The Casual Vacancy by J.K.Rowling

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΟΛΗ… Όταν ο Μπάρι Φερμπράδερ πεθαίνει ξαφνικά στα σαράντα του, η μικρή αγγλική κοινότητα του Πάγκφορντ συγκλονίζεται. Το Πάγκφορντ είναι ένα ειδυλλιακό μέρος, χαρακτηριστικό αγγλικό τοπίο, με μια πλακόστρωτη κεντρική πλατεία και ένα αρχαίο αβαείο, ωστόσο, πίσω από την ηρεμία και την ομορφιά του κρύβεται μια εμπόλεμη πόλη. Οι πλούσιοι είναι σε πόλεμο με τους φτωχούς, οι έφηβοι με τους γονείς τους, οι γυναίκες με τους άντρες τους, οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους… Το Πάγκφορντ δεν είναι καθόλου αυτό που φαίνεται. Η άδεια θέση του Μπάρι στο Ενοριακό Συμβούλιο θα γίνει ο καταλυτικός παράγοντας για να ξεσπάσει ο μεγαλύτερος πόλεμος που έχει ζήσει ποτέ η πόλη. Ποιος θα θριαμβεύσει στις εκλογές που είναι γεμάτες πάθος, υποκρισία και απροσδόκητες αποκαλύψεις; Το πρώτο μυθιστόρημα της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ για ενηλίκους θα προκαλέσει και θα εκπλήξει.


Εγώ το τελείωσα πριν λίγες μέρες και μου έχει αφήσει πολύ καλή εντύπωση. Καμία απολύτως σχέση με Χάρι Πότερ, αφού περιέχει βρισιές, σωματική βία, σεξουαλικές αναφορές, ναρκωτικά (και περιγραφή χρήσης τους από εφήβους), αλλά παραμένει Ρόουλινγκ. Με τον ωραίο της λογοτεχνικό χαρακτήρα, το ταλέντο να ιντριγκάρει τον αναγνώστη και πάνω απ' όλα το να καταφέρνει να δένει όλους τους ήρωες μεταξύ τους και να πετυχαίνει ένα συγκινητικό φινάλε.
Το Ένας Ξαφνικός Θάνατος βασίζεται αποκλειστικά σε ανθρώπινους χαρακτήρες, χωρίς κάποιος να είναι υπερβολικά χαρισματικός ή απόλυτα κακός. Θα σας κάνει να δεθείτε με ορισμένους από αυτούς και να νιώσετε ίσως έντονη αντιπάθεια για κάποιους άλλους, και αναμφίβολα θα σας κρατήσει κοντά του μέχρι την τελευταία του σελίδα. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι Ρόουλινγκ.

Το διαβάσατε; Εντυπώσεις; Αγαπημένοι Χαρακτήρες και τα λοιπά;;

Δεν το έχω διαβάσει αν και το βλέπω πολύ συχνά στα βιβλιοπωλεία.Εσείς που το διαβάσατε θα το προτείνατε σε κάποιον της ηλικίας μου;

Γενικότερα για μένα είναι περισσότερο εφηβικό παρά ενηλίκων, αλλά σε κάθε περίπτωση και ο κώδικας ντα βίντσι δεν γράφτηκε για να τον διαβάσουν στα γυμνάσια, κι όμως συνέβη. Απλά θίγει περίεργα θέματα (ναρκωτικά, βιασμούς, λαμογιές κτλ)

Οκ ευχαριστώ.Μπορεί να το διαβάσω.

Μου άφησε κάτι κενό και βρήκα σχετικά προχειρογραμμένο το τέλος.

Εμένα το τέλος με συγκίνησε αλλά η αλήθεια είναι πως έφτασε απότομα σε αυτό. Και νομίζω πως ήταν βεβιασμένο, η

Σπόιλερ:

έπρεπε να πεθάνει για να φτάσουν στην κάθαρση σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι ήρωες. Και αυτοί που εξ' αρχής ήταν ξεγραμμένοι όπως η

Σπόιλερ:

, δεν μαθαίνουμε πως καταλήγουν αλλά φανταζόμαστε δυστυχώς. Κατά τα άλλα μόνο αυτό δεν μου άρεσε, ενώ αντίθετα χάρηκα με την μεταμόρφωση

Σπόιλερ:

και

Σπόιλερ:

απέναντι στα παιδιά τους, μου έμεινε η εντύπωση ότι ο

Σπόιλερ:

ωρίμασε και γενικότερα όλοι οι χαρακτήρες έφτασαν ο καθένας στο δικό του κρεσέντο με πολύ ρεαλιστικο τρόπο.

To διαβασα το βιβλιο και μου αφησε μια σχετικη καλη εντυπωση! Οι χαρακτηρες ηταν ολοι ρεαλιστικοι και ειλικρινα δεν ηξερες ποιον να αντιπαθησεις πρωτα!Αλλα ηταν πολυ καλα γραμμενο αν και το τελος ηταν πολυ αποτομο...θα συμφωνησω οτι ηταν καπως προχειρα γραμμενο και αφηνε πολλα ερωτηματικα..Παρολ'αυτα ηταν αρκετα ενδιεφερον!

Χθες το τελείωσα και γενκά μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις.

Μπορεί να έχει σπόιλερ παρακάτω!!

Φυσικά, δεν ήταν τόσο κοντά στη Ρόουλινγκ που είχαμε συνηθίσει, αλλά μου άρεσε πολύ το ύφος της και ότι καταφέρε (για άλλη μια φορά) να εμβαθύνει απίστευτα στους χαρακτήρες της και να εξελλίξει τον καθένα τόσο διαφορετικά.

Προσωπικά, άλλαξα αρκετές φορές αγαπημένο χαρακτήρα και κατέληξα να μισώ κάποιους που είχα λατρέψει στην αρχή και το αντίστροφο. Πιστεύω βέβαια πως ήταν από τις επιδιώξεις της Τζο για το βιβλίο της και πως κατάφερνε να μεταλλάζει τα συναισθήματά σου κατά την ανάγνωση και αυτό είναι κάτι που απλά λατρεύω στα βιβλία.

Στην αρχή, μου άρεζε πάρα πολύ η δυναμικότητα και ο χαρακτήρας του Φατς και πως η Τζο κατάφερε να τον "αποδομήσει" (δε βρίσκω άλλη λέξη ) και να τον κάνει σχεδόν μισητό μετά τη μέση του βιβλίου και αξιολύπητο στο τέλος. Απλά αγαπώ όταν τόσο δυνατοί και "ακλόνητοι" χαρακτήρες καταλήγουν κάπως έτσι.
Από την άλλη, η Σούκβινταρ μου φαινόταν τόσο παθητική και αυτοκαταστροφική και πραγματικά τη μισούσα που δεχόταν άπραγη τις προσβολές του Φατς και από πάνω χαρακώνονταν κιόλας. Τη δική της αλλαγή βέβαια τη βρήκα λίγο απότομη, ωστόσο ευχάριστη.
Μισούσα από την αρχή μέχρι το τέλος: Χάουαρντ (για το χαρακτήρα του), Σίρλει (για την υποκρισία της), Μάιλς (για την ηλιθιότητα και την κενότητά του), Θυρίδα (για αυτό που ήταν. Απλά.- ), Σάιμον (για το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του), Τέρι (για την παθητικότητά της), Ρουθ (για την ακόμη μεγαλύτερη παθητικότητα και ανεκτικότητα της απέναντι στο Σάι-Πάι), Πολ (επειδή δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ, απλά δεχόταν).
Διατηρώ ουδέτερα συναισθήματα για τους: Γκάβιν, Γκάια, Μορίν, Βίκραμ, Παρμίντερ, Μέρι, Τέσα, Κέι.
Συμπαθούσα αρκετά τους: Σαμάνθα (και ήλπιζα σ' ένα τέλος του τύπου: να πήγαινε στη συναυλία και έπειτα να εξαφανιζόταν με τη Λίμπι και να μη ξαναγύριζε στο Πάγκφορντ), Άντριου (για έναν ανεξήγητο λόγο τον συμπάθησα ), Κρίσταλ (αληθινά δυναμικός χαρακτήρας, αν και όντως έπρεπε να πεθάνει για λογοτεχνικούς λόγους και λόγους πλοκής-φινάλε), Πατρίτσια (γι' αυτό το ένα κεφάλαιο που ήρθε και έφυγε, τη λάτρεψα και σχεδόν ταυτίστηκα μαζί της. Έπρεπε να είχε εμφανιστεί περισσότερο).

Το τέλος δε μου φάνηκε βεβιασμένο. Λίγο απότομο μόνο και άφησε μερικά πολύ μικρά κενάκια, αλλά γενικά ήταν συγκινητικό και σε κάνει να το θυμάσαι.

No clouds in my storms
Let it rain, I hydroplane into fame
Comin' down like the Dow Jones
When the clouds come, we gone

We Roc A Fellas
We fly higher than weather
And she flies it better

You know me, in anticipation for precipitation
Stack chips for the rainy day
Jay, Rain Man is back with Little Miss Sunshine
Rihanna, where you at?

Βάλε κανά σπόιλερ όμως.

Το έχω διαβάσει, αλλά αφού το παράτησα πρώτα 2-3 φορές. Μου φαινόταν αδύνατο να θυμηθώ όλους τους χαρακτήρες και τις σχέσεις μεταξύ τους και δε με κράτησε. Αλλά μετά έφτιαξα σχεδιάγραμμα.
Μου έχει αφήσει μια πολύ ευχάριστη εντύπωση στο σύνολό του. Δε μου θύμιζε Ρόουλινγκ, που μάλλον ήταν καλό γιατί έτσι θα θύμιζε και Χάρι Πότερ.

Το πηρα αμεσως μολις βγηκε στα ελληνικα. Ειναι καταπληκτικο βιβλιο, και δεν εχει καμοια σχεση με τον Χαρι Ποτερ. Το μονο θεμα που εχει ειναο οτι εχει παρα πολλα ονοματα, και καποια στιγμη χαθγκα τελειως!!! Τελικα βρηκα σε μια σελιδα (η αλικη στη χωρα των βιβλιων λεγεται) τα γενεολογικα δεντρα και τετοια και το ξαναδιαβαζω...