.::HarryWorld::.

Εδώ ο Ήλιος της Φαντασίας δεν δύει ποτέ...

Μην το μετακινείτε γιατί δεν φαίνεται η πρώτη είδηση!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ενδιαφέρεστε να γίνετε δημοσιογράφοι?
Αν υπάρχουν θέματα και απουσιάζουμε, στείλτε μήνυμα στο Φατσοβιβλίο

+47
Phyllida Spore
Cassiopeia Black
Romilda Vane
elena!
Arcturus Regulus Black
Mirabelle Salvatore
Neville Longbottom
Laura Mandley
Roxy Black
Elohim Meth
Alviva Black
Marcy Ann Dunkelheit
QueenBee
SiMoS
Elvenpath
HermioneInLove
Amelia Blackfoot
Beedle the Bard
Hermione Black
RemousLoupin
Morgan le Fay
Minerva McGonagall
Hecate
Sev-Dark-Prince
Maria Lovegood
anthian9
Madame Maxime
Berenice
Rea
Gellert
yaoikillerpilze
Dimitris el Mago Secreto
katerina
Nathaniel
Merlin the Great
AliceCullen
Poisonous_touch
Fleur Delacour
Mary Jane
Bathory's_Son
@RtVaVa
Tom Marvolo Riddle
Cassandra Black
Albus_The_Wise
sweety
ypo
Narcissa
51 απαντήσεις

    Ποίηση

    Narcissa
    Narcissa
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 11154
    Ηλικία : 33
    Location : Salem
    Ημερομηνία εγγραφής : 15/11/2007

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought: Tίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

    Ποίηση Empty Ποίηση

    Δημοσίευση από Narcissa Κυρ Οκτ 26, 2008 2:38 pm

    Εδω παραθετουμε τα αγαπημενα μας ποιήματα.



    Ξεκινάω λίγο βαριά μα δε θα μπορούσα παρα να δωσω το εναυσμα με τον αγαπημενο μου ποιητή...

    Κώστας Καρυωτάκης λοιπόν...

    ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ
    Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ'αυτή τη γή
    σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
    Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
    Άνθρωποι στων άλλων την φαντασία.

    Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
    ανδρείκελα,στης Μοίρας τα δυό τυφλά χέρια,
    χορεύουμε,δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
    άτονα κοιτώντας,παθητικά τ'αστέρια.

    Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά
    η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
    Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε,παρά
    όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

    Πέρασαν τόσα χρόνια,πέρασε ο καιρός.
    Ω!κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
    ω!κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
    πόνος μας,για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα


    Ευγένεια

    Κάνε τον πόνο σου άρπα.
    Και γίνε σαν αηδόνι,
    και γίνε σα λουλούδι.
    Πικροί σαν έλθουν χρόνοι,
    κάνε τον πόνο σου άρπα
    και πε τονε τραγούδι.

    Μη δέσεις την πληγή σου
    παρά με ροδοκλώνια.
    Λάγνα σου δίνω μύρα
    -για μπάλσαμο- κι αφιόνια.
    Μη δέσεις την πληγή σου,
    και το αίμα σου, πορφύρα.

    Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
    μα κράτα το ποτήρι.
    Κλώτσα τις μέρες σου όντας
    να σου ναι πανηγύρι.
    Λέγε στου θεούς «να σβήσω!»
    μα λέγε το γελώντας.

    Κάνε τον πόνο σου άρπα.
    Και δρόσισε τα χείλη
    στα χείλη της πληγής σου.
    Ένα πρωί, ένα δείλι,
    κάνε τον πόνο σου άρπα
    και γέλασε και σβήσου.





    Και τωρα όντας φοιτήτρια της αγγλικής φιλολογίας δε θα μπορούσα παρα να σας παραθέσω ακόμα ενα απο τα σονέτα του William Shakespeare.


    William Shakespeare - Sonnet #30
    When to the sessions of sweet silent thought

    I summon up remembrance of things past,
    I sigh the lack of many a thing I sought,
    And with old woes new wail my dear time's waste;
    Then can I drown an eye, unused to flow,
    For precious friends hid in death's dateless night,
    And weep afresh love's long-since-cancelled woe,
    And moan th' expense of many a vanished sight;
    Then can I grieve at grievances foregone,
    And heavily from woe to woe tell o'er
    The sad account of fore-bemoanèd moan,
    Which I new pay as if not paid before.

    But if the while I think on thee, dear friend,
    All losses are restored and sorrows end.


    Έχει επεξεργασθεί από τον/την Narcissa στις Παρ Μάης 29, 2009 3:08 pm, 1 φορά
    ypo
    ypo
    Τριτοετής στην Σχολή
    Τριτοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 89
    Ηλικία : 35
    Location : Athens
    Ημερομηνία εγγραφής : 26/10/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Γκρίφιντορ Γκρίφιντορ
    Blood Status:
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από ypo Παρ Οκτ 31, 2008 2:16 pm

    Αν και δε με πολυτραβάει η ποίηση γενικά, υπάρχει ένα ποίημα που το έχω λατρέψει. Είναι το Γιάννη Ρίτσου, "Ο πολιορκημένος και οι πολιορκητες".

    Πολιορκημένος απ'τη θέληση των άλλων - ν'αμυνθεί;
    ποτέ του δεν το σκέφτηκε
    πολυ λίγοτερο να επιτεθεί. Οι άλλοι, απ'έξω,
    έξω απο τον κύκλο της πολιορκίας τους, μην ακούγοντας
    τιποτα, ή μάλλον
    ακουγοντας την παρατεταμένη αυτή σιωπή (τόσο επίβουλη), φαντάζονταν
    τι όπλα θα κάτεχε, όπλα τρομερά, βεβαίως - για να ναι τόσο απαθής, γαλήνιος, άθικτος και ατρόμητος.
    (τίποτε απ'όλ'αυτά - μόνο αφανής κι αμίλητος)-
    δεν ήξεραν
    πως τ'όπλο του - το μόνο - είταν η γνώση της πολιορκίας του
    κ'ένα κλειδί αφημένο στο τραπέζι - δεν το χρησιμοποιούσε
    η πόρτα του έμενε ανοικτή απο χρόνια
    ελεύθερη κι αφρούρητη - γι'αυτό και δύσκολο να την παραβιάσουν.
    sweety
    sweety
    Τεταρτοετής στην Σχολή
    Τεταρτοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 112
    Ηλικία : 30
    Ημερομηνία εγγραφής : 28/10/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από sweety Παρ Οκτ 31, 2008 4:14 pm

    λατρευω την ποιηση πριν λιγες μερες τελειωσα τα σονετα του shakespeare και αυτο που μου αρεσε ηταν το 60 αλλα και ενας συγκεκριμενος στιχος απο το σονετο 15 :μα εγω για την αγαπη σου θα πολεμαω τον χρονο και οτι σου παιρνει αυτος εγω θα σου το αναπληρωνω. και απο ελληνες αυτος που λατρευω ειναι ο καββαδιας γραφει υπεροχα και ξεχασα να πω οτι μου αρεσει επισις και η sylvia plath και ολα τα ποιηματα της αλλα πιο πολυ το lady lazarus...
    Narcissa
    Narcissa
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 11154
    Ηλικία : 33
    Location : Salem
    Ημερομηνία εγγραφής : 15/11/2007

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought: Tίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Narcissa Δευ Νοε 03, 2008 3:26 pm

    Ας πάμε σε κάτι πιο ερωτικό...Σας παραθετω ενα απόσπασμα απο το Μονογραμμα του Ελύτη....

    Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς,
    της αγάπης
    μια για πάντα το κόψαμε
    και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
    Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
    δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
    που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς?
    Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
    από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς,
    να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς?
    Μες στη μέση της θάλασσας
    από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
    ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς?
    Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
    Άκου, άκου
    Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει –ακούς?;
    Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς?
    Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
    Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς?



    αχ ερωτα ανικητε στη μαχη.......
    Albus_The_Wise
    Albus_The_Wise
    Κατασκευαστής/στρια ραβδιών
    Κατασκευαστής/στρια ραβδιών


    Αριθμός μηνυμάτων : 2525
    Ηλικία : 30
    Location : Thessaloniki
    Ημερομηνία εγγραφής : 02/06/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Γκρίφιντορ Γκρίφιντορ
    Blood Status:
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Albus_The_Wise Δευ Νοε 03, 2008 7:43 pm

    Eγω μας μεταφερω αλλου Happy Το Ποιημα του Βουδα σχετικα με την ουσια των παντων


    Πρατζναπαράμιτα

    Κενη και ηρεμη με τον εαυτο της
    ειναι η φυση των πραγματων.
    Κανενα ατομικο ον
    στην πραγματικοτητα δεν υπαρχει.

    Δεν υπαρχει ουτε τελος ουτε αρχη,
    ουτε μεση
    Ολα ειναι ψευδαισθηση,
    οπως σε ενα οραμα η σε ενα ονειρο.

    Ολα τα οντα του συμπαντος
    ειναι περα απο το συμπαν το λεξεων.
    Η υστατη,καθαρη και αληθινη του φυση
    ειναι σαν το απειρο του διαστηματος
    Cassandra Black
    Cassandra Black
    Member of Order Of Merlin 2nd
    Member of Order Of Merlin 2nd


    Αριθμός μηνυμάτων : 33695
    Ηλικία : 35
    Location : Cairhien
    Ημερομηνία εγγραφής : 08/04/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Ραβενκλόου Ραβενκλόου
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought: I'd name you Darkfriend as well, but I suspect that the Dark One would perhaps be embarrassed to associate with you.

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Cassandra Black Δευ Νοε 03, 2008 8:32 pm

    Αααχ... Καρυωτάκης, μεγάλη αγάπη... μαζί με Ρίτσο και Πόε...

    Πρέβεζα
    Θ άνατος είν' οι κάργες που χτυπιούνται
    στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
    θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
    καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

    Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
    με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
    ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος,
    θάνατος μέσα στους θανάτους.

    Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
    για να ζυγίσει, μιά "ελλιπή" μερίδα,
    θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
    κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

    Βάσις, Φρουρά, Εξακονταρχία Πρεβέζης.
    Την Κυριακή θ' ακούσουμε τη μπάντα.
    Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
    πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

    Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
    "υπάρχω;" λες, κι ύστερα: "δεν υπάρχεις!"
    Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
    Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.

    'Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς,
    ένας επέθαινε από αηδία...
    Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
    θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

    Σονάτα του Σεληνόφωτος (απόσπασμα)
    Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

    Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

    Annabel Lee
    It was many and many a year ago,
    In a kingdom by the sea,
    That a maiden there lived whom you may know
    By the name of ANNABEL LEE;
    And this maiden she lived with no other thought
    Than to love and be loved by me.

    I was a child and she was a child,
    In this kingdom by the sea;
    But we loved with a love that was more than love-
    I and my Annabel Lee;
    With a love that the winged seraphs of heaven
    Coveted her and me.

    And this was the reason that, long ago,
    In this kingdom by the sea,
    A wind blew out of a cloud, chilling
    My beautiful Annabel Lee;
    So that her highborn kinsman came
    And bore her away from me,
    To shut her up in a sepulchre
    In this kingdom by the sea.

    The angels, not half so happy in heaven,
    Went envying her and me-
    Yes!- that was the reason (as all men know,
    In this kingdom by the sea)
    That the wind came out of the cloud by night,
    Chilling and killing my Annabel Lee.

    But our love it was stronger by far than the love
    Of those who were older than we-
    Of many far wiser than we-
    And neither the angels in heaven above,
    Nor the demons down under the sea,
    Can ever dissever my soul from the soul
    Of the beautiful Annabel Lee.

    For the moon never beams without bringing me dreams
    Of the beautiful Annabel Lee;
    And the stars never rise but I feel the bright eyes
    Of the beautiful Annabel Lee;
    And so, all the night-tide, I lie down by the side
    Of my darling- my darling- my life and my bride,
    In the sepulchre there by the sea,
    In her tomb by the sounding sea.
    Narcissa
    Narcissa
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 11154
    Ηλικία : 33
    Location : Salem
    Ημερομηνία εγγραφής : 15/11/2007

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought: Tίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Narcissa Τετ Νοε 05, 2008 12:02 am

    Οδυσσέας Ελύτης-Μονόγραμμα
    Tom Marvolo Riddle
    Tom Marvolo Riddle
    Member of Order Of Merlin 1st
    Member of Order Of Merlin 1st


    Αριθμός μηνυμάτων : 30733
    Ηλικία : 30
    Ημερομηνία εγγραφής : 11/09/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Γκρίφιντορ Γκρίφιντορ
    Blood Status: Muggle born
    Today's thought: Και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Tom Marvolo Riddle Τετ Νοε 05, 2008 10:37 am

    The Raven



    Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
    Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
    While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
    As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
    "'Tis some visitor," I muttered, "tapping at my chamber door-
    Only this, and nothing more."

    Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
    And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
    Eagerly I wished the morrow;- vainly I had sought to borrow
    From my books surcease of sorrow- sorrow for the lost Lenore-
    For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore-
    Nameless here for evermore.

    And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
    Thrilled me- filled me with fantastic terrors never felt before;
    So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating,
    "'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door-
    Some late visitor entreating entrance at my chamber door;-
    This it is, and nothing more."

    Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
    "Sir," said I, "or Madam, truly your forgiveness I implore;
    But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
    And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
    That I scarce was sure I heard you"- here I opened wide the door;-
    Darkness there, and nothing more.

    Deep into that darkness peering, long I stood there wondering,
    fearing,
    Doubting, dreaming dreams no mortals ever dared to dream before;
    But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
    And the only word there spoken was the whispered word, "Lenore!"
    This I whispered, and an echo murmured back the word, "Lenore!"-
    Merely this, and nothing more.

    Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
    Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
    "Surely," said I, "surely that is something at my window lattice:
    Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore-
    Let my heart be still a moment and this mystery explore;-
    'Tis the wind and nothing more."

    Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and
    flutter,
    In there stepped a stately raven of the saintly days of yore;
    Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed
    he;
    But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door-
    Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door-
    Perched, and sat, and nothing more.

    Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
    By the grave and stern decorum of the countenance it wore.
    "Though thy crest be shorn and shaven, thou," I said, "art sure no
    craven,
    Ghastly grim and ancient raven wandering from the Nightly shore-
    Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!"
    Quoth the Raven, "Nevermore."

    Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
    Though its answer little meaning- little relevancy bore;
    For we cannot help agreeing that no living human being
    Ever yet was blest with seeing bird above his chamber door-
    Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
    With such name as "Nevermore."

    But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
    That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
    Nothing further then he uttered- not a feather then he fluttered-
    Till I scarcely more than muttered, "other friends have flown
    before-
    On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before."
    Then the bird said, "Nevermore."

    Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
    "Doubtless," said I, "what it utters is its only stock and store,
    Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
    Followed fast and followed faster till his songs one burden bore-
    Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
    Of 'Never- nevermore'."

    But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
    Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and
    door;
    Then upon the velvet sinking, I betook myself to linking
    Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore-
    What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of yore
    Meant in croaking "Nevermore."

    This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
    To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
    This and more I sat divining, with my head at ease reclining
    On the cushion's velvet lining that the lamplight gloated o'er,
    But whose velvet violet lining with the lamplight gloating o'er,
    She shall press, ah, nevermore!

    Then methought the air grew denser, perfumed from an unseen censer
    Swung by Seraphim whose footfalls tinkled on the tufted floor.
    "Wretch," I cried, "thy God hath lent thee- by these angels he
    hath sent thee
    Respite- respite and nepenthe, from thy memories of Lenore!
    Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!"
    Quoth the Raven, "Nevermore."

    "Prophet!" said I, "thing of evil!- prophet still, if bird or
    devil!-
    Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
    Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted-
    On this home by horror haunted- tell me truly, I implore-
    Is there- is there balm in Gilead?- tell me- tell me, I implore!"
    Quoth the Raven, "Nevermore."

    "Prophet!" said I, "thing of evil- prophet still, if bird or
    devil!
    By that Heaven that bends above us- by that God we both adore-
    Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
    It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore-
    Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore."
    Quoth the Raven, "Nevermore."

    "Be that word our sign in parting, bird or fiend," I shrieked,
    upstarting-
    "Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
    Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
    Leave my loneliness unbroken!- quit the bust above my door!
    Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my
    door!"
    Quoth the Raven, "Nevermore."

    And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
    On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
    And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
    And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the
    floor;
    And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
    Shall be lifted- nevermore!

    edgar alan poe.
    Narcissa
    Narcissa
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 11154
    Ηλικία : 33
    Location : Salem
    Ημερομηνία εγγραφής : 15/11/2007

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought: Tίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Narcissa Τετ Νοε 05, 2008 2:19 pm

    Απίστευτο...Αν και ο Poe δε μου άρεσε ποτε για εναν πολύ απλό λόγο.

    Λένε οτι ολη αυτη η θλίψη που κατάφερε να διοχετεύσει στα ποιήματα του ηταν αποτελεσμα κάποιων δικών του σκοτεινων αν θελετε πράξεων....Ουσιαστικά δηλαδή δολοφόνησε τις συζήγους του συμφωνα με την παραφιλολογία....
    sweety
    sweety
    Τεταρτοετής στην Σχολή
    Τεταρτοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 112
    Ηλικία : 30
    Ημερομηνία εγγραφής : 28/10/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από sweety Τετ Νοε 05, 2008 8:24 pm

    Δν ξερω τι λετε αλλα εμενα μου αρεσει πολυ ο ποε και αυτο το συγκεκριμενο ποιημα του το the raven ειναι καταπληκτικο και το διαβασα πριν λιγο καιρο και ειναι επισης πολυ ωραιο το 'για την αννι'
    Cassandra Black
    Cassandra Black
    Member of Order Of Merlin 2nd
    Member of Order Of Merlin 2nd


    Αριθμός μηνυμάτων : 33695
    Ηλικία : 35
    Location : Cairhien
    Ημερομηνία εγγραφής : 08/04/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Ραβενκλόου Ραβενκλόου
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought: I'd name you Darkfriend as well, but I suspect that the Dark One would perhaps be embarrassed to associate with you.

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Cassandra Black Τετ Νοε 05, 2008 8:24 pm

    Μόνο μία σύζυγο είχε... απ' ό,τι ξέρω. Όταν την παντρεύτηκε αυτή ήταν 14 χρονών...
    Narcissa
    Narcissa
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 11154
    Ηλικία : 33
    Location : Salem
    Ημερομηνία εγγραφής : 15/11/2007

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought: Tίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Narcissa Τετ Νοε 05, 2008 10:19 pm

    Ναι αλλα συζουσε με αλλες δυο.Απ οσο θυμαμαι.
    @RtVaVa
    @RtVaVa
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 10225
    Ηλικία : 29
    Location : Utero
    Ημερομηνία εγγραφής : 20/04/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Ραβενκλόου Ραβενκλόου
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought: lalala

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από @RtVaVa Τετ Νοε 12, 2008 11:44 pm

    Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

    να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,


    γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.


    Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,


    τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,


    τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,


    αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή


    συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.


    Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,


    τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,


    αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,


    αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.


    Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.


    Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι


    που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά


    θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,


    να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,


    και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,


    σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,


    και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,


    όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,


    σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,


    να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.


    Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.


    Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.


    Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.


    Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει


    και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,


    πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,


    μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.


    Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.


    Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.


    Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.


    Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.


    Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,


    ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

    Κωνσταντίνος Καβάφης
    Bathory's_Son
    Bathory's_Son
    Τεταρτοετής στην Σχολή
    Τεταρτοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 156
    Ηλικία : 36
    Location : HELL
    Ημερομηνία εγγραφής : 04/01/2009

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Bathory's_Son Κυρ Ιαν 04, 2009 11:37 pm

    THE DANCE OF DEATH

    by: Charles Baudelaire

    ARRYING bouquet, and handkerchief, and gloves,
    Proud of her height as when she lived, she moves
    With all the careless and high-stepping grace,
    And the extravagant courtesan's thin face.

    Was slimmer waist e'er in a ball-room wooed?
    Her floating robe, in royal amplitude,
    Falls in deep folds around a dry foot, shod
    With a bright flower-like shoe that gems the sod.

    The swarms that hum about her collar-bones
    As the lascivious streams caress the stones,
    Conceal from every scornful jest that flies,
    Her gloomy beauty; and her fathomless eyes

    Are made of shade and void; with flowery sprays
    Her skull is wreathed artistically, and sways,
    Feeble and weak, on her frail vertebrae.
    O charm of nothing decked in folly! they

    Who laugh and name you a Caricature,
    They see not, they whom flesh and blood allure,
    The nameless grace of every bleached, bare bone,
    That is most dear to me, tall skeleton!

    Come you to trouble with your potent sneer
    The feast of Life! or are you driven here,
    To Pleasure's Sabbath, by dead lusts that stir
    And goad your moving corpse on with a spur?

    Or do you hope, when sing the violins,
    And the pale candle-flame lights up our sins,
    To drive some mocking nightmare far apart,
    And cool the flame hell lighted in your heart?

    Fathomless well of fault and foolishness!
    Eternal alembic of antique distress!
    Still o'er the curved, white trellis of your sides
    The sateless, wandering serpent curls and glides.

    And truth to tell, I fear lest you should find,
    Among us here, no lover to your mind;
    Which of these hearts beat for the smile you gave?
    The charms of horror please none but the brave.

    Your eyes' black gulf, where awful broodings stir,
    Brings giddiness; the prudent reveller
    Sees, while a horror grips him from beneath,
    The eternal smile of thirty-two white teeth.

    For he who has not folded in his arms
    A skeleton, nor fed on graveyard charms,
    Recks not of furbelow, or paint, or scent,
    When Horror comes the way that Beauty went.

    O irresistible, with fleshless face,
    Say to these dancers in their dazzled race:
    "Proud lovers with the paint above your bones,
    Ye shall taste death, musk scented skeletons!

    Withered Antinoüs, dandies with plump faces,
    Ye varnished cadavers, and grey Lovelaces,
    Ye go to lands unknown and void of breath,
    Drawn by the rumour of the Dance of Death.

    From Seine's cold quays to Ganges' burning stream,
    The mortal troupes dance onward in a dream;
    They do not see, within the opened sky,
    The Angel's sinister trumpet raised on high.

    In every clime and under every sun,
    Death laughs at ye, mad mortals, as ye run;
    And oft perfumes herself with myrrh, like ye
    And mingles with your madness, irony!"

    Τι να πω για υτον τον ανθρωπο,απο τους αγαπημενους μου μαζι με τους αλλους καταραμενους(Ποε,Βερλεν,Ουγκο,Καρυωτακης κλπ)
    Mary Jane
    Mary Jane
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 3128
    Ηλικία : 32
    Location : London, UK (!!!!!!)
    Ημερομηνία εγγραφής : 10/01/2009

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Mary Jane Τρι Φεβ 10, 2009 11:43 am

    Απολλίπειν ο θεός Αντώνιον - Κ. Π. Καβάφης

    Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
    αόρατος θίασος να περνά
    με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
    την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
    που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
    που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
    Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
    αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
    Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
    ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
    μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
    Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
    σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
    πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
    κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
    με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
    ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
    τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
    κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις...

    Μα τι ωραίο ποίημα...
    Επίσης:

    Πεθαίνοντας - Κ. Γ. Καρυωτάκης

    Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,
    ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
    την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,
    φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·

    όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς
    μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,
    όταν ανέβει από τα εξαίσια τ' άνθη της ζωής
    μύρον η απαγοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα

    την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς
    μ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια --
    μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τι θα πεις;
    ω, τι θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;

    obey obey obey obey obey
    Fleur Delacour
    Fleur Delacour
    Member of Order Of Merlin 1st
    Member of Order Of Merlin 1st


    Αριθμός μηνυμάτων : 21971
    Ηλικία : 230
    Location : Όπου νά'ναι, αρκεί να είναι στην Αθήνα
    Ημερομηνία εγγραφής : 12/01/2009

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought: Go sell crazy someplace else, we're all stocked up here

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Fleur Delacour Τετ Φεβ 18, 2009 2:07 pm

    Kωστής Παλαμάς



    Aνατολή


    Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
    μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,
    λυπητερά,
    πώς η ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!
    Eίναι χυμένη από τη μουσική σας
    και πάει με τα δικά σας τα φτερά.

    Σας γέννησε και μέσα σας μιλάει
    και βογγάει και βαριά μοσκοβολάει
    μια μάννα• καίει το λάγνο της φιλί,
    κ' είναι της Mοίρας λάτρισσα και τρέμει,
    ψυχή όλη σάρκα, σκλάβα σε χαρέμι,
    η λαγγεμένη Aνατολή.

    Mέσα σας κλαίει το μαύρο φτωχολόι,
    κι όλα σας, κ' η χαρά σας, μοιρολόι
    πικρό κι αργό•
    μαύρος, φτωχός και σκλάβος και ακαμάτης,
    στενόκαρδος, αδούλευτος, ―διαβάτης
    μ' εσάς κ' εγώ.

    Στο γιαλό που τού φυγαν τα καΐκια,
    και του μείναν τα κρίνα και τα φύκια,
    στ' όνειρο του πελάου και τ' ουρανού,
    άνεργη τη ζωή να ζούσα κ' έρμη,
    βουβός, χωρίς καμιάς φροντίδας θέρμη,
    με τόσο νου,

    όσος φτάνει σα δέντρο για να στέκω
    και καπνιστής με τον καπνό να πλέκω
    δαχτυλιδάκια γαλανά•
    και κάποτε το στόμα να σαλεύω
    κι απάνω του να ξαναζωντανεύω
    τον καημό που βαριά σάς τυραννά

    κι όλο αρχίζει, γυρίζει, δεν τελειώνει.
    Kαι μια φυλή ζη μέσα σας και λυώνει
    και μια ζωή δεμένη σπαρταρά,
    γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
    μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,
    λυπητερά.




    Μαρία Πολυδούρη


    Γιατί μ' αγάπησες

    Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
    στα περασμένα χρόνια.
    Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
    και σε βροχή, σε χιόνια,
    δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

    Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
    μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
    μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
    κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
    μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

    Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
    με την ψυχή στο βλέμμα,
    περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
    της ύπαρξής μου στέμμα,
    μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

    Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
    και στη ματιά σου να περνάη
    είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
    να παίζει, να πονάη,
    μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

    Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
    και μου άπλωσες τα χέρια
    κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
    - μια αγάπη πλέρια,
    γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

    Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
    γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
    Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
    σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
    Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

    Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
    γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
    Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
    μένα η ζωή πληρώθη.
    Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

    Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
    μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
    Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
    μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
    μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

    Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
    έζησα, να πληθαίνω
    τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
    κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
    μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.
    Narcissa
    Narcissa
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 11154
    Ηλικία : 33
    Location : Salem
    Ημερομηνία εγγραφής : 15/11/2007

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought: Tίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Narcissa Τετ Φεβ 25, 2009 7:45 pm

    Edgar Allan Poe

    Lenore

    Ah, broken is the golden bowl! the spirit flown forever!
    Let the bell toll! -a saintly soul floats on the Stygian river -
    And, Guy De Vere, hast thou no tear? -weep now or never more!
    See! on yon drear and rigid bier low lies thy love, Lenore!
    Come! let the burial rite be read -the funeral song be sung! -
    An anthem for the queenliest dead that ever died so young -
    A dirge for her, the doubly dead in that she died so young.

    "Wretches! ye loved her for her wealth and hated her for her pride,
    And when she fell in feeble health, ye blessed her -that she died!
    How shall the ritual, then, be read? -the requiem how be sung
    By you -by yours, the evil eye, -by yours, the slanderous tongue
    That did to death the innocence that died, and died so young?"

    Peccavimus; but rave not thus! and let a Sabbath song
    Go up to God so solemnly the dead may feel no wrong!
    The sweet Lenore hath "gone before," with Hope, that flew beside,
    Leaving thee wild for the dear child that should have been thy bride -
    For her, the fair and debonnaire, that now so lowly lies,
    The life upon her yellow hair but not within her eyes -
    The life still there, upon her hair -the death upon her eyes.

    Avaunt! tonight my heart is light. No dirge will I upraise,
    But waft the angel on her flight with a paean of old days!
    Let no bell toll! -lest her sweet soul, amid its hallowed mirth,
    Should catch the note, as it doth float up from the damned Earth.
    To friends above, from fiends below, the indignant ghost is riven -
    From Hell unto a high estate far up within the Heaven -
    From grief and groan to a golden throne beside the King of Heaven."

    Poisonous_touch
    Poisonous_touch
    Παράφρων
    Παράφρων


    Αριθμός μηνυμάτων : 11028
    Ηλικία : 28
    Location : Always somewhere.
    Ημερομηνία εγγραφής : 11/12/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Ραβενκλόου Ραβενκλόου
    Blood Status:
    Today's thought: Να 'ταν η απόσταση γυαλί και ο χρόνος ψεύτης.

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Poisonous_touch Τετ Μαρ 25, 2009 4:15 pm

    Narcissa έγραψε:

    Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς,
    της αγάπης
    μια για πάντα το κόψαμε
    και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
    Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
    δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
    που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς?
    Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
    από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς,
    να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς?
    Μες στη μέση της θάλασσας
    από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
    ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς?
    Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
    Άκου, άκου
    Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει –ακούς?;
    Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς?
    Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
    Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς?




    καταπληκτικο...μολις το τελειωσα. obey obey obey

    Καρυωτακης

    Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ


    Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
    του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε από τη γη!
    Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
    ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.

    Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
    τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
    νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
    υπόκωφος από μακρυά η φωνή μας φτάνει αχός.

    Η ζωή μας διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
    με θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
    μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
    του 'ηλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

    νέοι, και μας άφησαν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
    το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
    χάνεται και ρωτιόμαστε τί νά 'χουμε, τί νά 'χω,
    που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!
    Mary Jane
    Mary Jane
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 3128
    Ηλικία : 32
    Location : London, UK (!!!!!!)
    Ημερομηνία εγγραφής : 10/01/2009

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Mary Jane Παρ Μαρ 27, 2009 6:20 pm

    Πούσι - Νίκος Καββαδίας

    'Επεσε το πούσι αποβραδίς
    το καραβοφάναρο χαμένο
    κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
    μες στην τομονιέρα να με δείς.

    Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί ,
    πλέκω σαλαμάστρα τα μαλιά σου.
    Κάτω στα νερά του Port Pegassu
    βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

    Μας παραμονεύει ο θερμαστής
    με τα δυο του πόδια στις καδένες.
    Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
    με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.

    Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
    κι είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλα.
    Από να φοβάμαι να καρτερώ
    κάλλιο περισκόπιο και τορπιλα.

    Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
    Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
    έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
    χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες
    .



    Τo Lenore υπέροχο...
    Cassandra Black
    Cassandra Black
    Member of Order Of Merlin 2nd
    Member of Order Of Merlin 2nd


    Αριθμός μηνυμάτων : 33695
    Ηλικία : 35
    Location : Cairhien
    Ημερομηνία εγγραφής : 08/04/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Ραβενκλόου Ραβενκλόου
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought: I'd name you Darkfriend as well, but I suspect that the Dark One would perhaps be embarrassed to associate with you.

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Cassandra Black Παρ Μαρ 27, 2009 6:28 pm

    Edgar Allan Poe - The Sleeper
    At midnight, in the month of June,
    I stand beneath the mystic moon.
    An opiate vapor, dewy, dim,
    Exhales from out her golden rim,
    And, softly dripping, drop by drop,
    Upon the quiet mountain top,
    Steals drowsily and musically
    Into the universal valley.
    The rosemary nods upon the grave;
    The lily lolls upon the wave;
    Wrapping the fog about its breast,
    The ruin molders into rest;
    Looking like Lethe, see! the lake
    A conscious slumber seems to take,
    And would not, for the world, awake.
    All Beauty sleeps! - and lo! where lies
    Irene, with her Destinies!

    O, lady bright! can it be right -
    This window open to the night?
    The wanton airs, from the tree-top,
    Laughingly through the lattice drop -
    The bodiless airs, a wizard rout,
    Flit through thy chamber in and out,
    And wave the curtain canopy
    So fitfully - so fearfully -
    Above the closed and fringed lid
    'Neath which thy slumb'ring soul lies hid,
    That, o'er the floor and down the wall,
    Like ghosts the shadows rise and fall!
    Oh, lady dear, hast thou no fear?
    Why and what art thou dreaming here?
    Sure thou art come O'er far-off seas,
    A wonder to these garden trees!
    Strange is thy pallor! strange thy dress,
    Strange, above all, thy length of tress,
    And this all solemn silentness!

    The lady sleeps! Oh, may her sleep,
    Which is enduring, so be deep!
    Heaven have her in its sacred keep!
    This chamber changed for one more holy,
    This bed for one more melancholy,
    I pray to God that she may lie
    For ever with unopened eye,
    While the pale sheeted ghosts go by!

    My love, she sleeps! Oh, may her sleep
    As it is lasting, so be deep!
    Soft may the worms about her creep!
    Far in the forest, dim and old,
    For her may some tall vault unfold -
    Some vault that oft has flung its black
    And winged panels fluttering back,
    Triumphant, o'er the crested palls,
    Of her grand family funerals -
    Some sepulchre, remote, alone,
    Against whose portal she hath thrown,
    In childhood, many an idle stone -
    Some tomb from out whose sounding door
    She ne'er shall force an echo more,
    Thrilling to think, poor child of sin!
    It was the dead who groaned within.
    AliceCullen
    AliceCullen
    Κατασκευαστής/στρια ραβδιών
    Κατασκευαστής/στρια ραβδιών


    Αριθμός μηνυμάτων : 2965
    Ηλικία : 30
    Ημερομηνία εγγραφής : 15/03/2009

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από AliceCullen Παρ Μαρ 27, 2009 6:35 pm

    Αν και γενικά δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η ποίηση, με άγγιξαν οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του Σολωμού..

    Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
    Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
    Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
    Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
    "Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω γω στο χέρι;
    Οπού συ μου 'γινες βαρύς κι ο Αγαρηνός το ξέρει".




    Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,
    Κι οσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τοσ' άρματα σε κλειούνε.

    Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,
    Και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
    κι ολόκληρο εσύσμιξε με τ' ουρανού τα κάλλη.
    Και μες της λίμνης τα νερά οπ' έφθασε μ' ασπούδα,
    Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
    Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο
    Το σκουληκάκι βρίσκεται σ' ώρα γλυκιά κι εκείνο.
    Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
    Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι
    Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει
    Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει.


    Οι δύο τελευταίοι στίχοι είναι οι αγαπημένοι μου..
    Mary Jane
    Mary Jane
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 3128
    Ηλικία : 32
    Location : London, UK (!!!!!!)
    Ημερομηνία εγγραφής : 10/01/2009

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Mary Jane Παρ Μαρ 27, 2009 6:39 pm

    Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει
    Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει.

    Οι δύο τελευταίοι στίχοι είναι οι αγαπημένοι μου..

    Αχ ναι πολύ ωραίοι στίχοι!!!!
    Cassandra Black
    Cassandra Black
    Member of Order Of Merlin 2nd
    Member of Order Of Merlin 2nd


    Αριθμός μηνυμάτων : 33695
    Ηλικία : 35
    Location : Cairhien
    Ημερομηνία εγγραφής : 08/04/2008

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Ραβενκλόου Ραβενκλόου
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought: I'd name you Darkfriend as well, but I suspect that the Dark One would perhaps be embarrassed to associate with you.

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Cassandra Black Παρ Μαρ 27, 2009 6:47 pm

    Από Σολωμό μ' αρέσει πάρα πολύ ο Κρητικός, μάλιστα στο λύκειο είχα προτείνει για πλάκα να το κάνουμε θεατρικό :P
    Ειδικά η αρχή του...
    Ἐκοίταα, κι ἤτανε μακριὰ ἀκόμη τ' ἀκρογιάλι•
    «ἀστροπελέκι μου καλό, γιὰ ξαναφέξε πάλι!».
    Τρία ἀστροπελέκια ἐπέσανε, ἕνα ξοπίσω στ' ἄλλο,
    πολὺ κοντὰ στὴν κορασιά, μὲ βρόντημα μεγάλο•
    τὰ πέλαγα στὴν ἀστραπὴ κι ὁ οὐρανὸς ἀντήχαν,
    οἱ ἀκρογιαλιὲς καὶ τὰ βουνὰ μ' ὅσες φωνὲς κι ἂν εἶχαν.
    Mary Jane
    Mary Jane
    Εβδομοετής στην Σχολή
    Εβδομοετής στην Σχολή


    Αριθμός μηνυμάτων : 3128
    Ηλικία : 32
    Location : London, UK (!!!!!!)
    Ημερομηνία εγγραφής : 10/01/2009

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status:
    Today's thought:

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Mary Jane Παρ Μαρ 27, 2009 6:49 pm

    Αυτόν τον κρητικό ποτέ μου δεν τον χώνεψα... Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι δεν μ'αρέσει στην γλώσσα του...Πολλή δύσκολη ρε παιδί μου...
    Fleur Delacour
    Fleur Delacour
    Member of Order Of Merlin 1st
    Member of Order Of Merlin 1st


    Αριθμός μηνυμάτων : 21971
    Ηλικία : 230
    Location : Όπου νά'ναι, αρκεί να είναι στην Αθήνα
    Ημερομηνία εγγραφής : 12/01/2009

    Magical Identity
    Κοιτώνας Hogwarts: Σλίθεριν Σλίθεριν
    Blood Status: Pureblood
    Today's thought: Go sell crazy someplace else, we're all stocked up here

    Ποίηση Empty Απ: Ποίηση

    Δημοσίευση από Fleur Delacour Παρ Μαρ 27, 2009 7:13 pm

    Εμένα πάλι μου αρέσει, σχεδόν όλα του Σολωμού μου αρέσουν, κυρίως όμως ο "Λάμπρος", οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" και τα 3 σχεδιασμάτα και "Η γυναίκα της Ζάκυθος".

      Η τρέχουσα ημερομηνία/ώρα είναι Πεμ Μαρ 28, 2024 3:53 pm