Ο κόσμος των νεκρών στο Χάρι Πότερ

Πάντα αναρωτιώμουν πως ήταν ο κόσμος των νεκρών στο μαγικό κόσμο του Χάρι Πότερ. Θέλω να πω, πως η Ρόουλινγκ δεν δίνει επαρκείς πληροφορίες , πέρα από σκόρπια ψήγματα, όταν έπρεπε οι νεκροι να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο των ζωντανών ή όταν βοηθούσε την πλοκή . Όμως δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη κοσμοαντίληψη γι' αυτόν τον κόσμο, θα λέγαμε ότι σχεδόν υπάρχει ο ίδιος αγνωστικισμός μ' αυτόν που επικρατεί στον κόσμο των μαγκλ με εξαίρεση του ότι οι μάγοι έρχονταν σ' επαφή με φαντάσματα. Οι μάγοι φοβούνταν εξίσου το θάνατο, κι αυτό αποδεικνύει ότι είναι μια κατάσταση την οποία δεν γνωρίζουν (αλλιώς δε θα είχαν λόγο να τον φοβούνται). Εσείς πως πιστεύετε πως ήταν ? Υπήρχε παράδεισος και κόλαση ? Ζούσαν αρμονικά μαγκλ και μάγοι χωρίς να τους διαχωρίζει κάτι ? Τα φαντάσματα κι οι πίνακες ήταν η πραγματική ψυχή ή απλώς το ολόγραμμά της , η ανάμνησή της και η πραγματική ψυχή ζούσε κάπου αλλού μαζί με τις υπολοιπες.

(Δεν ξέρω αν είναι λίγο μακάβριο ως θέμα , πάντως σίγουρα είναι από τις πτυχές του μαγικού κόσμου που γνωρίζουμε λιγότερο)

Εξαιρετικό τόπικ!

Νομίζω ότι η ύπαρξη των φαντασμάτων δείχνει ότι κάτι συνέβαινε μετά το θάνατο-η ψυχή σίγουρα συνέχιζε να υπάρχει.Το ίδιο μας δείχνει κι η Πέτρα της Ανάστασης.
Φαντάσματα γίνονταν όσοι φοβούνταν να συνεχίσουν το ταξίδι στην απέναντι όχθη,επομένως η διατήρηση της μορφής που είχαν όσο ζούσαν ίσως ήταν αποκλειστικά δικό τους "προνόμιο".Με την Πέτρα της Ανάστασης επέστρεφαν οι νεκροί με την κανονική τους μορφή διότι πώς αλλιώς θα τους αναγνώριζε αυτός που τους καλούσε;Συναίσθηση πρέπει να υπήρχε επίσης.
Ίσως υπήρχε Παράδεισος με την έννοια της συνάντησης αγαπημένων ατόμων και Κόλαση με την συνεχή επανάληψη των μεγαλύτερων φόβων του καθενός-αν και προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα υπήρχαν παράδεισος και κόλαση,απλή "μετάβαση" και ηρεμία.Δεν υπήρχε η έννοια της αμαρτίας στο μαγικό κόσμο,οπότε πώς θα μπορούσε κάποιος να πάει στην κόλαση;Η κατάσταση της ψυχής θα ήταν αυτή που έπαιζε καθοριστικό ρόλο(βλ. Βόλντι και αιώνια παραμονή στο "μεταίχμιο").
Τα φαντάσματα πιστεύω διατηρούσαν την ψυχή,απλώς έχαναν το σώμα και αποκτούσαν αντ'αυτού τη γνωστή μορφή.Οι πίνακες μάλλον ανάμνηση κι όχι ψυχή-η ψυχή θα συνέχιζε σ'έναν άγνωστο κόσμο.

Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση ... Γι' αυτό το θέμα , μπορούμε μόνο εικασίες να κάνουμε , όμως γι' αυτό θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον και έχει και αρκετά θέματα προς συζήτηση ! Συμφωνώ ότι τα φαντάσματα φανερώνουν μια προσκόλληση στη "ζωή". Για τους πίνακες επίσης τείνω περισσότερο στο ότι είναι ανάμνηση , όμως με μπερδεύει το γεγονός ότι έχουν συνείδηση , αλληλεπιδρούν με τον κόσμο των ζωντανών ...
Η πέτρα της Ανάστασης είναι επίσης μεγάλο θέμα. Είναι εμφανής η σύγχυση που επικρατεί γύρω από αυτή, στο κατά πόσο διαταράσσει την φυσική ροή των πραγμάτων και πρέπει και να συνδέεται και με την πρόθεση του χρήστη της. Πχ ο πρώτος που τη χρησιμοποίησε για να επαναφέρει την αγαπημένη του στη ζωή (καθαρά θέμα ματαιοδοξίας και προσκόλλησης) δεν είχε το αποτέλεσμα που επιθυμούσε ... Σε αντίθεση με αυτό ο Χάρι που τη χρησιμοποίησε για έναν ανώτερο σκοπό , επέστρεψε στη ζωή χωρίς κανένα πρόβλημα .
Το ζήτημα της αμαρτίας όντως δεν υπάρχει στο μαγικό κόσμο, με τη χριστιανική σημασία της, έχει να κάνει περισσότερο με το μη σεβασμό απέναντι στη φύση , τον κόσμο και τις νομοτέλειές του και η στάση του καθενός καθορίζει και την κατάσταση της ψυχής του , όπως το ανέπτυξες πολύ ωραία .

Είναι πολλά ενδιαφέροντα φιλοσοφικά ζητήματα ή ζητήματα συμβολισμού ... Περιμένω κι άλλες απόψεις ...

Νομίζω ότι η ύπαρξη των φαντασμάτων δείχνει ότι κάτι συνέβαινε μετά το θάνατο-η ψυχή σίγουρα συνέχιζε να υπάρχει.Το ίδιο μας δείχνει κι η Πέτρα της Ανάστασης.
Φαντάσματα γίνονταν όσοι φοβούνταν να συνεχίσουν το ταξίδι στην απέναντι όχθη,επομένως η διατήρηση της μορφής που είχαν όσο ζούσαν ίσως ήταν αποκλειστικά δικό τους "προνόμιο".Με την Πέτρα της Ανάστασης επέστρεφαν οι νεκροί με την κανονική τους μορφή διότι πώς αλλιώς θα τους αναγνώριζε αυτός που τους καλούσε;Συναίσθηση πρέπει να υπήρχε επίσης.
Ίσως υπήρχε Παράδεισος με την έννοια της συνάντησης αγαπημένων ατόμων και Κόλαση με την συνεχή επανάληψη των μεγαλύτερων φόβων του καθενός-αν και προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα υπήρχαν παράδεισος και κόλαση,απλή "μετάβαση" και ηρεμία.Δεν υπήρχε η έννοια της αμαρτίας στο μαγικό κόσμο,οπότε πώς θα μπορούσε κάποιος να πάει στην κόλαση;Η κατάσταση της ψυχής θα ήταν αυτή που έπαιζε καθοριστικό ρόλο(βλ. Βόλντι και αιώνια παραμονή στο "μεταίχμιο").
Τα φαντάσματα πιστεύω διατηρούσαν την ψυχή,απλώς έχαναν το σώμα και αποκτούσαν αντ'αυτού τη γνωστή μορφή.Οι πίνακες μάλλον ανάμνηση κι όχι ψυχή-η ψυχή θα συνέχιζε σ'έναν άγνωστο κόσμο.

Πιστεύω πως ο κόσμος των νεκρών των μάγων δεν θα είχε καμία διαφορά από τον δικό μας. Για τους πίνακες πραγματικά δεν έχω ιδέα! Φαίνονται πολύ ζωντανή για να είναι απλή ανάμνηση, αλλά δεν νομίζω πως είναι και η ίδια η ψυχή του ατόμου.