Σε ποιο βιβλίο συγκινηθήκατε περισσότερο;

Εγω προσωπικά οταν πέθανε o Dumbledor...


Εdit by Merlin The Great: Μην γράφεις με greeklish

εγω εκει που βασανιζαν την ερμιονη...στο 7....

Στο τελευταίο.
Στη διαδρομή του Χάρι από το Χόγκουαρτς στο Απαγορευμένο Δάσος.
Στη συνέχεια βέβαια με την εξέλιξη του βιβλίου ξενέρωσα μέχρι εκεί που δε πάιρνει...

Οι Κλήροι ήταν φουλ από συγκινήσεις...

Λίγο στο πέμπτο με το Σείριο και στο έκτο με τον Άλμπους αλλά τίποτα περισσότερο.

Στο θάνατο του Σείριου...

Στον θανατο του Νταμπι....στο 6ο
Στο νεκροταφειο στο 4ο

Στον 7ο...οταν η Ερμιονη εκλαιγε που εφυγε ο Ρον.Οταν ο Χαρι πηγενε στο απαγορευμενο δασσος...Στον θανατο του διδιμου,και οταν ο Χαρι ειδε και τα πτωματα του Λουπιν και της Τονκς.Και στον θανατο του Ντομπι..

Παιδια, εγω ειχα ριξει κλαμα και στο τεταρτο (Σεντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιικ!), και στο πεμπτο (καλοκαιριατικα, καθομαι στην κουζινα και κλαιω γοερα με την μητερα μου απο πανω να με αποκαλει χαζη επειδη εκλαιγα για τον θανατο του Σειριου!), στο εκτο με τον Νταμπι, στο εβδομο... Καλα εκει και που δεν εκλαψα! Στο σημειο με την πετρα, οπου ο Χαρι βλεπει πατερα-μητερα-Σειριο-Λουπιν, εκει τα δακρυα ετρεχαν ποταμι.

Οταν πεθαναι ο Ντομπι, ο Σειριος και ο Νταμπλιντορ

...................................................


Και ο θανατος του Σνειπ.. Ξεχασα να το αναφερω νωριτερα...


Edit by FoNikos21: Απαγορεύονται τα διπλά ποστ!

Πολλά ήταν αλλά το μόνο συγκεκριμένο που θυμάμαι ήταν όταν πέθανε ο Ντόμπι... στο 7ο. Ήταν και 1 η ώρα το βράδυ και έκλαιγα με λυγμους... :P

@RtVaVa έγραψε:Πολλά ήταν αλλά το μόνο συγκεκριμένο που θυμάμαι ήταν όταν πέθανε ο Ντόμπι... στο 7ο. Ήταν και 1 η ώρα το βράδυ και έκλαιγα με λυγμους... :P

Kαι εγώ αυτό θυμάμαι... δεν το περίμενα να συγκινηθώ τόσο πολύ είναι η αλήθεια... η περιγραφή, όμως, μετά το θάνατό του, ήταν ανατριχιαστική...

FoNikos21 έγραψε:

@RtVaVa έγραψε:Πολλά ήταν αλλά το μόνο συγκεκριμένο που θυμάμαι ήταν όταν πέθανε ο Ντόμπι... στο 7ο. Ήταν και 1 η ώρα το βράδυ και έκλαιγα με λυγμους... :P

Kαι εγώ αυτό θυμάμαι... δεν το περίμενα να συγκινηθώ τόσο πολύ είναι η αλήθεια... η περιγραφή, όμως, μετά το θάνατό του, ήταν ανατριχιαστική...

Κι εμενα αυτο με συγκυνησε πολυ

εγω παλι δεν εκλαψα ουτε συγκινηθηκα καθολου οταν πηγε να παραδωθει ο ποττερ η οταν βασανιζαν την γκρειντζερ...αντιθετως μου ηρθε καπως αποτομος ο θανατος της μπελλατριξ ποσο μαλλον του βολντεμορτ...

το 5ο στο θάνατο του Σείριου
το 6ο στο θάνατο του Ντάμπλντορ :cry:
το 7ο όταν έμαθα για τον θάνατο του ενός απ τους διδύμους..):

στους βασανισμους... τι εξιλεωση που προσφερει ο πονος στους γκουχ, λασπο, γκουχ, μαγκλογγεννημενους.

πλακα κανω φυσικα.
οταν πεθανε ο ντομπι.
οταν πεθανε ο νταμπι.
και ενα σημειο, που οπως θα ελεγε ο σιμος ειναι κινκυ (αν επροκειτο για σεξ)
ολ δε μονει δλδ
στο 7ο που λεει ο χαρι (οταν τελειωσε να διαβαζει το κεφαλαιο στο βιβλιο της σκιτερ για τον νταμπι) στην ερμιονη να παει μεσα στην σκηνη, να μην κρυωνει και λεει στην αφηγηση.
Η Ερμιονη καταλαβε οτι την εδιωχνε. Οταν εφυγε ομως, περασε το χερι του στα μαλλια του και ο Χαρι, ευχηθηκε στο αγγιγμα της να ηταν αληθεια αυτο που του ειχε πει: οτι ο νταμπλντορ πραγματικα τον αγαπουσε.
τα σπαει.

Στον θανατο του Νταμπλντορ και στο θανατο του Σειρου...

Στον ημιαιμο πριγκηπα, στην κηδεια του Νταμπλντορ, οταν ο Χαρι δηλωνει πως δε θα γυρισει στο Χογκουαρτς.

Νομίζω ότι το έβδομο βιβλίο ποικίλει σε στιγμές που σε φορτίζουν συναισθηματικά... ενιωσα πολλές φορές να τρέμω και να ανατριχιάζω διαβάζοντάς το!!

στο 4ο στην κηδεια του σεντρικ
στο 6ο στην κηδεια του νταμπι και στο φιλι
στο 7ο ... παλι κηδεια?
πλακα κανω. σε πολλα σημεια ια ευνοητους λογους

Στην αρχή του 7ου

Τέλος έκτου σχεδόν σε όλο το 7!!!!

Γενικά το 7 είναι μελαγχολικό και συγκινητικό γιατί είναι το τελευταίο.....

^κλασσικα ολοι συγκινουνται στο 7ο... και στο τελος του 6ου

στο 1ο

ειχαμε εναν πολυ αγνο και νεαρο χαρι απειρα πιο συμπαθητικο απο τα αλλα βιβλια και με ολα αυτα που του συνεβησαν

βεβαια πολλες φορες συγκινηθηκα και απο χαρα

Στο 7ο : η ιστορία του Πρίγκηψ, η ατέλεια του σχεδίου, 19 χρόνια μετά.