Όπερα - Μελόδραμα

(Σημ. Ο όρος "όπερα" χρησιμοποιείται για το λυρικό μελόδραμα του 19ου-αρχές 20ου αιώνα, το αυθεντικό μελόδραμα εμφανίστηκε στον 17-18ο αιώνα και είναι πιο γλυκό και λιγότερο θεατρικό απ' το λυρικό )

Έχετε δει (στην τηλεόραση, σε ταινία ή σε θέατρο) ή έστω ακούσει κάποια όπερα ή μελόδραμα? Σας άρεσε? Γενικά θα θέλατε να ασχοληθείτε περισσότερο με το είδος?

Αγαπώ όπερα, αλλά ως ένα σημείο. Είναι ξεκάθαρα κάτι πιο κοσμικό. Για τον θεατή τουλάχιστον. Θέατρο δεν το λες, η θεατρική του τέχνη είναι τόσο συμβατική που είναι ψεύτικη. Το όλο θέμα είναι να κρατηθεί η τεχνική ενώ ο λυρικός τραγουδιστής δρα στην σκηνή, και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο. Αυτά
Γενικά αγαπώ να βλέπω τις τρελές παραγωγές και να το ακούω, το θεωρώ καλαίσθητο αν μη τι άλλο. Αλλά είναι μουσική για κόσμο που γνωρίζει από μουσική. Και εννοώ κόσμο με δίπλωμα στην μουσική, με χρόνια ενασχόληση.

Εγώ πάλι δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να ξέρεις πολλά από μουσική για να πιάσεις το συναίσθημα Ούτε να ξέρεις τη γλώσσα χρειάζεται. Προφανώς κι είναι ένα μεγάλο ατού για να καταλάβεις την πλοκή και τη μουσική, αλλά δεν νομίζω πως όσοι πάνε στην όπερα ξέρουν όλοι ιταλικά ή γερμανικά ή είναι επαγγελματίες μουσικοί. Σκέψου εξάλλου πως η λυρική όπερα ξεκίνησε ως ένα είδος θεάτρου στο οποίο είχαν πρόσβαση όλοι, ανεξαρτήτως εκπαιδευτικού επιπέδου

Πάντως στο θέατρο έχω δει το Ελιξήριο του Έρωτα και τη Μανόν Λεσκώ. Σε βιντεοσκοπημένες παραστάσεις έχω δει Τόσκα, την πρώτη πράξη της Τραβιάτα, την τελευταία της Μαντάμ Μπάτερφλαϊ και από μελοδράματα την Στέψη της Ποππέας.

Πάω κάθε χρόνο στο Ηρώδειο και βλέπω! Γενικά μου αρέσουν αν και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με το αντικείμενο.
Έχω δει λαιβ Καρμεν, Τοσκα, Μαγικό Αυλό, Τροβατορε και είμαι σίγουρη ότι ξεχνάω.

Λοιπόν έχω ακούσει απ'το ραδιόφωνο (κυρίως δεύτερο και τρίτο πρόγραμμα αν δεν κάνω λάθος βάζει συχνά )
Καθώς επίσης (μη σας φανεί γελοίο) ακούω μουσικές και σε παγκόσμια πρωταθλήματα καλλιτεχνικού πατινάζ.
Από κοντά δυστυχώς δεν έχω τύχει να δω αν και θα το'θελα πάρα πολύ!
Λοιπόν οι αγαπημένες μου μέχρι στιγμής: (αυτές που μου'ρχονται στο μυαλό αυτή τη στιγμή θα πω )
https://www.youtube.com/watch?v=NcKdnkGBSgA (αφήστε με να κλάψω )
https://www.youtube.com/watch?v=8w9yJdkeryI (έλα δώσε ανέκαθεν το αγαπούσα αυτό! απ'όταν ήμουν μικρό )
https://www.youtube.com/watch?v=XkgSHOpjiMg (αυτό το ανακάλυψα πρόσφατα, κι έχω ξετρελαθεί )
https://www.youtube.com/watch?v=2RdJmqLrsbo(ok εδώ αφήστε με να λιώσω με την ησυχία μου )
https://www.youtube.com/watch?v=7cIr-bgTuTg (τι να πει κανείς εδώ; )
https://www.youtube.com/watch?v=AR0SlCTj1Bo ( )
https://www.youtube.com/watch?v=eiyT5_UipMs ( )

και δεν τελειώνει ο κατάλογος...

^Ήταν καλός ο Τροβατόρε? Μιλάγαμε για Βέρντι σήμερα και θέλω να το δω κι αυτό κάποια στιγμή

Επίσης ξέχασα να πω πως έχω ακούσει ηχογραφημένο τον Ελεύθερο Σκοπευτή του φον Βέμπερ και ολόκληρη τη Μαντάμ Μπάτερφλαϊ

Αχά!

Morgan le Fay έγραψε:Αγαπώ όπερα, αλλά ως ένα σημείο. Είναι ξεκάθαρα κάτι πιο κοσμικό. Για τον θεατή τουλάχιστον. Θέατρο δεν το λες, η θεατρική του τέχνη είναι τόσο συμβατική που είναι ψεύτικη. Το όλο θέμα είναι να κρατηθεί η τεχνική ενώ ο λυρικός τραγουδιστής δρα στην σκηνή, και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο. Αυτά
Γενικά αγαπώ να βλέπω τις τρελές παραγωγές και να το ακούω, το θεωρώ καλαίσθητο αν μη τι άλλο. Αλλά είναι μουσική για κόσμο που γνωρίζει από μουσική. Και εννοώ κόσμο με δίπλωμα στην μουσική, με χρόνια ενασχόληση.

Θέατρο δεν είναι,δίκιο έχεις,αλλά όχι επειδή δεν έχει πρόζα (αν και αρκετές σύγχρονες όπερες έχουν αυτό το στοιχείο),αλλά επειδή οι ίδιοι οι μουσικοί δεν του δίνουν σημασία.Φυσικά το βάρος πέφτει στην μελωδία και στην μουσική εξέλιξη αλλά μην ξεχνάς ότι η μία που ασχολήθηκε σοβαρά με το θεατρικό στοιχείο είναι η αθάνατη Diva του λυρικού θεάτρου,η Μαρία Κάλλας,αλλάζοντας τα μέχρι τότε δεδομένα.

Και δεν την θεωρώ τόσο για ανθρώπους που έχουν δίπλωμα σε κάποιο μουσικό όργανο.Είναι θέμα μουσικής ευαισθησίας.Πόσες μελωδίες δεν έχουν ξεπεράσει τις λυρικές σκηνές και δεν έχουν γίνει τραγούδια στο στόμα ευρύτερων μαζών; Τρανό παράδειγμα η Habanera από την Carmen,το brindisi απο την La Traniata,η Casta Diva από την Norma,η La Dona e mobile από τον Rigoletto;

Δεν με τρελαίνει η όπερα.Τουλάχιστον όχι μία ολόκληρη παράσταση.Τα περισσότερα προβλήματα τα έχω με τον Βάγκνερ,πραγματικά δεν τον αντέχω.Όλο αυτό το πομπώδες,το επικό και η διάρκεια! Καμιά του όπερα δεν πέφτει κάτω από τις 3 1/2 ώρες! Ε,για όνομα!! Μακριά και αγαπημένοι.
Στο θέμα όπερα είμαι περισσότερο στην μπαροκ εποχή ή στην προ Μότσαρτ (με εξαίρεση τον ίδιο τον Μότσαρτ).H αγαπημένη μου είναι η "Διδώ και Αινείας" του Purcell (απλά ακούστε τον Θρήνο της Διδούς και εκείνο το σπαραξικάρδιο "Remember me" και θα καταλάβετε γιατί την αγαπώ) και συνεχίζουμε με Palestrina και Mozart.Τώρα από σύγχονες ,πολύ επιλεκτικά.Στο κανάλι της Βουλής κάθε Κυριακή βράδυ έχει διάσημες παραστάσεις.Ο,τι σιχαίνομαι όμως στην σκηνοθεσία και την σκηνογραφία είναι αυτά τα πολύ προχωρημένα.Ελεος! Να βλέπεις Μοτσαρτ με σκηνικό ένα τοίχο από τούβλα και την σοπράνο με ταγεράκι.Λίγο γούστο...

Θα επανέλθω.

A,μην ξεχάσω και το κορυφαίο έργο "Ορφέας και Ευριδίκη" του Gluck. Ακούστε το Air de Furies που λειτουργεί εισαγωγικά.

όχι, το συναισθηματικό της υπόθεσης μπορεί να το νιώσει ο οποιοσδήποτε συναισθηματικά ευαίσθητος, μιλάω για το μουσικό όπως και σε όλα τα πράγματα όσα περισσότερα ξέρεις για το αντικείμενο, τόσο καλύτερα το αντιλαμβάνεσαι.
το ίδιο εννοούσα και για το θεατρικό της υπόθεσης. δεν είναι η πρόζα. έχω δει μιούζικαλ χωρίς πρόζα αλλά ήταν θέατρο
αυτά!

Συμφωνώ με τον Θάνο στο θέμα των "μοντέρνων" παραστάσεων. Σίγουρα υπάρχει και πιο κομψός τρόπος για να μεταφέρουν την όπερα στη σημερινή εποχή ή θα μπορούσαν ξέρω γω και να την αφήσουν εκεί που κάθεται. Όταν όλη η σκηνοθετική άποψη του έργου στηρίζεται για παράδειγμα στα χίπικα ρούχα των ηθοποιών και στα δύο πεταμένα ζαντολάστιχα που έχεις για σκηνικό τότε η δουλειά σου είναι λίγο ξεπέτα. Αυτό το πρόβλημα το έχω κυρίως με το Αρχαίο θέατρο που του έχουν βγάλει την ψυχή πια...

Διαφωνώ με τον Θάνο στο θέμα του Wagner, είναι από τους αγαπημένους μου επειδή έχει το επικό στοιχείο και οι όπερες του είναι πολύ μεγάλες. Αγαπημένες μου είναι οι όπερες / μουσικά δράματα που αποτελούν την τετραλογία Der Ring des Nibelungen (που αρκετοί λένε ότι ήταν μία από τις επιρροές του Tolkien για να γράψει τον Άρχοντα αν και ο ίδιος το είχε αρνηθεί) και η Tristan und Isolde
Άλλη αγαπημένη είναι η Die Zauberflöte του Mozart, κυρίως για το "Der Hölle Rache" που το έχουν ακουστά όλοι και ας μην ξέρουν από που είναι. Το μόνο που με ξενίζει σε αυτή την άρια είναι πως το ύφος της μουσικής δεν ταιριάζει με το λιμπρέτο. Ξεκινάει με τη φράση "η εκδίκηση της κόλασης βράζει στην καρδιά μου" και καταλήγει με την Βασίλισσα να καταριέται την κόρη της αν δεν δεχτεί να κάνει φόνο, αν όμως δεν έχεις εύκαιρη τη μετάφραση ή ιδέα από γερμανικά νομίζεις πως μιλάει για μια κοπέλα που τρέχει στους αγρούς και μαζεύει λουλούδια, λίγοι μαντεύουν τι λέει στην πραγματικότητα ακούγοντας μόνο τη μουσική.
Επίσης μου αρέσουν: La Boheme του Puccini, Faust του Gounod, Cosi Fan Tutte του Mozart (αν και δεν μου αρέσει η πλοκή ), Madama Butterfly του Puccini, Carmen του Bizet και πιθανότατα ξεχνάω μερικές...

Καλά,ο "Μαγικός Αυλός" είναι η κορυφαία στιγμή της γερμανικής όπερας και γενικά της όπερας.Και ο Μότσαρτ έφτασε το είδος σε άλλο επίπεδο από κάθε άποψη.Και μόνο που επέβαλε την γερμανική γλώσσα σε όπερα (μέχρι τότε μόνο η ιταλική θεωρείτο κατάλληλη),του πρέπει στέφανος δόξης.
Τον χάσαμε νωρίς όμως.36 χρονών.Amadeus...

Κωνσταντίνα μην ξεχνάς πως όταν έγραφαν όπερες,ήξεραν ότι δεν είχαν ως κοινό μόνο επαγγελματίες ή ερασιτέχνες μουσικούς αλλά ετέροκλητο τέτοιο.Κανείς δεν νοιάζεται αν ο Μότσαρτ θα κάνει 10 μετατροπίες σε μία άρια ή θα βάλει το μπάσο σε τρίηχα με τον σολίστα σε όγδοα.Αυτά αφορούν τους μουσικούς,μην σου πω τους θεωρητικούς.Άρα η μουσική ήταν το πρώτο μέλημα τους.

Kαι μιας και πιάσαμε τον Αμαντέους,οι "Γάμοι του Φίγκαρο" και L'ho perduta.

Amycus έγραψε:Τα περισσότερα προβλήματα τα έχω με τον Βάγκνερ,πραγματικά δεν τον αντέχω.Όλο αυτό το πομπώδες,το επικό και η διάρκεια! Καμιά του όπερα δεν πέφτει κάτω από τις 3 1/2 ώρες! Ε,για όνομα!! Μακριά και αγαπημένοι.

Διαφωνωωωωωω. Λατρευω τον Παρσιφαλ!

Γενικα ειμαι λατρης του Πουτσινι. (Ξερω ολο το λιμπρετο της Τοσκα απεξω)

Επεισης γουσταρω απεριγραπτα την Λαιδη Μακβεθ και την Νορμα.

https://www.youtube.com/watch?v=PVzT-aZ2eFY

La luce langue!!!!!

Amycus έγραψε:

Κωνσταντίνα μην ξεχνάς πως όταν έγραφαν όπερες,ήξεραν ότι δεν είχαν ως κοινό μόνο επαγγελματίες ή ερασιτέχνες μουσικούς αλλά ετέροκλητο τέτοιο.Κανείς δεν νοιάζεται αν ο Μότσαρτ θα κάνει 10 μετατροπίες σε μία άρια ή θα βάλει το μπάσο σε τρίηχα με τον σολίστα σε όγδοα.Αυτά αφορούν τους μουσικούς,μην σου πω τους θεωρητικούς.Άρα η μουσική ήταν το πρώτο μέλημα τους.

Ξεκάθαρα Εγώ αναφερόμουν στο σύγχρονο κοινό.

Επεισης να συμφωνησω με τον θανο πιο πανω για τον μοτσαρτ και το ταγερακι. Να δεχθω την Τοσκα σε μεταφορα Β' ΠΠ αλλα οχι και Τραβιατα με το κοκκινο της πουτ@ν@ς και τα ποδια ανοιχτα, το αισχος που ανεβασαν στην Μετροπολιταν Οπερα.

https://www.youtube.com/watch?v=ehIwBCDoL9U

Δεν έχω πρόβλημα με τις μοντέρνες μεταφορές αρκεί να μην είναι υπερβολικές. Δηλαδή πήγα να δω τη Μανόν Λεσκώ και μου 'χανε βάλει μέσα ναρκωτικά και αιμομιξίες, για ποιο λόγο?
Δημήτρη αυτό που πόσταρες μου άρεσε πιο πολύ λόγω φωνών, δεν έδωσα μεγάλη σημασία στα κοστούμια ή στην έλλειψη σκηνικού

Κι εμένα μ' αρέσει ο Βάγκνερ ακριβώς επειδή είναι επικός και πομπώδης, και γενικά τα αγαπημένα μου κομμάτια στην όπερα έχουν αυτό το στυλ Πχ η άρια του Σκάρπια στην Τόσκα https://www.youtube.com/watch?v=G3lPxwct2sk

Επίσης ακούστε λίγο αυτό, είναι το μόνο που επέζησε απ' το μελόδραμα "Αριάδνη" του Μοντεβέρντι

Hecate έγραψε:Διαφωνώ με τον Θάνο στο θέμα του Wagner, είναι από τους αγαπημένους μου επειδή έχει το επικό στοιχείο και οι όπερες του είναι πολύ μεγάλες.

Gellert έγραψε:Διαφωνωωωωωω. Λατρευω τον Παρσιφαλ!

Cassandra Black έγραψε:Κι εμένα μ' αρέσει ο Βάγκνερ ακριβώς επειδή είναι επικός και πομπώδης, και γενικά τα αγαπημένα μου κομμάτια στην όπερα έχουν αυτό το στυλ.

O Bάγκνερ έχει "μουσική βαβούρα" για αυτό δεν τον μπορώ.Μεταχειρίζεται τα όργανα όλα το ίδιο.Δεν το ενδιαφέρει η μουσική περισσότερο από τον εντυπωσιασμό.Όχι πως δεν έχει μελωδικές εξάρσεις αλλά είναι λίγες.Και αν κάτσεις να ακούσεις το "Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν" ολόκληρο έχει αλλάξει ο χρόνος.Μόνο το "Λυκόφως των Θεών" διαρκεί πέντε ώρες!!!

Αλλά γούστα είναι αυτά οπότε πάω πάσο.

Κατά τα άλλα,ένας "Don Giovanni" είναι πάντα ευπρόσδεκτος ειδικά η τελευταία σκηνή.

Αριστούργημα ο Monteverdi!!!!

^Μια μέρα θα κάτσω να δω όλη την τετραλογία μαζί, θα μου πάρει κυριολεκτικά μια μέρα

Το "καλό" με μένα είναι ότι δεν έχω ιδέα από μουσική οπότε μου είναι πολύ πιο εύκολο να απολαύσω κάτι χωρίς να μπω σε σκέψεις του τύπου "δεν χειρίζεται καλά το ένα και το άλλο" γιατί πολύ απλά δεν καταλαβαίνω τις διαφορές. Αν ήξερα θα τις αντιμετώπιζα όπως αντιμετωπίζω τη λογοτεχνία όπου το ένα μου ξινίζει, το άλλο δε μ' αρέσει κτλ. Και αυτό μας φέρνει στο ποστ της Κωνσταντίνας, πραγματικά δεν πιστεύω πως χρειάζεται έστω και η ελάχιστη γνώση των τεχνικών σημείων ενός αντικειμένου για να ασχοληθείς μαζί του, αρκεί η θέληση. Σίγουρα αν ξέρεις για παράδειγμα κλασσικό τραγούδι εκτιμάς περισσότερο τη δουλειά των τραγουδιστών αλλά δεν είναι προαπαιτούμενο.

Σιγά καλέ,μόνο 15-16 ώρες θα σου πάρει.

O Rossini για τον Wagner:

"Ο κύριος Βάγκερ έχει καλές στιγμές αλλά απαίσια τέταρτα της ώρας."

Η Αρια του Σκαρπια στην πρωτη πραξη με ανατριχιαζει διοτι βαζει το θεικο στοιχειο, ως μεσο για την λαγνεια του, κατι που ειναι διεστραμμενο αρκετα για να μου αρεσει.

Αλλα κατι πιο Light ειναι ευπροσδεκτο, σαν τον απλο ρομαντικο ερωτα του la Boheme.

https://www.youtube.com/watch?v=DPrtJ4VoND4

Hecate έγραψε:^Μια μέρα θα κάτσω να δω όλη την τετραλογία μαζί, θα μου πάρει κυριολεκτικά μια μέρα

Το "καλό" με μένα είναι ότι δεν έχω ιδέα από μουσική οπότε μου είναι πολύ πιο εύκολο να απολαύσω κάτι χωρίς να μπω σε σκέψεις του τύπου "δεν χειρίζεται καλά το ένα και το άλλο" γιατί πολύ απλά δεν καταλαβαίνω τις διαφορές. Αν ήξερα θα τις αντιμετώπιζα όπως αντιμετωπίζω τη λογοτεχνία όπου το ένα μου ξινίζει, το άλλο δε μ' αρέσει κτλ. Και αυτό μας φέρνει στο ποστ της Κωνσταντίνας, πραγματικά δεν πιστεύω πως χρειάζεται έστω και η ελάχιστη γνώση των τεχνικών σημείων ενός αντικειμένου για να ασχοληθείς μαζί του, αρκεί η θέληση. Σίγουρα αν ξέρεις για παράδειγμα κλασσικό τραγούδι εκτιμάς περισσότερο τη δουλειά των τραγουδιστών αλλά δεν είναι προαπαιτούμενο.

Ρε, τίποτα δεν είναι προαπαιτούμενο για να ασχοληθείς με κάτι, ας παραφράσω
Όσα περισσότερα ξέρεις για κάτι, τόσο το αντιλαμβάνεσαι. Τόσο απλά

Αυτό που θέλω εγώ να πω είναι πως για μένα και σίγουρα και για αρκετούς άλλους ανθρώπους το να ξέρεις πολλά τεχνικά σημεία είναι "αρνητικό" γιατί κολλάς σε αυτά και χάνεις το σύνολο.
Δεν λέω πως πρέπει να είσαι άσχετος αλλά σημασία έχει η γενική κουλτούρα και η διάθεση σου, η όπερα όπως και οποιοδήποτε άλλο είδος τέχνης δεν απευθύνεται στους λίγους.

Mα δεν είναι θέμα να ξέρεις πολλά τεχνικά σημεία,είναι θέμα πως το ακούς.Αν βέβαια ξέρεις κάτι παραπάνω καταλαβαίνεις (μάλλον) γιατί ακούγεται έτσι και μπορείς να δικαιολογήσεις το γιατί δεν σου αρέσει.Αλλά πέρα από αυτό τίποτα,απλά δεν σου αρέσει.Αλλά πρέπει να υπάρχει λόγος που δεν σου αρέσει.

Από την Carmen,2η πράξη σε παράσταση με τον αγαπημένο της μαέστρο,George Pretre.

Les tringles des sistres tintaient.

Cassandra Black έγραψε:Δεν έχω πρόβλημα με τις μοντέρνες μεταφορές αρκεί να μην είναι υπερβολικές. Δηλαδή πήγα να δω τη Μανόν Λεσκώ και μου 'χανε βάλει μέσα ναρκωτικά και αιμομιξίες, για ποιο λόγο?

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.-
Και όλο το θέμα με τα γυρίσματα της ταινίας το βρήκα σπαστικό
Άσε που βάζουν τον νεαρό με το ράστα μαλλί να παίζει τον γέρο και τον άλλο να παίζει τον νέο
---
Εκτός από την Μανόν Λεσκώ έχω δει στο Ηρώδειο το Ιλ Τροβατορε,τον Ναμπούκο και στο Μέγαρο τον Φάουστ.
Ήθελα να δω και τον Βέρθερο αλλά οι ηλίθιοι το ακύρωσαν
Και έχω ακούσει και διάφορα αποσπάσματα στο yt

^^Αυτό :P

Έχει δει κανείς σας κάποια από τις παραστάσεις του προγράμματος MET Live in HD; Εγώ ήθελα να πάω αλλά στη Λάρισα μόνο Πάολα ξέρουν να φέρνουν