Το Φαντασμα της Όπερας

Ποια είναι η γνώμη σας για το Φάντασμα της Όπερας (ως βιβλίο) ????

Από τα καλύτερα γοτθικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει. Ρομαντισμός και τρόμος δύο σ' ένα. Κλασική fin-de-siecle λογοτεχνία που αγαπάω

Το διαβάζω εδώ και ένα μήνα διαβάζω λίγο και μετά το βαριέμαι δεν λέω ωραία κλασσική ιστορία αλλά πιστεύω ότι σαν θεατρικό θα είναι καλύτερο επίσης δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι αυτός ο Έρικ

το ειχα διαβασει στα αγγλικα μαλιστα.... ειναι απο τα βιβλια που για εμενα πρεπει ολοι να διαβαζουν... στοιχεια τρομου , ρομαντισμου , λιγο πολυ φαντασια....

Το τελείωσα πριν τρεις μήνες και έχω να ομολογήσω ότι έκανα λάθος . Η ιστορία ήταν κάπως σαν παζλ και όλα συνδεόντουσαν κατα κάποιο τρόπο . Συμπόνεσα πολύ τον Έρικ και τον καταλαβαίνω γιατί τα έκανε όλα αυτά επίσης ο συγγραφέας κατάφερε να παρουσιάσει την ιστορία όσο πιο καλά γίνετε χωρίς να παραλείψει τίποτα . Αλλά όμως προς στην μέση ήταν λίγο βαρετό για αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα τα τελευταία κομμάτια όταν έκλεψε την Χριστιν .

φοβερο βιβλιο ειναι αυτο.ειναι τελειο.

Δεν χρειάζεται να πω οτί το έχω λιώσει ! Όποτε θέλω να ξεφύγω το ξαναρχίζω απ΄την αρχή !

Φανταστικό βιβλίο.Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Και μένα μ' άρεσε η απίστευτα γκόθικ ατμόσφαιρά του.

Το έχω διαβάσει στα αγγλικά σε μια πανάθλια μετάφραση και θέλω να βρω μια καλή στα ελληνικά για να το ξαναδιαβάσω.

Η ιστορία μου αρέσει πάρα πολύ και η Christine του βιβλίου είναι τόσο πιο badass απ' αυτή του μιούζικαλ. Αντιθέτως ο Ραούλ είναι για χαστούκια Θα μπορούσε να υπάρξει Phantom of the Opera Drinking Game όπου πρέπει να πίνεις κάθε φορά που διαβάζεις την φράση "o Ραούλ έκλαψε". Μέχρι τη μέση του βιβλίου θα χρειάζεσαι πλύση στομάχου.

^Στα ελληνικά το έχω, άμα θες στο φέρνω
Πωωω ναι συμφωνώ
Η Κριστίν του βιβλίου έχει @@ μπροστά στου μιούζικαλ. Κι ο Ραούλ καλό παιδάκι αλλά μονίμως κλαίγεται (Θα μου πεις αυτός και στο μιούζικαλ κλαίγεται αλλά στο βιβλίο κοντεύει να μας πλημμυρίσει )

Θέλω, θέλω

Στο μιούζικαλ εμένα ο Ραούλ δεν μου φαίνεται ότι κλαίγεται, προφανώς λόγω έλλειψης χρόνου. Στο βιβλίο όλες του οι φράσεις τελειώνουν με ένα "είπε ο Ραούλ σκουπίζοντας τα μάτια του" ή "μόλις που ακούστηκε ο Ραούλ μέσα από τους λυγμούς του" ή "με τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του". Dude, ένας τύπος που μοιάζει στον Νοσφεράτου έχει γίνει στενός κορσές στην αρραβωνιαστικιά σου, κάνε κάτι! Στο μιούζικαλ από την άλλη είναι σαν να έχει πάρει υπερβολική δόση καφεΐνης: "Κριστίν, πως μεγάλωσες έτσι; Θα πάμε για φαγητό! ΘΑ ΠΑΜΕ ΕΙΠΑ! Ποιος είναι αυτός ο τύπος; ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ; Θα σε προστατέψω και θα σε παντρευτώ και θα είμαι για πάντα δίπλα σου! ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΠΑ! Τι, θέλει να σε κλέψει και να σου τραγουδάει στο γεμάτο υγρασία και γκοθικίλα υπόγειο του; ΕΧΩ ΣΧΕΔΙΟ!"

Είναι πολύ ωραίο βιβλίο. Έχει κάτι τρομακτικό αλλά και πολύ ρομαντικό ταυτόχρονα.

Hecate έγραψε:Αντιθέτως ο Ραούλ είναι για χαστούκια Θα μπορούσε να υπάρξει Phantom of the Opera Drinking Game όπου πρέπει να πίνεις κάθε φορά που διαβάζεις την φράση "o Ραούλ έκλαψε". Μέχρι τη μέση του βιβλίου θα χρειάζεσαι πλύση στομάχου.

Αυτό! Πόσο τον αντιπαθώ. 1000 φορές να 'χε μείνει η Κριστίν με τον Ερίκ! Ίσως ο Ραούλ να 'χε πέσει από μόνος του στη λίμνη και να 'χαμε ηρεμήσει.
Ένας χαρακτήρας που μ' άρεσε πολύ ήταν ο Πέρσης, ο νταρόγκα.
Τον Ερίκ τον αγαπώ τόσο πολύ, τόσο τόσο πολύ! Εγώ θα καθόμουν εκεί (θα του έπαιρνα και 5-6 μάσκες lol jk ) και θα τον έβαζα να μου τραγουδάει συνέχεια!
Βασικά είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, κυρίως όταν γίνεται σάικο. Εξαιρετικό μυαλό...
Τέλος, ας το ξαναγράψει κάποιος το βιβλίο και ας σκοτώσει τον Ραούλ στο πρώτο κεφάλαιο.

Τον Νταρόγκα τον συμπάθησα και γω. Ήταν ο μόνος σώφρων άνθρωπος μέσα στο φεστιβάλ βλακείας των υπολοίπων.
Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ο Ερίκ για να πω την αλήθεια. Μπορεί να ήταν εξαιρετικός μουσικός, αρχιτέκτονας και γερό μυαλό αλλά ήταν επικίνδυνος. Εκμεταλλευόταν την Κριστίν, τους διευθυντές κτλ., δεν δίσταζε να σκοτώσει ανθρώπους που δεν του είχαν φταίξει σε τίποτα και ο τρόπος που αγαπούσε την Κριστίν ήταν και αυτός επικίνδυνος. Φυσικά είχε και τις καλές στιγμές του,όπου τον λυπόμουν και τον συμπαθούσα αλλά υπερτερούσαν οι κακές.
Θα προτιμούσα η Κριστίν να επέλεγε να μείνει μόνη της στο τέλος γιατί καμία από τις δύο επιλογές που είχε δεν της ταίριαζαν. Ο Ερίκ παραήταν επικίνδυνος για αυτή και ενώ θα μπορούσε να της προσφέρει μια τεράστια καριέρα, θα την απέκοπτε από τους φίλους της και δεν θα μπορούσαν να ζήσουν όπως θα ήθελε αυτή. Επίσης είχαν τουλάχιστον 30 χρόνια διαφορά και ο Ερίκ ήταν ήδη άρρωστος, οπότε τι ζωή θα ζούσαν, θα την άφηνε χήρα στα 25. Ο Ραούλ από την άλλη παρόλο που ήταν υποκόμης, πλούσιος, καλός, κοντά στην ηλικία της και την αγαπούσε, ήταν παιδάκι στο μυαλό. Η Κριστίν αντί να ασχολείται με τη μουσική της, την καριέρα της και δεν ξέρω με τι άλλο ασχολούνταν οι 20χρονες πριν 100 χρόνια, θα έπρεπε να νταντεύει τις ευαισθησίες του Ραούλ. Οπότε καλύτερα μόνη της.

ήταν επικίνδυνος

Αυτό είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά του που λάτρεψα (δικές μου παραξενιές, τα κλασικά. ) ! Το τι μπορούσε να σκαρφιστεί ενώ παραληρούσε (τον έπιανε και αυτόν μια λόξα μερικές φορές και έκανε σαν μωρό παιδί! Ψυχοπαθές μωρό παιδί, αλλά και πάλι...) το βρίσκω εκπληκτικό μόνο και μόνο επειδή δείχνει το πόσο καλό μυαλό είχε. Ο άνθρωπος ήταν μεγαλοφυΐα! Τρελός και ψυχασθενής μεν, αλλά μεγαλοφυΐα .

Επίσης είχαν τουλάχιστον 30 χρόνια διαφορά και ο Ερίκ ήταν ήδη άρρωστος, οπότε τι ζωή θα ζούσαν, θα την άφηνε χήρα στα 25

Και συνομήλικός της να ήταν και υγιής δε νομίζω να ζούσαν και καμιά νορμάλ ζωή. Ο Ερίκ μπορούσε να της προσφέρει την καριέρα, τις γνώσεις που είχε. Και νομίζω πως είχε πρόβλημα μόνο με τον Ραούλ (αν λέει κάτι άλλο στο βιβλίο μάλλον δε θα το θυμάμαι) άρα δε νομίζω να την απομόνωνε.
Ο Ραούλ μπορούσε να προσφέρει... λεφτά. Και κλάψα. Ναι, την αγαπούσε, ναι, πήγε να την βρει, αλλά ΦΙΛΕ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΣΠΑΣΤΙΚΟΣ! Είναι ο χαρακτήρας που μισώ, απλά.

Αλλά έχεις δίκιο, το καλύτερο θα ήταν να μείνει μόνη της. Πάντως ανάμεσα σε Ραούλ και Ερίκ σίγουρα θα διάλεγα Ερίκ.

Πιστεύω θα σου άρεσε να διαβάσεις αυτό: http://en.wikipedia.org/wiki/Phantom_(novel)

Δεν ήξερα πως υπάρχει, θενξ!
Θα το πάρω όταν πάω Αθήνα.

Απλώς ονειρεύομαι κάποια στιγμή να το δω.

Από τα αγαπημένα μου βιβλία,το διαβάζω ξανά και ξανά χωρίς να βαριέμαι ποτέ!Ο Έρικ είναι για μένα ένας από τους πιο τραγικούς λογοτεχνικούς χαρακτήρες κι από τους προσωπικούς μου αγαπημένους(αν και γενικά έχω την τάση να αγαπή τους κακούς/παράξενους/μυστηριώδεις/εγκληματικούς τύπους ) και ο Ραούλ από τους πιο ξενέρωτους!