Φράσεις-καθρέφτης ψυχής...

Κι εσείς βουνά κι εσείς κλαριά όταν με τους ανέμους,
με τους καιρούς μαλώνετε, με το βοριά πιανόστε

Με τη δική μου την καρδιά βουνά μου να βογγάτε
Με τη δική μου τη λαλιά κλαράκια μου να κλαίτε

Όσο η πλάση στέκεται στο διάβα του χειμώνα
και στις βαριές κακοκαιριές να ακούγονται τις Γκόλφως οι κλάψες,
και το βογκητό, και το παράπονό της

Αυτή σου η μακροθυμιά τι θε να πει Θεέ μου;
Μην είσαι του παλιού καιρού κανένα παραμύθι;
Μη λάχει κι είσαι όνειρο στον ύπνο του που είδε
ο πρώτος, πρώτος άνθρωπος;

Αχ Τάσο, Τάσο, Τάσο

Τον Τάσο μην τον μελετάς
απ'την καρδιά σου βγάλε τον
Άκου εμέ, π' ασπρίσανε παιδί μου τα μαλλιά μου...

Αχ, η αγάπη, μάνα μου, πεντάκριβη μανούλα
Χόρτο δεν είναι για να βγει με τόση ευκολία
είναι δεντρί βαθύρριζο π' αν θες για να το βγάλεις
πριχού μονάχο μαραθεί, σ' οργώνει την καρδιά σου
Βγαίνει μαζί με την καρδιά

Είν' η αγάπη βάτος
Π' αν τύχει, μάνα, και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του
δεν ξεμπερδεύεις εύκολα, θα φύγεις λαβωμένος

Είν' η αγάπη θάλασσα που γλυκοκυματίζει
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου

Δεν είναι μάνα βολετό πίσω για να γυρίσεις
κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρη θε' να βγεις
αλλιώτικα εχάθεις.

Είν' η αγάπη φονικό που ζωντανό σε αφήνει
Είν' η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
Μα κάθε μέρα καρτερείς μην και γυρίσει πίσω

Είν' η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
Μ' από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν
Είν' η αγάπη χείμαρρος, χυμά και σε συντρίβει

Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα
στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια
Είν' η αγάπη, μάνα μου...

αχ... ακομη δεν έβαλα μυαλό;

Δεν έχει κόλα έχει αγάπη και δεν φεύγει <3

Morgan le Fay έγραψε:
Κι εσείς βουνά κι εσείς κλαριά όταν με τους ανέμους,
με τους καιρούς μαλώνετε, με το βοριά πιανόστε

Με τη δική μου την καρδιά βουνά μου να βογγάτε
Με τη δική μου τη λαλιά κλαράκια μου να κλαίτε

Όσο η πλάση στέκεται στο διάβα του χειμώνα
και στις βαριές κακοκαιριές να ακούγονται τις Γκόλφως οι κλάψες,
και το βογκητό, και το παράπονό της

Αυτή σου η μακροθυμιά τι θε να πει Θεέ μου;
Μην είσαι του παλιού καιρού κανένα παραμύθι;
Μη λάχει κι είσαι όνειρο στον ύπνο του που είδε
ο πρώτος, πρώτος άνθρωπος;

Αχ Τάσο, Τάσο, Τάσο

Τον Τάσο μην τον μελετάς
απ'την καρδιά σου βγάλε τον
Άκου εμέ, π' ασπρίσανε παιδί μου τα μαλλιά μου...

Αχ, η αγάπη, μάνα μου, πεντάκριβη μανούλα
Χόρτο δεν είναι για να βγει με τόση ευκολία
είναι δεντρί βαθύρριζο π' αν θες για να το βγάλεις
πριχού μονάχο μαραθεί, σ' οργώνει την καρδιά σου
Βγαίνει μαζί με την καρδιά

Είν' η αγάπη βάτος
Π' αν τύχει, μάνα, και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του
δεν ξεμπερδεύεις εύκολα, θα φύγεις λαβωμένος

Είν' η αγάπη θάλασσα που γλυκοκυματίζει
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου

Δεν είναι μάνα βολετό πίσω για να γυρίσεις
κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρη θε' να βγεις
αλλιώτικα εχάθεις.

Είν' η αγάπη φονικό που ζωντανό σε αφήνει
Είν' η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
Μα κάθε μέρα καρτερείς μην και γυρίσει πίσω

Είν' η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
Μ' από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν
Είν' η αγάπη χείμαρρος, χυμά και σε συντρίβει

Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα
στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια
Είν' η αγάπη, μάνα μου...

Πωω τι μου θύμησες...Απίστευτη δουλειά.Ποίηση όλη η παράσταση.

But what happens when karma, turns right around and bites you?

Vesper έγραψε:

Morgan le Fay έγραψε:
Κι εσείς βουνά κι εσείς κλαριά όταν με τους ανέμους,
με τους καιρούς μαλώνετε, με το βοριά πιανόστε

Με τη δική μου την καρδιά βουνά μου να βογγάτε
Με τη δική μου τη λαλιά κλαράκια μου να κλαίτε

Όσο η πλάση στέκεται στο διάβα του χειμώνα
και στις βαριές κακοκαιριές να ακούγονται τις Γκόλφως οι κλάψες,
και το βογκητό, και το παράπονό της

Αυτή σου η μακροθυμιά τι θε να πει Θεέ μου;
Μην είσαι του παλιού καιρού κανένα παραμύθι;
Μη λάχει κι είσαι όνειρο στον ύπνο του που είδε
ο πρώτος, πρώτος άνθρωπος;

Αχ Τάσο, Τάσο, Τάσο

Τον Τάσο μην τον μελετάς
απ'την καρδιά σου βγάλε τον
Άκου εμέ, π' ασπρίσανε παιδί μου τα μαλλιά μου...

Αχ, η αγάπη, μάνα μου, πεντάκριβη μανούλα
Χόρτο δεν είναι για να βγει με τόση ευκολία
είναι δεντρί βαθύρριζο π' αν θες για να το βγάλεις
πριχού μονάχο μαραθεί, σ' οργώνει την καρδιά σου
Βγαίνει μαζί με την καρδιά

Είν' η αγάπη βάτος
Π' αν τύχει, μάνα, και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του
δεν ξεμπερδεύεις εύκολα, θα φύγεις λαβωμένος

Είν' η αγάπη θάλασσα που γλυκοκυματίζει
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου

Δεν είναι μάνα βολετό πίσω για να γυρίσεις
κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρη θε' να βγεις
αλλιώτικα εχάθεις.

Είν' η αγάπη φονικό που ζωντανό σε αφήνει
Είν' η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
Μα κάθε μέρα καρτερείς μην και γυρίσει πίσω

Είν' η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
Μ' από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν
Είν' η αγάπη χείμαρρος, χυμά και σε συντρίβει

Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα
στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια
Είν' η αγάπη, μάνα μου...

Πωω τι μου θύμησες...Απίστευτη δουλειά.Ποίηση όλη η παράσταση.

Πονεσε η ψυχη μου που δεν την ειδα στα Δημητρια.
Και ναι αυτο ειναι φραση καθρεφτης ψυχης, για την ψυχη μου μιλζω, νταξ;   

Μπασταρδε πονανε οι λεξεις

SO MANY SERIES, SO LITTLE TIME

^ Αυτο αλλα με τα βιβλια

I can handle it!