Αγαπημένο απόσπασμα

Ποιο απόσπασμα από το βιβλίο σας άρεσε περισσότερο?


Ας πω εγώ πρώτος.

Κεφάλαιο : Ο κεραυνόπληκτος πύργος

"Ο Σνέιπ κάρφωσε τα μάτια του στον Ντάμπλντορ και στις τραχιές γραμμές του προσώπου του αποτυπώθηκε απέχθεια και μίσος. <<Σέβερους... σε παρακαλώ...>> . Ο Σνέιπ σήκωσε το ραβδί του και σημάδεψε τον Ντάμπλντορ. <<Αβάντα Κενταύρα>> Ένας φωτεινός πράσινος πίδακας ξεπήδησε από τη μύτη του ραβδιού του Σνέιπ και χτύπησε κατάστηθα τον Ντάμπλντορ. Το ουρλιαχτό φρίκης του Χάρι δε βγήκε από τα χείλη του. Βουβός και ασάλευτος, ανίκανος να αντιδράσει είδε τον Ντάμπλντορ να τινάζεται στον αέρα. Για μια απειροελάχιστη στιγμή έμεινε μετέωρος κάτω από τη λαμπερή νεκροκεφαλή και υστέρα έπεσε αργά πίσω από τις επάλξεις, σαν τεράστια πάνινη κούκλα, κι εξαφανίστηκε. "

Αυτό ακριβώς σκόπευα να γράψω κι εγώ... με γλίτωσες και από τον κόπο!!

Βάλτε κι εμένα μαζί σας.
:clap1:

Δε συμφωνώ...

Dementor95, με γλίτωσες από τον κόπο.

ρε παίδια δεν σας άρεσε το σημείο
που ο Ρον στο νοσοκομείο λέει μπροστά στην Λαβάντερ και αρχίζει
<<ερμιόνη>> <<ερμιόνη>> είναι τέλειο όταν το διάβασα γελούσα πάρα πόλυ και όταν το ήδα έκλεγα(από τα γέλια)χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
:afro: :yeah:

parvatti αυτο ηταν οντως υπερβολικα αστειο.... αλλα το πιο ωραιο...πιο συγκινητικο ειναι αυτο που εγραψε ο dementor95

Ένα απόσπασμα που μπορεί να μην είναι συγκηνιτικο, πάντως εμένα μου έκανε εντύπωση.


Είναι στο σημείο μετά τη μάχη στο υπνοδωμάτιο του Γκρίφιντορ.

"Έτσι καθώς ήταν ξαπλωμένος(ο Χάρι), πρόσεξε ξαφνικά ότι στο πάρκο είχε πέσει σιωπή.Ο Φοκς είχε πάψει να τραγουδάει. Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε, χωρίς να το ξέρει πώς, ότι ο φοίνικας έφυγε, άφησε για πάντα το <<Χογκουαρτς>>, όπως άφησε κι ο Ντάμπλντορ το σχολείο, τον κόσμο... όπως άφησε και το Χάρι."

αυτο ειναι ακομα πιο συγκινητικο...

Κι αυτό είναι πολύ καλό.

καλο ομώς Curse τα αγαπημενα αποσπασματα μπορουν να ειναι και αστεια......

ναι , αναλογα ομως τι αρεσει στον καθενα. αν σε καποιον αρεσουν τα αστεια, ας βαλει αστεια

Επιτέλους είχε καταλάβει αυτό που προσπαθούσε να του πει τόση ώρα ο Ντάμπλντορ.Σκέφτηκε ότι ήταν η διαφορά ανάμεσα στο να σε σέρνουν στην αρένα για να δώσεις μια μαχη μέχρι θανάτουκαι στο να μπαίνεις στην αρένα με το κεφάλι ψηλά.Κάποιοι θα ισχυριζόταν ίσως ότι είναι μηδαμινή η απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο,ωστόσο ο Νταμπλντορ ήξερε,όπως ξέρω κι εγώ,σκέφτηκε ο Χάρυ πλημμυρισμένος από άγρια περηφάνεια,κι όπως ήξεραν και οι γονείς μου ότι σε αυτή την απόσταση συνίσταται όλη η διαφορά του κόσμου.

Πολυ ωραιο ^ αλλα ειναι σιγουρα απο το εξι??

Εμενα μου αρεσει οταν η Ερμιονη λεει οτι θα παει στο χορο με τον Μακλαγκεν και ο χαρι σκεφτεται ''ποσο χαμηλα μπορουν να πεσουν τα κοριτσια για να παρουν εκδικηση"" χιχιχι...

Nαι από το 6 είναι 100% αλλά δε θυμάμαι κεφάλαιο.

συμφωνω με τον dementor95

Ολα οσα γραψατε ειναι απο τα αγαπημενα μου αλλα λιγο περισσοτερο αυτο που εγραψε ο Dementor95 :

"Έτσι καθώς ήταν ξαπλωμένος(ο Χάρι), πρόσεξε ξαφνικά ότι στο πάρκο είχε πέσει σιωπή.Ο Φοκς είχε πάψει να τραγουδάει. Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε, χωρίς να το ξέρει πώς, ότι ο φοίνικας έφυγε, άφησε για πάντα το <<Χογκουαρτς>>, όπως άφησε κι ο Ντάμπλντορ το σχολείο, τον κόσμο... όπως άφησε και το Χάρι."

Επιτέλους είχε καταλάβει αυτό που προσπαθούσε να του πει τόση ώρα ο Ντάμπλντορ.Σκέφτηκε ότι ήταν η διαφορά ανάμεσα στο να σε σέρνουν στην αρένα για να δώσεις μια μαχη μέχρι θανάτουκαι στο να μπαίνεις στην αρένα με το κεφάλι ψηλά.Κάποιοι θα ισχυριζόταν ίσως ότι είναι μηδαμινή η απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο,ωστόσο ο Νταμπλντορ ήξερε,όπως ξέρω κι εγώ,σκέφτηκε ο Χάρυ πλημμυρισμένος από άγρια περηφάνεια,κι όπως ήξεραν και οι γονείς μου ότι σε αυτή την απόσταση συνίσταται όλη η διαφορά του κόσμου.

παιδια συμφωνω με ολους σας. ειναι παρα πολυ ωραια ολα τα σημεια!!
εγω προσωπικα εκλαψα στο τελος με τον θανατο του νταμπλαντορ.

Πιστεύω και εγώ πως το παράθεμα του Dementor95 είναι το καλύτερο και πιο συναισθηματικό απόσπασμα.

Εγω παλι παιθανα στα γελια οταν ελεγαν για τα τατουαζ... οπως και με τα δοκιμαστικα...ή τα καναρινια...χαΧΑΧαχα

HermioneInLove έγραψε:Επιτέλους είχε καταλάβει αυτό που προσπαθούσε να του πει τόση ώρα ο Ντάμπλντορ.Σκέφτηκε ότι ήταν η διαφορά ανάμεσα στο να σε σέρνουν στην αρένα για να δώσεις μια μαχη μέχρι θανάτουκαι στο να μπαίνεις στην αρένα με το κεφάλι ψηλά.Κάποιοι θα ισχυριζόταν ίσως ότι είναι μηδαμινή η απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο,ωστόσο ο Νταμπλντορ ήξερε,όπως ξέρω κι εγώ,σκέφτηκε ο Χάρυ πλημμυρισμένος από άγρια περηφάνεια,κι όπως ήξεραν και οι γονείς μου ότι σε αυτή την απόσταση συνίσταται όλη η διαφορά του κόσμου.

Το αγαπώ

Minerva McGonagall έγραψε:

HermioneInLove έγραψε:Επιτέλους είχε καταλάβει αυτό που προσπαθούσε να του πει τόση ώρα ο Ντάμπλντορ.Σκέφτηκε ότι ήταν η διαφορά ανάμεσα στο να σε σέρνουν στην αρένα για να δώσεις μια μαχη μέχρι θανάτουκαι στο να μπαίνεις στην αρένα με το κεφάλι ψηλά.Κάποιοι θα ισχυριζόταν ίσως ότι είναι μηδαμινή η απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο,ωστόσο ο Νταμπλντορ ήξερε,όπως ξέρω κι εγώ,σκέφτηκε ο Χάρυ πλημμυρισμένος από άγρια περηφάνεια,κι όπως ήξεραν και οι γονείς μου ότι σε αυτή την απόσταση συνίσταται όλη η διαφορά του κόσμου.

Το αγαπώ

Εδώ θα πρέπει να συμφωνήσω με την Μινέρβα.Πραγματικά απόσπασμα με σημασία,και ηθικό δίδαγμα.Πιστεύω το καλύτερο όλων.

Dimitris el Mago Secreto έγραψε:Αυτό ακριβώς σκόπευα να γράψω κι εγώ... με γλίτωσες και από τον κόπο!!

κ εγω! χαρακτηριστικη σκηνη!

Εμένα μου αρέσει όλο το σκηνικό στη λίμνη με το φίλτρο και τους νεκρούς. Πολύ περιπετειώδες και φαντασμαγορικό.