσίαση του Newt στην ταινία Fantastic Beasts. Ωστόσο η ταινία σαν σύνολο ήταν εντελώς αδιάφορη, για να μην πω κακή.
Για όσους δεν γνωρίζουν, η υπόθεση της ταινίας είναι η προσπάθεια του Newt Scamander να ταξιδέψει στην Αμερικανική έρημο ώστε να αφήσει εκεί κάποια από τα μαγικά πλάσματα που κουβαλάει. Πολύ καλά όλα αυτά, αλλά γιατί τόση φασαρία; Αυτό είναι ένα πολύ απλό πρόβλημα σε ένα κόσμο όπου υπάρχει μαγική τηλεμεταφορά. Αντί να ταξιδέψει με το πλοίο, θα μπορούσε πολύ απλά να ταξιδέψει με μαγεία, ή με μια μαγική πύλη, ή με μαγική σκόνη, ή να χρησιμοποιήσει κάποιο μαγικό πλάσμα, ή κάποια μαγική σκούπα. Με έναν από όλους αυτούς τους μαγικούς τρόπους μεταφοράς θα μπορούσε να έχει ταξιδέψει στην Αριζόνα σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα. Επίσης θα είχε αποφύγει το Αμερικανικό Υπουργείο Μαγείας, και θα είχε το κεφάλι του ύσηχο. Αντί να κάνει αυτό, ο πρωταγωνιστής μας μπλέκεται σε μια φοβερά πολύπλοκη περιπέτεια χωρίς κανένα λόγο.
Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα αν η υπόλοιπη ταινία ήταν καλή, αλλά δυστυχώς δεν ήταν. Ένας από τους λόγους που λάτρεψα τον κόσμο του Harry Potter είναι επειδή κάθε φορά που έβλεπα μια ταινία, ή διάβαζα κάποιο από τα βιβλία μεταφερόμουν σε έναν άλλο κόσμο, μαγικό και διαφορετικό. Έβλεπα μάγους με ρόμπες και μυτερά καπέλα, μαγικές σκούπες και κουκουβάγιες. Έβλεπα ραβδιά και βατράχια, μαγικά σπίτια και κινούμενους τοίχους. Έβλεπα έναν μαγικό κόσμο ο οποίος ήταν σε κοινή θέα, αλλά ταυτόχρονα κρυμμένος από τους muggles.
Στην ταινία Fantastic Beasts συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εκεί δεν υπάρχουν μάγοι. Απλά υπάρχουν Αμερικάνοι με ραβδιά. Δεν υπάρχει αυτός ο «άλλος» κόσμος. Οι μάγοι φορούν ίδια ρούχα, φέρονται με τον ίδιο τρόπο, και πλέον κρύβονται σε κοινή θέα, όχι με χρήση μαγείας, αλλά επειδή είναι ίδιοι με τους muggles. Αυτό για μένα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, και με απογοήτευσε πολύ. Η ταινία είχε πάρα πολύ μεγάλο budget, και θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει ένα νέο μαγικό κόσμο.
Τέλος, υπάρχει ο Grindelwald. Τι να πω γι’αυτόν; Απλά μεγάλη απογοήτευση. Περίμενα να δω έναν μεγάλο μάγο, ο οποίος είναι εμφανίσημος και γοητευτικός, όπως ήταν ο Βολντι στα νιάτα του. Άλλωστε βλέπουμε τον Grindelwald στις προηγούμενες ταινίες, και μοιάζει σαν κανονικός μάγος. Δεν έχει άσπρη μούρη, ούτε παρδαλά μάτια. Μάλιστα βλέπουμε τον νεαρό Grindelwald, καθώς και τον γέρο. Και οι δύο είναι νόρμαλ.
Γιατί λοιπόν τον άλλαξε η Rowling? Αν ήθελε να αλλάξει κάτι, καλύτερα ας άλλαζε όλα τα προηγούμενα που ανέφερα.
Συνεχίζω με την δεύτερη ταινία, The Crimes of Grindelwald. Εδώ τα πράγματα ξέφυγαν άγρια. Η ταινία όχι απλώς με απογοήτευσε, αλλά με έκανε να μισήσω αυτό που κάποτε λάτρεψα. Αντί να γράψω ένα ολόκληρο κατεβατό, θα βάλω εδώ ένα λινκ σε ένα βίντεο που εξηγεί όσα θέλω να πω. Ενδεικτικά όμως θα πω ότι η ταινία δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα, ενώ έχει αχρείαστα plot twist τα οποία δεν βγάζουν ούτε αυτά νόημα. Η ταινία είναι μια κινηματογραφική αποτυχία από άποψη σκηνοθεσίας και σεναρίου, ενώ τα special effects είναι απλώς μέτρια για τα δεδομένα του 2018. Το μόνο καλό πράγμα στην ταινία είναι η ηθοποιία, αλλά και αυτή δεν είναι τίποτα τρομερό. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε.
Πάμε τώρα στο ζουμί της υπόθεσης, στο κερασάκι της τούρτας, στην τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε τον κουβά. Πάμε στην τρομερή και φανταστική Rowling.
Η Rowling φαίνεται ότι έχει βαλθεί να καταστρέψει ό,τι με κόπο δημιούργησε. Φαίνεται ότι ντρέπεται για τα βιβλία που έγραψε, επειδή νομίζει πως δεν ήταν αρκετά “inclusive”, και αυτό την οδηγεί να αναθεωρήσει πολλά πράγματα χωρίς κανένα λόγο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Έχω εγώ κάποιο πρόβλημα με τους gay χαρακτήρες; Η απάντηση είναι οχι, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Η ομοφυλοφιλία με αφήνει παγερά αδιάφορο, και νομίζω ότι δεν έχει καμία σχέση με την δομή των χαρακτήρων, ή την υπόθεση μιας ιστορίας ή βιβλίου. Μερικοί από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς είναι ομοφυλόφιλοι (McKellen), καθώς και κάποιοι σκηνοθέτες (Wachowskis) και χαρακτήρες (Mr Garrison). Δεν είναι όμως αγαπημένοι μου επειδή είναι gay, αλλά επειδή απλώς τους θεωρώ ταλαντούχους.
Έχω όμως πρόβλημα όταν ένας well established χαρακτήρας βαπτίζεται ομοφυλόφιλος χωρίς κανένα απολύτως λόγο πέρα από τα identity politics και το PR value. Αυτό εμένα μου δείχνει υποκρισία και αντιεπαγγελματισμό. Η Rowling υποτίθεται ότι είναι πρωτίστως μια καλλιτέχνης. Άρα λοιπόν όταν υποκύπτεις στις πιέσεις φασιστών (όποιοι και αν είναι αυτοί), τότε προδίδεις την τέχνη σου.
Όταν λες ότι η Ερμιόνη είναι Αφρικανή (ενώ έχεις ήδη γράψει στα βιβλία σου ότι είναι λευκή) μόνο και μόνο επειδή οι αριστεροί φασίστες το απαιτούν και απειλούν ότι θα σε αποκυρήξουν, τότε προδίδεις την τέχνη σου, υποκύπτεις στην αριστερή τρομοκρατία και θυσιάζεις την δημιουργία σου από φόβο.
Η Rowling έγραψε τα βιβλία της την δεκαετία του 90. Πλέον ντρέπεται γι’αυτά, και προσπαθεί να τα αλλάξει ώστε να μην την αποξυρήξουν οι φασίστες του twitter.
Για να μην πολυλογώ, η Rowling με απογοήτευσε επειδή υπέκυψε στις πιέσεις και θυσίασε την τέχνη της. Ως παράδειγμα αναφέρω το Game of Thrones το οποίο είναι γεμάτο με ομοφυλόφιλους. Ο Martin όμως δεν θυσιάσε την τέχνη του, σε αντίθεση με την Rowling.
Τέλος πάντων. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πράγματα, αλλά είπα τα πιο βασικά και αυτό μου αρκεί. Το Harry Potter για μένα δεν έχει πεθάνει ακόμα, αλλά βρίσκεται on life support, και μάλλον στο τέλος θα πεθάνει με άδοξο τρόπο. Φυσικά πάντα θα έχω τις αναμνήσεις μου για να σκέφτομαι, καθώς και τα original βιβλία.
Αυτά είχα να πω αγαπητοί και αγαπητές fans. Toodaloo.
Καταρχάς θα ξεκινήσω από τα βασικά. Disclaimers.
Είμαι ο μεγαλύτερος Harry Potter fan που έχω γνωρίσει IRL (in real life). Διάβασα τα βιβλία περίπου 3-4 φορές το καθένα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι βιαζόμουν να διαβάσω το 7ο βιβλίο πριν βγει η ταινία στους κινηματογράφους, ώστε να ζήσω την περιπέτεια πρώτα στην φαντασία μου και ύστερα στην μεγάλη οθόνη. Είχα πάρει το βιβλίο στην κατασκήνωση και το διάβαζα συνεχώς. Αυτή είναι μια από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω από τα βιβλία του Harry Potter.
Μια άλλη αγαπημένη μου ανάμνηση είναι λίγο πιο... hands-on. Εγώ και 2-3 άλλα παιδιά μαζευόμασταν σε ένα πάρκο το καλοκαίρι του 2012 (νομίζω), και παίζαμε “Harry Potter”. Έκοβα κλαδιά τριανταφυλλιάς, τα έξυνα με ένα μαχαίρι και έφτιαχνα ραβδάκια. Άλλος έκοβε φυλλα φοίνικα και τα έφτιαχνε μαγικές σκούπες. Φορούσαμε πλαστικά γάντια όταν χρησιμοποιούσαμε τις σκούπες, για να μοιάζουμε περισσότερο στους αθλητές Quidditch.
Ήμουν πολύ μεγάλο Harry Potter nerd, και δεχόμουν bullying από τον αδερφό μου
(αν και ο ίδιος ήταν fan). Γενικά, το disclaimer μου είναι πως αγαπώ το Harry Potter. Δεν είμαι hater. Ένιωσα, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο, πρώτα απ’όλα για τον εαυτό μου, και ύστερα για οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο/η. Με όλα αυτά που γίνονται (και θα τα αναλύσω παρα κάτω) νιώθω πως ο κόσμος του Harry Potter, ένας κόσμος που λάτρεψα, σιγά-σιγά χάνεται, θυσιάζεται στον βωμό των identity politics, του «προοδευτισμού» και του ρατσισμού της νέας εποχής. Θα χωρίσω αυτό το κείμενο σε δύο μέρη· το πρώτο μέρος θα αφορά τις νέες ταινίες του Harry Potter, και το δεύτερο μέρος θα αφορά την στάση της JK Rowling, καθώς και τις αντιδράσεις που έχει δημιουργήσει.
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Ταινίες
Όταν έμαθα πως πρόκειται να υπάρξουν νέες ταινίες Harry Potter ενθουσιάστικα τρομερά. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό η περίπτωση αυτές οι νέες ταινίες να μην είναι καλές, ή να μην μου αρέσουν, επειδή μου άρεσαν οι προηγούμενες 8 ταινίες. Δυστυχώς έφαγα γερό χαστούκι από την JK Rowling (η οποία έγραψε και σκηνοθέτησε τις ταινίες, μαζί με τον David Yates). Η πρώτη ταινία (Fantastic Beasts) με άφησε αδιάφορο, ενώ η δεύτερη (The Crimes of Grindelwald) με έκανε να αναθεωρήσω τη σχέση μου με τον κόσμο του Harry Potter...
Θα ξεκινήσω από την πρώτη ταινία, Fantastic Beasts. Πάντα αναρωτιόμουν ποιος είναι ο Newt Scamander, ο οποίος αναφέρεται στα 7 original βιβλία. Μπορώ να πω πως δεν απογοητεύτηκα από την παρουσίαση του Newt στην ταινία Fantastic Beasts. Ωστόσο η ταινία σαν σύνολο ήταν εντελώς αδιάφορη, για να μην πω κακή.
Για όσους δεν γνωρίζουν, η υπόθεση της ταινίας είναι η προσπάθεια του Newt Scamander να ταξιδέψει στην Αμερικανική έρημο ώστε να αφήσει εκεί κάποια από τα μαγικά πλάσματα που κουβαλάει. Πολύ καλά όλα αυτά, αλλά γιατί τόση φασαρία; Αυτό είναι ένα πολύ απλό πρόβλημα σε ένα κόσμο όπου υπάρχει μαγική τηλεμεταφορά. Αντί να ταξιδέψει με το πλοίο, θα μπορούσε πολύ απλά να ταξιδέψει με μαγεία, ή με μια μαγική πύλη, ή με μαγική σκόνη, ή να χρησιμοποιήσει κάποιο μαγικό πλάσμα, ή κάποια μαγική σκούπα. Με έναν από όλους αυτούς τους μαγικούς τρόπους μεταφοράς θα μπορούσε να έχει ταξιδέψει στην Αριζόνα σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα. Επίσης θα είχε αποφύγει το Αμερικανικό Υπουργείο Μαγείας, και θα είχε το κεφάλι του ύσηχο. Αντί να κάνει αυτό, ο πρωταγωνιστής μας μπλέκεται σε μια φοβερά πολύπλοκη περιπέτεια χωρίς κανένα λόγο.
Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα αν η υπόλοιπη ταινία ήταν καλή, αλλά δυστυχώς δεν ήταν. Ένας από τους λόγους που λάτρεψα τον κόσμο του Harry Potter είναι επειδή κάθε φορά που έβλεπα μια ταινία, ή διάβαζα κάποιο από τα βιβλία μεταφερόμουν σε έναν άλλο κόσμο, μαγικό και διαφορετικό. Έβλεπα μάγους με ρόμπες και μυτερά καπέλα, μαγικές σκούπες και κουκουβάγιες. Έβλεπα ραβδιά και βατράχια, μαγικά σπίτια και κινούμενους τοίχους. Έβλεπα έναν μαγικό κόσμο ο οποίος ήταν σε κοινή θέα, αλλά ταυτόχρονα κρυμμένος από τους muggles.
Στην ταινία Fantastic Beasts συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εκεί δεν υπάρχουν μάγοι. Απλά υπάρχουν Αμερικάνοι με ραβδιά. Δεν υπάρχει αυτός ο «άλλος» κόσμος. Οι μάγοι φορούν ίδια ρούχα, φέρονται με τον ίδιο τρόπο, και πλέον κρύβονται σε κοινή θέα, όχι με χρήση μαγείας, αλλά επειδή είναι ίδιοι με τους muggles. Αυτό για μένα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, και με απογοήτευσε πολύ. Η ταινία είχε πάρα πολύ μεγάλο budget, και θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει ένα νέο μαγικό κόσμο.
Τέλος, υπάρχει ο Grindelwald. Τι να πω γι’αυτόν; Απλά μεγάλη απογοήτευση. Περίμενα να δω έναν μεγάλο μάγο, ο οποίος είναι εμφανίσημος και γοητευτικός, όπως ήταν ο Βολντι στα νιάτα του. Άλλωστε βλέπουμε τον Grindelwald στις προηγούμενες ταινίες, και μοιάζει σαν κανονικός μάγος. Δεν έχει άσπρη μούρη, ούτε παρδαλά μάτια. Μάλιστα βλέπουμε τον νεαρό Grindelwald, καθώς και τον γέρο. Και οι δύο είναι νόρμαλ.
Γιατί λοιπόν τον άλλαξε η Rowling? Αν ήθελε να αλλάξει κάτι, καλύτερα ας άλλαζε όλα τα προηγούμενα που ανέφερα.
Συνεχίζω με την δεύτερη ταινία, The Crimes of Grindelwald. Εδώ τα πράγματα ξέφυγαν άγρια. Η ταινία όχι απλώς με απογοήτευσε, αλλά με έκανε να μισήσω αυτό που κάποτε λάτρεψα. Αντί να γράψω ένα ολόκληρο κατεβατό, θα βάλω εδώ ένα λινκ σε ένα βίντεο που εξηγεί όσα θέλω να πω. Ενδεικτικά όμως θα πω ότι η ταινία δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα, ενώ έχει αχρείαστα plot twist τα οποία δεν βγάζουν ούτε αυτά νόημα. Η ταινία είναι μια κινηματογραφική αποτυχία από άποψη σκηνοθεσίας και σεναρίου, ενώ τα special effects είναι απλώς μέτρια για τα δεδομένα του 2018. Το μόνο καλό πράγμα στην ταινία είναι η ηθοποιία, αλλά και αυτή δεν είναι τίποτα τρομερό. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: JK (just kiding) Rowling
Πάμε τώρα στο ζουμί της υπόθεσης, στο κερασάκι της τούρτας, στην τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε τον κουβά. Πάμε στην τρομερή και φανταστική Rowling.
Η Rowling φαίνεται ότι έχει βαλθεί να καταστρέψει ό,τι με κόπο δημιούργησε. Φαίνεται ότι ντρέπεται για τα βιβλία που έγραψε, επειδή νομίζει πως δεν ήταν αρκετά “inclusive”, και αυτό την οδηγεί να αναθεωρήσει πολλά πράγματα χωρίς κανένα λόγο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Έχω εγώ κάποιο πρόβλημα με τους gay χαρακτήρες; Η απάντηση είναι οχι, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Η ομοφυλοφιλία με αφήνει παγερά αδιάφορο, και νομίζω ότι δεν έχει καμία σχέση με την δομή των χαρακτήρων, ή την υπόθεση μιας ιστορίας ή βιβλίου. Μερικοί από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς είναι ομοφυλόφιλοι (McKellen), καθώς και κάποιοι σκηνοθέτες (Wachowskis) και χαρακτήρες (Mr Garrison). Δεν είναι όμως αγαπημένοι μου επειδή είναι gay, αλλά επειδή απλώς τους θεωρώ ταλαντούχους.
Έχω όμως πρόβλημα όταν ένας well established χαρακτήρας βαπτίζεται ομοφυλόφιλος χωρίς κανένα απολύτως λόγο πέρα από τα identity politics και το PR value. Αυτό εμένα μου δείχνει υποκρισία και αντιεπαγγελματισμό. Η Rowling υποτίθεται ότι είναι πρωτίστως μια καλλιτέχνης. Άρα λοιπόν όταν υποκύπτεις στις πιέσεις φασιστών (όποιοι και αν είναι αυτοί), τότε προδίδεις την τέχνη σου.
Όταν λες ότι η Ερμιόνη είναι Αφρικανή (ενώ έχεις ήδη γράψει στα βιβλία σου ότι είναι λευκή) μόνο και μόνο επειδή οι αριστεροί φασίστες το απαιτούν και απειλούν ότι θα σε αποκυρήξουν, τότε προδίδεις την τέχνη σου, υποκύπτεις στην αριστερή τρομοκρατία και θυσιάζεις την δημιουργία σου από φόβο.
Η Rowling έγραψε τα βιβλία της την δεκαετία του 90. Πλέον ντρέπεται γι’αυτά, και προσπαθεί να τα αλλάξει ώστε να μην την αποξυρήξουν οι φασίστες του twitter.
Για να μην πολυλογώ, η Rowling με απογοήτευσε επειδή υπέκυψε στις πιέσεις και θυσίασε την τέχνη της. Ως παράδειγμα αναφέρω το Game of Thrones το οποίο είναι γεμάτο με ομοφυλόφιλους. Ο Martin όμως δεν θυσιάσε την τέχνη του, σε αντίθεση με την Rowling.
Τέλος πάντων. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πράγματα, αλλά είπα τα πιο βασικά και αυτό μου αρκεί. Το Harry Potter για μένα δεν έχει πεθάνει ακόμα, αλλά βρίσκεται on life support, και μάλλον στο τέλος θα πεθάνει με άδοξο τρόπο. Φυσικά πάντα θα έχω τις αναμνήσεις μου για να σκέφτομαι, καθώς και τα original βιβλία.
Αυτά είχα να πω αγαπητοί και αγαπητές fans. Toodaloo.
Δεν ξέρω αν είδες το βίντεο που παρέθεσα. Αν δεν το είδες το καταλαβαίνω. Δεν είναι μικρό (27 λεπτά). Ωστόσο επέλεξα να βάλω λινκ για το βίντεο γιατί αναλύει όλα όσα σκέφτομαι. Μιλάει για το άθλιο σενάριο, τα κενά στην πλοκή, τις αντιφάσεις στην πλοκή, και γενικά για όλα τα προβλήματα της ταινίας. Ο μόνος τρόπος για να απολαύσεις την δεύτερη ταινία είναι να είσαι hardcore Harry Potter fan, και απλά να θες Harry Potter ακόμα και αν είναι άθλιο. 
