Η Δράση σας σε μία Μάχη

Δεν θα ήθελα να ήμουν μόνη μου σε μια μάχη.Καλύτερα να είχα και κάποιον ή κάποιους δίπλα μου.Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν να κάνω θα ήταν να κάνω κάποιο ξόρκι έτσι ώστε να βγάλω τον αντίπαλο μου νοκ-αουτ.Και όχι απαραίτητα μια Ασυγχώρετη Κατάρα.Αν έβλεπα πως έχανα θα προσπαθούσα να τους μπερδέψω,με διακτινισμό ίσως.Αν είχα κάποια άλλη,ξεχωριστή δύναμη(πχ.μυική όπως είπες)ίσως να την χρησιμοποιούσα αλλά μόνο αν ο αντίπαλος μου δεν είχε το ραβδί του.Ένα πολύ καλό πλεονεκτημά θα ήταν να ήμουν ζωομάγος και να μεταμορφονόμουν σε ένα μικρό ζωό ή να είχα έναν αόρατο μανδύα για να κερδίσω έδαφος.Μετά την μάχη,αν δεν είχα πεθάνει φυσικά,θα ήθελα να ήμουν με αυτούς που πολέμησαν μαζί μου,και να συζητάμε άσχετα θέματα...

θα ήμουν πάνω σε καμιά εξέδρα και θα έριχνα κατάρες...μετά μπορεί να πήγαινα μέσα σε όλους εκεί!!!

Λοιπόν...θα χρησιμοποιούσα ό,τι μπορούσαν για να αποθήσω τον εχθρό μου...Οτοδήποτε...Ξόρκια, εξυπνάδα, μυική δύναμη..τα πάντα!Αλλά θα επιθυμούσα μόνο να τον τραυμάτιζα ή να τον έκανα να πέσει αναίσθητος(σα τον Ντόμπι ένα πράγμα)...όχι δα και να τον σκότωνα!Ένταξει στη χειρότερη περίπτωση ...μπορεί....αλλά ας μέινουμε στην άμυνα

Επιπλέον θα μου άρεσε πολύ να πολεμούσα πλάι-πλάι με τον Ρον ....Με καμία δύναμη, δε θα πολεμούσα μόνη μου...

Θα ήταν μια ωραία εμπειρία να ήμουν πολεμική ανταποκρίτρια αλλά, προτειμώ χίλιες φορές να πολεμούσα!!!Θα ήταν απλά μεγαλούργημα! Εντάξει αν έβγαινα και ζωντανή, θα ήταν ακόμα πιο μεγάλο μεγαλούργημα...

Εγώ πάλι θα χρεισιμοποιούσα όσα πιο πολλά μάγια μπορούσα. Αν κρινόταν απαραίτητο θα χρεισιμοποιούσα και καμία ασυγχώρητη .. Μεγάλο πλεονέκτημα θα ήταν να είχα και κανένα απο τους κλήρους αλλά θα έκανα ότι μπορούσα. Και ποτέ μόνος.

Θα πολεμούσα δίπλα στον Ντάμπλντορ,τον Χάρι και για να μην μονολογούμε στο Τάγμα του Φοίνικα
Θα γινόταν πανδαιμόνιο

Σπόιλερ:

For ever!!




edit by Arcturus Regulus Black: Σύμφωνα με τους κανόνες λειτουργίας καλό είναι να αποφεύγονται πάνω από 3 εμοτικον στη σειρά! Καλή συνέχεια

Προτιμώ να είμαι μέσα στη μάχη με συνδυασμό μυικής δύναμης και μαγείας!

αν ειμουν σε μια μαχη θα ηθελα να ειμουν μονος ή σε διαδα και θα εριχνα δυνατα ξορκια και αν χρειαζοταν ασυνχοριτες καταρες

σιγουρα θα ειμουν μαζι με το ταγμα και θα πολεμουσα

Θα ειμουν μεσα στην μαχη και θα πολεμουσα

Εγώ θα πολεμούσα σε φάση:Αποφεύγω,roll πάνω από τον κάδο,κλωτσιά στον αντίπαλο,Προσάτευσε,σκύβω,Αποχαυνώσιους,τρέχω,πέφτω πάνω στον αντίπαλο,συνεχίζω να τρέχω,τρέχω πάνω σε μια πλατφόρμα ρίχνοντας ξόρκια αριστερά δεξιά,πάω πίσω από τον εχθρό,τον χρησιμοποιώ ως ασπίδα και ρίχνω και άλλα αποχαυνωτικά ξόρκια ,butterfly kick,η εχθρική κατάρα περνάει από κάτω,Θράυσιους και μπουμ

Σπόιλερ:

Η δική μου δράση θα ήταν καθαρά αμυντική. Θα προσπαθούσα να αποθησω τον εχθρό και να προστατευτώ όσο καλύτερα μπορώ,, αλλά ταυτόχρονα να τον τραυματίσω όσο το δυνατόν λιγότερο. Θα ήθελα να πολεμήσω μαζί με κάποιους φίλους, όμως θα φοβόμουν μην πάθουν κάτι, οπότε πιθανότατα θα κατέληγα να πολεμήσω μόνη μου. Επίσης, δεν νομίζω ότι θα μου άρεσε καθόλου να είμαι πολεμική ανταποκρίτρια.

Θα ήθελα να πολεμώ πλάι στον Σείριο, τον Ρέμους και τον Σέβερους. Έτσι, θα είχαμε πλήρως καλυμμένες τις πλάτες μας όταν θα χρειαζόταν. Και δεν θα δίσταζα ούτε για ένα δευτερόλεπτο να χρησιμοποιήσω ασυγχώρητη. Εκεί δεν παίζουμε, είναι η ζωή του αντιπάλου, με τη ζωή του και όσων αγαπώ. Όπως είχε αναφέρει και ο Χάρι, στο σχολείο και να μη πετύχει ένα ξόρκι, δεν έγινε κάτι, πας την άλλη μέρα και ξαναπροσπαθείς. Στη μάχη όμως, τη πραγματική μάχη, δεν είναι έτσι, και εγώ έχω και την αυτοθυσία τρομάρα μου, δεν θα άντεχα στην ιδέα να χαθεί κάποιος δικός μου ενώ περνά από το χέρι μου να σωθεί.

Ούτε πολεμικοί ανταποκριτές, ούτε τίποτα. Να μου έρθει καμία ξωφαλτση, να μην ξέρω από που μου ήρθε. Το πολύ να γίνω εθελοντής με κάποιον τρόπο που δεν θα απειλείται η ζωή μου. Θα δώσω αίμα, που έκανα και μηδέν ρέζους, μια χαρά. Αλλά ωραίο τοπικ, που ήταν κρυμμένο τόσα χρόνια;
Νομίζω πως δεν θα το προτιμούσα, καθαρά λόγω βίας και κίνδυνοι. Εγώ κάτι τέτοια τα φοβάμαι, είμαι δειλός. Αυτά όλα στην περίπτωση που δεν ήμουν υποχρεωμένος να πάω. Ίσως άλλαζα και χώρα.
Από εκεί και πέρα, εντός μάχης θα μου άρεσε να νιώθω μέλος ομάδας, για να νιώθω πως κάποιος φυλάει το νώτα μου. Δεν θα προτιμούσα δυάδα, αλλά γενικά την ομάδα με τα περισσότερα άτομα, γιατί γνωρίζοντας τον εαυτό μου σε περίπτωση άτυχης στιγμής για κάποιον άλλο, θα το έχω βάρος στη συνείδηση μου. Είτε γιατί μπορούσα να κάνω κάτι εφ όσον ήταν στόχος, είτε αν ήμουν εγώ ο στόχος και προσπάθησε να με σώσει ή να με καλύψει.
Σίγουρα στις αρχές θα ήμουν αρκετά κρυμμένος και μετά θα περνάγα δειλά δειλά στην επίθεση. Φαντάζομαι τον εαυτό μου κρυμμένο πίσω από βράχους και όχι σε 1v1. Όσο καλός μαγος κι αν ήμουν, θα με έτρωγε τελικά ο φόβος.