The Ghost of Gryffindor Tower

Milady D' Hiver έγραψε:

The Ghost of Gryffindor Tower

"Δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να μαθουμε τα κατορθώματα του Χάρι Ποττερ και της ομαδούλας του.", γκρίνιαξε η Natalia McDonald ανασηκώνοντας τα χέρια ψηλά πριν κλείσει το βιβλίο απότομα. Η Immortality Dumbledore καθόταν παραδίπλα και κουτσομπόλευε με την φιλενάδα της την Romilda Vane, της οποίας η ξαδέρφη -με το ίδιο όνομα- φοιτούσε στο Hogwarts την εποχή του Χάρι. Την άκουσαν φυσικά αλλά δεν σχολίασαν. Της απάντησε τελικά η συγκάτοικος της Emily Lupin.

"Γιατί ήταν ένας από εμάς και κατάφερε να νικήσει έναν από τους δυνατότερους και σατανικότερους μάγους του τελευταίου αιώνα. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας να μάθουμε τι έκανε σωστά! Αν μπορεσε εκείνος τότε γιατί όχι και εμεις;"

Η Ναταλία δεν μίλησε για το υπόλοιπο της βραδυάς. Την επόμενη βδομάδα οι τεταρτοετείς πήραν τα αποτελέσματα τους από τις εργασίες Ιστορίας της Μαγείας και η Ναταλία παραπονιόταν στην Έμιλυ καθώς γύριζαν στον Πύργο του Γκρίφιντορ για τον βαθμό που της έβαλε η καθηγήτρια Λουνα Φ. Νταμπιλγιου. Και έλεγε το όνομα της ειρωνικά, ξανά και ξανά!
Ως εδώ ήταν! Πρέπει να την βάλω στην θέση της!, σκέφτηκε η Έμιλυ. Εκείνη είχε πάρει Εύγε ενώ η Ναταλία είχε Φασκελωκουκούλωστα.

"Η καθηγήτρια κατάλαβε ότι δεν είχες πάρει στα σοβαρά την εργασία." είπε κοφτά και επιτάγχυνε το βήμα της, αφήνωντας την φίλη της πίσω με ανοιχτό το στόμα.

Κλείστο, θα μπει καμία μύγα, μουρμούρισε το νέο φάντασμα του Χάφλαπαφ, ο Σερ Τιν Καπελάς που περνούσε από δίπλα της. Πήγαινε να βρει τον James Ollivander ή αλλιώς Mr. Ollivander όπως ήθελε να τον αποκαλλούν οι μικρότεροι μαθητές τώρα που έγινε Head Boy του Γκριφιντορ. Μπορεί ο Σερ Τιν να ήταν φάντασμα αλλά εκτελούσε χρέη Head Boy για το Χαφλαπαφ. Όταν όμως τελικά συναντήθηκαν μιλούσαν για εντελώς άσχετα θέματα. Κρυμμένη πίσω από το Άγαλμα της Μονόφθαλμης Μάγισσας ήταν η Luna Scamander και έπεσε από τα σύννεφα όταν άκουσε οτι συζητούσαν για... Λιμνάνθρωπους; Τι δουλειά είχαν με αυτούς; Ο Ολλιβαντερ ήταν φανερά εκνευρισμένος ενώ ο ΣερΤιν φαινόταν παθιασμένος. Έπρεπε να το αναφέρει; Αποφάσισε να μιλήσει στην Milady D' Hiver. Ήταν σαν μεντορας της τον τελευταίο καιρό και ήξερε ότι μπορεί να την εμπιστευτεί.

Όταν την βρήκε ένα μεσημέρι μόνη της τής εκμυστηρεύτηκε τα πάντα και η Milady μαγκλογεννημένη και αυτή, απλά γέλασε και είπε ότι έχει να κάνει με ένα άθλημα των Μάγκλ και ότι δεν υπάρχει κάτι ανησυχητικο. Ήταν αρχές Οκτώβρη πια και η Milady σκεφτόταν πως έπρεπε να αρχίσουν να σκέφτονται τι φάρσες θα έκαναν στους συγκοιτωνίτες τους και στους μαθητές των άλλων κοιτώνων. Κίνησε λοιπόν στο γήπεδο του Κούντις όπου ήξερε ότι θα βρει μερικούς από τους τελειόφοιτους Γκριφιντορ καθώς ηταν η ώρα που προποντουνταν εκείνη την μέρα.

Αρχηγός της ομάδας ήταν η Immortality και όταν κατέφθασε η Milady στο γήπεδο την χαιρέτησε από μακριά. Μετά από μερικά λεπτά γεμάτα με νεύματα και γνεψίματα, η αρχηγός σταμάτησε τον αγώνα στο τέλος μιας φάσης και τους κατέβασε όλους στο έδαφος. Κοίταξε τριγύρω ευγνωμων που είχε αυτούς τους ανθρωπους στην ζωή της και χαμογέλασε. "Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τα σχέδια μας για τις φετινές φάρσες" και αυτομάτως είδε χαμόγελα στα πρόσωπα όλων, της Rachel Rivera, της Isabelle Lightwood, της Lena Duchannes, της anthian9,....
Αυτο το Halloween θα το θυμόμαστε για πάντα, σκεφτόταν καθώς τους οδηγούσε πίσω στην Αιθουσα Αναψυχής.

Δεν ήξερε πόσο δίκιο είχε...

Είχαν περάσει 2 βδομάδες και είχαν καταστρώσει καλά τα σχεδια τους. Κάποια τα είχαν ήδη βαλει σε εφαρμογή. Όλα ήταν στην εντέλεια. Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει ήταν πόσο αναστατωμένη ήταν τελικά η Ναταλία με το Φασκελωκουκούλωστα από την εργασία της Ιστορίας της Μαγείας. Ήταν το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου όταν η Romilda Vane βρήκε την κατάλληλη χρυσή κορδέλα για μία από τις φάρσες. Ήταν το τελευταίο υλικό που χρειαζόντουσαν και απλά την βρήκε κατα τύχη κάτω από ένα μαξιλάρη στην Αίθουσα Αναψηχής. Κάθησαν σε ένα κύκλο και κρατουσαν όλοι από ένα κομμάτι της κορδέλας.

Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι πάνω στο δωματιο της, η Ναταλία είχε φτιάξει μια συσκευή τύπου χρονομηχανής που θα τους έπαιρνε πίσω στον χρόνο του Χάρρι Πόττερ. Η συσκευή αυτή συμπεριλάμβανε και την χρυσή κορδέλα που εκείνη την ώρα κρατούσαν και οι άλλοι Γκριφιντορ. Έτσι με μία λάμψη εξαφανίστηκαν όλοι τους.

Για μια στιγμή η λάμψη τους είχε τυφλώσει. Όταν κατάφεραν να δουν γύρω γύρω συνειδητοποίησαν ότι όλα γύρω τους ήταν σαν να μην συνέβη τίποτα. Δηλαδή, σχεδόν τίποτα. Η Αίθουσα Αναψυχής φαινόταν η ίδια αλλά πιο... συμμαζεμένη; Ή μαλλον... λιγοτερο-διαφορετικά ασυμμάζευτη.

Η anthian9 παρατήρησε ότι δεν υπήρχε πια το βιβλίο δασολογίας της στο τραπέζι ενώ η Isabelle εψαχνε παντού να βρει το βιβλίο-ερωτας Arithmancy is Life. Και ενώ ήταν όλοι τους μπερδεμένοι και λίγο χαμένοι για τα επόμενα 5 λεπτά προσπαθώντας να βρουν μια εξήγηση για το τι συνέβη, κατέβηκαν από τις σκάλες η Ναταλία και η Έμιλυ.

"Ευτυχώς όλοι λείπουν σε μαθήματα. Η Ναταλία έχει να σας πει κάτι" είπε η Εμιλυ και φαινόταν αρκετά θυμωμένη.

"Τι εννοεις κοντό;" ρώτησε ο Ollivander.

"Ε να..." προσπάθησε να ξεκινησει η Ναταλία.

"Η Ναταλία μας έφερε πίσω στον χρόνο. Στην εποχή που ο Χάρι Ποττερ ηταν μαθητής εδώ."

~~~~~~~~

Είχαν περάσει δυο μέρες και ακόμα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε γιατι ήρθαμε σε αυτήν την εποχή. Δεν ήταν η αντίστοιχη με αυτή που ήρθαμε. Ήταν αρχές Σεπτέμβρη και όχι μέσα Οκτώβρη. Αποφασίσαμε ότι έπρεπε να μείνουμε κρυμμένοι. Εκείνοι την εποχή δεν ήταν και τόσοι πολλοί μαθητές στο Χόγκουαρτς. Όλοι ήξεραν τους πάντες. Και εμεις θα είμασταν μια ομαδα άγνωστων που εμφανιστηκαν έτσι ξαφνικά στο κάστρο. Η Milady ήθελε να πάμε να βρουμε την McGonagall αλλα η Lupin επέμενε ότι δεν έπρεπε να μπερδέψουμε την ιστορία. Η Immortality και η Lena συμφωνούσαν. Έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο μας χωρίς να μας αντιληφθεί κανεις.

Η Ναταλια είχε απομακρυνθεί από την ομάδα αλλά είχε δεχθεί να μείνει μακριά από τους άλλους μαθητές. Αυτό δεν την απέτρεπε όμως από το να τους παρακολουθεί. Και σιγά σιγα αρχισε να συνειδητοποιεί την αναγκαιοτητα και την σημασία της εργασίας στην οποία απέτυχε. Ήταν πολυ περίεργο να παρατηρεί αυτόν που όλοι αποκαλούν "σωτήρα" και "εκλεκτό" ως ενα 13χρονο να σκοντάφτει και να λέει τα ξόρκια με λάθος εκφορά και να αποτυγχάνει. Η κολλητή της επαληθευόταν. Ο Χάρι ήταν σαν και αυτούς και κατάφερε εξαιρετικά πράγματα. Η μέλετη της ζωής του ήταν κάτι που θα έπρεπε να είχε πάρει στα σοβαρά.

Τρεις μερες αφότου είχαν έρθει στο "παρελθον" και η Ναταλία είδε την επιμελήτρια του κοιτώνα Alison Sheridan να κατσαδιάζει τον Ρον και τον Χάρι και σχεδόν έβαλε τα γέλια. Την πήγαινε πολύ αυτην την επιμελήτρια! Το ίδιο βράδυ ζήτησε συγγνώμη από τους άλλους Γκριφιντορ και τους ρώτησε για την Alison Sheridan. Οι περισσότεροι είπαν ότι δεν την ειχαν καν ακουστά. Η Milady D' Hiver όμως ήταν σιωπηλη, αρκετά ασυνήθιστο για εκείνη. Έτσι αργότερα την ρώτησε.

Και κάπως έτσι, η Ναταλία έμαθε ότι η κοπέλα που είχε αρχίσει να ερωτεύεται θα πεθάνει μέσα στις επόμενες μέρες. Σύμφωνα με την Milady, όλοι οι επιμελητες καταγράφονται στην ιστορία του κοιτώνα με τον έναν τροπο ή τον άλλο. Όχι όλοι όμως γίνονται γνωστοί στους μαθητές. Εκείνη είχε βρει το ημερολόγιο της Alison Sheridan σε κάτι παλιά κιβώτια που 'κληρονόμησε' η ιδια από την προηγουμενη επιμελήτρια. Από οτι φαίνεται κάποια πραγματα (όπως αρχεία και αντικείμενα) περνάνε απο επιμελητη σε επιμελητή. Η Alison Sheridan δεν βρισκόταν σε κανενα λευκωμα ή φωτογραφικό άλμπουμ που ήταν αφιερωμένο στους επιμελητες του Γκριφιντορ. Αλλά ήταν επιμελητρια. Ήταν επιμελήτρια για μόλις μερικές βδομάδες πριν πεθάνει από ένα τραγικό και φρικιαστικό ατύχημα.

"Μπορούμε πάντοτε να μείνουμε εδώ, ξέρετε...Δεν είναι και τόσο άσχημα" μίλησε δειλά δειλά η Ναταλία. Δεν το πολυπίστευε βέβαια η ίδια αλλά δε μπορούσε να φύγει τώρα. Όχι χωρίς να γνωρίσει -ή έστω να πει ενα 'γειά'- την Άλισον.

"Δεν το πιστεύω!" σχεδόν φώναξε η Emily. "Πρώτα μας φέρνεις στο παρελθον χωρίς να ξέρεις καν πώς θα γυρίσουμε, και απλά περιμένεις να παρατήσουμε την ζωή που είχαμε και να κάτσουμε εδώ. Και όλα αυτά εξαιτίας ενός τεστ στην Ιστορία της Μαγείας!"

"Δεν το ήθελα, ξέρεις, να σας πάρω μαζί μου!" φώναξε και η Ναταλία.

"Α, δηλαδή απλά θα πήγαινες μόνη σου πίσω στο χρόνο και εμάς θα μας παρατούσες. Θα μας άφηνες να σε ψάχνουμε νομίζοντας ότι είσαι νεκρή!" απάντησε η Emily, υψώνοντας ακόμη πιο πολύ τον τόνο της φωνής της.

"Αρκετά!" είπε ο Ollivander. "Αντί να μαλώνετε δεν βοηθάτε να βρούμε μια λύση;!"

Η Ναταλία σήκωσε την καρέκλα της η οποία είχε πέσει όταν σηκώθηκε απότομα να υπερασπιστεί τον εαυτό της μπροστά στην Emily και έκατσε κάτω, σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος της. Επικράτησε ησυχία για λίγα λεπτά πριν μιλήσει κάποιος. Η Rachel μίλησε πρώτη:

"Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ξανά την μηχανή που έφτιαξε η Ναταλία για να γυρίσει πίσω στον χρόνο και να την ρυθμίσουμε... κάπως για να μας πάει στον δικό μας χρόνο - στο μέλλον."

"Πώς θα βρούμε τα υλικά; Θα προκαλέσουμε μεγάλη αναστάτωση μέχρι να την φτιάξουμε." σκέφτηκε δυνατά η Milady.

"Πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Τι άλλη επιλογή έχουμε άλλωστε;" απάντησε ο Ollivander.

"Ή θα μπορούσαμε να-" ξεκίνησε η Ναταλία άλλα την διέκοψε η Emily.

"Δεν μένουμε εδώ πέρα!"

"Ωραία, λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε να φτιάξουμε την χρονομηχανή της Ναταλίας" είπε η Rachel ξεφυσώντας.

Την στιγμή εκείνη η πόρτα της καλύβας άνοιξε διάπλατα κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο.

"Το ήξερα ότι κάποιος ήταν εδώ πέρα! Τι δουλειά έχετε εσείς εδώ; Δεν ξέρετε ότι απαγορεύεται η-.......Ποιοί είστε;" Μια γυναικεία μορφή μίλησε. Το στόμα της Ναταλίας έπεσε στο πάτωμα. Ήταν η Alison Sheridan!

"Εεεε.." ξεκίνησε η Rachel.

"Ανταλλαγή μαθητών!" ξεφώνησε η Ναταλία.

"Ω, για όνομα του Θεού."" είπε ο Ollivander αγανακτησμένος.

Πριν προλάβει κάποιος άλλος να μιλήσει, ένας δυνατός αέρας φύσηξε και ακούστηκε ένας θόρυβος σαν κάποιος ασθματικός να προσπαθούσε να πάρει ανάσα. Ένας μπλε τηλεφωνικός θάλαμος εμφανίστηκε στο δωμάτιο. "POLICE PUBLIC CALL BOX" έγραφε πάνω. Η πόρτα άνοιξε και ένας άνδρας με μακρύ καφέ παλτό και παράξενα μαλλιά εμφανίστηκε.

"...Αυτό..δεν είναι το Βικτωριανό Λονδίνο εε....;;;" είπε μπερδεμένος.

Τα στόματα τον παιδιών άνοιξαν διάπλατα.

"Α, γεια σας! Είμαι ο Ντόκτωρ!" είπε ο άγνωστος άνδρας με ένα χαμόγελο.

"Πώς-, από πού-.....Τι γίνεται?!" είπε η Άλισον, κοιτώντας μια τον ξένο και μια τα παιδιά.

"Εμείς....εεε...δεν είμαστε ακριβώς από εδώ...." ξεκίνησε η Ναταλία.

"Είμαστε από το μέλλον" δήλωσε η Milady.

"Υπέροχα! Το ίδιο κι εγώ!" είπε ο 'Ντόκτωρ'. "Βασικά δεν είμαι καν ανθρωπος. Είμαι από τον πλανήτη Γκάλιφρευ, του αστερισμού Κάστερμπορους. Είμαι 903 χρονών και... αυτό" είπε δείχνοντας τον μπλε θαλαμο "είναι το διαστημόπλοιο μου. Το ΤΑΡΝΤΙΣ." εξηγήθηκε.

Η Άλισον είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα αλλά δεν πρόλαβε να πει κάτι παραπάνω καθώς η ατμόσφαιρα έγινε ακόμη πιο ψυχρή και κάτι πλάσματα που αιωρούνταν με μαύρους μανδύες εμφανίστηκαν. Δέκα παράφρονες εισέβαλαν στην καλύβα. Το 'ΤΑΡΝΤΙΣ' άρχισε μόνο του σιγά σιγά να εξαφανίζεται κάνοντας τον ίδιο θόρυβο ο οποίος τώρα προσέλκυε ακόμη περισσότερους παράφρονες.

"Ω, έλα τώρα! Μην με εγκαταλείπεις!" γκρινιαξε ο Ντοκτωρ. Δεν υπήρχε πλέον διαφυγή.

"Θέλουν την Άλισον! Δεν το καταλαβαίνετε! Ήρθαν για αυτή!" τσιριξε η Rachel.

"Τι;! Τι είναι αυτά που λέτε; Είστε όλοι σας τρελοι!" φωναξε απελπισμένα εκείνη.

"EΧPECTO PATRONUM" φωναξε με όλη του την ψυχη ο Ollivander. Η Milady έτρεξε μπροστά για να τον βοηθήσει. Ακολούθησαν μετά η Ναταλια, Η Εμιλυ, η anthian9, η Ιsabelle και η Rachel. Οι προστάτες τους ξεπήδησαν από τις μύτες των ραβδιών τους. Οι παράφρονες οπισθοχώρησαν μέχρι που εξαφανίστηκαν από το δωμάτιο.

"Τι κάναμε.....ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ; ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ;" τσιριξε η Εμιλυ. "Η Άλισον έπρεπε να είναι νεκρή τώρα!"

"Τι;!" τσίριξε και η Άλισον.

"Φοβάμαι ότι η Έμιλυ έχει δίκιο, Άλισον. Η σημερινή μέρα.... είναι η μέρα του θανάτου σου." επιβεβαίωσε τα λόγια της Έμιλυ η Milady.

"Αυτό...δεν είναι καθόλου... καθόλου καλό.." είπε σιγανά ο Ντόκτωρ. "Αλλάξατε τα χρονικά γεγονότα. Προκαλέσατε χρονικό παράδοξο!"

"Ένα τεράστιο κύμα. Αυτό κάναμε. Αυτό προκαλέσαμε." ψιθυρησε η Έμιλυ. "Σου το είπα!" τσίριξε η Έμιλυ γυρνώντας προς το μέρος της Ναταλίας. Εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της.

"Για να καταλάβω... Εσείς είστε από το μέλλον. Και πριν λίγο εγώ θα έπρεπε να είμαι νεκρή;" ρώτησε η Άλισον η οποία ακόμη δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Τα παιδιά κούνησαν θετικά τα κεφάλια τους.

"Τα χρονικά παράδοξα είναι πολύ επικίνδυνα, Άλισον." είπε ο Ντοκτωρ.

"Τότε ίσως πρέπει... να πεθάνω..." είπε η Άλισον. "Τι στο καλό; Είμαι Γκρίφιντορ. Δεν θα δειλιάσω. Αν αυτό είναι το σωστό."

"Θα πρέπει να υπάρχει ένας άλλος τρόπος!" προσπάθησε να πείσει η Ναταλία αυτόν τον 'Ντόκτωρ'.

Προτού εκείνος δώσει την οποιαδήποτε απάντηση, η Άλισον είχε βγει από την Καλύβα και κατευθυνόταν προς τη Σχολή. Όλοι έτρεξαν από πίσω της. Δώδεκα παράφρονες ακολούθησαν την νεαρή επιμελήτρια. Εκείνη σταμάτησε και σήκωσε τα χέρια της σε σχήμα σταυρού.

"Άντε λοιπόν. Ελάτε." είπε σιγανά.

Άλλοι τόσοι παράφρονες είχαν ήδη εμφανιστεί και άρχιζαν τώρα να ρουφούν την ζωή της Σέρινταν από μέσα της. Εκείνη έπεσε στα γόνατα ουρλιάζωντας.

"ΟΧΙ!" τσιριξε η Ναταλία κλαίγοντας. "Σε παρακαλώ! Κανε κατι!" είπε απεγνωσμένα στον Ντόκτωρ.

"Δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Λυπαμαι."

"Δεν μπορούμε απλά να παρακολουθούμε την στιμγή του θανάτου της άπραγοι!" αποκρίθηκε για ακόμη μια φορά αλλά αντί για απάντηση έλαβε μια ζεστή αγκαλια από την Έμιλυ.

Το νεκρό σώμα της Σέρινταν κείτονταν  στο γρασίδι. Ο Ντόκτωρ οδήγησε τα παιδιά στο ΤΑΡΝΤΙΣ, το οποίο είχε εμφανιστεί ξανά από μόνο του στην καλύβα.

"Είναι... είναι μεγαλύτερο από μέσα!" αναφώνησε έκπληκτη η Emily. Εκείνος έσπασε ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά.

"...Συγγνώμη... Δεν ήξερα ότι θα συνέβαιναν όλα αυτά" είπε μετά από λίγο με δακρυσμένα μάτια η Ναταλία.

"Συγγνώμη που φέρθηκα σαν υστερική" απολογήθηκε η Έμιλυ.

"Και πότε δεν φέρεσαι σαν υστερική;" την πείραξε εκείνη.

Το ΤΑΡΝΤΙΣ προσγειώθηκε στην δική τους χρονική περίοδο επιτέλους.

"Ωραία λοιπόν. Εδώ είμαστε." ο Ντόκτωρ έγλυψε στιγμιαία τον δείκτη του, ύψωσε το χέρι του στον αέρα και είπε "2015. Χόγκουαρτς." χαμογελασε... όχι για πολύ δηλαδή. "Λυπάμαι που έπρεπε να δείτε...αυτό που είδατε προηγουμένως, τέλος πάντων." είπε σοβαρά.

"Λοιπον! Έγω να φεύγω τώρα!" είπε καθώς άνοιγε τις πόρτες του ΤΑΡΝΤΙΣ.

"Δεν..θα... σε ξαναδούμε δηλαδή?" είπε κάπως μελαγχολικά η Έμιλυ. Εκείνος της χαμογέλασε.

"Ποτέ μην λες ποτέ" είπε κλείνοντας της το μάτι. Έπειτα μπήκε στο ΤΑΡΝΤΙΣ και έφυγε.

Είχε περάσει μια εβδομάδα από τότε που η παρέα έκανε εκείνο το απρόοπτο ταξίδι στο παρελθόν, και όλα έδειχναν ότι θα κυλίσουν ήσυχα και ότι δε θα υπάρξουν άλλα τέτοια αιφνίδια γεγονότα. Ήταν 26 του μηνός και το Χάλογουιν πλησίαζε ανησυχητικά, οπότε το μόνο που σκέφτονταν οι μαθητές του Γκρίφιντορ ήταν οι φάρσες που θα έκαναν στους άλλους κοιτώνες.

Οι Γκρίφιντορς βρισκόντουσαν στα μπουντρούμια του Χόγκουαρτς, όπου έκαναν επνάληψη στις χρήσεις του υπνωτικού φίλτρου, απαραίτητη γνώση για το πρώτο ΚΔΜΕ της χρονιάς στο μάθημα. Η Ναταλία φαινόταν να έχει πάρει τα μαθήματα περισσότερο στα σοβαρά, μετά το συμβάν με την ιστορία της μαγείας. Η Έμιλυ πάλι, δεν είχε καμία όρεξη να παρακολουθήσει τη παράδοση, και χάζευε τους συμμαθητές της. Άκουσε τότε τον Roland Weasley που καθόταν ένα θρανίο μπροστά της, να μιλάει στην Έλενα Μαλφόι, για ένα φάντασμα, το οποίο βρισκόταν στη σχολή, και βοηθούσε τους Γκρίφιντορ με τις εργασίες και τα διαβάσματα τους, χωρίς να διστάσει και να τους πρήξει, αλλά δεν εμφανιζόταν σε μαθητές άλλων κοιτώνων.

Μέχρι την επόμενη ώρα, η είδηση είχε γίνει γεγονός ανάμεσα σε όλους τους Γκρίφιντορς. Φήμες ήθελαν το φάντασμα να φοράει μια παλιά κονκάρδα της επιμελήτριας, η μάζα του να είναι τόσο χλωμή που δε διακρίνονταν τα χαρακτηριστικά του, και να τη πέφτει σε όποιο αρσενικό του Γκρίφιντορ βρει μπροστά του. Η παρέα όμως δεν έδωσε και ιδιαίτερη βαρύτητα, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, γιατί έπρεπε να ξεμπερδέψουν με τις φάρσες. Η νύχτα του Χάλογουιν πλησίαζε ανησυχητικά…

Το βράδυ της επόμενης μέρας, μαζεύτηκαν στο εντευκτήριο του κοιτώνα, γύρω από το αναμμένο τζάκι, για να κάνουν μια αναθεώρηση σχετικά με την φάρσα που θα έκαναν στο Χαφλπαφλ. Και ενώ η Milady πήγε να διαφωνήσει σχετικά με το τελευταίο κομμάτι του σχεδίου, προτείνοντας κάτι καλύτερο,  ξαφνικά από το πουθενά έκανε την εμφάνιση του ένα πολύ αχνό φάντασμα. Όλοι αναστατώθηκαν, αλλά κυρίως ο Ollivander που έκανε να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι του, επειδή δεν είχε ακόμη καν ξεκινήσει την εργασία του στην άμυνα. Αυτό που δεν περίμενε κανένας τους  είναι ότι σιγά σιγά το φάντασμα θα άρχιζε να παίρνει μια πιο ευδιάκριτη μορφή και... το φάντασμα δεν ήταν άλλο από την Άλισον Σέρινταν.

Εκείνη τη στιγμή περίμεναν τον οποιονδήποτε εκτός από αυτή. Η Ναταλία κυρίως είχε μείνει στήλη άλατος, γιατί δεν περίμενε ότι θα την ξαναέβλεπε ποτέ, έστω και σε αυτή τη μορφή. Αφού κανείς δεν έδειχνε να είναι σε κατάσταση να μιλήσει, με πρώτη και καλύτερη τη Ναταλία και τις νεράιδες της Κορνουάλης στο στομάχι της, έκανε την αρχή η ίδια η Σέρινταν. Τους είπε λοιπόν, ότι ήταν ευγνώμων  που τη βοήθησαν να κάνει το σωστό ως Γκρίφιντορ που ήταν, σχετικά με εκείνη τη βραδιά. Συνέχισε λέγοντας ότι της έλειψαν τα χρόνια που ήταν επιμελήτρια, και αποφάσισε να επιστρέψει και να μείνει μόνιμα στο Χόγκουαρτς, ως ένα από τα φαντάσματα του κοιτώνα. Είχε ήδη συνεννοηθεί με τη διευθύντρια της σχολής, και όλα ήταν κανονισμένα.

Τελικά τους άφησε άφωνους, εκμυστηρεύοντας τους ότι της έλειψαν ακόμη περισσότερο οι εποχές που ήταν κι αυτή μια άτακτη μαθήτρια στη σχολή, και ότι σκόπευε να τους βοηθήσει οι φετινές φάρσες να συζητιούνται για πολύ καιρό, και να μείνουν στην ιστορία της σχολής ως οι καλύτερες όλων τον εποχών, αφήνοντας κατά πολύ πίσω τους ακόμη και τις φάρσες των αδελφών Ουέσλι, άσων και πρωτεργατών της εποχής της. Η Ναταλία σημείωσε σε μια άκρη του μυαλού της να ψάξει σχετικά με τους διδύμους, ώστε να της κάνει καλή εντύπωση.  Στο επόμενο διαγώνισμα της  Λουνα Φ. Νταμπιλγιου θα έπαιρνε σίγουρα Εύγε.

~~~~~~~~

Μέσα στις λίγες μέρες που τους είχαν απομείνει,  η παρέα με τη βοήθεια του φαντάσματος, αναθεώρησαν από την αρχή όλες τις φάρσες που θα έκαναν στους άλλους κοιτώνες, βελτιώνοντας τες. Η Immortality θεώρησε ότι θα έπρεπε να κάνουν και μια ψεύτικη φάρσα στον κοιτώνα τους, ώστε να μην προδοθούν. Το βράδυ της Κυριακής, όλα ήταν πανέτοιμα. Είχαν περάσει από όλους τους κοιτώνες και τα μέρη της σχολής που δήλωνε το σχέδιο, και είχαν κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες. Η μεγάλη μέρα θα ξημέρωνε σε κάτι λιγότερο από ένα δωδεκάωρο.

Ήρθε το Σάββατο. Οι μαθητές του Γκρίφιντορ, του Χαφλπαφλ και του Σλιθεριν κατέβηκαν όλοι στη μεγάλη τραπεζαρία, η οποία ήταν στολισμένη με μεγαλοπρέπεια, αντίστοιχη της περίστασης. Ο ουρανός ήταν σκοτεινός, και πετάγονταν νυχτερίδες από τις σκισμένες κουρτίνες, τρομάζοντας κυρίως τους ανυποψίαστους πρωτοετείς.  Η Έλενα Μαλφόι κοιτούσε με καμάρι τις σκαλισμένες κολοκύθες, στη δημιουργία των οποίων είχε συμμετέχει και αυτή με τη παρέα της.

Ξαφνικά κατέβηκαν και οι μαθητές του Ράβενκλοου, με την επιμελήτρια τους, τη Luna Scamander. Το θέαμα που είδαν οι τρεις υπόλοιποι κοιτώνες δεν είχε προηγούμενο: Όλοι τους ήταν καλυμμένοι από τη κορφή μέχρι τα νύχια με μέλι και χαρτί τουαλέτας. Έδειχναν απίστευτα γελοίοι, προκαλώντας τα γέλια όλων των παρευρισκόμενων στη μεγάλη τραπεζαρία. Η Scamander είχε μια έκφραση σαν να θέλει να κάνει φόνο.

“Τα μαξιλάρια μας ήταν γεμάτα με χαρτί υγείας και μέλι. Το βράδυ δεν πήραμε χαμπάρι αλλά ξυπνήσαμε όλοι το πρωί και ο κοιτώνας ήταν γης Μαδιάμ!”, είπε η  Lisette de Lapin, στη Cassiopeia Black, τη φίλη της από το Χαφλπαφλ, χωρίς να προσπαθήσει να κρύψει τον  ενθουσιασμό της. Σε αντίθεση προφανώς με τους υπόλοιπους συνκοιτωνίτες της.

Κανείς δεν ήξερε ποιον να υποψιαστεί, σε ποιον να ρίξει την ευθύνη για τον χαμό που προκάλεσε. Όλοι περίμεναν να ξαναχτυπήσουν οι φαρσέρ, σε άλλον κοιτώνα αυτή τη φορά, για να το διασταυρώσουν και να τους ξεσκεπάσουν.

Αργότερα την ίδια μέρα, οι Γκρίφιντορς μαζεύτηκαν στο εντευκτήριο, έχοντας πάρει κρυφά βουτυρόμπυρες και φλεγόμενα ρακόμελα από τις κουζίνες, και γιόρταζαν την μεγάλη επιτυχία της πρώτης τους φάρσας. Βέβαια πρώτα έπρεπε να τελειώσουν όλες τις εργασίες τους για αύριο,  όπως τους έπρηξε η ανένδοτη Σέρινταν.

“Το κοιτωνικό πρωτάθλημα τρέχει! Πρέπει όλοι σας να στείλετε, περιμένω τις συμμετοχές σας!” έλεγε και ξαναέλεγε.

“Uuuuhh, μα ανήμερα του Χάλογουιν! Σήμερα υποτίθεται ότι όλη τη μέρα θα καθόμασταν και θα ξεσκάγαμε! Το μπελά μας μου φαίνεται βρήκαμε με αυτή που μπλέξαμε!” ψιθύρισε η Lupin στην Ναταλία.

“Σκάσε και γράφε” ήταν η απάντηση εκείνης.

Το μεσημέρι όλοι οι Γκρίφιντορς βγήκαν τρέχοντας από το εντευκτήριο τους, κυνηγημένοι από τις αηδιαστικές οπισθοεκρηκτικές σκουληκαντέρες, οι οποίες είχαν καταλείψει τον χώρο αναψυχής του κοιτώνα τους. Ή τουλάχιστον αυτό άφησαν να μαθευτεί στους υπόλοιπους κοιτώνες. Οι Χαφλπαφλς και οι Σλιθερθινς, οι μόνοι κοιτώνες που δεν είχαν δεχτεί επίθεση ακόμη, θεωρούσαν ένοχους ο ένας κοιτώνας τον άλλο, και αλληλοαποφεύγονταν στους διαδρόμους. Όλοι ήταν σε αναμονή, περιμένοντας τη τελευταία κίνηση των δραστών.

Όλοι εκτός από την Σέρινταν δηλαδή, η οποία βρισκόταν στα λουτρά των επιμελητών με τον Στάιλς Στιλίνσκι, έναν μαθητή του Γκρίφιντορ ο οποίος είχε πάρει μεταγραφή από το Μπίκον Χιλς στο Χόγκουαρτς πριν κάνα χρόνο. Και αυτό ενώ παράλληλα έταζε τον έρωτα της στην Ναταλία, μιλώντας της για πόθους που ξεπερνάνε την φύση της ως πνεύμα, για ships, ΝΕΜΙ, και ιστορίες…

Για μία μέρα δεν έγινε τίποτα. Όλοι ήταν στην τσίτα περιμένοντας την επόμενη φάρσα. Η Διευθύντρια ΜακΓκόναγκαλ έπαιρνε το απογευματινό της τσαγάκι με τον παλιό της μαθητή και νυν συνεργάτη, Neville Longbottom, όταν άκουσε τσιρίδες από μακριά.

"Μα τι έκαναν πάλι;" αναρωτήθηκε αφήνοντας προσεκτικά το πορσελάνινο φλυτζανακι της στο τραπέζι.

Ο Νέβιλ γέλασε. Ήταν ο Υπεύθυνος του Κοιτώνα του Γκριφιντορ και... κάτι είχε πάρει το αφτί του. Τα αγαπούσε όμως τα παιδιά και ήξερε ότι ήθελαν μόνο να περάσουν καλά. Δεν σκοπευε να τους αποτρέψει από το να δημιουργήσουν καλές αναμνήσεις. Εκείνος από κάθε χρονιά της φοίτησης του είχε αναμνήσεις επιθέσεων και κινδύνου και σκοτεινής μαγείας.

"Τι είναι τόσο αστείο, Λονγκμπότον;"

"Συγγνώμη, Διευθύντρια. Να, είναι Χαλλογουίν και τα παιδιά κάνουν φάρσες μεταξύ τους." Έκανε μια παύση και κοιταξε μακριά για λίγο. Όταν γύρισε να την κοιτάξει, η Μινέρβα δεν ήξερε τι να συμπεράνει από το βλέμμα του. Τουλάχιστον μέχρι να μιλήσει. "Απλά εύχομαι να είχα και γω τέτοιες αναμνήσεις από το Χογκουαρτς."

Η Μινέρβα σηκώθηκε και τον παρότρυνε να την ακολουθήσει. "Ελα, Λονγκμπόττομ."

Κατευθυνόμενοι προς την Μεγάλη Αίθουσα συνάντησαν σε έναν διάδρομο τον Magorian Greyback να χαριεντίζεται με την Beatrice Baudelaire! "Τι συμβαίνει εδω;" ξεκίνησε η ΜακΓκόναγκαλ με ύφος αυστηρό και τα χείλη λεπτά και σφιχτά να σχηματίζουν μια ίσια γραμμη. Δεν είχαν χρόνο όμως οι δύο νέοι να αντιδράσουν! Η Aurelia Wenlison επεσε πάνω τους τρέχοντας καλυμμένη από την κορφή ως τα νύχια με υγρή σοκολάτα! Τρόμαξε τόσο πολύ που έπεσε πάνω σε άτομα που γύρισε και άρχισε να τρέχει σε άλλη κατεύθυνση. Μόνο που αυτή την φορά, τα έδωσε πάνω στην ΜακΓκόναγκαλ! Όταν άκουσε την φωνή της τσίριξε για λίγο αλλά... εκατσε. Και οχι απλά εκατσε. Σωριάστηκε λιπόθυμη στο πάτωμα.

"Μα τι συμβαίνει τελος παντων;" αναφώνησε έκπληκτη η Διευθύντρια. "Μην νομίζετε οτι τελειωσε το δικό σας θέμα! Θα τα πούμε όταν αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση." Είπε απευθυνόμενη στον Μαγκόριαν και την Μπεατρις.
"Λονγκμόττομ, μπορείς να πάρεις την δεσποινίς Γουένλινσον στο Θεραπευτήριο;"

"Φυσικά" είπε γρήγορα και αποφασιστικά καθώς ετοιμαζόταν να την σηκώσει. Θα γέμιζε και αυτός σοκολάτες αλλα φυσικά και δεν τον ένοιαζε κάτι τέτοιο.

Λίγο αργότερα, η ΜακΓκοναγκαλ βρέθηκε στην Μεγάλη Αίθουσα αντιμέτωπη με μερικούς υστερικούς και μερικους λαίμαργους Χάφλαπαφ. Η Claire Delacour καθόταν -η ίδια σχεδόν πεντακάθαρη πια από κάθε ίχνος σοκολάτας και έτρωγε την σοκολάτα από συμμαθητές της χρησιμοποιόντας κρουασανακια, φράουλες και διάφορα άλλα που είχε κλέψει από τις κουζίνες. Παρέα της έκαναν η Milady D' Hiver που όποτε έτρωγε ένα κρουασανακι με σοκολάτα έκλεινε τα μάτια και μεταφερόταν σε κατάσταση απόλυτης νιρβάνας σαν να ήταν η πρώτη φορά που έτρωγε σοκολάτα. Lisette και Cassiopeia ήταν παραδίπλα και έτρωγαν μαζί με τον John Dawlish. Ευτυχώς δηλαδή. Αν τον είχαν αφήσει μόνο του θα πήγαινε από γωνία σε γωνία και θα αγκάλιαζε όποιον έβρισκε. Ένας σοκολατένιος Severus John Snape προσπαθούσε να συνετίσσει την Mirabelle Salvatore που ήταν σε φαση "heart eyes" και μουρμούριζε προστυχιές για έναν Στεφάν και μια μπανιέρα και για έναν πράκτορα Γουορντ. Ο Μαγκλογεννημένος Σέβερους νόμιζε ότι αναφερόταν στο πρόγραμμα Word. Από μακριά άκουσε η anthian9 και γέλασε. "Ω γλυκό μου παιδάκι. Τι ξέρεις εσύ από φάντομς; Τα φάντομ είναι μόνο για αυτούς που αντέχουν κύμματα από φιλς."

Η Κασσάνδρα ήταν πιο πέρα και συμπλήρωσε ότι "είναι σκοτεινά και γεμάτα τρόμους". Η Μόργκαν λε Φέυ περπατούσε και απήγγελνε αλλά ξαφνικά σταμάτησε. O John Dawlish την είχε πάρει από πίσω με μια κουδούνα και είχε αρχίσει να λέει "Ντρρρρροπή!" κάθε τρεις και λίγο.

Η Διευθύντρια εκτίμησε την κατάσταση. Όλοι οι Χάφλαπαφ φαινόντουσαν καλυμμένοι με σοκολάτα. Και όλοι οι μαθητές φαινόντουσαν κάπως τρελαμένοι. Πολύ πιθανόν να τους είχε επηρεάσει η κατάποση της ίδιας σοκολάτας. Η Claire Delacour είχε κοκκινίσει ολόκληρη.

"Σας θέλω καθαρούς και εμφανίσιμους σε 2 ώρες. Και την Μεγάλη Αίθουσα και ότι άλλο έχετε λερώσει, να λάμπει απο καθαριότητα."

Μερικοί σηκώθηκαν και ξεκίνησαν να καθαρίζουν. Αρχηγός τους η Mrs Darcy που έδινε και εντολές ενώ έτριβε το τραπέζι με ένα καθαρό πανί που εμφάνισε απο το ραβδί της. Άλλοι συνέχισαν να τρώνε. Πιο μανιωδώς τώρα. Θα τους έπαιρναν το φαϊ!! Η Αλισον Σέρινταν παρατηρουσε από μακριά και χασκογελούσε μόνη της.

Η Μινέρβα πήγε να ελέγξει την καημένη την Aurelia. Η Μαντάμ Πόμφρι και η καλεσμένη προσωρινή Dr. Olendzki έδωσαν μια πολύ απλή εξήγηση. Όταν η σοκολάτα είχε πέσει πάνω της έτσι ζεστή που ήταν κατέστρεψε τους φάκους επαφής της. Ήταν Μαγκλ-γεννημένη, έτσι τους είχε προμηθευτεί με τους γονείς της εκτόςΧόγκουαρτς γι' αυτό κανείς δεν ήξερε ότι τους φορούσε. Η καημένη η κοπέλα κουτουλούσε παντού γιατί απλά δεν έβλεπε μπροστά της.

Λίγο πριν περάσει η 2ωρη διορία που είχε δώσει στους μαθητές, κίνησε προς τα Μπουντρούμια μαζί με τον γέρο-Αμύκο τον Υπεύθυνο Καθηγητή του Σλύθεριν. Οι Σλύθεριν ήταν οι μόνοι που δεν είχαν πληγεί από τις φάρσες. Ήταν πλέον οι πιο πιθανοί φαρσέρ. Αυτό που αντίκρισαν δεν είχε προηγούμενο!! Τα μαλλιά όλων ήταν... τρικολόρε. Βασικά... ήταν παραπάνω από τρία χρώματα. Με μια πιο προσεκτική ματιά συνειδητοποίησε τι είχε γίνει. Καταρχήν δεν ήταν τα μαλλιά όλων αλλά τα μαλλιά των περισσότερων. Ήταν όσοι είχαν προλάβει να κάνουν μπάνιο εκείνη τη μέρα. Άρα το πρόβλημα προήλθε είτε από το νερό είτε από τα σαμπουάν είτε από έναν συνδυασμό των δύο. Κατά δεύτερον, ήταν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

---...---

Εκείνο το βράδυ στην Αίθουσα Αναψυχής του Γκρίφιντορ τα γέλια δεν σταματούσαν.

"Μα τους φαντάζεστε;" έλεγε η 'Ιζαμπελ χασκογελόντας. Ήταν δική της η ιδέα αρχικά. Tους έστειλαν και ένα μήνυμα υπογεγραμμένο με ένα κόκκινο "Α".

"Προσπαθώ να το κάνω εικόνα" έλεγε η Milady που καθόταν δίπλα στο τζάκι.

"Δεν χρειάζεται!" είπε η Walburga Black. Ήταν και αυτή τελειόφοιτη. Μακρινή συγγενής της διάσημης μαγικής οικογένειας. Βέβαια, η μητέρα της ηταν μία Μάγκλ καλλιτέχνης και η ίδια ήθελε να γίνει φωτογράφος όταν αποφοιτούσε από το Χόγκουαρτς. "Τους έχω σε φωτογραφίες!"

Αυτό το Halloween θα τους έμενε όντως αξέχαστο...

Συγγραφείς:
Alison Sheridan
Emily Lupin
Milady D' Hiver